Heldenplatz

by Thomas Bernhard, Meredith Oakes (Translator)

A well known, controversial play. Opened at the Arcola Theatre in February 2010. 1988 stage drama by Austrian playwright Thomas Bernhard. The final play written by Bernhard, it premiered on November 4, 1988 and sparked one of the biggest theater scandals in the history of post-war Austria.

Heldenplatz was commissioned by Claus Peymann, director of the Viennese Burgtheater, to be performed for the hundredth anniversary of the theater's opening. The year also coincided with the 50th anniversary of the Anschluss when Nazi Germany annexed Austria. Heldenplatz is the square where Adolph Hitler was greeted on March 15, 1938 and he addressed thousands of jubilant Austrians.

Bernhard wrote his play as a tragic reflection on the obsessive politics of nationalism, the denial of the past and the continued anti-Semitism within modern Austria. Although the play was to be published only after the premiere, selected extracts were leaked to the press in the days prior to the first performance. The quotations, taken out of context, caused a public uproar and Bernhard was vilified. Heldenplatz was also understood as a veiled attack on the election of Austria's president Kurt Waldheim who called the play "an insult to the Austrian people." Demonstrations were held and Bernhard, in one instance, was physically assaulted.

Genres: German Literature, Plays, Classics, Drama, Fiction, Theatre, Literature

132 pages, Paperback

First published January 1, 1988

About the author

Thomas Bernhard was an Austrian writer who ranks among the most distinguished German-speaking writers of the second half of the 20th century.

Although internationally he’s most acclaimed because of his novels, he was also a prolific playwright. His characters are often at work on a lifetime and never-ending major project while they deal with themes such as suicide, madness and obsession, and, as Bernhard did, a love-hate relationship with Austria. His prose is tumultuous but sober at the same time, philosophic by turns, with a musical cadence and plenty of black humor.

He started publishing in the year 1963 with the novel Frost. His last published work, appearing in the year 1986, was Extinction. Some of his best-known works include The Loser (about a student’s fictionalized relationship with the pianist Glenn Gould), Wittgenstein’s Nephew, and Woodcutters.

Reviews

[Lisa · Rating 5 out of 5]

After the Nazi era, is there a place in the public space for war heroes?

In his inimitable style, Thomas Bernhard shows the everyday fascism of conventional, conservative society, and the pain it causes victims and sensitive thinkers. A professor, driven away from Vienna during the Nazi regime, returns to the city after the war, only to realise he can’t stomach the stupid and blind arrogance of its inhabitants who never truly turn their backs on the ideology of national socialism. He buys an apartment close to the Heldenplatz - the “place of heroes”, where Hitler proclaimed the Austrian Anschluss in 1938 in front of cheering Viennese masses. The professor’s wife suffers from hearing those masses persistently shouting in her head decades later, and she can’t get over the brutal memories of the fascist regime. A slave to her inner voices and her pain, she is increasingly unhappy, but her husband can’t make the decision to sell the apartment at the Heldenplatz - “driven away by the Nazis for a second time”.

Reading Thomas Bernhard again after many years, I am stunned at the continued relevance of his sharp tongue. Across the world, we have put up monuments to celebrate military success, and we proudly look up to people who lead countries into war and destruction, often representing an oppressive ideology or religion.

Who tells the stories of those who suffered from the victories of the national heroes? Who tells the stories of those who were terrified when they heard the masses roar in front of a populist leader? Who tells the stories of those who said no to violence and fame and honour and dominance and were punished for it?

Thomas Bernhard does. His voice might not be welcome, as he calls everyday fascists by their proper names. His voice might enrage those who need heroes to feel superior to other people, and to justify themselves and their historical identity. But his voice is necessary as a counter-balance to the shallow historical understanding that puts a famous military leader on a pedestal and urges the masses to worship him for “bravely” killing fellow human beings.

Where do we draw a line? Which military action is admirable, and which one is condemnable?

Reading Thomas Bernhard, I think it is time to put the victims of violence on pedestals: slaves, women, children, people resisting war and violence. Nurses, doctors, educators, philosophers, human rights activists. Why do we still celebrate military power in a world that can be wiped out on a whim? Is it not time to reconsider the terms of honour and heroism and let go of public military glorification? Do we really still want our youth to admire and worship the warriors of the past? Military history belongs into textbooks and museums, and should be studied with care and thoughtfulness, but should it really decorate our public spaces? Isn’t it time to put peaceful representatives of society on pedestals to watch over our daily movements?

I hear the victims of ideological warriors scream, just like Thomas Bernhard.

Highly recommended!

[Uroš Đurković · Rating 3 out of 5]

Dobro, shvatili smo.

Austrija je jedna bezduhovna i beskulturna kloaka, svinjac, septička jama čiji „penetrantni smrad” silovito zapahnjuje čitav svet – svet u kome „ceo život nije ništa drugo nego neprekidno dodavanje bola”. U svakom Bečliji krije se masovni ubica, a svi austrijski univerzietski profesori su (o „običnim” građanima da i ne govorimo) u najboljem slučaju, praznoglavi provincijalci i zadrigle antisemite, kao što su svi socijalisti još veći zločinci od nacista, jer nacizam čine iznova mogućim i, kao najgori izrabljivači, zabijaju poslednji ekser u samrtnom sanduku Austrije.

Bernhard je umro od srčanog udara nekoliko meseci nakon premijere
Rekao je šta je imao i otišao.

[Makis Dionis · Rating 4 out of 5]

Οι Αυστριακοί επευφημούν το επελαυνοντα δήμιό τους, Χίτλερ , στην πλατεία Ηρώων, κ η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει κ να συνοδεύει τη βύθιση του πνεύματος

Ο καθηγητής Ρόμπερτ καυτηριάζει το ριζικό κυνισμό του κόσμου του αλλά προτιμάει την απόσυρση, ιδίως σε σχέση με τον αδερφό του που προσπάθησε να παλέψει και να φύγει απελπισμένος, παρά να αδρανήσει

Το αποτέλεσμα της παράδοσης όμως θα τον διαψεύσει

[Mohaaaamin]

آشفتگی، خشم، ترس و جنون!

در سال ۱۹۳۸، هیتلر در میدانِ دلاورانِ وین، میدانی بزرگ و روباز نزدیک به کاخِ امپراتوریِ سابق، در میانِ غریوِ شادیِ جمعیتی زیاد، پیوستنِ زادگاهش اتریش به رایش آلمان را اعلام کرد.
پروفسور ژوزف که مردی یهودی است به همراه خانواده از وین گریخته، راهیِ آکسفورد می‌شود. مدت‌ها در آنجا تدریس کرده تا نهایتن بعد از جنگ به دعوتِ شهردارِ وین مجدد بازمی‌گردد.
و اما برنهارد، نویسنده‌ای که دیوانه‌وار روایت می‌کند، نمایشنامه را برای‌مان از اینجا قلم می‌زند که پروفسور ژوزف حالا بعد از پنجاه سال از آنشلوس، یعنی در ۱۹۸۸، با پریدن از پنجره‌ی خانه‌اش در نزدیکیِ همین میدان به زندگی‌اش پایان می‌دهد.

این نمایشنامه سه صحنه دارد. صحنه‌ی نخست در خانه‌ی پروفسور می‌گذرد و دو خدمتکارِ خانه به گفتگو می‌نشینند. تا حدودی وقایع و رخدادها از زبان این دو زن به مخاطب منتقل می‌شود. در این صحنه متوجه می‌شویم که ظاهرن پروفسور و خانواده‌اش قصد بر این داشته تا بار دیگر به آکسفورد بروند. حالا دیگر وین برایشان رنگ و بوی پیش از این وقایع را نداشته و هر ثانیه‌اش یک عمر می‌گذرد. همسر پروفسور ژوزف هر روز سرِ میزِ ناهار صدای فریادهای سال ۱۹۳۸ در حوالیِ این میدان را می‌شنود. آن‌ها خانه را به تاجری ایرانی فروخته، اسباب‌ها را جمع کرده، چمدان‌ها را بسته و همه چیز مهیای رفتن بوده است که پروفسور دست به چنین اقدامی می‌زند.
سراغِ صحنه‌ی دوم که برویم دخترانِ‌ پروفسور (آنا و اولگا) به همراه عمویشان، پروفسور روبرت، پس از مراسمِ خاکسپاری، درباره‌ی پدرشان و وضعیتِ جامعه دیالوگ رد و بدل می‌کنند.
در صحنه‌ی سوم هم همه‌ی شخصیت‌ها در خانه‌‌ی پروفسور برای آخرین بار دور هم جمع می‌شوند.

اما پرسشِ اساسیِ برنهارد اینست که آیا پس از پنجاه سال و در اتریشِ بعد‌ از جنگ، ناسیونال سوسیالیسم از بین رفته؟
چه تاثیراتی در اذهانِ مردم و فرهنگ‌شان گذاشته؟
یهودی‌ستیزی هنوز هم مانند گذشته پابرجاست؟

بطور کلی میدان دلاوران به نظر می‌رسد فضایی پر از بدبینی، بحرانِ روانی و شاید حتی به نوعی تمایلات اپوکالیپتیک دارد. این اثر با لحنی سنگین و شوخ‌طبعانه به بررسی موضوعاتی همچون جنگ، قهرمان‌پرستی و تاریخ می‌پردازد.

چهار شخصیتِ بسیار مهم:
پروفسور ژوزفِ مرحوم، همسر پروفسور ژوزف، پروفسور روبرت و خانم زیتل شخصیت‌هایی بشدت مهم و قابل تامل‌اند؛ شخصیت‌هایی که در وضعیت‌های پیچیده‌ی ذهنی و روانی قرار دارند.

پروفسور روبرت، فردی است که در درونِ خود با بحران‌های روحی و روانیِ مختلفی دست و پنجه نرم می‌کند. او در ظاهر به‌عنوان یک فرد تحصیل‌کرده و صاحب‌نظر به نظر می‌رسد، اما در عمقِ وجودش، دچار تضادهای درونی، شک‌ها و ناامیدی‌های شدیدی است.
پروفسور روبرت درواقع هیچ‌گونه تأثیر مثبتی بر دنیای بیرونی ندارد و بیشتر درگیر افکار و تئوری‌های خود است. بطوری که وقتی برادرزاده‌اش از او می‌خواهد نامه‌ای به شهردار بنویسد تا از جاده‌سازی در باغ‌شان جلوگیری شود او اعلام می‌کند علاقه‌ای برای این کار ندارد و حتی بنظرش بی‌فایده می‌آید: "من اعتراض نمی‌کنم
من دیگر به هیچ‌چیز اعتراض نمی‌کنم"
"من در زندگی خودم اعتراض بسیار کردم
و همه بی‌فایده بود"
پروفسور روبرت تقریبن بیشتر از سایر شخصیت‌ها حرف می‌زند. و برخلاف او برادرش، پروفسور ژوزف، خود زنده نیست تا در مقام دفاع از خود برآید؛ هرچند که حضوری تمامن زنده در نمایشنامه دارد و پیوسته گفته‌هایش از دیگر شخصیت‌ها نقل می‌شود. پروفسور ژوزف، همان است که صدای همهمه‌ی این مردم، این شیفتگانِ فاشیسم، از پانزدهم مارس 1938، از سرش بیرون نرفت تا مُرد.
همسر پروفسور شخصیتی تقریبن منفعل دارد، بطوری که این اواخر همدم و همکلامِ پروفسور، خدمتکارِ آن‌ها خانم زیتل بوده است تا همسرش. او که هر روز صدای فریاد‌های بی‌وقفه‌ای را از میدانِ دلاوران می‌شنود، تمامِ زندگی و وقتِ خود را به کارخانه‌ی سرکه سازی و تئاتر رفتن صرف می‌کند. و اما خانم زیتل، شخصیتی که بسیار موردقبولِ پروفسور بوده و دکارت و اسپینوزا می‌خواند!

می‌شود گفت آثار برنهارد تحت تأثیر فلسفه‌ی اگزیستانسیالیسم و همچنین اکسپرسیونیسم قرار دارند. بنابراین باید انتظار داشت نمایشنامه با تمرکز بر بحران‌های درونی شخصیت‌ها، احساسات بی‌پناهی و ناامیدی، و جستجوی معنا در دنیای پیچیده و پر از تضادها، شکل گیرد.

نمایشنامه‌های او همچنین حاوی مونولوگ‌های طولانی است که وسواس‌های درونی شخصیت‌ها را آشکار می‌کند. این ناسزاگویی‌ها معمولاً برای شنونده‌ی ساکتی بیان می‌شود که ممکن است گهگاه درباره سیل کلمات گوینده اظهار نظر کند.
نکته‌ی جالب‌توجه در فرمِ این نمایشنامه عدم استفاده از علائمِ نگارشی‌ای مثل ویرگول و نقطه و همچنین استفاده از کلمه‌ها و جمله‌های تکراری است.
دیالوگ‌ها در این نمایشنامه به‌گونه‌ای است که گویا همه در حالتِ هذیان‌اند. موضوعاتِ گفتگو و بحث به یکباره تغییر می‌کند و از هر دری حرف می‌زنند.
همین زبانِ خاصِ برنهارد، که معمولاً تکراری و شدیداً فلسفی است، خود به نوعی نقدی است بر نحوه‌ی ارتباط انسانی و زبان به‌عنوان وسیله‌ای برای پنهان کردن حقیقت. این زبان کمک می‌کند تا نشان دهد که چگونه انسان‌ها از مواجهه با واقعیت‌ها می‌گریزند.

نکته‌ی جالبِ دیگر اینکه هر آنچه که شخصیت‌ها خود از آن شِکوه می‌کنند، در کلام، برخورد و رفتارِ خودشان مشهود است!

گفتنی است این نمایشنامه که در 1988 به نمایش درآمد، برای صدمین سالگرد معتبرترین تئاتر وین، تئاتر بورگ نوشته شد. آن سال همچنین پنجاهمین سالگرد ورود پیروزمندانه‌ی هیتلر به وین بود. چندین سرمقاله خواستار توقیف این نمایشنامه به دلیل انتقاد از اتریش شدند. رئیس جمهور اتریش در آن زمان، کورت والدهایم، که خود از مقامات سابق نازی‌ها بود، نیز این نمایش را محکوم کرد و نئونازی‌ها با ریختن انبوهی از کود در ورودی، سعی کردند تئاتر را مسدود کنند. برنهارد که چندین ماه پس از نمایش اول درگذشت، در وصیت‌نامه‌ی خود به اهانت به زادگاهش اتریش ادامه داد و در آنجا اجرای هر یک از آثار خود را در اتریش به مدت 70 سال به شدت ممنوع کرد.

"باید دانست که جهان تنها بر افکار غیرقابل‌فهم استوار است"
-از متنِ کتاب

[Jeff Jackson · Rating 4 out of 5]

Thomas Bernhard's final play, which caused a riot when it premiered in Vienna, represents the absolute zenith of one of his most important themes - the unspeakable rottenness of Austria. The title of the play refers to the packed public square where Hitler was greeted as a hero by countless cheering Austrians in 1938. The characters in the play remark "there are more Nazis in Vienna now than there were in 1938" and "scratch under the skin of any Austrian today and you'll quickly find a mass murderer." And that's just in the first act.

If you enjoy Bernhard's novels, the texture of this play is remarkably similar. It's fascinating to see the monomania of his prose spread among numerous characters and dramatized externally. He's canny in his use of the three act structure and the story builds to a surprising climax. He meant this play to be intolerable to his fellow Austrians - and in his parting gift to them, his aim was true.

[Antônio Xerxenesky · Rating 4 out of 5]

Resenha (edição da ed. temporal) em breve.

[Noam · Rating 5 out of 5]

The absent main character
an old Jewish professor
has just been buried after committing suicide
50 years after his brother committed suicide in 1938
The motive then and now was the masses acclaiming Hitler at the Heldenplatz in Vienna
where the professor lived
He fled to the UK in 1938 to return later
but eventually concluded that the situation in Vienna had not improved
on the contrary
Staff family and friends talk about this and about him
in monologs constructed of an endless flood of sentences
without punctuation marks
There is no time to breath
Looks more like poem than prose
Gradually we learn more about the professor his family and Austria
Are Austrians anti-Semitic bloodthirsty people
Can Jews be something else than persecuted and expelled fearful people
Is there a choice or is it fate
Is it indeed about Jews and Austrians or is Vienna actually everywhere
Is Heldenplatz indeed a heroic place
Who are the heroes
The conversations
which at first were polite with just a little criticism every now and then
become resentful
Theater is mentioned quite often
Is this reality or is it a play
A text as absurd as only life can be
until the shocking end

----

A few quotes:

‘der Onkel Robert kann Beethoven hören
ohne an den Reichsparteitag in Nürnberg zu denken
das konnte der Vater eben nicht‘ p.69

‘Du weißt doch selbst
wie die Situation ist
es ist doch alles viel schlimmer
als achtunddreißig
und es wird noch alles viel fürchterlicher sein‘ p. 81-82

‘die Juden haben Angst in Wien
die haben sie immer gehabt
und die werden sie immer haben
den Juden kann man die Angst nicht nehmen
niemand nimmt sie ihnen ab‘ p.83

‘Die Österreicher sind vom Unglück Besessene
der Österreicher ist von Natur aus unglücklich
und ist er einmal glücklich schämt er sich dessen
und versteckt sein Glück in seiner Verzweiflung‘ p.89

‘Ich selbst wusste ja auch
dass ich indem ich nach Wien gegangen bin in die Hölle gegangen bin‘ p.114

‘in jedem Wiener steckt ein Massenmörder
aber man darf sich die Laune nicht verderben lassen
Es ist die Logik ganz einfach in der Schicksalsgemeinschaft
ersticken zu müssen‘ p.118

‘Ach wissen Sie das Leben ist tatsächlich eine Komödie‘ p.136

‘Das Tragische ist ja nicht
dass mein Bruder tot ist
dass wir zurückgeblieben sind ist das Fürchterliche’ p.162

‘Das Ganze war ja eine absurde Idee
nach Wien zurückzugehen
Aber die Welt besteht ja nur aus absurden Ideen‘ p.165

[Faye* · Rating 1 out of 5]

---

[Marija · Rating 2 out of 5]

Sadly, I found this book too irritating to enjoy. It was easy to read but not fun at all.

[Pieter-Jan De Paepe]

Theateranalyse volgt!

Voor de geïnteresseerden:

https://youtu.be/SyQUa1iX0OQ?si=yBzo9...

[GretchenPhrase · Rating 5 out of 5]

Me and Thomas Bernhard go a long way back, this was my first book of this brilliant author, who became one of the most touching authors for me.

I agree, you have to like Bernhard to really enjoy his work, for me this play was love at first read, overall I read it about 6 times already and it is one of my - I read i every years books.

It is a very deep book about people being haunted from the past, even though the war is over, they still feel haunted by the events which took place. While reading you get a very uncomfortable feeling, as if you could feel the fear of the main character. It's a story about pain and scars which cannot be healed, not be cured, about a pain which will stay until death. It shows a totally different view on the topic, the view of what happens after all is over, that there is more torture to the whole story as we suspected. Even though they survived, they never made it out of it alive. It is a deeply touching play.

I would recommend everybody this book, who want to get started with Bernhard, it is a lot easier to read than most of his prosa, but still gives a good impression about his style.

Thomas Bernhard is one of the few authors who deeply touched me, who changed my perception, who broadened my horizon and I hope by reading this book, some people will catch the beauty I see in his work all the time.

[Gilfschnitte · Rating 4 out of 5]

Bernhard seemingly takes a dump on Austria with this play. The characters hate Austria, hate its people, hate Vienna, hate Graz, hate the Burgtheater. The only redeemable place is the Döblinger cemetery. And while that could be all you take away from this play you would be missing all the hate for Oxford and the characters have for each other.

As such I think this is not just a thinly veiled front for the author to air his anger towards Austria. It is a depiction of a very extreme perspective of a family traumatised by its treatment during Hitler's uprising paired with typical Viennese "Grant". They have no place left in the world and are taking their hate out on everything. Although I think they are tragic characters, they are also very unlikeable.

I did not like how the characters are repeating and echoing each other's talking points until you nearly cannot distinguish them. Aside from that their dry tone in which they state their outrageous hate squeezed a few chuckles out of me.

[Francesco Iorianni · Rating 5 out of 5]

36 Jahre sind seit der Premiere dieses Stückes vergangen und dennoch erscheint es aktueller wie noch nie. Gruselig wie uns die Vergangenheit immer wieder einholt und dann ein "Never again" beinahe nichtig erscheint...Ein Werk der inhärenten Gegenwart, sehr zu empfehlen!

[ReemK10 (Paper Pills) · Rating 4 out of 5]

There is something really sad about reading Heldenplatz and knowing that life imitated art for Thomas Bernhard. He was a real character. Austria didn't know what to do with her unruly son.

But I find
Vienna is very amusing
Amusing interesting amusing

Getting to know Austria via Bernhard's novels has been exceptionally exhilarating!

Check out #Bernhard2018 #Heldenplatz for more.

[Ruth · Rating 5 out of 5]

Ein österreichischer Klassiker, der in der heutigen Zeit und der derzeitigen politischen Lage umso aktueller denn je ist.

[Carla]

Another Uni book

[Tarian · Rating 4 out of 5]

meine erste bernhardlektüre, und damit das erlebnis, zum ersten mal jenem eigentümlich genialen sound und rhythmus ausgesetzt zu sein. wie genau er das macht, ist schwer zu dechiffrieren, auffällig sind nur zwei dinge: gelegentliche geschickte wortwiederholungen und die erfahrung, wie geil dieser schreibstil ist. inhaltlich befasst sich das theaterstück mit verschiedenen figuren, die sich um den kürzlich gestorbenen professor josef schuster gruppieren. fast alle charaktere sind jüdisch und betrachten österreich damit aus einer perspektive der zurückgekehrten überlebenden, die neue nationalisozialistische tendenzen zunehmen sehen. der verstorbene sah im suizid den einzigen ausweg aus dieser lage, wie es die hinterbliebenen mehrfach reflektieren. in langen monologen deckt besonders der bruder robert auf, wie ambivalent und prekär seine und die position seinesgleichen in österreich ist: zum einen verachtet er die geistige verflachung und die verlogene politik, zum anderen legt er sich scheuklappen an und versucht, ein richtiges leben im falschen zu führen. durch die permutative krtitik an der situation der damaligen österreichischen gegenwart scheint nicht eben zufällig auch die resignation des menschen und autors thomas bernhard. die art und weise, wie er die abgründe innerhalb seiner figuren aufzeigt, sorgt für tiefe in der charakterzeichnung und macht heldenplatz zu einem komplexen vexierspiegel österreichs 1988.

[J.M. Hushour · Rating 5 out of 5]

Bernhard's final and classic play, this is the one that caused the uproar in his native Austria. Never one for subtlety, Bernhard presents us the story of the recent suicide Schuster as told on the day of his funeral. Unable to withstand any longer the prevalent anti-Semitism of his native land, he throws himself out a window. The title refers to the place in Vienna where Hitler was welcomed by mobs of Hitler-loving Viennese.
As might be obvious, this didn't go over very well among his fellow Austrians, but the play is singular and weird, as everything Bernhard wrote, and the sting and bite of it is a refreshing change from the panacea of ignorance and denial that seems to permeate most of modern politics.

[Jonas Daßler · Rating 5 out of 5]

„Wir leben doch immer in der falschen Zeit hat er gesagt
wir wollen alle nur in der Vergangenheit leben
die haben wir uns so schön eingerichtet die Vergangenheit
wie wir wollen
kein Mensch will die Zukunft“

[Paule · Rating 3 out of 5]

Verstehe ich nicht

[Lisa · Rating 2 out of 5]

eine gute story hatte das buch nicht, es war ur langweilig ABER man hats schnell durch und war teils lustig, wenn mans in der klasse liest und die einzelnen rollen verteilt werden. alleine lesen war 💩

[Leni · Rating 4 out of 5]

Kritik an der österreichischen Gesellschaft, ihrer verdrängten NS-Vergangenheit und dem fortwährenden Antisemitismus wird durch den Selbstmord des jüdischen Professors Schuster offengelegt - ganz im typischen, zynischen Stil von Thomas Bernhard.

[Wout Landuyt · Rating 3 out of 5]

“Hat der Professor gesagt” haunts my dreams

[Ricard Vilalta · Rating 5 out of 5]

Potser és el millor autor teatral que he descobert aquest any. Quina ràbia i quina energia!

[Sue · Rating 3 out of 5]

In this play, Thomas Bernhard tells the story of a Jewish family who exchanged their home in Vienna for one in Oxford during the war because they were being persecuted by the nazis. The return to Vienna is nothing like the sweet homecoming some might imagine. Instead they find that a lot of Austrians still hold nazi and fascist ideology years after the war has ended. Their apartment close to the historic Heldenplatz is haunted by the screams of the masses celebrating Hitler‘s arrival in Vienna and the annexation of Austria in 1938. The family who don‘t feel at home in either place soon fall into despair and the memory of the joyful celebration of Hitler and the continuous fascist mindset of the Austrian population unveil the lie that Austria was the first victim of Nazi Germany.

[Casareska · Rating 5 out of 5]

Hacía mucho que no leía a Bernhard (tuve una época muy adicta) y casi no recordaba esta obra de teatro. Es espantosamente actual o Viena queda en Argentina. Me resisto a escucha las multitudes reunidas en Heldenplatz ese 15 de marzo de 1938.

[hauke.e · Rating 4 out of 5]

Ein irrsinnig witziges Stück und das trotz der Thematik: Der wirklich ausgiebigen Kritik am scheinbar nationalsozialistischen Österreich. Heldenplatz von Thomas Bernhard hat mir gut gefallen!

[Elise Pype · Rating 4 out of 5]

Soms moeilijk te volgen en pittig deprimerend, maar waw echt nog een goed boek met mooi-geformuleerde citaten die vandaag nog heel relevant zijn

[Nina Sommer · Rating 2 out of 5]

Eigentlich nur ein Stern wert, aber weil es sich so schnell liest, kommt der zweite Stern dazu. Dieses Buch war ziemlich trocken. Hat mir nicht gefallen.

[Rona · Rating 1 out of 5]

Nee, sorry, ich werde eher kein Bernhard-Fan mehr...