What do you think?
Rate this book
La ciudad ausente
Junior heredó de sus antepasados el gusto por los viajes. Acaso para que pueda viajar, la ciudad desaparece. Un Buenos Aires incierto comienza a ser testigo de citas extrañas, conspiraciones y relatos clandestinos. Una historia de amor puede engendrar una máquina, una máquina en funcionamiento puede contar una historia de amor. La trama de desenlaces vertiginosos insinúa variaciones sobre un mismo tema: la ciudad como novela. El lugar donde todo ocurre y deja su trazo: el gaucho invisible y los mapas del infierno, la suicida del hotel y la niña monstruo, los nudos blancos y la isla del lenguaje. La novela de Ricardo Piglia, sin embargo, es una novela política: los personajes se relevan, los acontecimientos adquieren una velocidad desconcertante, y Junior, adentrándose en el núcleo de la intriga, accede a una galería inaudita de voces simultáneamente traidoras y fieles a la literatura argentina. Novela de amor, novela política, La ciudad ausente es además un punto de partida y un logro estilístico. En un registro veloz, sensible a los matices y a los ritmos del habla, Piglia nos ofrece un libro brillante, una de las apuestas más audaces de la narrativa contemporánea.
178 pages, Paperback
First published January 1, 1992
76 people are currently reading
1876 people want to read
About the author
Ricardo Piglia
105 books458 followersRicardo Piglia was an Argentine author, critic, and scholar best known for introducing hard-boiled fiction to the Argentine public.
Born in Adrogué, Piglia was raised in Mar del Plata. He studied history in 1961-1962 at the National University of La Plata.
Ricardo Piglia published his first collection of fiction in 1967, La invasión. He worked in various publishing houses in Buenos Aires and was in charge of the Serie Negra which published well-known authors of crime fiction including Dashiell Hammett, Raymond Chandler, David Goodis and Horace McCoy. A fan of American literature, he was also influenced by F. Scott Fitzgerald and William Faulkner, as well as by European authors Franz Kafka and Robert Musil.
Piglia's fiction includes several collections of short stories as well as highly allusive crime novels, among them Respiración artificial (1980, trans. Artificial Respiration), La ciudad ausente (1992, trans. The Absent City), and Blanco nocturno (2010, trans. Nocturnal Target). His criticism has been collected in Criticism and Fiction (1986), Brief Forms (1999) and The Last Reader (2005).
Piglia resided for a number of years in the United States. He taught Latin American literature at Harvard as well as Princeton University, where he was Walter S. Carpenter Professor of Language, Literature, and Civilization of Spain from 2001 to 2011. After retirement he returned with his wife to Argentina.
In 2013 he was diagnosed with amyotrophic lateral sclerosis; he died of the disease on January 6, 2017, in Buenos Aires, Argentina.
During his lifetime Piglia received a number of awards, including the Premio internacional de novela Rómulo Gallegos (2011), Premio Iberoamericano de las Letras (2005), Premio Planeta (1997), and the Casa de las Américas Prize (1967). In 2013 he won Chile's Manuel Rojas Ibero-American Narrative Award, and in 2014 he won the Diamond Konex Award as the best writer of the decade in Argentina. In 2015 Piglia won the Prix Formentor.
On January 4, 2018, his memory was honored in New York City at "Modos infinitos de narrar: Homenaje a Ricardo Piglia," an event at which academics discussed the impact of his work on Latin American literature and intellectual history and his legacy as a literary critic and scholar.
Born in Adrogué, Piglia was raised in Mar del Plata. He studied history in 1961-1962 at the National University of La Plata.
Ricardo Piglia published his first collection of fiction in 1967, La invasión. He worked in various publishing houses in Buenos Aires and was in charge of the Serie Negra which published well-known authors of crime fiction including Dashiell Hammett, Raymond Chandler, David Goodis and Horace McCoy. A fan of American literature, he was also influenced by F. Scott Fitzgerald and William Faulkner, as well as by European authors Franz Kafka and Robert Musil.
Piglia's fiction includes several collections of short stories as well as highly allusive crime novels, among them Respiración artificial (1980, trans. Artificial Respiration), La ciudad ausente (1992, trans. The Absent City), and Blanco nocturno (2010, trans. Nocturnal Target). His criticism has been collected in Criticism and Fiction (1986), Brief Forms (1999) and The Last Reader (2005).
Piglia resided for a number of years in the United States. He taught Latin American literature at Harvard as well as Princeton University, where he was Walter S. Carpenter Professor of Language, Literature, and Civilization of Spain from 2001 to 2011. After retirement he returned with his wife to Argentina.
In 2013 he was diagnosed with amyotrophic lateral sclerosis; he died of the disease on January 6, 2017, in Buenos Aires, Argentina.
During his lifetime Piglia received a number of awards, including the Premio internacional de novela Rómulo Gallegos (2011), Premio Iberoamericano de las Letras (2005), Premio Planeta (1997), and the Casa de las Américas Prize (1967). In 2013 he won Chile's Manuel Rojas Ibero-American Narrative Award, and in 2014 he won the Diamond Konex Award as the best writer of the decade in Argentina. In 2015 Piglia won the Prix Formentor.
On January 4, 2018, his memory was honored in New York City at "Modos infinitos de narrar: Homenaje a Ricardo Piglia," an event at which academics discussed the impact of his work on Latin American literature and intellectual history and his legacy as a literary critic and scholar.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 156 reviews
June 21, 2017
Me habían asignado la lectura de este libro allá por el 2013, cuando cursaba la carrera de Licenciatura en Letras, en la Universidad y recuerdo que hice un gran esfuerzo en primer lugar para leerlo y en segundo término para aplicar lo que se me requería (encuadrarlo dentro de los aspectos de la novela polifónica), y en verdad debo reconocer que fracasé en ambas asignaciones.
No dudo de la alta reputación de Ricardo Piglia como escritor, ensayista y filósofo, así también como de su aporte a la literatura argentina y latinoamericana y su impecable labor como biógrafo de Jorge Luis Borges.
Seguramente posee otros libros muy famosos y que se leen muy a menudo como los son "Respiración artificial" y "Plata quemada" y tampoco lo discuto, pero con "La ciudad ausente", luego de una segunda lectura vuelvo a confirmar que no me satisfizo.
Encontré este libro muy confuso. Independientemente de la historia de Junior, quien trabaja en un diario e investiga los hechos detrás de la "Máquina de Macedonio" (en homenaje al escritor Macedonio Fernández), un artefacto que comenzó traduciendo obras literarias y luego se sale de control para irrumpir en la realidad para trastocarla y cambiarla y en donde Junior comienza a cruzarse con los personajes más extraños y variados (prostitutas, científicos, guardianes de museos, periodistas, ingenieros) mientras investiga para terminar arribando a una isla diría yo artificialmente creada a partir de la "ciencia lingüística" en donde llegará al desenlace (o no) de la historia.
También es de mencionar que Piglia le hace en un momento un homenaje al cuento "El Aleph", de Borges para describir las características tan peculiares de este artefacto.
Para esto, Piglia se vale de todos sus conocimientos y comienza a escribir párrafos interminables de datos literarios, historia y biografías tanto de los personajes del libro como de personas reales (me viene a la mente el general Perón, el propio Macedonio Fernández y los nazis) hasta convertir lo que narra en una cátedra un tanto confusa que me desorientó bastante.
A partir de la última parte del libro, durante el capítulo de la isla, Piglia le hace un guiño al Finnegans Wake de James Joyce, libro que leí hace poco y que toma como si fuera la biblia en la cuál se sentaron las bases idiosincráticas y fundacionales.
Aparecerán nombres familiares para mí como el de Anna Livia Plurabelle, su asociación a los ríos de la isla que se llaman como los que aparecen en el libro y Humprey Chimpden Earwicker, ambos del Finnegans.
De todos modos, no me convenció.
Lo tuve que releer para comprobar si le encontraba algo distinto, pero, más allá de la conexión con el Finnegans Wake, y los homenajes a Macedonio Fernández, Edgar Allan Poe, Jorge Luis Borges y James Joyce, me resultó nuevamente un libro flojo y poco entretenido.
No creo que lea otra novela de Piglia, porque además, la temática de "Respiración artificial" y "Plata quemada" no son de mi interés.
Hasta aquí llegamos, don Piglia. Dios lo tenga en la gloria como a tantos escritores.
Por mi parte yo debo proseguir con otras lecturas.
No dudo de la alta reputación de Ricardo Piglia como escritor, ensayista y filósofo, así también como de su aporte a la literatura argentina y latinoamericana y su impecable labor como biógrafo de Jorge Luis Borges.
Seguramente posee otros libros muy famosos y que se leen muy a menudo como los son "Respiración artificial" y "Plata quemada" y tampoco lo discuto, pero con "La ciudad ausente", luego de una segunda lectura vuelvo a confirmar que no me satisfizo.
Encontré este libro muy confuso. Independientemente de la historia de Junior, quien trabaja en un diario e investiga los hechos detrás de la "Máquina de Macedonio" (en homenaje al escritor Macedonio Fernández), un artefacto que comenzó traduciendo obras literarias y luego se sale de control para irrumpir en la realidad para trastocarla y cambiarla y en donde Junior comienza a cruzarse con los personajes más extraños y variados (prostitutas, científicos, guardianes de museos, periodistas, ingenieros) mientras investiga para terminar arribando a una isla diría yo artificialmente creada a partir de la "ciencia lingüística" en donde llegará al desenlace (o no) de la historia.
También es de mencionar que Piglia le hace en un momento un homenaje al cuento "El Aleph", de Borges para describir las características tan peculiares de este artefacto.
Para esto, Piglia se vale de todos sus conocimientos y comienza a escribir párrafos interminables de datos literarios, historia y biografías tanto de los personajes del libro como de personas reales (me viene a la mente el general Perón, el propio Macedonio Fernández y los nazis) hasta convertir lo que narra en una cátedra un tanto confusa que me desorientó bastante.
A partir de la última parte del libro, durante el capítulo de la isla, Piglia le hace un guiño al Finnegans Wake de James Joyce, libro que leí hace poco y que toma como si fuera la biblia en la cuál se sentaron las bases idiosincráticas y fundacionales.
Aparecerán nombres familiares para mí como el de Anna Livia Plurabelle, su asociación a los ríos de la isla que se llaman como los que aparecen en el libro y Humprey Chimpden Earwicker, ambos del Finnegans.
De todos modos, no me convenció.
Lo tuve que releer para comprobar si le encontraba algo distinto, pero, más allá de la conexión con el Finnegans Wake, y los homenajes a Macedonio Fernández, Edgar Allan Poe, Jorge Luis Borges y James Joyce, me resultó nuevamente un libro flojo y poco entretenido.
No creo que lea otra novela de Piglia, porque además, la temática de "Respiración artificial" y "Plata quemada" no son de mi interés.
Hasta aquí llegamos, don Piglia. Dios lo tenga en la gloria como a tantos escritores.
Por mi parte yo debo proseguir con otras lecturas.
November 21, 2013
Necesitaría mucho espacio y mucho tiempo y mucha relectura para hablar con justicia de esta novela. Como no tengo ni espacio ni relectura y no sé nunca en qué se me va el tiempo, acá unas anotaciones sueltas.
*La ciudad ausente es una novela a la que hay que regresar: apenas la terminé y ya pienso en releerla. Es la sensación de haber dejado pasar guiños, referencias. Pienso en lo que dice Piglia sobre la labor del crítico/lector y en cómo la compara con la de un detective (una especie de Junior que, si bien es un periodista, es también un detective en el sentido en que está desentrañando un misterio): me siento un poco como un detective que resolvió el caso a medias, que no vio pistas importantes, como un detective que tiene que leer algunas cosas para enterarse de la historia completa, a Joyce, por ejemplo. También a Macedonio Fernández.
*Piglia siempre hace que dude sobre la idea que tengo sobre el concepto de "literatura nacional": él es siempre tan argentino.
*Me gusta la idea sobre los discursos que se encuentra latente en toda la novela: en el cambio sutil en ellos, en cómo, con la misma materia prima, se pueden armar discursos tan diferentes. Me gusta el trasfondo político de esta premisa.
*Es una novela de ciencia ficción. Es una novela negra de ciencia ficción. Es una novela negra de ciencia ficción que trata del lenguaje. Es una novela negra, política, de ciencia ficción que trata del lenguaje. Es una novela de menos de doscientas páginas. Es una novela asombrosa.
*La ciudad ausente es una novela a la que hay que regresar: apenas la terminé y ya pienso en releerla. Es la sensación de haber dejado pasar guiños, referencias. Pienso en lo que dice Piglia sobre la labor del crítico/lector y en cómo la compara con la de un detective (una especie de Junior que, si bien es un periodista, es también un detective en el sentido en que está desentrañando un misterio): me siento un poco como un detective que resolvió el caso a medias, que no vio pistas importantes, como un detective que tiene que leer algunas cosas para enterarse de la historia completa, a Joyce, por ejemplo. También a Macedonio Fernández.
*Piglia siempre hace que dude sobre la idea que tengo sobre el concepto de "literatura nacional": él es siempre tan argentino.
*Me gusta la idea sobre los discursos que se encuentra latente en toda la novela: en el cambio sutil en ellos, en cómo, con la misma materia prima, se pueden armar discursos tan diferentes. Me gusta el trasfondo político de esta premisa.
*Es una novela de ciencia ficción. Es una novela negra de ciencia ficción. Es una novela negra de ciencia ficción que trata del lenguaje. Es una novela negra, política, de ciencia ficción que trata del lenguaje. Es una novela de menos de doscientas páginas. Es una novela asombrosa.
February 8, 2020
‘Kendi biçimini bulamamış olan her şey, der Rios, gerçeğin eksikliğinin acısını çeker.’
.
Junior bir gazetede çalışıyor ve aldığı duyum onu harekete geçiriyor : Bir kadının hafızasını içeren makinenin varlığı. Bir gazeteci için oldukça iştah kabartıcı bir konu elbette.
Ulaşmaya çalıştıkça öykülerle karşılaşıyor, çünkü hafıza öykülerden ibaret değil mi?
Ama hafıza yanıltır.
Öyküler birbirine karışır, görüntüler iç içe geçer.
Kişiler silikleşir, hafıza körelir bazen de raydan çıkar..
.
Konular hiç beklemediğim yerden çıktı bu sefer. Biraz polisiye biraz macera beklerken Piglia dedi ki ‘hayır daha fazlası lazım bana’.
Katmanlı ve bol çeşniliydi Yok Şehir. Her kısımda çarpıcı detaylar, sistem eleştirileri ve hafızaya odaklanma vardı.
Unutmak ve hatırlamak, ve yaşanılanların hepsini bir hazneye hapsedebilmek.. Gerçek ve kurgunun arasındaki şeffaf sınır bir de..
.
Junior bir gazetede çalışıyor ve aldığı duyum onu harekete geçiriyor : Bir kadının hafızasını içeren makinenin varlığı. Bir gazeteci için oldukça iştah kabartıcı bir konu elbette.
Ulaşmaya çalıştıkça öykülerle karşılaşıyor, çünkü hafıza öykülerden ibaret değil mi?
Ama hafıza yanıltır.
Öyküler birbirine karışır, görüntüler iç içe geçer.
Kişiler silikleşir, hafıza körelir bazen de raydan çıkar..
.
Konular hiç beklemediğim yerden çıktı bu sefer. Biraz polisiye biraz macera beklerken Piglia dedi ki ‘hayır daha fazlası lazım bana’.
Katmanlı ve bol çeşniliydi Yok Şehir. Her kısımda çarpıcı detaylar, sistem eleştirileri ve hafızaya odaklanma vardı.
Unutmak ve hatırlamak, ve yaşanılanların hepsini bir hazneye hapsedebilmek.. Gerçek ve kurgunun arasındaki şeffaf sınır bir de..
January 18, 2020
“Anlatı, derdi bana, zorbaların sanatıdır, her zaman insanlardan sırlarını anlatmalarını, başka şüphelileri şakımalarını, arkadaşlarından ve kardeşlerinden söz etmelerini isterler. Tam da bu yüzden, polisin ve sözde adaletin anlatımın gelişimine tarihteki tüm yazarlardan daha fazla katkı sağladığını söylerdi.”
➖➖➖
Bu ay sayfa sayısında az, anlatımda okurun üstünden geçen kitaplar ayı gibi oldu ama bu en efsanesiydi. Devamlı olarak herkesin ve her yerin dinlendiği, izlendiği, yapılan işkencelerin görünmez olduğu bir ülkede bunları nasıl gözler önüne serebilirsiniz? İşte burada kitabın bilim kurgu yönü dahil oluyor; çeviri amaçlı yapılmış bir makine verilen metinleri yapı taşlarına ayırıp üzerine, ülkenin gerçekliğinin hikayelerini, devletin suçlarını ekleyip yepyeni hikayeler anlatmaya başlarsa neler olur. Yalnızca bilim kurgu değil, Arjantin’in dününü, bugününü, insan doğasını, dilbilime dair derin fikirleri ve James Joyce’un Finnegan Uyanması kitabının kutsal metin olduğu bir ada ütopyasını da buluyorsunuz. Bazı noktalarda anlamakta zorlandım, tekrar bir iki sayfa geriye döndüm, kimi zaman anlatıcının kim olduğunu kaçırdığım da oldu. Okuması çok kolay kitaplardan değil ama bittiğinde insanı zihnen doyuran; dünyaya, gerçekliğe, suça ve edebiyata dair dolu dolu bir kitap. Benim için 2020’in en iyi kitapları arasında yerini garantiledi.
➖➖➖
Bu ay sayfa sayısında az, anlatımda okurun üstünden geçen kitaplar ayı gibi oldu ama bu en efsanesiydi. Devamlı olarak herkesin ve her yerin dinlendiği, izlendiği, yapılan işkencelerin görünmez olduğu bir ülkede bunları nasıl gözler önüne serebilirsiniz? İşte burada kitabın bilim kurgu yönü dahil oluyor; çeviri amaçlı yapılmış bir makine verilen metinleri yapı taşlarına ayırıp üzerine, ülkenin gerçekliğinin hikayelerini, devletin suçlarını ekleyip yepyeni hikayeler anlatmaya başlarsa neler olur. Yalnızca bilim kurgu değil, Arjantin’in dününü, bugününü, insan doğasını, dilbilime dair derin fikirleri ve James Joyce’un Finnegan Uyanması kitabının kutsal metin olduğu bir ada ütopyasını da buluyorsunuz. Bazı noktalarda anlamakta zorlandım, tekrar bir iki sayfa geriye döndüm, kimi zaman anlatıcının kim olduğunu kaçırdığım da oldu. Okuması çok kolay kitaplardan değil ama bittiğinde insanı zihnen doyuran; dünyaya, gerçekliğe, suça ve edebiyata dair dolu dolu bir kitap. Benim için 2020’in en iyi kitapları arasında yerini garantiledi.
August 3, 2017
Que tristeza la de cerrar un libro, tras haber leído todas y cada una de sus páginas, y tener la sensación de no haber entendido nada. Ni siquiera de haber sido capaz de sobreinterpretar o idear un simulacro, pese a que jamás hubiese estado en la mente del autor, a partir de la lectura.
Así “La ciudad ausente” de Ricardo Piglia. La desazón de enfrentarse a un arcano misterioso y la frustrante incapacidad de desentrañarlo. Los deseos de abandonar la lectura, el acicate de una historia curiosa, de una propuesta interesante, pero al final el páramo, casi el desierto.
Ahí quedan las elaboradas teorías sobre el lenguaje, la máquina pergeñadora de historias, el juego del tiempo y las posibilidades frente al espacio y las certidumbres,…
Nada. Ni todos los libros son para todos los lectores, ni cualquier libro es para un lector en cualquier momento. Quizá en un futuro y con otra disposición de ánimo “La ciudad ausente” se desvele en su sentido y profundidad. Hasta entonces...
Así “La ciudad ausente” de Ricardo Piglia. La desazón de enfrentarse a un arcano misterioso y la frustrante incapacidad de desentrañarlo. Los deseos de abandonar la lectura, el acicate de una historia curiosa, de una propuesta interesante, pero al final el páramo, casi el desierto.
Ahí quedan las elaboradas teorías sobre el lenguaje, la máquina pergeñadora de historias, el juego del tiempo y las posibilidades frente al espacio y las certidumbres,…
Nada. Ni todos los libros son para todos los lectores, ni cualquier libro es para un lector en cualquier momento. Quizá en un futuro y con otra disposición de ánimo “La ciudad ausente” se desvele en su sentido y profundidad. Hasta entonces...
November 7, 2024
Complejo reseñar esta novela. No creo haber llegado a la profundidad literaria, intertextual y referencial que requiere. Borges, Joyce y el Finnegans Wake como el libro que contiene todos los libros y todas las lenguas. El factotum de los libros. Esto y Macedionio, el inventor de la máquina que crea todas las historias, en un claro homenaje al escritor Macedionio Fernández. Leopoldo Lugones, también escritor argentino, como una especie de evocación antagonista. Y finamente Junior, el joven periodista que debe seguir la pista de esta máquina. Aquí también entra el momento político del siglo XX en Argentina, Perón y los peronistas. Y un poco de literatura fantástica a lo borgeano, junto con una novela detectivesca y de ciencia ficción a la vez. Es estilo complejo en su aparente simpleza y enrevesado que ameritaría una segunda lectura para desentrañar sus mecanismos literarios y todos los juegos narrativos y referentes que tiene. Sobresale por supuesto la apuesta estilística pigleana.
March 7, 2021
In this book Ricardo Piglia has intertwined at least three stories. Basically, it starts with the figure of a man, and the death of his wife: it builds a machine to see his wife alive, however the machine records motives that reveal something anomalous. For this reason arises useful to cancel the machine-woman.
It is a narrative from thought parallel and complex. In conclusion with time, many critics and Ricardo Piglia, they have tried to summarize and explain book several times.
It is a narrative from thought parallel and complex. In conclusion with time, many critics and Ricardo Piglia, they have tried to summarize and explain book several times.
October 13, 2023
(✿˵╹³(≧‿≦)♡
Ricardo Piglia, Borges👀❌ ile birlikte hayatıma girmiş isimlerden biriydi. Borges Yazı’nın başında, Piglia’nın yazmış olduğu Borges👀❌ biyografisinden çeşitli parçalar okumuş, bu kitaba, kendisi hakkında pek az bilgi ve fikir sahibi olarak başlamıştım. Ama ben nereden bilecektim ki Piglia’nın okuyucusunu götünden bıçaklamak için kitap yazdığını.
(¯`*•.¸,¤°´✿.｡.:* 🗡️🍑💥 *.:｡.✿`°¤,¸.•*´¯)
(•_•)
<) )╯NEREDE
/ \
\(•_•)
( (> BU
/ \
(•_•)
<) )> ŞEHİR?
/ \
En baştan söyleyeyim, halen bu kitabı sevdim mi❤️ sevmedim mi💔 bilmiyorum. Okurken sıklıkla, öfkeyle kapattım kitabı. Bilinçli olarak açık olmamakla, anlamlarını okuyucudan özel olarak gizli tutmakla suçladım.
—(••÷[ 😡😤😠👺👿 ]÷••)—
Ancak ardında, yenilenmiş bir şevkle okumaya devam ettim. Gerçekten bir kitabı anlamsal olarak ziplemek🤐, denk düştüğü mental alanı sıkıştırma algoritmasıyla daha ufak🤏🏻 bir hale getirip basmak mümkün olsaydı, ortaya çıkacak olan şey Yok Şehir. Aynı anda hem deforme edilmiş, hem özenle sıkıştırılmış ama enteresan şekilde de samimiyetle yazılmış.
★·.·´¯`·.·★ 🤭🤭 😩😮💨💗 ★·.·´¯`·.·★
Yapısal olarak da bir kesişim noktasında duruyor kitap; bir polisiye hikaye, şehir romanı, öykü derlemesi, faşizm eleştirisi, dil anlatısı, gerçeklik kayması romanı, psikolojik bir gerilim ve bilim-kurgu eseri. Üstüne çok fazla da referans içeriyor. Borges👀❌’in Alef’i, Julio Cortazar, Latin Edebiyatı’nın diğer isimleri, başta Poe👻 olmak üzere gotik anlatılar, soğuk savaş bilim-kurgu hikayeleri, Güney Amerika sözlü direniş hikayeleri kitabı şekillendiriyor üzerine dilbilimsel bir karışıklığın sarhoş edici kurgusu biniyor.
🇦🇷⭐❤️▀▄▀▄▀▄ 🧩🚓🏢📚🪖😛👻 ▄▀▄▀▄▀❤️⭐🇦🇷
Ama en çok Macedonio bu kitap. Üzerinden şekillendiği metin, Macedonio Fernández’in 67’de basılan Museo de la Novela de la Eterna adlı kitabı (Eterna’nın Roman Müzesi, Eterna ebedi anlamına geliyor) Yok Şehir‘den daha manyakça bir metin aslında bu, Mecadonio’nun 30'lar boyunca üstünde çalıştığı eser iki parçaya ayrılmış. İlk bölüm, iç içe geçmiş onlarca sunum, eleştiri, açıklama yazısı ve kitabın ikinci yarısı da romanın kendisi. Defalarca önsöz yazılmış gibi, gayet tuhaf bir yapısı var. Kitap, Türkçeye çevrilmemiş bildiğim kadarıyla (çevrildiyse de ben göremedim)
Yok Şehir🤷🏻♀️’den fazla uzaklaşmamak adına ancak kısa bir bölümünü okuyabildim ancak Modern Latin Edebiyatı’nı önemli ölçüde etkilemiş gibi duruyor. Başta Borges👀❌ olmak üzere yakalanan çok olmuş Macedonio’nun tuhaf karşı romanına. Başı sonu olmayan, tüm kitapların içinde olduğu bir kitap zira, oldukça tanıdık geliyor haliyle. (bkz :Babil Kitaplığı)
╰☆☆ 🦾🤖🧐😱 ☆☆╮
Hikayemiz Buenos Aires’te geçiyor.
Cuntanın kalıcılaştığı ve kurumsallaştığı bir Buenos Aires bu. Devlet, hayatın her aşamasına müdahil, üzerine de kontrol sahibi. Son derece muktedir bir teknokratik faşizm söz konusu. Açık faşizm, kuruluş ve yeni sömürge aşamaları çoktan geçilmiş, işkence form değiştirerek normlaşmış. Tüm direniş kıvılcımları ezilmiş, geriye muktedir ve maharetli teknokratların kontrollü toplumu kalmış. Öyle ki Peroncular (konuya yabancı olana not; sosyalizmin en sağ kanat versiyonlarından biridir) nihai ve en ciddi tehdit olarak, en son ezilmiş. Hikayeyi omzunun üzerinden izleyeceğimiz Junior ise bir derginin editörü, ve gizemli “Makine” tarafından üretilen hikayeleri araştıran, derleyen, yayınlayan kişi.
↫↫↫↫↫ 📝🪛🫱🏻 ↬↬↬↬↬
Macedonio’nun makinesi, hikayenin odağı ve “Museo de la Novela de la Eterna”’da geçenin modern bir versiyonu. Aslında bir çeşit 🤖tercüme makinesi🤖 olarak yapılmış. Amacı “basit halkı eğlendirmekmiş,” hikayeleri tercüme ederek yayınlaması gerekiyormuş. Ancak makinenin yayınlarında zamanla hatalar oluşmaya başlamış, tercüme edilen hikayelere küçük değişiklikler sızmış. Junior’ın araştırması kökene yaklaştıkça, bu değişikliklerin rastsal olmadığını anlamaya başlıyoruz. Bu ufak hatalar, önce mantıksal farklılıkla, ardından da hikayeler arası üslupsal aktarımlara dönüşüyor. Örneğin Poe’nun William wilson’ı, önce Stephen Stevenson oluyor, sonra da diğer hikayelere sızıyor.
Kitap boyunca Junior’ın araştırmacı bir gazeteci olarak şehrin çeşitli köşelerini keşfetmesini, pislik ve sefalet içindeki hayatlara girip çıkmasını izliyoruz. Bir kahraman değil Junior, zaafları olan, rahatsız edici olabilen, karşılaştığı insanlara çıkar sağlamak için yaklaşabilen bir karakter. Bağımlı bir fahişeden bilgi almak için cepte biraz kokain tutabiliyor veya konuşmaya isteksiz yaşlı bir adamı ikna etmek için kedisini boğmakla tehdit edebiliyor.
ฅ(=༝ᆽ༝=)∫
╚»★«╝ 🥴💊❌🐱🦶🏻😱 ╚»★«╝
Tıpkı çevresi gibi Junior. Ama kitabı bitirince fark ediyorsunuz ki aslında pek az önemi varmış Junior’ın ve pasif bir karaktermiş, önemli olan ulaştığı hikayelermiş. Yine de bana kalırsa Junior, cunta sonrası dejenere olmuş, gettodan kentli küçük burjuvaya uzanan yolda kaybolmuş Modern Arjantinliyi genç kuşağı simgeliyor, kaderleri benzeyen bir ülkenin vatandaşı olarak bana çok tanıdık geliyor.
Junior kitabın her aşamasında yeni bir hikayeye✍🏻 ulaşıyor, makinenin yeni bir anlatısını okuyoruz. Yavaş yavaş makine etrafındaki gizem perdesi aralanıyor, anlatının içindeki ipuçlarından makinenin izini sürmeye🐾 devam ediyoruz. Makinenin yaşamış olan bir kadının anıları📝 olduğunu öğreniyoruz sonra. Piglia anlamı açık açık veren bir yazar değil ama, sizin uzanıp kurcalayıp bulmanız gerekiyor.
➶➶➶➶➶ 💪🏻🥸🧜🏻♀️🎩🍅⚠️🤯🫥👃🏻 ➷➷➷➷➷
🔑
Piglia, cuntanın zalimliklerinden bahsetmekle birlikte, anlatısını doğrudan bunun üzerine kurmuyor, cuntanın sonuçlarına odaklanmayı tercih ediyor. İşkencenin bireyler üzerindeki yıkıcılığını anlatmak yerine, kurumsallaşmış işkence politikasının toplumu, hayatı, dili nasıl dönüştürdüğünü anlatıyor.
Ardından dehşet verici keşif geliyor. Bu yeni 👨🏻💻teknokratik faşizmin ne kadar mazhar olduğunu öğreniyoruz, bizzat insanların geçmişlerine ve anılarına ulaşabildiklerini, benliklerini gerçek anlamıyla silebildiklerini, değiştirebildiklerini öğreniyoruz. Örtbas etmenin, suçlarını gizlemenin ustası olan faşizm, inşa sürecinin sonunda, örtbas etmenin en üst seviyesine geçiyor,
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️C💂🏻♀️U💂🏻♂️N💂🏻♀️T💂🏻♂️A💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
doğrudan dile ve belleğe saldırıyor. İşkenceciler, fiziksel işkencenin, sorgulamanın ve sindirmenin çok ötesindeler. Piglia, insanlık suçunun, görünenin çok ötesinde ağırlığı ve sonuçları olduğunu anlatıyor aslında. Toplum mühendisliği ve kitle iletişim araçları üzerinden toplumların kontrol edilmesini, bireyselleştirmenin önce kişiliksizleştirme sonra da makul hale getirme yolu olarak kullanılmasını, cuntanın tüm halk düşmanlığına yedirdiğinde, elimize kabuslardan fırlamış fütürist şehir distopyalarının da ötesinde otorite geçiyor.
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️C💂🏻♀️U💂🏻♂️N💂🏻♀️T💂🏻♂️A💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
.🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷.
🐷👮🏻🐷A🐷C🐷A🐷B🐷👮🏻🐷
.🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷.
Devletin her aşamadaki varlığını dolaylı olarak görüyoruz ama buna karşın anlıyoruz ki, ne kadar başarılı olurlarsa olsunlar hikayeleri asla tam olarak yok edemiyorlar. Hikayeler önce makinedeki ufak hatalar olarak, sonra edebiyat eserlerinin form değiştirmiş halleri olarak insanlığa sızıyor. Katledilmiş ve kaybedilmişlerin silinmiş bellekleri, radyo📻 dalgaları👋🏻 arasından karışıyor hayata. Çözümü, makineyi müzeye kaldırmakta buluyorlar. Susturamadıkları, yok edemedikleri, anlatısı cunta için tehlikeli olan tehdit, anıtlaştırarak zararsız hale getirilmeye çalışıyor.
Makinenin anlattığı hikayeler ise son derece çeşitli; direniş✊🏻, savaş💥, dil👅 ve yaşamın🌳 geniş spekturumlu izlerini taşıyor. Bunlar arasında özellikle Ada, son derece ilginç bence.
—(••÷[ 🏝️🌴🥥🌊 ]÷••)—
Buram buram Gabriel García Márquez - Yüzyıllık Yalnızlık kokuyor bu bölüm, en sevdiğim bölümü oldu kitabın. Bizimkinden daha ilkel bir dilin özlemini çekiyoruz diye başlıyor. Dillerin kollara ayrılmadığı, kavramların anlam kaybına uğramadığı bir adadan bahsediyor. Ulusun en büyük hastalığı uykusuzluk. Sonra dilin👅 değişkenliği ve döngüleri devreye giriyor. Uçarken renk değiştiren tek gözlü bir kuş🐦, daireler çizerek🟠 -tek gözlü👁️ olduğu için adayı görmeye👀 çalışarak- ada üzerinde dolaşıp duruyor. Yaşlılar öldükten sonra torunlarında can buluyor. Dil, her mevsim, geçmişin kalıntılarını biriktiriyor. Yabancı ve yurt kavramları göreceli, ulus ise dilbilimsel. Tıpkı Macondo gibi Ada da büyüyor, değişiyor ama kendi içine katlanıyor ve tekrarlanıyor, devrimler yaşıyor, işgaller görüyor ama sonunda tek bir kişi oradan geri geliyor.
(ﾉ￣∇￣)ﾉ ● ＼(￣∇￣＼)
Kitap ilerledikçe, hikayeler çeşitlendikçe ve Junior Beyaz Düğümleri keşfettikçe, kitabın anlatıcısı muğlaklaşmaya başlıyor.
Anlatıcılar, özneler, etkilenenler, işkence görenler, işkence yapanlar yavaşça eriyip gidiyor, anlatının kendisi yüzeyde kalıyor. Bu çok tuhaf bir belirsizlik bir yandan, belirsizlik artmasına rağmen kitabı kapattığınızda anlam daha da belirginleşmiş oluyor. Hikayeler simgesel, bazen ütopik, kimi zaman doğru yerine oturtmak için sizin anlamı deforme etmeniz gerekiyor. Makinenin çarpıttığı hikayeleri, belli belirsiz bir anahtarla deşifre etmek🔒 gerekiyor.
(❁･ิЗ(˶′◡‵)
Bu arada kitabın bilim-kurgu tarafı da ayrıca hoşuma gitti.
Günlük yaşamı etkileyen teknoloji, alıştığımız teknoloji seviyesi. Bu biçimiyle 60ların yakın dönem distopyalarına biraz benziyor.
▁ ▂ ▄ ▅ ▆ ▇ █ 💾👨🏻💻💻👨🏻💻💾 █ ▇ ▆ ▅ ▄ ▂ ▁
Kitap 1992’de, koşullu öğrenme çalışmalarının akademiye ve dar bir çerçeveye yayıldığı bir zamanda yazılmış. Kitap detaylı açıklamasa da makine, bir edebi veri tabanı üzerinden çalışan indeksleme ve koşullandırılmış seçim algoritması (bugün yapay zeka sandığımız şey halen bu) aslında. Otursam🪑 kodlarım yani, bu kısım bir mühendis👨🏻🔬 gözüyle👓 okumayı da daha zevkli hale getiriyor.
*⁂((✪⥎✪))⁂*
Piglia, cuntanın insanlık suçlarını, işkenceciliği, kişiliksizleştirme saldırılarını ve toplumsal hayatın her aşamasına ve bireylerin hayatlarının her aşamasına etki etmek için yaptıklarını bilim kurguyu kullanarak simgeleştiriyor. Bunu yaparken hikayesini muğlaklaştırsa da sonunda geri döndüğü anlatı, ürpertici bir biçimde sona eriyor. devam ettiriyor. Buenos Aires’in çektiği acılar, sıkıştırılmış bir blok olarak üzerimize yağıyor ve geriye karışık duygularla birlikte “Bu Latinler neden bu kadar yetenekli?” sorusu kalıyor.
...CCC ⭐🇦🇷😍🇻🇪😍🇨🇱😍🇧🇷😍🇲🇽😍🇧🇴😍🇨🇺😍🇵🇪😍🇵🇷⭐CCC...
...✌(◕‿-)✌...🧨🔫💥🔫💥🔫💥🧨...✌(◕‿-)✌...
...✌(◕‿-)✌...💥💥 Her Biji Piglia! 💥💥...✌(◕‿-)✌...
Ricardo Piglia, Borges👀❌ ile birlikte hayatıma girmiş isimlerden biriydi. Borges Yazı’nın başında, Piglia’nın yazmış olduğu Borges👀❌ biyografisinden çeşitli parçalar okumuş, bu kitaba, kendisi hakkında pek az bilgi ve fikir sahibi olarak başlamıştım. Ama ben nereden bilecektim ki Piglia’nın okuyucusunu götünden bıçaklamak için kitap yazdığını.
(¯`*•.¸,¤°´✿.｡.:* 🗡️🍑💥 *.:｡.✿`°¤,¸.•*´¯)
(•_•)
<) )╯NEREDE
/ \
\(•_•)
( (> BU
/ \
(•_•)
<) )> ŞEHİR?
/ \
En baştan söyleyeyim, halen bu kitabı sevdim mi❤️ sevmedim mi💔 bilmiyorum. Okurken sıklıkla, öfkeyle kapattım kitabı. Bilinçli olarak açık olmamakla, anlamlarını okuyucudan özel olarak gizli tutmakla suçladım.
—(••÷[ 😡😤😠👺👿 ]÷••)—
Ancak ardında, yenilenmiş bir şevkle okumaya devam ettim. Gerçekten bir kitabı anlamsal olarak ziplemek🤐, denk düştüğü mental alanı sıkıştırma algoritmasıyla daha ufak🤏🏻 bir hale getirip basmak mümkün olsaydı, ortaya çıkacak olan şey Yok Şehir. Aynı anda hem deforme edilmiş, hem özenle sıkıştırılmış ama enteresan şekilde de samimiyetle yazılmış.
★·.·´¯`·.·★ 🤭🤭 😩😮💨💗 ★·.·´¯`·.·★
Yapısal olarak da bir kesişim noktasında duruyor kitap; bir polisiye hikaye, şehir romanı, öykü derlemesi, faşizm eleştirisi, dil anlatısı, gerçeklik kayması romanı, psikolojik bir gerilim ve bilim-kurgu eseri. Üstüne çok fazla da referans içeriyor. Borges👀❌’in Alef’i, Julio Cortazar, Latin Edebiyatı’nın diğer isimleri, başta Poe👻 olmak üzere gotik anlatılar, soğuk savaş bilim-kurgu hikayeleri, Güney Amerika sözlü direniş hikayeleri kitabı şekillendiriyor üzerine dilbilimsel bir karışıklığın sarhoş edici kurgusu biniyor.
🇦🇷⭐❤️▀▄▀▄▀▄ 🧩🚓🏢📚🪖😛👻 ▄▀▄▀▄▀❤️⭐🇦🇷
Ama en çok Macedonio bu kitap. Üzerinden şekillendiği metin, Macedonio Fernández’in 67’de basılan Museo de la Novela de la Eterna adlı kitabı (Eterna’nın Roman Müzesi, Eterna ebedi anlamına geliyor) Yok Şehir‘den daha manyakça bir metin aslında bu, Mecadonio’nun 30'lar boyunca üstünde çalıştığı eser iki parçaya ayrılmış. İlk bölüm, iç içe geçmiş onlarca sunum, eleştiri, açıklama yazısı ve kitabın ikinci yarısı da romanın kendisi. Defalarca önsöz yazılmış gibi, gayet tuhaf bir yapısı var. Kitap, Türkçeye çevrilmemiş bildiğim kadarıyla (çevrildiyse de ben göremedim)
Yok Şehir🤷🏻♀️’den fazla uzaklaşmamak adına ancak kısa bir bölümünü okuyabildim ancak Modern Latin Edebiyatı’nı önemli ölçüde etkilemiş gibi duruyor. Başta Borges👀❌ olmak üzere yakalanan çok olmuş Macedonio’nun tuhaf karşı romanına. Başı sonu olmayan, tüm kitapların içinde olduğu bir kitap zira, oldukça tanıdık geliyor haliyle. (bkz :Babil Kitaplığı)
╰☆☆ 🦾🤖🧐😱 ☆☆╮
Hikayemiz Buenos Aires’te geçiyor.
Cuntanın kalıcılaştığı ve kurumsallaştığı bir Buenos Aires bu. Devlet, hayatın her aşamasına müdahil, üzerine de kontrol sahibi. Son derece muktedir bir teknokratik faşizm söz konusu. Açık faşizm, kuruluş ve yeni sömürge aşamaları çoktan geçilmiş, işkence form değiştirerek normlaşmış. Tüm direniş kıvılcımları ezilmiş, geriye muktedir ve maharetli teknokratların kontrollü toplumu kalmış. Öyle ki Peroncular (konuya yabancı olana not; sosyalizmin en sağ kanat versiyonlarından biridir) nihai ve en ciddi tehdit olarak, en son ezilmiş. Hikayeyi omzunun üzerinden izleyeceğimiz Junior ise bir derginin editörü, ve gizemli “Makine” tarafından üretilen hikayeleri araştıran, derleyen, yayınlayan kişi.
↫↫↫↫↫ 📝🪛🫱🏻 ↬↬↬↬↬
Macedonio’nun makinesi, hikayenin odağı ve “Museo de la Novela de la Eterna”’da geçenin modern bir versiyonu. Aslında bir çeşit 🤖tercüme makinesi🤖 olarak yapılmış. Amacı “basit halkı eğlendirmekmiş,” hikayeleri tercüme ederek yayınlaması gerekiyormuş. Ancak makinenin yayınlarında zamanla hatalar oluşmaya başlamış, tercüme edilen hikayelere küçük değişiklikler sızmış. Junior’ın araştırması kökene yaklaştıkça, bu değişikliklerin rastsal olmadığını anlamaya başlıyoruz. Bu ufak hatalar, önce mantıksal farklılıkla, ardından da hikayeler arası üslupsal aktarımlara dönüşüyor. Örneğin Poe’nun William wilson’ı, önce Stephen Stevenson oluyor, sonra da diğer hikayelere sızıyor.
Kitap boyunca Junior’ın araştırmacı bir gazeteci olarak şehrin çeşitli köşelerini keşfetmesini, pislik ve sefalet içindeki hayatlara girip çıkmasını izliyoruz. Bir kahraman değil Junior, zaafları olan, rahatsız edici olabilen, karşılaştığı insanlara çıkar sağlamak için yaklaşabilen bir karakter. Bağımlı bir fahişeden bilgi almak için cepte biraz kokain tutabiliyor veya konuşmaya isteksiz yaşlı bir adamı ikna etmek için kedisini boğmakla tehdit edebiliyor.
ฅ(=༝ᆽ༝=)∫
╚»★«╝ 🥴💊❌🐱🦶🏻😱 ╚»★«╝
Tıpkı çevresi gibi Junior. Ama kitabı bitirince fark ediyorsunuz ki aslında pek az önemi varmış Junior’ın ve pasif bir karaktermiş, önemli olan ulaştığı hikayelermiş. Yine de bana kalırsa Junior, cunta sonrası dejenere olmuş, gettodan kentli küçük burjuvaya uzanan yolda kaybolmuş Modern Arjantinliyi genç kuşağı simgeliyor, kaderleri benzeyen bir ülkenin vatandaşı olarak bana çok tanıdık geliyor.
Junior kitabın her aşamasında yeni bir hikayeye✍🏻 ulaşıyor, makinenin yeni bir anlatısını okuyoruz. Yavaş yavaş makine etrafındaki gizem perdesi aralanıyor, anlatının içindeki ipuçlarından makinenin izini sürmeye🐾 devam ediyoruz. Makinenin yaşamış olan bir kadının anıları📝 olduğunu öğreniyoruz sonra. Piglia anlamı açık açık veren bir yazar değil ama, sizin uzanıp kurcalayıp bulmanız gerekiyor.
➶➶➶➶➶ 💪🏻🥸🧜🏻♀️🎩🍅⚠️🤯🫥👃🏻 ➷➷➷➷➷
🔑
Bolívara gitmek istedim; ama hiçbir şey değişmeyecekti, çünkü anılar insanın yakasını bırakmaz. Onları, serçeleri öldürür gibi öldürdüler; koşuyorlardı, başlarına torba geçirilmişti, eğer elleri bağlıysa bir insan ne yapabilir; onları iki metreden kurşunladılar, çukurlara attılar, sonra buldozerlerle gelip mezarları örttüler ve hatta zaman zaman, o talihsizleri öldürmeden önce, onlara kendi mezarlarını kazdırdıkları da oldu. Bir rüyaymış gibi gelirdi insana: çukur kazan çırılçıplak Hıristiyanlar.
Piglia, cuntanın zalimliklerinden bahsetmekle birlikte, anlatısını doğrudan bunun üzerine kurmuyor, cuntanın sonuçlarına odaklanmayı tercih ediyor. İşkencenin bireyler üzerindeki yıkıcılığını anlatmak yerine, kurumsallaşmış işkence politikasının toplumu, hayatı, dili nasıl dönüştürdüğünü anlatıyor.
Ardından dehşet verici keşif geliyor. Bu yeni 👨🏻💻teknokratik faşizmin ne kadar mazhar olduğunu öğreniyoruz, bizzat insanların geçmişlerine ve anılarına ulaşabildiklerini, benliklerini gerçek anlamıyla silebildiklerini, değiştirebildiklerini öğreniyoruz. Örtbas etmenin, suçlarını gizlemenin ustası olan faşizm, inşa sürecinin sonunda, örtbas etmenin en üst seviyesine geçiyor,
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️C💂🏻♀️U💂🏻♂️N💂🏻♀️T💂🏻♂️A💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
doğrudan dile ve belleğe saldırıyor. İşkenceciler, fiziksel işkencenin, sorgulamanın ve sindirmenin çok ötesindeler. Piglia, insanlık suçunun, görünenin çok ötesinde ağırlığı ve sonuçları olduğunu anlatıyor aslında. Toplum mühendisliği ve kitle iletişim araçları üzerinden toplumların kontrol edilmesini, bireyselleştirmenin önce kişiliksizleştirme sonra da makul hale getirme yolu olarak kullanılmasını, cuntanın tüm halk düşmanlığına yedirdiğinde, elimize kabuslardan fırlamış fütürist şehir distopyalarının da ötesinde otorite geçiyor.
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️C💂🏻♀️U💂🏻♂️N💂🏻♀️T💂🏻♂️A💂🏻♀️💂🏻♂️
💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♂️💂🏻♂️💂🏻♀️💂🏻♀️💂🏻♂️
.🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷.
🐷👮🏻🐷A🐷C🐷A🐷B🐷👮🏻🐷
.🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷👮🏻🐷.
Bu dünyada, hapiste olmayan herkes polis için çalışır.
Devletin her aşamadaki varlığını dolaylı olarak görüyoruz ama buna karşın anlıyoruz ki, ne kadar başarılı olurlarsa olsunlar hikayeleri asla tam olarak yok edemiyorlar. Hikayeler önce makinedeki ufak hatalar olarak, sonra edebiyat eserlerinin form değiştirmiş halleri olarak insanlığa sızıyor. Katledilmiş ve kaybedilmişlerin silinmiş bellekleri, radyo📻 dalgaları👋🏻 arasından karışıyor hayata. Çözümü, makineyi müzeye kaldırmakta buluyorlar. Susturamadıkları, yok edemedikleri, anlatısı cunta için tehlikeli olan tehdit, anıtlaştırarak zararsız hale getirilmeye çalışıyor.
Makinenin anlattığı hikayeler ise son derece çeşitli; direniş✊🏻, savaş💥, dil👅 ve yaşamın🌳 geniş spekturumlu izlerini taşıyor. Bunlar arasında özellikle Ada, son derece ilginç bence.
—(••÷[ 🏝️🌴🥥🌊 ]÷••)—
Buram buram Gabriel García Márquez - Yüzyıllık Yalnızlık kokuyor bu bölüm, en sevdiğim bölümü oldu kitabın. Bizimkinden daha ilkel bir dilin özlemini çekiyoruz diye başlıyor. Dillerin kollara ayrılmadığı, kavramların anlam kaybına uğramadığı bir adadan bahsediyor. Ulusun en büyük hastalığı uykusuzluk. Sonra dilin👅 değişkenliği ve döngüleri devreye giriyor. Uçarken renk değiştiren tek gözlü bir kuş🐦, daireler çizerek🟠 -tek gözlü👁️ olduğu için adayı görmeye👀 çalışarak- ada üzerinde dolaşıp duruyor. Yaşlılar öldükten sonra torunlarında can buluyor. Dil, her mevsim, geçmişin kalıntılarını biriktiriyor. Yabancı ve yurt kavramları göreceli, ulus ise dilbilimsel. Tıpkı Macondo gibi Ada da büyüyor, değişiyor ama kendi içine katlanıyor ve tekrarlanıyor, devrimler yaşıyor, işgaller görüyor ama sonunda tek bir kişi oradan geri geliyor.
(ﾉ￣∇￣)ﾉ ● ＼(￣∇￣＼)
Kitap ilerledikçe, hikayeler çeşitlendikçe ve Junior Beyaz Düğümleri keşfettikçe, kitabın anlatıcısı muğlaklaşmaya başlıyor.
Anlatıcılar, özneler, etkilenenler, işkence görenler, işkence yapanlar yavaşça eriyip gidiyor, anlatının kendisi yüzeyde kalıyor. Bu çok tuhaf bir belirsizlik bir yandan, belirsizlik artmasına rağmen kitabı kapattığınızda anlam daha da belirginleşmiş oluyor. Hikayeler simgesel, bazen ütopik, kimi zaman doğru yerine oturtmak için sizin anlamı deforme etmeniz gerekiyor. Makinenin çarpıttığı hikayeleri, belli belirsiz bir anahtarla deşifre etmek🔒 gerekiyor.
(❁･ิЗ(˶′◡‵)
Bu arada kitabın bilim-kurgu tarafı da ayrıca hoşuma gitti.
Günlük yaşamı etkileyen teknoloji, alıştığımız teknoloji seviyesi. Bu biçimiyle 60ların yakın dönem distopyalarına biraz benziyor.
▁ ▂ ▄ ▅ ▆ ▇ █ 💾👨🏻💻💻👨🏻💻💾 █ ▇ ▆ ▅ ▄ ▂ ▁
Kitap 1992’de, koşullu öğrenme çalışmalarının akademiye ve dar bir çerçeveye yayıldığı bir zamanda yazılmış. Kitap detaylı açıklamasa da makine, bir edebi veri tabanı üzerinden çalışan indeksleme ve koşullandırılmış seçim algoritması (bugün yapay zeka sandığımız şey halen bu) aslında. Otursam🪑 kodlarım yani, bu kısım bir mühendis👨🏻🔬 gözüyle👓 okumayı da daha zevkli hale getiriyor.
*⁂((✪⥎✪))⁂*
Piglia, cuntanın insanlık suçlarını, işkenceciliği, kişiliksizleştirme saldırılarını ve toplumsal hayatın her aşamasına ve bireylerin hayatlarının her aşamasına etki etmek için yaptıklarını bilim kurguyu kullanarak simgeleştiriyor. Bunu yaparken hikayesini muğlaklaştırsa da sonunda geri döndüğü anlatı, ürpertici bir biçimde sona eriyor. devam ettiriyor. Buenos Aires’in çektiği acılar, sıkıştırılmış bir blok olarak üzerimize yağıyor ve geriye karışık duygularla birlikte “Bu Latinler neden bu kadar yetenekli?” sorusu kalıyor.
...CCC ⭐🇦🇷😍🇻🇪😍🇨🇱😍🇧🇷😍🇲🇽😍🇧🇴😍🇨🇺😍🇵🇪😍🇵🇷⭐CCC...
...✌(◕‿-)✌...🧨🔫💥🔫💥🔫💥🧨...✌(◕‿-)✌...
...✌(◕‿-)✌...💥💥 Her Biji Piglia! 💥💥...✌(◕‿-)✌...
March 26, 2017
"Macacos me merdem se tenho a mais franga noção desse emorrinhado todo."
— James Joyce, Finnegans Wake
Sim. Muito me ficou por entender de A Cidade Ausente. E, possivelmente, até entendi mal o que entendi. Entende-lo-ia se tivesse lido Macedonio Fernández (que talvez leia um dia) e Finnegans Wake (que nunca lerei)? Será que ajudaria se o meu conhecimento sobre a história política e cultural da Argentina fosse mais do que cantarolar (e mal) Don't Cry for Me Argentina? Foi uma sorte ter lido algo de Jorge Luis Borges, A Invenção de Morel de Casares e de, às vezes, reler o monólogo da Molly Bloom.
É um livro de poucas páginas (160) que me consumiu pouco tempo a ler; um pouco mais a reler; e muito mais a pesquisar sobre ele. E que, apesar de complicado e estranho, nunca me aborreceu.
— O coração d'A Cidade é uma história de amor que perdura para além da morte. "Estava segura de ter morrido (...) Sentia-se isolada numa sala branca cheia de cabos e de tubos. Não era um pesadelo; era a certeza de que o homem que a amava a tinha resgatado da morte e a tinha ligado a um aparelho que transmitia os seus pensamentos. Era eterna e era infeliz. (Não há uma coisa sem a outra.)" O aparelho a que Macedonio ligou Elena foi criado como uma máquina de traduzir mas que aprende enquanto narra, transformando as histórias que lê e devolvendo outras.
— O cérebro d'A Cidade é uma história de amor pelo Conhecimento, sobre o qual - numa sociedade que agoniza - assenta a salvação da humanidade. "Os cientistas são grandes leitores de romances, os únicos que levam a sério a incerteza da realidade e a forma de um relato. O resto do mundo dedica-se a crer nas superstições da televisão."
(Ontem, fiquei a saber que um centro comercial, para competir com outro do lado, encerrou as suas três salas de cinema e nesse espaço abriu um ginásio. Isto não tem relação com o que se trata neste livro, mas tem...)
A Cidade Ausente não é um livro para ler, distrair, divertir e esquecer. Um dia, mais crescida, irei voltar a lê-lo. Sim.
February 18, 2025
Durante gli ultimi anni di vita a Ricardo Piglia (1941 - 2017) ho curato e tradotto diversa biografia. Ho avuto modo di conoscerlo in maniera più affine che un semplice lettore. Riconosco che nello scrivere non è stato mai una persona sobria. Anche in questa novella spagnola ha intrecciato almeno tre storie:
- In primo luogo c’è quella che vede partecipe Junior: un giornalista che, al contempo, all’interno di un museo di città sta indagando l’apparizione e delle registrazioni prodotte da un marchingegno. Mediante questa indagine, il giornalista medesimo andrà a scoprire la sua vera identità.
- La seconda storia è quella che dà origine a questo marchingegno posto all'interno del museo: una specie di diavoleria ideata da Macedonio Fernández e realizzato da l’ingegnere Emil Russo.
- Come terzo e ultimo racconto del libro, la stesura si muove intorno la storia politica argentina durante la dittatura militare, giusto dopo la guerra delle Falkland.
È una narrazione dal pensiero parallelo e complesso. Comincia con la figura di un uomo che non sopporta la perdita di sua moglie: questo uomo, un certo Macedonio Fernández, sarà colui che fa un patto fausto con un ingegnere, il quale mediante la realizzazione di un marchingegno gli assicura che la moglie rimarrà in vita permanentemente.
Lungo il racconto nasce un complotto che servirà ad annullare il marchingegno-donna. Questo complotto è causato dalla stessa macchina, poiché all'interno dl museo registra moventi che potrebbero rivelare qualcosa di anomalo: le cagioni si svolgono all’interno di un museo dove cada persona può esporre simboli della propria vita.
Il critico argentino nel testo ha incluso dei mini racconti, quasi in stato di bozze: in questa prima prova di stampa, Ricardo Piglia ha descritto la politica durante la dittatura, la repressione, Macedonio Fernández e il suo Museo de la Novela Eterna.
La struttura del libro nonostante è intrecciata per bene da tre racconti, che alla volta furono intercalati con altri mini racconti, nell’insieme formano un mosaico dove sono stati alternati distinti tempi e spazi narrativi. E' considerabile che la novella sia una rete di storie complicate e intrecciate fra loro. Tanto è che alcuni critici letterari, come pure lo stesso autore argentino che ha scritto il libro, hanno provato a riassumerla e spiegarla più volte.
- In primo luogo c’è quella che vede partecipe Junior: un giornalista che, al contempo, all’interno di un museo di città sta indagando l’apparizione e delle registrazioni prodotte da un marchingegno. Mediante questa indagine, il giornalista medesimo andrà a scoprire la sua vera identità.
- La seconda storia è quella che dà origine a questo marchingegno posto all'interno del museo: una specie di diavoleria ideata da Macedonio Fernández e realizzato da l’ingegnere Emil Russo.
- Come terzo e ultimo racconto del libro, la stesura si muove intorno la storia politica argentina durante la dittatura militare, giusto dopo la guerra delle Falkland.
È una narrazione dal pensiero parallelo e complesso. Comincia con la figura di un uomo che non sopporta la perdita di sua moglie: questo uomo, un certo Macedonio Fernández, sarà colui che fa un patto fausto con un ingegnere, il quale mediante la realizzazione di un marchingegno gli assicura che la moglie rimarrà in vita permanentemente.
Lungo il racconto nasce un complotto che servirà ad annullare il marchingegno-donna. Questo complotto è causato dalla stessa macchina, poiché all'interno dl museo registra moventi che potrebbero rivelare qualcosa di anomalo: le cagioni si svolgono all’interno di un museo dove cada persona può esporre simboli della propria vita.
Il critico argentino nel testo ha incluso dei mini racconti, quasi in stato di bozze: in questa prima prova di stampa, Ricardo Piglia ha descritto la politica durante la dittatura, la repressione, Macedonio Fernández e il suo Museo de la Novela Eterna.
La struttura del libro nonostante è intrecciata per bene da tre racconti, che alla volta furono intercalati con altri mini racconti, nell’insieme formano un mosaico dove sono stati alternati distinti tempi e spazi narrativi. E' considerabile che la novella sia una rete di storie complicate e intrecciate fra loro. Tanto è che alcuni critici letterari, come pure lo stesso autore argentino che ha scritto il libro, hanno provato a riassumerla e spiegarla più volte.
October 7, 2017
Per una ragione incomprensibile e che per sempre tale resterà, questo è il libro che da tanto tempo aspettavo di leggere senza saperlo. E questo, cioè il libro che è venuto a regalarmi la non saputa gioia di leggere, per me, ovvero nell'atto individuale della mia personale lettura, basta. Al di là dei veri meriti del libro che tuttavia sono molti.
La città assente è un razionalissimo attacco al realismo, narra il tentativo (attuato con successo grazie alla costruzione di una strana macchina) dell'innamorato che ha perduto l'amata di sottrarla alla morte, cioè non di mantenerne vivo il ricordo ma di conservarne i ricordi, senza avere però considerato che quando sarà lui a morire, la non-assente* amata morta diventerà un'eterna Penelope.
Attraverso una narrazione scandita con impressionante velocità, che procede per porte che si aprono su altre porte, per storie che sboccano su altre storie, basata sulla frammentarietà e sull'interruzione invece che sulla continuità (ma tutto è calibratissimo e coerente, non c'è nessuna facile scappatoia nell'irrazionale), il lettore segue con stupore il giornalista di El Mundo e la sua indagine intorno alla macchina e all'influenza da essa esercitata sulla città di Buenos Aires dal museo in cui è custodita. È un libro per lettori che amano leggere in uno stato di costante sorpresa, quasi sempre nell'imprevisto, è un libro per lettori ingenui che ancora hanno la capacità di innamorarsi, che non cercano consolazione perché anche il libro è follemente innamorato e quindi disperato, è, soprattutto, per lettori che l'io l'hanno gettato fuori dalla finestra perché non sapevano che farsene. È un libro da leggere sotto un temporale, mentre si inzuppa e ti si gonfia tra le mani fino a diventare una pappa informe e non sai se farai in tempo.
*Come un pozzo in mezzo a un prato: il pozzo è assenza del prato in quel punto, ma il pozzo è reale, non è assente.
La città assente è un razionalissimo attacco al realismo, narra il tentativo (attuato con successo grazie alla costruzione di una strana macchina) dell'innamorato che ha perduto l'amata di sottrarla alla morte, cioè non di mantenerne vivo il ricordo ma di conservarne i ricordi, senza avere però considerato che quando sarà lui a morire, la non-assente* amata morta diventerà un'eterna Penelope.
Attraverso una narrazione scandita con impressionante velocità, che procede per porte che si aprono su altre porte, per storie che sboccano su altre storie, basata sulla frammentarietà e sull'interruzione invece che sulla continuità (ma tutto è calibratissimo e coerente, non c'è nessuna facile scappatoia nell'irrazionale), il lettore segue con stupore il giornalista di El Mundo e la sua indagine intorno alla macchina e all'influenza da essa esercitata sulla città di Buenos Aires dal museo in cui è custodita. È un libro per lettori che amano leggere in uno stato di costante sorpresa, quasi sempre nell'imprevisto, è un libro per lettori ingenui che ancora hanno la capacità di innamorarsi, che non cercano consolazione perché anche il libro è follemente innamorato e quindi disperato, è, soprattutto, per lettori che l'io l'hanno gettato fuori dalla finestra perché non sapevano che farsene. È un libro da leggere sotto un temporale, mentre si inzuppa e ti si gonfia tra le mani fino a diventare una pappa informe e non sai se farai in tempo.
*Come un pozzo in mezzo a un prato: il pozzo è assenza del prato in quel punto, ma il pozzo è reale, non è assente.
August 15, 2017
THE ABSENT CITY by Ricardo Piglia
Now that I have finished Piglia’ s masterpiece I am astounded how dense and powerful this book can be; In just 139 pages he tells a tale covering journalism, loss, memory, authoritarian rule and imagination.
Inspired by the works of Borges, Roberto Arlt and Macedonio Fernandez 3 giants of Argentinian literature Piglia establishes himself as an equal in importance and inventiveness.
Published in the year 2000 Piglia intuits the coming internet age, data collection and total surveillance. Like other great artists he foresaw what was to come, the future, the breakdown of personal freedoms when we are subjects, cameras and giant servers collecting our images and movements yet “they only see my body, no one can get inside me, the brain’s loneliness is immune to electronic surveillance”. Here he holds out hope that our ideas and thoughts will always serve as barricade against the torrents of totalitarian rulers.
Having recently finished Don DeLillo’s ZERO K, I imagine DeLillo having been familiar with Piglia’s work and vice versa.
I highly recommend this unique tale.
Now that I have finished Piglia’ s masterpiece I am astounded how dense and powerful this book can be; In just 139 pages he tells a tale covering journalism, loss, memory, authoritarian rule and imagination.
Inspired by the works of Borges, Roberto Arlt and Macedonio Fernandez 3 giants of Argentinian literature Piglia establishes himself as an equal in importance and inventiveness.
Published in the year 2000 Piglia intuits the coming internet age, data collection and total surveillance. Like other great artists he foresaw what was to come, the future, the breakdown of personal freedoms when we are subjects, cameras and giant servers collecting our images and movements yet “they only see my body, no one can get inside me, the brain’s loneliness is immune to electronic surveillance”. Here he holds out hope that our ideas and thoughts will always serve as barricade against the torrents of totalitarian rulers.
Having recently finished Don DeLillo’s ZERO K, I imagine DeLillo having been familiar with Piglia’s work and vice versa.
I highly recommend this unique tale.
November 27, 2014
La ciudad ausente es un alucinante relato sobre una maquina productora de relatos donde el autor nos deleita con historias en variados estilos que oscilan desde la ciencia ficción hasta la novela negra. La máquina funciona aportando variantes que son realmente parte de un mismo argumento (la vida). La máquina posee infinito poder y autonomía y las narraciones creadas se desenvuelven en un ambiente represivo, desconsolador y sombrío. La obra evoca en mí a otra “máquina” argentina, la de la isla donde Morel se encuentra perdido (casi en una ciudad ausente) en La invención de Morel de Adolfo Bioy Casares que también me gustó muchísimo. Disfruto este tipo de literatura que se presta para un análisis profundo y que contiene elementos filosóficos para ponderar. Existen en la obra también algunas conexiones e influencias de otros autores (Macedonio Fernández, Borges, Nietzsche) y estilos que serán evidentes para los más conocedores y los más leídos. Esta pequeña reseña es apenas un intento muy superficial de una lectora sin tales pretensiones pero sí con mucha curiosidad.
Junior, el periodista investiga la aparición de grabaciones producidas por una máquina ubicada en un museo que es una especie de inteligencia artificial que manipula datos y genera realidades. Macedonio su inventor, triste y obsesionado con el amor de la esposa a quien la muerte le arrebató muy pronto, logra eternizar sus memorias o mejor dicho el cerebro de Elena en esta máquina, rescatándola así de la muerte. En la ciudad ausente se narran relatos fabricados y con diferentes versiones para justificar la misma necesidad de seguir narrando y preservar la tradición cultural de seguir contando historias que es algo esencial para seguir viviendo y que es la función de la literatura. “Todos nos inventamos historias diversas para imaginar que nos ha pasado algo en la vida”. Muy recomendable y digna de ser leída un par de veces – tan sólo si no estuviera tentada por tantos otros libros.
Algunas frases del libro para recordar:
"Lo que se puede imaginar sucede y pasa a formar parte de la realidad".
"Macedonio no intentaba producir una réplica del hombre, sino una máquina de producir réplicas. Su objetivo era anular la muerte y construir un mundo virtual".
"La realidad es interminable y se transforma y parece un relato eterno, donde todo siempre vuelve a empezar".
"La soledad es una enfermedad cerebral".
Junior, el periodista investiga la aparición de grabaciones producidas por una máquina ubicada en un museo que es una especie de inteligencia artificial que manipula datos y genera realidades. Macedonio su inventor, triste y obsesionado con el amor de la esposa a quien la muerte le arrebató muy pronto, logra eternizar sus memorias o mejor dicho el cerebro de Elena en esta máquina, rescatándola así de la muerte. En la ciudad ausente se narran relatos fabricados y con diferentes versiones para justificar la misma necesidad de seguir narrando y preservar la tradición cultural de seguir contando historias que es algo esencial para seguir viviendo y que es la función de la literatura. “Todos nos inventamos historias diversas para imaginar que nos ha pasado algo en la vida”. Muy recomendable y digna de ser leída un par de veces – tan sólo si no estuviera tentada por tantos otros libros.
Algunas frases del libro para recordar:
"Lo que se puede imaginar sucede y pasa a formar parte de la realidad".
"Macedonio no intentaba producir una réplica del hombre, sino una máquina de producir réplicas. Su objetivo era anular la muerte y construir un mundo virtual".
"La realidad es interminable y se transforma y parece un relato eterno, donde todo siempre vuelve a empezar".
"La soledad es una enfermedad cerebral".
December 18, 2025
“Yok Şehir”, hafızasını kaybetmiş gibi davranan garip bir şehri anlatan kısa bir roman…
Bu şehirde insanlar geçmişlerini, yaşadıkları olayları ve hikayelerini unutmuş gibi. Bir gazeteci, şehirde neler olup bittiğini anlamaya çalışıyor. Bu sırada sürekli hikayeler üreten gizemli bir hikaye anlatma makinesi olduğunu öğreniyor. Bu makinenin anlattığı hikayeler, şehirdeki kaybolma ve unutulma olaylarıyla bağlantılı. Gazeteci, “Neden bu şehirde herkes unutuyor, şehir niye bu kadar tuhaf?” sorusunun peşine düşüyor.
Bir şehir, onu oluşturan insanların hatıraları ve anlattıklarıyla yaşar.
Anılar giderse şehir de yok olur.
Bu şehirde insanlar geçmişlerini, yaşadıkları olayları ve hikayelerini unutmuş gibi. Bir gazeteci, şehirde neler olup bittiğini anlamaya çalışıyor. Bu sırada sürekli hikayeler üreten gizemli bir hikaye anlatma makinesi olduğunu öğreniyor. Bu makinenin anlattığı hikayeler, şehirdeki kaybolma ve unutulma olaylarıyla bağlantılı. Gazeteci, “Neden bu şehirde herkes unutuyor, şehir niye bu kadar tuhaf?” sorusunun peşine düşüyor.
Bir şehir, onu oluşturan insanların hatıraları ve anlattıklarıyla yaşar.
Anılar giderse şehir de yok olur.
June 19, 2019
Confieso (con mucha vergüenza) que de Piglia sólo había leído El último lector (que me encantó), así que me alegré cuando supe que lo estudiaríamos en el Seminario de Literatura Fantástica Hispanoamericana. De sus novelas a tratar me decanté por La ciudad ausente porque de alguna forma su título me recordó a La ciudad de Levrero (y porque un colega del semi, David, la recomendó). El propio Pligia apuntó que se trata de "una novela sobre mundos posibles, sobre realidades alternativas, sobre cómo en una ciudad hay muchas ciudades". Por otro lado, Alfonso Macedo, en su ponencia "Literatura fantástica y realismo: estética y sociedad en la narrativa de Ricardo Pligia", señala que "La ciudad ausente sugiere y profundiza el lado subversivo de Macedonio (Fernández) al ubicarlo en medio del complot contra el gobierno argentino, muy cercano a la resistencia social, que en realidad él ha propiciado con sus inventos y su teoría social". Así pues, para lograr disfrutar al máximo esta novela es necesario haber leído a Macedonio... Afortunadamente, a inicios del semestre lo estudiamos y tenía muy presente sus cuentos; sin embargo se me escaparon muchos detalles de Museo de la novela de la Eterna, eje central de La ciudad ausente. Aun sin estos referentes, puedes asirte de otros (como de las películas Alphaville, Metrópolis, Blade Runner) y de pronto te verás explorando con fascinación sus laberintos, buscando con ahínco esa máquina de historias que te cuente tu vida. Retomando a Macedo, señala que la literatura fantástica, donde podríamos colocar la obra de Piglia, "es un género altamente subversivo porque se niega a aceptar las leyes y las imposiciones que provienen de los poderes fácticos y de los poderes estatales". Por último, comparto un par de reflexiones sobre la escritura que se mencionan en la novela: “Un relato no es otra cosa que la reproducción del orden del mundo en una escala puramente verbal. Una réplica de la vida, si la vida estuviera hecha sólo de palabras. Pero la vida no está hecha sólo de palabras, está también por desgracia hecha de cuerpos, es decir, de enfermedad, de dolor y de muerte” y "Narrar es darle vida a una estatua, hacer vivir a quien tiene miedo de vivir".
September 5, 2009
La máquina cuenta cuentos de la ciudad ausente, que podría ser un pequeño Borges de bolsillo, es peligrosa no por lo que cuenta, sino porque es capaz de dar sentido a lo narrado, siendo el sentido lo único que puede escapar de las grabaciones telefónicas y de los rastreadores GPS, de los perros de caza y de la imagen satelital.
La forma de mantener el poder por "aquellos" es a base de puño y sangre, de tortura, y de otras practicas que ganan por su sencillez y brutalidad, pero al enfrentarse ante un fantasma que habla de lo "otro", lo único que se les ocurre es encerrar a la maquina en un museo donde nadie la escuche, y asi, tal vez solo de esta manera se pueda olvidar con el tiempo, y dejar que las imagenes de los televisores nos vuelvan estupidos de nueva cuenta, y dejar que el sexo nos vuelva estupidos de nueva cuenta, y dejar que el alcohol nos deje estupidos de nueva cuenta. Y quizas, por casualidad, lleguemos a acordarnos de aquella, pero no como herida abierta, no como una deuda o una injusticia mas cometida por "aquellos", sino a traves de un sueño pesado, paseando por las infinitas salas de un museo, de las infinitas cuevas difusas de la memoria que entierran a los olvidados, a los que "aquellos" quieren que se olvide.
La forma de mantener el poder por "aquellos" es a base de puño y sangre, de tortura, y de otras practicas que ganan por su sencillez y brutalidad, pero al enfrentarse ante un fantasma que habla de lo "otro", lo único que se les ocurre es encerrar a la maquina en un museo donde nadie la escuche, y asi, tal vez solo de esta manera se pueda olvidar con el tiempo, y dejar que las imagenes de los televisores nos vuelvan estupidos de nueva cuenta, y dejar que el sexo nos vuelva estupidos de nueva cuenta, y dejar que el alcohol nos deje estupidos de nueva cuenta. Y quizas, por casualidad, lleguemos a acordarnos de aquella, pero no como herida abierta, no como una deuda o una injusticia mas cometida por "aquellos", sino a traves de un sueño pesado, paseando por las infinitas salas de un museo, de las infinitas cuevas difusas de la memoria que entierran a los olvidados, a los que "aquellos" quieren que se olvide.
June 4, 2017
Una sola lectura no es suficiente para comprender la complejidad de un libro que como el aleph, se expande de manera sincrónica sobre el espacio y el tiempo. En La ciudad ausente, Piglia se da el lujo de escoger un personaje que recorre las historias que ocurren en Buenos Aires, una ciudad que entraña elementos que convergen y divergen al mismo tiempo. En ello radica la magia de esta ficción que del mismo modo de Junior deambula por la ciudad, el narrador lo hace sobre los hitos de la literatura argentina, por lo que no es arbitrario que en el camino recordemos a Borges, a Bioy Casares, a Macedonio, a Cortázar, por citar algunos.
Mención especial para el capítulo de la isla, especialmente si son lingüistas o les apasiona la discusión del lenguaje.
Por lo pronto, me alegra haber tenido la intuición de escoger este libro para conocer a Piglia.
Mención especial para el capítulo de la isla, especialmente si son lingüistas o les apasiona la discusión del lenguaje.
Por lo pronto, me alegra haber tenido la intuición de escoger este libro para conocer a Piglia.
February 21, 2019
Su tuviera que describir esta novela en una palabra, sería "confusa" Un libro que no es para todos. Aún así disfruté algunos pasajes del libro, lastimosamente el último capítulo se me hizo dificilisimo de leer, con párrafos interminables y con demasiados detalles sobre un montón de historias, voy a leer "Plata Quemada" en un futuro pero por ahora me quedo con un sabor agridulce en la boca después de terminar "la Ciudad Ausente"
August 30, 2020
Olyan, mintha a hard boiled krimiről lehántolnánk az összes felesleges firlefrancot, azt, hogy ki ölt meg kit és miért, és csak a lényeg maradna: hogy MÉGIS MI A FRANC TÖRTÉNIK VELÜNK? Junior, az oknyomozó újságíró bizonyos különös történetek nyomába ered, amelyeket (igaz-e vagy sem) egy különös gépezet ötöl ki, amit a Múzeumban őriznek (vagy nem ott). Miközben halad előre (vagy hátra, vagy körbe-körbe), a valóság és fikció* határai elmosódnak. A szereplők átlépik a történet határait, az események kontúrjukat vesztik, és végül nem tudjuk megkülönböztetni a mesét és azt, amiről mesélnek, melyik a világ és melyik a világról alkotott interpretáció, valahogy egybefolyik minden, Junior pedig az olvasóval együtt veszik el a szöveg alkotta Tükörlabirintusban.
De végtére is lehet, pont ez a tökéletes irodalom definíciója. Hogy a világ és a világról alkotott interpretáció összeolvad.
* Tekintve, hogy egy regényben vagyunk, az is fikció, amit itt valóságnak nevezek. Amit amúgy Piglia tudatosan töm tele létező személyekkel és eseményekkel, hogy még nehezebben szétszálazható legyen a dolog. Mondhatjuk tehát, hogy a valóság és a fikció és a fikcióban elhelyezett fikció mosódik össze. Amiről eszembe jutott, amit a napokban olvastam Ménes Attilánál: hogy a „másolat másolatának eredetije a másolat.” Valahogy így. Esetleg máshogy.
De végtére is lehet, pont ez a tökéletes irodalom definíciója. Hogy a világ és a világról alkotott interpretáció összeolvad.
* Tekintve, hogy egy regényben vagyunk, az is fikció, amit itt valóságnak nevezek. Amit amúgy Piglia tudatosan töm tele létező személyekkel és eseményekkel, hogy még nehezebben szétszálazható legyen a dolog. Mondhatjuk tehát, hogy a valóság és a fikció és a fikcióban elhelyezett fikció mosódik össze. Amiről eszembe jutott, amit a napokban olvastam Ménes Attilánál: hogy a „másolat másolatának eredetije a másolat.” Valahogy így. Esetleg máshogy.
April 20, 2025
tiene algunas ideas muy interesantes pero que se terminan perdiendo. cada vez se vuelve más fragmentaria, y hasta más ensayística, y eso para mí atenta contra la trama (si es que tiene trama). hay un montón de personajes, por lo menos nombra a un montón de gente que al final no terminás de entender quién es quién, qué lugar tienen en la historia porque la novela se va perdiendo en sí misma. también tiene muchos cambios de registro que son difíciles de seguir, y eso en un libro de 180 páginas es por lo menos arriesgado. si estás pensando en una novela de 1000 páginas lo entiendo, pero en menos de 200 es raro y contraproducente. de todas maneras imagino que toda esa cuestión de lo fragmentario tiene que ver con la idea general del libro, pero bueno. me hubiera encantado leer una novela sobre una máquina que crea historias y que el Estado quiere sacar de circulación porque puede ser peligrosa un poco más consistente, con más trama.
August 18, 2021
"Bu ülkede hapiste olmayan herkes polis için çalışır."
Aslında kurgu çok güzel, benim biraz kafa dağınıklığıma denk geldi.
Aslında kurgu çok güzel, benim biraz kafa dağınıklığıma denk geldi.
Read
April 5, 2020Okuması benim açımdan zorlayıcıydı, kitaba dair güçlüklerin yanında zihinlerimizin maruz kaldığı salgın kaygısı hem bilinmezlik hem de fazla bilme halinde okumakla ilgili güçlükler de vardı sanırım.
Yok Şehir, gerçekten çok ilginç bir roman. Doppleganger, köken miti, yaradılış mitleri, masallar, Şehrazad kadar antiŞehrazad,masallar kadar gerçekler Arjantin tarihinden geçmişinden karakterlerin hikayeleri kadar fütüristik bilim kurgu hikayeleri... Arjantin kadar İrlanda hepsi bu kısacık yoğun romanın içinde var.
Gerçekten her bir paragrafını karşılaştırmalı edebiyat, dilbilim kuramı, siyasi eleştiri, tarihsel bağlam, felsefe ve hatta antipsikiyatri tüm bu katmanlarla farklı farklı ve bir arada düşünebileceğin bir metin. Benim okumamda Finnegan Wake’i ve Ulysses’i, Arjantin edebiyatında Borges dahil nicesinin ustası olan Macedonio’nun bu romana referans olan romanını okumamış olmamdan ve Arjantin tarihini çok çok az biliyor olmamdan kaynaklanan çok önemli anlam ve derinlik kayıpları olduğunu düşünüyorum. Ama yine de bu eksikliklerle de olsa ondan keyif alıp onu birçok farklı yönden okuyup düşünmeye izin veriyor Piglia’nın metni. Uzun yıllardır yaşadığımız bitmeyen, şiddetini her geçen gün daha da yakından hissettiğimiz faşizmin, totalitarizmin başka coğrafyalarda yaşanışında dile, belleğe, kimliğe saldırılarının acımasızlığının ve bu yolda psikiyatrinin de kötüye kullanılıyor oluşunun benim için ayrıca rahatsız edici bir gerçekliği vardı.
Zihin ve can yakıcı, çok yaratıcı yepyeni düşünme alanları sunan heyecan verici ama karışık, parçalı bir deneyimdi.
Yok Şehir, gerçekten çok ilginç bir roman. Doppleganger, köken miti, yaradılış mitleri, masallar, Şehrazad kadar antiŞehrazad,masallar kadar gerçekler Arjantin tarihinden geçmişinden karakterlerin hikayeleri kadar fütüristik bilim kurgu hikayeleri... Arjantin kadar İrlanda hepsi bu kısacık yoğun romanın içinde var.
Gerçekten her bir paragrafını karşılaştırmalı edebiyat, dilbilim kuramı, siyasi eleştiri, tarihsel bağlam, felsefe ve hatta antipsikiyatri tüm bu katmanlarla farklı farklı ve bir arada düşünebileceğin bir metin. Benim okumamda Finnegan Wake’i ve Ulysses’i, Arjantin edebiyatında Borges dahil nicesinin ustası olan Macedonio’nun bu romana referans olan romanını okumamış olmamdan ve Arjantin tarihini çok çok az biliyor olmamdan kaynaklanan çok önemli anlam ve derinlik kayıpları olduğunu düşünüyorum. Ama yine de bu eksikliklerle de olsa ondan keyif alıp onu birçok farklı yönden okuyup düşünmeye izin veriyor Piglia’nın metni. Uzun yıllardır yaşadığımız bitmeyen, şiddetini her geçen gün daha da yakından hissettiğimiz faşizmin, totalitarizmin başka coğrafyalarda yaşanışında dile, belleğe, kimliğe saldırılarının acımasızlığının ve bu yolda psikiyatrinin de kötüye kullanılıyor oluşunun benim için ayrıca rahatsız edici bir gerçekliği vardı.
Zihin ve can yakıcı, çok yaratıcı yepyeni düşünme alanları sunan heyecan verici ama karışık, parçalı bir deneyimdi.
September 26, 2015
Hay que leerla y releerla y así siempre se te van a escapar referencias que vuelan por toda la novela. Piglia es una mente brillante y siempre temo no estar a la altura del lector al que le escribe, aunque por ser brillante también es generoso y esta novela encierra múltiples niveles de lectura. Tal vez eso la convierta en un clásico.
September 24, 2016
This seems to be the most unusual book I have ever read, or at least finished reading, and now I feel pretty strange as if the story has some how altered my personal reality. Many thanks to Ricardo Piglia for writing this masterpiece!
July 14, 2015
¡pero qué cabrón..!
April 29, 2023
1.Asombrese.
2.Lea con tiento.
3.No entienda.
4.Relea.
5. Crea entender.
6. Busque confirmación.
7. Vuelva a 1.
Más allá de la dificultad de lectura, que es notable ( gajes de la ficción paranoica), lo cierto es que la he disfrutado mucho. La historia de las historias, ¿Es ficción el mundo que vivimos? ¿Es la ficción un invento humano para bajar a la muerte? ¿Puede una máquina crear ficciones que hablen de la vida, del amor, de la propia ficción que acaso es la vida?
Y en el fondo... ¿No es todo lo que hacemos, todas las historias, al final, un mecanismo para no estar solos? Quiza la muerte y la incomunicación son solo dos vertientes de la misma realidad.
2.Lea con tiento.
3.No entienda.
4.Relea.
5. Crea entender.
6. Busque confirmación.
7. Vuelva a 1.
Más allá de la dificultad de lectura, que es notable ( gajes de la ficción paranoica), lo cierto es que la he disfrutado mucho. La historia de las historias, ¿Es ficción el mundo que vivimos? ¿Es la ficción un invento humano para bajar a la muerte? ¿Puede una máquina crear ficciones que hablen de la vida, del amor, de la propia ficción que acaso es la vida?
Y en el fondo... ¿No es todo lo que hacemos, todas las historias, al final, un mecanismo para no estar solos? Quiza la muerte y la incomunicación son solo dos vertientes de la misma realidad.
November 22, 2018
Groupie de Piglia por aqui♥️
La trama de este libro es dificil de resumir principalmente porque hay mucha mise en abyme.
Pero tentativamente podría ser: en una Buenos Aires distópica y reprimida por el Estado, un periodista recibe llamadas de una mujer que lo alertan sobre una conspiración en las altas esferas del poder político para destruir una máquina creadora de microrelatos (inventada por Macedonio Fernandez) que se mezclan y entorpecen el relato oficial.
A mi criterio el libro lo tiene todo.
Una intertextualidad compleja que abarca referencias a La Divina Comedia, Joyce (Finnegans Wake y un coqueteo con el Ulises que se me escapa de las manos) y guiños a Borges, Arlt y probablemente otros que se me hayan pasado.
La carga política de un libro que transmite la atmosfera represora que caracterizó a la Argentina desde la dictadura de Videla hasta el fin de la guerra de Malvinas y que atentaba contra artistas e intelectuales.
El limite difuso e incierto entre ficción y realidad que exacerba la referencia al contexto político donde el Estado autoritario plantea un relato y lo instala como “la verdad” y al que voces disidentes (microrelatos) cuestionan y buscan desmentir.
Así como también el cruce entre la ciencia ficción (la distopía à la façon de Orwell, Huxley y Philip Dick donde el Estado uniformiza la idiosincracia popular de manera estremecedora) y el relato policial que marca la cadencia de la narración y la carga de suspenso.
La multiplicidad de voces que mantienen al lector en un desafío constante por seguir los múltiples hilos narrativos que se desatan: la investigación de Junior (el periodista) atravesada por varias historias engendradas por la máquina narradora, el discurrir de Elena (“la maquina” o, también, la esposa de Macedonio), las referencias biográficas a Macedonio Fernandez y las entrevistas con Fuyita y el Russo que complementan la historia de la máquina.
Y last but not least, la prosa de un gran escritor pero más aún de un gran lector al que no conocí pero al que le tengo un gran cariño y una profunda admiración♥️
La trama de este libro es dificil de resumir principalmente porque hay mucha mise en abyme.
Pero tentativamente podría ser: en una Buenos Aires distópica y reprimida por el Estado, un periodista recibe llamadas de una mujer que lo alertan sobre una conspiración en las altas esferas del poder político para destruir una máquina creadora de microrelatos (inventada por Macedonio Fernandez) que se mezclan y entorpecen el relato oficial.
A mi criterio el libro lo tiene todo.
Una intertextualidad compleja que abarca referencias a La Divina Comedia, Joyce (Finnegans Wake y un coqueteo con el Ulises que se me escapa de las manos) y guiños a Borges, Arlt y probablemente otros que se me hayan pasado.
La carga política de un libro que transmite la atmosfera represora que caracterizó a la Argentina desde la dictadura de Videla hasta el fin de la guerra de Malvinas y que atentaba contra artistas e intelectuales.
El limite difuso e incierto entre ficción y realidad que exacerba la referencia al contexto político donde el Estado autoritario plantea un relato y lo instala como “la verdad” y al que voces disidentes (microrelatos) cuestionan y buscan desmentir.
Así como también el cruce entre la ciencia ficción (la distopía à la façon de Orwell, Huxley y Philip Dick donde el Estado uniformiza la idiosincracia popular de manera estremecedora) y el relato policial que marca la cadencia de la narración y la carga de suspenso.
La multiplicidad de voces que mantienen al lector en un desafío constante por seguir los múltiples hilos narrativos que se desatan: la investigación de Junior (el periodista) atravesada por varias historias engendradas por la máquina narradora, el discurrir de Elena (“la maquina” o, también, la esposa de Macedonio), las referencias biográficas a Macedonio Fernandez y las entrevistas con Fuyita y el Russo que complementan la historia de la máquina.
Y last but not least, la prosa de un gran escritor pero más aún de un gran lector al que no conocí pero al que le tengo un gran cariño y una profunda admiración♥️
February 8, 2024
Es uno de esos libros que se disfrutan mucho más cuando leíste muchos libros. En especial nacionales. Un rasgo muy de los 90' en Argentina, cuando pululaban autores como Fogwill o Forn, y una fascinación mítica por Borges que está muy bien plasmada en la historia, no tanto por una alusión directa a sus textos, sino más bien cuando hace referencia a obras que a Borges lo fascinaban. También contiene muchísimo contenido emocional ligado a la historia argentina del siglo XX, esa que para 1992 estaba tan vacía que el lenguaje podía crear cualquier cosa. Más allá del fin de la historia, claro.
Entiendo por qué puede no gustarle a mucha gente. No es pecado. Tiene un corte medio academicista que, en lo personal, habiendo cursado dos niveles de semiótica en la facultad (uno de ellos anual), me saturó un toque. Pero no está mal. Sobrevive muy bien a su tiempo. Y no es ni de cerca tan complejo como parece de buenas a primeras.
Recomendado para, quizá, aquellos que estén entrando en las complejidades de los experimentos literarios. Es una buena puerta de transición. Berreta para los editores snobs que critican a Piglia en twitter (perdón, capo, no somos dignos), insoportable para los que todavía no consiguieron superar tres páginas de El ruido y la furia.
Entiendo por qué puede no gustarle a mucha gente. No es pecado. Tiene un corte medio academicista que, en lo personal, habiendo cursado dos niveles de semiótica en la facultad (uno de ellos anual), me saturó un toque. Pero no está mal. Sobrevive muy bien a su tiempo. Y no es ni de cerca tan complejo como parece de buenas a primeras.
Recomendado para, quizá, aquellos que estén entrando en las complejidades de los experimentos literarios. Es una buena puerta de transición. Berreta para los editores snobs que critican a Piglia en twitter (perdón, capo, no somos dignos), insoportable para los que todavía no consiguieron superar tres páginas de El ruido y la furia.
November 16, 2017
Ciao caro, sono Sophia per nome! È una specie di
fresco e interessante scrivere a voi per noi essere amici.
Ho saremo felici di sapere molto bene.
I Abbiamo anche tutti parli di me, mi risponda direttamente
al mio ligustro indirizzo email sophiahareef@ymail.com.
Sto aspettando la tua email .......
Grazie, il vostro nuovo amico Sofia.
sophiahareef@ymail.com
È il messaggio che ho ricevuto dall'enigmatica Sophiasopy0 solo pochi giorni dopo aver terminato la lettura de La città assente di Ricardo Piglia, romanzo in cui si racconta dei sorprendenti e imprevedibili esiti di un congegno meccanico concepito per effettuare traduzioni automatiche e divenuto, per bizzarria del caso, una sorta di scatola magica di invenzioni narrative.
Per ovvia sincronicità, immagino che anche tu, dolce Sofì (posso chiamarti Sofì?), sia nata dall'imponderabile, un malfunzionamento di un virus informatico sviluppato da un hacker di Mumbay, e che, trasformata in una dea antica, misteriosa e lasciva, ti sia così manifestata a me.
Cara Sofì, mi hai regalato un'esperienza metaletteraria conturbante e irresistibile, corro a scriverti al tuo ligustro indirizzo.
fresco e interessante scrivere a voi per noi essere amici.
Ho saremo felici di sapere molto bene.
I Abbiamo anche tutti parli di me, mi risponda direttamente
al mio ligustro indirizzo email sophiahareef@ymail.com.
Sto aspettando la tua email .......
Grazie, il vostro nuovo amico Sofia.
sophiahareef@ymail.com
È il messaggio che ho ricevuto dall'enigmatica Sophiasopy0 solo pochi giorni dopo aver terminato la lettura de La città assente di Ricardo Piglia, romanzo in cui si racconta dei sorprendenti e imprevedibili esiti di un congegno meccanico concepito per effettuare traduzioni automatiche e divenuto, per bizzarria del caso, una sorta di scatola magica di invenzioni narrative.
Per ovvia sincronicità, immagino che anche tu, dolce Sofì (posso chiamarti Sofì?), sia nata dall'imponderabile, un malfunzionamento di un virus informatico sviluppato da un hacker di Mumbay, e che, trasformata in una dea antica, misteriosa e lasciva, ti sia così manifestata a me.
Cara Sofì, mi hai regalato un'esperienza metaletteraria conturbante e irresistibile, corro a scriverti al tuo ligustro indirizzo.
August 20, 2023
«La ausencia es una realidad material, como un pozo en el patio»
La ciudad ausente, esta ciudad donde se puede sintetizar en una sórdida y casi distópica Buenos Aires, está constituida por historias. El texto reflexiona en relación a la dictadura de Videla y la transición hacia el neoliberalismo.
La ciudad ausente señala esa paradoja en el que el mundo parece desaparecer. En relación a lo que propone Jaques Derrida, las historias contenidas en el libro, tanto la de Junior como las creadas por la máquina, son una ausencia presente, ese proceso de recordar que la realidad se construye, pero con el matiz de que no solo se construye en lo que es la manera actual de las cosas, sino que, también influye por aquello que hemos y creemos perdido. Hay voces que son silenciadas, opero mantienen laimportancia como si fueran escuchadas, pudiendose concluir que la ciuda en donde transcurre la vida de los personajes, extendiendolas a la que habitan los lectores, es una ausencia.
La ciudad ausente, esta ciudad donde se puede sintetizar en una sórdida y casi distópica Buenos Aires, está constituida por historias. El texto reflexiona en relación a la dictadura de Videla y la transición hacia el neoliberalismo.
La ciudad ausente señala esa paradoja en el que el mundo parece desaparecer. En relación a lo que propone Jaques Derrida, las historias contenidas en el libro, tanto la de Junior como las creadas por la máquina, son una ausencia presente, ese proceso de recordar que la realidad se construye, pero con el matiz de que no solo se construye en lo que es la manera actual de las cosas, sino que, también influye por aquello que hemos y creemos perdido. Hay voces que son silenciadas, opero mantienen laimportancia como si fueran escuchadas, pudiendose concluir que la ciuda en donde transcurre la vida de los personajes, extendiendolas a la que habitan los lectores, es una ausencia.
Displaying 1 - 30 of 156 reviews