What do you think?
Rate this book
Het derde huwelijk
"The Third Marriage" is Flemish author Tom Lanoye’s sixth novel. The main character, Maarten Seebregs, is offered the opportunity to marry African refugee Tamara. The story is told through the eyes of Seebregs.
337 pages, Hardcover
First published January 1, 2006
20 people are currently reading
399 people want to read
About the author
Tom Lanoye
104 books430 followersTom Lanoye in de Nederlandstalige Wikipedia
Tom Lanoye in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Tom Lanoye bij "Schrijversgewijs"
Tom Lanoye (his name is pronounced the French way: /lanwa/) was born August 27, 1958 in the Belgian city Sint Niklaas. He is a novelist, poet, columnist, screenwriter and playwright. His literary work has been published and/or performed in over fifteen languages. Lanoye lives and works in Antwerp (Belgium) and Cape Town (South Africa).
Lanoye is not only a writer, but also an entrepreneur. As the youngest son of a butcher, he self-published his first work. In his own words, 'Just like all the punk bands did in those days: out of dissatisfaction with the existing structures, and to learn the trade from the inside out'.
Lanoye started out as an enfant terrible, but has become one of the most widely read and critically acclaimed authors in his language area. A writer that devotes himself to all forms of text and writing (for books, newspapers, periodicals and printed matter as well as for plays, cabaret and vocal performances) and makes regular appearances at all the major European theatre festivals.
Tom Lanoye in the English Wikipedia
Tom Lanoye in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Tom Lanoye bij "Schrijversgewijs"
Tom Lanoye (his name is pronounced the French way: /lanwa/) was born August 27, 1958 in the Belgian city Sint Niklaas. He is a novelist, poet, columnist, screenwriter and playwright. His literary work has been published and/or performed in over fifteen languages. Lanoye lives and works in Antwerp (Belgium) and Cape Town (South Africa).
Lanoye is not only a writer, but also an entrepreneur. As the youngest son of a butcher, he self-published his first work. In his own words, 'Just like all the punk bands did in those days: out of dissatisfaction with the existing structures, and to learn the trade from the inside out'.
Lanoye started out as an enfant terrible, but has become one of the most widely read and critically acclaimed authors in his language area. A writer that devotes himself to all forms of text and writing (for books, newspapers, periodicals and printed matter as well as for plays, cabaret and vocal performances) and makes regular appearances at all the major European theatre festivals.
Tom Lanoye in the English Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 58 reviews
September 7, 2017
Lanoye is a virtuoso in the Dutch language; that he shows (once again) in this novel. "The third marriage" contains unmatched passages which testify of brilliant word invention and ingenious layering, coming close to the master of the Dutch literature Jeroen Brouwers. In his Monster-trilogy Lanoye had already found his own voice: a sharp-sarcastic voice that puts his lavish language skills at the service of merciless slamming the civil conventions that thrive in the once poor, now wealthy Flanders, and with principle and supporting characters that are so grotesque and caricatured that they breathe new life into the genre of the ‘opera buffa’.
On that momentum Lanoye is thriving in this book. Maybe more subdued and less burlesque, but some passages once again go in that direction; and I must confess that this excessive abundancy is not really to my taste. And again there is that link with the current Flanders, this time the Flanders that is overrun by people with a different skin color, of African or Arabic origin, who come to find their luck here (the intrigue revolves around a marriage of appearance); interesting, but it doesn't seem to be the focus of this novel. Instead, even more than in previous works Lanoye focusses on the "household" of the gay man. He does so in really negative terms and with lots of explicit scenes (really squalid, on purpose I think). You certainly get the impression that Lanoye (himself a prominent gay) holds up a very wry mirror to the gay society, with a message that swallows between overt ridicule and warm human sympathy. What is left is a picture of the smallness of (gay) man, which hides his uncertainties and shortcomings behind a wall of outward appearances and futile illusions.
In lots of ways this novel reminded me of 'De asielzoeker' by Arnon Grunberg, with a similar theme and very wry look on things. For similar reasons 'The Third Marriage' did not resonate with me: neither Grunberg's nor Lanoye's view on man and world will ever be mine; hence only 2 stars. But darn, Lanoye surely can write!
On that momentum Lanoye is thriving in this book. Maybe more subdued and less burlesque, but some passages once again go in that direction; and I must confess that this excessive abundancy is not really to my taste. And again there is that link with the current Flanders, this time the Flanders that is overrun by people with a different skin color, of African or Arabic origin, who come to find their luck here (the intrigue revolves around a marriage of appearance); interesting, but it doesn't seem to be the focus of this novel. Instead, even more than in previous works Lanoye focusses on the "household" of the gay man. He does so in really negative terms and with lots of explicit scenes (really squalid, on purpose I think). You certainly get the impression that Lanoye (himself a prominent gay) holds up a very wry mirror to the gay society, with a message that swallows between overt ridicule and warm human sympathy. What is left is a picture of the smallness of (gay) man, which hides his uncertainties and shortcomings behind a wall of outward appearances and futile illusions.
In lots of ways this novel reminded me of 'De asielzoeker' by Arnon Grunberg, with a similar theme and very wry look on things. For similar reasons 'The Third Marriage' did not resonate with me: neither Grunberg's nor Lanoye's view on man and world will ever be mine; hence only 2 stars. But darn, Lanoye surely can write!
September 12, 2025
Zeker niet z’n beste. Heel grappig wel en goed verhaal. Iets te racistisch naar m’n goesting, maar ach. Een man in 2006 is nu eenmaal geen man in 2006 als ie het n-woord niet af -n toe ( pun intended) gebruikt zeker?
August 22, 2013
Integer en ingetogen
Het derde huwelijk vertelt het verhaal van Maarten Seebergs, een zieke man die het verdriet van zijn gestorven echtgenoot nog amper heeft kunnen verwerken of hij wordt gevraagd om tegen betaling in een schijnhuwelijk te stappen... met een vrouw.
Wat op het eerste zicht een sociaal geëngageerde roman over de vluchtelingenproblematiek schijnt te worden, blijkt al snel een meer intieme en tragische ondertoon te krijgen: de zwanenzang van een verbitterende homo.
In de kleinste dingen ziet het hoofdpersonage het afkalven van zijn leven. Wanneer hij de postuurtjes in de vorm van dolfijnen in zijn douche aanraakt, komen zijn eerste herinneringen aan seks met zijn vriend weer naar boven. In plaats van die gedachten te koesteren, wil hij ze met een beitel de muur uit houwen. Deze symboliek keert telkens weer terug in het verhaal. Maarten heeft immers iets nodig om vrede te kunnen nemen met zijn situatie. En misschien is het schijnhuwelijk wel dat laatste zetje?
In vergelijking met zijn Monster-trilogie, ligt in dit boek het ritme een heel stuk lager. Geen dozijn aan karakters, geen opgeblazen karikaturen meer. Al worden de karakters van Tamara en Gaëtan danig theatraal beschreven. Het verhaal is veel intiemer en waarschijnlijk ook veel persoonlijker dan zijn vorige werken. Als je je laat meevoeren door de spookgedachten van Maarten en de manier waarop hij wordt geleefd, dan zie je als lezer pas echt de catharsis op het einde van het verhaal. Al lijkt de roman op het eerste zicht een soort tragische klaagzang, het einde getuigd van een diepe en ontroerende schoonheid.
Tom Lanoye bewijst met dit boek weer eens wat een groot auteur hij is. Al wordt dit werk door weinigen gezien als een meesterwerk, het geeft overduidelijk blijk van de veelzijdigheid van de schrijver. In zekere zin kan je dit werk beschouwen als de voorbereiding op zijn meesterwerk Sprakeloos dat drie jaar na Het derde huwelijk zal verschijnen.
Het derde huwelijk vertelt het verhaal van Maarten Seebergs, een zieke man die het verdriet van zijn gestorven echtgenoot nog amper heeft kunnen verwerken of hij wordt gevraagd om tegen betaling in een schijnhuwelijk te stappen... met een vrouw.
Wat op het eerste zicht een sociaal geëngageerde roman over de vluchtelingenproblematiek schijnt te worden, blijkt al snel een meer intieme en tragische ondertoon te krijgen: de zwanenzang van een verbitterende homo.
In de kleinste dingen ziet het hoofdpersonage het afkalven van zijn leven. Wanneer hij de postuurtjes in de vorm van dolfijnen in zijn douche aanraakt, komen zijn eerste herinneringen aan seks met zijn vriend weer naar boven. In plaats van die gedachten te koesteren, wil hij ze met een beitel de muur uit houwen. Deze symboliek keert telkens weer terug in het verhaal. Maarten heeft immers iets nodig om vrede te kunnen nemen met zijn situatie. En misschien is het schijnhuwelijk wel dat laatste zetje?
In vergelijking met zijn Monster-trilogie, ligt in dit boek het ritme een heel stuk lager. Geen dozijn aan karakters, geen opgeblazen karikaturen meer. Al worden de karakters van Tamara en Gaëtan danig theatraal beschreven. Het verhaal is veel intiemer en waarschijnlijk ook veel persoonlijker dan zijn vorige werken. Als je je laat meevoeren door de spookgedachten van Maarten en de manier waarop hij wordt geleefd, dan zie je als lezer pas echt de catharsis op het einde van het verhaal. Al lijkt de roman op het eerste zicht een soort tragische klaagzang, het einde getuigd van een diepe en ontroerende schoonheid.
Tom Lanoye bewijst met dit boek weer eens wat een groot auteur hij is. Al wordt dit werk door weinigen gezien als een meesterwerk, het geeft overduidelijk blijk van de veelzijdigheid van de schrijver. In zekere zin kan je dit werk beschouwen als de voorbereiding op zijn meesterwerk Sprakeloos dat drie jaar na Het derde huwelijk zal verschijnen.
March 15, 2016
A stunningly good book, this was. Bittersweet, funny, well-written... A great narrative structure. Another display of Lanoye's enormous talent as an analyst, critic, and lover of all that is good and wrong, pretty and ugly, serious and funny about Flemish culture, and the world.
July 23, 2023
Hardop lachen of laten gruwelen, je laten meevoeren met af en toe irritante of vermoeiende personages, gevatte zinnen over het leven, de liefde en de maatschappij: Lanoye geeft het allemaal zoals we gewend van hem zijn.
Alhoewel soms absurd of onsmakelijk, toch meevoerend en gebiologeerd erdoor worden.
Alhoewel soms absurd of onsmakelijk, toch meevoerend en gebiologeerd erdoor worden.
July 10, 2018
Lanoye is een icoon.
March 16, 2025
Een boek schrijven dat de lezer doet gieren van het lachen, tot tranen toe. Faut le faire. Lanoye kan het. Zeer goed zelfs…
June 26, 2018
https://www.scholieren.com/boekversla...
De ik-figuur is Maarten Seebregs, een homoseksuele, ontslagen locatiescout die de gestorven liefde van zijn leven niet kan vergeten. In dit boek vertelt hij zijn verhaal.
De terminaal zieke Maarten krijgt in een café in Oostende van een wildvreemde man een lucratief voorstel:Hij moet trouwen met zijn Afrikaanse verloofde om haar de Belgische nationaliteit te geven. De man (Vandessel genaamd) kan dit zelf niet doen omdat hij na twee huwelijken met buitenlandse meisjes in de gaten wordt gehouden door de dienst vreemdelingenzaken. Maarten is de uitverkoren persoon om deze taak op zich te nemen: hij is ernstig ziek, alleenstaand, heeft geen vriendenkring en is werkloos. Maarten zou hier een smak geld mee verdienen, toch besluit hij in de eerste instantie niet in te gaan op het voorstel, Maar wanneer het meisje waar het om gaat (Tamara) zich bij het tweetal voegt veranderd Maarten van gedachten en besluit het toch te doen. Tamara trekt bij Maarten in en hij laat haar het huis zien waar hij voorheen woonde met zijn levenspartner Gaëtan. Het huis dat door een stel stenen dolfijnen in de badkamer tot monument benoemd is. Tamara zegt weinig en verbant Maarten direct naar de logeerkamer. Maarten slaapt ‘s nachts heel slecht en moet telkens de behoefte om de dolfijnen aan stukken te slaan bedwingen. Omdat Maarten ernstig ziek is denkt hij ook veel na over de dood. Hij filosofeert over de ‘kortfilm van zijn leven’ die hij te zien zou krijgen in de laatste momenten van zijn bestaan op deze aarde. De momenten uit de film die hij zich bedenkt gaan allemaal over Gaëtan; hoe zij tot elkaar kwamen bijvoorbeeld.
Een week nadat Tamara bij Maarten is ingetrokken komen er al controleurs lang van de vreemdelingenzaken: Karel en Jenny. Het toneelstuk van Maarten en Tamara is begonnen. De twee controleurs vuren allerlei vragen op hen af om ze maar te kunnen betrappen op bedrog. Het hele huis wordt bezichtigd maar op een aantal kleine dingen na (zoals het gebruikte logeervertrek) slaan ze zich toch goed door het eerste interview heen. Het was precies zo verlopen als Vandessel had voorspeld dus waren ze ook goed voorbereid geweest. Ze raken steeds meer op elkaar ingespeeld. De ochtenden kennen al een vast ritueel. Vooral het ontbijt is voor Tamara erg belangrijk Toch neemt de irritatie tussen Maarten en Tamara toe. Hij aan haar muziek, zij aan zijn zwijgen.
Tamara en Maarten gaan de vader van Maarten een bezoek brengen aangezien het onderzoek van Jenny en Karel zó ver gaat dat ze ook hem ondervragen. De verwekker (zoals Maarten hem noemt) is zelf ook niet zo gezond meer. Na het nieuws te hebben gehoord dat zijn zoon homo is, was de verwekker van Maarten woedend geweest. Dus nu zijn zoon verloofd is met een vrouw is hij intens gelukkig. De moeder van Maarten is in zijn bevalling gebleven en zijn vader heeft nooit goed voor Maarten gezorgd, hij was altijd bezig met z’n ‘Oostblokteven’. Bij deze ontmoeting biedt hij voor dit alles zijn excuses aan en geeft hem een flink geldbedrag, op voorwaarde dat hij bij de bruiloft aanwezig mag zijn.
De dag van de bruiloft is aangebroken. Maarten denkt terug aan zijn huwelijk met Gaëtan en aan het feest dat ze hebben gehouden toen hun huis net helemaal af was. Al die gebeurtenissen gaan door hem heen op het moment dat iedereen wacht op zijn ‘ja’. Hij wacht net zolang met dat antwoord tot hij het niet meer kán rekken.
Maarten blikt terug op de vooravond van zijn tweede huwelijk. Hij ontvlucht Tamara´s zenuwachtige gedrag en gaat naar het park. Daar gaat hij op zoek naar een mannelijke hoer (het is duidelijk dat dit niet de eerste keer is dat hij dit doet). Uiteindelijk vindt hij een ‘Marokkaantje’ van een jaar of 16 en ‘zet hem op zijn knieën in het stadspark de pijp van zijn leven.’ Het Marokkaantje kreunt en jammert alsof zijn leven ervan afhangt en als Maarten klaar is merkt hij pas waarom: De piercing door de onderlip van de jongen heeft zich aan de binnenkant vastgehaakt tussen zijn twee voortanden. Maarten brengt hem naar het ziekenhuis. Als ze weer buiten staan smeekt de jongen of hij bij Maarten mag komen wonen, maar Maarten weigert. Hij kan het Tamara niet aandoen.
Weer terug bij het huwelijk: Maarten en Tamara zijn getrouwd. Hij mag de bruid nu kussen, maar daar maakt Maarten een grote discussie van: ‘ik kus niet op bevel, kussen is niet hygiënisch, etc. Tamara drukt haar zin door en zoent Maarten dan maar tegen zijn zin: een lange passionele kus. Als ze de kerk verlaten staan Karel en Jenny ze al op te wachten met de mededeling dat met het huwelijk de controle nog niet is afgelopen. Maarten krijgt weer een flinke som geld van zijn verwekker en van Vandessel.
Een aantal dagen later komt Piet Grouillot op bezoek. Het is de oude baas van Maarten die hem toen de tijd ontslagen heeft. Maarten probeert nu een baantje te regelen voor Tamara in ruil voor zijn verzameling ‘filmlocaties’. Dit werkt pas als hij de mooie Tamara in levende lijven binnen ziet komen en ze krijgt een afspraak.
Maarten leeft helemaal op dankzij Tamara, ze gaan samen naar Brussel voor haar auditie. In de tram worden ze bestookt met beledigende opmerkingen van een groepje Marokkaanse jongeren. Maarten weet bijna zeker dat een van hen de broer is van het Marokkaantje dat hij een pijp heeft gezet. Ze negeren de opmerkingen heel lang totdat Tamara het niet meer uithoudt. Ze scheldt met de woorden: Je moer (moeder) is een hoer. Dit leidt uiteindelijk tot een conflict en een gevecht waarbij Maarten volledig in elkaar wordt getrapt, vooral zijn kruis wordt flink geraakt. Maarten wordt naar het ziekenhuis afgevoerd. Hij ‘pist dagen bloed’, maar Tamara zorgt heel goed voor hem en helpt met plassen zonder enige gene. Een nieuwe afspraak met Grouillot was niet meer nodig. Ze was zelf al geweest maar ze wil er niet over praten.
Karel komt weer op bezoek ( alleen Maarten is aanwezig) om het tram ongeval te bespreken. Ook laat hij hem een aantal foto’s zien waarop Tamara te zien is met een vreemde negroïde man. Maarten beweert maar dat de neger een goede vriend is van Tamara. Als Tamara weer thuis confronteert Maarten haar hiermee. Tamara zegt dat het Philip is, haar uitgeprocedeerde broer.
Ze gaan samen Philip opzoeken in het asielzoekerscentrum. Maarten denkt terug aan de tijd dat het pand nog als kindervakantieoord gebruikt werd waar hij zijn zomer doorbracht. Ook denkt hij terug aan een vakantie met Gaëtan naar Syrië. Tamara komt met het idee om Philip te bevrijden uit het asielzoekerscentrum en onder te brengen in Maartens huis. Maarten stemt in.
Als Maarten Philip ziet is hij op slag verliefd op hem. Hij laat Philip zelfs de kleding van Gaëtan dragen. Maarten is bang voor een inval van de politie, want het kost erg veel moeite om Philip te verstoppen. Philip gebruikt inmiddels alles van Gaëtan, ook zijn porno. Als Maarten Philip door het sleutelgat van de badkamer aan het bekijken is wordt hij bijna betrapt door Tamara.
Als Maarten aanbiedt boodschappen te doen wordt hij onderweg bijna onwel en keert terug. Zijn lichaam raakt steeds verder in verval. Als hij thuis is betrapt hij Tamara en Philip die seks met elkaar hebben. Hij kijkt het een tijdje aan en valt dan de kamer binnen en zegt dat hij de vreemdelingenpolitie gaat bellen. Tamara smeekt hem en ze bekent dat Philip en zij altijd al samen waren. Het plan was dat ze Vandessel zou dumpen zodra ze de verblijfsvergunning bezat. Maarten wil toch gaan bellen, dit loopt uit in een kleine worstelpartij tussen Tamara en Maarten waardoor de telefoon kapot gaat. Maarten stuurt Philip en Tamara weg. Philip lacht hier echter om en zegt te weten wat Maarten echt wil…
Er volgt een vrijpartij tussen Maarten, Tamara en Philip. Tamara is hatelijk. Maarten haalt weer herinneringen op over Gaëtan. Op een gegeven moment geeft Maarten het op, hij kan niet meer meedoen in het ritme van de twee anderen. Philip en Tamara gaan weer ongestoord verder waar ze gebleven waren voor de interruptie van Maarten, ze sluiten hem buiten. Op dat moment wordt er hevig op de deur gebonsd: het is Vandessel. Maarten doet open (nadat hij Philip en Tamara heeft verstopt). Vandessel valt Maarten aan, hij is woedend want hij is erachter gekomen dat Tamara zwanger is. Maarten wil het liefst dood en wenst dat hij gewurgd wordt door Vandessel. Hij denkt terug aan Gaëtan die ook dood wilde en wenste dat Maarten hem zou vermoorden. Maar hij kon het niet. Net op tijd komt Philip binnen met een hamer en slaat Vandessel neer. ‘Ik leef . Nog altijd. Tot mijn spijt.’ Vandessel leeft ook nog, maar als hij Philip ziet valt hij weg.
Een paar dagen later loopt Maarten over het strand, met bakstenen in zijn zakken. Hij loopt de zee in. Vandessel leeft nog, maar kan de waarheid niet aan, er is niets meer vernomen van Jenny en Karel. Het water maakt Maarten zwaar. In de afgelopen dagen heeft hij nog snel zijn testament kunnen herschrijven. Alles wat hij heeft is voor Tamara. Maarten voelt geen grond meer onder zijn voeten, hij zwemt van de kust weg. Steeds verder raakt hij onder water en eindelijk krijgt hij de kortfilm van zijn leven te zien. Het verbaast hem dat het nog zoveel fragmenten kent.
De ik-figuur is Maarten Seebregs, een homoseksuele, ontslagen locatiescout die de gestorven liefde van zijn leven niet kan vergeten. In dit boek vertelt hij zijn verhaal.
De terminaal zieke Maarten krijgt in een café in Oostende van een wildvreemde man een lucratief voorstel:Hij moet trouwen met zijn Afrikaanse verloofde om haar de Belgische nationaliteit te geven. De man (Vandessel genaamd) kan dit zelf niet doen omdat hij na twee huwelijken met buitenlandse meisjes in de gaten wordt gehouden door de dienst vreemdelingenzaken. Maarten is de uitverkoren persoon om deze taak op zich te nemen: hij is ernstig ziek, alleenstaand, heeft geen vriendenkring en is werkloos. Maarten zou hier een smak geld mee verdienen, toch besluit hij in de eerste instantie niet in te gaan op het voorstel, Maar wanneer het meisje waar het om gaat (Tamara) zich bij het tweetal voegt veranderd Maarten van gedachten en besluit het toch te doen. Tamara trekt bij Maarten in en hij laat haar het huis zien waar hij voorheen woonde met zijn levenspartner Gaëtan. Het huis dat door een stel stenen dolfijnen in de badkamer tot monument benoemd is. Tamara zegt weinig en verbant Maarten direct naar de logeerkamer. Maarten slaapt ‘s nachts heel slecht en moet telkens de behoefte om de dolfijnen aan stukken te slaan bedwingen. Omdat Maarten ernstig ziek is denkt hij ook veel na over de dood. Hij filosofeert over de ‘kortfilm van zijn leven’ die hij te zien zou krijgen in de laatste momenten van zijn bestaan op deze aarde. De momenten uit de film die hij zich bedenkt gaan allemaal over Gaëtan; hoe zij tot elkaar kwamen bijvoorbeeld.
Een week nadat Tamara bij Maarten is ingetrokken komen er al controleurs lang van de vreemdelingenzaken: Karel en Jenny. Het toneelstuk van Maarten en Tamara is begonnen. De twee controleurs vuren allerlei vragen op hen af om ze maar te kunnen betrappen op bedrog. Het hele huis wordt bezichtigd maar op een aantal kleine dingen na (zoals het gebruikte logeervertrek) slaan ze zich toch goed door het eerste interview heen. Het was precies zo verlopen als Vandessel had voorspeld dus waren ze ook goed voorbereid geweest. Ze raken steeds meer op elkaar ingespeeld. De ochtenden kennen al een vast ritueel. Vooral het ontbijt is voor Tamara erg belangrijk Toch neemt de irritatie tussen Maarten en Tamara toe. Hij aan haar muziek, zij aan zijn zwijgen.
Tamara en Maarten gaan de vader van Maarten een bezoek brengen aangezien het onderzoek van Jenny en Karel zó ver gaat dat ze ook hem ondervragen. De verwekker (zoals Maarten hem noemt) is zelf ook niet zo gezond meer. Na het nieuws te hebben gehoord dat zijn zoon homo is, was de verwekker van Maarten woedend geweest. Dus nu zijn zoon verloofd is met een vrouw is hij intens gelukkig. De moeder van Maarten is in zijn bevalling gebleven en zijn vader heeft nooit goed voor Maarten gezorgd, hij was altijd bezig met z’n ‘Oostblokteven’. Bij deze ontmoeting biedt hij voor dit alles zijn excuses aan en geeft hem een flink geldbedrag, op voorwaarde dat hij bij de bruiloft aanwezig mag zijn.
De dag van de bruiloft is aangebroken. Maarten denkt terug aan zijn huwelijk met Gaëtan en aan het feest dat ze hebben gehouden toen hun huis net helemaal af was. Al die gebeurtenissen gaan door hem heen op het moment dat iedereen wacht op zijn ‘ja’. Hij wacht net zolang met dat antwoord tot hij het niet meer kán rekken.
Maarten blikt terug op de vooravond van zijn tweede huwelijk. Hij ontvlucht Tamara´s zenuwachtige gedrag en gaat naar het park. Daar gaat hij op zoek naar een mannelijke hoer (het is duidelijk dat dit niet de eerste keer is dat hij dit doet). Uiteindelijk vindt hij een ‘Marokkaantje’ van een jaar of 16 en ‘zet hem op zijn knieën in het stadspark de pijp van zijn leven.’ Het Marokkaantje kreunt en jammert alsof zijn leven ervan afhangt en als Maarten klaar is merkt hij pas waarom: De piercing door de onderlip van de jongen heeft zich aan de binnenkant vastgehaakt tussen zijn twee voortanden. Maarten brengt hem naar het ziekenhuis. Als ze weer buiten staan smeekt de jongen of hij bij Maarten mag komen wonen, maar Maarten weigert. Hij kan het Tamara niet aandoen.
Weer terug bij het huwelijk: Maarten en Tamara zijn getrouwd. Hij mag de bruid nu kussen, maar daar maakt Maarten een grote discussie van: ‘ik kus niet op bevel, kussen is niet hygiënisch, etc. Tamara drukt haar zin door en zoent Maarten dan maar tegen zijn zin: een lange passionele kus. Als ze de kerk verlaten staan Karel en Jenny ze al op te wachten met de mededeling dat met het huwelijk de controle nog niet is afgelopen. Maarten krijgt weer een flinke som geld van zijn verwekker en van Vandessel.
Een aantal dagen later komt Piet Grouillot op bezoek. Het is de oude baas van Maarten die hem toen de tijd ontslagen heeft. Maarten probeert nu een baantje te regelen voor Tamara in ruil voor zijn verzameling ‘filmlocaties’. Dit werkt pas als hij de mooie Tamara in levende lijven binnen ziet komen en ze krijgt een afspraak.
Maarten leeft helemaal op dankzij Tamara, ze gaan samen naar Brussel voor haar auditie. In de tram worden ze bestookt met beledigende opmerkingen van een groepje Marokkaanse jongeren. Maarten weet bijna zeker dat een van hen de broer is van het Marokkaantje dat hij een pijp heeft gezet. Ze negeren de opmerkingen heel lang totdat Tamara het niet meer uithoudt. Ze scheldt met de woorden: Je moer (moeder) is een hoer. Dit leidt uiteindelijk tot een conflict en een gevecht waarbij Maarten volledig in elkaar wordt getrapt, vooral zijn kruis wordt flink geraakt. Maarten wordt naar het ziekenhuis afgevoerd. Hij ‘pist dagen bloed’, maar Tamara zorgt heel goed voor hem en helpt met plassen zonder enige gene. Een nieuwe afspraak met Grouillot was niet meer nodig. Ze was zelf al geweest maar ze wil er niet over praten.
Karel komt weer op bezoek ( alleen Maarten is aanwezig) om het tram ongeval te bespreken. Ook laat hij hem een aantal foto’s zien waarop Tamara te zien is met een vreemde negroïde man. Maarten beweert maar dat de neger een goede vriend is van Tamara. Als Tamara weer thuis confronteert Maarten haar hiermee. Tamara zegt dat het Philip is, haar uitgeprocedeerde broer.
Ze gaan samen Philip opzoeken in het asielzoekerscentrum. Maarten denkt terug aan de tijd dat het pand nog als kindervakantieoord gebruikt werd waar hij zijn zomer doorbracht. Ook denkt hij terug aan een vakantie met Gaëtan naar Syrië. Tamara komt met het idee om Philip te bevrijden uit het asielzoekerscentrum en onder te brengen in Maartens huis. Maarten stemt in.
Als Maarten Philip ziet is hij op slag verliefd op hem. Hij laat Philip zelfs de kleding van Gaëtan dragen. Maarten is bang voor een inval van de politie, want het kost erg veel moeite om Philip te verstoppen. Philip gebruikt inmiddels alles van Gaëtan, ook zijn porno. Als Maarten Philip door het sleutelgat van de badkamer aan het bekijken is wordt hij bijna betrapt door Tamara.
Als Maarten aanbiedt boodschappen te doen wordt hij onderweg bijna onwel en keert terug. Zijn lichaam raakt steeds verder in verval. Als hij thuis is betrapt hij Tamara en Philip die seks met elkaar hebben. Hij kijkt het een tijdje aan en valt dan de kamer binnen en zegt dat hij de vreemdelingenpolitie gaat bellen. Tamara smeekt hem en ze bekent dat Philip en zij altijd al samen waren. Het plan was dat ze Vandessel zou dumpen zodra ze de verblijfsvergunning bezat. Maarten wil toch gaan bellen, dit loopt uit in een kleine worstelpartij tussen Tamara en Maarten waardoor de telefoon kapot gaat. Maarten stuurt Philip en Tamara weg. Philip lacht hier echter om en zegt te weten wat Maarten echt wil…
Er volgt een vrijpartij tussen Maarten, Tamara en Philip. Tamara is hatelijk. Maarten haalt weer herinneringen op over Gaëtan. Op een gegeven moment geeft Maarten het op, hij kan niet meer meedoen in het ritme van de twee anderen. Philip en Tamara gaan weer ongestoord verder waar ze gebleven waren voor de interruptie van Maarten, ze sluiten hem buiten. Op dat moment wordt er hevig op de deur gebonsd: het is Vandessel. Maarten doet open (nadat hij Philip en Tamara heeft verstopt). Vandessel valt Maarten aan, hij is woedend want hij is erachter gekomen dat Tamara zwanger is. Maarten wil het liefst dood en wenst dat hij gewurgd wordt door Vandessel. Hij denkt terug aan Gaëtan die ook dood wilde en wenste dat Maarten hem zou vermoorden. Maar hij kon het niet. Net op tijd komt Philip binnen met een hamer en slaat Vandessel neer. ‘Ik leef . Nog altijd. Tot mijn spijt.’ Vandessel leeft ook nog, maar als hij Philip ziet valt hij weg.
Een paar dagen later loopt Maarten over het strand, met bakstenen in zijn zakken. Hij loopt de zee in. Vandessel leeft nog, maar kan de waarheid niet aan, er is niets meer vernomen van Jenny en Karel. Het water maakt Maarten zwaar. In de afgelopen dagen heeft hij nog snel zijn testament kunnen herschrijven. Alles wat hij heeft is voor Tamara. Maarten voelt geen grond meer onder zijn voeten, hij zwemt van de kust weg. Steeds verder raakt hij onder water en eindelijk krijgt hij de kortfilm van zijn leven te zien. Het verbaast hem dat het nog zoveel fragmenten kent.
January 25, 2013
Expected a a bit more to be honoust - the story could and should have evolved in a more drastic and vivacious manner. The given situation could have brought about a more interesting story. it was very obvious there was a third party involved who wasn't related to the girl, which causes the book to lose pace and makes the ending (the suicide in the sea) very tedious. So, rather disappointing though the first 50% of the book is a good read.
June 2, 2012
Het eerste boek van Tom Lanoye dat ik ooit las. Schandalig vind ik van mezelf. In elk geval, er ligt er terug één van hem klaar om gelezen te worden.
Goed boek, goeie schrijver
Goed boek, goeie schrijver
August 9, 2025
Het raakte mij te weinig en ik ben een lanoye fan. Uiteraard intelligent en goed geschreven.
October 19, 2015
totally different than I expected.
March 2, 2017
Ongelofelijk wat een slecht boek. Cynisch, sarcastisch, raar soort humor. Afrader!
November 27, 2017
Neen, niet mijn ding. Vlot leesbaar, dat wel, maar de ellenlange beschrijvingen en flashbacks doen het verhaal geen deugd.
May 8, 2021
Na Leven & Lot, een Russische pil van bijna duizend bladzijden, was Het Derde Huwelijk een welkome afwisseling. Het boek leest namelijk heel vlot weg en het verhaal is absoluut niet moeilijk om volgen.
Maarten Seebregs wordt aan het einde van zijn leven gevraagd om tegen betaling met een Afrikaanse te trouwen. Het idee is dat zij na een tijdje scheiden en Tamara dan als Belgische met haar echte geliefde, de heer Vandessel door kan. Maarten lijkt de ideale match voor dit plan. Als globetrotter is het best mogelijk dat hij Afrikaanse vrienden heeft en hun dochter in ons land wou helpen, om er vervolgens verliefd op te worden. Bovendien is hij homo, dus is het gevaar op overspel quasi nihil.
Dat is alvast een eerste thema dat Lanoye naar mijn gevoel mooi uitwerkt. Als een homo man zich niet tot een vrouw kan aangetrokken voelen, waarom opent het boek dan met Vandessel waarschuwing om haar niet aan te raken? En gaandeweg zie je dat mensen best wel genegenheid voor elkaar kunnen voelen, ondanks het ontbreken van een seksuele component. Of was het zelfs liefde?
Net wanneer je denkt dat dit de set up van het boek is, komt er een derde man (knipoog naar de titel) in het spel. Maarten is jaloers maar Tamara beweert dat de man haar broer is, een uitgeprocedeerde vluchteling. Phillip trekt vervolgens ook bij Maarten in en daar ontstaat alweer een nieuwe kijk op de zaak wanneer Maarten zich seksueel aangetrokken voelt tot de weliswaar afstandelijke en emotioneel beperkte Phillip.
Aan het einde komt nog een mooie beschrijving van de zelfmoord/verdrinkingsdood van Maarten maar daarmee zijn de pluspunten van het boek wel opgenoemd.
Tom Lanoyes taalgebruik is zeker rijk en flamboyant maar stoort mij niet. Het gaat me echter om de wat dunne plot, die naar mijn mening al te makkelijk afgehaspeld wordt. Daardoor komt dit aangename werk voor mij niet boven de middelmaat.
Maarten Seebregs wordt aan het einde van zijn leven gevraagd om tegen betaling met een Afrikaanse te trouwen. Het idee is dat zij na een tijdje scheiden en Tamara dan als Belgische met haar echte geliefde, de heer Vandessel door kan. Maarten lijkt de ideale match voor dit plan. Als globetrotter is het best mogelijk dat hij Afrikaanse vrienden heeft en hun dochter in ons land wou helpen, om er vervolgens verliefd op te worden. Bovendien is hij homo, dus is het gevaar op overspel quasi nihil.
Dat is alvast een eerste thema dat Lanoye naar mijn gevoel mooi uitwerkt. Als een homo man zich niet tot een vrouw kan aangetrokken voelen, waarom opent het boek dan met Vandessel waarschuwing om haar niet aan te raken? En gaandeweg zie je dat mensen best wel genegenheid voor elkaar kunnen voelen, ondanks het ontbreken van een seksuele component. Of was het zelfs liefde?
Net wanneer je denkt dat dit de set up van het boek is, komt er een derde man (knipoog naar de titel) in het spel. Maarten is jaloers maar Tamara beweert dat de man haar broer is, een uitgeprocedeerde vluchteling. Phillip trekt vervolgens ook bij Maarten in en daar ontstaat alweer een nieuwe kijk op de zaak wanneer Maarten zich seksueel aangetrokken voelt tot de weliswaar afstandelijke en emotioneel beperkte Phillip.
Aan het einde komt nog een mooie beschrijving van de zelfmoord/verdrinkingsdood van Maarten maar daarmee zijn de pluspunten van het boek wel opgenoemd.
Tom Lanoyes taalgebruik is zeker rijk en flamboyant maar stoort mij niet. Het gaat me echter om de wat dunne plot, die naar mijn mening al te makkelijk afgehaspeld wordt. Daardoor komt dit aangename werk voor mij niet boven de middelmaat.
This entire review has been hidden because of spoilers.
May 30, 2019
"Troisième noce" de Tom Lanoye (447p)
Ed. La Différence.
Bonjour les lecteurs….
Voici encore un excellent roman de mon compatriote flamand Tom Lanoye.
Cela se passe en Belgique, en Flandre...
C'est l'histoire d'un vieil homosexuel, en deuil de son ami, sans le sou, pas en grande forma physique et au chômage à qui on propose d'épouser, moyennant espèces sonnantes et trébuchantes, une jeune africaine sans papiers.
Une seule condition au contrat, il épouse la belle, vit sous le même toit mais hors de question de la toucher sous peine de massacre.
Aucune crainte, Marteen est homo jusqu'au bout des ongles.
S'en suit une situation tragi-comique comme seul sait les décrire Tom Lanoye.
Beaucoup de sujets abordés sous une fausse légèreté: La solitude, les surveillances, les contrôles administratifs, le racisme, les arnaques.
Bref, l'auteur dresse un portrait au vitriol de la misère moderne et des problèmes de l'immigration.
Lecture ravageuse ou l'humour et les sarcasmes ne manquent pas.
Un vrai bijou malgré quelques creux, dus à la longueur du récit, bien vite oubliés.
J'adore cet auteur trop peu connu au delà de nos frontières belges et linguistiques
N'hésitez pas à vous plonger dans un de ses romans, ils sont tous jubilatoires.
un grand auteur belge!
Tom Lanoye a vendu les droits se son livre pour une adaptation cinématographique
Ed. La Différence.
Bonjour les lecteurs….
Voici encore un excellent roman de mon compatriote flamand Tom Lanoye.
Cela se passe en Belgique, en Flandre...
C'est l'histoire d'un vieil homosexuel, en deuil de son ami, sans le sou, pas en grande forma physique et au chômage à qui on propose d'épouser, moyennant espèces sonnantes et trébuchantes, une jeune africaine sans papiers.
Une seule condition au contrat, il épouse la belle, vit sous le même toit mais hors de question de la toucher sous peine de massacre.
Aucune crainte, Marteen est homo jusqu'au bout des ongles.
S'en suit une situation tragi-comique comme seul sait les décrire Tom Lanoye.
Beaucoup de sujets abordés sous une fausse légèreté: La solitude, les surveillances, les contrôles administratifs, le racisme, les arnaques.
Bref, l'auteur dresse un portrait au vitriol de la misère moderne et des problèmes de l'immigration.
Lecture ravageuse ou l'humour et les sarcasmes ne manquent pas.
Un vrai bijou malgré quelques creux, dus à la longueur du récit, bien vite oubliés.
J'adore cet auteur trop peu connu au delà de nos frontières belges et linguistiques
N'hésitez pas à vous plonger dans un de ses romans, ils sont tous jubilatoires.
un grand auteur belge!
Tom Lanoye a vendu les droits se son livre pour une adaptation cinématographique
January 14, 2018
Tom Lanoye weet als geen ander de lezer te bekoren door zijn virtuoos taalgebruik en beklijvende verhaallijnen.
Het boek gaat over een oudere homofiele filmscenarist , Maarten Seebregs, die recentelijk de liefde van zijn verloren is aan een slepende ziekte. Hij wordt aangespoord om een schijnhuwelijk aan te gaan om zo een Afrikaanse jongedame, Tamara, van de Belgische nationaliteit te kunnen voorzien. Gezien Van Dessel, de man die dit schijnhuwelijk op zou zetten al 2 maal zelf een vrouw zo Belgische papieren heeft bezorgd, wordt hij door Vreemdelingenzaken in het oog gehouden als mensensmokkelaar.
Lanoye is een meester in het toepassen van meerdere technieken om de lezer van begin tot eind te beklijven, zowel in het verstrekken van informatie om een beeld te scheppen van de omgeving als in de zeer uitgebreide woordenschat die Lanoye hanteert om een de lezer te boeien, niet enkel gesofisticeerd ,maar ook soms weer platvloers, waar de situatie er zich toe leent. Lanoye neemt de lezer op een creatieve manier mee in het leven van het hoofdpersonage. Poetische omschrijvingen van de relatie die hij had met zijn "Gaetan" worden afgewisseld met woordspelingen en beeldspraak om de huidige situatie en personen te beschrijven zorgen voor een zeer aangename leeservaring.
Het boek gaat over een oudere homofiele filmscenarist , Maarten Seebregs, die recentelijk de liefde van zijn verloren is aan een slepende ziekte. Hij wordt aangespoord om een schijnhuwelijk aan te gaan om zo een Afrikaanse jongedame, Tamara, van de Belgische nationaliteit te kunnen voorzien. Gezien Van Dessel, de man die dit schijnhuwelijk op zou zetten al 2 maal zelf een vrouw zo Belgische papieren heeft bezorgd, wordt hij door Vreemdelingenzaken in het oog gehouden als mensensmokkelaar.
Lanoye is een meester in het toepassen van meerdere technieken om de lezer van begin tot eind te beklijven, zowel in het verstrekken van informatie om een beeld te scheppen van de omgeving als in de zeer uitgebreide woordenschat die Lanoye hanteert om een de lezer te boeien, niet enkel gesofisticeerd ,maar ook soms weer platvloers, waar de situatie er zich toe leent. Lanoye neemt de lezer op een creatieve manier mee in het leven van het hoofdpersonage. Poetische omschrijvingen van de relatie die hij had met zijn "Gaetan" worden afgewisseld met woordspelingen en beeldspraak om de huidige situatie en personen te beschrijven zorgen voor een zeer aangename leeservaring.
December 30, 2020
Wat een bizar verhaal. De zieke en tevens homofiele hoofdpersoon wordt gevraagd te trouwen met Tamara, om te zorgen dat ze een verblijfsvergunning krijgt.
Het verhaal fladdert continu alle kanten op. Er zijn weinig bladzijdes waar het verhaal chronologisch is en dat in combinatie met lastige Vlaamse woorden , maakte het boek lastig te lezen. Sommige stukjes begreep ik niet goed, of ik snapte niet goed waarom het genoemd werd. Andere stukken vond ik super spannend, boeiend en bizar.
Ik zat te twijfelen tussen 3 of 4 sterren, maar ik had wel echt ongeveer honderd bladzijdes nodig om in het verhaal te komen, dus het zijn er toch maar 3 geworden. De vorige keer haakte ik af bij 50 bladzijdes en dat snap ik helemaal, het verhaal is ontzettend lastig in het begin.
Het verhaal fladdert continu alle kanten op. Er zijn weinig bladzijdes waar het verhaal chronologisch is en dat in combinatie met lastige Vlaamse woorden , maakte het boek lastig te lezen. Sommige stukjes begreep ik niet goed, of ik snapte niet goed waarom het genoemd werd. Andere stukken vond ik super spannend, boeiend en bizar.
Ik zat te twijfelen tussen 3 of 4 sterren, maar ik had wel echt ongeveer honderd bladzijdes nodig om in het verhaal te komen, dus het zijn er toch maar 3 geworden. De vorige keer haakte ik af bij 50 bladzijdes en dat snap ik helemaal, het verhaal is ontzettend lastig in het begin.
January 16, 2020
Dit boek kocht ik op de afgeschreven-boekenverkoop in de bieb. Voor zover ik me herinner heb ik niet eerder iets van Lanoye gelezen, met uitzondering van misschien een boekenweekgeschenk. In het begin was ik geshockeerd door de racistische taal maar dat was misschien de bedoeling. Ook stylistisch kon het me niet echt bekoren. Later werd het beter. Ik heb geen spijt, maar het is ook niet echt een aanrader wat mij betreft.
May 28, 2020
3.5 stars
Nog een boek voor school en ik moet eerlijk zeggen dat ik dit boek echt best goed vond!
De schrijfstijl vond ik echt wel top, gewoon vrij 'straight to the point', waar ik wel van hou.
Ik vond het een indrukwekkend verhaal en ben echt wel blij dat ik dit boek heb gekozen om te lezen voor Nederlands!
Nog een boek voor school en ik moet eerlijk zeggen dat ik dit boek echt best goed vond!
De schrijfstijl vond ik echt wel top, gewoon vrij 'straight to the point', waar ik wel van hou.
Ik vond het een indrukwekkend verhaal en ben echt wel blij dat ik dit boek heb gekozen om te lezen voor Nederlands!
July 5, 2017
Hm, wat is mijn impressie van dit boek. Sommige passages vond ik heel erg sterk, andere verveelden me. Het is een boek van Lanoye, waar politiek, (homo)seks en liefde altijd een grote plaats in nemen. Een vrij rauw boek ook, in onderwerp en in taalgebruik. Niet mijn favoriete Lanoye, wel.
November 27, 2024
“Wat is een man? Hij wordt geboren, hij kweekt een buikje en hij stertf.” Och zo raak in dit verhaal
“Weltschmerz en cocaine als partydrug”
“Lichaamstaal is een taal die meer leestekens bevat dan woorden”
“Weltschmerz en cocaine als partydrug”
“Lichaamstaal is een taal die meer leestekens bevat dan woorden”
May 28, 2017
Prachtige schrijfstijl en interessante verhaallijn, alleen jammer van de vele uitweidingen.
May 6, 2018
Moeilijk naast me neer te leggen.
June 1, 2020
Echt graag gelezen!
September 9, 2021
hated every second of it x
September 25, 2021
Audioboek van Het Geluidshuis. Knap gedaan.
September 8, 2024
eerste boek door lanoye dat ik las. Wat een genre op zich. absoluut niet woke, maar wel goed verhaal als je gefilterd leest...
4/5
4/5
October 30, 2024
Weer een geweldig boek van Lanoye.
Geen saai moment te bekennen, leest heerlijk vlot.
Geen saai moment te bekennen, leest heerlijk vlot.
July 3, 2025
Lanoye-fan, maar dit is een van zijn mindere boeken. Af en toe wel eens grappig en spitant, voor het grootste gedeelte saai en repetitief.
Verhaal ook maar zozo.
Verhaal ook maar zozo.
Displaying 1 - 30 of 58 reviews