Η καλοσύνη των ξένων

by Πέτρος Τατσόπουλος

Είτε νόμιμη είτε παράνομη, κάθε υιοθεσία εμπεριέχει τους δικούς της κινδύνους. Δεν ξέρεις πού θα σταθεί η μπίλια. Ποιος θα βγει τελικά κερδισμένος. Αν η ρουλέτα δεν ήταν εξαρχής πειραγμένη. Σε ένα παιχνίδι με ρευστούς κανόνες, όπου όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται, δεν μπορείς παρά να ευχηθείς να μην σου συμβεί το χειρότερο. Να αφεθείς στις αγαθές προθέσεις των αγνώστων. Στην καλοσύνη των ξένων.

Ο Πέτρος Τατσόπουλος αφηγείται την ιστορία της υιοθεσίας που γνωρίζει καλύτερα. Τη δική του υιοθεσία. Μια υπόθεση ξεκαρδιστική όσο και συγκινητική, αν και συνήθως για τους λάθος λόγους. Καθαρόαιμες κωμικές σκηνές εκτρέπονται αναπάντεχα προς μια δραματική κατεύθυνση, ενώ συμβάντα που προορίζονται να αγγίξουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη γαργαλούν απροσδόκητα τις πατούσες του. Όπως και στο Λούκι Λουκ, οι ράγες και το τρένο προχωρούν ταυτόχρονα. Κανένας δε γνωρίζει τον προορισμό.

Genres: Literature, Greece, Fiction

312 pages, Paperback

First published November 1, 2006

About the author

Ο Πέτρος Τατσόπουλος γεννήθηκε στο Ρέθυμνο τον Δεκέμβριο του 1959. Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες. Εργάστηκε ως ασκούμενος κοινωνικός λειτουργός, συν-σεναριογράφος (Οι απέναντι [1981] του Γιώργου Πανουσόπουλου, Υπόγεια διαδρομή [1983] του Απόστολου Δοξιάδη), δημοσιογράφος, σύμβουλος εκδόσεων και παρουσιαστής πολιτιστικών εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση: Πνεύμα αντιλογίας (ΕΤ-1, 1999-2000), Μεγάλοι Έλληνες (Ελ. Βενιζέλος, ΣΚΑΪ, 2009), 1821 (ΣΚΑΪ, 2011), Μπρα Ντε Φερ (Action24, 2014).
Μαζί με τον Κώστα Μουρσελά, τον Γιώργο Σκούρτη και τον Αντώνη Σουρούνη μετείχε στο Παιχνίδι των τεσσάρων (1998).
Έχει εκδώσει τα βιβλία: Οι ανήλικοι (1980), Το παυσίπονο (1982), Κινούμενα σχέδια (1984), Η καρδιά του κτήνους (1987 – μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Ρένο Χαραλαμπίδη το 2005), Η πρώτη εμφάνιση (1994), Ανάλαφρες ιστορίες (1995), Κομεντί (1999), Πιπέρι στη γλώσσα (2000), Το ραβδί και το καρότο (2004), Ο ουρανός στο κεφάλι μας (2004), Τιμής ένεκεν (2004), Πικάντικες ιστορίες (2005), Η καλοσύνη των ξένων (2006), Νεοέλληνες (2007), O Σίσυφος στο μπαλκόνι (2009 – Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών), Το βιβλίο για τα βιβλία (2010), Ήμουν κι εγώ εκεί (2016), Γκαγκάριν (2016), Τα διηγήματα (2018), Η κυρία που λυπάται (2018).

Διηγήματα και μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, τουρκικά και τσεχικά. Υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Συγγραφέων της περίοδο 2001-3, υπό την προεδρία του Βασίλη Βασιλικού, και βραχύβιος αντιπρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου το 2010.

Τον Μάιο του 2012 εκλέχτηκε βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκπρόσωπος στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Από τον Ιανουάριο του 2014 ως το τέλος της ίδιας χρονιάς ήταν ανεξάρτητος βουλευτής.

Reviews

[Georgia Zarkadaki · Rating 3 out of 5]

Το βιβλίο αυτό το είχα στην κατοχή μου πάνω από ένα εξάμηνο πριν το πιάσω στα χέρια μου. Δεν το αποτολμούσα γιατί δεν πίστευα ότι είχε κάτι να μου προσφέρει, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι δεν θα μου αρέσει. Έκανα λάθος, στο δεύτερο κομμάτι, το βιβλίο μου άρεσε αρκετά αλλά σίγουρα δεν έμεινε μαζί μου η ιστορία.

Τον συγγραφέα δεν τον γνώριζα πριν ασχοληθεί με την πολιτική και αρχίσει τις διάφορες περίεργες δηλώσεις. Για αυτό όταν έμαθα πως έχει γράψει μπόλικα βιβλία ήθελα να αγοράσω κάποιο, έπεσα επάνω στην αυτοβιογραφία του, θεώρησα πως ήταν ένα καλό starting point και το αγόρασα. Αν και δεν θα την έλεγα μια ολοκληρωμένη βιογραφία, ο Πέτρος Τατσόπουλος αφιερώνει τα ¾ του βιβλίου στο κύριο θέμα του που είναι η υιοθεσία του και το υπόλοιπο ¼ είναι κάποιες σκόρπιες πληροφορίες για την προσωπική αλλά και την επαγγελματική του ζωή.

Η γραφή του Τατσόπουλου μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι οικεία, αρκετά εύκολη μικρές εκρήξεις λυρισμού και το χαρακτηριστικό που μου άρεσε πάνω από όλα : άμεση. Νομίζεις πως βγήκες για κρασί και μεζέ με έναν φίλο που έχεις καιρό να τον δεις και σου μιλάει για την ζωή του, εντελώς άνετος και με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο του.

Δεν ξέρω πως να μιλήσω για τον ίδιο τον συγγραφέα· κατά πόσο μπορώ και είναι πρέπον να κρίνω τον χαρακτήρα που δείχνει στο βιβλίο. Όχι γιατί ντρέπομαι ή κωλύομαι αλλά γιατί δεν μπορώ να ξέρω πόσα είναι αληθινά και πόσα είναι η περσόνα που εκείνος έχει σχεδιάσει για τον ίδιον. Δεν νομίζω πως αν τον γνώριζα από κοντά θα τον συμπαθούσα.

Ο Τατσόπουλος έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, που για να είμαι ειλικρινής προσπαθεί να χαλιναγωγήσει· συχνά ανεπιτυχώς, γνωρίζει το πόσο ταλαντούχος είναι και δεν περιμένει εμένα ή κανέναν να του το πει. Είναι επίσης και κακομαθημένος, όπως λέει ο ίδιος, και συχνά βάζει τις ανάγκες του πρώτες. Παρόλα αυτά το θέμα της υιοθεσίας το πιάνει πολύ όμορφα και με έναν κάπως απρόσωπο τρόπο. Δεν κατηγορεί κανέναν, ούτε επιρρίπτει ευθύνες αλλά ίσως έτσι δεν μπήκε πότε στο θέμα μέχρι τα μπούνια και εγώ δεν κατάφερα να δεθώ συναισθηματικά με εκείνον ή την όλη κατάσταση του.

Από όλη την εμπειρία μου βγήκα με την επιθυμία να αγοράσω ένα ακόμα δικό του βιβλίο για να έχω σφαιρική άποψη. Δεν ξέρω εάν θα το πρότεινα, δεν θα είναι κατάλληλο για να περάσετε ευχάριστα την ώρα σας διότι το βρήκα βαρετό, παρόλο που μου άρεσε. Προχωρήστε με σύνεση.

[Thomas · Rating 2 out of 5]

Δυστυχώς δεν με ενθουσίασε ούτε το στυλ του Τατσόπουλου, ούτε το περιεχόμενο του βιβλίου, πέρα από τις αναφορές περί της υιοθεσίας του. Αναφέρεται συνεχώς σε ονόματα και καταστάσεις που δεν μου κίνησαν καθόλου το ενδιαφέρον, ειδικά από τη μέση του βιβλίου και μετά. Κρίμα, γιατί η «καρδιά του κτήνους» μου άρεσε. Θα διαβάσω σίγουρα τουλάχιστον ακόμη ένα έργο του για να έχω πιο εμπεριστατωμένη άποψη.

[. . . _ _ _ . . . · Rating 4 out of 5]

Πως να πάρεις μια απόλυτα προσωπική ιστορία και να την κάνεις ένα σχεδόν αριστούργημα βιβλίο που να αφορά τους πάντες.
Το έκανε και ο Κορτώ στην Ιστορία της Κατερίνας, εκείνος το έπαιξε autofiction, ο Τατσόπουλος γυρίζει straight documentary.
Πολύ φοβάμαι για αμφότερους αυτά τα βιβλία ήταν το πικ τους.

[Antonis Giannoulis · Rating 1 out of 5]

Ελλάδα η χώρα που κάποιος δηλώνει οκνηρός τεμπέλης συγγραφέας και καταλήγει βουλευτής ... αχ... λοιπον με ενόχλησαν πολλα πραγματα σε αυτο το βιβλιο όποτε επιλέγω να το αφήσω κάπου στα 3/4 . Καταλαβαινω ότι αυτος ο τρόπος ομιλίας ο λίγο σπίρτοζος και λίγο πιπεράτος μπορεί να κερδίσει κάποιον αλλά εμένα προσωπικά η ουσία από τα πραγματα που πήγε να μοιραστεί σε αυτο το έργο δεν μου άρεσαν καθόλου . Και ναι ειλικρινά δεν με άγγιξε πουθενά . Αυτο που επιλέγει να μοιραστεί προσωπικά πραγματα και τα περνάει έτσι στη σπόντα δεν με καλύπτει

[Sophia · Rating 4 out of 5]

B.R.A.CE. 2020 Σαν να συμμετέχεις σε μία συζήτηση, όπου ο λόγος του άλλου σε παρασέρνει και θες απλά να τον ακούς να εξιστορεί.

[Sevi Salagianni · Rating 4 out of 5]

Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο είναι χρόνια στο ράφι και είχα προκατάληψη λόγω του συγγραφέα, ο οποίος δεν είναι και η αγαπημένη μου περσονα. Τελικώς είναι ένα ωραίο βιβλίο, που τσουλησε πολύ γρήγορα. Έχει αυτοβιογραφική γραφή, οι χαρακτήρες του είναι/ήταν υπαρκτά πρόσωπα και κάποια πολύ αγαπημένα (όπως ο Μάνος Ζαχαρίας και η Άλκη Ζέη).

Ο Π. Τατσόπουλος ξεδιπλώνει στις περίπου 300 σελίδες του τη διαδρομή της υιοθεσίας του δίνοντας παράλληλα το κοινωνικό πλαίσιο της περιόδου, ενώ παρουσιάζει και κάποια ενδιαφέρονται ιστορικά στοιχεία

Δεν ξέρω αν τα άλλα βιβλία του Π. Τατσόπουλου έχουν το ίδιο ενδιαφέρον, αλλά αυτό θα το πρότεινα.

[Eirini Karanastasi · Rating 4 out of 5]

Εντυπωσιάστηκα από τη γραφή του Τατσόπουλου. Μια φιλολογική απόλαυση κατά τη γνώμη μου, με εξαιρετική χρήση της ελληνικής γλώσσας. Όσο για το περιεχόμενο, ο συνδυασμός μιας προσωπικής ιστορίας με χιούμορ και αυτοσαρκασμό από τη μία πλευρά και σαρκαστικο σχολιασμό της ελληνικής κοινωνίας με ιστορικά στοιχεία που δε βρίσκεις εύκολα στα βιβλία ιστορίας. Δεν έχω διαβάσει άλλο βιβλίο του συγγραφέα αλλά σίγουρα θα το κάνω.

[Clemy-chan · Rating 3 out of 5]

Ήξερα ότι μου αρέσει η γραφή του συγγραφέα από τυχαία άρθρα του που έχω διαβάσει. Αυτό που δεν περίμενα ήταν το βιβλίο αντί για πλοκή να βασίζεται σε μια συλλογή ασύνδετων σκέψεων και βιωμάτων του συγγραφέα συνδυασμένων με ατελείωτες ιστορικές και καλλιτεχνικές αναφορές. Συνολικά, ήταν για μένα μια μέτρια εμπειρία.

[Marina Maidou · Rating 4 out of 5]

Δεν είναι μυθιστόρημα, δεν είναι χρονικό της υιοθεσίας του συγγραφέα, δεν έχει τίποτα από την ρομαντική ή καθαρτική απόδοση της ιστορίας (όπως το λέει κι ο ίδιος, μην περιμένετε σπαρξικάρδια συγκινητικές στιγμές οικογενειακής επανένωσης ή κάτι τέτοιο). Τι είναι λοιπόν? Ένα ξέσπασμα. Σαν να κάθισε κάποια βραδιά χωρίς ύπνο και άρχισε να μιλάει σχετικά με όλο αυτό. Την αίσθηση του ξένου. Την απόδραση στην συγγραφή πριν καν μάθει τα περί υιοθεσίας. Στην γλαφυρή, ντόμπρα, ρεαλιστική περιγραφή του όλου κλίματος στη συνάντηση με την βιολογική μητέρα. Και σε όλο αυτό που επικρατεί γύρω από τον κόσμο της υιοθεσίας. Λοιπόν, αυτό ήταν πραγματικά τίμιο χωρίς να γίνεται μίζερο, ούτε μελοδραματικό. Και κάτι περισσότερο: γίνεται ενδιαφέρον.

[Magda S · Rating 4 out of 5]

"Ο φίλος μου δεν ξαφνιάζεται, του θέτω ένα ερώτημα που έχει θέσει άπειρες φορές ο ίδιος στον εαυτό του, δεν θα υιοθετούσε το μαυράκι αν σε αυτό το ερώτημα δεν είχε καταφέρει προ πολλού να δώσει μία αξιόπιστη απάντηση. Σκέψου προ στιγμή, αποκρίνεται, ποιες είναι αληθινά οι επιλογές αυτού του παιδιού: μπορεί να πάει στο σχολείο ως παιδί κάποιου και μπορεί να πάει στο σχολείο ως παιδί κανενός. Όταν το πειράξουν τα μαλακιστήρια μπορεί να απαντήσει ως παιδί που προστατεύεται από κάποιον και μπορεί να απαντήσει ως παιδί που το μεσημέρι θα επιστρέψει μόνο του στο ίδρυμα. Αυτή όμως είναι η εγκεφαλική απάντηση, υπάρχει μία ακόμα, το α στο αλφαβητάρι της υιοθεσίας. Όταν εξηγώ στο μωρό μου τη διαφορά στο χρώμα μας, του λέω πώς τα παιδιά χωρίζονται σε παιδιά της κοιλιάς και σε παιδιά της καρδιάς, και δεν του λέω μπαρούφες, το είδα με τα μάτια μου ποτέ ακριβώς άνοιξε η καρδιά της γυναίκας μου, πότε δέχτηκε μέσα της την καρδιά του παιδιού μου, ύστερα η γυναίκα μου έβαλε τα κλάματα. Εκείνη τη στιγμή η υπόθεση είχε λήξει: όλα τα υπόλοιπα, ταλαιπωρίες, αναμονές, διατυπώσεις, ήταν απλή διεκπεραίωση."

Το έργο αποτελεί πρακτικά αυτοβιογραφία σχετικά με την υιοθεσία του ίδιου του συγγραφέα, τους βιολογικούς του γονείς και τους γονείς που τον μεγάλωσαν χάρις "την καλοσύνη των ξένων" που είχαν.

Το ύφος του έργου ήταν άμεσο, εξομολογητικό, και μου θύμισε λες και είχαμε βγει για καφέ με τον συγγραφέα και μου αφηγούνταν τη ζωή του. Κύλησε ευχάριστα και είχε ενδιαφέρον, ενώ και οι ιστορίες προς το τέλος του έργου αναφορικά με παράνομες υιοθεσίες και υιοθεσίες από χώρες φτωχές, του τρίτου κόσμου όπως λέμε, προσέδωσαν στο έργο.

[Evi · Rating 3 out of 5]

3⭐ γιατί ήξερα τι θα διάβαζα, δεν περίμενα το κλασσικό μυθιστόρημα με, έστω, ήρωα τον ίδιο τον συγγραφέα. Παρόλα αυτά το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου είναι χωρίς συνοχή, σειρα ή πλάνο.

[Filippos Tzimopoulos · Rating 4 out of 5]

Αυτοσαρκασμός, χιούμορ, συγκίνηση. Αν δεν ήξερα το γράψιμο του Τατσοπουλου, πιθανότατα με ένα τέτοιο θέμα και αυτοβιογραφικό να μην το άνοιγα καν σαν βιβλίο. Είχα μεγάλη ομως περιέργειά πως θα το προσέγγιζε και δεν έκανα λάθος.

[Eirini Dermitzaki · Rating 4 out of 5]

Διήγηση σε πρώτο πρόσωπο της ιστορίας της ζωής του συγγραφέα και συγκεκριμένα της υιοθεσίας του.Σαρκαστικός και αφοπλιστικά ειλικρινής ο λόγος του.Το διάβασα σχεδόν απνευστί

[Αλέξανδρος Λώμης · Rating 3 out of 5]

Ο συγγραφέας έχει φοβερό λέγειν. Αυτοβιογραφικό βιβλίο. Με χάλασε το απότομο τέλος.

[Michelle · Rating 3 out of 5]

Η Καλοσύνη των Ξένων αφηγείται την προσωπική ιστορία της υιοθεσίας του ίδιου του Τατσόπουλου με τον γνωστό ειρωνικό, κυνικό αλλά και αυτοσαρκαστικό ύφος του. Αλλοτε για γέλια κ άλλοτε για κλάματα, διαβάζουμε για τραγικές καταστάσεις που ζούνε όσοι θέλουν να υιοθετήσουν παιδί στην Ελλάδα, την κατάσταση των ιδρυμάτων μέσα από την δική του εμπειρία αλλά και άλλων και πολλά ακόμα. Οπως γράφει ο ίδιος ο Τατσόπουλος όλα εξαρτώνται από την τύχη - που θα πέσει ένα ορφανό παιδί, εάν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα που τους βιολογικούς γονείς ή εάν γλύτωσε από τα χειρότερα με την υιοθεσία του.

[Angeliki Yiakoumaki · Rating 3 out of 5]

Αυτοβιογραφικό, αρκετά ενδιαφέρον τόσο για την προσωπική του εμπειρία ως υιοθετημένο παιδί όσο και για τις αναφορές στο κοινωνικο, πολιτιστικό περιβάλλον που κινούνταν κατά τη διάρκεια της ζωής του.

[Malliou Georgia · Rating 3 out of 5]

Ένα καλό βιβλίο. Πέρασα ευχάριστα τις ώρες μαζί του.

[DESPINA · Rating 2 out of 5]

2,5⭐️

[Amadeus · Rating 3 out of 5]

Σε ορισμένα σημεία είναι συγκλονιστικό. Σε ορισμένα όμως.
Πάντως ο Τατσόπουλος ξέρει όντως να γράφει.

[Filippos Farmakis · Rating 3 out of 5]

Στην αρχή ενθουσιάστηκα. Έχοντας διαβάσει και την καρδιά του κτήνους, την οποία πραγματικά λάτρεψα, ανέμενα πολλά από αυτό το έργο, που κριτικοί και δημοσιογράφοι χαρακτήρισαν το καλύτερο έργο του αμφιλεγόμενου Τατσόπουλου. Το συγγραφικό του στυλ είναι μοναδικό, υπέροχο και χρησιμοποιεί την ελληνική αλλά και ελληνοποιημένες φράσεις τόσο πετυχημένα, που - όπως και στην καρδιά του κτήνους - ένας φοιτητής πολιτικής επιστήμης όπως εγώ, δεν μπορεί παρά να λατρέψει. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως, όπως λέει και στο βιβλίο του, σπούδασε και ο ίδιος πολιτικές επιστήμες, εκτός απο οικονομικά και κοινωνικός λειουργός.

Μέχρι την 100η σελίδα περίπου δεν είχα κανένα πρόβλημα. Μετά αρχίζει η κατηφορά για μένα. Ενώ συνδυάζει την ιστορία της υιοθεσίας του με πραγματικά γεγονότα και ιδέες, και η σύνθεση αυτή είναι πετυχημένη και ευκολοδιάβαστη, το πράγμα αρχίζει να κουράζει. Ο ίδιος αναφέρει πως έριξε πολλές γυναίκες, λέγοντάς τους πως είναι υιοθετημένος, και εγώ νιώθω ότι διαβάζω ένα βιβλίο που ο συγγραφέας, σε ανάγκη ρευστού, έγραψε ακριβώς πατώντας πάνω στην υιοθεσία του. Αν ήταν μυθιστόρημα αυτό που διάβαζα, θα το είχα πάρει με πολύ καλύτερο μάτι. Αλλά επειδή ακριβώς ήταν η ιστορία του, η πλήρης εκμετάλλευσή της, αλλά και η συναισθηματική απόσταση που κρατάει ο συγγραφέας με ξένισαν αρκετά. Διάβαζα μια εκδοτική αναγκαιότητα.

Τέλος, το τελευταίο κεφάλαιο ήταν αυτό που με έκανε να το βαθμολογήσω με 3/5. Με ύφος πατριάρχη, δίνει συμβουλές για επίδοξους ή παρόντες γονείς και μιλάει για φάγωμα μωρών κτλ, λες και πρόκειται για το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Μπορεί μετά τα 40 να σας έφυγε κάθε αίσθημα ουμανισμού κ. Τατσόπουλε, αλλά δεν είναι έτσι για όλους.

Προτείνω να το διαβάσετε, απλά μην περιμένετε να μοιάζει καθόλου στην καρδιά του κτήνους.

[Πάνος Τουρλής · Rating 3 out of 5]

Είτε νόμιμη είτε παράνομη, κάθε υιοθεσία εμπεριέχει τους δικούς της κινδύνους. Δεν ξέρεις πού θα σταθεί η μπίλια. Ποιος θα βγει τελικά κερδισμένος. Αν η ρουλέτα δεν ήταν εξαρχής πειραγμένη. Σε ένα παιχνίδι με ρευστούς κανόνες, όπου όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται, δεν μπορείς παρά να ευχηθείς να μην σου συμβεί το χειρότερο. Να αφεθείς στις αγαθές προθέσεις των αγνώστων. Στην καλοσύνη των ξένων. Ο Πέτρος Τατσόπουλος αφηγείται την ιστορία της υιοθεσίας που γνωρίζει καλύτερα. Τη δική του υιοθεσία. Μια υπόθεση ξεκαρδιστική όσο και συγκινητική, αν και συνήθως για τους λάθος λόγους. Καθαρόαιμες κωμικές σκηνές εκτρέπονται αναπάντεχα προς μια δραματική κατεύθυνση, ενώ συμβάντα που προορίζονται να αγγίξουν τις πιο ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη γαργαλούν απροσδόκητα τις πατούσες του. Όπως και στο Λούκι Λουκ, οι ράγες και το τρένο προχωρούν ταυτόχρονα. Κανένας δε γνωρίζει τον προορισμό. Δεν είναι μυθιστόρημα, όπως λανθασμένα νόμιζα. Αυτό με ξένισε αλλά δε με αποθάρρυνε. Η γραφή του Τατσόπουλου είναι απίστευτη. Βυθίεται στις σκέψεις του τις οποίες μας ανακοινώνει, τσαλακώνεται μπροστά στο αναγνωστικό του κοινό αλλά δεν τον νοιάζει και πραγματικά το χιούμορ του σε πικραίνει όταν το καλοσκεφτείς το νόημα που κρύβει.

[Νικήτας Γκανάς · Rating 5 out of 5]

Βιβλίο που σε κρατάει. Δεμένη πλοκή, γλαφυρή και πειστική αφήγηση. Πολύ πιο άρτιο από τον μέσο Έλληνα συγγραφέα.