What do you think?
Rate this book
سرود نوشندگان آفتاب
ناظم حکمت (۱۹۰۲ - ۱۹۶۳) از برجسته ترین شاعران و نمایشنامه نویسان کمونیست ترکیه به شمار می آید. حکمت در سفری که به شوروی داشت، از نزدیک با نسل جدید هنرمندان انقلابی آشنا شد و جسارت بیشتری برای ایجاد تحول در شکل و محتوای شعر ترکیه یافت. او با انتشار اشعار و مقالههای خود در میان جوانان محبوبیّت ویژهای داشت. از برجستگیهای اشعار حکمت سادگی و روانی آنهاست که تاثیر بسیاری از مایاکوفسکی دارند. ترانههایی که عاشیقهای ترک میخواندند و بخشی از فرهنگ فولکلور ترکیه محسوب میشوند نیز تاثیر بسزایی در شعر حکمت داشتند. ناظم حکمت شاعری است که برای آزادی و استقلال سرزمینش مینویسد. اشعار او هیجان زیادی برمیانگیخت و آثارش به بیش از ۳۰ زبان ترجمه و چاپ شدند اما در زمان حیات حکمت در ترکیه اجازه چاپ نداشتند. مجموعه اشعار پیش رو که توسط دکتر ایرج نوبخت (۱۳۲۱ - ) دارای مدرک لیسانس ادبیات فارسی و فوقلیسانس و دکترای تاریخ هنر ترجمه شده اند، در سال ۱۳۵۸ و توسط انتشارات یاشار به چاپ رسیده اند. عناوین برخی از این اشعار عبارتند از: از زبان یک هندی، بیداری، درباره مرگ، نامه های زندان، وداع، در میان خون و عرق، من و چنار و خوشبینی.
چاپ ۱۳۵۸
چاپ ۱۳۵۸
- GenresPoetry
136 pages
Published January 1, 2002
1 person is currently reading
8 people want to read
About the author
Nâzım Hikmet
262 books800 followersNazim Hikmet was born on January 15, 1902 in Salonika, Ottoman Empire (now Thessaloníki, Greece), where his father served in the Foreign Service. He was exposed to poetry at an early age through his artist mother and poet grandfather, and had his first poems published when he was seventeen.
Raised in Istanbul, Hikmet left Allied-occupied Turkey after the First World War and ended up in Moscow, where he attended the university and met writers and artists from all over the world. After the Turkish Independence in 1924 he returned to Turkey, but was soon arrested for working on a leftist magazine. He managed to escape to Russia, where he continued to write plays and poems.
In 1928 a general amnesty allowed Hikmet to return to Turkey, and during the next ten years he published nine books of poetry—five collections and four long poems—while working as a proofreader, journalist, scriptwriter, and translator. He left Turkey for the last time in 1951, after serving a lengthy jail sentence for his radical acts, and lived in the Soviet Union and eastern Europe, where he continued to work for the ideals of world Communism.
After receiving early recognition for his patriotic poems in syllabic meter, he came under the influence of the Russian Futurists in Moscow, and abandoned traditional forms while attempting to “depoetize” poetry.
Many of his works have been translated into English, including Human Landscapes from My Country: An Epic Novel in Verse (2009), Things I Didn’t Know I Loved (1975), The Day Before Tomorrow (1972), The Moscow Symphony (1970), and Selected Poems (1967). In 1936 he published Seyh Bedreddin destani (“The Epic of Shaykh Bedreddin”) and Memleketimden insan manzaralari (“Portraits of People from My Land”).
Hikmet died of a heart attack in Moscow in 1963. The first modern Turkish poet, he is recognized around the world as one of the great international poets of the twentieth century.
Raised in Istanbul, Hikmet left Allied-occupied Turkey after the First World War and ended up in Moscow, where he attended the university and met writers and artists from all over the world. After the Turkish Independence in 1924 he returned to Turkey, but was soon arrested for working on a leftist magazine. He managed to escape to Russia, where he continued to write plays and poems.
In 1928 a general amnesty allowed Hikmet to return to Turkey, and during the next ten years he published nine books of poetry—five collections and four long poems—while working as a proofreader, journalist, scriptwriter, and translator. He left Turkey for the last time in 1951, after serving a lengthy jail sentence for his radical acts, and lived in the Soviet Union and eastern Europe, where he continued to work for the ideals of world Communism.
After receiving early recognition for his patriotic poems in syllabic meter, he came under the influence of the Russian Futurists in Moscow, and abandoned traditional forms while attempting to “depoetize” poetry.
Many of his works have been translated into English, including Human Landscapes from My Country: An Epic Novel in Verse (2009), Things I Didn’t Know I Loved (1975), The Day Before Tomorrow (1972), The Moscow Symphony (1970), and Selected Poems (1967). In 1936 he published Seyh Bedreddin destani (“The Epic of Shaykh Bedreddin”) and Memleketimden insan manzaralari (“Portraits of People from My Land”).
Hikmet died of a heart attack in Moscow in 1963. The first modern Turkish poet, he is recognized around the world as one of the great international poets of the twentieth century.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 3 of 3 reviews
May 12, 2016
می دانی:
دلم آن کودک محزون قصه های قدیمی را ماند
که پابرهنه میان برف راه گم کرده ست
در حالیکه بینی کوچک سرخش را بالا می کشد
با چشمان آبی غمناک
هوای آغوش تو را دارد،
تا در آن پناه گیرد.
ناظم در مقدمه یکی از آثارش می نویسد:
“ نویسنده ی این کتاب، قلبش را، قلمش را، اندیشه و سراسر زندگی اش را، به مردم کشورش بخشیده است. اما در عین حال ورای حدّ مرز و بوم، اسم و محل جغرافیایی و نژاد و ملیت، مبارزه ی همه ی انسانها را در راه کسب آزادی، استقلال، عدالت اجتماعی و صلح در اشعارش ستوده است. پیروزی آنان را پیروزی مردم خود و شکستشان را شکست مردم خود می داند.“
اشعار عجیبی بود. یه جور امید متفاوت رو حس کردم، اما همه ش این نبود؛ شعرها خشم داشتن، خشم و نفرت سنگینی رو خوندم، غم سنگینی رو باهاشون حس کردم اما این غم نمیگذاشت امید خاموش بشه... این امید باز هم بود اما خسته بود. با اینکه فریاد اعتراض هایی که شاید درکشون سخت باشه فهمِ خیلی از اشعارش رو دشوار میکرد، اما قشنگ بود و دوست داشتنی.
به مرگ می اندیشم
به عمری که گذشت
اما
اندوهگین
و راحتم
نخست کدامین از ما
چگونه
و کجا
خواهد مرد، بگذار بمیرم
دلم آن کودک محزون قصه های قدیمی را ماند
که پابرهنه میان برف راه گم کرده ست
در حالیکه بینی کوچک سرخش را بالا می کشد
با چشمان آبی غمناک
هوای آغوش تو را دارد،
تا در آن پناه گیرد.
ناظم در مقدمه یکی از آثارش می نویسد:
“ نویسنده ی این کتاب، قلبش را، قلمش را، اندیشه و سراسر زندگی اش را، به مردم کشورش بخشیده است. اما در عین حال ورای حدّ مرز و بوم، اسم و محل جغرافیایی و نژاد و ملیت، مبارزه ی همه ی انسانها را در راه کسب آزادی، استقلال، عدالت اجتماعی و صلح در اشعارش ستوده است. پیروزی آنان را پیروزی مردم خود و شکستشان را شکست مردم خود می داند.“
اشعار عجیبی بود. یه جور امید متفاوت رو حس کردم، اما همه ش این نبود؛ شعرها خشم داشتن، خشم و نفرت سنگینی رو خوندم، غم سنگینی رو باهاشون حس کردم اما این غم نمیگذاشت امید خاموش بشه... این امید باز هم بود اما خسته بود. با اینکه فریاد اعتراض هایی که شاید درکشون سخت باشه فهمِ خیلی از اشعارش رو دشوار میکرد، اما قشنگ بود و دوست داشتنی.
به مرگ می اندیشم
به عمری که گذشت
اما
اندوهگین
و راحتم
نخست کدامین از ما
چگونه
و کجا
خواهد مرد، بگذار بمیرم
September 29, 2019
Novodevichi
Nazim!
Yanlış olduğumuzu gördün mü?
Sonunda bir gün
Uzun ve uzun yollar
Hapis ve sürgün yerine
Arkadaş bağlanma
نوودویچی
ناظم !
دیدی اشتباه می کردیم؟
این که آخر یک روز
راههای دور و دراز
جای حبس و تبعید
یاران را
به هم می پیوندند
Nazim!
Yanlış olduğumuzu gördün mü?
Sonunda bir gün
Uzun ve uzun yollar
Hapis ve sürgün yerine
Arkadaş bağlanma
نوودویچی
ناظم !
دیدی اشتباه می کردیم؟
این که آخر یک روز
راههای دور و دراز
جای حبس و تبعید
یاران را
به هم می پیوندند
August 25, 2008
اين سرود كسانيست كه در كاسه هاي سفالين آفتاب را مي نوشند ..
Displaying 1 - 3 of 3 reviews