Warten Vergessen

by Maurice Blanchot, Johannes Hübner (Translator)

Maurice Blanchot has been for a half century one of France's leading authors of fiction and theory. Two of his most ambitious nonfiction works, The Space of Literature and The Writing of the Disaster, are also available from the University of Nebraska Press, as is The Most High, his third novel. John Gregg is the author of Maurice Blanchot and the Literature of Transgression.

Genres: Philosophy, Fiction, Literature, France, French Literature, Novels

121 pages, Hardcover

First published January 1, 1962

About the author

Maurice Blanchot was a French philosopher, literary theorist and writer of fiction. Blanchot was a distinctly modern writer who broke down generic boundaries, particularly between literature and philosophy. He began his career as a journalist on the political far right, but the experience of fascism altered his thinking to the point that he supported the student protests of May 1968. Like so many members of his generation, Blanchot was influenced by Alexandre Kojeve's humanistic interpretation of Hegel and the rise of modern existentialism. His “Literature and the Right to Death” shows the influence that Heidegger had on a whole generation of French intellectuals.

Reviews

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

He and she… They have no names… Just he and she…

He understood quite well that she had possibly forgotten everything. That did not bother him. He wondered if he did not want to take possession of what she knew, more by forgetting than by remembering… It was necessary that he, too, enter into forgetting.

Their world is absolutely static… Their natural state is the state of uncertainty…

He had often had the impression that she was speaking but that she was not yet speaking. And so he waited. He was, confined with her, in the great shifting circle of waiting.

In Awaiting Oblivion Maurice Blanchot goes even further than Samuel Beckett in Waiting for Godot – his characters wait for no one… They wait for nothing… They are just waiting…

To wait, only to wait. Unfamiliar waiting, equal in all its moments, as is space in all its points; similar to space, exerting the same continuous pressure, not exerting it. Solitary waiting that was within us and has now passed to the outside, waiting for ourselves without ourselves, forcing us to wait outside our own waiting, leaving us nothing more to await.

To live is to wait. Oblivion is what lies ahead.

[Nafiseh · Rating 4 out of 5]

«فراموش خواهیم شد بی‌شگفتی، بی‌عمق، بی‌جاودانگی»

[Amira Hanafi]

I thought when I got this book, oh it's just 80 pages or so and I'll be done in a day or two. On the contrary, it has taken me months to read. Every paragraph is dense and thorny; once I've gotten through a few pages I need to digest for a week or two. Each word weighs heavy: every sentence incredibly precise and yet managing to float in some nether region of language, beyond silence. Truthfully, I have 20 more pages to plow through, but I don't know if I can take any more loss.

[Eda · Rating 5 out of 5]

“Adam sabretmeyi ogrendigini dusunuyordu ama sadece sabirsizligi yitirmisti. Artik ne birbirine ne de otekine sahipti, son bir gucle cekip cikaracagini dusundugu eksikleri vardi sadece. Sabir olmaksizin, sabirsizlik olmaksizin, ne razi olarak ne de reddederek, hareketsizlik icinde devinen, terk edilmenin olmadigi bir terk edilmislik.

Oyle bir melankoliyle, ama oyle huzurlu bir kesinlikle hissediyordu ki artik asla ‘ben’ diyemeyecegini.”

[Beyza · Rating 5 out of 5]

Öyle bir kitapki, yalnızca tek bir kişinin belli bir zaman diliminde okuması için yazılmış gibi. A Dialogue On Love'ı ne çok hatırladım okurken. Yine iki kişinin birbirine karışan sözleri, düşünceleri, tek bir odada başlayıp biten bir hikaye. Parça parça. Hatta o kadar eksik ki, kendi içsel dünyanızı buluyorsunuz birden karşınızda. Nasıl bir Bekleyiş Unutuş içinde olduğunuzu görüyorsunuz. Sarsıcı bir yüzleşme oldu benim için, bu seferki. Bir daha okuduğumda, zamanı geldiğinde bu kitabın bir şekilde tekrar elime geçeceğinden eminim, nasıl bir benle karşılaşacağımı şimdiden çok merak ediyorum. Bir yanım herkese önermek isterken, bir yandan kitabın benim okuduğum halini kimsenin okuyamayacağını biliyorum. Hatta ben bile bir daha aynı halini okuyamayacağım ve bu beni çok üzüyor.

[Erin · Rating 4 out of 5]

I read parts of this book while waiting for someone. It made me aware of the wait and how the wait sometimes becomes the event.

[Alex Obrigewitsch · Rating 5 out of 5]

Blanchot again works to delimit the silent space between two, the space of a speaking, that allows speech and thus too the possibility of the impossible, granted through that which withdraws in allowing speech.

To attempt to bring forward this withdrawal; to lend voice to the silent path of waiting for another word.

No story, only words, voices. Knowing fades and is forgotten as one is drawn into this conversation, this spacing between. All there is are words, emptying themselves out to make a sign towards the silence they carry along in their approach and their withdrawal.

[Mehmet]

Bekleyiş ve unutuşun değil, oksimoronun kitabı.

[Tuğçe Kozak · Rating 4 out of 5]

Bir oda bir adam bir kadın çokça oksimoron.

[Milan · Rating 4 out of 5]

Rekao bih da je Blanšo bio dobro zagrejan za Bergsonove ideje o vremenu u periodu kada je pisao ovu knjižicu. Ne krivim ga, s obzirom da one i danas služe kao polazna tačka pojedinim filozofskim delima (Dupuy pada na pamet). Uostalom, zanimljivo je o tome čitati i misliti/mističariti – nije da nije.

Prihvatajući minimalan rizik da ću spojlovati, mogu reći da Blanšo ovde piše o čekanju i ..zaboravu, pritom se standardno pridržavajući svoje (pozajmljene) metode: red bitka – red ništavila. Sve u svemu, nije baš na nivou njegovih najboljih dela ali nije ni promašaj kakav je za mene bio “Korak (ne) na onu stranu". Definitivno nije štivo kojim se upoznaje sa Blanšom, ali neka se slobodno prihvate oni kojima njegovo pisanje već odgovara (ili koga je čeličio Hegel negacijama).

“Razgovarali su uvek o trenutku kada više neće biti tu i, kako su znali da će uvek biti tu razgovarajući o jednom takvom trenutku, mislili su da nije bilo ničeg dostojnijeg njihove večnosti od toga da je provode spominjući njen kraj.”

[Fact100 · Rating 2 out of 5]

Uzun zamandır, bu denli içine giremediğim bir kitap okumamıştım. Hani otobüsle uzun yola gittiğinizde, bir yerden sonra bir sıkıntı basmaya başlar ve yol bitmez olur ya, bu kitabı okumak da bunun gibi bir his verdi. Yaratıcı kelime-ses-anlam oyunları mevcut ama tüm çabaya rağmen çeviri sürecinde etkisinin yittiği görülüyor. Oksimorona doydum ve (mümkünse uzun) bir süre (en azından bu yoğunlukta) görmemek yerinde olacaktır diye düşünüyorum.

2/5

[İlhanCa · Rating 3 out of 5]

Yani neden ve niçin okudum bilmiyorum..hiçbir şey anlamadığım eserlerden..
Mekan net değil..karakterler kim..zaman nedir..
Bir kadın ile bir adamın karşılıklı konuşması sırasında adeta bulmaca çözer gibi anlamaya çalıştığım bir eser..
Paragraflar ve hatta cümleler arası bütünlüğün olmadığı ilginç bir eser..
Bekleme ve unutma üzerine söylenmiş sözler işte..

[michal k-c · Rating 4 out of 5]

like to think of this as like a skeleton key to Beckett’s work (and i have a similarly religious reading of both of them). main difference here is that Blanchot’s characters are almost always averse to being complicit in any kind of narrative.

[Heronimo Gieronymus · Rating 5 out of 5]

A man and a woman alone in a room. This is the staging ground. A lot of the talk is about waiting. The language itself - though rhapsodic, though intoxicated w/ possibility and strange uncanny modalities of beauty - is also spare, reduced, streamlined. It is hard not to think about Beckett. Two people in a room. Talk of waiting. Language of weaponized poeticophilosophical malignancy. And I thought of Mallarmé. Of whom Blanchot often thought and about whom he often wrote. Maybe I should have been thinking about Mallarmé more when I was engaging Beckett. AWAITING OBLIVION, just like the poetry of Mallarmé, is fundamentally about itself as a thing made from language. Language is the subject. Or the main subject. There is also the dalliance. A kind of wildly abstracted amorous tête-à-tête. It is not just language itself that provokes rhapsody regarding itself. There is also the man and the woman in a room. Coming at one another. Wrapped up in one another, enmeshed in words. Words that reach. Words the ever fail. Words that eddy into oblivion or swallow their own tails. Forgetting, presence, death, speaking. Not just waiting, then. Besides Beckett and Mallarmé, I cannot help but think of the Roland Barthes of A LOVER'S DISCOURSE. The best part of the book, as w/ any book like this - and book w/ prose that equals the very best modern poetry - are the firecrackers. I mean the firecracker sentences the go off here and there. My favourite, near the end of the book; a piece of dialogue: "You attracted me in the midst of things to say." And Nietzsche. You are also going to think of Nietzsche. There is the active forgetting, for one. But more importantly: the sense that these characters-who-are-not-even-characters are blank staging grounds for forces. These forces are, of course, things of language. I think I am going to set this book atop my toilet tank and read fragments of it here and there for eternity. Oh yeah. Eternity. Eternity comes up too.

[Vildan Eskicioğlu · Rating 5 out of 5]

Bu kitap daha önce okuduğum hiçbir kitaba benzemiyor. Maurice Blanchot müthiş kelime oyunlarıyla bir taraftan okuyucunun zihnini zorlarken, bir taraftan da bir ilişkide kadın ve erkeğin birbirine benzemez bilinçaltını, söze dökülmemiş gerilimleri, talep edilmeden talep edilenleri, anlatılan ama duyulmayanları nefis bir şekilde ortaya dökmüş.

[Michelle]

Blanchot does an amazing job of writing about silence. Reading this book connected me to my own process of thinking and speaking.

[Michael A. · Rating 4 out of 5]

Waiting in forgetting by remembering through forgetting in waiting. Presence of excess, an excess of forgetting and waiting. Everything is oblique

[B. Han Varli · Rating 2 out of 5]

beni unuttuğunuzdan nasıl bu kadar emin olacaksınız?
başka bir kadını hatırladığımda emin olacağım.
fakat hatırlayacağınız yine ben olacağım; daha fazlasına ihtiyacım var.

''bekleyiş unutuş''u tam olarak hangi tür içerisinde değerlendireceğimi kestiremiyorum. maurice blanchot, bildiğim kadarıyla filozof yönü daha güçlü bir isim. eleştirmen olarak da tanıyanlar var. fakat bu kitabı bence en çok kurgu sınıfına giriyor; karakterlerin olmadığı bir kurgu?? ya da kurgu içinde aforizmalar kitabı??? bilemedim.

zor eser, deneysel bir tarafı var, oksimorondan ibaret ya aslında. herhangi bir bütünlük yok; kitap büyük oranda beklemeyi, unutmayı anlatıyor ama tam olarak ne anlatıyor pek anlaşılır gibi değil. çok ilginç, tanımlanması zor bir düşünce seli. kaptırıp gidebilirseniz bir anda bitirebilirsiniz ama ben keyif alamadım.

başkaları tarafından unutulmak hiç umrumda değil. ben sizin tarafınızdan, sadece sizin tarafınızdan unutulmak istiyorum.

[Manso · Rating 5 out of 5]

goddammit

[Betül · Rating 5 out of 5]

"Kadına şunu söylemek hakkına sahip olmayı isterdi: “seni duymamı istiyorsan konuşmayı bırak.” Fakat kadın, hiçbir şey söylemezken bile susamazdı artık."

"Bir şey beklendiğinde artık daha az bekliyorduk."

"Dikkatte dikkatin merkezi ve çevresinde perspektifin, manzaranın, içeriden ve dışarıdan görülmeyi bekleyen düzenin yayıldığı merkezi nokta kaybolur."
"Dikkat başıboştur ve ikamet edilemeyendir. Boş, boşluğun berraklığıdır."
"Gizem: onun özü her zaman dikkatin berisinde olmasıdır. Ve dikkatin özü, kendi içinde ve kendi sayesinde, her daim dikkatin berisinde ve tüm bekleyişlerin kaynağı olanı koruyabilmesidir: gizemi.
Kendimi işitmek için kendimi işitmem değil fakat işitilebilir hale getirmem gerekecek"

“Bekleyiş her daim, kendisinde başlangıcı taşıyan, sonu askıya alan ve bu aralıkta bir başka bekleyişin aralığını açan bekleyişin bekleyişidir.
"Bekleyişte her söz ağır ve başına buyruk hale gelir."
"Bekleyişte, beklemeye müsaade eden zaman bekleyişe daha yerinde bir yanıt vermek için kaybolur."

"Gizemli örtüsünü kaldırmadan kendisini gözler önüne serendir."
"onu açığa vuran ve aşikâr kılan şey yoluyla mı saklı?"

"Birbirleri için mevcut olabilmek için kendi mevcudiyetlerinden vazgeçmiş bir halde, bekliyorlardı, birbirlerini arıyorlardı."
.
"…bulmak sadece bulunamaz olan merkezle ilişkili olarak aramayı sürdürmektir. Merkez bulunmayı ve dönmeyi olanaklı kılıyor fakat kendisi bulunmuyor. Merkez olarak merkez her daim el değmemiş halde."

[Pelin Doygun · Rating 5 out of 5]

bu ne yakıcı bir metin! tutuldum; bir duvara çarpmak üzere fırlatıldım.

beklemek ve unutmak fiillerini eylem olmaktan çıkarıp isim yapmak. böylece eylemi pasifize etmek, soyutlaştırmak ve kavramsallaştırıp beynin her bir kıvrımına zerk etmek. blanchot, senin kaleminden tanrısallık akıyor!

gerçeğe en yakın aşkı, hiç aşk demeden her bir satırda okudum, okudum, okudum. bu, birbirine dokunmadan sevişmeye başlayan iki insanın bir odaya bırakılmış hikayesi. madde ile mana arasındaki ilişkiyi koparmadan anlaşılması zor ve fakat anlamadığımıza meyilimiz, onu yüceltmemiz neden? hep kibirden.

bu metin, zihnin kendi halinde işleyişine agresif bir saldırı. kalbe değil hayır, zihne saldırı. çünkü bu aşk, kalp analitik bir reformülasyona tabi tutulduktan sonra aidiyetini usun kendisine devretmiş. o yüzden beyinde bir zonklama bu. canlı bir organizmayı, aşkı (onu yarattığımızda ve adını koyduğumuzda artık ete, kemiğe bürünmüştür; yok gibi davranamayız ve ancak ölmesini bekleyebiliriz), baştan aşağı yarıp içini görmek istemek bu kitap. bir kere içini görünce artık merak edecek bir şey kalmaz. anlam? yitti bile.

yasak aşk? intihar? ayrılık? hissin yasağı yok, düşüncenin eksiği var. ölümü beklemek mi unutmak mı daha acınası? ah, blanchot; senin karanlığın ne renk?

[Anthony · Rating 4 out of 5]

i like it when translators give you a heads up about untranslatable puns. that's all i have to say for now.

[Tubi(Sera McFly) · Rating 3 out of 5]

Marguerite Duras seven bunu da sever gibi.
Biraz da oksimoron.

[Ümit Mutlu · Rating 2 out of 5]

Hiç odaklanamadığım ve keyif alamadığım kitaplar arasına girdi. Sorun kesin bende ama.

[Jess · Rating 5 out of 5]

On the vehement surges of waves, of the waiting or the awaitance, acting on love, and crushed upon its oblivion – to every connexion of him and her, they push and pull, loosening or tightening, holding on or letting go, they both render the space of waiting, in the realm of awaitance: as the oblivion of forgetting, or the shining remembrance of its residuals: two individuals, lay side by side as the glimmering waves surged upon them, the warm breeze and soft sand seeped through the crevices of their immediate distance, the affront of presence, confronted with space and presence, and so they continued to move forward, in facing the oblivion, in knowing that waiting participates in such a measure: both waiting, entering the evenness of waiting, even if waiting always exceeds waiting in its evenness with itself.

Then, they went, motionless. letting each of their presence come. In its motionless approach, his pace bounds to her pace. She leans back against him, holding back, letting herself go. They move forward, marking out a path for him to her, for her to him. He says, 'Come', and then in its immediate urgency, they come to this place of attraction. And then she falls, rising up in the one he touches, turning away from everything visible and invisible, leaning back and showing herself, face to face in this calm turning away.

They move away from each other, while thus approach each other — the coming and going of waiting; it's cessation. That's, the motionlessness of waiting: in motion more than any movement. Between them, the in-betweens, the spinal waves-engulfed feet, the gentle breeze-caressed hair, the iridescent light illuminating each of their eyes, not there — in the face of eroding waves, in the speech of sand, in the murmur of the wind, — where she is or there, where he is, but, between them: like this place, with its great staring look, the reserve of things in their latent state.

Can't help but involuntarily comparing it to Lispector's An Apprenticeship or The Book of Pleasures — one that defined the entirety of my being: of being Lori, questioning the act of deserving of love and to be loved. Awaiting Oblivion reaches in another magnitude: it surmounts the latter, vehemently gushing the act of love itself, in its intricate act of pushing and pulling, ebbing and flowing, waiting, but also, forgetting. Thus, both of them lay motionless, occupying the space of one to another, but neverthelessly, hand-in-hand, awaiting the oblivion that will inevitably erode their fleshes. In between adjacency lies each of the similarity, both that still impacts me in such intensity: one is the deserving of to love and to be loved, one is the acceptance of erosion and insatiable decay, of comprehending the subversive definition, in searching from each other's presences, the construction of superseded language in between love and desire.

[Irmak · Rating 3 out of 5]

Kendisi sanatın sanat için olduğunu düşünen bir kadındır çok net olarak. kitap iki bölümden oluşuyor. biri bekleyiş biri de unutuş. ancak bu iki bölüm de birbirine girmiş bulunmakta. kitapta olay örgüsü yok. herhalde kitabın yarısına kadar bu insanlar nerede, niçin beraberler ve problem nedir bunu çözmeye çalıştım. bekleyiş ve unutuş fiilleri üzerine bir kıtap kurulmuş. birçok şeyin beklemesini birçok şeyi o bekleme kelimesinin altına o kadar iyi saklamış ki blanchot bir yerde her şeyin bitmesini ve başlamasının bekleyişi oluyor. unutuş da öyle. kendini orada unutup yeni sen ile dışarı çıkmak ama aynı zamanda kendini unutup ve bunu karşındakini asıl unutmak için yapma durumlar. karışık. kopuk. sonlarına doğru bitse de gitsek dedim çünkü niçe arkadaşımız gibi bu da sürkeli aslında aynı şeylerden bahsedip aynı cümleleri kuruyor. ancak sanatın sanat için olma kısmı gereçekten güzeldi. keşke akıcılığı daha güzel olsaydı. yani cümleler bile o kadar tuhaf kurulmuş ki cümleye başlarken nasıl geleceğine dair hhiç bir fikrin olmuyor sanki dolaylı tümleçler, belirtisiz nesneler zarflar birbirine uymuyor. uzun ve tersten cümleler gibi. böyle değişik şeyleri çok severim ancak kendi perspektifimden mantıklı sahnelerin içine oturduklarında. bak kadına 3 yıldız vereceğim diye suçluluk hissedip nasıl övdüm hahaha

[Fatih]

Maurice Blanchot "Felaket Yazısı"nda felaket sözcüğünün altını nasıl oyduysa, burada da aynı işlemi Bekleyiş ve Unutuş sözcükleri için yapıyor. Bir kadın ve bir adam arasındaki diyaloglardan bekleyiş ve unutuşun bir türlü dile gelemeyen, ertelenen anlamını okuyoruz. Ertelenen demişken, evet aklınıza Derrida'nın Différance'ı geldiyse yanılmadınız.
Blanchot okumak zor. Çoğu kısım ben ne okudum hissi bıraksa da, kimi noktalarda bildiğinizi düşündüğünüz ama dile getiremeyeceğiniz bir şeyi görür ve sonrasında bunu unutursunuz; biraz zaman sonra ise Blanchot okumanızdan geriye kalan şey koca bir hiçtir. Hiçbir şey kalmaması anlamında söylemiyorum bunu, Blanchot'dan geriye kalması gereken şey hiçtir bence. Hiçbir şeyin dile getirilemeyeceği, hiçbir şeyin yazılamayacağı, hiçbir şeyin yaşanamayacağı, hiçbir şeyin ölünemeyeceği vs. Metinleri bir çeşit değillemedir; anlatamayacağını ancak bu şekilde anlatır. Sürekli oksimoron ifadeler ile karşıtlara birbirini yadsıtır, okurun zihninde hiçbir şey bırakmaz.
Bu kitabı için de aynı şeyler söylenebilir.

[Ayşe · Rating 3 out of 5]

Ne okuduğumu bilmediğim, yada bilmediklerimi okuduğum bir kitap🙄 Severim düşündüren, zorlayan, oradan oraya taşıyan eserleri.
Bir adam, bir kadın, ince uzun odası olan bir mekân, duygular, sessizlikler, konuşmalar, sorular, cevaplar.
•
Tam anlamıyla beyne jimnastik yaptıran cümleler. İtinayla 5 kez okumama rağmen her okuduğumda farklı bir şey algıladım bir cümleyi örneğin.
•
Kitabın tanıtımındaki cümle gayet iyi ifade ediyor : Yazar yapıtlarını; eleştiri ve anlatı biçimleri ile felsefi söylemin sıradışı derinliklerini harmanlayan, herhangi bir tür altında sınıflandırılamayacak edebi bir ��zgünlükle kaleme almıştır.

[Oğuzcan Önver · Rating 4 out of 5]

*Blanchot bu kitabıyla edebiyat*a meylediyor.

*O halde size söyleyemediklerime karşı biraz daha anlayışlı* davranın.

*İsmet Özel'in savunduğu ''beklentisiz bekleyiş''in* kelime kelime aynısını söylüyor.

*Fark olarak, eğer bir gözle karşılaştığı zaman bunu hissedemeyecek, bunu kendine yaklaştıramayacak kadar meşgul ya da duyarsızsa bunu kendi için kayıp* saymıyor Blanchot.

*Asıl kayıp da bu aslında. Dünyevi arzularımıza ırak olan bir mefhumdur sevgi.*

*Kapılmazsanız kapılmayın, napalım.

[Haytam]

the whole setting of this novella reminds me of the infamous french cinematic masterpiece "L'Année dernière à Marienbad" (1961) sharing the same themes of: memory, forgetting, waiting, all in a highly abstract and opaque way that sommtimes it blurs the lines between fiction and non-fction where a certain passages could serve as a brilliant phenomenological analysis of the lived experience of waiting and forgetting. it's also quite remincent of levinas's work on the mystery of the Other, a lyrical emblem of memory.