Apologia de Sócrates e Críton

Plato's Dialogues #5

by Plato, Platão

Apesar da sua brilhante defesa, Sócrates é condenado à morte. Na véspera da sua execução, o filósofo é visitado na cadeia por Críton, discípulo devotado, que lhe vem apresentar um plano seguro de evasão. Entre os dois amigos trava-se um diálogo dramático, o mais importante de todos aqueles em que, ao longo do 70 anos, Sócrates participou, porque nele se debate um problema de vida ou de morte.

Genres: Philosophy, Classics, Nonfiction, School, France, Read For School, History

88 pages, Paperback

First published January 1, 391

About the author

Plato (Greek: Πλάτων), born Aristocles (c. 427 – 348 BC), was an ancient Greek philosopher of the Classical period who is considered a foundational thinker in Western philosophy and an innovator of the written dialogue and dialectic forms. He raised problems for what became all the major areas of both theoretical philosophy and practical philosophy, and was the founder of the Platonic Academy, a philosophical school in Athens where Plato taught the doctrines that would later become known as Platonism.
Plato's most famous contribution is the theory of forms (or ideas), which has been interpreted as advancing a solution to what is now known as the problem of universals. He was decisively influenced by the pre-Socratic thinkers Pythagoras, Heraclitus, and Parmenides, although much of what is known about them is derived from Plato himself.
Along with his teacher Socrates, and Aristotle, his student, Plato is a central figure in the history of philosophy. Plato's entire body of work is believed to have survived intact for over 2,400 years—unlike that of nearly all of his contemporaries. Although their popularity has fluctuated, they have consistently been read and studied through the ages. Through Neoplatonism, he also greatly influenced both Christian and Islamic philosophy. In modern times, Alfred North Whitehead famously said: "the safest general characterization of the European philosophical tradition is that it consists of a series of footnotes to Plato."

Reviews

[Spyros Balas · Rating 5 out of 5]

Έφτασε, κύριοι δικαστές, ήδη η ώρα να φύγουμε. Εγώ μεν για να πεθάνω, εσείς δε για να ζήσετε. Τώρα, ποιος από εμάς πηγαίνει στο καλύτερο κανείς δεν το ξέρει παρά μονάχα ο Θεός.

[Glad · Rating 4 out of 5]

Read this for a class. Went into it thinking it was going to suck the soul out of me, happy to say my soul is very much intact, and that I enjoyed this. Motherfucker deconstructed everything they put in his way, and when they decided to off him, he reasoned a happy ending for himself. Lessons in positivity lol.

[David Sanchez Serviin · Rating 5 out of 5]

"El temer a la muerte no es ninguna otra cosa que creer ser sabio sin serlo; porque es creer saber lo que no se sabe. Nadie conoce a la muerte y ni siquiera sabe si es para el hombre el mejor de todos los bienes, pero la temen como si supieran con exactitud que es el mayor de los males".

Estos tres diálogos escritos por Platón representan los actos en los que se circunscribe la muerte de su querido maestro: Apología de Sócrates (juicio), Critón (encarcelamiento) y Fedón (muerte). Anteriormente escribí una reseña del diálogo de La República, donde hablamos del papel de Platón como filósofo en la Antigua Grecia y la importancia de constituir una forma de gobierno perfectamente establecida. Ahora, creo menester decir que tanto Critón como Fedón abordan de manera más directa la filosofía en cuanto al Mundo de las Ideas, dejando de lado el complemento político.

De los pocos datos que tenemos sobre Sócrates, sabemos que nació en 470 a.C., y que fue residente permanente de Atenas hasta el día de su muerte. El pensaba que el mayor bien es el conocimiento y el mayor mal es la ignorancia, dando a entender que la única forma de alcanzar el conocimiento es a través de la razón, ya que, si esta se utiliza no se puede cometer ningún mal, y, si se comete algún mal, es porque se prescinde de ella.

"El yo de un hombre es su mente y su espíritu, y el cuerpo es solamente un instrumento que la mente gobierna y del que se sirve para la vida".

Podemos empezar a notar los vestigios de la dualidad del cuerpo y el alma plasmados de forma continua en la filosofía de Platón. Es importante mencionar que Sócrates fue hoplita en la Guerra de Peloponeso (de la cual ya hemos mencionado muchos datos en reseñas pasadas). También utilizaba la mayéutica (un método para ayudar al interlocutor a plantearse un razonamiento a través de conceptos generales) y propone el concepto de la inmortalidad del alma como una tesis, que también será desarrollada profundamente por Platón años después.

Las teorías de Platón las vamos a ir analizando conforme a la reseña.

I. Apología de Sócrates

Como explicamos en el análisis de La República, después de que Atenas fuera completamente arrasada por Esparta, esta se ve subyugada por el régimen de los Treinta Tiranos, los cuales al cabo de un año son derrotados por Trasíbulo. Cuando se regresa a la democracia, Sócrates es juzgado por tres acusadores: Anito, Meleto y Licón. Es juzgado puntualmente por:

A) Rendir culto a falsos dioses y menospreciar a los verdaderos.
B) Corromper a la juventud.

Además, implícitamente también por apoyar al régimen tiránico y ser sofista. Cuando es citado a presentar su apología (discurso de defensa) tiene la edad de setenta años. En la Heliea (asamblea de juicio) Anito lee en voz alta:

"Sócrates es un delincuente y se preocupa en exceso de la búsqueda de los fenómenos subterráneos y de los celestes, mientras que, por una parte, da suma importancia al razonamiento más nimio, y, por otra, enseña a los demás estos mismos quehaceres".

Platón nos menciona en La República lo nociva que puede llegar a ser la democracia para las leyes, en este caso, la acusación carece de objetividad, debido a que los acusadores en cuestión querían deshacerse de Sócrates porque amenazaba sus propios intereses. Inicialmente Sócrates se había ganado muchas enemistades al "dejar en ridículo" a poetas, políticos y artesanos.

"Y es que, en realidad, corremos el riesgo de no saber nada bello y bueno ninguno de nosotros, pero ése (el político), en verdad, cree saber algo, sin saberlo, mientras que yo, como en efecto no lo sé, ni siquiera creo saberlo".

Al dialogar con políticos, poetas y artesanos, se dio cuenta que a veces muchos de ellos ensalzan sus conocimientos propios y por eso mismo piensan a su vez que en realidad son genios del conocimiento per se, superiores a los demás. En cambio él siempre afirmó que en realidad no se iba a jactar de algo que desconocía. Al hacer muchas enemistades durante años, había muchos círculos que lo despreciaban, el círculo de los oradores es representado por Licón, el de la industria por Anito y el del los poetas por Meleto. Al momento de abordar su defensa por ser sofista y por enseñar falsos dioses, reta a Anito a que traiga uno o varios testigos que confirmen que él cobraba por sus enseñanzas (práctica común de los sofistas), también cita a los presocráticos, siendo muchos de ellos materialistas, hablaban de que las divinidades podían representar la conversión de la materia, y estos libros eran comúnmente aceptados en Atenas, por lo que era contradictorio que se culpara a Sócrates por ello.

Al final podía haber optado por el perdón a través de la prohibición de la filosofía y solamente trayendo un testigo al estrado, ya que, debido a que fue traído a juicio de forma directa, la única forma de salir librado era por votación o con ese indulto. Sin embargo, la hazaña de no recurrir a un testigo (pese a que tenía muchos discípulos que hubieran dado la vida por él) y esperar la votación le valió que, aunque no obtuviera los votos necesarios para su absolución, nos comprobara que las leyes en sí no son malas, sino el hombre que hace uso de ellas.

Al final, pese a que es condenado a muerte, pronuncia: "Desde luego, ciudadanos, no es difícil evitar esto, la muerte; ahora bien, es mucho más difícil evitar la maldad, ya que corre mucho más deprisa que la muerte. Y ahora yo, como lento y anciano que soy, he sido alcanzado por la más lenta de las dos. Pero mis acusadores, puesto que son terribles y ágiles, han sido alcanzados por la más rápida, la maldad".

II. Critón

Este segundo diálogo se remite a hablarnos del periodo en el cual Sócrates estuvo encarcelado desde que es condenado a morir. Critón, su amigo de la infancia, le propone un escape para que se establezca en Mégara y pueda vivir en paz, a lo cual este se niega rotundamente a través del siguiente razonamiento:

En cuánto a la opinión de la mayoría...

¿Por qué nos preocupamos de la opinión de la mayoría? En cuando a bello y feo, justo e injusto, ¿es conveniente que temamos la opinión de la mayoría, o la de uno solo, si es el entendido?

¿Nos es posible vivir con aquella facultad dañada, con la cual, de una parte, se desestima lo injusto, y de otra se aprovecha lo justo?

La verdad misma radica en esa facultad que distingue lo justo y lo injusto.

Por lo tanto, si atento injustamente contra las leyes, quiebro el sistema y me vuelvo injusto, por lo que es contradictorio.

"Pues bien, marchas ahora, si es que marchas, condenado injustamente, no por nosotras, las leyes, sino por los hombres; pero, si te escapas de un modo tan vergonzoso, devolviendo injusticia por injusticia y mal por mal, después de violar tus propios acuerdos y tus pactos con nosotras, y de haber causado daño a esos a quien menos conviene, a ti mismo, a tus amigos, a la patria y a nosotras, nosotras seremos severas contigo mientras vivas".

En este punto podemos afirmar que tanto Platón como Sócrates ven analógicamente a la sabiduría como una divinidad.

III. Fedón

Fedón, quien narra este diálogo, proviene de Elis, ciudad arrasada por los espartanos. Sócrates lo rescata del destino esclavista con el dinero de sus discípulos y eventualmente se vuelve uno de ellos. Este diálogo narra los últimos momentos de vida del maestro, donde sostiene una dialéctica impresionante con Simmias y Cebes, aquí Platón desarrolla el grueso de su teoría filosófica.

A) La muerte del verdadero filósofo

En los momentos finales, Sócrates está esperando a que amanezca para ser ejecutado, siendo acompañado por su fiel amigo Critón y sus discípulos: Simmias, Cebes, Antístenes, Euclides y presuntamente Platón (entre otros).

Ellos le preguntan: "¿Por qué un filósofo está animado cuando está a punto de morir, y lleno de esperanza, de que va a conseguir mayores bienes en la otra vida?". Sócrates se explica con el siguiente razonamiento:

1) La muerte es la separación del cuerpo y el alma, al verdadero filósofo no le interesan los placeres como la comida o la bebida, por lo que la preocupación final es el alma. Los sentidos no tienen ninguna garantía de verdad para los hombres, ya que, somos engañados por estos continuamente, entonces, ¿Cómo adquirimos sabiduría?.

2) Los justo, lo hermoso, lo bueno son en sí algo que no vemos con los sentidos, son las esencias de cada cosa. Por lo que: ¿Acaso lo más verdadero se contempla a través del cuerpo? (Recordemos esta distinción de que en el mundo visible todo perece y en el mundo inteligible no).

"El cuerpo nos llena de deseos, temores y de todo tipo de imágenes que captamos a través de los sentidos, bajo su acción ni siquiera es posible tener nunca un pensamiento sensato sobre la verdad. Ninguno otro ente más que el cuerpo y sus deseos causan guerras, sublevaciones y luchas; ya que, a causa de la posesión del dinero, surgen todas las guerras, y nos vemos obligados a poseer dinero a causa del cuerpo, puesto que somos esclavos del cuidado de éste".

3) Al momento de morir, el alma se desprende del cuerpo y se pueden contemplar la esencia y pureza de las cosas.

Yo concluyo que lo justo y lo bello son cualidades que nacen de un comportamiento en sociedad, son intersubjetividades que permiten la cooperación colectiva, y este comportamiento se alinea a la famosa "Idea del Bien", es decir, a contemplar el proceso de razonamiento del ser humano por sí mismo (la causa de todo). Por esto, los filósofos no le temen a la muerte.

B) La teoría del origen de los contrarios (primer argumento de la existencia del alma).

Cebes le replica a Sócrates: ¿Qué pasaría si el alma ya no existiera en otra parte en cuánto se separa del cuerpo?

Esto se explica a través del siguiente razonamiento:

1) Cuando algo se hace más grande, es necesario que algo se haya hecho mayor a partir de lo que antes era menor, al igual que lo más débil de lo más fuerte y lo más rápido de lo más lento; por lo que en grado suficiente, todas las cosas contrarias nacen de sus contrarias. Como ejemplo, se desprenden dos tipos de generaciones: de A (lento) hacia B (rápido), y de B(rápido) hacia A(lento).

2) Por ende, si la muerte y la vida son conceptos contrarios, la generación de la vida es la muerte, y de la muerte es la resurrección (una referencia que tomaron como base los cristianos).

C) Teoría de la reminiscencia (segundo argumento de la existencia del alma y de su inmortalidad).

1) "El aprendizaje es recuerdo de una vivencia anterior": Solo esto es posible si el alma preexiste en cualquier otra lugar antes que el cuerpo, por lo que el alma es inmortal. Los recuerdos surgen cuando uno experimenta que a ciertas cosas con el paso del tiempo, por no haberles prestado suficiente atención, las tenía olvidadas. Las COSAS EN SÍ MISMAS son la esencia de cada cosa, por ejemplo, la igualdad y la igualdad en sí misma son cosas diferentes, si comparamos dos tipos de lentes, encontraremos que ambos se usan para ver, tienen dos soportes oculares y un canal de unión, y esto hace referencia a la "igualdad", pero la "igualdad en sí misma" es la idea, es decir, yo conozco el armazón de lentes como objeto, y utilizo ese recuerdo para compararlo con otro armazón, así como yo recuerdo el primer armazón, y de antemano se como se verá, la "igualdad en sí misma", la debo recordar de antemano, y esto es reminiscencia.

2) La idea de la "igualdad en sí misma", es la comparación del armazón de lentes mental y la del mundo visible. No podemos decir que la idea del armazón que imaginé ni la idea de la comparación de este con el armazón físico venga del mundo visible, ya que es imperecedero.

D) Teoría de las ideas

1) Los entes que están en el mismo estado son simples y los que cambian son compuestos. Los primeros son cosas en sí mismas (igualdad y belleza), y solo se captan con la inteligencia a través de la reflexión y el pensamiento (son seres indivisibles e imperceptibles), por lo que el alma contacta a las realidades inmortales, es decir, a las ideas.

A continuación se expone una analogía al Mito de la Cueva de La República:

"Los deseosos de conocer saben que la filosofía se apodera de sus almas, las cuales, sencillamente, están presas en sus cuerpos, y adheridos a ellos, obligadas a observar la realidad a través de éstos, lo mismo que a través de una prisión, y no a través de sí mismas, sino arrojadas en una completa ignorancia; y constatan que lo más terrible de la prisión es que, por culpa de su deseo, el propio encadenado puede ser cooperador de su encadenamiento".

El último cuestionamiento del diálogo es por parte de Cebes, el cual le pide a Sócrates que compruebe que no existe la destrucción del alma.

2) La causa de las cosas no son los fenómenos exteriores como el aire, los sonidos, el miedo, entre otras, sino, las causa nace de la parte inteligible. Las ideas son algo, y las demás cosas, al participar de estas, tienen su sobrenombre.

Las ideas en sí mismas no son contrarias, por lo que lo contrario nunca será contrario en sí mismo. El número tres tiene como cualidad visible el tres escrito, pero, la imparidad es una idea en sí misma, cuando este migra al número par desaparece, pero eso no implica que muera, simplemente migra.

Por lo tanto, para que algo se considere vivo debe tener alma. Luego entonces, el alma llegará viva al cuerpo. Por consiguiente, la muerte es contraria a la vida, y el alma no aceptará nunca lo contrario a lo que ella misma siempre trae consigo.

A lo que no experimenta la muerte recibe el nombre de inmortal, si el alma no experimenta la muerte, el alma es inmortal.

Cuando termina el debate, un esclavo baña a Sócrates y lo prepara para que beba la copa de cicuta. Bebe hasta la última gota con entusiasmo, sus discípulos rompen en llanto al ver que a su maestro se le empiezan a adormecer las piernas, él los exhorta a dejar las lamentaciones a un lado, eventualmente el adormecimiento llega a su corazón. El diálogo termina con la muerte del gran maestro. #Libro19

[Ed · Rating 4 out of 5]

I used the translation by G Grube.

[Takeo Choe · Rating 5 out of 5]

Another work by Plato, this book is phenomenal. outside of the actual apology and Crito there was a lot of information covering everything. Socrates didn't write, he had a lot of dialogues which Plato and Xenophon are most notable from noting down. This can become an issue as it is hard to tell whether or not they are biased, leaning towards oligarchy, democracy, their religious opinions, historical [and the books does a great job of analyzing not only Platos and Xenophons version of the apology and crito (despite the fact the in the book there is only platos version of the apology and criton) but from many other sources as well, with an extraordinary amount of notes and bibliography to back everything up]. As i neared the end of the book, it felt more like a novel, Crito is great. the Apology is more of an attemp to disprove the accusations made against him whilst [Crito] is more so a dialogue. It feels more energetic and a lot more of socrates actual opinions are visible in it. One of my favorite reads of all time. 4.7/5

[Padmin · Rating 5 out of 5]

Riletto Critone.
L'incipit
SOCRATE Come mai sei venuto qui a quest'ora, Critone? Non è ancora presto?
CRITONE È presto, sì.
SOCRATE Che ora è, di preciso?
CRITONE Manca poco all'alba.
SOCRATE Mi meraviglio che la guardia della prigione abbia acconsentito ad aprirti.
CRITONE Ormai mi conosce bene, Socrate: vengo qui spesso, e gli ho pure fatto qualche favore.

Adesso torneremo a Kafka
Davanti alla legge sta un guardiano. Un uomo di campagna viene da questo guardiano e gli chiede il permesso di accedere alla legge...

[sara · Rating 3 out of 5]

3,5; la manera en la que llevaron a este señor a juicio y posteriormente sentencia de muerte por ser un pesado,,, inspirador. ya sé qué no hacer a partir de ahora.
el trozo en el que habla de cómo los dioses habían dicho que era la polla y el más sabio de todos y fue por ahí restregándoselo por la cara a todos y poniéndolos de mala uva, bitch what did you think was gonna happen?

[Germaine]

Beef history: atenienses vs. Sócrates

[elsa carla · Rating 2 out of 5]

J’ai mis 2,5 ⭐️ mais qui suis-je au final pour juger d’une telle oeuvre ? 🤔 bref un livre en moins pour la prépa

[Ian van der Schoot · Rating 4 out of 5]

Em sembla que com a diàleg, l'apologia no destaca massa. Ara bé, el seu valor com a document històric fa que la seva lectura valgui la pena. Malgrat això, trobo que diàlegs com el Gòrgies o el Protàgores desenvolupen millors els temes tractats en l'apologia (tot i mancar el contingut històric).

[sienna :) · Rating 3 out of 5]

3.5 stars - Not too bad. Socrate had some interesting things to say. Go him

[Finn :D · Rating 3 out of 5]

bro talks for 3h to defend himself and then proceeds to say he doesn't care about dying ? just shut the fuck up and die already istg

[Ioannis Savvas · Rating 5 out of 5]

Είχα να διαβάσω Πλάτωνα από το Γυμνάσιο. Διδαχθήκαμε Σωκράτη επιφανειακά, άτσαλα, ανούσια. Δεν έμεινε τίποτα. Αποφάσισα να ξαναδιαβάσω Σωκράτη με αφορμή μια ειδική έκδοση μιας εφημερίδας.

Η μετάφραση ήταν αρκετά καλή και η ανάλυση κατατοπιστική. Το αρχαίο κείμενο έξοχο. Μια πραγματική διδασκαλία. Ένα μνημείο του ανθρώπινου πνεύματος. Όταν διαβάσεις το αρχαίο κείμενο δεν έχεις καμία αμφιβολία για το πώς κατάφερε να επιβιώσει για τόσους αιώνες. Η δυναμική του σε καθηλώνει. Η ζωντάνια του σε συνθλίβει. Έρχεσαι σε επαφή με μια εποχή της ανθρώπινης ιστορίας που γέννησε μια λαμπρή σκέψη. Και η διαχρονικότητά της είναι εντυπωσιακή. Συνειδητοποιείς ότι δεν είναι υπερβολή αυτό που είπε κάποιος φιλόσοφος, ότι ολόκληρη η ανθρώπινη φιλοσοφική σκέψη δεν είναι παρά υποσημειώσεις στο έργο του Πλάτωνα.

Η «Απολογία Σωκράτους» είναι βέβαια το κορυφαίο βιβλίο για τη ζωή του Σωκράτη και η κυριότερη -μαζί με αυτήν του Ξενοφώντα- ιστορική πηγή της δίκης του. Εκεί πρωτοεμφανίζονται ιδέες όπως η κοινωνική συνείδηση ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ωστόσο, περισσότερο ενθουσιάστηκα με τον «Κρίτωνα», που αποτελεί μνημείο ηθικής. Ο Κρίτων επισκέπτεται τον Σωκράτη στη φυλακή και του προτείνει βοήθεια για να δραπετεύσει. Ο Σωκράτης τότε αρνείται με μια θεϊκή συμφωνία επιχειρημάτων υπέρ της ηθικής αξιοπρέπειας του ατόμου, για να μην καταντήσει «άχθος αρούρης».

Αλήθεια, έχετε ποτέ σκεφτεί ότι οι δύο μεγαλύτεροι δάσκαλοι, που χάραξαν την ιστορία της δυτικής σκέψης, ο Σωκράτης και ο Ιησούς, δεν άφησαν ποτέ γραπτά στοιχεία οι ίδιοι, αλλά ό,τι γνωρίζουμε για αυτούς προέρχεται από αναφορές άλλων;

[laure]

I - the apology of socrates -- august 2021
currently trying to get through a review-writing spree -- it is very tough on my nerves.
this book was a compulsory summer read for my humanities class, and - although i did not particularly enjoy it - it proved to be one of the most thought-provoking essays on the list.
despite the fact that socrates' points and his explanations were sometimes arguably comical -- "you NEED me", "i am as right as mélétos is WRONG", ... -- and the parallels he established (particularly the one about the illiad) had a questionable consistency, he still made his point and defended himself gloriously.
and yes, he was still executed. but think of this way: it allowed plato to steal his words and financially benefit from this final apology. what a legendary friend.

II - crito -- january 2022
ummm so i've been taking philosophy classes and it shows.
my approach to socrates' argumentation and thoughts is a lot more knowledgeable and subtle since i actually have the basic yet necessary philosophical notions and references to understand what on earth he's talking about.
overall, i cannot be bothered to write an opinionated review on this dialogue because it is simply too good -- and it is also 1 am at the moment.
i am so glad to have read this; it feels as though i've gained a wider understanding of socrates and what he stood for.

[Cristian1185]

Dos textos imprescindibles para entender el desarrollo de algunos de los temas tratados por la filosofía a lo largo de su desarrollo, temas recurrentes y profundizados que han nutrido reflexiones vitales para la humanidad.

La justicia, la muerte, la verdad y el conocimiento, entre otros, son materias visitadas por Sócrates durante el desenvolvimiento del juicio que lo condenaría a la pena capital. Es en este oscuro escenario, en un increíble despliegue de sus facultades razonables, donde Sócrates defiende valores y conceptos que constituyen un buen vivir para el filósofo, en desmedro de las intenciones que mueven a sus adversarios. Una exposición que lo convierte en un excelente ejemplo del arte de la parresía.

[Roberto · Rating 5 out of 5]

«Porque temer la muerte no es otra cosa que tenerse por sabio no siéndolo, dado que es creer que se sabe lo que no se sabe. Nadie conoce la muerte, ni sabe si es ella el mayor bien de los bienes para el hombre. Sin embargo, todos la temen como si se supiera de cierto que es el mayor mal de los males. ¿Y no es más vergonzosa ignorancia el presumir de saber lo que no se sabe? ».

[Cirano · Rating 4 out of 5]

"[...]Il modo più bello e semplice non sta nell'eliminare il prossimo, ma nel provvedere da sé alla propria perfezione. Questa profezia sia il mio congedo da voi, che mi avete votato contro [...]".

[giomustdie┆saw mcr :) · Rating 5 out of 5]

4.5

[Aurora · Rating 3 out of 5]

socrate una vera baddie

[Καos · Rating 4 out of 5]

3 choses dans Criton :

- "Please let me die Criton, I just wanna be okay dans l'Hades bro"

- Fo jamai ekoutai les autres pck PERSONNE ne sait mieux que TOI donc trust your guts when it comes to taking decisions

- Faut écouter les Lois

[Sara]

"Nadie conoce la muerte, ni sabe si es ella el mayor bien de los bienes para el hombre. Sin embargo, todos temen como si se supiera de cierto que es el mayor mal de los males."
Al margen de la página en el que se encuentra esta frase tengo escrito:
Ausencia de diferenciación entre miedo a lo "malo" y miedo a lo desconocido.
Creo que hay una diferencia esencial que no se tiene en cuenta, hay quien tiene miedo a la muerte por razones como el dolor, el sufrimiento... otros que la temen por desconocimiento, por incertidumbre. Pero no necesariamente porque crean que encierra el mayor mal de todos los males.
También he hecho una asociación con el miedo al cambio y la necesidad de mantener el estado de las cosas por esta razón, aunque bueno, ese es otro tema.
Por otra parte es antivitalista verdaderamente, así lo demuestra con frases como: ¿tanto merece la pena vivir?
Una vez más recurro a la misma reflexión, la ausencia de naturaleza en el ser humano. Los valores que abolen los instintos que son la naturaleza.

[Simão Pedro · Rating 5 out of 5]

No ano de 399 A.C, Sócrates era imputado de “investigar o que se passa nos ares e debaixo da terra e assim desacreditar os deuses, fazer prevalecer a pior sobre a melhor causa e corromper a juventude”. Nas palavras de um seu fiel discípulo, Platão, acompanhamos o integral processo que culmina na condenação à morte de Sócrates.

A morte distanciada do conceito aterrador que assoberba o espírito humano, mas antes a morte que celebra a vida de um homem fiel à sua condição e ideais e consciente da sua finitude e escopo enquanto ser individual e social. Em Sócrates encontramos a génesis do perfil político veraz, pautado pelo conhecimento assertivo da arte de bem falar (retórica), longínquo de qualquer populismo que a iminência da morte o poderia fazer incorrer e totalmente devotado às suas convicções. Para além da morte como processo natural e incontornável, vê-se guiado pela sua humildade e sabedoria a aceitá-la, admitindo mesmo por meio da proclamação aos seus discípulos e à restante assembleia que entre a vida e a morte só os deuses poderiam afirmar qual delas a melhor. Em simultâneo, reconhece que com a sua morte Atenas perderia um verdadeiro cidadão, sempre dedicado aos problemas da pólis, esse preciso afinco que à cicuta o conduziu. O único Homem que pelo reconhecimento da sua própria ignorância (admissão da famosa epígrafe “Só sei que nada sei”) se revelava como o mais sábio.

Findou a vida de Sócrates aos setenta anos pela toma da cicuta. Porém, a verdadeira cicuta fora Sócrates, que sempre procurou a prevalência da alma sobre o corpo, sempre foi a verdadeira barreira ao pedantismo, hipocrisia e ambição desmedida. Nunca deixara de ser filósofo e a essa condição se entregara com ardor e sem revés.

Sempre foram as palavras o seu único e maior recurso, com elas lutou pela vida e igualmente pela morte. A morte nada é perante um Homem convicto de ter vivido com a versão mais honesta, convicta e verdadeira de si mesmo.

[Cristina - Athenae Noctua · Rating 4 out of 5]

L'Apologia di Socrate, il discorso di difesa del filosofo è un insieme di tre discorsi, corrispondenti alle fasi del processo: la difesa dalle accuse, a cui fa seguito il voto di colpevolezza; una nuova orazione dell'imputato, prevista in caso di voto sfavorevole per chiedere una commutazione della pena in una più lieve (una multa o l'esilio); un discorso tenuto da Socrate a condanna avvenuta, prima del ritiro dei giudici e senza alcuna funzione giudiziaria. L'autodifesa di Socrate fa perno su due elementi: da un lato il tentativo di screditare Meleto, mettendo in luce l'assurdità delle sue accuse, contraddittorie e infondate; dall'altro la genuinità del proprio operato di filosofo, condotto senza alcun fine di lucro, al solo scopo di aiutare gli uomini a superare quella convinzione di essere sapienti che impedisce loro di volgersi all'indagine della verità.
Nel Cratilo, invece, Socrate ribatte al discepolo che gli ha offerto la possibilità di fuga, apertasi grazie ad uno scambio di favori con uno dei carcerieri. Il filosofo respinge le suppliche dell'allievo e afferma che la violazione della legge non è ammissibile nemmeno in risposta all'applicazione di una legge ingiusta.
https://athenaenoctua2013.blogspot.co...

[Raphaella · Rating 3 out of 5]

I absolutely loved the way Socrates "defended" himself however I am not a huge fan of commenting on the actual text and trying to explain the many points of it WITHOUT having read the ACTUAL apology first. I had no idea what the writer was referring to for the best of 155 pages. However once I got into the actual text things became way clearer.
The same can be said for Crito. Nevertheless, the intro was way shorter and the ideas were beautifully conveyed. The main theme of the entire book is the historical accuracy of Socrates as presented in the works of Plato. The book ended with yet another commentary on the said accuracy issue. It is a book definitely worth reading.

[Anni ☃️ · Rating 3 out of 5]

2.5 oder so

[Sarah Lillevik · Rating 4 out of 5]

Why was he such a Slay ?

[Margaux · Rating 5 out of 5]

j'ai adoré premier degrés socrate n'a rien à perdre

[Riccardo Pinto · Rating 5 out of 5]

Come si risponde all'ingiustizia? Come ci si difende secondo virtù? Cosa fare di fronte alla morte? L'immortale personaggio descritto da Platone pianta dei paletti cardine nella storia del pensiero occidentale che non si possono non conoscere.

[Donatien Campion · Rating 5 out of 5]

Philosoquoi ? Ça marchera jamais son affaire, c’est sur que dans 2500 ans les gens seront pas plus raisonnables!
Divulgâche : à la fin Socrate meurt

[Argiris Fakkas · Rating 5 out of 5]

Δύο εξαιρετικά κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και του Πλάτωνα συγκεκριμένα. Η Απολογία εκθέτει τα επιχειρήματα του Σωκράτη κατά τη διάρκεια της δίκης του σε τρεις φάσεις: η πρώτη είναι η προσπάθεια για την αθωότητά του, η δεύτερη είναι αφού έχει κριθεί ένοχος και πρέπει να προτείνει μια ποινή και η τρίτη είναι όταν έχει καταδικαστεί πλέον σε θάνατο. Ο Κρίτων από την άλλη περιγράφει τις δραματικές στιγμές, λίγο πριν το ιερό πλοίο επιστρέψει στην Αθήνα από τη Δήλο και εκτελεστεί η θανατική καταδίκη. Ο φίλος του Σωκράτης κάνει ότι μπορεί για να τον πείσει να δραπετεύσει· ο φιλόσοφος όμως εμμένει στη θέση του να υπακούσει στους νόμους της πατρίδας του.

Η Απολογία είναι σίγουρα ένας από τους καλύτερους διαλόγους του Πλάτωνα, αν όχι ο καλύτερος, εκθέτοντας τη ρητορική δεινότητα του Σωκράτη κατά τη διάρκεια της δίκης του, επεξηγώντας και τους λόγους για τους οποίους έπεσε σε δυσμένεια από τους συμπολίτες του. Ο Κρίτων είναι ένας επίσης εξαιρετικός διάλογος, με την εναγώνια προσπάθεια του φίλου του Σωκράτη να τον πείσει να αλλάξει τη μοίρα του, έχοντας και το πασίγνωστο ρητό μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν πατρίς.



Απολογία

Ο Σωκράτης απευθύνεται στους δικαστές του λέγοντάς τους ότι θα απολογηθεί για τις πρώτες ψευδείς κατηγορίες που του απέδωσαν οι πρώτοι κατήγοροί του, πριν τον Άνυτο. Εννοεί φυσικά κυρίως τον Αριστοφάνη και τους κωμικούς ποιητές που τον σατίρισαν ανελέητα. Τον προβάλλουν ως έναν άνθρωπο που ασχολείται με τα ουράνια φαινόμενο και περπατά στον αέρα. Αυτές οι κατηγορίες δεν ισχύουν, λέει, σε καμία περίπτωση, όπως δεν ισχύουν και τα όσα λένε οι πολλοί γι’ αυτόν. Τους καλεί να ξεπεράσουν όσα νομίζουν γι’ αυτόν, αν και θα είναι δύσκολο αφού οι περισσότεροι δικαστές έχουν διαμορφώσει τη γνώμη τους γι’ αυτόν σε εφηβική ηλικία, εξαιτίας αυτών των ποιητών.

Υποστηρίζει ακόμη ότι αυτός δεν παίρνει χρήματα για να εκπαιδεύσει άλλους ανθρώπους, όπως οι σοφιστές. Επισημαίνει την περίπτωση του Καλλία που παίρνει για δάσκαλο των γιων του τον Εύηνο από την Πάρο. Ο Σωκράτης λέει ότι απέκτησε κακό όνομα εξαιτίας κάποια σοφίας που διαθέτει και αφηγείται την ιστορία του Χαιρεφώντα, δημοκρατικού φίλου του. Αυτός λοιπόν πήγε στο μαντείο των Δελφών και ρώτησε αν υπάρχει σοφότερος του Σωκράτη, στο οποίο η Πυθία απάντησε όχι. Ο Σωκράτης όμως ήξερε καλά ότι δεν είναι σοφός σε κανένα θέμα, όμως παράλληλα δεν θα μπορούσε ο θεός να ψεύδεται. Αρχίζει να διερευνά το χρησμό, ρωτώντας έναν πολιτικό και καταλαβαίνει ότι μπορεί να φαινόταν σοφός αλλά δεν ήταν. Όταν προσπάθησε να του το δείξει αυτό εκείνος τον μίσησε. Αυτός, όπως ο Σωκράτης, δεν ήξερε τίποτα καλό, νόμιζε όμως ότι ήξερε, σε αντίθεση με τον φιλόσοφο που είχε επίγνωση της άγνοιάς του. Το ίδιο συνέβη και με τους ποιητές, οι οποίοι συνέθεταν τα ποιήματα τους καταλαμβανόμενοι από θεϊκή έμπνευση και με τους τεχνίτες που θεωρούσαν ότι επειδή ήταν ικανοί στην τέχνη τους, ήταν σοφοί και στα μεγάλα ζητήματα. Ο Σωκράτης αποφασίζει να μείνει με την αμάθειά του και όχι να γίνει «σοφό��» όπως οι άλλοι.

Όμως η ενασχόληση του Σωκράτη με τους ανθρώπους, η προσπάθειά του να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι τόσο σοφοί όσο νομίζουν, του αποκόμισε τεράστιο μίσος. Συν τοις άλλοι πλούσιοι γόνοι οικογενειών τον ακολουθούσαν, εξετάζοντας κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο τους άλλους συμπολίτες τους. Αυτοί αντί να τα βάλουν με αυτούς, τα βάζουν με τον Σωκράτη κατηγορώντας τον με συκοφαντίες. Έτσι κάνουν και οι κατήγοροί του και παραδέχεται ότι θα είναι δύσκολο να βγάλει αυτήν την παραμορφωμένη εικόνα γι’ αυτόν, από το μυαλό των δικαστών. Ο φιλόσοφος «εξετάζει» τον Μέλητο, ρωτώντας τον, αφού ο Σωκράτης κάνει χειρότερους τους νέους, ποιος τους κάνει καλύτερους; Ο Σωκράτης θέλει να δείξει ότι ο κατήγορός του δεν ενδιαφέρεται για τους νέους πραγματικά. Ο Μέλητος αρχικά δεν απαντά, έπειτα λέει οι νόμοι. Ο φιλόσοφος του λέει ότι εννοεί ποιος άνθρωπος. Αυτός απαντά οι δικαστές και διευκρινίζει μετά κάτω από την πίεση του Σωκράτη, ότι είναι όλοι δικαστές, όπως και οι ακροατές, οι βουλευτές και τα μέλη της Εκκλησίας του δήμου. Άρα μόνο ο Σωκράτης προξενεί κακό στη νεολαία.

Ο φιλόσοφος του ��πισημαίνει ότι τα άλογα μόνο ο ιπποκόμος τα ωφελεί, ενώ όλοι οι άλλοι τα βλάπτουν. Οι νέοι θα ήταν ευτυχείς αν ίσχυε αυτό που λένε οι κατήγοροι· ότι μόνο ο Σωκράτης τους διαφθείρει. Στη συνέχεια προβάλλει το επιχείρημα ότι κάποιος θέλει να ζει ανάμεσα σε ηθικούς συμπολίτες, γιατί αυτοί κάνουν καλό. Αν ο Σωκράτης κάνεις τους συμπολίτες του χειρότερους με τη θέλησή του, τότε κάνει κακό στον ίδιο τον εαυτό του. Άρα αν τους βλάπτει αυτό γίνεται ακούσια, στην περίπτωση όμως αυτή δεν έπρεπε να τον σύρουν σε δίκη. Ο φιλόσοφος ζητά από τον Μέλητο να του διευκρινίσει την κατηγορία: τον κατηγορεί ότι πιστεύει σε άλλους θεούς ή ότι είναι άθεος; Ο Μέλητος απαντά ότι είναι άθεος και ο Σωκράτης τον ειρωνεύεται απορώντας πως μπορεί να νομίζει ότι δεν πιστεύει στον ήλιο και τη σελήνη. Ο Μέλητος απαντά ότι ο κατηγορούμενος πιστεύει ότι ο ήλιος είναι πέτρα και η σελήνη σαν τη γη. Ο Σωκράτης απαντά ότι αυτά τα έλεγε ο Αναξαγόρας και οι δικαστές δεν είναι αφελείς και το ξέρουν καλά αυτό. Λέει ότι ο κατήγορος του αντιφάσκει στην κατηγορία του.

Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ανθρώπινα πράγματα αλλά όχι άνθρωποι; Είναι δυνατόν να υπάρχουν θεϊκά πράγματα αλλά όχι θεότητες; Ο Μέλητος απαντά ότι δεν είναι δυνατόν, κι ο Σωκράτης βρίσκει ευκαιρία να του υπενθυμίσει ότι στην κατηγορία του έγραψε ότι αυτός πιστεύει σε θεϊκά πράγματα, άρα αναγκαστικά πιστεύει σε θεότητες. Καταρρίπτεται συνεπώς η κατηγορία της αθεΐας. Πως γίνεται να υπάρχουν τα μουλάρια, αν δεν υπάρχουν τα γαϊδούρια και τα άλογα; Σε κάποιον που υποθετικά θα του έλεγε ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που επιδόθηκε σε μια ενασχόληση εξαιτίας της οποίας μπορεί να πεθάνει, ο Σωκράτης απαντά ότι όπως ο Αχιλλέας αγνόησε ότι και ο δικός του θάνατος θα ερχόταν σύντομα μετά την εκδίκησή του, έτσι κι αυτός. Αναφέρει ότι έμεινε εκεί που οι στρατηγοί των Αθηναίων τον όρισαν στις μάχες της Αμφίπολης και του Δηλίου, ενώ συνέχισε την άσκηση φιλοσοφίας, όπως του όριζε ο θεός.

Αν οι Αθηναίοι του ζητούσαν να σταματήσει την άσκηση της φιλοσοφίας δεν θα το έκανε, ακόμα κι αν τον θανάτωναν, γιατί αν παράκουγε τον θεό αυτό θα ήταν σίγουρα κακό, ενώ ο θάνατος δεν ξέρουμε αν είναι καλό ή κακό. Υποστηρίζει ότι δεν δημιουργείται από τα χρήματα η αρετή, αλλά από την αρετή τα χρήματα και όλα τα άλλα αγαθά. Θεωρεί ότι είναι αδύνατον ο χειρότερος άνθρωπος να βλάψει τον καλύτερο και παρακινεί τους συμπολίτες του να μην τον σκοτώσουν, όχι για δικό του λογαριασμό, αλλά για δικό τους, γιατί είναι η αλογόμυγα που ξυπνάει ένα καθαρόαιμο πλην όμως νωθρό άλογο. Υπενθυμίζει ακόμη ότι είναι φτωχός, όχι γιατί είναι ανίκανος να διαχειριστεί τα του οίκου του, αλλά γιατί όπως ο θεός τον πρόσταξε, ασχολείται υπέρ το δέον με τους συμπολίτες του.

Ο Σωκράτης αναφέρει το θεϊκό δαιμόνιο που τον αποτρέπει να κάνει κάτι, αλλά δεν τον προτρέπει πότε. Αναφέρει επίσης ότι εναντιώθηκε στην απόφαση να δικαστούν όλοι μαζί οι Αθηναίοι στρατηγοί της ναυμαχίας των Αργινουσών, που δεν περισυνέλλεξαν τους νεκρούς. Όταν έγινε η ολιγαρχία οι Τριάκοντα τον κάλεσαν και τον διέταξαν με άλλους τέσσερις μαζί να φέρουνε τον Λέοντα το Σαλαμίνιο για να τον σκοτώσουν. Οι άλλοι τέσσερις πήγανε όντως, ο φιλόσοφος όμως πήγε σπίτι του, αδιαφορώντας για τη ζωή του και πράττοντας ξανά το δίκαιο.

Ο Σωκράτης τονίζει ότι ποτέ του δεν είχε μαθητές, απλά κάποιοι ευχαριστιούνταν να περνάνε χρόνο μαζί του, όταν εξέταζε όσους θεωρούνταν σοφοί. Επισημαίνει ότι αν διέφθειρε τους νέους τότε θα έπρεπε είτε αυτοί, είτε οι συγγενείς του να του ζητήσουν τον λόγο, πράγμα που δεν γίνεται. Ονομάζει κάποιους που τον ακολουθούσαν, ανάμεσά τους και ο Πλάτων. Ισχύει όμως ότι θέλουν να τον βοηθήσουν άρα Μέλητος και Άνυτος ψεύδονται. Αναφέρει ότι άλλοι κατηγορούμενοι έφεραν στο δικαστήριο συγγενείς τους για να ικετεύσουν γι’ αυτούς με δάκρυα, αυτός δεν θα το κάνει, αν και έχει οικογένεια και τρεις γιους. Θα αφήσει τους δικαστές να κρίνουν αξιοκρατικά, χωρίς να του κάνουνε χάρες.

Μετά την καταδικαστική απόφαση, ο Σωκράτης παραδέχεται ότι δεν το εξέπληξε καθόλου η απόφαση, περισσότερο του προκάλεσε εντύπωση η μικρή διαφορά των ψήφων. Καλείται τώρα να αντιπροτείνει μια ποινή σε αυτήν του Μέλητου, που είναι ο θάνατος. Διερωτάται ποια μπορεί να είναι η καταλληλότερη ποινή για κάποιον που έμεινε μακριά από τις πολιτικές έριδες και έδωσε σημασία στο να κάνει καλύτερη ηθικά την πόλη. Προτείνει λοιπόν την δωρεάν σίτιση στο Πρυτανείο, που αυτός έχει περισσότερο ανάγκη από έναν ολυμπιονίκη. Ο φιλόσοφος είναι πεπεισμένος ότι δεν έχει αδικήσει κανέναν άνθρωπο με τη θέλησή του αλλά δεν πρόκειται να πείσει τους δικαστές του μέσα στη μία μέρα της δίκης. Ίσως να ήταν καλύτερα οι δίκες με την ποινή του θανάτου να διαρκούσαν περισσότερες ημέρες, Ο Σωκράτης δεν αποδέχεται την ατιμωτική φυλάκιση, ούτε την εξορία, όταν οι συμπολίτες του δυσανασχετούν τόσο μαζί του πως θα τον αποδεχτούν οι ξένοι; Βρίσκεται μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία για να φύγει. Επίσης δεν θα μπορούσε να φύγει και να σταματήσει να μιλάει για την αρετή, γιατί αυτό κατά τη γνώμη του θα σήμαινε ανυπακοή στον θεό. Προτείνει να πληρώσει το ποσό της μιας ασημένιας μνας, όμως οι φίλοι του, Πλάτων, Κρίτων, Κριτόβουλος και Απολλόδωρος, εγγυώνται τριάντα μνες.

Μετά την θανατική ποινή ο Σωκράτης απευθύνεται και πάλι στους δικαστές του. Τους λέει ότι στο μέλλον θα τους κατηγορήσουν ότι σκότωσαν έναν σοφό, παρόλο που αυτός δεν είναι σοφός. Σε όσους ψηφήσαν τον θάνατό του λέει ότι τον καταδίκασαν επειδή δεν άρχισε να κλαίει, να χτυπιέται και να ικετεύει για τη ζωή του. Τους λέει ότι το δύσκολο δεν είναι να αποφύγει κανείς τον θάνατο αλλά την κακία. Αυτή τρέχει πιο γρήγορα από τον θάνατο, κι αυτός επειδή είναι γέρος τον πρόλαβε ο θάνατος, τους κατηγόρους του όμως τους πρόλαβε η κακία. Προφητεύει ότι όσοι ψήφισαν τον θάνατό του, θα πέσει επάνω τους βαριά τιμωρία, πιο βαριά και από τον θάνατο. Περισσότεροι θα τους ασκούν ηθικό έλεγχο μετά τον θάνατό του, τους οποίους αυτός συγκρατούσε. Για όσους ψήφησαν την αθώωση του, τους αποκαλεί δικαστές, και τους λέει ότι θα συνομιλήσουνε μέχρι να εκτελεστεί η ποινή. Τους αποκαλύπτει ότι του συνέβη κάτι παράξενο: το δαιμόνιο που συνήθως του εναντιωνόταν κάθε φορά που έκανε κάτι λάθος, σε όλη τη διάρκεια της δίκης και της ομιλίας του σιώπησε. Ο Σωκράτης συμπεραίνει ότι αυτό που έγινε είναι πολύ καλό γι’ αυτόν και ότι ο θάνατος δεν είναι κάτι κακό.

Ο Σωκράτης επισημαίνει ότι ο θάνατος σημαίνει είτε ότι ο νεκρός δεν αισθάνεται τίποτε, είτε ότι η ψυχή μετοικεί σε άλλο τόπο. Για την πρώτη περίπτωση λέει ότι οι νύχτες χωρίς όνειρα είναι οι καλύτερες και ευχάριστες στη ζωή ενός ανθρώπου, ακόμα και του Μεγάλου Βασιλιά. Για τη δεύτερη λέει ότι αν η ψυχή πάει στον Άδη τότε θα μπορεί να συνομιλεί με τους δικαστές Μίνω, Ραδάμανθυ, Αιακό, τον ποιητή Ορφέα, τον Ησίοδο, τον Όμηρο. Με χαρά θα πέθαινε λοιπόν αν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται. Θα μπορούσε ακόμη να συνομιλήσει με τον Παλαμήδη, τον Αίαντα και να αρχίζει να εξετάζει τους νεκρούς εκεί όπως έκανε στη ζωή. Επισημαίνει ότι κανένα κακό δεν μπορεί να βρει τον καλό άνθρωπο και προτιμάει να πεθάνει για να απαλλαγεί από τις έγνοιες. Παρακαλεί τους Αθηναίους να έχουν υπό την προστασία τους γιους του όταν ενηλικιωθούν και να τους επιπλήττον όταν νομίζουν ότι αξίζουν κάτι ενώ δεν αξίζουν τίποτα. Έχει φτάσει όμως η στιγμή να αποχωρήσει, αυτός για το θάνατο, οι δικαστές για να ζήσουν και μόνο ο θεός ξέρει ποιος έχει καλύτερη μοίρα.

Κρίτων

Ο Κρίτων πηγαίνει πολύ νωρίς στο κελί του Σωκράτη και τον ξυπνάει πριν την αυγή. Του φέρνει άσχημα νέα· το καράβι που περιμένουν να έρθει από τη Δήλο, και αυτό θα σημαίνει ότι η εκτέλεση του φιλοσόφου θα γίνει την επόμενη μέρα, φάνηκε στο Σούνιο. Ο Σωκράτης εξαιτίας ενός ονείρου που είδε, μία όμορφη γυναίκα στα λευκά να του λέει ότι θα φτάσουν στην εύφορα Φθία σε τρεις ημέρες, συμπεραίνει ότι το πλοίο δεν θα έρθει εκείνη τη μέρα αλλά την επόμενη. Ο Κρίτων προσπαθεί με επιχειρήματα να αλλάξει τη γνώμη του Σωκράτη που θέλει να πεθάνει στη φυλακή. Του λέει ότι θα χάσει έναν πολύ καλό φίλο, ενώ πολλοί θα θεωρήσουν ότι τσιγκουνεύτηκε τα χρήματα για να τον σώσει. Ο Σωκράτης του λέει να μη δίνει σημασία στη γνώμη των πολλών και του επισημαίνει ότι όπως οι πολλοί δεν μπορούν να προξενήσουν τα μεγαλύτερα καλά, έτσι δεν μπορούν να προξενήσουν τα μεγαλύτερα κακά. Ο Κρίτων προσθέτει και άλλα επιχειρήματα για να δραπετεύσει ο φίλος του, κανείς δεν θα τους συκοφαντήσει, ούτε θα τους κάνει κακό που τον βοήθησαν, οι εχθροί του θα έχουν πετύχει τον σκοπό τους με την εκτέλεσή τους, θα αφήσει ορφανούς τους γιους του, δεν θα φανεί ανδρείος και οι φίλοι του θα φανούν κακοί και άνανδροι. Πρέπει όμως να αποφασίσει αμέσως.

Ο Σωκράτης ρωτάει τον φίλο του αν ισχύει αυτό που λέγανε παλιότερα ότι από όλες τις γνώμες των ανθρώπων κάποιες πρέπει να τις λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη, ενώ άλλες καθόλου. Ο Κρίτων απαντάει καταφατικά και ο φιλόσοφος φέρνει το παράδειγμα ενός άνδρα που ασχολείται σοβαρά με τη γυμναστική. Αυτός θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη του γυμναστή του και όχι των υπολοίπων. Θα μπορούσε να πάθε μεγάλο κακό στο σώμα αν περιφρονήσει τον ειδικό και ακούσει τους πολλούς. Κατόπιν ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι με τον ίδιο τρόπο δεν πρέπει να βλάπτουμε την ψυχή, η οποία έχει μεγαλύτερη αξία από το σώμα. Οι πολλοί όμως σημειώνει ο Σωκράτης έχουν τη δύναμη να σκοτώσουν και εδώ συμφωνεί και ο φίλος του. Ο Σωκράτης επισημαίνει ότι να ζει κανείς καλά είναι το ίδιο με το να ζει ενάρετα και δίκαια. Θα εξετάσουν αν είναι δίκαιο να δραπετεύσει χωρίς τη θέληση των Αθηναίων και μήπως τα επιχειρήματα του Κρίτωνα, τη γνώμη του κόσμου, τη δαπάνη των χρημάτων, την ανατροφή των παιδιών, δεν είναι τίποτα άλλο παρά θεωρί��ς των πολλών.

Ο Σωκράτης υπενθυμίζει στον Κρίτωνα τα όσα λέγανε συνεχώς, ότι η αδικία είναι κάτι κακό, ότι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να αδικούνε και ότι δεν είναι δίκαιο να ανταποδίδει κανείς το κακό που του έκαναν, όπως θεωρούν οι πολλοί. Ο συνομιλητής του συμφωνεί με τον φιλόσοφο. Ο Σωκράτης προσωποποιεί τους νόμους και τους φαντάζεται να στέκονται δίπλα του και να του επισημαίνουν ότι αν ο κάθε πολίτης δεν υπάκουε σε αυτούς, η πόλη θα διαλυόταν. Τους φαντάζεται να του μιλάνε και του λένε ότι αυτοί ήταν που τον γέννησαν, ότι είναι δούλος τους αφού μέσω αυτών ανατράφηκε. Και τώρα προσπαθεί να τους καταστρέψει ακόμα κι αν αυτοί επιχειρήσουν να τον θανατώσουν; Έτσι λοιπόν φροντίζει για την αρετή. Μήπως του διαφεύγει ότι και από τον πατέρα και από την μητέρα και από τους άλλους προγόνους η πατρίδα πρέπει να τιμάται περισσότερο; Και στον πόλεμο και στο δικαστήριο πρέπει να κάνεις κανείς αυτό που ζητάει η πατρίδα και η πόλη και να μην της ασκούμε βία.

Ο Κρίτων συμφωνεί με όσα λένε οι νόμοι και ο Σωκράτης τους φαντάζεται ακόμα να του λένε ότι θα μπορούσε να φύγει αν δεν του άρεσε η πόλη, είτε σε μια αποικία είτε οπουδήποτε αλλού. Αυτός όμως παρέμεινε και δεν πήγε ούτε για τουρισμό κάπου. Αυτό αποδεικνύει ότι του άρεσε η διαμονή στην πόλη. Επιπλέον στη δίκη θα μπορούσε να προτείνει ως ποινή της εξορία κάτι που δεν έκανε, υποστηρίζοντας ότι θα προτιμούσε τον θάνατο από την εξορία. Πως λοιπόν τώρα θα παραβεί τους νόμους της πόλης στην οποία έμεινε όλη σχεδόν τη ζωή του, δραπετεύοντας;

Οι νόμοι τονίζουν πάλι ότι ο φιλόσοφος δεν προτίμησε να πάει ούτε στη Σπάρτη, ούτε στην Κρήτη που τις θεωρεί ευνομούμενες αλλά παρέμεινε στην Αθήνα. Από αυτό συνεπάγεται ότι του άρεσαν οι νόμοι της. Τώρα να φύγει θα γελοιοποιηθεί. Επιπλέον οι φίλοι του θα κινδυνεύσουν με εξορία και αυτός θα πάει στη Θήβα ή τα Μέγαρα σαν εχθρός και θα τον λοξοκοιτάζουν. Πως θα τους λέει για την αρετή όταν ο ίδιος αψήφησε τους νόμους της πόλης του; Θα αναγκαστεί να ζήσεις ως δούλος στη Θεσσαλία και να τρώει να πίνει υπερβολικά εκεί. Αν σκέφτεται τα παιδιά του θα ζήσουν σαν ξένοι εκεί ή αν τα αναθρέψουν άλλοι στην Αθήνα, ποιος ο λόγος να πάει στη Θεσσαλία και όχι στον Άδη τότε; Του λένε να μην τους παραβεί, ασχέτως του ότι τον αδίκησαν οι άνθρωποι, γιατί δεν θα τον υποδεχτούν καλά οι αντίστοιχοι νόμοι του Άδη. Όλα αυτά που του λένε οι νόμοι ο φιλόσοφος τα ακούει όπως οι εκστασιασμένοι στη γιορτή των Κορυβάντων. Προτρέπει τον φίλο του να υποστηρίξει τα αντίθετα, αν και θα προσπαθήσει μάταια. Ο Κρίτων δεν μπορεί να πει τίποτα και ο Σωκράτης τον προτρέπει να κάνουν αυτό που λέει γιατί αυτός είναι και ο δρόμος που τους δείχνει ο θεός.