La Maison de l'Ancêtre

Memory, Sorrow, and Thorn #2 part 1

by Tad Williams, Jacques Collin (Translator)

Sur le Trône du Dragon siège depuis cinq cents ans le Souverain des nations humaines ; le Roi de l'Orage évincé n'est plus qu'un mort vivant qui attend sa revanche. Quelques humains, réunis dans la Ligue du Parchemin clandestine, n'oublient pas la prophétie : celui qui rassemblera les Trois Épées (Peine, Minneyar, Épine) gagnera le pouvoir sur le monde. Mais Élias, le nouveau roi, est sous l'emprise de son conseiller Pryrates, qui, au cours d'une cérémonie magique, lui fait remettre Peine, l'épée grise : aussitôt la sécheresse et la peste s'abattent sur le royaume. Les princes sont troublés : Josua, frère cadet d'Élias, se réfugie dans sa place forte de Naglimund ; Miriamélé, fille du Roi, part pour Naban demander de l'aide pour Josua. Élias prend Naglimund avec l'aide magique du Roi de l'Orage et Josua rescapé maudit son frère. Quant à Simon l'orphelin, il prend Épine, l'épée noire, au dragon blanc qui la gardait. Baigné du sang da le bête, il s'évanouit, se réveille chez les Trolls de Yicanuq...

Genres: Fantasy

444 pages, Mass Market Paperback

First published January 1, 1990

About the author

Tad Williams is a California-based fantasy superstar. His genre-creating (and genre-busting) books have sold tens of millions worldwide, in twenty-five languages. His considerable output of epic fantasy and science fiction book-series, stories of all kinds, urban fantasy novels, comics, scripts, etc., have strongly influenced a generation of writers: the ‘Otherland’ epic relaunches June 2018 as an MMO on steam.com. Tad is currently immersed in the creation of ‘The Last King of Osten Ard’, planned as a trilogy with two intermediary novels. He, his family and his animals live in the Santa Cruz mountains in a suitably strange and beautiful house. @tadwilliams @mrstad

Reviews

[Kostas · Rating 4 out of 5]

8/10

*Κριτική και για τα δύο μέρη

Η πέτρα του αποχαιρετισμού, το δεύτερο βιβλίο της σειράς Memory, Sorrow and Thorn, συνεχίζει τις περιπέτειες των ηρώων με την ιστορία να ξεκινάει αμέσως από εκεί που αφήνει το πρώτο.

Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας φαίνεται να έχει μεγαλύτερη άνεση από το προηγούμενο, καθώς η ιστορία κυλάει πολύ καλύτερα, δίνοντας έτσι και μεγαλύτερη ανάπτυξη στην στου χαρακτήρες και την ίδια την πλοκή - και αυτό κυρίως αυτό επειδή δεν έχει την μεγάλη εισαγωγή του Θρόνου από δρακοκόκαλο.
Η ιστορία, βέβαια, εξακολουθεί να είναι αρκετά μεγάλη και με τον ρυθμό να παραμένει ακόμη σχετικά αργός - κάνοντας και μια μικρή "κοιλιά" στην πορεία - όμως φτάνοντας προς το τέλος ο Williams καταφέρνει και πάλι να δώσει ένα δυνατό κλείσιμο, χτίζοντας πολύ όμορφα πάνω στον κόσμο του, αλλά και χωρίς να αποτυγχάνει επίσης να σε συναρπάσει και να σε αφήσει σε σε αγωνία για το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της σειράς.

Γενικά, Η πέτρα του αποχαιρετισμού καταφέρνει να προσφέρει αυτό που έδωσε και στο πρώτο βιβλίο της σειράς: μια υπέροχη, καλογραμμένη παραδοσιακή ιστορία με τον Williams συνεχίζει να χτίζει τον κόσμου, πηγαίνοντάς μας βαθιά μέσα στις περιπέτειες των ηρώων, και φέρνοντας μερικές ανατροπές που θα κάνουν το τελευταίο βιβλίο ένα αξέχαστο ταξίδι.

ΥΓ: Το τρίτο βιβλίο To Green Angel Tower παραμένει ακόμη αμετάφραστο, αλλά μπορείτε να δείτε την κριτική μου στην αγγλική έκδοση.

[Alexander Theofanidis · Rating 2 out of 5]

Η επάρατη μετριότητα που χαρακτηρίζει το πρώτο βιβλίο συνεχίζεται. Δεν μπορείς να ενθουσιαστείς, δεν μπορείς να απογοητευτείς εντελώς. Μπορείς είτε να το παρατήσεις, είτε να το συνεχίσεις (γκρινιάζοντας όπως εγώ).

Μετά από ενάμιση βιβλίο μπορούμε πλέον να αναφερθούμε σε ένα θέμα που πάσχει: Οι χαρακτήρες.
Ο Σάιμον. Ο πιο νερόβραστος και ημιάχρηστος ήρωας σε Fantasy ever. Οι ικανότητές του συνοψίζονται στα εξής:
α) υπάρχει
β) τέλος


Ο Τζόσουα. Απόμακρος και τεθλιμμένος, με το νεύρο που θα μπορούσε να επιδείξει ένας πουρές πατάτας (από σκόνη, όχι σμας ποτέητο) ηγείται μιας αντίστασης που δεν αντιστέκεται, απλώς κάνει βόλτες από δω κι από κει.

Η μιάουμιάου ρίελ, ή όπως αλλιώς τη λένε. Αν θέλετε ένα όχι εντελώς εκνευριστικό κορίτσι στην εφηβεία (ή κάπου εκεί) που κάνει του κεφαλιού της, είναι ιδανική.

Ο Κάντεραχ. Θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον ως χαρακτήρας, ισορροπώντας ανάμεσα στο φως και το σκότος, την ηθική και την ανηθικότητα. Αντ’ αυτού κλέβει πορτοφόλια, ρεύεται και μαζεύει φράγκα.

Ο Πραϊράτιζ. Πέραν του ότι του κάνει τρελό καραφλοshaming ο συγγραφέας, είναι καρικατούρα κακού. Πηγαινοέρχεται και κάνει mice drops σε όποιον βρει μπροστά του, αλλά με την εξαίρεση του σπαθιού που έδωσε στον Ελάιας δεν έχουμε δει κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξή του και το ρόλο του.

Όλοι οι υπόλοιποι: Ένα συνονθύλευμα από κλισέ του genre.

Φυσικά, υπάρχει και η πλοκή. Ή, για την ακρίβεια η έλλειψή της. Ο Tad έχει σκορπίσει τους ήρωές του από δω κι από κει είτε για να σώσουν τη ζωή τους, είτε για να βρουν μαγικά αντικείμενα. Μερικές αψιμαχίες, ένας δυο φίλοι νεκροί σε κάθε βιβλίο πριν προλάβουμε να δεθούμε μαζί τους (Salvatore, έχεις παρέα σε αυτό) και χαριτωμενιές με κοντοστούπικα ερωτευμένα τρολ.

Αν σκεφτεί κανείς τι ΠΑΠΑΔΕΣ (αρχιμανδριταραίους και βάλε μιλάμε) έγραψε η Robin Hobb τη δεκαετία του ’90, είναι απορίας άξιο πώς μετριότητες σαν αυτό το βιβλίο επέζησαν στη συλλογική μνήμη ως (κάτι παραπάνω από) άξιες ανάγνωσης.

Υ.Γ. Ακόμη περιμένω να δω τι κάνει αυτό το κωλόσπαθο που σέρνει μαζί του ο Σάιμον και τη μια μπορεί να κάνει cancel δράκο ενώ την άλλη δε μπορεί να καθαρίσει ούτε φιρίκι.
Υ.Γ2. Ο Μπιμπικιαναμπικ, ο καλόβολος μικρός τρολ που είναι όλο χαριτωμενιές και σοβαρότητα μου έχει καθίσει στο στομάχι σαν (την) πέτρα (του αποχωρ...ητηρίου)
Υ.Γ3. Μπορεί ΜΙΑ φορά σε όλο το βιβλίο κάποιος να απαντήσει σε ΜΙΑ ερώτηση, αντί να λέει «θα τα πούμε αργότερα αυτά», ή «θα σου πω μόνο όσα μπορείς να καταλάβεις τώρα, δηλαδή τίποτα», ή «δεν έχουμε χρόνο για να σου εξηγήσω, θα πρέπει να το βουλώσεις και να κάνεις κάμψεις μέχρι να σου πω».

[Slezadav · Rating 4 out of 5]

Moc hezká kniha. Oproti prvnímu dílu je znatelně dějivější a přitom neztrácí nic, co se týče postav nebo světotvorby.
Přetrvávají všechny klady z Trůnu z dračích kostí. Postavy jsou velmi dobře prokreslené, atmosféra putování a s tím spojených útrap se povedla náramně. Akce jako takové není mnoho, přesto jsem tady už měl pocit, že děj se posouvá a celkově se stále něco děje, přestože jde spíše o posouvání figurek po šachovnici.
Mezi zápory řadím pořád spíše uspávací tempo i když i to se zlepšilo. Z dnešního pohledu je kniha plná typických fantasy klišé, kde si člověk řekne "to jako vážně?", ale vzhledem k tomu, kdy kniha vznikla je to zcela pochopitelné. Žánr prostě takto hodně dlouho fungoval, přesto jsou tam mnohé moderní prvky a není těžké vidět, jaká všechna moderní díla z této série čerpala inspiraci.
Těžko hodnotit celkově, když jde v tomto vydání jen o polovinu knihy Navíc tady zakončenou cliffhangerem, takže si cerdikt nechám až na další část.

[Евгения Землянская · Rating 4 out of 5]

Повествование ускоряется, становится динамичнее, пышнее.