What do you think?
Rate this book
OK dan niet: Over mijlpalen, maakbaarheid en de millennial mindfuck
Het is vandaag de dag niet alleen moeilijker om volwassen te worden; het is vooral minder aantrekkelijk. Welkom in de millennial mindfuck, waar de huidige twintigers en dertigers te maken krijgen met een realiteit die heel anders is dan ze altijd is voorgespiegeld.
In OK dan niet zoekt Katrin Swartenbroux haar weg binnen het tot wasdom komen via prikkelende en humoristische essays. Over de vloek van het vooruitgangsverhaal, het wel of niet invriezen van eitjes en de teloorgang van je online relevantie. Maar bovenal over hoe je hoopvol blijft over een toekomst die je nooit voor ogen had.
In OK dan niet zoekt Katrin Swartenbroux haar weg binnen het tot wasdom komen via prikkelende en humoristische essays. Over de vloek van het vooruitgangsverhaal, het wel of niet invriezen van eitjes en de teloorgang van je online relevantie. Maar bovenal over hoe je hoopvol blijft over een toekomst die je nooit voor ogen had.
159 pages, Kindle Edition
First published April 6, 2023
140 people are currently reading
2751 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 286 reviews
April 23, 2023
Boeiend, grappig en ontroerend. Vooral de stukken over vriendschap en gekozen familie hebben me geraakt. Tip: kies het luisterboek. Dat is (heel lekker) voorgelezen door de auteur zelf.
April 26, 2023
Dit boek verdiend zoveel meer dan vijf sterren.
Oké, dit boek is echt een must-read voor elke twenty-, thirty year old, want amai...
Swartenbroux haalt alles, én meer, aan wat door mijn hoofd spookt.
Hoe Social media een groot deel van onze identiteit geworden is, hoe je werk bijna nooit nog stopt, hoe we allemaal veel aparter gaan leven en hoeveel nood we hebben aan die community.
De twijfel rond kinderen hebben en hoe onzeker je dat kan maken, over waar te wonen en wat je woonplek doet met je gevoel... Het is een boek dat zoveel waarheid en twijfels open trekt, die voor iedereen andere accenten legt, zodat je er kan uithalen wat er voor jou in zit. (Klinkt zo bizar, maar zo voelt het boek wel.)
Kortom: écht zo een relatable boek, een mega aanrader. Ik zou het zo opnieuw lezen en nog steeds verbaasd zijn over de manier waarop de schrijfster haar woorden mij raken, breken en heropbouwen.
Bedankt aan Bo en Doreen voor deze bookrec, dit was de mindfuck die ik echt nodig had.
FYI: Je kan dit boek via Storytel beluisteren, het is een versie ingesproken door de schrijfster zelf, wat het nog specialer maakt.
Oké, dit boek is echt een must-read voor elke twenty-, thirty year old, want amai...
Swartenbroux haalt alles, én meer, aan wat door mijn hoofd spookt.
Hoe Social media een groot deel van onze identiteit geworden is, hoe je werk bijna nooit nog stopt, hoe we allemaal veel aparter gaan leven en hoeveel nood we hebben aan die community.
De twijfel rond kinderen hebben en hoe onzeker je dat kan maken, over waar te wonen en wat je woonplek doet met je gevoel... Het is een boek dat zoveel waarheid en twijfels open trekt, die voor iedereen andere accenten legt, zodat je er kan uithalen wat er voor jou in zit. (Klinkt zo bizar, maar zo voelt het boek wel.)
Kortom: écht zo een relatable boek, een mega aanrader. Ik zou het zo opnieuw lezen en nog steeds verbaasd zijn over de manier waarop de schrijfster haar woorden mij raken, breken en heropbouwen.
Bedankt aan Bo en Doreen voor deze bookrec, dit was de mindfuck die ik echt nodig had.
FYI: Je kan dit boek via Storytel beluisteren, het is een versie ingesproken door de schrijfster zelf, wat het nog specialer maakt.
April 6, 2023
Ik lees eigenlijk enkel romans, tenzij Katrin het heeft geschreven.
Tip: lees dit niet uit op een donderdagochtend, want nu zit ik hier als een geslagen hond en nu heb ik een serieuze whiskey nodig. Slaan en zalven, slaan en zalven.
Tip: lees dit niet uit op een donderdagochtend, want nu zit ik hier als een geslagen hond en nu heb ik een serieuze whiskey nodig. Slaan en zalven, slaan en zalven.
June 16, 2023
Ik keek - na alle lovende reacties - enorm uit naar dit boek, maar eerlijk gezegd... Viel het me nogal tegen? Het is eigenlijk de havermelkelite/het millennial leven in boekvorm. En dan weer in essays. Het boek heeft me niet echt iets bijgebracht en de onderwerpen vond ik ook niet heel verrassend of leerzaam. Het ontbrak nogal aan originele gedachten of onderzoeken. Als je havermelkelite op Instagram volgt of af en toe wat over millennials leest - of er zelf eentje bent - zal het boek je ook niet enorm verrassen. Sommige hoofdstukken vond ik wel interessant, zoals over het kopen van een huis of het wel/niet hebben van een kinderwens, maar verder kon ik de schrijfster vaak niet helemaal volgen. Ze ging in haar essays zoveel zijpaadjes in, dat ik haar vaak een beetje kwijtraakte.
Maar goed, gezien de lovende reacties zal ik dit aan mij liggen, haha.
Maar goed, gezien de lovende reacties zal ik dit aan mij liggen, haha.
April 29, 2023
In “OK dan niet” verzamelt Katrin Swartenbroux in verschillende essays de issues die millennials bezighouden.
In tegenstelling tot de belofte dat het humoristische essays betreft, vond ik het boek persoonlijk eerder een verzameling literatuur van een millennial met zelfmedelijden die vrij persoonlijke issues ‘zonder boe of ba’ generaliseert naar een hele groep leeftijdsgenoten.
Case in point: Katrin vertelt over een relatiebreuk uit een relatie waarin ze niet compleet zichzelf kon ontwikkelen en claimt dat iedereen minstens een jaar single zou moeten zijn na de 26.. meer zelfs: tussen de lijnen lees je dat mensen die niét single zijn geweest na die leeftijd zich niet volledig ontwikkelen.
Daarnaast valt me vooral op dat Katrin de nadruk legt op de vele gelezen boeken. De essays hangen aan mekaar met inzichten uit andere boeken. Op een bepaald moment zegt ze zelfs “ik heb boeken verslonden.” Ik had graag meer eigen visie gezien in dit boek.
Wie als millennial een herkenbaar boek wilt lezen, raad ik “everything I know about love” aan. Voor mij was dat een een beter alternatief dan “OK dan niet”.
In tegenstelling tot de belofte dat het humoristische essays betreft, vond ik het boek persoonlijk eerder een verzameling literatuur van een millennial met zelfmedelijden die vrij persoonlijke issues ‘zonder boe of ba’ generaliseert naar een hele groep leeftijdsgenoten.
Case in point: Katrin vertelt over een relatiebreuk uit een relatie waarin ze niet compleet zichzelf kon ontwikkelen en claimt dat iedereen minstens een jaar single zou moeten zijn na de 26.. meer zelfs: tussen de lijnen lees je dat mensen die niét single zijn geweest na die leeftijd zich niet volledig ontwikkelen.
Daarnaast valt me vooral op dat Katrin de nadruk legt op de vele gelezen boeken. De essays hangen aan mekaar met inzichten uit andere boeken. Op een bepaald moment zegt ze zelfs “ik heb boeken verslonden.” Ik had graag meer eigen visie gezien in dit boek.
Wie als millennial een herkenbaar boek wilt lezen, raad ik “everything I know about love” aan. Voor mij was dat een een beter alternatief dan “OK dan niet”.
April 9, 2023
Katrin doet zichzelf tekort door op Twitter te beweren dat ze randanimatie is en ook maar een beetje te insinueren dat dit boek enkel voor millennials zou zijn. Het is voor iederéén, tenminste iedereen die wil weten waar 'that funny feeling' in zijn, haar of hun buik vandaan komt. Het gaat over zachtheid vinden in harde keuzes, gemeenschappen vormen in tijden van individualisme en hoop sprokkelen in een bos van kut. Uitdagingen waar we allemaal voor staan, en deze essaybundel helpt daarbij.
April 21, 2023
Sorry, maaaar waarom is dit een hype?
May 9, 2023
Ik vertelde vandaag al laaiend enthousiast in de leraarskamer over dit boek, waarvan ik geloof dat elke twintiger of dertiger wel iets aan heeft.
Zijn we niet allemaal op zoek naar een gemeenschapsgevoel? Overpeinzen we als stedelingen niet de afweging tussen in de stad en daar buiten wonen? Maar hoe doe je dat zelfs, in deze economie? & Wil je in deze tijden kinderen krijgen?
Kunnen we open praten over zoeken en blijven zoeken en misschien nooit vinden maar telkens nieuwe wegen inslaan.
Zijn we niet allemaal op zoek naar een gemeenschapsgevoel? Overpeinzen we als stedelingen niet de afweging tussen in de stad en daar buiten wonen? Maar hoe doe je dat zelfs, in deze economie? & Wil je in deze tijden kinderen krijgen?
Kunnen we open praten over zoeken en blijven zoeken en misschien nooit vinden maar telkens nieuwe wegen inslaan.
May 9, 2023
Ik ben dit boek beginnen lezen omdat ‘iedereen’ het las.
Ik heb dit boek uitgelezen omdat ‘iedereen’ gelijk had.
Ik heb dit boek uitgelezen omdat ‘iedereen’ gelijk had.
April 15, 2023
Ik ga hier even van moeten bekomen voor ik een deftige review kan schrijven, maar dit is de disclaimer die ik wel al wil geven: iedereen die dit met Dolly Alderton wilt vergelijken, doet Swartenbroux echt te kort.
September 15, 2023
Niet geheel plezant was dat OK, dan niet mij nog meer deed overdenken over zaken waar ik sowieso al van wakker lig. Maar als die thematieken dan zo herkenbaar moeten zijn, was het des te plezanter om ze omhuld te zien door krachtige beeldtaal en zelfbewust proza. De essays Anderhalf - over de liefde - en Navelstaren - over kinderen - waren emotionele hoogvliegers. Hoewel mijn levensvragen blijven, voel ik me toch iets minder eenzaam in hun complexiteit.
“En dat is uiteindelijk wat het is, het leven, samen met anderen. Het is dankbaar maar ook morsig en chaotisch en heel erg vaak eigenijk iets waar je echt geen tijd voor hebt.”
“Het idee dat ik de eerste jaren bijna nooit meer alleen zal kunnen zijn, schrikt me af. Ik wil de eetproblematiek die ik van mijn moeder geërfd heb niet doorgeven. Als ik aan Kerstmis met alleen mijn partner denk, vind ik dat een beetje zielig. Ik heb te hard gewerkt voor mijn carrière op dat nu allemaal op te geven. Ik ben bang om mezelf kwijt te raken als ik die allesoverheersende rol van moeder zou aannemen. Ik wil niet dat mijn lief en ik elkaar ‘papa’ en ‘mama’ gaan noemen. Ik wil geen ander persoon produceren, ik wil mezelf zijn.”
“En dat is uiteindelijk wat het is, het leven, samen met anderen. Het is dankbaar maar ook morsig en chaotisch en heel erg vaak eigenijk iets waar je echt geen tijd voor hebt.”
“Het idee dat ik de eerste jaren bijna nooit meer alleen zal kunnen zijn, schrikt me af. Ik wil de eetproblematiek die ik van mijn moeder geërfd heb niet doorgeven. Als ik aan Kerstmis met alleen mijn partner denk, vind ik dat een beetje zielig. Ik heb te hard gewerkt voor mijn carrière op dat nu allemaal op te geven. Ik ben bang om mezelf kwijt te raken als ik die allesoverheersende rol van moeder zou aannemen. Ik wil niet dat mijn lief en ik elkaar ‘papa’ en ‘mama’ gaan noemen. Ik wil geen ander persoon produceren, ik wil mezelf zijn.”
May 20, 2023
Tot m'n eigen verrassing 'maar' drie sterren voor 'OK dan niet', want ik ben grote fan van Katrins stukken in De Morgen, en ze zorgt er zowat eigenhandig voor dat ik m'n krantenabonnement jaar na jaar blijf verlengen. Maar deze reeks essays kabbelde voor mij iets te veel voort, zonder meer. Veel herkenbaarheid uiteraard - we zijn zowat even oud, dus onze referentiekaders zijn onvermijdelijk gelijklopend - maar dit voelde voor mij vooral als een XXL-versie van een van haar vroegere krantenstukken (waar ze trouwens gretig uit putte), maar dan zonder de spanningsboog die daarbij hoort. Uitstekend geschreven, zoals steeds, maar dit bood me nét niet genoeg, en dus bleef ik wat op m'n honger zitten.
January 15, 2025
Gratis luisterboek op Spotify - ik ging hem 2 sterren geven maar de laatste hoofdstukken hebben het deels goed gemaakt. Ik voelde hem niet. De auteur gooit meer bronvermeldingen in het rond dan ik deed in mijn thesis en was me daarmee vaak kwijt. Ik hoopte op een relatable, column-achtige schrijfstijl, geen flashbacks naar mijn cursussen sociologie en filosofie…
April 23, 2023
Zo eng goed verwoord. (Eng goed, maar ook vooral gewoon ontzettend fijn dat iemand dat kan)
Als je een millennial bent, ga dit lezen. Alle andere mensen: ook.
Als je een millennial bent, ga dit lezen. Alle andere mensen: ook.
February 24, 2024
Heel herkenbaar, op sommige momenten zelfs iets té. Benieuwd hoe ik hier binnen 10-15 jaar naar terugkijk als ik het dan nog eens zou herlezen.
December 16, 2023
Ik vond dit een goed boek. Simpel.
Katrin wist de juiste dingen te zeggen en deze dingen kwamen bij mij vaak herkenbaar binnen. De gevoelens die zij ervaarde heb ik ook al gevoeld
Het boek is wel vrij chaotisch geschreven, het lijkt een beetje op hoe dat ik soms berichten stuur of verhalen vertel, van hak op tak, daarom heb ik een beetje het gevoel dat niet veel van haar boek gaat blijven hangen
Maar dan lees ik het wel nog eens en keertje opnieuw om te zien hoe ik er me dan bij voel
Katrin wist de juiste dingen te zeggen en deze dingen kwamen bij mij vaak herkenbaar binnen. De gevoelens die zij ervaarde heb ik ook al gevoeld
Het boek is wel vrij chaotisch geschreven, het lijkt een beetje op hoe dat ik soms berichten stuur of verhalen vertel, van hak op tak, daarom heb ik een beetje het gevoel dat niet veel van haar boek gaat blijven hangen
Maar dan lees ik het wel nog eens en keertje opnieuw om te zien hoe ik er me dan bij voel
August 6, 2023
4.4* - Fan! Herkenbaar en hedendaags, in de typische Swartenbroux-stijl: helder geformuleerd, goed gedocumenteerd, met de nodige humor... Een aanrader voor iedereen, ook voor wie geen millenial is. Neem het van deze boomer aan!
October 26, 2024
Ik vond dit boek zo verschrikkelijk dat ik het maanden heb laten liggen en de moed maar niet vond om het op te pakken en gewoon uit te lezen. Het werd bijna een “DNF” en daarom krijgt het 1 ster. Schouderklopje voor mezelf om toch maar door alle geprivilegieerde zelfmedelijden en navelstaren heen te worstelen.
Ofwel is dit boek anderhalf jaar na publicatie al gewoon ontzettend gedateerd.
Weinig eigen originele ideeën, een naarstige drang om tegelijk grappig én intellectueel én zelfbewust over te komen. Als er dan toch eens iets tussen stond wat ik te pruimen vond, werd dat prompt gevolgd door een zin die eindigde op “…, quoi”. Ugh.
Laat ik het zo samenvatten: ik ben zelf een millennial en dankzij dit boek snap ik volledig waarom Gen Z’ers zo graag op ons kakken.
Ofwel is dit boek anderhalf jaar na publicatie al gewoon ontzettend gedateerd.
Weinig eigen originele ideeën, een naarstige drang om tegelijk grappig én intellectueel én zelfbewust over te komen. Als er dan toch eens iets tussen stond wat ik te pruimen vond, werd dat prompt gevolgd door een zin die eindigde op “…, quoi”. Ugh.
Laat ik het zo samenvatten: ik ben zelf een millennial en dankzij dit boek snap ik volledig waarom Gen Z’ers zo graag op ons kakken.
January 23, 2024
Dit boek is als een dermatologisch getest zalfje op de wonde van mijn existentiële crisis.
Herkenbaar en aan te raden voor wie twijfelt over levenskeuzes, de toekomst van de wereld en zichzelf, of tussen angst en hoop. Mijn paradoxale conclusie: wij millennials zijn best beklagenswaardig. En moeten ook een beetje stoppen met zagen.
Herkenbaar en aan te raden voor wie twijfelt over levenskeuzes, de toekomst van de wereld en zichzelf, of tussen angst en hoop. Mijn paradoxale conclusie: wij millennials zijn best beklagenswaardig. En moeten ook een beetje stoppen met zagen.
September 2, 2024
In bepaalde hoofdstukken was het net alsof ik mijn eigen gedachten op papier zag staan. Vooral het hoofdtuk over kinderen was heel herkenbaar. Fijn dat haar hersenspinsels aan bronnen getoetst werden maar voor mijn part had het nog uitgebreider mogen zijn.
April 26, 2023
Cliché maar waar: elke millenial of zillenial zou dit moeten lezen. Het is zó herkenbaar, zelfs al ben ik tien jaar jonger dan Katrin. Het luisterboek is door de auteur zelf ingesproken en eigenlijk voelt dat als een gesprek met een vriendin. Ik hoop dat Katrin meer boeken gaat schrijven :)
December 12, 2023
Een boek vol met prachtige oneliners, hersenkronkels of passages die vaak hopeloos herkenbaar zijn. De hoofdstukken ‘Gezichtsbedrog’ en ‘Ik ben het’ waren er vaak ‘boenk op’.
June 3, 2023
‘wanneer je niet langer een werk-self, een friend-self en een family-self hebt, is het logisch dat je geen aparte werktijd, vriendentijd en familietijd hebt’ (54)
‘omdat ik ervan overtuigd was dat mensen die hun job graag doen, nooit ‘te veel’ van die job kunnen doen. Omdat ik, toen ik eindelijk eens een week vakantie nam, zodanig veel stress kreeg van de vrij in te vullen dagen, dat ik een paniekaanval kreeg waarvan ik dacht dat het een hartaanval was. En daarna gewoon weer ben gaan werken, omdat dat makkelijker was, en ironisch genoeg minder druk gaf dan nietsdoen (…) alsof er geen andere manier is om mijn werk te kunnen doen behalve mezelf er volledig aan over te geven. En juist omdat mijn realiteit voelt als een resultaat - van mijn harde werk, van mijn opofferingen - is het angstaanjagend om zelfs maar te overwegen om het anders aan te pakken. Het voelt heel verwend om een droomjob*** in handen te houden en die vervolgens te willen kneden’ (56-57)
***en wat als je een job doet die volgens de maatschappij absoluut absoluut absoluut géén droomjob is, maar die je op geen enkele manier kunt loslaten in het weekend/ de avond/ op de metro/ in het park? Hoever kan inherente motivatie en voldoening gaan als je zelf de enige bent die het de korte nachten en de vele avonden waarop je niét kon afspreken, sporten of ontspannen waard vindt?
Dit boek toont ontzettend hard aan waarmee twintigers zitten. Ik vraag me nog vaak af waarom ik op deze cruciale leeftijd in het onderwijs ben gekropen om mezelf volledig bewust onzekerder te gaan maken, maar ik denk dat net mijn job maakt dat ik veel begrijp uit het boek en uit de reflecties. Dat die dagelijkse spiegel en het ongenuanceerde publiek wel kan helpen tijdens onze periode van identiteitscrisissen. De hoop dat je herinnerd wordt door jongeren is naïef maar wel hoopvol. En laat hoopvol zijn de leukste en geruststellendste ingesteldheid zijn om deze jaren met plezier en zonnetjes door te komen xxxx kom allemaal lesgeven is superleuk gogogogo
‘omdat ik ervan overtuigd was dat mensen die hun job graag doen, nooit ‘te veel’ van die job kunnen doen. Omdat ik, toen ik eindelijk eens een week vakantie nam, zodanig veel stress kreeg van de vrij in te vullen dagen, dat ik een paniekaanval kreeg waarvan ik dacht dat het een hartaanval was. En daarna gewoon weer ben gaan werken, omdat dat makkelijker was, en ironisch genoeg minder druk gaf dan nietsdoen (…) alsof er geen andere manier is om mijn werk te kunnen doen behalve mezelf er volledig aan over te geven. En juist omdat mijn realiteit voelt als een resultaat - van mijn harde werk, van mijn opofferingen - is het angstaanjagend om zelfs maar te overwegen om het anders aan te pakken. Het voelt heel verwend om een droomjob*** in handen te houden en die vervolgens te willen kneden’ (56-57)
***en wat als je een job doet die volgens de maatschappij absoluut absoluut absoluut géén droomjob is, maar die je op geen enkele manier kunt loslaten in het weekend/ de avond/ op de metro/ in het park? Hoever kan inherente motivatie en voldoening gaan als je zelf de enige bent die het de korte nachten en de vele avonden waarop je niét kon afspreken, sporten of ontspannen waard vindt?
Dit boek toont ontzettend hard aan waarmee twintigers zitten. Ik vraag me nog vaak af waarom ik op deze cruciale leeftijd in het onderwijs ben gekropen om mezelf volledig bewust onzekerder te gaan maken, maar ik denk dat net mijn job maakt dat ik veel begrijp uit het boek en uit de reflecties. Dat die dagelijkse spiegel en het ongenuanceerde publiek wel kan helpen tijdens onze periode van identiteitscrisissen. De hoop dat je herinnerd wordt door jongeren is naïef maar wel hoopvol. En laat hoopvol zijn de leukste en geruststellendste ingesteldheid zijn om deze jaren met plezier en zonnetjes door te komen xxxx kom allemaal lesgeven is superleuk gogogogo
October 2, 2023
Hoe kan ik niet houden van een boek dat begint met de lyrics van Désenchantée en eindigt met die van The 1975?
Damn. Katrin zei al dat dit zo fucking typisch millennialgezeik is, maar dat maakt het niet minder waar, want I feel seen. Mijn favoriete essay was Anderhalf en heeft mij geraakt tot in het diepste van mijn ziel. Ik heb vaak gelachen (lees: hard door mijn neus geblazen), met tranen in mijn ogen gezet (lees opnieuw: even dat boek moeten dichtklappen en oncontroleerbaar snikken) maar vooral zo zwaar onder de indruk geweest.
Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat ik Katrin één van de grootste stemmen van onze generatie is, want dit boek bewijst dat dubbel en dik.
Damn. Katrin zei al dat dit zo fucking typisch millennialgezeik is, maar dat maakt het niet minder waar, want I feel seen. Mijn favoriete essay was Anderhalf en heeft mij geraakt tot in het diepste van mijn ziel. Ik heb vaak gelachen (lees: hard door mijn neus geblazen), met tranen in mijn ogen gezet (lees opnieuw: even dat boek moeten dichtklappen en oncontroleerbaar snikken) maar vooral zo zwaar onder de indruk geweest.
Ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat ik Katrin één van de grootste stemmen van onze generatie is, want dit boek bewijst dat dubbel en dik.
November 27, 2023
Damn, heel erg mooi. Katrin schrijft essays in de trend van Dolly Alderton en Nathasha Lunn maar dan meer toepasselijk op onze Belgische context. Over de stad als woonplaats, cosmetische ingrepen, zelfliefde, andere liefde, gemeenschapsvorming, hoop, het krijgen van kinderen, etc. Mooi geschreven en werkt zeker inspirerend: ze haalt dingen aan waar ik zelf al over nadacht maar brengt die helder samen in plaats van het bij een verwarrende gedachtenstroom te laten.
Ik kan zoveel quotes geven maar wil jullie het plezier niet ontnemen om ze zelf te ontdekken in haar boek. 5/5!
Ik kan zoveel quotes geven maar wil jullie het plezier niet ontnemen om ze zelf te ontdekken in haar boek. 5/5!
April 27, 2023
De stukjes in dit boek hadden voor mij een heel hoog “En?”-gehalte. Ik kon ook met de beste wil ter wereld geen originele gedachte bespeuren.
P.S. Ik kwam er pas halverwege het boek achter dat de schrijfster FakePlasticRuby op Twitter is, een account die sinds lange tijd gemutet is. Dat had ik beter op voorhand uitgezocht.
P.P.S. Het woord “slipje” moet sterven.
P.S. Ik kwam er pas halverwege het boek achter dat de schrijfster FakePlasticRuby op Twitter is, een account die sinds lange tijd gemutet is. Dat had ik beter op voorhand uitgezocht.
P.P.S. Het woord “slipje” moet sterven.
February 6, 2025
Leuk hoe ze verschillende inzichten uit boeken, podcasts, tweets etc over hedendaagse cultuur samenbrengt in gevatte essays. Audioboek is weer een aanrader. Het boek geeft Dansaert energy, maar pretendeert ook niets anders te zijn. Voor mij waren er geen verrassende inzichten, maar ik zie wel hoe mensen uit de doelgroep er zich in kunnen vinden. Het hoofdstuk over hoop was mijn favoriet.
May 10, 2023
OK niet mijn boek.
July 14, 2023
Wonen in Antwerpen, een zin eindigen met quoi :-)
September 12, 2023
3,5
Ik weet (nog) niet helemaal wie ik ben, maar na het lezen van OK dan niet toch een beetje meer.
'Nee, geen zelfliefde, rot op. De notie dat je eerst jezelf graag moet leren zien vooraleer je de ander graag kan zien dient maar al te snel als vergoelijking voor narcisten, dictators en softboys aller landen. Zelfkénnis - het schrijven van je eigen handleiding, het beseffen wat je wil van het leven en, bij extensie, van de liefde - is een veel nuttiger inzicht.
Na de shock van de breuk, de weken die ik onder water geleefd leek te hebben, stak ik mijn hoofd weer boven de golven uit en overviel de wereld me met een intensiteit die leek op verliefdheid ... Het is alsof je inademt met zeventien pepermuntjes in je mond. Pijnlijk, maar verfrissend tegelijkertijd. Al was het maar omdat je weer iets vóélt.' (Uit 'Anderhalf', p. 73)
'Ik wil mijn lichaam decoreren als een kerstboom en achteraf datzelfde lijf op het marktplein verbranden omdat ik mezelf en mijn kinnen op iemands Instagramstory heb gezien, zonder te hoeven achterhalen of het nu kapitalisme of het patriarchaat is dat me hiertoe drijft.' (Uit 'Gezichtsbedrog', p. 111)
Deze fragmenten werden telkens met een pagemarker aangeduid, niet met een potlood, of erger: met een pen. I swear.
Hashtag zoomer?
Ik weet (nog) niet helemaal wie ik ben, maar na het lezen van OK dan niet toch een beetje meer.
'Nee, geen zelfliefde, rot op. De notie dat je eerst jezelf graag moet leren zien vooraleer je de ander graag kan zien dient maar al te snel als vergoelijking voor narcisten, dictators en softboys aller landen. Zelfkénnis - het schrijven van je eigen handleiding, het beseffen wat je wil van het leven en, bij extensie, van de liefde - is een veel nuttiger inzicht.
Na de shock van de breuk, de weken die ik onder water geleefd leek te hebben, stak ik mijn hoofd weer boven de golven uit en overviel de wereld me met een intensiteit die leek op verliefdheid ... Het is alsof je inademt met zeventien pepermuntjes in je mond. Pijnlijk, maar verfrissend tegelijkertijd. Al was het maar omdat je weer iets vóélt.' (Uit 'Anderhalf', p. 73)
'Ik wil mijn lichaam decoreren als een kerstboom en achteraf datzelfde lijf op het marktplein verbranden omdat ik mezelf en mijn kinnen op iemands Instagramstory heb gezien, zonder te hoeven achterhalen of het nu kapitalisme of het patriarchaat is dat me hiertoe drijft.' (Uit 'Gezichtsbedrog', p. 111)
Deze fragmenten werden telkens met een pagemarker aangeduid, niet met een potlood, of erger: met een pen. I swear.
Hashtag zoomer?
Displaying 1 - 30 of 286 reviews