Του φιδιού το γάλα

by Γιάννης Ξανθούλης

Θέμα του βιβλίου είναι η μνήμη· η μνήμη που χάνεται, που αμβλύνεται - κι όχι απαραίτητα με το μοδάτο "εύσημο" της νόσου Αλτσχάιμερ. Και δεν μιλώ για το βασικό άλλοθι της "επιλεκτικής μνήμης, αλλά για δραστικά κομμάτια ζωής που συχνά τα βλέπουμε να ξεθωριάζουν μαζί με όλη την "ηχητική μπάντα" και, κυρίως, την αισθηματική βαρύτητα. Κομμάτια που, από μόνα τους, μπορεί και να 'ναι ό,τι πιο σπουδαίο μάς συνέβη.

"Του φιδιού το γάλα" θα το χαρακτήριζα μυθιστόρημα θρίλερ, με βασικό "σίριαλ-κίλερ" τα πληγωμένα μας αισθήματα, τα τραύματα της απόρριψης, αλλά και τη γοητεία της αυτοκαταστροφής, που ελλοχεύει μέσα μας, περιμένοντας την ανάλογη "καλή" στιγμή για να εκδηλωθεί. Οι ήρωές μου είναι μεθυσμένοι από την απαξία για την "ευτυχία του κοινότοπου", κάτι που τους καθιστά ξεχωριστούς αλλά και ευάλωτους.

Γ. Ξ.

Genres: Fiction

453 pages, Paperback

First published January 1, 2007

About the author

Ο Γιάννης Ξανθούλης (English: Giannis Xanthoulis) είναι Έλληνας μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη από οικογένεια προσφύγων και σπούδασε δημοσιογραφία, σχέδιο και ενδυματολογία θεάτρου. Από το 1969 εργάζεται ως δημοσιογράφος και χρονογράφος, ενώ το πρώτο του μυθιστόρημα, Μεγάλος Θανατικός, κυκλοφόρησε το 1981. Έγινε ευρύτερα γνωστός από τα χρονογραφήματά του στην Ελευθεροτυπία, καθώς και από τα σατιρικά του κείμενα και θεατρικά έργα, πολλά από τα οποία ανέβηκαν σε ελληνικές σκηνές. Έχει επίσης γράψει και εικονογραφήσει παιδικά βιβλία. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και της ΕΣΗΕΑ.

Reviews

[Ismini · Rating 5 out of 5]

Τι να πω ρε παιδιά για τον Ξανθούλη, τι να πω για αυτό το βιβλίο; Πόσο ζωντανός αυτός ο μυστήριος κι αλλόκοτος κόσμος που πλάθει, πόσο αληθινοί οι ήρωές του... Απορώ που δεν βλέπω γύρω μου τους πάντες με ένα βιβλίο του Ξανθούλη στα χέρια. Έχει μπει για τα καλά στην καρδιά μου.
Περνάν τα χρόνια κι αναλογίζεσαι το παρελθόν, αυτά που έγιναν, που νομίζεις ότι συνέβησαν, την ίδια την εφεύρεση του χρόνου. Η σκόνη του χρόνου είναι που δίνει στα περασμένα μεταφυσικές διαστάσεις ή ο μηχανισμός της απώθησης;
Τι απόλαυση η ανάγνωση αυτού του βιβλίου, τι ψυχαγωγία, πόσα ερεθίσματα για σκέψη...
Φανταστικό κι αγαπημένο.

[Πάνος Τουρλής · Rating 2 out of 5]

Συνεχίζω να απογοητέυομαι. Ένας τύπος εκδότης απίστευτα κουλών βιβλίων διαβάζει ένα μυθιστόρημα υποψήφιο προς έκδοσιν που είναι ακριβώς η δική του ζωή. Πολλά τα υποννοουμενα, πολλές οι μεταφορές, άκρη δε βγάζω με το κείμενο, υποβόσκουσες ομοφυλοφιλικές τάσεις, όλα υποβοσκουν. Γιατί όμως μου άρεσε κάποτε ο Ξανθούλης;Δεν ξέρω, ειλικρινά. Συγνώμη αλλά και πάλι δεν...

[Maria Thomarey · Rating 4 out of 5]

3,5

[Georgia Zarkadaki · Rating 3 out of 5]

2.75 meh

[Afroditi Papadopoulou · Rating 1 out of 5]

Χυδαίο χωρίς λόγο, απλά για να είναι χυδαίο . Ιστορία μπερδευτικη για τον αναγνώστη χωρίς κάποια σταθερή πλοκή που να καταλήγει κάπου. Δυστυχώς δεν με κέρδισε

[Ioannis Savvas · Rating 3 out of 5]

«Του φιδιού το γάλα» είναι το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη. Πρόκειται για μία ιστορία -ή δύο ιστορίες ή ποιος ξέρει πόσες ιστορίες- ενός ανθρώπου -ή μήπως δύο ή πολλών- με προβληματική προσωπικότητα. Τα προβλήματα της συνείδησής του έγκεινται στην απώλεια της ταυτότητάς του, δηλαδή της μνήμης του. Ένας εκδότης που έχει «χάσει πολλά επεισόδια» από τη ζωή του, δέχεται ένα χειρόγραφο στο οποίο εξιστορείται η περασμένη του ζωή. Και τη διαβάζει σαν τη βιογραφία κάποιου άλλου, ενός αγνώστου. Διαβάζοντας την περασμένη ζωή του ανακαλύπτει αναμνήσεις, συναισθήματα και ξεχασμένα όνειρα.

Το βιβλίο χωρίς να έχει ιδιαίτερη πλοκή, διαβάζεται ευχάριστα και νομίζω ότι αποτελεί το πιο λυρικό έργο του. Τρυφερό, γλυκό, κυλάει σαν ένα σιγανό ρυάκι που δροσίζει την ψυχή και στο τέλος αφήνει μια πηχτή νοσταλγία. Θα μπορούσα να περιγράψω όλο το βιβλίο με μία φράση του: «Φίλησε τα μαλλιά της μάνας, κι ήταν σαν να φιλούσε ματσάκια μαϊντανό».

Όλο και συχνότερα βλέπω να κυκλοφορούν βιβλία σχετικά με τη μνήμη και δεν αναφέρομαι μόνο στα επιστημονικά. Άλλωστε, όπως λένε και οι νευροεπιστήμονες, είμαστε η μνήμη μας. Η μνήμη (προσωπική και συλλογική) είναι αυτή που μάς προσδιορίζει ως άτομα και ως είδος. Είναι αυτή που άλλοτε συγκρατώντας και άλλοτε αφήνοντας ευφυώς εσκεμμένα να διαφύγουν εμπειρίες και βιώματα, συμβάλλει καθοριστικά στην επιβίωσή μας, ως ατόμων αλλά και είδους.

[Antony Antoniou · Rating 5 out of 5]

Ο Ξανθούλης στην καλύτερη στιγμή του. Παρά τη μανιέρα των μεταπολεμικών εφηβικών θυμήσεων, της αιμομιξίας, της κρυφο- φανερό ομοφυλοφιλίας και αυτής της μαγικής φύσης που αλυκτά και που κουράζει καμμιά φορά σε άλλα μυθιστορήματα του, εδώ η συνταγή ειναι επιτυχημένη. Ασχέτως λοιπόν που δεν είναι αγαπημένος μου συγγραφέας, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στη μεγαλοσύνη αυτού του αριστουργήματος.

[Angel · Rating 3 out of 5]

Ζωντανός Ξανθούλης, αλλά όχι από τα καλά του. Ωστόσο, διαβάζεται μια χαρά.

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

ίσως το αγαπημένο μου βιβλίο του ξανθούλη
η σκηνή με τις πεταλούδες και την συλλογή από τις μπάλες θα μείνει για πάντα μέσα μου
τριπίλα και σκοτεινό βιβλίο που αναπάντεχα το έπιασα και το λάτρεψα
το προτείνω σε όλους όσους γουστάρουν ράις και μπάρκερ (δε θα πω περισσότερα, μ ευχαριστείτε μετά)

[Yannis]

Μάστορας του γραπτου, που ειχε μια ωραια ιδεα αλλα χωρις προορισμο. Απολαυστικοι οι τιτλοι των παλαιων βιβλιων που κληρονομει ο ηρωας.

[evi · Rating 2 out of 5]

Είπα να δώσω μια ευκαιρία σε αυτό το βιβλίο καθώς μου άρεσε ο τίτλος του και η μνήμη που παίζει παιχνίδια με εμάς. Προχωρώντας και έχοντας ήδη φτάσει στα μισά το μόνο που διέκρινα ήταν μια απίστευτη χυδαιότητα χωρίς λόγο και αιτία και με γεγονότα επαναλαμβανόμενα. Ήθελα να δω τι μυστήριο κρυβόταν πίσω από τους χαρακτήρες και διαβάζοντας μέχρι την σελίδα 400 δεν είχε αποκαλυφθεί τίποτα ακόμα οπότε είχα χάσει κάθε ελπίδα και απλά συνέχισα να το διαβάζω για να μην μείνει στα αδιάβαστα. Γενικά βατό το γράψιμο του Ξανθούλη αλλά έχοντας διαβάσει τον γιο του δασκάλου που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις απογοητεύτηκα τώρα. Χαρακτήρες χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον ή παρελθόν και ένας πρωταγωνιστής ο Ανέστης ο οποίος είχε γίνει έρμαιο των επιλογών του στη ζωή.

[Marianna Sharktooth · Rating 1 out of 5]

Χαοτικό, χυδαίο, καταστάσεις "του τρελού", διάλογοι χωρίς ειρμό, χαρακτήρες χωρίς βάθος, καρικατούρες που δεν ταιριάζουν στο θέμα -που εγώ τουλάχιστον κατάλαβα ότι ήθελε να εμβαθύνει ο συγγραφέας. Ένας ήρωας που του έχουν τύχει τραγικά πράγματα, αλλά μας νοιάζει περισσότερο του φιδιού το γάλα του.

[Foteini · Rating 2 out of 5]

Ο συγγραφέας είναι ένας από τους αγαπημένους μου αυτό το βιβλιο σίγουρα όμως δεν είναι από τα καλύτερα του.. Δύο αστέρια αντί για ένα γιατί ο Ξανθούλης σου ξυπνάει το θυμικό ακόμα κι όταν ξέρει κι ο ίδιος ότι δεν έγραψε όπως ήθελε.

[Έφη · Rating 4 out of 5]

Αγαπημένος μου ο Ξανθούλης! Μου άφησε αναπάντητα ερωτήματα εσκεμμένα κ αυτο δεν είναι κάτι που προτιμώ στα βιβλία. Εξού και τα 4 αστέρια. Τι απέγινε ο καθηγητής & ο ηθοποιός φίλος της Μικόλ; Και γιατί ο πρωταγωνιστής μας είναι ο ‘ιδανικός’ για την οικογένεια Μέντα; Κι άλλα..

[Ioanna Katalagarianou · Rating 2 out of 5]

Το άφησα στη μέση. Όσο και να προσπάθησα να το τελειώσω δεν τα κατάφερα.

[Des Orf · Rating 4 out of 5]

Ιστορίες με υπόνοιες για πλούσιους κανίβαλους, πυκνοφυτεμένους μυστήριους κήπους για λίγους-όχι απαραίτητα εκλεκτούς!-, εφηβικούς πρωτοέρωτες με ταξικές-τοξικές ανισορροπίες και κλεφτές ματιές σε μικροαστικές εστίες της δεκαετίας του '60 με τα "καλοκουρδισμένα" πλήκτρα του μάστορα

[Xenia Makri · Rating 4 out of 5]

Απο τη στιγμη που μπαίνεις στην ιστορία δεν θελεις να βγεις. Γρήγορος ρυθμός κ πανέξυπνο χιούμορ εναλλασσόμενο με το δραμα των καταστάσεων. Θα προτιμούσα ενα αλλο τελος,με περισσότερες λεπτομέρειες,ίσως.