Ο Γκιούλιβερ στη χώρα των γιγάντων. Ο Γκιούλιβερ στη χώρα των νάνων

by Nikos Tsiforos, Νίκος Τσιφόρος

"Είναι βατράχια τενόροι, βατράχια μπάσοι, βατράχια σοπράνο, βατράχια όλων των φωνητικών αποχρώσεων. Μπορεί να σπουδάσανε σε βιεννέζικο κονσερβατουάρ. Σίγουρα τραγουδάνε εμένα. "Έλληνα, Έλληνα κουτέ, Έλληνα, Έλληνε φτωχέ, Έλληνα, Έλληνα, που κάνεις τον έξυπνο και βγαίνει πάντα εις βάρος σου... Έλληνα, Έλληνα, τι ήθελες και κουβαλήθηκες εδώ στη χώρα των γιγάντων, των γιγάντων;"..."

214 pages

First published January 1, 1991

About the author

(Greek: Νίκος Τσιφόρος)

Reviews

[Παναγιώτης Δεληγιάννης · Rating 5 out of 5]

Μεγάλες αλήθειες που έρχονται από τα βάθη του 1960.

[Hristos Dagres · Rating 2 out of 5]

Το λιγότερο εμπνευσμένο από όσα βιβλία έχω διαβάσει του Ν.Τ. Ίσως επειδή δημοσιεύτηκε σε αποσπάσματα σε περιοδικό της εποχής (νομίζω τον Ταχυδρόμο). Δείχνει ανέμπνευστο ως προς το χιούμορ (με κάποιες, λίγες, δυνατές στιγμές όπως το στιγμιότυπο με την επίσκεψη του σε σαλέ της Ρουμανίας) ενώ η βάση της σκέψης του κινείται επάνω στον άξονα ότι φάμε κι ότι πιούμε, και πάνω απ'όλα η καλοπέραση και το συμφέρον - πέρα από αυτά, οι συλλογικές ταυτότητες, η ιστορία, η πατρίδα, οι θρησκείες είναι όλα ψέματα κι απάτες και ο Νικολάκης ο μόνος έξυπνος που αποκαλύπτει την απάτη. Γενικά, οι περιγραφές του βγάζουν μια "πείνα" σε όλα τα επίπεδα - ειδικά το σεξουαλικό.
Μικρό δείγμα των ... "εύστοχων" προβλέψεων του είναι ότι αφού κλαψουρίζει σε όλους τους τόνους για το πόσο "βυζαντινοί" και οπισθοδρομικοί είμαστε, εκθειάζει όλους τους γείτονες και τους παρακείμενους λαούς του Παραπετάσματος για το πόσο μοντέρνοι είναι και πόσο καινούργια τα φτιάχνουν όλα - τη συνέχεια τη γνωρίζουμε: η μεν Γιουγκοσλαβία διαλύθηκε με αιματηρό εμφύλιο, η δε Βουλγαρία έχει καταρρεύσει οικονομικά, κοινωνικά και δημογραφικά ενώ το "Προσεχώς Βουλγάρες" στόλιζε τα διάφορα "ευαγή" ιδρύματα της νυχτερινής επαρχιακής ζωής.

[Stavroula · Rating 4 out of 5]

αν και τα δεδομένα είναι μίας άλλης εποχής το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.Η ιστορία της ράτσας των ανθρώπων με την απέραντη βλακεία μου δείχνει ότι θέλουμε εκείνο που δεν έχουμε και αφήνουμε τους λίγους να μας κοροιδεύουν και να μας εκμεταλεύονται γιατί η ελευθέρα βούληση είναι μία αυταπάτη.

[Πάνος Τουρλής · Rating 4 out of 5]

Εξαιρετικό και απολαυστικό, διασκεδαστικό και παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα (αν και γράφτηκε το 1966-1967). Στη χώρα των γιγάντων (Ελβετία, Γερμανία και Ιταλία) και των νάνων (Ελλάδα, Βουλγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία). Συγκρίσεις, παρατηρήσεις για την κουλτούρα και τη νοοτροπία με το γνωστό χιούμορ του Τσιφόρου που εδώ κεντά. Και φυσικά ό,τι παρατηρεί και καταγράφει ισχύει ακόμη και σήμερα (με εξαίρεση τις περιπέτειες με τα συναλλάγματα που πλέον έχουμε ευρώ). Κατά τα άλλα η καθαριότητα, η αυστηρότητα και η έλλειψη κουτοπονηριάς και μίζας στην Ευρώπη και η αγαθότητα, η κουτοπονηριά, η εξυπηρέτηση και η ελπίδα για το αύριο που ισχύουν στα βαλκάνια. Μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Ανακαλύψτε το, αξίζει.

Χαρακτηριστικό απόσπασμα:
"-Πού είναι η τουαλέτα;
Ένα νεύμα προς τα αριστερά. Πάω πρώτος γι' ανίχνευση. Έκανα καλά. Μόλις άνοιξα την πόρτα, δυο εκατομμύρια μύγες με υποδεχτήκανε με ζητωκραυγές...Φεύγω τρεχάλα...
Το ένα γαλάζιο σακάκι φέρνει τέσσερα ποτήρια. Τα δυο με χρώμα καφέ, δολοφονηθέντος κατόπιν ενέδρας. Τα άλλα δυο με χρώμα λεμονί, πεθαμένου σε κακή δολοφονία.-Καφές!Δεν είναι. Μπορεί να είναι ζουμί από λούπινα, αλισίβα από μπουγάδα, απονέρια από ποδόλουτρο, ότι θέλεις αλλά καφές αποκλείεται. Αν τον έδινες σε έναν παπαγάλο της Βραζιλίας θα πήγαινε να διαμαρτυρηθεί στη βραζιλιανή πρεσβεία.-Άστον...Το άλλο υγρό που παίζει τη λεμονάδα πρέπει να είναι πολύ κακός ηθοποιός. Κάτι που δεν είναι μήτε κιτρικό οξύ παριστάνει το λεμόνι, κάτι που δεν είναι μήτε ζαχαρίνη παριστάνει τη ζάχαρη, το ίδιο το ποτήρι παριστάνει τη δροσιά του φρεσκου αλογοκάτουρου" (σελ. 182).