What do you think?
Rate this book
Tonio Padovani #6
Full Speed
Ένα θεαματικό τρομοκρατικό χτύπημα σε μια γραμμή του προαστιακού, χείμαρροι βενζίνης που ξεχύνονται στους δρόμους της Μονμάρτρης, προσωπικότητες που σκοτώνονται με τέτοια επιτήδευση, που θα έκανε τον Τζένγκις Χαν να φανεί αστείος: ξαφνικά το Παρίσι μοιάζει με τη Βαγδάτη μετά την Καταιγίδα της Ερήμου.
Η έρευνα ανατέθηκε στον αστυνομικό διευθυντή Παντοβάνι, σταρ της Δίωξης Εγκλήματος, που έχει παράλληλα να διαλευκάνει μια σειρά φόνους τραβεστί και να συλλάβει έναν απαγωγέα και δολοφόνο παιδιών.
Ο Παντοβάνι και η ομάδα του, αντιμέτωποι με τόσες υποθέσεις και χωρίς ελπίδα, δεν έχουν παρά δύο όπλα: την ταχύτητα και το μαύρο χιούμορ.
Η τελευταία περιπέτεια του αντισυμβατικού και ασυμβίβαστου Τόνιο Παντοβάνι.
Ο Φαζαρντί ξεκίνησε να γράφει ακόμα ακόμα ένα βιβλίο με τον αγαπημένο του ήρωα αλλά έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει να το ολοκληρώσει.
Η έρευνα ανατέθηκε στον αστυνομικό διευθυντή Παντοβάνι, σταρ της Δίωξης Εγκλήματος, που έχει παράλληλα να διαλευκάνει μια σειρά φόνους τραβεστί και να συλλάβει έναν απαγωγέα και δολοφόνο παιδιών.
Ο Παντοβάνι και η ομάδα του, αντιμέτωποι με τόσες υποθέσεις και χωρίς ελπίδα, δεν έχουν παρά δύο όπλα: την ταχύτητα και το μαύρο χιούμορ.
Η τελευταία περιπέτεια του αντισυμβατικού και ασυμβίβαστου Τόνιο Παντοβάνι.
Ο Φαζαρντί ξεκίνησε να γράφει ακόμα ακόμα ένα βιβλίο με τον αγαπημένο του ήρωα αλλά έφυγε από τη ζωή πριν προλάβει να το ολοκληρώσει.
304 pages, Paperback
First published January 1, 2005
24 people want to read
About the author
Frédéric H. Fajardie
71 books25 followersFrédéric H. Fajardie, nom de plume de Ronald Moreau, né le 28 août 1947, à Paris, et mort dans la même ville le e 1er mai 2008, est un écrivain et scénariste français, auteur de roman policier.
Il grandit dans la librairie de son père bouquiniste et libertaire, rue de Tolbiac dans le 13e arrondissement de Paris5, où il lit de très nombreux romans et nouvelles. Dès l'âge de 16 ans, le marxisme devient le repère idéologique de sa vie. En 1968, acquis aux idées de gauche, il milite à la Gauche prolétarienne, exerce divers petits métiers et, dès le mois de mai 1968, veut devenir le premier militant « engagé » à écrire des romans noirs.
Il publie son premier roman noir Tueurs de flics, en août 1979. Dans cette adaptation très libre de l'Orestie, un mythe de la Grèce antique, un commissaire est chargé d'une enquête qui doit lui permettre « d'arrêter des tueurs qui se plaisent à découper ses collègues »6. Ce premier roman s'inscrit dans le nouveau genre littéraire du néo-polar. Il est salué, dès cette époque, par les critiques Max-Pol Fouchet et Alain Dugrand.
À partir du milieu des années 1980, il signe des scénarios pour le cinéma et commence en parallèle à publier des romans de facture plus classique, tout en poursuivant son œuvre dans le roman noir. En 1989, le critique Renaud Matignon fait son éloge.
Réfractaire aux étiquettes et aux ghettos, il n'apprécie pas le socialisme mitterrandien, contre lequel il écrit, en 1993, Chronique d'une liquidation politique.
En 1998, avec la bénédiction du critique Bernard Frank, il participe à l'émission littéraire Le Cercle de minuit.
Il a été le parrain du Salon du livre d'expression populaire et de critique sociale d'Arras ; l'édition 2009 de ce salon lui a rendu un grand hommage.
Pour Fajardie, polar et roman noir sont les meilleurs moyens d'explorer l'envers et les travers de la société contemporaine. Dans son œuvre, où l'esprit chevaleresque de ses personnages s'oppose à la médiocrité contemporaine, son gauchisme politique s'allie aux valeurs d'honneur, de fidélité et souvent de fraternisation au delà des oppositions idéologiques ou historiques.
Ses œuvres, dans leur versions publiées aux éditions NÉO (reprises ensuite par La Table ronde), portent des couvertures dessinées par Jean-Claude Claeys. Elles restituent à merveille la sombre atmosphère urbaine, la violence et la désillusion qui se mêlent dans l'œuvre de Fajardie.
Il grandit dans la librairie de son père bouquiniste et libertaire, rue de Tolbiac dans le 13e arrondissement de Paris5, où il lit de très nombreux romans et nouvelles. Dès l'âge de 16 ans, le marxisme devient le repère idéologique de sa vie. En 1968, acquis aux idées de gauche, il milite à la Gauche prolétarienne, exerce divers petits métiers et, dès le mois de mai 1968, veut devenir le premier militant « engagé » à écrire des romans noirs.
Il publie son premier roman noir Tueurs de flics, en août 1979. Dans cette adaptation très libre de l'Orestie, un mythe de la Grèce antique, un commissaire est chargé d'une enquête qui doit lui permettre « d'arrêter des tueurs qui se plaisent à découper ses collègues »6. Ce premier roman s'inscrit dans le nouveau genre littéraire du néo-polar. Il est salué, dès cette époque, par les critiques Max-Pol Fouchet et Alain Dugrand.
À partir du milieu des années 1980, il signe des scénarios pour le cinéma et commence en parallèle à publier des romans de facture plus classique, tout en poursuivant son œuvre dans le roman noir. En 1989, le critique Renaud Matignon fait son éloge.
Réfractaire aux étiquettes et aux ghettos, il n'apprécie pas le socialisme mitterrandien, contre lequel il écrit, en 1993, Chronique d'une liquidation politique.
En 1998, avec la bénédiction du critique Bernard Frank, il participe à l'émission littéraire Le Cercle de minuit.
Il a été le parrain du Salon du livre d'expression populaire et de critique sociale d'Arras ; l'édition 2009 de ce salon lui a rendu un grand hommage.
Pour Fajardie, polar et roman noir sont les meilleurs moyens d'explorer l'envers et les travers de la société contemporaine. Dans son œuvre, où l'esprit chevaleresque de ses personnages s'oppose à la médiocrité contemporaine, son gauchisme politique s'allie aux valeurs d'honneur, de fidélité et souvent de fraternisation au delà des oppositions idéologiques ou historiques.
Ses œuvres, dans leur versions publiées aux éditions NÉO (reprises ensuite par La Table ronde), portent des couvertures dessinées par Jean-Claude Claeys. Elles restituent à merveille la sombre atmosphère urbaine, la violence et la désillusion qui se mêlent dans l'œuvre de Fajardie.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
February 9, 2023
5/5 γιατί ο Φαζαρντί είναι αυτός που είναι. Γιατί φτιάχνει χαρακτήρες που μέσα στην υπερβολή τους είναι πραγματικοί, και αυτή η θρασύτατη και αισχρή υπερβολή είναι ΟΚ, γιατί έχει τα φόντα και την πένα να μπορεί να τους προσδώσει ότι ενοχλητικό ή γλυκανάλατο χαρακτηριστικό θέλει και πάλι να γράφει ένα αριστούργημα. Γιατί ενώ έχει πολιτικό λόγο,δεν αφήνει να του χαλάσει την αστυνομική δουλειά, γιατί καταφέρνει να είναι ξεκάθαρος ακόμα κι όταν νομίζεις ότι θα χαθεί κι ο ίδιος μέσα στο συρφετό των υποθέσεων που έστησε.
5/5 γιατί Παντοβάνι rules, και είναι κρίμα που ο κύκλος έκλεισε εδώ.
*Φιλική συμβουλή προς μιμητές της γραφής του στο ελληνικό συγγραφικό γίγνεσθαι:Απλά, μην το κάνετε - δυο γκ*μενάκια με μίνι, μια χ*ντρή π*ρνη κι ένας μπάτσος που βρίζει, δεν φτάνουν για να γράψετε παρόμοια αστυνομικά, ούτε κατά διάνοια. Δηλαδή απλά, μην τα (αντι)γράφετε...
5/5 γιατί Παντοβάνι rules, και είναι κρίμα που ο κύκλος έκλεισε εδώ.
*Φιλική συμβουλή προς μιμητές της γραφής του στο ελληνικό συγγραφικό γίγνεσθαι:Απλά, μην το κάνετε - δυο γκ*μενάκια με μίνι, μια χ*ντρή π*ρνη κι ένας μπάτσος που βρίζει, δεν φτάνουν για να γράψετε παρόμοια αστυνομικά, ούτε κατά διάνοια. Δηλαδή απλά, μην τα (αντι)γράφετε...
July 4, 2024
Ο ιδεαλιστής Fajardie πίστευε στον καλό μπάτσο, που μπορεί να σταθεί στη γλοιώδη δυτική κοινωνία. Σαν ο δημοσιογράφος να επιτελεί κοινωνικό λειτούργημα. Φευ.
Αλλά τον λατρεύουμε γι αυτήν την ισχνή πιθανότητα
Αλλά τον λατρεύουμε γι αυτήν την ισχνή πιθανότητα
January 25, 2023
Το κύκνειο άσμα του αστυνόμου Παντοβάνι είναι ακριβώς ό, τι περιμένεις: αστείο, αιματηρό και μελαγχολικό. Θα μου λείψει.
January 27, 2023
Φ.Φ full speed. Άναψα ένα από τα τελευταία gauloises που μου έχουν μείνει κι άρχισα το διάβασμα. Γιατί και ο μέτριος Φαζ. είναι καλύτερος από τους καλούς "άλλους".Έχω ξαναπεί ακόμα και τις μετρήσεις του πιεσόμετρου του να σημείωνε θα τις διάβαζα απνευστι. Έτσι είναι ο Φαζαρντι. Ένας ηλίανθος απείθαρχος και ανεξάρτητος. Ο μόνος που δεν κοιτάζει προς τον ήλιο.Ειναι εξις, εθισμός,ναρκωτικό. Κι εγώ ο αμετανόητος χρήστης του
July 22, 2024
Στο τελευταίο του ολοκληρωμένο μυθιστόρημα με ήρωα τον Παντοβανί, ο Φρεντερίκ Φαζαρντί είναι στα καλύτερά του. Γοητευτικοί χαρακτήρες και ακραίες καταστάσεις, που όμως, δεν ξενίζουν τον αναγνώστη, αποτυπώνουν πώς η αλληλεγγύη και η ευαισθησία μπορεί να ανθίσει μέσα στο χάος και τη βία. Εξαιρετικό!
February 14, 2023
What an amazing book! I read it at full speed (pun intended), Fajardie at his finest!
July 22, 2025
Νομίζω το καλύτερο του.
Displaying 1 - 7 of 7 reviews