"- Και τώρα που είμαστε δω; Πού είναι η πλατεία; Του Βαρδάρη που είναι; Εδώ είναι μεγαλούπολη, δεν είναι η Θεσσαλονίκη αυτή. Πού πήγανε τα παλιά και τα μαγαζιά τ' ανατολίτικα, κ' οι λάσπες κ' οι στενοί δρόμοι; Τα τράμια που πήγανε; Εδώ πέσαμε σε σωστή πρωτεύουσα, για δες πολυκατοικίες, για δες κακό, για δες τάξη. Σωστή Ευρώπη με τα όλα της. (Κύριες Ελέησον, τι την έκανες Κύριε τη Θεσσαλονίκη;)"
Κούραση... Ακατάσχετη φλυαρία, ατελείωτες προτάσεις με πολλές παρενθέσεις. Ιστοριούλες απλοϊκές και ξεπερασμένες, με επιφανειακή σχέση με τη Θεσσαλονίκη (θα μπορούσαν να διαδραματίζονται οπουδήποτε αλλού).
Ίσως αν δεν είχα διαβάσει άλλο βιβλίο του Τσιφόρου, να μου έλεγε κάτι. Τώρα, απλώς πάλεψα να το τελειώσω κι ας έχει μόνο 80 σελίδες.
10 διηγήματα γύρω από τη Θεσσαλονίκη και τους κατοίκους της. Έχουμε κάνα δυο μετανάστες που επιστρέφουν στην πατρίδα αλλά έχουν απομακρυνθεί τόσο πολύ από τον ψυχισμό της και την κουλτούρα της που αναγκάζονται να φύγουν άρον άρον και μάλιστα κλαίγοντας. Έχουμε μικροαπατεωνιές, έχουμε χήρες και ορφανά, όμορφες ιστοριούλες με ωραίο κείμενο και ωραίο λεξιλόγιο, καθόλου επιτηδευμένο. Από την άλλη, λες "πάλι τα ίδια...". Έτυχε φαίνεται να μου πέσουν μαζεμένα τα βιβλία με το ίδιο στυλ: μικροκομπίνες, απατεωνιές κλπ.