Het leven is vurrukkulluk

by Remco Campert

Remco Campert (1929) uw een van de laatste grote Nederlandse schrijvers die in naoorlogse jaren debuteerde als 'Vijftigers' en ook vandaag nog altijd van zich doet spreken. Hij kreeg de PC Hooftprijs in 1979 voor zijn poëzie, maar de omvang van zijn proza is minstens zo indrukwekkend. Zijn eerste roman, 'Het leven is vurrukkulluk', dateert van 1961 en wordt al gekenmerkt door de niets verbloemende toegankelijke schrijfstijl en de humor die in zovele latere werken, verhalen en columns zijn terug te vinden en die he mook nog steeds tot een van de populairste schrijvers onder de jeugd maken. Maar ook voor wie in de jaren vijftig jong was, is 'Het leven is vurrukkulluk' een aangenaam weerzien met een onvergetelijk tijdperk en een bijzondere schrijver.

Genres: Fiction, Dutch Literature, Literature, Classics, Roman, School, 20th Century

139 pages, Hardcover

First published January 1, 1961

About the author

Remco Campert (28 July 1929 – 4 July 2022) was a Dutch author, poet and columnist.

For more information go here: http://en.wikipedia.org/wiki/Remco_Ca...

Reviews

[Marc Lamot · Rating 2 out of 5]

It must be extremely difficult to translate the Dutch writer Remco Campert (° 1929), notorious for his inventive and slightly absurdist prose. In this booklet, for example, the neologisms and onomatopoeia tumble over each other in just about every sentence. The title could be translated as "life is wowowonderfool", and that is a rather conventional attempt. In both form and content, Campert mirrored himself in this 60-year-old book to the French writer Raymond Queneau, one of the kings of inventive and hilaric prose. Campert made his own Dutch version, with a story about some rowdy young friends in Amsterdam. It's a bit dated now (the story leads nowhere), but what a wonderful game he plays with the Dutch language, and what a lust for life this book breathes (typical for the sixties?). As far as I could tell, there is only an Italian translation (2012!). Dutch review below. (rating 2.5 stars)

“Het gewone dagelijkse leven is al fantastisch genoeg”
Dit kleine boekje uit het gezegende jaar 1961 is in de eerste plaats een unieke taal-ervaring. Campert jongleert op creatieve wijze met woorden, giet ze in een eigen spelling (het titelwoord zegt wat dat betreft genoeg), verbastert betekenissen en bereikt daarmee dikwijls hilarische effecten. Niet toevallig wordt Campert dikwijls gelinkt aan de Franse schrijver Raymond Queneau, de grootmeester in dat soort taalgrappen. Ook inhoudelijk zie ik wel gelijkenissen: in de weergave van absurdistische gesprekken en bedrieglijk luchtige surrealistische situaties, allemaal met een ontluisterende, maatschappijkritische ondertoon. Maar de setting bij Campert is uiteraard door en door Hollands: een zwoele zomerdag in hartje Amsterdam (het Vondelpark!), midden vorige eeuw, met vooral jonge personages die baldadig hun weg zoeken door het leven. Ik kan me levendig inbeelden dat dit boekje zestig jaar geleden erg tot de verbeelding sprak. Het is nog altijd een bijzondere leeservaring, maar stilaan toch ook een beetje gedateerd, en vooral door het uitwaaierend karakter van het verhaal niet helemaal geslaagd. Alleen dat spetterend, creatief taalgebruik, en het frisse 'sixties' levensgevoel dat het uitademt, maakt dat het toch een genoegen blijft om te lezen. (2.5 sterren)

[Jeroen · Rating 4 out of 5]

Ook ik zat wel eens in een park in Amsterdam in de zomer, en ik kan zeggen dat, zonder het te begrijpen, dit boek dat precies samenvat. Er is iets specifieks aan een park in Amsterdam in de zomer dat anders is dan een park in Leiden in de zomer, of een park in Amsterdam in de lente, of een plein in Amsterdam in de zomer. Wat dat iets precies is: het staat in dit boekje.

Campert verhaalt van een Nederland dat ik toch vooral ken uit Nescio of Van Eeden. Een Nederland van wereldverbeteraars en heertjes, van dromerige kunstenaarstypes die nooit tot iets gaan komen, maar toch op z'n minst af en toe een dag lang de parken van de hoofdstad innemen, om daar een web van hoop, van pretentie en van Weltschmerz uit te tekenen.

De eerste drie ofwat hoofdstukken zijn eigenlijk perfect. Het luchtige spel met de taal, de argeloos perfecte mix van melancholie en geluk - geplaatst dan nog in een milieu waarin die eigenlijk op hetzelfde neerkomen. Het is jammer dat Campert niet in dezelfde stijl doorschrijft. Het verwordt uiteindelijk net iets teveel tot een allegaartje, net iets te vrijblijvend om echt te beklijven.

Maar gezien de lengte en de bij vlagen prachtige taal en het specifieke gevoel dat dit boekje oproept, kan ik het eenieder aanbevelen. Lees het eens op een zomerdag in een park in Amsterdam.

[Marco · Rating 5 out of 5]

Vrolijk stemmend boekje met die prachtige en uitstekend bij het boek passende titel. Dateert uit begin jaren 60 maar dat lees je er niet van af. Het is een continu spelen met taal en veel aandacht voor het fonetisch taalgebruik. Hardop uitspreken, dat helpt: vurrukkulluk. Het leven is niet zozeer verrukkelijk alswel dat deze wijze van taalgebruik een afstand schept tot de werkelijkheid. Het is een rol die moet worden gespeeld om te kunnen leven. Een ironische rol die met veel humor tot de lezer komt en bij mij in ieder geval schaterlachen veroorzaakte.

[Laura Koopman · Rating 5 out of 5]

Dat is niet hoe je ‘verrukkelijk’ schrijft.. afgezien van dat slordigheidsfoutje (in de titel nog wel! Na zo veel heruitgaven zou je toch zeggen dat iemand dat is een keertje doorkrijgt) vond ik hem super leuk en krijg ik spontaan zin in een gezonde parkwandeling dus 5 sterren!

[Frank · Rating 5 out of 5]

Wat een leuk boek is dit!
En hartverscheurend vertederend eigenlijk ook.
Leuk, en geestig, en soms poëtisch en soms flauw-melig maar voortdurend onderhoudend en óók nog ontroerend en helemaal niet zo oppervlakkig, maar wel continu onderhoudend, een romannetje als een divertimento van Mozart, dat lekker aangenaam aan je oor kriebelend voort lijkt te kabbelen tot je onderweg ineens merkt dat je óók langs de rand van de afgrond bent gegaan, maar tegen die tijd lig je alweer in een dubbel om het hilarische einde.

Zo'n rare mix is het ook, van melancholie en luim, van meligheid en wereldwijsheid. Een raar meanderend verhaal met soms misschien al te flauwe woordspelingen, maar vooral een heel consequent serieus-ironische toon, die van minutieuze realistisch-psychologische beschrijvingen zomaar overschiet in karikaturaal-burleske dialogen of platte literaire parodie. En soms nog voor de vuist weg poëtisch ook.
Geweldig.

[Fabian · Rating 4 out of 5]

Campert schrijft vurrukkulluk.

[José Van Rosmalen · Rating 4 out of 5]

Dit is het bekendste boek dat Remco Campert schreef. Dat komt deels door de titel die staat voor optimisme en vrolijkheid. Het boek verscheen in 1961 en beleefde vele herdrukken. Het speelt zich af in Amsterdam in een zomerse sfeer zo eind jaren vijftig. Het begrip hippie was nog niet bekend maar Het leven is vurrukkulluk lijkt wel een aankondiging van het hippietijdperk met vrijgevochten jongens en meisjes die dol waren op feestjes en drank, dit hier en daar afgezet tegen de dominante burgerlijke moraal. Een grappig element is dat Campert Kees de Jongen van Theo Thijssen in het verhaal verwerkt, nu als inmiddels een grijsaard. Campert is een lichtvoetig auteur, die houdt van spelen met taal en met spelling. Hij is niet de man van diepzinnige en doordachte verhalen. Dit verhaal appelleert aan een levensgevoel dat we nu niet meer zo goed kennen, een boek zou nu zo niet makkelijk meer geschreven kunnen worden. Maar het hoort wel bij de karakteristieke boeken van nu zestig jaar geleden, de jaren zestig van de twintigste eeuw. Ik zie het Vondelpark en het Leidseplein voor me, flaneren, dromen, dansen, gelukzoeken. Het leven is vaak zo ernstig nu.

[Mitte Braes · Rating 2 out of 5]

Sommige mannen zouden echt een wettelijk verbod moeten krijgen om vrouwelijke personages te schrijven.

[Katrien Verschueren · Rating 3 out of 5]

Heerlijke taal, gek verhaal

[De Ongeletterde · Rating 4 out of 5]

Wat een heerlijke taal gebruikt Remco Campert toch in dit boek. Hij zet de spelling zo naar zijn hand dat de woorden soms met nog meer betekenissen beladen worden.
Dit verhaal schetst een zondag eind jaren vijftig, begin jaren zestig. De schaduw van de jaren veertig hangt nog boven de levens van de personages, al is het leven al duidelijk veel beter. Op het eerste zicht lijkt dan ook alles rozengeur en maneschijn doch algauw merken we dat ieders verhaal ook doorspekt is met triestige, soms ronduit zielige passages, behalve misschien dat van de zestienjarige Panda.
Een schitterend boek dus van een auteur waarvan ik wel meer wil lezen...

[Esmé Boom · Rating 4 out of 5]

Ik heb hier wel van genoten, maar mijn feministische blik moest af en toe even uitgeschakeld om het plezier toe te laten. Vreemd om te bedenken dat wie jong was in de jaren '60 nu klaagt over taalverloedering, terwijl het taalgebruik van Het leven is vurrukkulluk op mij redelijk waarheidsgetrouw overkomt en bomvol staat met leenwoorden uit het Engels... Hoe dan ook: andere tijden maar een feest blijft toch altijd een feest (en dat blijft leuk om over te lezen)

[Tafelvoetbaltalentjelle · Rating 5 out of 5]

Het leven is zinloos dus laten we doen waar we zin in hebben lijkt Remco te zeggen, maar om dan maar willekeurige bejaarden te beroven gaat wel wat ver. Aan de andere kant, wat moet zo iemand nog met knaken? Sparen is saai opaatje!!

[Gijs Zandbergen · Rating 3 out of 5]

Na meer dan vijftig jaar herlezen. In het gunstigste geval herinner je je dan alleen nog de sfeer, want zo ijzerhoudend is een geheugen niet. Destijds vond ik het als middelbare scholier geweldig. Zo leefde en dacht de moderne grote-stadsjeugd. Feesten, drank, vriendschap, liefde, seks, het leven doorzien, niet burgerlijk zijn, en zo nu en dan wat melancholie, dat hoorde erbij. Het is dat ik een dorpsjongen was, anders wist ik het wel. Nu, bij de herlezing, vind ik het vooral kinderlijk en ook wat kneuterig opgeschreven. Er is materieel en mentaal veel veranderd sinds 1961, maar ik stel me zo voor dat de jeugd nog net zo zelfverzekerd en tegelijkertijd zoekende is als destijds. Dat maakt het boek gedateerd, maar ook wel weer goed.

[The Artisan Geek]

23/5/20
NL: Ik weet dat ik dit een jaar of acht geleden had gelezen en oprecht verbaast was met hoe saai en moeizaam dit boek was.
EN: I remember reading this about eight years ago and how surprised I was at how boring and tiring this book was.

Je kunt me vinden op/You can find me on
Youtube | Instagram | Twitter | Tumblr | Website

[Renee · Rating 4 out of 5]

Mooi voorbeeld van een boek dat je jaren na de middelbare school beter waardeert. Ik ben benieuwd of hetzelfde geldt voor Wampie.

[Sien · Rating 3 out of 5]

Zeker geen slecht boek, er zitten een aantal hele mooie passages in, maar ik heb ook niet het gevoel dat het echt een boek is dat mij lang gaat bij blijven.

"Als ze nu terugkeek op de achter haar liggende jaren, zag ze een grauwe massa van dagen voor zich, die zich in niets van elkaar onderscheidden, zoals je bij het woord zondag alleen aan regen denkt, terwijl op die wonderlijke onbestemde dag de zon toch ook wel eens schijnt."

[Jess · Rating 2 out of 5]

This short novel is refreshingly different. The kind of story is not my cup of tea though. Sex and alcohol and superficial characters and no real storyline.. no thanks. I directly considered giving 2 stars. But still, I had to keep on reading. So then I considered giving it 2,5-3 stars.

Every now and then there is a beautiful sentence, and I really did love those. But there are sooo many neologisms, alliterations and other stylistic devices. It's a little too forced for my taste. Especially in the beginning. Later on it gets a little better.

Wouldn't recommend this book actually, now I think about it. So I'm downgrading my rating to 2 stars. And that's my final answer.

[Paulien · Rating 2 out of 5]

'Het leven is vurrukkulluk,' zei Panda.; dit is de allereerste zin van hoofdstuk 1. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik na het lezen van het boekje niet goed weet waar de titel op slaat.

Er worden meerdere personages gevolgd die voor mij geen tot weinig diepgang hebben gekregen. Een echte verhaallijn heb ik ook niet kunnen ontdekken.

De soms fonetisch opgeschreven woorden die je bijna hardop moet zeggen om te weten wat er staat, waren niet aan mij besteed. Sommige hoofdstukken waren voor mij te zweverig, te poëtisch.

Desondanks lazen de hoofdstukken wel snel weg, met als conclusie: niet mijn kopje thee.

[Robin · Rating 4 out of 5]

75/100

[Jules Ibens · Rating 4 out of 5]

4,5


“Ik verveel me niet. Ik ben ongelukkig.'
'Omdat je in geluk gelooft. Iedereen die in geluk gelooft is ongelukkig.”

[Stijn Jager · Rating 4 out of 5]

Het begint chaotisch en met weinig samenhang, maar in het einde komt alles bij elkaar. Hilarisch.

[Boris · Rating 4 out of 5]

Campert wordt niet snel geassocieerd met het grootste schrijverschap, zijn boeken zijn bekend maar zijn oeuvre valt in het niet vergelijken bij meesters als Mulisch en Hermans. Dat Het Leven Is Vurrukkulluk tot boekenweek geschenk is gemaakt, vind ik daarom een goede zaak, omdat ik anders ook de kans had gemist om met deze schrijver kennis te maken.

Het boek draagt geen brede thema's, het heeft geen diepgewortelde filosofie, het is een 'slice-of-life' waarmee Campert de spot drijft met het alledaagse leven. Zowel met het leven van de alledaagse burger als met de spottende intellectueel. Campert laat in mooie metaforen en vreemde gebeurtenissen zien hoe klein de mens is, zonder ooit te duidelijk zijn eigen mening door te laten schemeren waardoor het fragiele evenwicht van het boek verbroken zou worden.

Het is een boek van puberale verveling in een broeierige zomer, en Campert legt het egoïsme en de beperktheid van zijn karakters op vakkundige wijze bloot.

Al met het al lijkt het misschien alsof ik niet heel enthousiast ben, maar dit is onjuist. Ik heb gelachen om het boek, ik heb genoten van de prachtige metaforen. Het verhaal leidt nergens naar toe, maar blijft toch boeien. De baldadigheid die achter de schrijfstijl verscholen gaat is fascinerend en uiterst humoristisch. Wat mij betreft heeft Campert met die werk zijn plek in de Nederlandse Literatuur toch verdiend.

[Gijs Grob · Rating 3 out of 5]

'Het leven is vurrukkulluk' beschrijft een aantal mensen op één zwoele zomerdag.

De roman begint branievol als een Nederlands antwoord op Raymond Queneau, compleet met spreektaal en opzettelijke misspellingen. Campert haalt het echter niet bij de Franse meester, wellicht omdat hij zijn voorbeeld te krampachtig na probeert te doen. Na zes hoofdstukken verlaat Campert ineens deze stijl en ruilt die in voor lange innerlijke monologen en gedachtenstromen, veel bekender terrein in de Nederlandse literatuur. Campert weet hierin een flinke dosis melancholie te leggen. Het lijkt wel of geen van de hoofdpersonen weet wat die met zichzelf aan moet. Niettemin eindigt de roman met de apotheose van een groot feest.

'Het leven is vurrukkulluk' is een opvallend uitwaaierend boek voor zo'n korte roman, met aandacht voor veel verschillende personages. De eenheid van tijd houdt het nog bijeen, maar uiteindelijk blijft het een schetsmatig boek, dat maar al te abrupt afloopt.

[Hans · Rating 3 out of 5]

Een verhaal dat nergens naar toe leidt, af en toe gewoon plat, maar wel doorspekt met leuke passages wat het dan toch weer de moeite waard maakt:

"Dodelijk de tuin waar onkruid niet gedijen mag. Voor zijn oog zag hij ze rondgaan, de bewakers van dit lapje grond, gewapend met vergrootglas en pincet op jacht naar niet thuishorend groen, wrede mensen met kleine zielen die wraak op de wereld namen in hun achtertuin."

[Vivian · Rating 3 out of 5]

beter te waarderen als je een piemel hebt denk ik maar ik moest soms wel stiekem grinniken

[Joren Jacobs · Rating 4 out of 5]

Hoewel op een bepaalde manier eenvoudig zal ik de sfeer van dit boekje nog lang kunnen oproepen in mijn geheugen.

[Jasmijn · Rating 5 out of 5]

Dit is mijn jaarlijkse ik-zit-ergens-aan-het-water-boekje. Lees hem eigenlijk alleen voor hoofdstuk zeven. Als je door de tijdsgeest heen leest is dit boekje vurrukkulluk.

[matthijs · Rating 2 out of 5]

Deze personages hebben Nederland naar de kloten geholpen

[Lotte Voermans · Rating 4 out of 5]

Heerlijk boek waar zo veel en daardoor precies niks gebeurd, uitermate goede beschrijving van een dag uit het leven. Ik zou ook wel een poppenhuis willen hebben.

[Colijn Dröge · Rating 3 out of 5]

Regels overboord gooien pakt zelden goed uit. Soms is dit boek een feest om te lezen door de originele stijl en de levensvreugd die van de zinnen druipt. Desondanks is het ook erg rommelig en zijn de vele veranderingen van perspectief vermoeiend.