Les Origines du totalitarisme: L'impérialisme

The Origins of Totalitarianism #2/3

by Hannah Arendt, Martine Leiris (Translator)

C'est en Afrique, à la fin du siècle dernier, que l'impérialisme fit son entrée sur la scène mondiale. Voici venu le temps de l'expansion comme but politique suprême, de la race comme fondement du corps politique, de la bureaucratie comme principe de domination. Aucune considération éthique n'est autorisée à entraver la progression de la domination blanche - française, britannique ou allemande - et, déjà, l'usage impitoyable de la terreur. L'expansionnisme continental des pays qui n'avaient pu prendre part à la soudaine expansion des années 1880, l'éveil des minorités, les mouvements de réfugiés consécutifs la Première Guerre mondiale achèvent de saper l'Etat-nation et portent un coup sévère aux droits de l'homme. Mépris de la loi, justification de l'illégalité, éclatement des partis et des structures politiques : l'Europe travaille avec acharnement à l'avènement du système totalitaire.

Genres: Politics, History, Nonfiction, Philosophy, Political Science, Sociology, Historical

348 pages, Paperback

First published January 1, 1951

About the author

Hannah Arendt (1906 – 1975) was one of the most influential political philosophers of the twentieth century. Born into a German-Jewish family, she was forced to leave Germany in 1933 and lived in Paris for the next eight years, working for a number of Jewish refugee organisations. In 1941 she immigrated to the United States and soon became part of a lively intellectual circle in New York. She held a number of academic positions at various American universities until her death in 1975. She is best known for two works that had a major impact both within and outside the academic community. The first, The Origins of Totalitarianism, published in 1951, was a study of the Nazi and Stalinist regimes that generated a wide-ranging debate on the nature and historical antecedents of the totalitarian phenomenon. The second, The Human Condition, published in 1958, was an original philosophical study that investigated the fundamental categories of the vita activa (labor, work, action). In addition to these two important works, Arendt published a number of influential essays on topics such as the nature of revolution, freedom, authority, tradition and the modern age. At the time of her death in 1975, she had completed the first two volumes of her last major philosophical work, The Life of the Mind, which examined the three fundamental faculties of the vita contemplativa (thinking, willing, judging).

Reviews

[Sidharth Vardhan · Rating 4 out of 5]

My one and the only objection is that it should have been named 'Nationalism' instead of 'Totalitarianism' because this book discusses various consequences (mostly negative) of Nationalism and imperialism was one just such consequence. Moreover even while studying imperialism, she is only interested in white men aspect of it - its effect on Europe. Moreover Arendt's larger concern is studying origins of Totalitarianism which seems to me more connected with Nationalism than imperialism.

Among consequences of Imperialism, she included are Imperialism, totalitarianism, refugee problems and wars (including two world wars).

Imperialism

Nationalism somehow continues to be thought of good when it is just a beautified name of narrow mindedness. Much like religion or racist ideologies, it is basically an act of limiting responsibility by creating a limited 'we' group based often on language, race or religion. It gives a false superiority complex- you are supposed to feel proud just because you belong to particular group (often people who are good for nothing else, chose these causes to take pride in). And a pride in belonging in such groups always comes along with a hatred for people who don't belong to that group. The crimes against others are much more forgivable. You can wrong the others - especially it benefits your nation. Conquer (which essentially mean kill or cheat people into slavery) the world for your nation - in fact, it is your duty to do so. Thus imperialism. Even today USA will run to defend its citizens anywhere in the world, and its military can kill innocents elsewhere as 'collateral damage'. And even in someone who was so ahead of his times like Tagore who was so far beyond petty nationalism, you see a wish to see his own country leading others into enlightenment.

Wars

Wars in Europe were just imperialism turned inwards. Imperialists wanted to conquer the world for their nations and, between different European nations, they ran out of the territories to conquer by the the time time they cut the African pie.

Minorities

Since Nationalism is based on homogeneousness (India as envisioned by its founding fathers was an exception and to a great extent still is, despite Hindutava's efforts to make it a homogeneous group of backward thinking superstitious Hindu society) - only those who speak a particular language, had a particular religion etc were true members of that nation. And thus the concept of 'minorties' was born. These minorities, for all the claims to contrary, were merely tolerated. They could be denied citizenship anytime based on the fact of their not fitting the group perfectly. The arbitrary concept of 'naturalization' was born (one of those stupid inventions, as if nature ever had anything to do with nations! nationalism is most artificial of things, a romanticism of herd mentality) but for the time studied by Arendt, even naturalized citizens were under danger of being thrown out.

Refugees

And thus the problem of refugees was born. Nationalism created closed community groups and who were continuously at war and thus changing their political border, there was a problem of refugees. The people who were neither wanted by nations who had newly won territory nor by the nations that had lost them because they didn't share language or culture of either. I never thought Europe had ever faced problem of internal refugees but apparently several Europeans were refugees once.

Birth of Human Rights

Now, nations continue to give rights only to their 'citizens' and even the most narrow minded of people want to pretend that their actions of good. So a 'league of nations' came up with a declaration of 'human' rights - mostly to address concerns of minorities and refugees. Except these rights were neither well defined, nor enforceable. If a citizen is denied right, he can complain under law under which right was given to him but a non-citizen rarely found a law with which to enforce his 'human' right. (moreover, racist European mentality was critical of word 'human'. Aren't those savages also 'human?). It was always easy to make new laws to take away rights of these non-citizens.

Political Refugees

A remarkable point Arendt makes is that the rare cases of political refugees found it easy to get their right to asylum (considered exceptions) than whole masses of populations ( a trend that still seems true today. Now nations can pretend that it is easier to make exception for a few while bulk of refugees will eat into limited resources which will eat into nation's (read a closed narrow minded group's) resources (which is also another way of saying that nations can be idealist goody two shoes and humanitarian but only as long as it is easy for them to do); but another difference is political refugees (Snowden, Nabokov, Malala, Yousafzai, Dalai Lama etc) do much more to damage the reputation of their home country and thus give other nations reasons (good or bad - mostly good) to mock the home country. Not that these reasons will make asylum countries do more the exception and mockery towards resolving those reasons.

The most affected community in all this minority-refugee problem was Jews. Simply because they didn't have a race.

It is easy to see how all of these resulted in totalitarianism.

[Rêbwar Kurd · Rating 4 out of 5]

امپراتوری‌ها همیشه با نقشه‌هایی آغاز می‌شوند که مرزها را پاره می‌کنند. نقشه‌هایی که بر میز سیاستمداران و ژنرال‌ها پهن می‌شوند و با خط‌کش و پرگار تصمیم می‌گیرند کدام سرزمین‌ها «قابل تصرف» و کدام مردمان «قابل فرمانبرداری» هستند. قرن نوزدهم برای اروپا چنین صحنه‌ای بود: قاره‌ای که پس از انقلاب صنعتی با انبوهی از سرمایه و تولیدات تازه روبه‌رو شده بود، اما بازارهای داخلی‌اش اشباع شده بودند. این سرمایه‌ی مازاد بی‌قرار به سرزمین‌هایی بیرون از اروپا چشم دوخت. آفریقا، با سرزمین‌های بکر و منابع خام بی‌پایانش، به میدان اصلی رقابت قدرت‌های اروپایی بدل شد. کنگره‌ی برلین در سال ۱۸۸۴-۸۵ همان نقطه‌ای بود که استعمار به شکل رسمی و بوروکراتیک صورت‌بندی شد؛ آنجا که دیپلمات‌ها و دولتمردان اروپایی بر سر تقسیم آفریقا توافق کردند، بی‌آنکه مردمان بومی حتی نامی در این جلسه داشته باشند. در نقشه‌های آنان قاره‌ای پر از فرهنگ‌ها و تمدن‌های کهن فقط به تکه‌هایی رنگی تقسیم شد که هرکدام زیر پرچم یک کشور اروپایی قرار گرفت.

اما استعمار تنها ماجرای تصرف زمین و غارت منابع نبود. استعمار یک جهان‌بینی آفرید: نوعی نگاه که ملت‌های غیراروپایی را به موجوداتی «کمتر از انسان» فروکاست. در ادبیات و علم آن دوران، از زیست‌شناسی تا تاریخ‌نگاری، نظریه‌های نژادی رواج یافتند که رنگ پوست یا شکل جمجمه را معیار ارزش انسان‌ها می‌دانستند. این ایدئولوژی نه تنها به بوروکرات‌های مستعمرات، بلکه به وجدان اروپاییان نیز خوراک فکری می‌داد تا بتوانند سلطه و خشونت را توجیه کنند. تصرف نظامی و استثمار اقتصادی تنها با پشتوانه‌ی چنین نگاهی ممکن بود. برای آنکه یک امپراتوری بتواند میلیون‌ها انسان را به کار اجباری وادارد یا سرزمین‌هایشان را به نام «تمدن» تصاحب کند، باید نخست این انسان‌ها را از جایگاه انسانی‌شان خلع کند. این همان نقطه‌ای است که استعمار به سرچشمه‌ی نژادپرستی بدل شد، نژادپرستی‌ای که بعدها در دل اروپا نیز بازگشت و زمینه‌ساز توتالیتاریسم شد.

هانا آرنت در بخش امپریالیسم کتابش دقیقاً روی همین نقطه تمرکز می‌کند: پیوند میان انباشت سرمایه، گسترش بی‌حد مرزهای سیاسی و اقتصادی، بوروکراسی استعماری و پیدایش ایدئولوژی‌های نژادپرستانه. او نشان می‌دهد که استعمار نه صرفاً یک سیاست خارجی، بلکه تمرینی برای نابود کردن مرزهای اخلاقی و قانونی بود؛ تمرینی که اروپا ابتدا بر سرزمین‌های دوردست انجام داد و سپس همان منطق را به درون خود بازگرداند. آنچه در کنگو، هند یا الجزایر به صورت «تجربه‌ی استعماری» شکل گرفت، در نهایت در قلب اروپا به صورت اردوگاه‌های کار اجباری و نظام‌های تمامیت‌خواه ظاهر شد. استعمار همان آزمایشگاهی بود که ماشین‌های توتالیتاریسم در آن ساخته و آزموده شدند.

کتاب آرنت در این بخش با نگاهی جامع و تحلیلی پیش می‌رود. او ابتدا توضیح می‌دهد که انباشت سرمایه در اروپا چگونه باعث شد سرمایه‌داران به دنبال بازارها و منابع تازه باشند. در این مسیر دولت‌های ملی، که پیش‌تر بیشتر در چارچوب مرزهای خود تعریف می‌شدند، ناچار شدند ساختارهایشان را برای اداره‌ی سرزمین‌های خارجی بگسترند. این بسط قدرت، اما نه در قالب قانون و نمایندگی، بلکه در قالب دستگاهی بوروکراتیک تحقق یافت. در مستعمرات نه خبری از قانون اساسی بود و نه از حقوق شهروندی؛ بلکه کارگزارانی ناشناس، مأمورانی فاقد مسئولیت مستقیم، و سلسله‌مراتبی اداری مستقر می‌شدند که تنها وظیفه‌شان اداره و بهره‌کشی از سرزمین‌های اشغالی بود. آرنت این وضعیت را «بوروکراسی مطلق» می‌نامد؛ ساختاری که هیچ پاسخگویی نداشت و در برابر انسان‌ها، چه استعمارشده و چه استعمارگر، مسئولیتی احساس نمی‌کرد. همین تجربه‌ی بوروکراتیک بعدها الگوی نظام‌های توتالیتر شد؛ نظام‌هایی که در آن فرد در دل ماشین اداری بی‌نام و نشان گم می‌شود و هیچ امکان اعتراض یا پاسخ‌خواهی وجود ندارد.

یکی از نکات مهمی که آرنت در تحلیل خود برجسته می‌کند، پیوند میان امپریالیسم و نژادپرستی علمی است. در قرن نوزدهم، نظریه‌های داروینیسم اجتماعی، ایده‌های برتری نژادی و حتی مطالعات شبه‌علمی بر روی جمجمه‌ها و اندام‌های انسانی در خدمت سیاست‌های استعماری قرار گرفت. اروپاییان برای آنکه خود را به‌حق فاتح و فرمانروا بدانند، باید دیگری را به‌عنوان «غیرانسان»، «وحشی» یا «ناتوان از تمدن» تعریف می‌کردند. استعمار به همین دلیل تنها یک پروژه‌ی اقتصادی نبود، بلکه پروژه‌ای معرفتی و فرهنگی هم بود. علوم انسانی و طبیعیِ آن دوران در خدمت توجیه استعمار شکل گرفتند و این همان چیزی است که آرنت با دقت و صراحت به نقد می‌کشد. او نشان می‌دهد که چگونه این نگاه نژادپرستانه در نهایت به قلب اروپا بازگشت و مبنای ایدئولوژی نازی‌ها و توجیه کشتار یهودیان و دیگر گروه‌ها شد. یعنی همان ابزاری که ابتدا برای بیرون از اروپا ساخته شد، سرانجام علیه خود اروپاییان به کار رفت.

آرنت همچنین به مفهوم «امپریالیسم قاره‌ای» می‌پردازد، یعنی اشکال پان‌ژرمانیسم و پان‌اسلاویسم که به جای استعمار سرزمین‌های دوردست، به تصرف و یکپارچه‌سازی ملت‌ها در داخل قاره‌ی اروپا می‌اندیشیدند. این نوع امپریالیسم هم‌زمان با امپریالیسم فرامرزی رشد کرد و به‌ویژه در آلمان و روسیه بستر مناسبی برای شکل‌گیری جنبش‌های توده‌ای فراهم آورد. این جنبش‌ها، برخلاف احزاب سنتی، بر اساس ایدئولوژی‌های فراگیر و وحدت‌طلبانه عمل می‌کردند و به‌طور ذاتی با نظام پارلمانی و دولت قانون‌مدار دشمن بودند. آرنت نشان می‌دهد که چگونه همین جنبش‌ها در نهایت به نازیسم و استالینیسم انجامیدند؛ جنبش‌هایی که نه صرفاً اقتدارگرا، بلکه تمامیت‌خواه بودند، چرا که هیچ حد و مرزی بر قدرت خود قائل نبودند.

یکی از دستاوردهای بزرگ آرنت در این بخش این است که امپریالیسم را نه صرفاً یک واقعه‌ی سیاسی ـ اقتصادی، بلکه به‌مثابه یک تجربه‌ی اخلاقی و انسانی تحلیل می‌کند. او نشان می‌دهد که چگونه جوامع اروپایی با عبور از مرزهای اخلاقی در مستعمرات، خود را برای پذیرش بی‌اخلاقی در داخل آماده کردند. استعمار تنها خاک و ثروت را از دیگران نگرفت؛ استعمار روح اروپا را نیز تغییر داد. این نکته‌ای است که بسیاری از تحلیل‌های صرفاً اقتصادی از امپریالیسم از آن غافل می‌مانند. آرنت با برجسته‌کردن پیوند استعمار و توتالیتاریسم نشان می‌دهد که تجربه‌ی استعماری صرفاً گذشته‌ی دوری نیست که به آفریقا و آسیا مربوط شود، بلکه تجربه‌ای است که به شکل مستقیم سرنوشت اروپا و کل قرن بیستم را رقم زد.

البته نگاه آرنت نیز محدودیت‌هایی دارد. او بیش از حد بر تجربه‌ی اروپامحور تمرکز می‌کند و صدای ملت‌های استعمارشده در روایتش کمتر شنیده می‌شود. گویی تاریخ استعمار فقط به چشم اروپاییان معنا پیدا می‌کند، در حالی که روایت‌های بومیان، مقاومت‌ها و فرهنگ‌های سرکوب‌شده نیز بخشی جدایی‌ناپذیر از این تاریخ‌اند. همین‌طور برخی منتقدان بر این باورند که آرنت بیش از اندازه استعمار را به‌عنوان مقدمه‌ی توتالیتاریسم می‌بیند و از توجه به تفاوت‌های تاریخی و ساختاری میان این دو غافل می‌شود. اما حتی با وجود این کاستی‌ها، تحلیل او همچنان یکی از ژرف‌ترین تلاش‌ها برای فهم ریشه‌های فکری و سیاسی توتالیتاریسم است.

خواندن این کتاب امروز نیز معنای تازه‌ای پیدا می‌کند. جهانی که ما در آن زندگی می‌کنیم همچنان با اشکال جدیدی از امپریالیسم اقتصادی، فرهنگی و سیاسی روبه‌روست. بوروکراسی‌های بی‌نام و نشان، شرکت‌های فراملی و نظام‌های اقتصادی جهانی همان منطقی را بازتولید می‌کنند که آرنت در قرن نوزدهم شناسایی کرده بود. نژادپرستی و ملی‌گرایی افراطی نیز هنوز در بسیاری از جوامع زنده‌اند. بنابراین، نگاه آرنت نه فقط برای فهم گذشته، بلکه برای تأمل بر اکنون نیز ارزشمند است.

امپریالیسم اثری است که همزمان تاریخ، سیاست، فلسفه و اخلاق را به هم می‌دوزد. او نشان می‌دهد که چگونه یک نظام اقتصادی ـ سیاسی می‌تواند ساختارهای ذهنی و اخلاقی یک قاره را تغییر دهد و بذر توتالیتاریسم را در دل آن بکارد. این کتاب هشدار می‌دهد که امپراتوری‌ها همیشه تنها بیرون از مرزها ساخته نمی‌شوند؛ گاه در دل خود ما نیز شکل می‌گیرند، وقتی که چشم بر انسانیت دیگری می‌بندیم و بوروکراسی و ایدئولوژی را جایگزین مسئولیت فردی و اخلاقی می‌کنیم.

[Amir · Rating 2 out of 5]

کتاب امپریالیسم هانا آرنت - عناصر و خاستگاه های حاکمیت توتالیتر
تا قبل از مطالعه ی این کتاب، هانا آرنت در ذهن من فقط اسم یک زن بود که جسته و گریخته اسمش شنیده می شد. معمولا بیشتر در سایه ی هایدگر اما هیچ تصوری از این اسم در میان نبود. اما با مطالعه ی کتاب امپریالیسم، هاناآرنت یک استاد تمام عیار تاریخ سیاسی است که قطعا نگرش ما را به تاریخ فراز و فرود اروپا و به خصوص اروپای غربی بروزرسانی خواهد کرد.
کتاب یک قسمت از سه گانه ی کتاب "عناصر و خاستگاه های حاکمیت توتالیتر" است دو بخش دیگر آن در مورد یهودی ستیزی و توتالیتاریسم است. و من هنوز موفق به مطالعه ی آن دو بخش دیگر نشده ام.
اما همانطور که مترجم کتاب امپریالیسم، جناب آقای مهدی تدینی به آن اشاره می کند ما در ایران، چندان تصور روشنی از تحولات دنیای غرب نداشته ایم. و همیشه سیر پیشرفت کشورهای اروپایی را یک جهش همیشه رو به بالا ترسیم کرده ایم. هانا آرنت اما در این کتاب تصویری دقیق تر و واقعی تر از سیر تحولات تاریخی ارائه می دهد و در کنار آن به بررسی اندیشه هایی که به اقتضای زمانه، سر بر می آوردند و به عنوان ایدئولوژی و جهان بینی های جهان شمول همچون قارچ ظاهر می شوند؛ می پردازد.
یکی از بحث هایی که برای من تازگی داشت این بود که امپریالیسم و اندیشه ی امپریالیستی یک اندیشه ی فراگیر و متفق القول در کشورهای استعمارگر از جمله انگلیس و فرانسه نبود. امپریالیسم از انباشت نیروها و سرمایه های بیرون ریخته شده از این کشورهای مادر به بیرون از خاک اروپا شکل گرفت. نیروهایی که دیگر چندان به دولت-ملت در کشورهای مادر پایبند نبودند و حتی برای رسیدن به اهداف خود، هویت ملی خود را نادیده یا بازیچه می گرفتند. و اینکه این جریان امپریالیست چطور از عامل نژاد به عنوان محور هویتی برای پیشبرد هدف نهایی خود یعنی توسعه برای توسعه سود جستند. از دیگر نکاتی که برایم جالب بود و تازگی داشت این گزاره بود که: «امپراتوری بریتانیا نتیجه فتوحات برنامه ریزی شده نبود بلکه بواسطه ی حواس پرتی به دامان بریتانیا افتاد.» (صفحه 196) یا اینکه امپریالیسم با 2 سلاح عمده یعنی هویت نژادی و بروکراسی اداری، به نابودی سیستماتیک ملت های مستعمره دست زد.
واقعیتش دو بخش ابتدایی کتاب چنان پرشور و اطلاعات است و چنان قلم خاصی دارد که هر پاراگرافش را باید با تامل خواند و اگر بخواهیم نکته برداری کنیم شاید لازم باشد زیر تمام جملات را خط بکشیم. اما بخش دوم کتاب مطالب، کمی آشفته می شود و رشته ی سخن به این سو و آن سو می پرد و سیلی از وقایع و شخصیتهای مهم تاریخی به شکلی اشاره وار مطرح می شود. هانا آرنت در کتاب امپریالیسم و بعد از آنکه به نقش بورژوازی ها، نیروهای های بیرون ریخته از اروپا و نویسندگانی چون گوبینو اشاره می کند. امپریالیست را به دو نوع تقسیم می کند امپریالیسم فرادریایی که تنها بازمانده اش در قرن نوزدهم بریتانیای کبیر است و اینکه امپریالیسم قرن نوزدهم از رقابت بر سر آفریقا شکل گرفت. و چطور آفریقای جنوبی با اینکه بعد از گشودن کانال سوئز، دیگر اهمیت ژئوپلیتیک خود را به عنوان راه دریایی به هند شرقی از دست داده بود؛ اما به یکباره به «گلخانه ی امپریالیسم» بدل شد.
نوع دوم امپریالیسم قاره ای است که در درون قاره ی اروپا و در رقابت با پیش افتادن چشمگیر بریتانیا در ملت های روس و آلمان بروز کرد. وی توضیح می دهد که این2 نوع از امپریالیسم چه فرق های اساسی در روش و منش با یکدیگر داشتند. به نظرم نویسنده آن طور که در تبیین امپریالیسم فرادریایی یا همان بریتانیایی بسیار موفق عمل کرده اما در بررسی امپریالیسم قاره ای که اوج آن آلمان نازی است بسیار آشفته گو بوده و گویا به لکنت قلم دچار شده.
کتاب امپریالیسم هانا آرنت، تمدن غرب و تاریخ معاصر اروپای غربی را از حالت افسانه و اسطوره ای که ما ایرانیان به خواندن آن عادت کرده ایم خارج می کند و تصورات افسانه گونه ی ما را در این مورد می شکند. هر چند به خاطر صبغه ی آشکارا یهودی اش نمی توان به طور کامل به تاریخ نگاری او اعتماد کرد و باید کورمال کورمال به مطالب دست یازید. به خصوص زمانی که توجه کنیم اگر بزرگترین سلاح امپریالیسم، نژاد و بروکراسی بوده. در مقابل بزرگترین سلاح یهود هم، سبک خاص تاریخ نگاری آن است.
در پایان باید به ترجمه ی استادانه ی آقای مهدی تدینی، آفرین گفت چرا که احساس مطالعه ی یک کتاب اصیل و روان را در تمام صفحات این کتاب حس خواهید کرد. همانطور که مترجم در پیش گفتار اشاره می کند، مطالعه ی این کتاب را برای فهم بهتر تحولات ایران به شدت توصیه می کنم.

[امیرمحمد حیدری · Rating 2 out of 5]

باورم نمی‌شود که حوصله‌ام در میانه‌ی کتاب سر رفت. این سوژه، در این اثرِ به‌خصوص، از فیلسوفی که دوستش دارم، در بسترهای مناسبی بررسی نشده بود. همچون متافیزیک مسیحیِ کامو.

[Dave · Rating 4 out of 5]

This is a short, very dense, sometimes erratic, but mostly very insightful book on a topic that has a lot of heavy hitters in the field.

Briefly, the negatives:

1. I agree that imperialism had mostly negative effects for all concerned, but I don't agree that it was 100% negative in every way. Arendt mentions nothing positive. To be fair, she did not set out to write the definitive treatment of the subject.

2. She strongly links the rise of imperialism with the political rise of the middle and upper-middle class early in the book. Both happened at the same time, but it seemed to me to assume the cause and effect link rather than prove it. I am definitely intrigued by the argument, but must have missed something.

Her strengths far outweigh the negatives. Among her arguments:

1. Imperialism (which does not involve consent) by governments based on consent of the governed is bound to result in disaster. The contradictions and hypocrisy will force governments into a quandary. To maintain control, they must employ people who have no real respect for the political process. Power, and 'the Game' become the only justifying forces. Thus, abuses of power would be very likely, which make control over the areas all the more difficult.

2. If you don't want to go this route, than you have to go the route of the non-sensical double standard. So, the French called the Algerians "Brothers and Subjects." So. . . which is it?

Her basic theme through the book is that imperialism quickly became a 'this is going to hurt me more than you' venture for Europe in the late 19th century. Not only did it create a kind of split personality for involved nations, it led to ideologies of expansion, with power at its root. So it is no coincidence that the all-encompassing theories of Social-Darwinism, Communism, Neitzche, Anarchism make their mark during this time. Arendt argues that imperialism did benefit Europe economically. But even this, she argues, is dangerous. Economic power, like tyranny, has no real limitations. So -- it is fools gold. Some recent scholarship argues it was worse than that -- imperialism did not profit even the dominant countries, however much certain individuals (like Cecil Rhodes) benefitted.

3. This focus on power and expansion would naturally lead to a clash and mutual destruction, i.e. the two World Wars.

4. Imperialism heightened focus on race, and a focus on race would inevitably destroy the concept of nations and human rights. There is no 'humanity' in racial ideology. With race such a vague concept, groups dominated by racial thinking will inevitably be rootless and continually need more 'living space.'

I think her overall theme is that imperialism separated Europe (and America to a lesser extent) from the confines of reality. The natural limitations of creation prevent us from allowing our bad tendencies to have too much free reign.

On page 89 she has great quote, one that I don't fully grasp but would like to one day:
"Legends [rooted in facts, which give us a sense of responsibility] attract the very best of our times, just as ideologies attract the average, and the whispered tales of gruesome secret powers behind the scenes attract the very worst."

Great stuff, but as I said, dense and tiring.

[Jed Joyce · Rating 5 out of 5]

A brilliant analysis of the declining years of European colonialism that saw state power used to protect capital investment (the birth of privatizing gains and socializing losses) and that exercised often brutal control through the use of racist justifications and non-democratic decrees thus paving the way for the terror of totalitarianism. Still scarily relevant. Unfortunately.

[Octavia Cade · Rating 4 out of 5]

This was more interesting than the first volume, and that's mostly due to the greater emphasis on examples over theory. I couldn't swear that the ratio was actually any different, to be honest, but it felt as if it were. Look, there's no getting around the fact that this series is a dense read; I'm slowly making my way through it, often at no more than 25 pages a day. But sometimes material is worth taking the time to think about and understand, and that's the case here. One of Arendt's main arguments in this volume is that colonisation is a driving factor in the development of totalitarianism, and she makes a pretty convincing argument. The lengthy section on race in South Africa was especially illuminating - genuinely fascinating, actually - the kind of extended example which makes theory clearer and which was so often lacking in the first book.

[Tiara Lynn · Rating 4 out of 5]

I picked up Arendt's series because I wanted a source on fascism and theories about what could lead up to such horrors as told not just by someone who lived it, but without the connections to the world political stage of the 21st century. Published in the late 1960s, Arendt refers to political matters of the late 1800s as very recent history. So I didn't expect to keep finding and highlighting passages that mirrored world politics and nationalistic trends in the U.S. and Europe. I had to check the date to make sure I wasn't reading a copy that had been updated recently because I found the content so relatable that it scared me.

This isn't prose. It's dense, academic, and though it's short it's slow reading. I had to read many passages several times because the sentences were so long I'd forgotten what it started with. I feel like I have better context now going into more contemporary discussions about fascism and totalitarianism and I look forward to reading the third in the series.

[Marie · Rating 2 out of 5]

hyper emballée lors du premier chapitre, malheureusement je laisse tomber aux deux tiers alors que c'est pas mon genre : pas vraiment de définitions des termes ou concepts importants, une logique qui a l'air claire pour l'autrice mais pas expliquée et qui ne coule pas de source, beaucoup d'imprécision, de généralité, tout baigne dans un espèce de flou artistique, c'est beau à lire mais pour un essai c'est un peu mince, je m'attendais à bcp mieux j'avoue

ça m'a rappelé le genre de livre où tu as l'impression de saisir vite fait les choses mais jamais complètement, sans capter le pourquoi du comment, pendant longtemps j'ai cru que ça venait de moi mais en fait NAN y a des livres qui sont précis et qui expliquent bien, et où la clarté donne une sorte d'évidence, ça existe, donc les autres déso mais on veut ça en fait

[Mahya danesh · Rating 4 out of 5]

من سه گانه آرنت (یهودستیزی،امپریالیسم و توتالیتاریسم) رو به ترتیب نخوندم ابتدا با توتالیتاریسم شروع کردم امروز هم امپریالیسم رو تموم کردم و بعدش میرم سراغ یهودستیزی .اما به نظرم درستش اینه دقیقا برعکس این جهت این سه گانه خونده بشه تا درک عمیقی از توتالیتاریسم و خاستگاهش به ما بده .
این کتاب هم مثل کتاب توتالیتاریسم دوست داشتم به خصوص بخش اخر که مرتبط با افراد بدون تابعیت بود ،حس میکنم این بخش احساسی ترین بخش نوشته های آرنت بود و از غمی درونی نشات میگرفت . البته یه جاهایی از کتاب راستش برای من حوصله سر بر بود اما در مجموع بررسی این موضوع مهم از منظر اندیشمند محبوبم برام جالب بود به خصوص جایی که یهودستیزی رو به امپریالیسم ربط می داد ،کلا زاویه نگاه متفاوت آرنت همیشه برام گیرا بوده

[Thomas · Rating 3 out of 5]

Overtuigend, maar ook nogal complex

[Rainy · Rating 5 out of 5]

بشر تربیت خود را پایان داده و بالغ شده است!؟

[Steven H · Rating 5 out of 5]

THE SECOND VOLUME OF ARENDT’S “THE ORIGINS OF TOTALITARIANISM”

Johanna "Hannah" Arendt (1906-1975) was a German-born political theorist, who wrote many books such as 'Antisemitism: Part One of The Origins of Totalitarianism,' 'Totalitarianism: Part Three of The Origins of Totalitarianism,' 'Eichmann in Jerusalem: A Report on the Banality of Evil,' etc.

She wrote in the 1967 Preface to this book [that was originally published in 1951], “This book deals only with the strictly European colonial imperialism whose end came with the liquidation of British rule in India. It tells the story of the disintegration of the nation state that proved to contain nearly all the elements necessary for the subsequent rise of totalitarian movements and governments. Before the imperialist era, there was no such thing as world politics, and without it, the totalitarian claim to global rule would not have made sense.” (Pg. ix)

She says, “Expansion as a permanent and supreme aim of politics is the central political idea of imperialism. Since it implies neither temporary looting nor the more lasting assimilation of conquest, it is an entirely new concept in the long history of political thought and action. The reason for this surprising originality… is simply that this concept is not really political at all, but has its origin in the realm of business speculation, where expansion meant the permanent broadening of industrial production and economic transactions characteristic of the nineteenth century.” (Pg. 5)

She notes, “What imperialists actually wanted was expansion of political power without the foundation of a body politic. Imperialist expansion had been touched off by a curious kind of economic crisis, the overproduction of capital and the emergence of ‘superfluous’ money, the result of oversaving, which could no longer find productive investment within the national borders. For the first time, investment of power did not pave the way for investment of money, but export of power followed meekly in the train of exported money, since uncontrollable investments in distant countries threatened to transform large strata of society into gamblers, to change the whole capitalist economy from a system of production into a system of financial speculation, and to replace the profits of production with profits in commissions.” (Pg. 15)

She states, “The alliance between capital and mob is to be found at the genesis of every consistently imperialist policy. In some countries, particularly in Great Britain, this new alliance between the much-too-rich and the much-too-poor was and remained confined to overseas possessions. The so-called hypocrisy of British policies was the result of the good sense of English statesmen who drew a sharp line between colonial methods and normal domestic policies, thereby avoiding with considerable success the feared boomerang effect of imperialism upon the homeland.” (Pg. 35)

She observes, “The fact that racism is the main ideological weapon of imperialistic politics is so obvious that it seems as though many students prefer to avoid the beaten track of truism. Instead, an old misconception of fascism as a kind of exaggerated nationalism is still given currency. Valuable works of students… who have proved that racism is not only a quite different phenomenon but tends to destroy the body politic of the nation, are generally overlooked. Witnessing the gigantic competition between race-thinking and class-thinking for dominion over the minds of modern men, some have been inclined to see in the one the expression of national and in the other the expression of international trends, to believe the one to be the mental preparation for national wars and the other to be the ideology for civil wars.” (Pg. 40-41)

She says, “Because English colonists had spread all over the earth, it happened that the most dangerous concept of nationalism, the idea of ‘national mission,’ was especially strong in England. Although national mission as such developed for a long time untinged by racial influences in all countries where peoples aspired to nationhood, it proved finally to have a peculiarly close affinity to race-thinking.” (Pg. 62)

She suggests, “As matters stand today, the Jews have against them the concerted hostility of all those who believe in race or gold---and that is practically the whole European population in South Africa. Yet they cannot and will not make common cause with the only other group which slowly and gradually is being won away from race society: the black workers who are becoming more and more aware of their humanity under the impact of regular labor and urban life. Although they, in contrast to the ‘whites,’ do have a genuine race origin, they have made no fetish of race, and the abolition of race society means only the promise of their liberation.” (Pg. 85)

She asserts, “statesmen of countries without minority obligations spoke an even plainer language: they took it for granted that the law of a country could not be responsible for persons insisting on a different nationality. They thereby admitted---and were quickly given the opportunity to prove it practically with the rise of stateless people---that the transformation of the state from in instrument of the law into an instrument of the nation had been completed; the nation had conquered the state, national interest had priority over law long before Hitler cold pronounce, ‘right is what is good for the German people.’ Here again the language of the mob was only the language of public opinion cleansed of hypocrisy and restraint.” (Pg. 155)

She laments, “The Rights of Man, supposedly inalienable, proved to be unenforceable---even in countries whose constitutions were based upon them---whenever people appeared who were no longer citizens of any sovereign state. To this fact, disturbing enough in itself, one must add the confusion created by the many recent attempts to frame a new bill of human rights, which have demonstrated that no one seems able to define with any assurance what those general human rights, as distinguished from the rights of citizens, really are. Although everyone seems to agree that the plight of these people consists precisely in their loss of the Rights of Man, no one seems to know which rights they lost when they lost these human rights.” (Pg. 173)

This is a penetrating analysis of Imperialism, that will be of great interest to anyone studying this subject.

[dvd.tbg · Rating 4 out of 5]

Buku ini memperlihatkan bahwa negara, pada suatu titik tertentu, bukan menjamin jaminan bagi tegaknya hak azasi manusia, sebagaimana yang terjadi di Jerman, ketika Hitler berkuasa. Saat Hitler berkuasa, ia membuat kebijakan denaturalisasi, pencabutan kewarganegaraan bagi penduduk yang bukan keturunan Jerman. Seiring dengan hilangnya status kewarganegaraan, orang-orang Yahudi pun, secara hukum, tidak mendapat perlindungan hukum dari warga negara--dan segala hal "diizinkan" berlaku atas mereka. Inilah kegelapan kemanusiaan di mana negara menjadi sumber kekerasan bagi orang-orang yang mendiami suatu wilayah.
Buku ini memperlihatkan sudut pandang lain dalam membaca apa itu negara dan warga negara, serta bagaimana relasi keduanya.

[Xavier Alexandre · Rating 5 out of 5]

If only those who are currently drifting to the extreme right could read this book. One cannot read it without seeing the parallels between the 30s and the current period, with the toxic relationship between exacerbated identities, and extreme nationalism with their power of hate and exclusion.

Another parallel worth considering : there used to be vast territories with multiple and very different communities living in peace with each other (the Austro-Hungarian Empire is one of them). Identities which need not surround themselves with tight nationalistic barriers.

Hannah Arendt descrives in minute detail how exuberant nationalism put an end to them, and eventually led the continent to atrocious wars and massacres.

Worth pondering.

[David Lyndorff Paris · Rating 3 out of 5]

Hannah Arendt – totalitarismen bind 2 – imperialisme. En bog om den europæiske koloniale imperialisme, hvis afslutning indtraf med ophævelsen af det britiske styre i Indien. Eller fra 1884- 1918.

Kapitel 1: Bourgeoisiets politiske frigørelse.
Bourgeoisiets bliver politiske frigjort under imperialismen. Indtil denne periode var bourgeoisiet en herskende klasse, men klassen overlod alle politiske beslutninger til staten. Dette ændrer sig med imperialismen, fordi denne gruppe af mennesker, en klasse, der besidder stort økonomisk magt finder ud af, at nationalstaten er uegnet for yderligere vækst i den kapitalistiske økonomi – dermed opstår der en kamp mellem stat og samfund. s. 22, 44, 51.
Den herskende klasse stødte altså ind i nationale begrænsninger, der umuliggjorde en forsat økonomiske ekspansion. Af den grund bliver bourgeoisiet politisk involveret, men af økonomiske nødvendighed. S. 25-26.

Overproduktion: Rosa Luxemburg: s. 39-40, 54, 58: ovenstående beskrevne ’økonomiske drivkraft’ der ifølge Arendt er årsag til imperialisme bygger på en grundlæggende forståelse af det kapitalistiske system og dets kriser. Der er sket en overproduktion af kapital, en opsparing, der ikke kunne bruges på produktive investeringer, dvs. udvide fabrikker, teknologier eller produktionen – dvs. en begrænset produktionsevne og forbrugsevne – alt sammen inden for nationale grænser. Dvs. imperialismen eksporterede investeringer, penge for at imødekomme denne overproduktionen, og det banede vejen for eksport af magt (for at beskytte investeringer, fx ved brug af hær eller andre subtile magtredskaber, told eller lign). Altså først investering af penge og så for at beskytte investeringerne og undgå spekulation, tyveri, snyderi eller lign. blev man nødt til at have regeringsmagt = imperialismen. Og ikke omvendt: normalt baner eksporteringen af magt vejen for penge som det var tilfældet med kolonier. Dvs. imperialismen eksporterer først penge, så regeringsmagt og sideløbende menneskelige arbejdskraft – eller de overflødige i arbejdssektoren i fx England blev også eksporteret til de nye imperialistiske områder. S.60, 62.
Rosa Luxemburg: s. 59: bygger på Luxemburgs teori, der siger at det kapitalistiske system har brug for et marked uden for sig selv. Et område der ikke er kapitalistisk og som tvinges ind under kapitalismen. Bygger igen på Marx’ gamle tese om oprindelige akkumulation (adskillelse af producenter for produktionsmidlerne, ekspropriation af land).

Arendt vs Marx (Lenin): “Let me say, first, that while Arendt agrees with Marx that socialism is the logical out¬come of capitalism, she fundamentally differs from him in her understanding of imperial¬ism as "the first stage in political rule of the bourgeoisie" rather than, as he understood it, "the last stage of capitalism."”- https://www.hannaharendt.net/index.ph....

Før imperialisme er der kriser: s. 58-59: økonomisk depression i 1860’erne og 1870’erne

Def imperialisme: s. 25: Imperialismens centrale politiske idé er ekspansion som et permanent og endeligt mål for al politik. Det er udenrigspolitikkens ypperste mål, såfremt man vil bevare det kapitalistiske system. Det er ’ekspansion for ekspansionens skyld’. Dvs. målet er hverken en midlertidig udplyndring eller at indlemme det nye sted i en varig assimileringsproces i ens eget nationale fællesskab – det er en mellemting, men samtidig noget helt særligt.
Nationalstatens rolle: s. 27, 66: når nationalstaten indtager rollen som erobrer, vakte den national bevidsthed og gjorde det erobrede folk mere bevidste om deres nationalitet og deres suverænitet. Eksempler: s. 30: Napoleons forsøgt på at forene Europa under fransk flag,

Imperialisme, imperier og kolonier:
Imperialisme: de nationale institutioner forbliver adskilt fra de koloniale administrationer, skønt det tillades dem at udøve kontrol. S.33. Dette er ekspansion. En ekspansion af politisk magt uden at der blev oprettet en egentlig stat eller indlemmet det nye område i den eksisterende nationale stat. S. 39.

Imperier: klassisk romersk imperium, man forsøger at gøre hele verden ens – med en ideologi og en bevidsthed. Fx napoleon, de gamle romerske riger og hitler?. Kendetegnet ved ekspansion. S. 34.

Kolonier: En mere konkret etablering af kolonier. Det er en praksis, der handler om at starte kolonier, dvs. fysiske steder og administrationer, der kan være med til at udbytte den oprindelige befolkning. Dette er ikke nødvendigvis tilfældet for imperialisme – her kan udnyttelsen godt foregå uden at man opretter egentlige kolonier.

Forskellige strategier som de forskellige nationalstater bruger: Frankrig brugte den klassiske imperium-strategi fordi de vil assimilere, de prøvede at indlemme borgere fra Marokko og Algeriet i det franske rige, blandt andet ved, efter noget tid, at give nogle af de mennesker nogle af de samme borgerlige rettigheder, som mennesker, der var født i Franrkig. For England og deres forhold til Indien, blev der brugt en anden strategi, den var mere imperialistisk i Arendts forstand, fordi de nemlig ikke forsøgte at assimiliere og indlemme de ’nye’ borgere i det britisk rige (men distinktionen er svær at lave).

[Leonard Pierce · Rating 4 out of 5]

The second of Arendt's totalitarianism trilogy is better than the first, zeroing in on how the race to colonize drove a mindset that fed directly into authoritarian fascism.

[Michel Van Goethem · Rating 5 out of 5]

Imperialism: Part Two of The Origins of Totalitarianism
by Hannah Arendt

Had het al eens gelezen, maar was dat vergeten....

[Jesse Toldness · Rating 4 out of 5]

I will give a more complete review when I have a more complete understanding. This, I think, will warrant a second read at some point....

[Malihe63 · Rating 4 out of 5]

جذاب بود و از خوندنش لذت بردم امپریالیسم از دید و قلم فیلسوف معروفی مثل آرنت قطعا کتاب خوبیه

[Jailin Campos · Rating 3 out of 5]

En la primera parte del libro, Arendt se enfoca en explicar el imperialismo colonial como sistema político y económico y las diferencias de este en el imperio Británico y el Francés. Con esto da paso a las ideas "imperialistas" dentro del continente europeo por parte de los territorios de Europa Central y del Este.
También discute acerca del antisemitismo como ideología y los movimientos sociales de extrema izquierda y derecha que acabaron con el sistema de partidos en Alemania y sus vecinos... Las ideas de "raza pura" del pan-germanismo y el pan-eslavismo.
Finaliza entonces con un tema fascinante que aqueja al mundo hasta hoy, la migración entendida como la pérdida de nacionalidad, de pertenecer como individuos a un territorio, una cultura y una legislación propia y con ello, la pérdida de los derechos humanos. Explica cómo el primer paso de los Nazis para exterminar a los judíos fue precisamente quitarles sus derechos como nacionales de los países invadidos, y de esta forma, dejarlos legalmente indefensos, en un lugar donde no perteneces a ningún lugar e imposibilitados de migrar a otros países por el mismo motivo de no pertenecer...
Sentando las bases del próximo libro, la parte tres de Los Orígenes del Totalitarismo, que voy a empezar ahora mismo :)

[Marjan Kloosterman · Rating 5 out of 5]

Het imperialisme geschreven door Hannah Arendt heb ik gelezen in combinatie met kritiek van de zwarte rede door Achille Mbembe geschreven. Aanleiding was het volgen van de HOVO cursus over Imperialisme. Arendt geeft een rationele uitleg over het vanuit het kolonialisme ontstane imperialisme, dat doet Mbembe in feite ook en hij geeft meer de gevoelslaag weer met betrekking tot de gevolgen voor de zwarte bevolking in de landen die onder het kolonialisme en imperialisme vielen. Het imperialisme geschreven door Arendt maakt deel uit van een drieluik: Het antisemitisme en het totalitarisme. Inzicht gevend en schokkende materie. Arendt waarschuwde toen al voor het nu. Wanneer we niet veranderen zal het in andere vormen voortbestaan en/of terugkeren.

[Mette Løkeland · Rating 4 out of 5]

Imperialisme heiter bok to i denne trilogien. Hanna Arendt går gjennom imperialismen og korleis kapitalismen og trongen til å ekspandere med den akkumulerte kapitalen ga grunnlag for imperialismen. Rasisme og byråkrati var fundament, og ho snakkar like nedsettjande om båe. Til slutt tar ho for seg flyktningar og den totale mangelen på rettsvern som det å vera statslaus inneber. Når det er så ille at den rettslause må gjera eit lovbrot for å få rettar. Ikkje ein gong menneskerettane har ein rett til.

[Ella Louise Schalski]

Read for class

[Nadia Shqirat · Rating 5 out of 5]

الكتاب مبهر
ولكن الترجمة العربية سيئة للغاية
انصح بقراءة الطبعة الاخيرة منه باللغة الانجليزية

[فيصل · Rating 5 out of 5]

Enlightening

[Dave · Rating 1 out of 5]

never trust a western on imperialism

[Adrien · Rating 3 out of 5]

Des choses intéressantes mais je pense que c'était trop universitaire et dense pour ma petite tête, j'ai vraiment eu du mal à assimiler. Seule la dernière partie m'a vraiment imprégné

[Jill · Rating 5 out of 5]

Famous chapter 5 “Decline of the nation-state and the end of the Rights of Man”.

[Alizam · Rating 3 out of 5]

ترجمه بسیار خوبه ولی خود کتاب زیاد جذاب نیست برای مطالعه