Σημειώσεις ενός αθέατου θεατή / Notes of a viewer unseen

by Άνια Βουλούδη, Ορέστης Ανδρεαδάκης (Editor)

Αντίδωρον 2022
Θεσσαλονίκη - Λιμάνι - Φεστιβάλ:
Σημειώσεις ενός αθέατου θεατή
(δίγλωσση έκδοση: ελληνικά/ αγγλικά)
**
In Appreciation 2022
Thessaloniki - Port - Festival:
Notes of a viewer unseen
(bilingual edition: greek/ english)
*
*
«Ήταν χειροποίητο, αυτοσχέδιο, φροντισμένο. Ήταν γεμάτο με φωτογραφίες αθέατων στιγμών, με προσωπικές σημειώσεις, με αποσπάσματα από διάσημα βιβλία, με ενθυμήματα, με θραύσματα χρόνου κολλημένα προσεκτικά στο οριακό σημείο των αναμνήσεων.»
Ορέστης Ανδρεαδάκης (απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης)
**
"It was handmade, improvised, cared for. It was filled with photographs of unseen moments, personal notes, excerpts from famous books, mementoes, fragments of time carefully glued onto the liminal point of memories."
Orestis Anderadakis (excerpt from the edition's foreword)
*
*
«Ο κινηματογράφος απόψε κι αυτός ανάβει. Δεν θέλω να είμαι πουθενά αλλού παρά σε αυτή τη θάλασσα που, αν σταματήσει για λίγο ο ήχος του ήρωα, ακούγεται πελώρια εκείνη σαν μια ήσυχη πράξη, ναι, ακούγεται, εγώ την ακούω να υπάρχει καθώς μου χαϊδεύει τη μνήμη και την πραγματικότητα σαν να ήταν εκείνες το ίδιο.»
Άνια Βουλούδη, σελ.6
**
"The cinema is also lit up tonight. I don’t want to be anywhere else but here, by this sea which, if the sound of the hero stops for a while, is heard immense like a quiet action, yes, it is heard, I hear it being as it caresses my memory and reality as though they were one and the same. "
Ania Vouloudi, p.6
*
*
"Λοιπόν, η Θεσσαλονίκη έχει αυτιά και ακούει τι σας παροτρύνω να είμαστε. Σήμερα μου γύρισε την πλάτη και βρέχει. Μα αυτό ακριβώς είναι η φιγούρα που αγαπώ σε εκείνη, όταν έπειτα από λίγο μετανιώνει αμφίθυμα και φέγγει. Έτσι μεγάλωσα κι εγώ, σε έναν γρήγορο κύκλο εναλλαγών όπου η μία υπόθεση διαδέχεται και καταργεί άμεσα την άλλη, σε έναν συνεχώς περιστρεφόμενο πόλο των αντιθέτων. Αυτή είναι η πόλη μου, μια θυμωμένη, αυθαίρετα ευτυχής, ωραία κυρία. Αυτό έγινα κι εγώ."
Άνια Βουλούδη, σελ.29
**
So, Thessaloniki has ears and hears what I urge us to be. Today she has turned her back on me and is raining. But that’s precisely the pose I love about her, when after a while she changes her mind and shines. That’s how I grew up too, in a rapid cycle of alternations where one plot succeeds and immediately erases the other, in a constantly rotating pole of opposites. That’s my city, an angry, arbitrarily happy, beautiful lady. That’s what I’ve become too.
Ania Vouloudi, p.29
*
*
"Θα πρέπει τώρα στη μηχανή μου να είναι μέσα μαζεμένοι πολλοί άνθρωποι με τα χέρια τους τα άγνωστα να κρατάνε κάτι ή με τα πόδια τους να πατάνε το χαλί της εισόδου, πώς άραγε θα τους θυμόμουν αν δεν τους έβλεπα μέσα από το γυαλί μου; Γιατί δεν έχω άλλο τρόπο να δείξω τη συμπαράστασή μου σε οτιδήποτε ανθρώπινο;
(γυαλιά τα μάτια του κάποτε αντανακλούσαν το χρώμα της οθόνης, κόκκινα μάτια, ζωηρά από την ελπίδα και τον συγκεντρωμένο του νου, πόσο τα αγάπαγα τα μάτια του όταν εκείνα δεν με κοιτούσαν που τα κοίταζα από μέσα τους να περνά μια ολόκληρη ταινία)"
Άνια Βουλούδη, σελ.30
**
There must be many people gathered together in my camera now with their unknown hands holding something or with their feet standing on the carpet, how would I remember them if I didn’t see them through my glass? Why do I have no other way of showing my support for anything human?
(glasses his eyes used to reflect the color of the screen, red eyes, lively with hope and his concentrated mind, how I loved his eyes when they were not looking at me when I looked at them, a whole film passing through them)
Ania Vouloudi, p.30

60 pages, Paperback

Published December 1, 2022

About the author

Η Άνια Βουλούδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Αύγουστο του 1987.