Collected Poems Edith Sitwell

by Edith Sitwell

Always witty and flamboyant, poet, critic and biographer Dame Edith Sitwell was a champion of literary modernity. As a younger poet she challenged formal conventionalism with her own verses, such as the satirical romp Façade (1922). Later, her poetry sternly turned to class issues before she fell from fashion in the 1930s. After the Second World War, Sitwell enjoyed renewed public acclaim until her death in 1964. Her works include Clowns' Houses (1918), Gold Coast Customs (1929), The Song of the Cold (1948), Gardeners and Astronomers (1953), and The Outcasts (1962).

Genres: Poetry

320 pages, Hardcover

First published January 1, 1954

About the author

Dame Edith Louisa Sitwell, DBE, was a British poet and critic.

Reviews

[J · Rating 4 out of 5]

Early Spring


The wooden châlets of the cloud
Hang down their dull blunt ropes to shroud

Red crystal bells upon each bough
(Fruit-buds that whimper). No winds slough

Our faces, furred with cold like red
Furred buds of satyr springs, long dead!

The cold wind creaking in my blood
Seems part of it, as grain of wood;

Among the coarse goat-locks of snow
Mamzelle still drags me, to and fro;

Her feet make marks like centaur hoofs
In hairy snow; her cold reproofs

Die, and her strange eyes look oblique
As the slant crystal buds that creak.

If she could think me distant, she
In the snow's goat-locks certainly

Would try to milk those teats, the buds,
Of their warm sticky milk—the cuds

Of strange long-past fruit-hairy springs—
The beginnings of first earthy things.



*

[Amy]

I recently read a poem by Edith Sitwell on Poetry Daily and was surprised & charmed by her facile use of language & music. I love the word glycerine in a poem! I had to add her to my to-read list.

Portrait of a Barmaid

Metallic waves of people jar
Through crackling green toward the bar

Where on the tables chattering-white
The sharp drinks quarrel with the light.

Those coloured muslin blinds the smiles,
Shroud wooden faces in their wiles—

Sometimes they splash like water (you
Yourself reflected in their hue).

The conversation loud and bright
Seems spinal bars of shunting light

In firework-spurting greenery.
O complicate machinery

For building Babel, iron crane
Beneath your hair, that blue-ribbed mane

In noise and murder like the sea
Without its mutability!

Outside the bar where jangling heat
Seems out of tune and off the beat—

A concertina's glycerine
Exudes, and mirrors in the green

Your soul: pure glucose edged with hints
Of tentative and half-soiled tints.

[Patrick Gibson · Rating 4 out of 5]

I have always liked her poetry. Mostly archaic sounding yet weirdly contemporary. This is an excellent anthology. Hits on all the famous poems -- plus some obscure. Good for the collection.

"Within your magic web of hair, lies furled
The fire and splendour of the ancient world;
The dire gold of the comet’s wind-blown hair;
The songs that turned to gold the evening air
When all the stars of heaven sang for joy.
The flames that burnt the cloud-high city Troy.
The mÆnad fire of spring on the cold earth;
The myrrh-lit flame that gave both death and birth
To the soul Phoenix; and the star-bright shower
That came to Danaë in her brazen tower…
Within your magic web of hair lies furled
The fire and splendour of the ancient world."

[Rosa Jamali · Rating 5 out of 5]

سه شعر از ادیت سیتول/ فارسیِ رُزا جمالی


۱

کنار دریاچه

بر پهنای سطحِ صاف و ماهوی برف
دو نفر می روند
و آیا به یاد می آوری
که چه هنگام آخرین بار بر کناره‌ی دریا قدم زدیم؟
نه!
که این آذرماه سرد
مرده ست
آه
که برگ ها،
غنیمتِ گوش‌ها
بر درخت ها آویزانند
وقتی که برای آخرین بار
در این ساحل چرخیدیم
و آن شادی به یغما رفته!
و حالا میداس شوهرت به این پچ‌پچه ها گوش خواهد داد
اشک هایی ست بر تابوت آن شادی
و چنانچه که آن‌ها راه می روند
به قصرهای عظیم چینی می مانند
و تمامِ طناب ها
که شل شده اند از فرازِ ابرها
به ناقوسی سخت می مانند بر تورِ شکوفه ها که بردرخت‌هاست
و لحنی محکم به خود گرفته اند
پرشور
و برای عشق کفنی بافته‌اند.

۲

این بلور خاکستری رنگ

زنگ‌های این بلورِ خاکستری رنگ
در هر شاخ درختی می شکند
نفسِ قو همه چیز را مرطوب کرده
بادی خنک می وزد
شبیه خانه های چینی عظیم است
دو نفر می روند
بر حاشیه ای بلند تور را بکشند
گفتگویی میان برف
تنهایان
ابرها،
غازهای چینی و خاکستری رنگ
خود را بر آسمان صیقل می دهند.





۳

خانه‌ی دلقک‌ها


پائین آسمان تخت و کاغذی
خورشید، چشمان شیطان
از میان هوا درخشان شد، نقابی از شیشه
و تمام آن صداهای سرگردان که می گذرند.
نوری بود
انگار بیرون از ضرباهنگ
و آرشه سفت کشیده می شد
بازار روز درهم و شلوغ و صدای زنگ‌ها
که بیرون از زمان گیر کرده بود به جهنم

گرما که مشغول وراجی بود
جیغ بلند یک طوطی
و تکان تکان می خورد
با لرزه و ارتعاشی از روشنایی ظهر
و غبار که سفید و مرده بر همه چیز می‌نشست.

شبیه پودری بر چهره ی یک مومیایی
با چهره ای میمونی شکل که متکثر می شود
اطاقکی گرد و انبوهی سخت در بازی با چیزی
و شکنندگی چوبی این خوشی

کلاه و زنگ های زمان ،دلقک
که جلنگ جلنگ می‌خورد و سوت می کشید
فرشتگانی جوان که به لباسی مبدل درآمده بودند
از هر پرنده ای که پرواز می‌کند
و نقاب های ستارگان برای جوانان که بپوشند
به غیر از هر رویایی که ارزشی داشت
زائری روشن، که از قوم ما گذشته باید که ببیند
نکته هایی برای واقعیت.

بر بالای تیز این چمن، جیغ هایی سبز رنگ
درختانی بلند تلق تلق تکیه داده اند
و غوغا می کنند سرگیجه وار، تیز
اما چه زمانی شب بر روی این نشانه می افتد

جائی ماه شبیه دزدی موذی این را می دزدد
با صورتکی سیاه رنگ، و با لمسی که خنک و برهنه است
هر گیلاسی، آلو و یا لوبیا

و بعد پائین این چشم ها که نقاب گرفته
از خانه ها، از دروغ هایی تاریک
درختانی بلند، شبیه دعائی بی امید
آن ها بر این هوای گنگ موذی چنگ می زنند

کورها آن خانه ها هستند، که به اندازه ی کاغذی نازک اند
سایه هایی قدیمی در آن ها قایم می شوند
با سایه های موذی و حرکتی دیوانه می‌خزند
شبیه عروسکانی که گریه می کنند.

پنجره هایی بلند ابدیت را می نمایانند
و واقعیتی صلب را
شمع ها می گریند، می کاوند و می رقصند
شبیه زندگی ای که از سر تصادف به سخره گرفته شده

خانه ها بزرگند شبیه خواب ها که در آن است
وقتی که یک بار در میان آن‌ها ماجراجویی می‌کردم
سکوت که سرد می کند ما را ، شبیه دریایی که می شکافد
به آرامی مرا در بر گرفته.







ادیت سیتول از شاعران قرن بیستم است. او بریتانیایی ست و به عنوان شاعر سبک آبستره شناخته شده است. زندگی عجیب و غریب و دنیای غریبی که در شعرهایش متصور می شود برای منتقدان جذاب بوده است.

http://rosajamali.blogfa.com/post/81

[Casey · Rating 4 out of 5]

I bought this because I read that she'd said, "My personal hobbies are reading, listening to music, and silence." How perfectly bitchy. Turns out I like the poetry, too.

[Pollymoore3 · Rating 3 out of 5]

Favourites: "Three Poor Witches" and "The Youth with the Red-Gold Hair".

[Tyler · Rating 1 out of 5]

If you like nonsense poems, the majority of this book will be hugely gratifying.

[Patricia N. McLaughlin · Rating 4 out of 5]

Eclectic, quirky—refreshingly different, especially for an age when the Georgians still waxed rhapsodic. “Three Poems of the Atomic Age” is quite the indictment of so-called civilized society; “The Canticle of the Rose,” last of the three, was written in 1948 after the poet learned that vegetation was beginning to sprout at Hiroshima. Though many of Sitwell’s poems drift along somewhat aimlessly, still many jewels are scattered throughout this collection, such as this gem from “The Song of the Cold”:

“Their huge Arithmetic is but endless
Repetition of Zero—the unlimited,
Eternal.—Even the beat of the heart and the pulse is
changed to this:
The counting of small deaths, the repetition
Of nothing, endless positing and suppression of
Nothing. . . . So they live
And die of inanition.”

Favorite Poems:
“Four in the Morning”
“The Song of the Cold”
“Three Poems of the Atomic Age”

[Sam Flowers · Rating 3 out of 5]

I struggled with this, though poetry of all writing I struggle with most.

I may return to it, I may not.

There is so much writing to be read!

[Erin · Rating 3 out of 5]

Would be 2.5 stars if not for the inclusion of "Still Falls the Rain," which bumps it up.