What do you think?
Rate this book
Cleaned Out
Cleaned Out tells the story of Denise Lesur, a 20-year-old woman suffering the after-effects of a back-alley abortion. Alone in her college dorm room, Denise attempts to understand how her suffocating middle-class upbringing has brought her to such an awful present. Ernaux, one of France's most important contemporary writers, daringly breaks with formal French literary tradition in this moving novel about abortion, growing up, and coming to terms with one's childhood.
127 pages, Paperback
First published January 1, 1974
417 people are currently reading
6810 people want to read
About the author
Annie Ernaux
77 books10.1k followersThe author of some twenty works of fiction and memoir, Annie Ernaux is considered by many to be France’s most important writer. In 2022, she was awarded the Nobel Prize in Literature. She has also won the Prix Renaudot for A Man's Place and the Marguerite Yourcenar Prize for her body of work. More recently she received the International Strega Prize, the Prix Formentor, the French-American Translation Prize, and the Warwick Prize for Women in Translation for The Years, which was also shortlisted for the Man Booker International Prize in 2019. Her other works include Exteriors, A Girl's Story, A Woman's Story, The Possession, Simple Passion, Happening, I Remain in Darkness, Shame, A Frozen Woman, and A Man's Place.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 823 reviews
January 19, 2023
“Nunca llegaré a borrar a fuerza de cultura, de exámenes, a la hija de los Lesur de hace cinco años, de hace apenas seis meses. ¡Siempre renegaré de mí!”
Calidad literaria aparte, que yo creo que es indiscutible, debe ser mi alma de voyeur la que me obliga a acercarme una y otra vez al striptease sentimental que Ernaux realiza en cada una de sus obras, me atrae sobremanera su absoluta falta de pudor al exhibir con tanta crudeza la catártica autoflagelación que es cada una de sus obras.
“Los armarios vacíos” es el paso de la niñez a la adolescencia de la hija del tendero Lesur, el de la «tienducha» del barrio de Clopart, contado desde el punto de vista de la adolescente que pasa por un momento angustioso de su vida, un embarazo no deseado. A la intensidad con la que se vive esa decisiva época de la vida, a la angustia por la trágica situación en la que se encuentra, hay que añadir el plus de intensidad y tragedia que Ernaux imprime a cada uno de sus relatos.
"Nunca pensé que las diferencias provinieran del dinero, creía que era algo innato, la pulcritud o la mugre, el gusto por las cosas bonitas o la dejadez. Las borracheras, el fiambre enlatado, el papel de periódico enganchado a un clavo junto al retrete, creía que era una elección, que eran felices así".
El resultado se lo pueden imaginar, una vomitona explosiva que salpica a todo y a todos a base de frases cortas a ritmo frenético, muchas veces incompletas, sin sujeto, sin verbo, o palabras sueltas que a veces se gritan entre signos de admiración, todo apelotonado, con prisa de soltarlo todo, remarcando de forma obsesiva los mismos mantras, una y otra vez: el desprecio hacia sus padres y la vida que representan, el odio hacia ellos por la humillación que le hacían sentir, la culpa por despreciarlos y por odiarlos, …
“Poder amarlos totalmente, no odiar su vida, su comportamiento, sus gustos… Ser incapaz de querer a unos padres, no saber por qué resulta insoportable… los únicos momentos que me acercaban a ellos eran los ataques de odio o de culpabilidad.”
… el sentimiento de superioridad, siempre la primera de la clase, hacia ese mundo provinciano de borrachines y de señoras con rulos haciendo la compra que no siempre podían pagar, de hombres que pegan a sus mujeres, …
“…jugamos mucho a los borrachos, nos tropezamos chillando, nos arreamos golpes, o hacemos de hombre que pega a la mujer llamándola de todo. «Zorra, puta. Te vas a enterar».”
… el golpe a su ego cuando confronta su situación con las nuevas compañeras del colegio privado y las profesoras, sus modales, su lenguaje, …
“El bien se confundía con lo limpio, con lo bonito, con la facilidad para hablar, en resumidas cuentas, con ‘lo bello’ como se decía en clase de lengua; el mal era lo feo, lo grosero, la falta de educación.”
… el placer de la revancha, de superarlas en su terreno, de sentirse por fin “relajada”, una palabra que define a las niñas bien, una palabra que le gusta, ella que gusta tanto de las palabras, aunque no se vea capaz de llegar a quitarse el miedo del todo, a llegar a su nivel de desparpajo, a la libertad de las que la han tenido desde la cuna, …
“No es cierto, no nací con ese odio, no los detesté siempre, a mis padres, a los clientes, la tienda... a los otros, los cultivados, los profesores, los como dios manda, también los odio ahora. Estoy hasta el vientre de todo. Con unas ganas tremendas de vomitar sobre ellos, sobre el mundo entero, sobre la cultura, sobre todo lo que he aprendido. Jodida por todas partes.”
…el deseo sexual que siente con una fuerza que echa por tierra todo lo aprendido hasta ese momento, la obsesión por poseer un cuerpo, el placer de sentirlo junto al suyo, advertir que su mundo gira, que toda su existencia cambia, que se convierte en “un gran sueño de carne, de olores ácidos”, mientras le gritan, y ella misma se dice a sí misma, ¡Calientapollas! ¡Qué puta eres! ¡Viciosa! ¡Golfa!
“... los santos, la Iglesia adorada condenan hasta mis pensamientos, mis deseos vagos.... No puedo separar lo que hago mal y el medio del que vengo… La iglesia lo rechaza todo a la vez... mis placeres que hasta entonces creía yo inocentes... Tengo que recibir un castigo.”
En fin, señoras y señores, Annie Ernaux.
November 21, 2022
şimdi seneler annie ernaux’nun opus magnum’u, bunu kabul edelim. bence hangi sırayla okumak istediğiniz de son derece öznel. ben tabii yayımlanma sırasıyla seneler’le başlamış oldum ve şimdi gele gele ilk romana geldik.
boş dolaplar’ı okuyunca yazarın nasıl bir yol çizdiğini ve bu yolu teknik ve anlatım olarak nasıl ustalaştırdığını görmek mümkün. bir kere burada annie ernaux’nun anlatıcısının bir adı var: denise. romanının oto-kurmaca olduğu daha net değil.
roman birkaç saatte geçiyor. aynı ölmeye yatmak gibi, kürtaj masasından kalkıp yurt odasında içindekilerin parçalanıp dökülmesini bekleyen denise’in çocukluğundan başlayıp o yaşa kadar gelmesini düşünmesinden ibaret roman.
ama nasıl bir sınıf kini… ilkokulda o taşradaki hayat, dil, ana-babasının cahilliği, pislik gözüne batmıyor. ama başarılı olup da özel ortaokula gitmeye başlayınca gördüğü sınıf çatışması, okula uyduramadığı kaba saba dili, büyüme şartları bomba gibi düşüyor önüne.
hem ergenlik hem sınıfsal fark… uydurulan yalanlar, utanılan hayatlar, uyanan duygular derken, denise’in hayatı epey bir süre orospu muyum değil miyim sorgulamasıyla geçiyor.
lisede başarısı onun özgüveni oluyor ve artık isteklerinden utanmayı bırakmış, ana baba tiksintisi baki ama onların da suçu yok’a doğru gelmiş bir yandan. artık hedefi büyük burjuva oğlanları ayartmak, diğerlerinden üstün çünkü.
ben kasabayı, bakkal dükkanını, sarhoşları, iki yüzlü ahlakı diğer kitaplardan biliyorum zaten ama bu ilk romanda bunlar bölüm bölüm de değil bilinç alkışı tekniğiyle veriliyor. bence ernaux bu akışı nasıl yapması gerektiğini de yapa yapa öğreniyor.
ana babanın sık sık söylediği bir şey var, allahtan esnaf olduk da fabrikada çalışmaktan kurtulduk. denise işçi olmalarını tercih ederdim dese de fransa taşrasında fabrikada işçi olmayo da bir başka oto kurmacadan eduard louis romanlarından öğrendik. ve evet allahtan esnaf olmuşlar.
ben de ortaokulu burslu okudum, esnaf kızıydım ama taşrada büyümedim ve türkiye’de fransa’daki gibi sınıfsal fark yoktu o dönem. ülkelerin geçmişinin toplumsal olarak bu denli etkili olması ne garip.
siren idemen yine çevirisi ve dipnotlarıyla harikalar yaratmış.
annie ernaux emek emek yaratmış kendini, nobel aldığında burun kıvıran erkekler de gidip ağlayarak günlüklerine yazsın bi zahmet :)
boş dolaplar’ı okuyunca yazarın nasıl bir yol çizdiğini ve bu yolu teknik ve anlatım olarak nasıl ustalaştırdığını görmek mümkün. bir kere burada annie ernaux’nun anlatıcısının bir adı var: denise. romanının oto-kurmaca olduğu daha net değil.
roman birkaç saatte geçiyor. aynı ölmeye yatmak gibi, kürtaj masasından kalkıp yurt odasında içindekilerin parçalanıp dökülmesini bekleyen denise’in çocukluğundan başlayıp o yaşa kadar gelmesini düşünmesinden ibaret roman.
ama nasıl bir sınıf kini… ilkokulda o taşradaki hayat, dil, ana-babasının cahilliği, pislik gözüne batmıyor. ama başarılı olup da özel ortaokula gitmeye başlayınca gördüğü sınıf çatışması, okula uyduramadığı kaba saba dili, büyüme şartları bomba gibi düşüyor önüne.
hem ergenlik hem sınıfsal fark… uydurulan yalanlar, utanılan hayatlar, uyanan duygular derken, denise’in hayatı epey bir süre orospu muyum değil miyim sorgulamasıyla geçiyor.
lisede başarısı onun özgüveni oluyor ve artık isteklerinden utanmayı bırakmış, ana baba tiksintisi baki ama onların da suçu yok’a doğru gelmiş bir yandan. artık hedefi büyük burjuva oğlanları ayartmak, diğerlerinden üstün çünkü.
ben kasabayı, bakkal dükkanını, sarhoşları, iki yüzlü ahlakı diğer kitaplardan biliyorum zaten ama bu ilk romanda bunlar bölüm bölüm de değil bilinç alkışı tekniğiyle veriliyor. bence ernaux bu akışı nasıl yapması gerektiğini de yapa yapa öğreniyor.
ana babanın sık sık söylediği bir şey var, allahtan esnaf olduk da fabrikada çalışmaktan kurtulduk. denise işçi olmalarını tercih ederdim dese de fransa taşrasında fabrikada işçi olmayo da bir başka oto kurmacadan eduard louis romanlarından öğrendik. ve evet allahtan esnaf olmuşlar.
ben de ortaokulu burslu okudum, esnaf kızıydım ama taşrada büyümedim ve türkiye’de fransa’daki gibi sınıfsal fark yoktu o dönem. ülkelerin geçmişinin toplumsal olarak bu denli etkili olması ne garip.
siren idemen yine çevirisi ve dipnotlarıyla harikalar yaratmış.
annie ernaux emek emek yaratmış kendini, nobel aldığında burun kıvıran erkekler de gidip ağlayarak günlüklerine yazsın bi zahmet :)
January 24, 2023
Intensidad, amargura, conflictos no resueltos... es lo que se encuentra en esta novela, que en realidad es una pieza del mosaico que es la obra de Annie Ernaux - básicamente su vida contada a retazos. Lo que nos ofrece es sobre todo mucha honestidad, un afán sincero de desnudar los propios sentimientos de una manera expiatoria, porque la culpa es lo que domina la narración. La culpabilidad que siente una niña cuando deja de amar a sus padres y todo lo que representan, en el momento que los mira con la óptica de la clase social superior que ha adquirido en el colegio, de sus maestros y sus compañeros. Todo un drama para una niña de diez años, que se debate entre sentimientos opuestos y no logra encontrar una salida, ni cuando finalmente llega a la universidad y consigue sus objetivos. Porque su corazón está destrozado para siempre.
Si buscas un rayo de esperanza, de humor, de reconciliación o de ecuanimidad, esta lectura no es para tí, porque la visión de Ernaux sobre la realidad y sobre sí misma es devastadora.
Ya tenía bastante con ser viciosa, reservada, una chica sin gusto y torpe frente a las compañeras de clase, ligeras, libres, puras en la vida... Solo me faltaba tener que empezar a despreciar a mis padres. Todos los pecados, todos los vicios. Nadie piensa mal de su padre o de su madre. Solo yo.
Si buscas un rayo de esperanza, de humor, de reconciliación o de ecuanimidad, esta lectura no es para tí, porque la visión de Ernaux sobre la realidad y sobre sí misma es devastadora.
Ya tenía bastante con ser viciosa, reservada, una chica sin gusto y torpe frente a las compañeras de clase, ligeras, libres, puras en la vida... Solo me faltaba tener que empezar a despreciar a mis padres. Todos los pecados, todos los vicios. Nadie piensa mal de su padre o de su madre. Solo yo.
October 29, 2022
"Babamın benimle yan yana yürüyen, tabanına otların yapıştığı kocaman ayakkabılarına bakıyordum; annemin üzerinde mavi çizgili güzel elbisesi vardı, ona sarılıyordum. Beş-altı yaşlarında onları seviyor, onlara inanıyorum. Tanrım sen bilirsin, hangi an, hangi gün duvarların rengi çirkin görünmeye, yatak odasındaki tuvalet kovası pis kokmaya başladı... Annemle babama benzeyeceğim diye ne zaman delice korkuya kapıldım..."
Boş Dolaplar, taze Nobelli canımız Annie Ernaux'nun 1974'te yayımlanmış olan ilk romanı; ve bugüne dek okuduklarım arasında en öfkeli olanı. Anlaşılan yazmak kendisine iyi gelmiş, yazdıkça, içindekileri dışarı akıttıkça sakinleşmiş belki.
Büyük yazarların ilk romanları genelde görece zayıf olur, bu kitap da diğer Ernaux eserlerine göre edebi açıdan biraz daha zayıf olmakla beraber metin; gerçekliği, dürüstlüğü ve çıplaklığıyla tam bildiğimiz Ernaux. Boş Dolaplar'da elbette 35 sene sonra yazacağı Seneler'in edebi gücünü aramak gerçekçi değil, ama bir yandan da daha ilk kitabından neyi nasıl anlatmak istediğini çok somut şekilde bulduğunu görebiliyoruz. Daha konvansiyonel biçimde yazmaya başlayıp zamanla yönünü bulan pek çok yazarın aksine Ernaux gayet ne yapmak istediğini biliyormuş, ben bu kitaptan bunu anladım ve kendisine hayranlığım iyice arttı.
Babamın Yeri ve Kürtaj'da daha detaylı okuyacağımız (Kürtaj'ı henüz okumadım, filmden yola çıkarak söylüyorum) bazı hikayeleri anlatıyor Ernaux burada. Çocukluğunu ve büyüme hikayesini, büyüdükçe kendisini kuşatan sınıf atlama arzusunu, ailesinden kültürel ve tabii hemen ardından gelen duygusal kopuşunu zaman zaman acımasızlığa varan bir çıplaklıkla anlatıyor. Ernaux herkesten önce kendisine acımasız olabildiği için her tür gaddarlığa hakkı olan birisi bence, çuvaldızı önce kendine batırdığı için acımasızlığı yargılayıcı gelmiyor bana. Ama anne-babasına duyduğu tiksintiye varan öfkeyi okumak zaman zaman epey üzücü olabiliyor - fakat sınıfsal bir yanı da olan bu kuşak çatışması bir yandan hepimiz için öyle tanıdık ki.
Tanıdık. Ernaux'da hep bulduğum his bu işte; tanıdıklık hissi, biraz da o nedenle bunca seviyorum.
Boş Dolaplar, taze Nobelli canımız Annie Ernaux'nun 1974'te yayımlanmış olan ilk romanı; ve bugüne dek okuduklarım arasında en öfkeli olanı. Anlaşılan yazmak kendisine iyi gelmiş, yazdıkça, içindekileri dışarı akıttıkça sakinleşmiş belki.
Büyük yazarların ilk romanları genelde görece zayıf olur, bu kitap da diğer Ernaux eserlerine göre edebi açıdan biraz daha zayıf olmakla beraber metin; gerçekliği, dürüstlüğü ve çıplaklığıyla tam bildiğimiz Ernaux. Boş Dolaplar'da elbette 35 sene sonra yazacağı Seneler'in edebi gücünü aramak gerçekçi değil, ama bir yandan da daha ilk kitabından neyi nasıl anlatmak istediğini çok somut şekilde bulduğunu görebiliyoruz. Daha konvansiyonel biçimde yazmaya başlayıp zamanla yönünü bulan pek çok yazarın aksine Ernaux gayet ne yapmak istediğini biliyormuş, ben bu kitaptan bunu anladım ve kendisine hayranlığım iyice arttı.
Babamın Yeri ve Kürtaj'da daha detaylı okuyacağımız (Kürtaj'ı henüz okumadım, filmden yola çıkarak söylüyorum) bazı hikayeleri anlatıyor Ernaux burada. Çocukluğunu ve büyüme hikayesini, büyüdükçe kendisini kuşatan sınıf atlama arzusunu, ailesinden kültürel ve tabii hemen ardından gelen duygusal kopuşunu zaman zaman acımasızlığa varan bir çıplaklıkla anlatıyor. Ernaux herkesten önce kendisine acımasız olabildiği için her tür gaddarlığa hakkı olan birisi bence, çuvaldızı önce kendine batırdığı için acımasızlığı yargılayıcı gelmiyor bana. Ama anne-babasına duyduğu tiksintiye varan öfkeyi okumak zaman zaman epey üzücü olabiliyor - fakat sınıfsal bir yanı da olan bu kuşak çatışması bir yandan hepimiz için öyle tanıdık ki.
Tanıdık. Ernaux'da hep bulduğum his bu işte; tanıdıklık hissi, biraz da o nedenle bunca seviyorum.
July 5, 2025
4,5*
Como é que eu podia imaginar que isto acabaria assim? (…) Cuspir, vomitar para esquecer. A vida morre dentro de mim, do meu ventre. Quando, como. Narro-me. Ainda não tenho resposta.
Há uma característica única no conjunto da obra de Annie Ernaux que é a repetição. Como remói constantemente no seu passado, o que a leva, como ela mesma disse, a ser dissidente do seu género e da sua classe, a sua escrita é um jogo de espelhos. Por conseguinte, “Perder-se” e “Paixão Simples” são duas faces da mesma moeda, enquanto “Um lugar ao Sol”, “Uma Mulher”, “Vergonha” e “Não saí da minha noite” funcionam como uma tetralogia consagrada aos pais, e por fim, “Os Anos” abarcam tudo o que veio antes, juntando o individual e o colectivo. O recém-editado “Os Armários Vazios” não é excepção, não só porque é o contraponto ficcionado de “O Acontecimento”, mas também porque serve de base a grande parte da sua produção autobiográfica, uma opção consciente que lhe permita usar um tom mais seco em oposição o seu estilo inicial:
What came to me spontaneously was the clamour of a language which conveyed anger and derision, even crudeness; a language of excess, insurgent, often used by the humiliated and offended as their only response to the memory of others’ contempt, of shame and shame at feeling shame.
-"I Will Write to Avenge My People"-
E esta obra, contada por uma jovem universitária, realmente transmite num registo cru e acerbo a frustração de quem percorreu um longo e premeditado caminho como boa aluna para ascender socialmente a um meio diferente do seu, para, afinal, deitar tudo por terra devido a uma gravidez indesejada. É enquanto espera que faça efeito o tubo que a curiosa lhe enfiou no útero para lhe provocar o aborto clandestino que Denise se perde em pensamentos, primeiro pela falta de representação nos livros que devia estar a ler…
Não há lá nada sobre a minha situação, nem um parágrafo a descrever o que sinto agora, que me ajude a atravessar estes momentos horríveis. (…) Devíamos encontrar trechos escolhidos acerca de tudo, sobre uma rapariga de 20 anos que foi à fazedora de anjos, que sai de lá, sobre o que ela pensa enquanto caminha, quando se atira para cima da cama. Eu lê-los-ia e relê-los-ia. Os livros nada dizem sobre isso. Uma bela descrição da sonda, uma transfiguração da sonda…
…e, sem seguida, recuando até à tasca/mercearia da sua infância que tanto abomina, em que a esqualidez…
No inverno, na despensa das panelas, debaixo da escada da cozinha, de pé dentro da bacia de água com sabão que servia para lavar o corpo, os dentes, as partes baixas, tudo na mesma água sem enxaguar. E a minha mãe ainda a usava para esfregar o chão de tijoleira na segunda-feira seguinte.
…convive com opulentas imagens sinestéticas, na sua pueril relação de atração/repulsão pelo seu meio.
Cubos de caldo de carne embrulhados em papéis dourados como rebuçados de luxo, salgados, queimam o céu da boca. Cachos de bananas em vagas doces. (…) Posso inundar-me de odores intensos no canto votado à perfumaria, lírios-do-vale, chipre, em frascos presos com elásticos a caixas penduradas nas paredes, levantar as tampas de estojos de pó de arroz Tokalon.
É quando entra para um colégio particular e começa a conviver com pessoas mais polidas que seguem regras de etiqueta e usam um vocabulário mais refinado, que Denise se sente diferente e, por vezes, diminuída.
Os risos, a felicidade e, de repente, tudo azeda como leite estragado, vejo-me, vejo-me e não me pareço com as outras… (…) As coisas deixam de ser como antes. Isto, a humilhação. Foi na escola que a aprendi, que a senti.
Mas cedo arranja uma solução para diminuir esse fosso…
Foi assim que comecei a querer ter êxito, contra as raparigas da turma, todas as outras raparigas, as pretensiosas, as afetadas, as mariquinhas… A minha vingança estava ali, nos exercícios de gramática, de vocabulário, (...) nas contas de somar.
…inversamente proporcional ao abismo que se abre em casa, com descrições impiedosas do estabelecimento, da clientela e sobretudo dos pais.
Eu fingia simplesmente que não via, fechava-me no quarto com os meus livros, ignorava as bebedeiras no bar. Mas as coisas afetavam-me, mesmo assim. Chorar, à frente do espelho, de punhos cerrados, farta, farta. Treze 13, 15 anos.
Os livros servem, portanto, de refúgio, mas também como factor de distanciamento dos outros…
A verdade, a verdade estava escrita a preto e branco, nos livros, era feita à minha medida. Eu observava do alto, tinha pena de quem não conseguia ler e compreender uma só página.
…até chegar à universidade e compreender que nem a literatura a arrancará das suas raízes.
A única coisa que fiz foi engolir ódio, revoltar-me contra tudo, a minha cultura não passa de imitação. Resta-me enfiar o nariz na minha merda toda. Até a literatura é um sinal de pobreza, o recurso típico para fugir ao meu meio. Falsa da cabeça aos pés, a minha verdadeira natureza, que é feito dela?
Tenho sido muito crítica em relação a Annie Ernaux, pois considero-a arrogante em “Os Anos” e indiscreta quando escreve sobre os pais, mas é quando se espraia neste tipo de autoficção que gosto de lê-la.
Como é que eu podia imaginar que isto acabaria assim? (…) Cuspir, vomitar para esquecer. A vida morre dentro de mim, do meu ventre. Quando, como. Narro-me. Ainda não tenho resposta.
Há uma característica única no conjunto da obra de Annie Ernaux que é a repetição. Como remói constantemente no seu passado, o que a leva, como ela mesma disse, a ser dissidente do seu género e da sua classe, a sua escrita é um jogo de espelhos. Por conseguinte, “Perder-se” e “Paixão Simples” são duas faces da mesma moeda, enquanto “Um lugar ao Sol”, “Uma Mulher”, “Vergonha” e “Não saí da minha noite” funcionam como uma tetralogia consagrada aos pais, e por fim, “Os Anos” abarcam tudo o que veio antes, juntando o individual e o colectivo. O recém-editado “Os Armários Vazios” não é excepção, não só porque é o contraponto ficcionado de “O Acontecimento”, mas também porque serve de base a grande parte da sua produção autobiográfica, uma opção consciente que lhe permita usar um tom mais seco em oposição o seu estilo inicial:
What came to me spontaneously was the clamour of a language which conveyed anger and derision, even crudeness; a language of excess, insurgent, often used by the humiliated and offended as their only response to the memory of others’ contempt, of shame and shame at feeling shame.
-"I Will Write to Avenge My People"-
E esta obra, contada por uma jovem universitária, realmente transmite num registo cru e acerbo a frustração de quem percorreu um longo e premeditado caminho como boa aluna para ascender socialmente a um meio diferente do seu, para, afinal, deitar tudo por terra devido a uma gravidez indesejada. É enquanto espera que faça efeito o tubo que a curiosa lhe enfiou no útero para lhe provocar o aborto clandestino que Denise se perde em pensamentos, primeiro pela falta de representação nos livros que devia estar a ler…
Não há lá nada sobre a minha situação, nem um parágrafo a descrever o que sinto agora, que me ajude a atravessar estes momentos horríveis. (…) Devíamos encontrar trechos escolhidos acerca de tudo, sobre uma rapariga de 20 anos que foi à fazedora de anjos, que sai de lá, sobre o que ela pensa enquanto caminha, quando se atira para cima da cama. Eu lê-los-ia e relê-los-ia. Os livros nada dizem sobre isso. Uma bela descrição da sonda, uma transfiguração da sonda…
…e, sem seguida, recuando até à tasca/mercearia da sua infância que tanto abomina, em que a esqualidez…
No inverno, na despensa das panelas, debaixo da escada da cozinha, de pé dentro da bacia de água com sabão que servia para lavar o corpo, os dentes, as partes baixas, tudo na mesma água sem enxaguar. E a minha mãe ainda a usava para esfregar o chão de tijoleira na segunda-feira seguinte.
…convive com opulentas imagens sinestéticas, na sua pueril relação de atração/repulsão pelo seu meio.
Cubos de caldo de carne embrulhados em papéis dourados como rebuçados de luxo, salgados, queimam o céu da boca. Cachos de bananas em vagas doces. (…) Posso inundar-me de odores intensos no canto votado à perfumaria, lírios-do-vale, chipre, em frascos presos com elásticos a caixas penduradas nas paredes, levantar as tampas de estojos de pó de arroz Tokalon.
É quando entra para um colégio particular e começa a conviver com pessoas mais polidas que seguem regras de etiqueta e usam um vocabulário mais refinado, que Denise se sente diferente e, por vezes, diminuída.
Os risos, a felicidade e, de repente, tudo azeda como leite estragado, vejo-me, vejo-me e não me pareço com as outras… (…) As coisas deixam de ser como antes. Isto, a humilhação. Foi na escola que a aprendi, que a senti.
Mas cedo arranja uma solução para diminuir esse fosso…
Foi assim que comecei a querer ter êxito, contra as raparigas da turma, todas as outras raparigas, as pretensiosas, as afetadas, as mariquinhas… A minha vingança estava ali, nos exercícios de gramática, de vocabulário, (...) nas contas de somar.
…inversamente proporcional ao abismo que se abre em casa, com descrições impiedosas do estabelecimento, da clientela e sobretudo dos pais.
Eu fingia simplesmente que não via, fechava-me no quarto com os meus livros, ignorava as bebedeiras no bar. Mas as coisas afetavam-me, mesmo assim. Chorar, à frente do espelho, de punhos cerrados, farta, farta. Treze 13, 15 anos.
Os livros servem, portanto, de refúgio, mas também como factor de distanciamento dos outros…
A verdade, a verdade estava escrita a preto e branco, nos livros, era feita à minha medida. Eu observava do alto, tinha pena de quem não conseguia ler e compreender uma só página.
…até chegar à universidade e compreender que nem a literatura a arrancará das suas raízes.
A única coisa que fiz foi engolir ódio, revoltar-me contra tudo, a minha cultura não passa de imitação. Resta-me enfiar o nariz na minha merda toda. Até a literatura é um sinal de pobreza, o recurso típico para fugir ao meu meio. Falsa da cabeça aos pés, a minha verdadeira natureza, que é feito dela?
Tenho sido muito crítica em relação a Annie Ernaux, pois considero-a arrogante em “Os Anos” e indiscreta quando escreve sobre os pais, mas é quando se espraia neste tipo de autoficção que gosto de lê-la.
January 9, 2023
No soy objetiva en mi puntuación a Ernaux. Soy una enamorada de sus libros. De su prosa, de su historia, de esa narración desde puntos de vista de distintas épocas de su vida como si las estuviera viviendo en el momento en el que escribe. Me vuelven loca las emociones que vuelca en esas frases cortas apabullantes, que te dejan sin aire, que relees, mientras piensas que ha tenido una vida dura pero que en aquellos tiempos mucha gente ha tenido esa clase de vida sin embargo ella se ve ahí atrapada entre esos dos mundos, el de su familia, el de su infancia, llena de suciedad, de "tintorro", de borrachos, de gritos, de palabras malsonantes que ella traslada a ese mundo nuevo que sus padres se esfuerzan por darle, mundo que la hace sentir humillada hasta que aprende la diferencia. La gente de bien y la otra gente, el de su origen, del que reniega. El que la cabrea, el que la llena de odio y al mismo tiempo de culpa por no saber querer a quien se deja la piel dándoselo todo para que ella estudie, para que tenga otra clase de vida, sin embargo ella no puede corresponder con gratitud...Lo dicho, obejtividad cero en mi valoración. Solo es amor y como tal, ceguera.
January 13, 2023
4.5/5
Boş Dolaplar, Annie Ernaux edebiyatına tam bir giriş gibi düşünülebilecek çok başarılı bir ilk roman. Yazarın sonraki eserlerinde bol bol yer vereceği ailesi ve onlarla kurduğu ilişki burada da başrolde. Ergenliğin getirdiği (bir türlü gitmeyen) varoluşsal/sınıfsal öfke, aşağılık kompleksi ve genç yetişkin olma halleri de bolca mevcut. Üstelik Seneler’deki kadar yoğun olmasa da yine o döneme dair yazarın tanıklığı ve aktarımı da kaydadeğer seviyede. Kısacası yer yer tekrara düşmesi dışında, hem kısa hem dolu diyebileceğim çok iyi bir metin.
Boş Dolaplar, Annie Ernaux edebiyatına tam bir giriş gibi düşünülebilecek çok başarılı bir ilk roman. Yazarın sonraki eserlerinde bol bol yer vereceği ailesi ve onlarla kurduğu ilişki burada da başrolde. Ergenliğin getirdiği (bir türlü gitmeyen) varoluşsal/sınıfsal öfke, aşağılık kompleksi ve genç yetişkin olma halleri de bolca mevcut. Üstelik Seneler’deki kadar yoğun olmasa da yine o döneme dair yazarın tanıklığı ve aktarımı da kaydadeğer seviyede. Kısacası yer yer tekrara düşmesi dışında, hem kısa hem dolu diyebileceğim çok iyi bir metin.
January 21, 2023
Cómo dijo la gran sabia Jaq, el mejor resumen de esta obra es PROBLEMAS DEL PRIMER MUNDO. Le doy dos estrellas: una por el inicio y otra por el final, el resto la verdad que lo he aguantado a duras penas. O una porque es el mínimo y otra porque la lectura es peñazo pero fluida. Os haré caso y me leeré El acontecimiento, pero aún no.
"No he hecho más que reconcomerme de odio, rebelarme contra todo, mi cultura es de pega. Lo único que puedo hacer es meter la nariz en mi propia mierda. La literatura misma no es otra cosa que un indicio de pobreza, el método clásico para salir del propio medio social. Falsa de los pies a la cabeza, mi verdadera naturaleza ¿dónde está?"
Creo que la clave de este libro (que me parece muy inferior a La mujer helada) es que te hayas sentido como Ernaux en la adolescencia, porque de otra manera no veo yo qué puede sacar una persona de ésto. A ver, no me entendáis mal, sí lo veo, os leo, empatizo y saco mis conclusiones, pero... la única bondad que le veo es adecuar tan bien ese flujo de pensamiento de una adolescente bastante pava y repelente. Sus padres la mandan a un colegio privado para sacarla del barrio en el que viven, y, al verse en el medio de dos clases sociales, empieza a odiarse primero a sí misma y luego todo y a todos. Bueno, a base de mala leche se saca los estudios y llega a la universidad, eso ya lo sabemos desde el principio. Yo quería saber qué pasaba con la abortera pero me vi leyendo sobre esa chavalita que no sabrá nada sobre la realidad de sus padres ni de sus clientes porque vive en el ensimismamiento.
"Son unos pelados, son unos voceras, y yo me lavo las manos. La verdad estaba escrita con letras de molde en los libros, y estaba hecha a mi medida. Yo miraba por encima del hombro, miraba con conmiseración a todo el que no pudiera leer una página sin entenderla."
Claro, es que es su primera obra, y lo leo y no puedo evitar que el libro se me desinfle entre las manos, porque esto no es El guardian entre el centeno, es tu prima la intensita/tu compañera de la secundaria que forraba la carpeta con fotos de Sergio Dalma/la amiga tan fan de La oreja de Van Gogh que temes por su salud mental... te cuenta sus confidencias medio borracha de melodrama una tarde que por qué quedarías con ella.
Todos conocemos alguna/s Annie Ernaux. Annie Ernaux escribió esto mientras todavía era Denise Lesur. Yo leo/escuchaba todas estas cosas y sigo pensando... qué mona, te crees que eso son problemas. Vaya manera más innecesaria de autoflagelarse y de paso poner de vuelta y media a los demás.
Y pienso, hace falta más autoestima, más heavy metal y más Lucias Berlin con las que poder salir de copas. Pero le digo, Annie, quiérete un poco, haz lo que a ti te dé la gana y ole tus santos ovarios por contarlo.
Vamos a bailar, la vida es una.
"No he hecho más que reconcomerme de odio, rebelarme contra todo, mi cultura es de pega. Lo único que puedo hacer es meter la nariz en mi propia mierda. La literatura misma no es otra cosa que un indicio de pobreza, el método clásico para salir del propio medio social. Falsa de los pies a la cabeza, mi verdadera naturaleza ¿dónde está?"
Creo que la clave de este libro (que me parece muy inferior a La mujer helada) es que te hayas sentido como Ernaux en la adolescencia, porque de otra manera no veo yo qué puede sacar una persona de ésto. A ver, no me entendáis mal, sí lo veo, os leo, empatizo y saco mis conclusiones, pero... la única bondad que le veo es adecuar tan bien ese flujo de pensamiento de una adolescente bastante pava y repelente. Sus padres la mandan a un colegio privado para sacarla del barrio en el que viven, y, al verse en el medio de dos clases sociales, empieza a odiarse primero a sí misma y luego todo y a todos. Bueno, a base de mala leche se saca los estudios y llega a la universidad, eso ya lo sabemos desde el principio. Yo quería saber qué pasaba con la abortera pero me vi leyendo sobre esa chavalita que no sabrá nada sobre la realidad de sus padres ni de sus clientes porque vive en el ensimismamiento.
"Son unos pelados, son unos voceras, y yo me lavo las manos. La verdad estaba escrita con letras de molde en los libros, y estaba hecha a mi medida. Yo miraba por encima del hombro, miraba con conmiseración a todo el que no pudiera leer una página sin entenderla."
Claro, es que es su primera obra, y lo leo y no puedo evitar que el libro se me desinfle entre las manos, porque esto no es El guardian entre el centeno, es tu prima la intensita/tu compañera de la secundaria que forraba la carpeta con fotos de Sergio Dalma/la amiga tan fan de La oreja de Van Gogh que temes por su salud mental... te cuenta sus confidencias medio borracha de melodrama una tarde que por qué quedarías con ella.
Todos conocemos alguna/s Annie Ernaux. Annie Ernaux escribió esto mientras todavía era Denise Lesur. Yo leo/escuchaba todas estas cosas y sigo pensando... qué mona, te crees que eso son problemas. Vaya manera más innecesaria de autoflagelarse y de paso poner de vuelta y media a los demás.
Y pienso, hace falta más autoestima, más heavy metal y más Lucias Berlin con las que poder salir de copas. Pero le digo, Annie, quiérete un poco, haz lo que a ti te dé la gana y ole tus santos ovarios por contarlo.
Vamos a bailar, la vida es una.
June 13, 2022
Una Ernaux tempranísima pero ya definida. Esta primera novela es la anunciación de una voz literaria potente y transparente, de una autora que desde un inicio ya tiene más que claros sus temas y obsesiones.
En "Los armarios vacíos" Ernaux emprende el camino a convertirse en una autora esencial de la autoficción y de la lengua francesa contemporánea, retratando uno de sus tópicos más trabajados (y probablemente uno de los que más busco en su obra): la movilidad social. Con crudeza y sin eufemismos, Ernaux expone esa fisura que evoluciona en una fractura casi abismal entre el mundo proletario de sus padres y el mundo burgués de la cultura y la literatura.
Esencial para complementar su obra posterior.
En "Los armarios vacíos" Ernaux emprende el camino a convertirse en una autora esencial de la autoficción y de la lengua francesa contemporánea, retratando uno de sus tópicos más trabajados (y probablemente uno de los que más busco en su obra): la movilidad social. Con crudeza y sin eufemismos, Ernaux expone esa fisura que evoluciona en una fractura casi abismal entre el mundo proletario de sus padres y el mundo burgués de la cultura y la literatura.
Esencial para complementar su obra posterior.
December 16, 2022
Ernaux Season. Day 12.
Ernaux’s first published work, I believe. You can see how it could cause a very slight impact in the literary world if it’s a debut, so credit where it’s due. Looking at it in hindsight, in the cold, brutal light of her other achievements, this novel is confused. She doesn’t know what she wants it to be - is it about the abortion? Is it about her parents? What part of her views on class and income are we coming at? Nothing is coherent. Characters and settings are introduced very briefly, only to have some 2 or 3 word descriptive phrases tossed out after them. Lazy.
Skippable.
Ernaux’s first published work, I believe. You can see how it could cause a very slight impact in the literary world if it’s a debut, so credit where it’s due. Looking at it in hindsight, in the cold, brutal light of her other achievements, this novel is confused. She doesn’t know what she wants it to be - is it about the abortion? Is it about her parents? What part of her views on class and income are we coming at? Nothing is coherent. Characters and settings are introduced very briefly, only to have some 2 or 3 word descriptive phrases tossed out after them. Lazy.
Skippable.
May 9, 2023
Tıpkı 'Yalın Tutku' gibi 'Boş Dolaplar'ı da öylesine kişisel bir yerden sevdim ki, açıkçası yıldızlara boğmak geldi içimden. Halbuki bu romanıyla öyle kıtaları yeniden keşfedenlerden değil Ernaux. Son derece sıradan bir roman aslında. Henüz satır aralarına sıkıştırdığı derin sosyolojik referanslar da çok doyurucu değil. Malum ilk romanı:) Ama kişisel geçmişine dair olan dürüstlüğü, acımasız bir kaşıma merakı beni okurken çok cezbetti. İlk gençliğine, okul anılarına ve başarılı olma dürtüsüne dair farkındalıklı cümlelerinde zaman zaman kendimi gördüm. Gözlerimi sık sık yaşartan bir metin oldu. Duygusallığından değil, geçmişi şimdi burdan bu şekil gösterebilirliğinden dolayı. (En azından benim için.) 'Seneler' bende biraz önyargı oluşturmuştu. Fakat şimdi sıra sıra diğer kitaplarını okurken Ernaux'u çok sevdiğimi söylemem lazım. 'Yalnız değilsin, hey' diyen bir ses gibi satırları. Duygudaşlık kurduğum yazarlarda yakaladığım ve önemsediğim bir şey bu. Uzun zamandır da Ernaux kadar yakınımda söyleyeni, kulağıma bağıranını duymamıştım. O yüzden özel sevdim, umarım siz de seversiniz.
May 7, 2023
hayli kararsızım bu kitapla ilgili. aslında dün bitirdim ve dünden beri, müsait oldukça insanlar neler yazmış ona bakıyorum. daha önce de söylemiştim, normalde kendi yorumumu yazmadan asla başkaları ne yazmış okumam. ama bu kitap özelindeki kararsızlığım beni nadiren seçtiğim bu yola itti -ve nadiren yaşadığım kararsızlık duygusunda olduğu gibi kimi okusam ona hak verdim.
kendi tatavamı kesip kitaba geleyim: bu kitabı okurken, özellikle eğer daha önce başka ernaux'ları okuduysanız, bunun ernaux'nun ilk kitabı olduğunu aklınızdan çıkarmamanız gerekiyor. külliyatı güçlü ve sevdiğim bir yazarın ilk kitabını birkaç kitabından sonra okuyunca ne olduysa o oldu işte: bir yandan hayranlık ve o yazara dair bayıldığınız şeylerin erken izlerini keşfetmek, bir yandan da usta işini görmüşken ham haliyle yorulmak. sanırım babamın yeri'ni değerlendirirken ernaux ile aynı frekansta gibi olduğumu hissettiğimi yazmıştım -bu kitapta ara ara kopmalar oldu dfkjghfkh. ama öte yandan şu da var: eğer bu kitabı 34 değil 14 yaşında okusam yine aynı frekansta olurduk. bu sefer anlattığı şeylerin çok geçmişte kalmış olması ve bunaltması da bir etken, üstelik dili henüz zirvesindeki gibi yalınlaşmamış ve sık sık tekrara düşerken.
tabi bunların yanında son derece adrese teslim, gerçekçi, hatta can sıkacak derecede gerçekçi bir anlatı olduğu gerçeğini atlamamak lazım. sınıfsal farklılıkları keşfetme üzerine sınıfsal veda, ergenliğin bunaltıcılığı üzerine zümrüdüanka yoldaşlığı ile birlikte anacağım bir kitap oldu boş dolaplar. üstelik hala okunmamış iki ernaux var elimde hehe.
kendi tatavamı kesip kitaba geleyim: bu kitabı okurken, özellikle eğer daha önce başka ernaux'ları okuduysanız, bunun ernaux'nun ilk kitabı olduğunu aklınızdan çıkarmamanız gerekiyor. külliyatı güçlü ve sevdiğim bir yazarın ilk kitabını birkaç kitabından sonra okuyunca ne olduysa o oldu işte: bir yandan hayranlık ve o yazara dair bayıldığınız şeylerin erken izlerini keşfetmek, bir yandan da usta işini görmüşken ham haliyle yorulmak. sanırım babamın yeri'ni değerlendirirken ernaux ile aynı frekansta gibi olduğumu hissettiğimi yazmıştım -bu kitapta ara ara kopmalar oldu dfkjghfkh. ama öte yandan şu da var: eğer bu kitabı 34 değil 14 yaşında okusam yine aynı frekansta olurduk. bu sefer anlattığı şeylerin çok geçmişte kalmış olması ve bunaltması da bir etken, üstelik dili henüz zirvesindeki gibi yalınlaşmamış ve sık sık tekrara düşerken.
tabi bunların yanında son derece adrese teslim, gerçekçi, hatta can sıkacak derecede gerçekçi bir anlatı olduğu gerçeğini atlamamak lazım. sınıfsal farklılıkları keşfetme üzerine sınıfsal veda, ergenliğin bunaltıcılığı üzerine zümrüdüanka yoldaşlığı ile birlikte anacağım bir kitap oldu boş dolaplar. üstelik hala okunmamış iki ernaux var elimde hehe.
October 16, 2022
İyi bir roman ama takıldığım bazı şeyler var. Annie Ernaux edebiyatı denince akla gelen ne varsa burada da hemen hepsi var. Ama diğer kitaplarındaki o yalınlıktan güç alan vuruculuk burada yok gibi. Biraz kaleminin ayarı kaçmış, sık sık tekrara düşmüş gibi geldi bana. Anlatıcının ailesinin işçi sınıfından orta sınıfa geçişiyle birlikte işçilere bakışının değişmesi, anlatıcının ailesini hakir görmesi ve kendini sürekli birilerine kanıtlama çabası güzel verilmiş ama metin boyunca bu konular çok tekrara düşmüş. Bir süre sonra yeter anladık dedim. A. Ernaux metinlerinde sıkça karşımıza çıkan işçi sınıfı, işçi sınıfından orta sınıfa karışmak, orta sınıfın seni kabul etmemesi, kadın olmak, cinselliğinden utanmamak gibi motifler burada da var ve tekrara düşmesi haricinde iyi kullanılmış. Anlatıcının ergenliği de iyi verilmiş. Boş Dolaplar Ernaux’nun ilk romanıymış o yüzden bahsettiğim tekrara düşme ya da kalemin ayarının kaçması gayet affedilebilir. Yalnız ilk romanından son romanına kadar bahsettiğim motifler etrafında özgün ve cesur bir edebiyat inşa etmesine hayranım. Ne yazsa okuyacağım yazarlardan. Eminim birileri dön dolaş aynı şeyi anlatıyor diyecektir. Evet genelde aynı motifleri kullanıyor ama anlattığı şey kesinlikle aynı değil. Şu ana kadar 4 kitabını okudum, hepsinde o motifleri kullanıyor ama her metinde o motiflerden birini seçip derinleştiriyor.
Hemen hepsinde işçi sınıfı, kadın olma, cinsellik gibi motifler var ama örneğin Boş Dolaplar’da çocukluğu daha derin işliyor, Seneler’de daha toplumsal bir anlatı kurmaya çalışıyor, Babamın Yeri’nde babayla hesaplaşıyor. Yalın Tutku bu dörtlüden en bağ kuramadığım kitabı oldu.
Hemen hepsinde işçi sınıfı, kadın olma, cinsellik gibi motifler var ama örneğin Boş Dolaplar’da çocukluğu daha derin işliyor, Seneler’de daha toplumsal bir anlatı kurmaya çalışıyor, Babamın Yeri’nde babayla hesaplaşıyor. Yalın Tutku bu dörtlüden en bağ kuramadığım kitabı oldu.
July 18, 2024
4.5 ⭐️
“E queriam eles que eu fosse querida… Para me safar, tinha de fechar os olhos, fingir que comia, lia, dormia num hotel qualquer. Acima de tudo, não podia ver o que era feio, sujo, esfarrapado.”
As palavras têm a força e a energia que lhes colocamos.
Impressionou-me a forma acossada, ressentida e tumultuosa como a autora dá voz à narradora. Sem fôlego, esta insulta a sua infância/adolescência marcada por uma vida medíocre e uns pais a quem ela impõe a culpa, a vergonha e a vulgaridade.
No género de autoficcão, este é um livro tenso e intenso, que se revelou numa boa leitura!
“E queriam eles que eu fosse querida… Para me safar, tinha de fechar os olhos, fingir que comia, lia, dormia num hotel qualquer. Acima de tudo, não podia ver o que era feio, sujo, esfarrapado.”
As palavras têm a força e a energia que lhes colocamos.
Impressionou-me a forma acossada, ressentida e tumultuosa como a autora dá voz à narradora. Sem fôlego, esta insulta a sua infância/adolescência marcada por uma vida medíocre e uns pais a quem ela impõe a culpa, a vergonha e a vulgaridade.
No género de autoficcão, este é um livro tenso e intenso, que se revelou numa boa leitura!
July 7, 2025
okuduğum ilk annie ernaux kitabı oldu. sadeliğini, vuruculuğunu çok sevdim. kitabın duygudaşlık dolayısıyla ara sıra sevgili arsız ölüm'ü hatırladım, denise ve dirmit'i birbirlerine benzettim. bazı kitapları tekniği ya da yazarın hayal gücü, kurduğu bağlantılar veya ifade biçimi gibi değişkenler dolayısıyla seviyorum, bazılarını sevme sebebmse sadece hikaye, izlek. boş dolaplar ikinci türden sevdiklerim arasına girdi. bir de bu kitabı kardeşimin, sena'nın tavsiyesiyle okudum, onun büyümesi, edebiyat zevki geliştirmesi ve böyle Kitap değiş tokuş edebilmek çok mutlu ediyor beni.
November 22, 2022
Öncelikle sanki kendi dilimde yazılmış gibi bir kitap çevirisi okuduğum için; çevirmene sonsuz teşekkürlerimle.
Cüret!
Bu kelimeyi uzun süredir kullanmadığım gibi böyle de olumlu bir anlam da olabileceğini açıkçası pek düşünmemiştim. Kelime Annie Ernaux’un açıkça kullanımıyla kişisel gündemime oturmuş oldu. Nobel Komitesi de, gerekçeli açıklamasında, bu ödülü ona, kişisel hafızayı cesaret ve duyarlılıkla savunduğu için verdiğini açıklaması gibi. Biz de çok kullanıldığı gibi ‘bu ne cüret dememişler’ yani:)
Peki neye cüret etmiş yazar?
‘Sonun kötü olur’ diye büyütülen küçücük çocukların dünyanın her yerinde olduğuna. Zamanı geldi, gelenek, mal mülk vb diye kurulan aile kurumunun yılmadan her dilde ‘biz senin aileniz, biliyorsun’ demeye devam ettiğine. Yoksulluğa, günaha, dine din adamlarına, okullara, öğretmenlere, sağlıksız koşullarda yapılan kürtaja, tuvaletlere, statüye… En değerli varlığımız çocuklarımızın (?) nasıl ortamlarda, hangi ebeveynlerle büyüdüğüne…
Kişisel bellek, toplumsal bellek ve dünyanın tüm bellekleri ödüllü ödülsüz şişti walla şişti!
Sıkı kitap, iyi çeviri okunmalı!
“ Farklıların paradan kaynaklanabileceği hiç aklıma gelmezdi, insanların doğuştan temiz ya da pasaklı, zevk sahibi ya da sallapati olduğunu sanırdım. Ayyaşlık, konserve et, tuvaletin yanındaki çiviye asılmış gazete kâğıtları, bunları kendilerinin seçtiğini ve böyle mutlu olduklarını sanırdım. Yığınla ders almak, kafa yormak, okumak gerekiyormuş, böyle düşünmeyi bırakmak için, hele çocukken, insan her şeyin değişmez bir şekilde belirlenmiş olduğuna inanıyor. “
Cüret!
Bu kelimeyi uzun süredir kullanmadığım gibi böyle de olumlu bir anlam da olabileceğini açıkçası pek düşünmemiştim. Kelime Annie Ernaux’un açıkça kullanımıyla kişisel gündemime oturmuş oldu. Nobel Komitesi de, gerekçeli açıklamasında, bu ödülü ona, kişisel hafızayı cesaret ve duyarlılıkla savunduğu için verdiğini açıklaması gibi. Biz de çok kullanıldığı gibi ‘bu ne cüret dememişler’ yani:)
Peki neye cüret etmiş yazar?
‘Sonun kötü olur’ diye büyütülen küçücük çocukların dünyanın her yerinde olduğuna. Zamanı geldi, gelenek, mal mülk vb diye kurulan aile kurumunun yılmadan her dilde ‘biz senin aileniz, biliyorsun’ demeye devam ettiğine. Yoksulluğa, günaha, dine din adamlarına, okullara, öğretmenlere, sağlıksız koşullarda yapılan kürtaja, tuvaletlere, statüye… En değerli varlığımız çocuklarımızın (?) nasıl ortamlarda, hangi ebeveynlerle büyüdüğüne…
Kişisel bellek, toplumsal bellek ve dünyanın tüm bellekleri ödüllü ödülsüz şişti walla şişti!
Sıkı kitap, iyi çeviri okunmalı!
“ Farklıların paradan kaynaklanabileceği hiç aklıma gelmezdi, insanların doğuştan temiz ya da pasaklı, zevk sahibi ya da sallapati olduğunu sanırdım. Ayyaşlık, konserve et, tuvaletin yanındaki çiviye asılmış gazete kâğıtları, bunları kendilerinin seçtiğini ve böyle mutlu olduklarını sanırdım. Yığınla ders almak, kafa yormak, okumak gerekiyormuş, böyle düşünmeyi bırakmak için, hele çocukken, insan her şeyin değişmez bir şekilde belirlenmiş olduğuna inanıyor. “
September 29, 2022
Ferrante ve Ernaux sohbet etseler de biz de okusak istiyorum.
June 13, 2022
"Mi cuarto, con un papel pintado rosa de flores, el armario que aún me parece bonito, es una sala de espera."
A veces pienso que es como un duelo. Hay que aprender a vivir con ello. El vivir entre dos mundos. El lugar del origen social y el lugar de las aspiraciones culturales. El no pertenecer a ninguno de los dos. El no estar a gusto en ningún sitio. El despreciar a ambos. El amar a ambos. El complejo de inferioridad siempre presente. La culpa.
Mi primer Ernaux escupido a la cara. Sin medias tintas. Aquí hay odio y asco, humillación, egoísmo y vergüenza. Hay vida y pulsión sexual. Bienvenida a mi vida, Ernaux. No sé si darte las gracias.
"Dios mío, en qué momento, qué día la pintura de las paredes se vuelve horrenda, el orinal empieza a apestar, los tipos del bar se convierten en borrachines, en despojos... Cuándo comencé a sentir pánico a parecerme a mis padres... No fue un día concreto, no hubo ningún desgarro... Los ojos que se abren... por tonterías. Aquel mundo no dejó de pertenecerme en un día. Hicieron falta años antes de ponerme a gritar frente al espejo que no puedo aguantarlos, que les he salido rana... Progresivamente. De quién fue la culpa. Y no todo fue tan negro, siguió habiendo momentos de placer, eso me salvaba. Viciosa."
"Pero los descubrimientos más hermosos, los que me persiguen, los que me arrancan a mí misma, disolviendo por completo mi entorno, los encuentro en los libros de lectura, de vocabulario y de gramática."
"Nunca pensé que las diferencias provinieran del dinero, creía que era algo innato, la pulcritud o la mugre, el gusto por las cosas bonitas o la dejadez. Las borracheras, el fiambre enlatado, el papel de periódico enganchado a un clavo junto al retrete, creía que era una elección, que eran felices así. Hacen falta un montón de reflexiones, lecturas, clases, para no pensar de esa manera, sobre todo cuando se es una niña, y siempre ha sido así."
"Estaba viviendo un momento extraordinario de libertad y de placer: no es ninguna tontería descubrir a Camus con las gallinas que se acercan a cagar a un metro de ti y los tipos que pasan por delante profiriendo burradas acerca de la altura del general De Gaulle. Descubrir que todo lo demás, lo que te rodea, no es verdad, es justo un arreglo debido al azar y en el que yo no tengo nada que ver. Son unos pelados, son unos voceras, y yo me lavo las manos. La verdad estaba escrita con letras de molde en los libros, y estaba hecha a mi medida. Yo miraba por encima del hombro, miraba con conmiseración a todo el que no pudiera leer una página sin entenderla."
A veces pienso que es como un duelo. Hay que aprender a vivir con ello. El vivir entre dos mundos. El lugar del origen social y el lugar de las aspiraciones culturales. El no pertenecer a ninguno de los dos. El no estar a gusto en ningún sitio. El despreciar a ambos. El amar a ambos. El complejo de inferioridad siempre presente. La culpa.
Mi primer Ernaux escupido a la cara. Sin medias tintas. Aquí hay odio y asco, humillación, egoísmo y vergüenza. Hay vida y pulsión sexual. Bienvenida a mi vida, Ernaux. No sé si darte las gracias.
"Dios mío, en qué momento, qué día la pintura de las paredes se vuelve horrenda, el orinal empieza a apestar, los tipos del bar se convierten en borrachines, en despojos... Cuándo comencé a sentir pánico a parecerme a mis padres... No fue un día concreto, no hubo ningún desgarro... Los ojos que se abren... por tonterías. Aquel mundo no dejó de pertenecerme en un día. Hicieron falta años antes de ponerme a gritar frente al espejo que no puedo aguantarlos, que les he salido rana... Progresivamente. De quién fue la culpa. Y no todo fue tan negro, siguió habiendo momentos de placer, eso me salvaba. Viciosa."
"Pero los descubrimientos más hermosos, los que me persiguen, los que me arrancan a mí misma, disolviendo por completo mi entorno, los encuentro en los libros de lectura, de vocabulario y de gramática."
"Nunca pensé que las diferencias provinieran del dinero, creía que era algo innato, la pulcritud o la mugre, el gusto por las cosas bonitas o la dejadez. Las borracheras, el fiambre enlatado, el papel de periódico enganchado a un clavo junto al retrete, creía que era una elección, que eran felices así. Hacen falta un montón de reflexiones, lecturas, clases, para no pensar de esa manera, sobre todo cuando se es una niña, y siempre ha sido así."
"Estaba viviendo un momento extraordinario de libertad y de placer: no es ninguna tontería descubrir a Camus con las gallinas que se acercan a cagar a un metro de ti y los tipos que pasan por delante profiriendo burradas acerca de la altura del general De Gaulle. Descubrir que todo lo demás, lo que te rodea, no es verdad, es justo un arreglo debido al azar y en el que yo no tengo nada que ver. Son unos pelados, son unos voceras, y yo me lavo las manos. La verdad estaba escrita con letras de molde en los libros, y estaba hecha a mi medida. Yo miraba por encima del hombro, miraba con conmiseración a todo el que no pudiera leer una página sin entenderla."
November 27, 2024
Bazen yayınevlerinin, kitapları yayınlama sıralarından hoşlanmıyoruz -seri kitaplarda gidip karmakarışık sıratla basılmasına hala gıcık oluyorum o ayrı- ama Boş Dolaplar’ı okurken bir kez daha “iyi ki bu kitapla tanışmamışım” dedim.
Boş Dolaplar kesinlike kötü değil, onu en başından söyleyeyim. Ama alışkın olduğumuz Annie Ernaux kitaplarından oldukça farklı. Çünkü kendisi ilk kitabı olan Boş Dolaplar’da, sonraki kitaplarında hep özel bir bağ kuracağımız otokurmacanın ilk temelleri atıyor. Bu kitapta kendisine dışarıdan bakarak; yurttaki odasında hamileliğinin sona ermesini bekleyen-“Olay” kitabının zemini de burada oluşmaya başlıyor- 20 yaşındaki edebiyat öğrencisi Denise Lesur’un bilinç akışıyla iç dünyasını açıyor. Belki de hikayesini başka bir karaktere yüklemenin özgürlüğünden ya da gençliğin - hatta ergenliğin- ve kitap boyunca ön planda olan sınıf ayrımının getirdiği öfke ve utançtan dolayı bambaşka bir tarz ve dil ile karşılaşıyorsunuz. Tabii bunda henüz ilk kitap olmasından kaynaklı tarzını henüz bulamamış olması ya da çabaladığı sınıf geçişinin henüz tamamlanmamış olması da etkili olabilir. Ancak bariz bir şekilde çok daha sert, - hatta tam da kitapta bahsettiği taşra kabalığında- öfkeli, kırılgan ve alıştığımız yalın anlatıdan uzak. Ama yine de çok etkileyici. Çünkü içine doğduğu ve büyüdüğü dünya ile eğitim aldığı dünya arasındaki kapanmaz uçurum; yaşadığı dışlanma, iki sınıf arasında sıkışmasından gelen öfkesi, ailesine ve kendi dünyasına duyduğu tiksinme, bunun getirdiği suçluluk ve utanç, kendini inkar ve cinsel isteklerini dahi kendi sınıfından kaynaklı olarak diğer kadınlardan daha bayağı- aşağılayıcı görmesiyle sarsıcı bir öfke ve utanç patlaması. Eğer “Bir Kadın” ve “Bir Adam ( aka. Babamın Yeri) kitaplarını okuduysanız, bu erken dönem patlaması daha da farklı bir hale geliyor. Bence “Boş Dolaplar” Annie Ernaux ile tanışma kitabınız olmasın, ama diğer kitaplarını okuduktan sonra mutlaka dönün. Hem 20. yüzyılın son yarısında, Fransa’da yaşanan sınıf farkının boyutlarını, bu ayrımın arasına sıkışmış öfkeli bir genç kadının gözünden görmek açısından hem de bugün Nobel ödüllü, muazzam bir yazar olan Annie Ernaux’nun yazım tarzının ve bugün olduğu kişiye dönüşümünün başlangıcını, geçtiği yolları görebilmek açısından mutlaka okuyun.
Boş Dolaplar kesinlike kötü değil, onu en başından söyleyeyim. Ama alışkın olduğumuz Annie Ernaux kitaplarından oldukça farklı. Çünkü kendisi ilk kitabı olan Boş Dolaplar’da, sonraki kitaplarında hep özel bir bağ kuracağımız otokurmacanın ilk temelleri atıyor. Bu kitapta kendisine dışarıdan bakarak; yurttaki odasında hamileliğinin sona ermesini bekleyen-“Olay” kitabının zemini de burada oluşmaya başlıyor- 20 yaşındaki edebiyat öğrencisi Denise Lesur’un bilinç akışıyla iç dünyasını açıyor. Belki de hikayesini başka bir karaktere yüklemenin özgürlüğünden ya da gençliğin - hatta ergenliğin- ve kitap boyunca ön planda olan sınıf ayrımının getirdiği öfke ve utançtan dolayı bambaşka bir tarz ve dil ile karşılaşıyorsunuz. Tabii bunda henüz ilk kitap olmasından kaynaklı tarzını henüz bulamamış olması ya da çabaladığı sınıf geçişinin henüz tamamlanmamış olması da etkili olabilir. Ancak bariz bir şekilde çok daha sert, - hatta tam da kitapta bahsettiği taşra kabalığında- öfkeli, kırılgan ve alıştığımız yalın anlatıdan uzak. Ama yine de çok etkileyici. Çünkü içine doğduğu ve büyüdüğü dünya ile eğitim aldığı dünya arasındaki kapanmaz uçurum; yaşadığı dışlanma, iki sınıf arasında sıkışmasından gelen öfkesi, ailesine ve kendi dünyasına duyduğu tiksinme, bunun getirdiği suçluluk ve utanç, kendini inkar ve cinsel isteklerini dahi kendi sınıfından kaynaklı olarak diğer kadınlardan daha bayağı- aşağılayıcı görmesiyle sarsıcı bir öfke ve utanç patlaması. Eğer “Bir Kadın” ve “Bir Adam ( aka. Babamın Yeri) kitaplarını okuduysanız, bu erken dönem patlaması daha da farklı bir hale geliyor. Bence “Boş Dolaplar” Annie Ernaux ile tanışma kitabınız olmasın, ama diğer kitaplarını okuduktan sonra mutlaka dönün. Hem 20. yüzyılın son yarısında, Fransa’da yaşanan sınıf farkının boyutlarını, bu ayrımın arasına sıkışmış öfkeli bir genç kadının gözünden görmek açısından hem de bugün Nobel ödüllü, muazzam bir yazar olan Annie Ernaux’nun yazım tarzının ve bugün olduğu kişiye dönüşümünün başlangıcını, geçtiği yolları görebilmek açısından mutlaka okuyun.
October 16, 2023
In Annie Ernaux' Debüt sind bereits (fast) alle Themen ihrer späteren Bücher angelegt. Um was es sich handelt, Erzählung, Novelle oder Roman, wird nicht mitgeteilt. Dass es sich um einen fiktional(isiert)en Text handelt, entnehme ich der Tatsache, dass sich die Ich-Erzählerin Denise Lesur nennt. Eingebettet (eingeklammert) ist der Text in das traumatische Erlebnis einer Abtreibung. Es ist die Lebensbeschreibung eines Mädchens, einer jungen Frau aus einfachen Verhältnissen, die in einer Art Monolog erzählt, wie es ihr als Bildungsaufsteigerin erging, welches ihre Motive waren, wie sich der Widerspruch zwischen der Gesellschaftsschicht, zu der sie sich hin-, und ihrem Elternhaus, von dem sie sich wegbewegte, auswirkte. Sie scheut sich weder, die Verachtung, die sie ihren Eltern gegenüber entwickelt, noch die Verachtung sich selbst gegenüber in Worte zu fassen. Sie ist aber auch in der Lage für ihre Eltern und für sich selbst Verständnis aufzubringen. Ein kraftvoller, manchmal verstörender Text.
October 5, 2022
Anlatı ve içerik olarak Annie Ernaux'un Seneler romanına en yakın kitabı Boş Dolaplar. Çocukluğundan ergenliğine, kırsaldaki bakkala sığamayan ruhundan okul hayatında kendini ispatlama çabalarına, ergenlikteki romansa ve cinselliğe açıkça bakışına, üniversiteden kürtajına uzanan dönemine otobiyografik bir anlatı okuyoruz yine. Detaylarıyla beni büyüledi. Taşra sıkıntısından ergen buhranlarına iç sıkan yerleri de yok değil fakat nesnelerle ilişkimiz, dönemin yaşam tarzı, siyasi iklimine hafiften dokundurmalar ve kürtaj deneyiminden kısaca bahsedişiyle her zamanki açıksözlü, gözlemci, keskin tavrını korumuş. Seneler'e sağlam bir hazırlık olarak okunabilir. Ernaux deneysellikle klasik hikayeciliği çok iyi bütünleştirdiği için başarılı bence en çok. Kişisel olarak da şimdiye kadar okuduklarıma bakarak Ernaux'u en çok bu yüzden sevdim, seviyorum.
January 14, 2023
*Tres estrellas y media.
November 16, 2025
Leitura em voz alta com as Sônechkas.
October 2, 2023
Yazarın yayımlanan ilk kitabı. Annie Ernaux'nun ustalık eseri olarak görülen Seneler kitabının öncüsü kabul edilebilir Boş Dolaplar. Seneler'i yarım bırakmıştım, okuyacağım. Orada da ailesi ve hayatı ile hesaplaşıyordu yazar, fakat anlatım dili daha etkileyici ve toplumsal arka plan daha iyi verilmişti okuduğum kadarıyla.
Boş Dolaplar kitabında metin çarpıcı bir şekilde açıldı. Kaçak bir kürtajcıya giden, başına gelenler hakkında okudukları arasında tek bir satır olmamasına, okuyup öğrendiklerinin bu durum karşısında bomboş kalmasına isyan eden yirmi yaşındaki Denise Lesur isimli anlatıcımız var. Bu açılış nedeniyle güçlü bir kadın anlatısı okuyacağım zannettim ama yazar çocukluğunu, gençliğini anlatmış daha çok.
1974 yılında yayımlandığı düşünülürse Fransa için bile cesur bir girişim kabul edebiliriz galiba. Seneler kitabına giden yolda yazarın geçirdiği değişimi görmek açısından okuduğuma memnun kaldım. Anlatım dili açısından ise pek övemiyorum. Annie Ernaux eserlerini okumaya devam edeceğim.
Boş Dolaplar kitabında metin çarpıcı bir şekilde açıldı. Kaçak bir kürtajcıya giden, başına gelenler hakkında okudukları arasında tek bir satır olmamasına, okuyup öğrendiklerinin bu durum karşısında bomboş kalmasına isyan eden yirmi yaşındaki Denise Lesur isimli anlatıcımız var. Bu açılış nedeniyle güçlü bir kadın anlatısı okuyacağım zannettim ama yazar çocukluğunu, gençliğini anlatmış daha çok.
1974 yılında yayımlandığı düşünülürse Fransa için bile cesur bir girişim kabul edebiliriz galiba. Seneler kitabına giden yolda yazarın geçirdiği değişimi görmek açısından okuduğuma memnun kaldım. Anlatım dili açısından ise pek övemiyorum. Annie Ernaux eserlerini okumaya devam edeceğim.
November 25, 2025
"Os armários vazios", publicado em 1974, é o primeiro romance de Annie Ernaux, e pode dizer-se que é já a introdução a temas que serão fulcrais na obra da autora: o choque entre classes sociais, a condição de ser mulher e a ruptura com a família.
A história começa com Denise Lesur a fazer um aborto quando tinha 21 anos. No entanto, voltamos ao passado e conhecemos a infância e adolescência da personagem. Denise Lesur vem de uma família de classe mais baixa e com pouca instrução e é a primeira pessoa da família a frequentar o ensino superior. À medida que vai crescendo, e sobretudo a partir do momento em que entra para um colégio privado, Denise percebe que há um mundo inteiro a separar a realidade dos pais e a realidade das pessoas de classe mais alta.
Denise sente-se uma estranha no mundo dos pais, sente-se uma estrangeira, sente ódio e nojo pelo café-mercearia dos pais. Mas também sabe que é graças a esse negócio e graças ao esforço dos pais que pode ir estudar para um colégio privado e depois entrar na universidade.
Há um ódio constante ao medíocre e ao vulgar, e um sonho de sair do meio onde cresceu. Todo o enredo está assente no choque de classes, a diferença entre proletariado e burguesia, entre o café-mercearia dos pais e o colégio privado, que se traduz num complexo de inferioridade (muito irritante de ler).
Enquanto estava a ler este livro, partilhei nos stories que este era só para os fortes. Porque a personagem é muito irritante, egoísta e mimada e sei que nem todos vão ter paciência para ela. Diria que aconselho esta leitura quando já tiverem lido uns quantos livros da autora...
Eu amei este livro, porque Annie Ernaux não tem medo de se expôr. E podemos dizer que é a personagem e não a autora, mas todos nós que lemos os livros dela sabemos perfeitamente que Denise Lesur é a Annie Ernaux. Talvez mais exagerada, mas ainda assim há muito de Annie em Denise.
Mais um livro de Annie Ernaux terminado e mais um livro que acabou todo sublinhado e comentado ❤️
A história começa com Denise Lesur a fazer um aborto quando tinha 21 anos. No entanto, voltamos ao passado e conhecemos a infância e adolescência da personagem. Denise Lesur vem de uma família de classe mais baixa e com pouca instrução e é a primeira pessoa da família a frequentar o ensino superior. À medida que vai crescendo, e sobretudo a partir do momento em que entra para um colégio privado, Denise percebe que há um mundo inteiro a separar a realidade dos pais e a realidade das pessoas de classe mais alta.
Denise sente-se uma estranha no mundo dos pais, sente-se uma estrangeira, sente ódio e nojo pelo café-mercearia dos pais. Mas também sabe que é graças a esse negócio e graças ao esforço dos pais que pode ir estudar para um colégio privado e depois entrar na universidade.
Há um ódio constante ao medíocre e ao vulgar, e um sonho de sair do meio onde cresceu. Todo o enredo está assente no choque de classes, a diferença entre proletariado e burguesia, entre o café-mercearia dos pais e o colégio privado, que se traduz num complexo de inferioridade (muito irritante de ler).
Enquanto estava a ler este livro, partilhei nos stories que este era só para os fortes. Porque a personagem é muito irritante, egoísta e mimada e sei que nem todos vão ter paciência para ela. Diria que aconselho esta leitura quando já tiverem lido uns quantos livros da autora...
Eu amei este livro, porque Annie Ernaux não tem medo de se expôr. E podemos dizer que é a personagem e não a autora, mas todos nós que lemos os livros dela sabemos perfeitamente que Denise Lesur é a Annie Ernaux. Talvez mais exagerada, mas ainda assim há muito de Annie em Denise.
Mais um livro de Annie Ernaux terminado e mais um livro que acabou todo sublinhado e comentado ❤️
January 16, 2025
Os "Armários Vazios" é o quarto livro que leio de Annie Ernaux e, possivelmente, durante muito tempo, não vou voltar a ler mais nenhuma obra desta autora.
Não obstante ter ganho o Prémio Nobel da Literatura em 2022 e de ser considerada uma das escritoras francesas mais importantes da atualidade, apenas gostei de um dos quatro livros que li da mesma. A forma como escreve e as reflexões que faz sobre a sua vida e a dos que a rodeiam não me agradam.
A sua escrita é dura, fria e utiliza, algumas vezes, uma linguagem quase a roçar a obscenidade, muito distinta da escrita poética de que gosto. Também não lhe reconheço a aptidão para utilizar o sentido de humor nos seus livros, nem o sentido crítico em relação a si mesma. A capacidade de se conseguir rir de si própria e até do que de negativo lhe acontece, é algo que se encontra ausente das suas reflexões.
E neste seu primeiro livro, publicado em 1974, "Os Armários Vazios", que sinceramente pensei que iria gostar de ler, voltei a verificar que, ao escrever sobre as dificuldades da sua infância e da sua adolescência, por estudar num colégio privado com colegas provenientes de um meio social abastado e culturalmente muito superior ao seu, já que os seus pais eram proprietários de uma mercearia e de uma taberna, com poucos estudos, cujos clientes eram pessoas pobres, rudes e alguns alcoólicos, uma vez mais a escritora retrata-se a si mesma como um ser incompreendido e vítima do meio onde cresce.
Para conseguir escapar do futuro que fatalmente lhe estaria reservado, o trabalho fabril ou agrícola, a escritora, muito dotada, desde cedo dedica o seu tempo a estudar e a ler obras de diversos escritores, obtendo excelentes resultados escolares, os maiores elogios dos professores e é a primeira pessoa da sua família a ingressar numa universidade.
Apesar de reconhecer o esforço que os seus pais fazem para lhe pagarem os estudos num colégio privado e por não a obrigarem a ajudá-los na mercearia e na taberna, sente imensa vergonha dos seus familiares, em especial da mãe, por serem incultos, por não se saberem expressar corretamente e vestirem-se de forma deselegante, por não terem sonhos, nem outros interesses que não sejam o seu trabalho de merceeiros e taberneiros, em suma, por serem pobres de espírito.
E este distanciamento e mau-estar acompanha-a durante o seu crescimento, pois, não obstante todo o seu esforço e excelentes resultados escolares, é discriminada pelas colegas de escola, de quem tenta esconder não só a sua casa situada no primeiro andar da mercearia e da taberna, mas também os seus pais, para evitar ser vítima de mais humilhações.
À medida que cresce, os conflitos com a sua mãe agudizam-se, e o que mais teme é não conseguir libertar-se do meio onde nasceu. Contudo, também não deseja ser como as suas colegas da escola que, embora ricas, não têm as suas aspirações e capacidades intelectuais.
Tentei compreender a frustração de Annie Ernaux face às limitações culturais dos seus pais, de outros familiares e dos clientes do estabelecimento dos primeiros, bem como a circunstância da adolescência ser uma fase difícil, que propicia a existência de muitos conflitos e dúvidas, além da revolta natural que nesta idade se sente contra os progenitores.
Mas, custa-me não ter encontrado neste livro a gratidão da autora em relação ao esforço feito pelos pais para que tivesse uma vida bem melhor que a deles.
E é esta incapacidade ou falta de vontade de Annie Ernaux de ver para além de si mesma, que me desagrada tanto nela como pessoa e como escritora. Os seus livros parecem-me ser uma espécie de "Muro das Lamentações".
Não obstante ter ganho o Prémio Nobel da Literatura em 2022 e de ser considerada uma das escritoras francesas mais importantes da atualidade, apenas gostei de um dos quatro livros que li da mesma. A forma como escreve e as reflexões que faz sobre a sua vida e a dos que a rodeiam não me agradam.
A sua escrita é dura, fria e utiliza, algumas vezes, uma linguagem quase a roçar a obscenidade, muito distinta da escrita poética de que gosto. Também não lhe reconheço a aptidão para utilizar o sentido de humor nos seus livros, nem o sentido crítico em relação a si mesma. A capacidade de se conseguir rir de si própria e até do que de negativo lhe acontece, é algo que se encontra ausente das suas reflexões.
E neste seu primeiro livro, publicado em 1974, "Os Armários Vazios", que sinceramente pensei que iria gostar de ler, voltei a verificar que, ao escrever sobre as dificuldades da sua infância e da sua adolescência, por estudar num colégio privado com colegas provenientes de um meio social abastado e culturalmente muito superior ao seu, já que os seus pais eram proprietários de uma mercearia e de uma taberna, com poucos estudos, cujos clientes eram pessoas pobres, rudes e alguns alcoólicos, uma vez mais a escritora retrata-se a si mesma como um ser incompreendido e vítima do meio onde cresce.
Para conseguir escapar do futuro que fatalmente lhe estaria reservado, o trabalho fabril ou agrícola, a escritora, muito dotada, desde cedo dedica o seu tempo a estudar e a ler obras de diversos escritores, obtendo excelentes resultados escolares, os maiores elogios dos professores e é a primeira pessoa da sua família a ingressar numa universidade.
Apesar de reconhecer o esforço que os seus pais fazem para lhe pagarem os estudos num colégio privado e por não a obrigarem a ajudá-los na mercearia e na taberna, sente imensa vergonha dos seus familiares, em especial da mãe, por serem incultos, por não se saberem expressar corretamente e vestirem-se de forma deselegante, por não terem sonhos, nem outros interesses que não sejam o seu trabalho de merceeiros e taberneiros, em suma, por serem pobres de espírito.
E este distanciamento e mau-estar acompanha-a durante o seu crescimento, pois, não obstante todo o seu esforço e excelentes resultados escolares, é discriminada pelas colegas de escola, de quem tenta esconder não só a sua casa situada no primeiro andar da mercearia e da taberna, mas também os seus pais, para evitar ser vítima de mais humilhações.
À medida que cresce, os conflitos com a sua mãe agudizam-se, e o que mais teme é não conseguir libertar-se do meio onde nasceu. Contudo, também não deseja ser como as suas colegas da escola que, embora ricas, não têm as suas aspirações e capacidades intelectuais.
Tentei compreender a frustração de Annie Ernaux face às limitações culturais dos seus pais, de outros familiares e dos clientes do estabelecimento dos primeiros, bem como a circunstância da adolescência ser uma fase difícil, que propicia a existência de muitos conflitos e dúvidas, além da revolta natural que nesta idade se sente contra os progenitores.
Mas, custa-me não ter encontrado neste livro a gratidão da autora em relação ao esforço feito pelos pais para que tivesse uma vida bem melhor que a deles.
E é esta incapacidade ou falta de vontade de Annie Ernaux de ver para além de si mesma, que me desagrada tanto nela como pessoa e como escritora. Os seus livros parecem-me ser uma espécie de "Muro das Lamentações".
August 15, 2023
İkinci Bahar dizisini izlediyseniz, Türkan Şoray’ın kızını canlandıran Nurgül Yeşilçay’ın karakteri bu kitapta….
Denise küçükken, alt sınıfın üstünde hissettiren kafe-bakkalın prensesi, alkolik aç müdavimlerin muhtaç olduğu koca bir krallığın, bir eli yağda bir eli balda varisidir. Anne babası canını dişine takarak bir yandan çalışır bir yandan kendisini özel okulda okutur.
Okul, kafenin yerlerinde kendi kusmuğunda sürünen yaşlı alkolikler ve bir parça peyniri veresiye yazdıran, ay sonunda da annesinden azar yiyerek ödeme yapan fakir mahalleliden çok daha başka bir dünyanın varlığına gözlerini açar.
Bu dünya Denise’i anne babasına, geçim kapılarına, müşterilerine, mahallelerine, hayatlarına, yemek yeme şekillerine, işedikleri yere, popolarının arasına giren eteklerine, kokan camambert’e ve akla gelebilecek her şey ve herkese düşman eder. Ergenlik siniri, okuldaki başarısı sayesinde kazandığı prestijin getirdiği üstünlük hissi ailesine daha da düşman eder Denise’i. Bu sırada ailesi ilkokulu bitirip bakkala çırak yapmak yerine, okumaya devam etmesi için canlarını dişine takar, üniversiteye bile yazdırır.
Kitap boyunca Denise ile beraber büyüyüp, küçüklüğündeki müteşekkir ve mutlu çocuğun, ergen nankör bir canavara en sonunda da ailesine olan nefretinin altında suçlulukla da ezilen ve bir “sürtük” olduğu için kendisine kızan bir gence dönüştüğünü izliyoruz.
Annie Ernaux’nun okuduğum ilk kitabı ve iyi değilim. Bu kadar gıcık bir narrative voice aracılığıyla bir kitaba aşık etmek kolay iş değil. Ağzına yüzüne terlikle vurmalık karakter adamı hırslandırır, kitabı elinden attırır bazen. Bu kitap öyle değil.
Konusuz bir kitabın devamını okumak istiyorum şu anda vallahi delircem. İnanılmaz bir nesir, muazzam bir çeviri…
Bu Nobel’ler boşa verilmiyor belli ki
Denise küçükken, alt sınıfın üstünde hissettiren kafe-bakkalın prensesi, alkolik aç müdavimlerin muhtaç olduğu koca bir krallığın, bir eli yağda bir eli balda varisidir. Anne babası canını dişine takarak bir yandan çalışır bir yandan kendisini özel okulda okutur.
Okul, kafenin yerlerinde kendi kusmuğunda sürünen yaşlı alkolikler ve bir parça peyniri veresiye yazdıran, ay sonunda da annesinden azar yiyerek ödeme yapan fakir mahalleliden çok daha başka bir dünyanın varlığına gözlerini açar.
Bu dünya Denise’i anne babasına, geçim kapılarına, müşterilerine, mahallelerine, hayatlarına, yemek yeme şekillerine, işedikleri yere, popolarının arasına giren eteklerine, kokan camambert’e ve akla gelebilecek her şey ve herkese düşman eder. Ergenlik siniri, okuldaki başarısı sayesinde kazandığı prestijin getirdiği üstünlük hissi ailesine daha da düşman eder Denise’i. Bu sırada ailesi ilkokulu bitirip bakkala çırak yapmak yerine, okumaya devam etmesi için canlarını dişine takar, üniversiteye bile yazdırır.
Kitap boyunca Denise ile beraber büyüyüp, küçüklüğündeki müteşekkir ve mutlu çocuğun, ergen nankör bir canavara en sonunda da ailesine olan nefretinin altında suçlulukla da ezilen ve bir “sürtük” olduğu için kendisine kızan bir gence dönüştüğünü izliyoruz.
Annie Ernaux’nun okuduğum ilk kitabı ve iyi değilim. Bu kadar gıcık bir narrative voice aracılığıyla bir kitaba aşık etmek kolay iş değil. Ağzına yüzüne terlikle vurmalık karakter adamı hırslandırır, kitabı elinden attırır bazen. Bu kitap öyle değil.
Konusuz bir kitabın devamını okumak istiyorum şu anda vallahi delircem. İnanılmaz bir nesir, muazzam bir çeviri…
Bu Nobel’ler boşa verilmiyor belli ki
October 11, 2022
la amo que le den otro nobel
November 14, 2023
Una línea de tiempo en donde Annie nos da el contexto social y la visión más neutral de una chica de 17 años que experimenta un aborto, sus pensamientos, sus vergüenzas, sus iras.
Una de sus primeras novelas autobiográficas y una de las más enteras que nos lleva desde las personas con las que se relaciona desde su infancia, la descripción del entorno donde vivió y estudió, el impacto de la literatura en su vida y la crítica de las clases sociales y como una niña descubre sus diferencias.
Amo amo a Ernaux, he leído ya durante un año parte de su obra y me genera cierto placer la crudeza de sus textos, una mujer que con sus letras me ha sorprendido, me ha hablado desde varias perspectivas y me ha dado en sus historias conversaciones íntimas conmigo misma.
Una de sus primeras novelas autobiográficas y una de las más enteras que nos lleva desde las personas con las que se relaciona desde su infancia, la descripción del entorno donde vivió y estudió, el impacto de la literatura en su vida y la crítica de las clases sociales y como una niña descubre sus diferencias.
Amo amo a Ernaux, he leído ya durante un año parte de su obra y me genera cierto placer la crudeza de sus textos, una mujer que con sus letras me ha sorprendido, me ha hablado desde varias perspectivas y me ha dado en sus historias conversaciones íntimas conmigo misma.
Displaying 1 - 30 of 823 reviews