»Und wer bist du wirklich?« Der Weg durch den nächtlichen Park, der Überfall all das weiß sie noch, als sie aus dem Koma erwacht. Ihre Erinnerung ist völlig klar: Sie heißt Sibylle Aurich, ist 34 Jahre alt, lebt mit Mann und Kind in Regensburg. Sie scheint fast unversehrt. Und doch beginnt mit ihrem Erwachen eine alptraumhafte Suche nach sich selbst. Zwar hat Sibylle ihr Gedächtnis behalten, die Welt aber hat offenbar die Erinnerung an Sibylle verloren: Ihr Mann kennt sie nicht, von ihrem eigenen Hochzeitsfoto starrt ihr das Gesicht einer Fremden entgegen, und niemand hat je von ihrem Sohn Lukas gehört! Wurde er entführt? Hat er nie existiert? Und wem kann sie überhaupt noch trauen?
Koğuş son zamanlarda okuduğum en iyi kitaptı :') Resmen bayıldım. O kadar sürükleyici ve merak uyandırıcı bir kurgusu varki elinizden bırakmak istemiyorsunuz. Bir günde bitirebileceğim bir kitap olduğu halde kaç gündür kitap okumaya gerçekten vakit bulamamıştım. Ve bugün ilk fırsatta bitirdim. Yine diyorum; bayıldım :') • Sibylle gözlerini bir hastane odasında açar. Ve aklına gelen ilk şey oğlu Lukas olur. Evine gittiğinde kocası onu daha önce hiç görmediğini söyler. Dahası karısı ile bir çocukları bile olmadığını söyler. Ve bu konuda herkes onunla hemfikirdir. O zaman Lukas kimdir ? Sibylle çocuğu olduğuna emindir. Fakat kimse ona inanmamaktadır. Sırlar aydınlanmaya başladığında ise Sibylle'in kabusu yeni başlamaktadır. • Kitap psikolojik gerilim diye geçiyor ama pek gerildiğim söylenemez. Sadece büyük bir merak ve heyecanla okudum kitabı. Üstelik karakterlerin durmadan ters köşe yapması merakınızı da şaşkınlığınızı da artırıyordu. Sonunu doğru tahmin etmiş olsam da bu okuma hevesimi gram eksiltmedi. Ben kesinlikle şiddetle öneriyorum. Bu kitabın reklamının iyi yapılamadığını düşünüyorum çünkü kimsede görmedim. Ama bence kesinlikle kaçırmamalısınız çok iyiydi ya :')
Resmen psikolojik gerilime ihtiyacım varmış onu anladım kitap bittiğinde . Normalde bu türün kitaplarını yarısına gelmeden çözmeye çalışır , bir kaç tahmin yürütürüm ama Koğuş 'u okurken hiçbir fikrim yoktu. Bilinçsizce ilerledim okurken.
Kitap bittiğinde beni yeterince tatmin etti mi diyecek olursanız , HAYIR! Daha çetrefilli bir şeyler bekliyordum ben.Ama gerçekten kurgunun bir çok noktasında yazarın zekasına hayran kaldım.
Desde el inicio hasta la mitad parecía el típico thriller adictivo que no paras de leer. Pero a partir de la mitad la trama se vuelve aburrida y repetitiva. Y el final parecía que iba a ser alucinante pero no. En fin, leer esta novela me parece una pérdida de tiempo. . From the beginning to the middle it seemed like the typical addictive thriller that you can't stop reading. But from the middle the plot becomes boring and repetitive. And the ending seemed like it was going to be amazing but no. In short, reading this novel seems like a waste of time.
"Kocan seni daha önce hiç görmediğini söylüyor. Ve herkes bir çocuğunun olmadığını iddia ediyor. Kimse sana inanmıyorken kime güvenebilirsin? Peki aslında sen kimsin?"
Kann man lesen, muss man aber nicht. Ich habe das Buch schon sehr lange auf meinem SuB und habe es nun mit in den Urlaub genommen, da ich mal wieder Lust auf einen spannenden Thriller hatte. Leider kam für mich in der Geschichte wenig Spannung auf und für mich war alles sehr vorhersehbar. Gestört hat mich vor allem das ständige hin und her, wer nun zu den Guten und wer zu den Bösen gehört. Fast jeder Charakter nahm an diesem Bäumchen wechsel dich Spiel teil und zum Ende hin war ich davon nur noch genervt. Der Schreibstil ist flüssig und ich las das Buch in wenigen Stunden, weshalb ich es überhaupt beendet habe. Ich will nicht weiter darauf herumreiten, da es einfach wenig gibt, was mir gefallen hat.
Insgesamt würde ich dem Buch 2,5* geben, also aufgerundet 3. (Edit einige Minuten später: Ich war mit dem Aufrunden nicht einverstanden, daher nun doch abgerundet auf 2) Dies aber auch nur, weil sich das Buch gut lesen ließ und mich auch kurzweilig unterhalten hat. Ich werde vermutlich erst einmal nichts mehr von Arno Strobel lesen.
Kitabı ilk ve ikinci yarı olarak değerlendirmek istiyorum çünkü kitabı bir bütün olarak göremiyorum + bütün olarak gördüğümde vereceğim puan bundan daha düşük olur muhtemelen.
Kitap ilk sayfası ile okuru kendisine bağlıyor, merak unsuru daima üst seviyede kalıyor. Yazarın üslubu konuyu işleyişi gerçekten güzel, sayfaları hızla çeviriyorsunuz derken ikinci yarı devreye giriyor ve konu klişeye doğru depar atıyor. İlk yarıda sizi merak ettiren şeyler tahmin edilebilir hale geliyor. Her şeyden öte psikolojik romanlarda en sevmediğim şey sonucun aceleye getirilmesidir. Tahmin edilebilirlik bile bir nebze ama, girişi yüzlerce sayfaya yayıp sonucu otuz sayfada tüketmek okuyucuya kendini kötü hissettiriyor, en azından benim için bu böyle. Bilmiyorum, başlangıç hızlı olduğu için beklentim aşırı yükseldi belki de bu nedenle hayalkırıklığı yaşadım. Siz okuyunca konuşalım bu konuda mübarekler, hadi.
Uzun zamandır okumadığım psikolojik gerilim türünde olan Koğuş'u resmen sarılarak okudum. Öyle bir özlemişim yani :D Koğuş, yazarın zekasına hayran kala kala okuduğum bir kitap oldu. Ayrıca çok da akıcıydı ki ben psikolojik gerilim kitaplarını öyle iki günde bitiremem. Gerilim demişken kitapta hiç gerilmedim bu yönü eksik kalmış. Ama o son neydi öyle? Az kalsın beynim patlıyordu ya :D Ve yazar sürekli ters köşe yaptı sanki Sibylle benmişim gibi kime güveneceğimi şaşırdım o derece.
Türünü sevenler kesinlikle almalı! Fakat pek de geriltmediğini bilmeli ki hayal kırıklığına uğramasın!
"Der Trakt" konnte mich leider nicht wirklich überzeugen. Nachdem ich den Klappentext gelesen hatte, war ich sehr gespannt, die geschilderte Vorstellung liess mich sogar erschaudern. Die ersten 30 - 50 Seiten des Buches gefielen mir dann auch sehr gut, das Tempo war perfekt, ich fieberte mit und ständig kamen neue Fragen auf. Doch dann geriet die Erzählung ins Stocken, die gleichen Handlungsstränge wiederholten sich immer wieder aufs Neue und die Charaktere bekamen leider auch keine wirklich Tiefe. Einzelne Personen wechselten ständig von der Seite der "Guten" auf die Seite der "Bösen", es gab zahlreiche (zum Teil völlig unnötige und zudem unglaubwürdige) Wendungen. Obwohl die Idee an sich mit sehr gut gefielt und ich das Buch durchaus auch unterhaltsam fand, hatte ich stets das Gefühl, dass die Hintergrundinformationen spärlich und zudem aus wissenschaftlicher Perspektive zu wenig ausgearbeitet waren. Ich glaube, dass aus der dahinterstehenden Intention ein tolles Buch hätte werden können; das Gesamtbild hat mich im Endeffekt jedoch nicht überzeugen können.
“Señora Aurich, no puedo explicarme por qué… quiero decir, de dónde ha sacado usted esa idea. Quizá esto haya sido provocado por el golpe en la cabeza, pero… señora Aurich, está confundida. Usted no tiene hijos.” ~ Pasillo oculto de Arno Strobel.
Sybille despierta en lo que cree que es una habitación de hospital. Tiene recuerdos extraños de lo qué le ha pasado y descubre que lleva dos meses en coma pero también algo más inquietante: que no es madre de un niño llamado Lukas. Ella está convencida de que todos le mienten así que emprende su huida y con ella la investigación de su vida. Pero en su casa nadie la conoce y aunque Sybille reconoce a su marido, este le dice que sí, que su mujer Sybille lleva dos meses desaparecida pero que no es ella y, para más inri, que no tienen hijos. Comienza así una espiral de hechos que Sybille tendrá que enfrentar para descubrir la verdad, en un contexto en el que no puede confiar en nadie porque todos parecen mentir.
Un libro que se lee casi de una sentada. ¡Madre mía, qué enganche! Típica historia en la que estás pasando páginas y haciendo cábalas: todos mienten; no, Sybille no es Sybille; no, es ella pero le están haciendo creer que no. En fin, poco a poco vas sabiendo qué pasa pero eso no le quita interés ni acción a la trama. Y aunque no sea el libro del año, sí es una historia entretenida y bien hilada que podría ser una película de tarde sin más aspiraciones que entretener y mantenerte un rato alejada de la realidad.
In dem Buch "Der Trakt" von Arno Strobel , geht es um Sibylle Aurich oder vielleicht doch nicht ? Naja, sie wacht auf und sieht wie sie in einem Bett in einem Raum ohne Fenster liegt. Außerdem findet sie keinen Schalter um eine Schwester zu rufen, dass sie wach ist. Was ihr merkwürdig vorkommt. Nach einer Weile kommt ein Arzt herein, Sibylle will sofort wissen was mit ihr passiert ist aber der Arzt will erst, das sie ihm seine Fragen beantwortet. Als sie an der Reihe ist und fragt wo ihr Mann ist, meint der Arzt es geht ihm gut, er ist vermutlich zuhause. Aber als Sibylle fragt, wo ihr Kind Lukas ist, meint der Arzt sie haben kein Kind. Sibylle wird misstrauisch und steht von ihrem Bett auf und geht zum Arzt und sagst ihm eindringlich, oh doch ich habe ein Kind namens Lukas. Der Arzt verneint wieder, nach ein paar Minuten will der Arzt gehen und Sibylle ist wütend und schlägt ihn nieder. Sie klaut ihm die Schlüssel und nachdem sie das Zimmer verlassen hat und bemerkt, das ist kein Krankenhaus, beginnt der größte Albtraum für sie.
Die Geschichte ist spannend und ich war richtig gefesselt von der Geschichte. Der Schreibstil war gut und die Sprecherin des Hörbuches, hat eine angenehme Stimme. Über die ganzen Personen in dem Buch habe ich einiges erfahren, was mich am Ende überrascht und erschreckt hat. Arno Strobel empfehlene ich gerne weiter, besonders dieses erste Buch, was ich von ihm gehört habe.
Arno Strobel, kesinlikle yazarı beğendim. Yeni nesil, kaliteli yazarlara ihtiyaç, bir gerçek ve Strobel'in tarzını bu düzeyde görüyorum. Koğuş, öngörülebilir senaryolardan ziyade, macera ve gizemin güzel, tutarlı bir senaryo akışı içerisinde işlenmiş. Yazarın, Bankacılığı bırakması iyi olmuş.
Endlich wieder ein guter Thriller in den Händen. Das war mein erster Strobel Band aber ich muss sagen, dass der mir sehr gefallen hat. Auch wenn sich im Laufe des Buches so langsam einige Fragen gestellt hatten, wer ist wer? Wem kann man trauen ? Hatte ich am Ende doch einige Aha Momente. Ein gut geschriebener, spannender Thriller mit einer wirklich interessanten Idee dahinter. Super !
Kitap psikolojik gerilim değil, psikolojik sıkıntı hissettirmekten öteye gidemedi benim için. Sayfalarca aynı olayların farklı mekanlardaki tekrarları ile dolu. Aynı cümleler defalarca tekrar ediyor kitapta. Diyaloglar ve karakter detayları sığ.
Das Buch war kein Psychothriller, das Buch war genau psychische Belastung für mich. Auf den Seiten wiederholten sich die gleichen Ereignisse an verschiedenen Orten. Die gleichen Sätze wiederholen sich immer wieder im Buch. Dialoge und Charakterdetails sind oberflächlich.
bueno, bueno, buenísimo. en todo el libro no dejó de haber suspenso, la historia me pareció excelente. No era una novela negra como tal o policiaca, sino todo lo contrario, creo que al estilo de los libros de Jeff ABbott. tiene un poco más de temática de espías, pero mantiene un suspenso impresionante y con una situación que no te esperas. el autor es alemán, y me he llevado una gran sorpresa por el estilo tan bueno y la forma de narrar los acontecimientos que tiene. eso nos sirve de hecho para salir un poco de los autores latinoamericanos, ingleses y estadounidenses y explorar otras vertientes, y qué mejor que en este género que tanto nos atrapa a muchos?
sybille despierta en un hospital, conectada a unos aparatos, se le dice que estuvo dos meses en coma, y su último recuerdo hace ver la desaparición de su hijo Lucas, pero resulta que cuando pregunta por él, todos se quedan desconcertados, porque sybille no tiene hijos. A partir de ese entonces toda su vida se vuelve un caos mientras trata de arreglar este entuerto. era como si de pronto todo su mundo se hubiera caído en pedazos, para descubrir algo que después cambiaría su vida para siempre. y fue algo que realmente yo no lo esperé. recomendadísimo.
İlginç ve merak uyandırıcı kurgusuyla, sürekli akan, durağan olmayan gidişatıyla kolay okunan bir kitap... Polisiye gerilim okurken tahmin yürütmeye ve kendimi karakterlerin yerine koymaya çalışırım. Bu kitapta bazı tahminlerim tutsa da bazılarında çakıldım :) Yine de her zaman sasirmayi severim ve bence bazı noktalarda bunu çok güzel başardı. Sevmediğim şey ise, Ana karakterin bazen çok saf ve kolay kandırılan bir yapıda olmasıydı. O kadar olaydan sonra çok önemli detayları görmezden gelebildi ama bir yazarin bunu neden yaptığını anlayabiliyorum. Bu kitapta "eh be kizim bu kadar da saf olunmaz ki" demekten de kendimi alamadım. Gerilim severler tercih edebilir. Ben sanırım sevdim. Daha iyi örnekleri var ama buna asla kötü bir örnek diyemem.
Die erste Hälfte war wirklich gut geschrieben. Man hat die Charaktere kennengelernt und konnte das Leiden der Frau richtig nachempfinden. Strobel hat es geschafft, die Verzweiflung und das bedrückende Gefühl der Situation auf überzeugende Weise zu vermitteln. Umso mehr war ich dann von der leider sehr schwachen und abgedrehten zweiten Hälfte enttäuscht, wo vieles keinen Sinn mehr ergab.
Okurken geriliyorsunuz bu bir gerçek ama özellikle sonlara doğru anlatılanlar sizi tatmin etmemeye başlıyor. Yazarın aşırı sağcı görüşleri de hoşuma gitmedi. Yazara 1 kurguya 3 puan :D
Pek sürükleyici bulmadım kitabı bunun en büyük nedeni de sonunu tahmin etmiş olmamdı. Bir de sanırım çeviride sıkıntılar vardı çünkü çoğu cümleler çok yapay ve kötüydü. Son olarak bir ya da birkaç sayfa eksikti benim elimdeki kitapta!
Nettes Buch für zwischendurch, aber bei Weitem nicht Strobels bestes Werk. Mir fehlte es etwas an Spannung und ich konnte mir schon denken worauf das Ganze hinauslaufen würde.
2,5. Muy ciencia ficción para mi gusto, me ha parecido floja y con un ritmo muy lento a veces. Personajes planos. Mucho mejor “ No confíes en nadie” de S. J Watson...
Yeah, well, I'm another person who doesn't really get all those people praising this book. It was poor. Watch my mouth: P O O R. Someone wrote that first 30 pages were quite exciting and with that I can agree - the idea seemed pretty appealing and involving to me, although I usually prefer horror books, where the resolution turns out to actually BE from your worst nightmares (at least it should be so). "Der Trakt" turned out to be nothing more than a piece of bullcrap, where even a good starting idea and uncountable twists of plot (when it comes to characters mostly) didn't help. At all. The writing is just bad, sentences gawky, descriptions completely don't appeal to my imagination. The plot starts out like a rocket just to quickly become an uncomfortable fart, tried to be sped up down the guts with absurdous coincidences and characters with two, three, five, ten "depths". Speaking of people in the book, all of them act as naturally as Jersey Shore milksops look. The presented feelings, not only those of Sibylle but also of other characters, are so random and preposterous that I actually started to wonder while reading if I'm emotionally retarded, and I came to a conclusion that even if I am, the characters still roll senselessly. The medical part is another thing - I have an impression that a better research could be done by visiting Wikipedia. I forced myself to finish the book to see the major mystery revealed, and after that there's nothing else to say than "Der Trakt" is so exactly-below-average that I feel sorry for the trees used for the printing paper in this case.
Nette Geschichte, vor allem die Auflösung hat mir gefallen. :) Einige Dinge kann man sich jedoch schon vorher denken und das finde ich immer schade - es stoppt die Spannung. Arno Strobel hat einen tollen Schreibstil und man kann es prima schnell lesen. Die Charaktere sind teilweise ziemlich dumm und naiv. zB wie Rosie oft handelt.. ich bezweifel, dass in Wirklichkeit jemand so handeln würde. Mir hat es trotzdem gut gefallen.
Arno Strobel.... wie immer super spannend und sehr gut erzählt ! Am Ende nimmt es einige Wendungen und das Finale ist anders als vielleicht erwartet.... Lohnt sich zu lesen !
Estaba entre ponerle 4 o 5 estrellas. Solo porque a medida que avanza la historia se hace previsible o se me ha hecho demasiado previsible.
El desarrollo de la historia es muy ágil y todo va pasando muy rápido. Es una historia con muchos giros y evidentemente algunos son previsibles, aún así es una buena historia.
Una mujer se despierta en una habitación sin ventanas y le dicen que ha tenido un accidente y ha estado 2 meses en coma. Ella cree que han pasado unas horas, huye del hospital y al presentarse en casa su marido ni nadie la reconoce...a partir de ahí empieza una búsqueda desenfrenada de su hijo y de por qué no la reconocen.
Lo dicho, es una buena historia y muy fácil de leer, si el final no hubiera sido tan simple me hubiera gustado mucho más, aún así me ha gustado y he disfrutado de este libro.
Fue algo graciosa la forma en la que conseguí terminar este libro. Resulta que yo lavaba platos tranquilamente y ya estaba por terminar. Casi siempre que lavo platos, estoy leyendo un libro en el teléfono mientras lo hago. Acababa de terminar una relectura cuando, indecisa, decidí poner otro libro para acompañar lo último que me faltaba. Nunca pensé que no pudiese parar hasta haberlo terminado, me lo he devorado de una sentada.
No sé bien cómo poner una sinopsis a este libro, lo único que sé es que la historia contiene pasajes confusos, mucho suspenso, una trama medio policial y bastantes incópnitas sobre el cerebro humano, los experimentos psicológicos y a un doctor muuuy pero muy perverso.
¡Muy recomendable para quienes disfrutamos de novela negra! :3
Es un libro de fácil lectura, a pesar de tener nombres en un idioma diferente al mío. El suspenso va de principio a fin y hacia el final posee unos giros increíbles. Y a pesar de que pudo haber mas desarrollo de cierto tema y de uno que otro personaje, era de aquellos libros que te atrapa y no puedes para de leer.
Una trama adictiva y llena de intriga, tensión y sorpresas. Me gustó mucho a pesar de varias críticas negativas que leí; me resultó entretenido. Es un "page turner" como bien leí en una reseña. No se puede soltar. Tiene un lenguaje sencillo y se lee rápido.