Nowhere กลับไปจากมา

by ลัดดา สงกระสินธ์

รวมเรื่องสั้นแด่ความเป็นตัวเองและจงเป็นตัวเอง

ในโลกที่เด็กทุกคนเด็กพอจะไร้เดียงสา โตพอจะเป็นอิสระ ผืนผ้าใบให้จับพู่กันระบายสีอาจอยู่ในป่าลึก ฤดูกาลให้เฝ้ามองการผลัดใบอาจอยู่ในห้องที่ไม่ได้เป็นคนเลือกอาศัย จักรวาลซึ่งกว้างใหญ่พอให้โบยบินอาจอยู่ในบ้านที่ปั้นด้วยดินน้ำมัน กรงขังที่ทำให้ตระหนักว่าตัวเล็กจ้อยอาจอยู่บนดาดฟ้า ทำเลเหมาะสมให้ปลูกบ้านอาจอยู่บนดาวห่างไกล ที่ให้กลับไป อาจเป็นที่เดียวกับที่จากมา

160 pages, Paperback

First published December 1, 2022

Reviews

[MonoNoAware · Rating 3 out of 5]

นักเขียนเป็นชาวสุราษฎร์ธานี แต่โบยบินไปใช้ชีวิตที่ไกลแสนไกลจากบ้านเกิดเมืองนอน จากเมืองแห่งท้องทะเล สู่เมืองแห่งขุนเขา

ฉันสัมผัสได้ถึงความจากไปและกลับมาได้ซ้ำๆ จากงานเขียนของเขา ฉันสัมผัสได้ตลอดเวลาว่าเรื่องสั้นแต่ละเรื่องของเขานั้น มันคือการหวนกลับ หวนกลับสู่บ้านเกิดของเขา เพื่อสัมผัสกลิ่นอายของท้องทะเล กลิ่นอายของชายหาด กลิ่นอายของดวงตะวันที่โผล่พ้นขอบทะเลในยามเช้า กลิ่นอายของสวนยางในฤดูผลัดใบ

หากฉันไม่ใช่คนใต้แต่กำเนิด ฉันคงนึกภาพตามไม่ออก ฉันคงจินตนาการไม่ถึง ว่าช่วงเวลาที่ใบยางผลัดใบนั้นสวยงามเพียงใด ฉันที่ชื่นชอบฤดูใบไม้เปลี่ยนสีในญี่ปุ่นฉันใด ฉันก็ชื่นชอบฤดูใบยางผลัดใบไม่แพ้กัน มันสวย มันเหลืองอร่ามไปทั้งภูเขา ใครอยากชื่นชมบรรยากาศนี้ ให้ลองล่องใต้มาในช่วงเดือนกุมภาพันธ์-มีนาคม

ส่วนตัวชอบเรื่อง “แสงบนเกาะ” มาก มากเป็นพิเศษ เพราะตัวฉันเองก็ชอบแสงไปไม่น้อยกว่าคุณลัดดา ฉันจะมีความรื่นรมย์สำราญใจเป็นพิเศษทุกครั้งที่ได้ยืนมอง ดวงอาทิตย์ขึ้นหรือตกตรงเส้นขอบฟ้า ฉันลุ่มหลงชั่วโมงยามแบบนี้ แต่ก็คงเหมือนที่คุณลัดดาได้กล่าวไว้ “จนวันหนึ่งเมื่อมีรูปภาพเกี่ยวกับแสงเยอะมาก ก็รู้สึกว่าพอแล้ว เคยลุ่มหลงกับอะไรอีกหลายอย่าง แต่แล้วก็จางลงและหมดไป บางครั้งก็หมดไปเฉยๆ โดยไม่จาง” ฉันไม่อยากให้วันนั้นมาถึง วันที่ฉันไม่รู้สึกลุ่มหลงอะไรอีกแล้วในชีวิต ตอนจบของ “แสงบนเกาะ” จบได้ทัชใจฉันมาก ดวงอาทิตย์เป็นส่วนหนึ่งของทุกคน ทุกคนมีดวงอาทิตย์เป็นของตัวเอง ไม่ว่าบนโลกโซเชียลตอนนี้จะมีสีสันบนท้องฟ้าให้ชื่นชมมากมายแค่ไหน แต่มันจะไปสวยอะไร ถ้าไม่ได้ชื่นชมด้วยสายตาของตัวเอง

[Afew* · Rating 3 out of 5]

รวมเรื่องสั้นเกี่ยวกับความเดียงสา จินตนาการไม่รู้จบของความเป็นเด็ก มีทั้งเรื่องที่พูดถึงเด็กจริงๆ ไปจนถึงเรื่องที่พูดถึงเด็กที่ตายอยู่ในจิตใจเรา
คือปกสวยมาาาก มีความฉูดฉาด มีความหวาน ความขี้เล่นแต่ก็ดูเหมือนจะติดเศร้าหน่อยๆ แต่เนื้อหาข้างในตัดกับมูทปกโดยสิ้นเชิง ทุกอย่างถูกเล่าด้วยสุ้มเสียงนิ่งๆ เรื่อยๆ ไม่สุข ไม่เศร้า ไม่ขม ไม่หวาน ทุกอย่างดูเหมือนทะเลที่ไม่มีคลื่น นิ่งๆ เฉื่อยๆ (รู้สึกว่าสองเรื่องสุดท้ายตรงกับมู้ดของปกที่สุด) และเรารู้สึกว่าแอบมีติดโทนเหมือนวรรณกรรมเพื่อชีวิตอยู่ด้วยนิดๆ

[Wuttipol✨ · Rating 1 out of 5]

“จีวรสีส้มเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เหมือนเปลวไฟความรักลุกลามมาตามถนนสายยาวในหมู่บ้าน เป็นกองไฟเล็กๆ ที่ร้อนฉ่า” (หน้า 13)

“ฉันไม่มีคำตอบให้เขา ตั้งแต่คำถามแรกจนถึงคำถามสุดท้าย จนกระทั่ง เขาต้องหาคำตอบเอง คิดเอง ลองแทนค่าลงไปเองและได้ข้อสรุปเอง” (หน้า 43)

“เงยขึ้นตามอีกรูป นกเป็นกลุ่มบินไปด้วยกัน จะกลับรังหรือจะไปที่ไหนสักแห่ง ต่างก็คงรู้คงเข้าใจตรงกัน ฝูงนกเหมือนรอยเปื้อนเล็กๆ บนฟ้าที่อยู่เหนือยอดกระถินและพุ่มใบกระดังงาซึ่งโผล่แซมกันขึ้นมา ไกลออกไปจากนั้นคือภูเขาและเสาอากาศ” (หน้า 54)

“มึงไม่ต้องคิดมากหรอกกริม ใช้ชีวิตของมึงไปเหอะ กูไม่รู้จะแนะนำยังไง แต่กูเห็นมึงจริงจังเกินไป จริงจังแต่ไม่มั่นใจไม่ดีน้า เขาชูนิ้วชี้ขึ้นแกว่งไปมาต่อหน้าเธอ เลือกแล้วก็ไม่ต้องเสียใจ คนที่เขาเกลียดมึงยังไงเขาก็เกลียด ต่อให้เขาไม่เกลียดมึง เขาก็เกลียดสิ่งที่มึงรักมึงเชื่ออยู่ดี เพราะเขากับมึงต่างกัน ต่างกันมาก มากกว่าที่กูกับมึงต่างกันอีก มากกว่ามากด้วย” (หน้า 103)