Το πρώτο ανέβασμα του έργου αυτού έγινε το καλοκαίρι του 1944, από το θίασο Μαίρης Αρώνη - Δημήτρη Χορν, στο θέατρο Ακροπόλ. Για δεύτερη φορά παρουσιάστηκε το 1955 από το θίασο Τιτίκας Νικηφοράκη - Νίκου Χατζίσκου. Το κείμενο που δημοσιεύεται εδώ είναι εκείνο που ο συγγραφέας είχε ετοιμάσει για τη δεύτερη παρουσίαση. Από το Θεατρικό Μουσείο μάς παραχωρήθηκε το κείμενο της πρώτης παρουσίασης, και ευχαριστούμε θερμά και από δω τον κ. Γ. Σιδέρη. Η παραβολή των δύο κειμένων έδειξε πως υπάρχουν βασικές διαφορές ανάμεσα στα δύο κείμενα, αλλά λίγες φραστικές μόνον τροποποιήσεις. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ)
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερα από ένα βιβλίο του Νίκου Τσιφόρου. Ένα σύντομο βιβλίο που όμως καταφέρνει μέσα σε λίγες σελίδες να σε κάνει να δεθείς με τους ήρωες, να γελάσεις και να βιώσεις τα διλήμματα και τις αμφιβολίες τους. "Κυρίες και κύριοι, θα έχετε ακούσει χωρίς αμφιβολία μια λεξούλα με οχτώ γράμματα, μια χαριτωμένη μικρή λεξούλα που απλά, χωρίς καθόλου ρομαντισμό, χωρίς έξαρσιν, λέγεται συμφέρον. Ε, ακριβώς αυτή η λεξούλα είναι η βάσις της θεωρίας της ανθρώπινης ηλιθιότητος."
Υποθέτω πως για την εποχή του ήταν ενδιαφέρον. Σήμερα πρόκειται για ένα συνεχώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που έχει κουρασει. Ωστόσο αν το βρείτε από τη ραδιοφωνική παραγωγή στο youtube, με Χορν και Αρώνη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αξίζει τον κόπο.
Διάλογοι επιπέδου Τσιφόρου. Ενδιαφέρων θεατρικό.Αν και είδα την ηλιθιότητα παρέα με το συμφέρον αυτό που κατάλαβα είναι το Δίδαγμα ζωής: ο καλός σύντροφος ,η αγάπη και η κατανόηση είναι στόχοι αναμφίβολα μεγαλύτεροι από όλα και πιό πάνω από την ηλιθιότητά μας.