What do you think?
Rate this book
The Witcher #5 part 2 of 2
La dama del lago Vol. 2
El final de un largo camino
De las llamitas, algunas altas y poderosas eran, vivamente brillaban y con claridad, otras por su parte eran pequeñas, vacilantes y temblorosas, y oscurecíase su luz y amortiguábase a trechos. En el mismo final había una llamita pequeña y tan débil que apenas ardía, apenas se removía, ora brillando con gran esfuerzo, ora casi, casi apagándose del todo.
-¿De quién es ese fueguecillo moribundo? -preguntó el brujo.
-Tuyo -respondió la Muerte.
Flourens Delannoy, Cuentos y leyendas
De las llamitas, algunas altas y poderosas eran, vivamente brillaban y con claridad, otras por su parte eran pequeñas, vacilantes y temblorosas, y oscurecíase su luz y amortiguábase a trechos. En el mismo final había una llamita pequeña y tan débil que apenas ardía, apenas se removía, ora brillando con gran esfuerzo, ora casi, casi apagándose del todo.
-¿De quién es ese fueguecillo moribundo? -preguntó el brujo.
-Tuyo -respondió la Muerte.
Flourens Delannoy, Cuentos y leyendas
256 pages, Paperback
First published January 1, 1999
17 people are currently reading
1159 people want to read
About the author
Andrzej Sapkowski
204 books18.9k followersAndrzej Sapkowski, born June 21, 1948 in Łódź, is a Polish fantasy and science fiction writer. Sapkowski studied economics, and before turning to writing, he had worked as a senior sales representative for a foreign trade company. His first short story, The Witcher (Wiedźmin), was published in Fantastyka, Poland's leading fantasy literary magazine, in 1986 and was enormously successful both with readers and critics. Sapkowski has created a cycle of tales based on the world of The Witcher, comprising three collections of short stories and five novels. This cycle and his many other works have made him one of the best-known fantasy authors in Poland in the 1990s.
The main character of The Witcher (alternative translation: The Hexer) is Geralt, a mutant assassin who has been trained since childhood to hunt down and destroy monsters. Geralt exists in an ambiguous moral universe, yet manages to maintain his own coherent code of ethics. At the same time cynical and noble, Geralt has been compared to Raymond Chandler's signature character Philip Marlowe. The world in which these adventures take place is heavily influenced by Slavic mythology.
Sapkowski has won five Zajdel Awards, including three for short stories "Mniejsze zło" (Lesser Evil) (1990), "Miecz przeznaczenia" (Sword of Destiny) (1992) and "W leju po bombie" (In a Bomb Crater) (1993), and two for the novels "Krew elfów" (Blood of Elves) (1994) and "Narrenturm" (2002). He also won the Spanish Ignotus Award, best anthology, for The Last Wish in 2003, and for "Muzykanci" (The Musicians), best foreign short story, same year.
In 1997, Sapkowski won the prestigious Polityka's Passport award, which is awarded annually to artists who have strong prospects for international success.
In 2001, a Television Series based on the Witcher cycle was released in Poland and internationally, entitled Wiedźmin (The Hexer). A film by the same title was compiled from excerpts of the television series but both have been critical and box office failures.
Sapkowski's books have been translated into Czech, Russian, Lithuanian, German, Spanish, French, Ukrainian, and Portuguese. An English translation of The Last Wish short story collection was published by Gollancz in 2007.
The Polish game publisher, CD Projekt, created a role-playing PC game based on this universe, called The Witcher, which was released in October 2007. There is also a mobile version of the game which has been created by Breakpoint Games and is being published by Hands-On Mobile in Western Europe,Latin America and Asia Pacific.
The English translation of Sapkowski's novel Blood of Elves won the David Gemmell Legends Award in 2009.
The main character of The Witcher (alternative translation: The Hexer) is Geralt, a mutant assassin who has been trained since childhood to hunt down and destroy monsters. Geralt exists in an ambiguous moral universe, yet manages to maintain his own coherent code of ethics. At the same time cynical and noble, Geralt has been compared to Raymond Chandler's signature character Philip Marlowe. The world in which these adventures take place is heavily influenced by Slavic mythology.
Sapkowski has won five Zajdel Awards, including three for short stories "Mniejsze zło" (Lesser Evil) (1990), "Miecz przeznaczenia" (Sword of Destiny) (1992) and "W leju po bombie" (In a Bomb Crater) (1993), and two for the novels "Krew elfów" (Blood of Elves) (1994) and "Narrenturm" (2002). He also won the Spanish Ignotus Award, best anthology, for The Last Wish in 2003, and for "Muzykanci" (The Musicians), best foreign short story, same year.
In 1997, Sapkowski won the prestigious Polityka's Passport award, which is awarded annually to artists who have strong prospects for international success.
In 2001, a Television Series based on the Witcher cycle was released in Poland and internationally, entitled Wiedźmin (The Hexer). A film by the same title was compiled from excerpts of the television series but both have been critical and box office failures.
Sapkowski's books have been translated into Czech, Russian, Lithuanian, German, Spanish, French, Ukrainian, and Portuguese. An English translation of The Last Wish short story collection was published by Gollancz in 2007.
The Polish game publisher, CD Projekt, created a role-playing PC game based on this universe, called The Witcher, which was released in October 2007. There is also a mobile version of the game which has been created by Breakpoint Games and is being published by Hands-On Mobile in Western Europe,Latin America and Asia Pacific.
The English translation of Sapkowski's novel Blood of Elves won the David Gemmell Legends Award in 2009.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 147 reviews
August 26, 2018
Primero de todo decir que entiendo la frustración de algunos por lo difuso del final. Estamos acostumbrados a finales cerrados o épicos y cuando terminas esta saga se te queda el cuerpo descolocado. Pero analizando la saga en general, ese final encaja perfectamente.
Si os leéis el relato final incluido en esta edición, veréis cómo el autor tenía pensado ese final muchos años antes de terminar la saga, por lo que las críticas que tuvo sobre que lo terminó con prisas me parecen injustas. Sapkowski escribe lo que quiso desde el principio escribir: una leyenda basada en el folclore polaco y lo que consigue es escribir una saga como la vida misma, con finales que no te esperas, con decisiones injustas y sinsabores amargos, pero al final del viaje les coges tanto cariño a los personajes que no me arrepiento de ni una de las páginas.
La saga deGeralt de Rivia Cirilla de Cintra es una de las mejores historias de fantasía épica que he leído y no os vais a arrepentir si empezáis con ella.
PD: Y no digo nada de Ciri, el mejor personaje que he leído en muchísimo tiempo.
Si os leéis el relato final incluido en esta edición, veréis cómo el autor tenía pensado ese final muchos años antes de terminar la saga, por lo que las críticas que tuvo sobre que lo terminó con prisas me parecen injustas. Sapkowski escribe lo que quiso desde el principio escribir: una leyenda basada en el folclore polaco y lo que consigue es escribir una saga como la vida misma, con finales que no te esperas, con decisiones injustas y sinsabores amargos, pero al final del viaje les coges tanto cariño a los personajes que no me arrepiento de ni una de las páginas.
La saga de
PD: Y no digo nada de Ciri, el mejor personaje que he leído en muchísimo tiempo.
December 11, 2015
Esto más que un review sobre el libro, es un review sobre la saga. Decir que en general me ha encantado, es más, me ha fascinado. Hacía mucho tiempo que una saga no me atrapaba tanto y eso a pesar de la escritura más bien caótica.
Sapkowski rompe todas las reglas: no se preocupa por ubicar al lector y cambia continuamente de estilos, puntos de vista y recursos narrativos.
Si bien los dos primeros libros de la saga ("El último deseo" y "La espada del destino") son más bien una colección de cuentos en que se nos presentan algunos protagonistas pero sin una continuidad en la trama, los siguientes ya son novelas al uso con un arco argumental continuado. Pese a esto, con el tiempo, incluso cada pequeño cuento dentro de los dos primeros tomos acaba siendo relevante.
El punto fuerte de la saga para mí son los personajes. Todos son entrañables a su manera. A lo largo de la historia, Geralt se encuentra con todo tipo de personajes pero incluso los más secundarios son interesantes y están vivos. También, pese a que las mujeres en este universo no se libran del tradicional machismo de la fantasía ambientada en una falsa Edad Media, los personajes femeninos son muy buenos. Son complejos, son fuertes y son protagonistas. Yennefer me parece un antihéroe (o una antiheroína, aunque suene extraño) extraordinaria. Geralt, el protagonista, es un personaje al que no puedes evitar querer porque aunque es un mutante (y se supone que por ello no tiene emociones) es increíblemente humano y compasivo. Comete errores y a veces ni sus compañeros se lo toman en serio, pero es tremendamente noble.
No menciono mucho a Ciri por no entrar en spoilers en modo alguno pero desde luego no juega el papel de "niña elegida" al uso y es maravillosa. Jaskier es un contrapunto cómico muy bueno pero al mismo tiempo su lealtad por Geralt es tan grande que emociona.
Hay muchos otros personajes que me han encantado como Milva, Cahier, Zoltan, Essi, Triss, Nenneke... porque como ya digo, hasta los secundarios son maravillosos.
Señalar también otros dos puntos fuertes: cada personaje tiene su propia "voz" y es que tanto Sapkowski como el traductor al castellano (por el que sufría a menudo por su labor titánica) se han encargado de trasladar el lenguaje de la calle literalmente. Lo que quiero decir con esto es que un labrador de un pueblo de las montañas con diez habitantes y tres cabras, habla como un señor de la España profunda. Los personajes del pueblo llano dan patadas al diccionario, tienen jerga propia y expresiones muy variopintas, por lo que incluso en las atmósferas más opresivas y los momentos más duros de la trama, no puedes evitar reírte.
Y por último, Sapkowski mete mucho del folclore de la Europa del este, menos conocido en la fantasía clásica. Sí, hay elfos, enanos y hasta hobbits y dragones, pero sobre todo en los dos primeros tomos (los de los cuentos casi inconexos) hay muchas clases de vampiros eslavos y criaturas mitológicas de la zona. Una vez que la saga se mete ya en una trama más lineal, la verdad es que la faceta de cazador/brujo de Geralt pierde importancia y se van viendo menos pero resulta bastante refrescante.
Puntos negativos. Sapkowski escribe MUY bien, escribe como los ángeles. No es recargado, pero es rico y preciso, ameno, te lleva por donde quiere en todo momento. Logra emocionarte en dos líneas cuando menos te lo esperabas y te hace reflexionar en muchos momentos. No da todo mascado al lector y a veces n lo pone fácil. Utiliza muchos y diversos recursos narrativos. ¿Es esto un punto negativo? Con matices.
Sí confieso que había partes del libro en que me sentía muy perdida, especialmente con la línea temporal. Creo recordar que es al final de La espada del destino cuando llegó un punto en que tuve que volver atrás y releer porque la manera de presentar los acontecimientos no tenía sentido temporalmente hablando. Más adelante lo aclara algún personaje, en otro libro, pero yo francamente tenía un lío tremendo para entonces. La línea temporal, sobre todo en los primeros libros, es muy confusa.
También introduce ciertos elementos en la trama que se van diluyendo en los libros y nunca tienen respuesta.
El universo donde transcurre la historia es vastísimo y llega un momento en que te pierdes entre sus países, sus reyes, sus alianzas... A veces, por ejemplo, te da descripciones muy grandes y precisas de un lugar que después no vuelve a aparecer en la historia ni tiene ninguna importancia. Esto no es Canción de Hielo y Fuego donde la trama de hecho va sobre las intrigas políticas, aquí las guerras y las intrigas palaciegas son sólo algo que pasa alrededor de los protagonistas mientras ellos tienen sus propios problemas y preocupaciones. Por eso, a veces explica demasiado sin ir a ninguna parte, y en otras ocasiones es demasiado parco.
Como ya digo, no se lo pone fácil al lector. Aparte de la línea temporal, es que directamente mete saltos temporales tremendos e incluso, cambia de universo. De pronto la historia te la narra un cuentacuentos o una hechicera que investiga la vida de Geralt convertida en leyenda. Sirven como llamada de atención y despiertan la curiosidad, pero también hacen que todo resulte bastante caótico.
Por lo que he podido leer, se ha acusado al autor varias veces de escribir la saga como si fuese una historia de rol, con lo que esto conlleva: azar y caos. Él lo niega y yo le creo, pero es verdad que a veces produce esa impresión, que se ha escrito sin orden y concierto, como si las ideas fluyeran a borbotones y las pusiera aquí y allí sin ocuparse de encajarlas después o de darles contexto.
A pesar de todo, no por ello la lectura es menos adictiva, pero sí creo que no es la clase de saga que todo el mundo podría seguir (no es que la prosa no sea accesible pero la estructura narrativa puede desalentar al lector).
Por último, como aspecto negativo, llegó un punto en que como lectora estaba completamente hastiada de que Geralt se tirara a toda criatura femenina con dos piernas que se encontrara en su camino. Hasta en los momentos más difíciles siempre encontraba un hueco para tirarse a alguien. El hecho de que el 99% de los personajes femeninos del libro se lo tiren o se lo quieran tirar ya parece una fantasía de self-insert que hay que tomarse a risa...
En cualquier caso, ya digo que la saga me ha encantado aunque el final sea un poco... difuso y confuso. Pasa desde ya a mi lista de libros favoritos y la recomiendo muchísimo a todos los amantes de la literatura fantástica.
Sapkowski rompe todas las reglas: no se preocupa por ubicar al lector y cambia continuamente de estilos, puntos de vista y recursos narrativos.
Si bien los dos primeros libros de la saga ("El último deseo" y "La espada del destino") son más bien una colección de cuentos en que se nos presentan algunos protagonistas pero sin una continuidad en la trama, los siguientes ya son novelas al uso con un arco argumental continuado. Pese a esto, con el tiempo, incluso cada pequeño cuento dentro de los dos primeros tomos acaba siendo relevante.
El punto fuerte de la saga para mí son los personajes. Todos son entrañables a su manera. A lo largo de la historia, Geralt se encuentra con todo tipo de personajes pero incluso los más secundarios son interesantes y están vivos. También, pese a que las mujeres en este universo no se libran del tradicional machismo de la fantasía ambientada en una falsa Edad Media, los personajes femeninos son muy buenos. Son complejos, son fuertes y son protagonistas. Yennefer me parece un antihéroe (o una antiheroína, aunque suene extraño) extraordinaria. Geralt, el protagonista, es un personaje al que no puedes evitar querer porque aunque es un mutante (y se supone que por ello no tiene emociones) es increíblemente humano y compasivo. Comete errores y a veces ni sus compañeros se lo toman en serio, pero es tremendamente noble.
No menciono mucho a Ciri por no entrar en spoilers en modo alguno pero desde luego no juega el papel de "niña elegida" al uso y es maravillosa. Jaskier es un contrapunto cómico muy bueno pero al mismo tiempo su lealtad por Geralt es tan grande que emociona.
Hay muchos otros personajes que me han encantado como Milva, Cahier, Zoltan, Essi, Triss, Nenneke... porque como ya digo, hasta los secundarios son maravillosos.
Señalar también otros dos puntos fuertes: cada personaje tiene su propia "voz" y es que tanto Sapkowski como el traductor al castellano (por el que sufría a menudo por su labor titánica) se han encargado de trasladar el lenguaje de la calle literalmente. Lo que quiero decir con esto es que un labrador de un pueblo de las montañas con diez habitantes y tres cabras, habla como un señor de la España profunda. Los personajes del pueblo llano dan patadas al diccionario, tienen jerga propia y expresiones muy variopintas, por lo que incluso en las atmósferas más opresivas y los momentos más duros de la trama, no puedes evitar reírte.
Y por último, Sapkowski mete mucho del folclore de la Europa del este, menos conocido en la fantasía clásica. Sí, hay elfos, enanos y hasta hobbits y dragones, pero sobre todo en los dos primeros tomos (los de los cuentos casi inconexos) hay muchas clases de vampiros eslavos y criaturas mitológicas de la zona. Una vez que la saga se mete ya en una trama más lineal, la verdad es que la faceta de cazador/brujo de Geralt pierde importancia y se van viendo menos pero resulta bastante refrescante.
Puntos negativos. Sapkowski escribe MUY bien, escribe como los ángeles. No es recargado, pero es rico y preciso, ameno, te lleva por donde quiere en todo momento. Logra emocionarte en dos líneas cuando menos te lo esperabas y te hace reflexionar en muchos momentos. No da todo mascado al lector y a veces n lo pone fácil. Utiliza muchos y diversos recursos narrativos. ¿Es esto un punto negativo? Con matices.
Sí confieso que había partes del libro en que me sentía muy perdida, especialmente con la línea temporal. Creo recordar que es al final de La espada del destino cuando llegó un punto en que tuve que volver atrás y releer porque la manera de presentar los acontecimientos no tenía sentido temporalmente hablando. Más adelante lo aclara algún personaje, en otro libro, pero yo francamente tenía un lío tremendo para entonces. La línea temporal, sobre todo en los primeros libros, es muy confusa.
También introduce ciertos elementos en la trama que se van diluyendo en los libros y nunca tienen respuesta.
El universo donde transcurre la historia es vastísimo y llega un momento en que te pierdes entre sus países, sus reyes, sus alianzas... A veces, por ejemplo, te da descripciones muy grandes y precisas de un lugar que después no vuelve a aparecer en la historia ni tiene ninguna importancia. Esto no es Canción de Hielo y Fuego donde la trama de hecho va sobre las intrigas políticas, aquí las guerras y las intrigas palaciegas son sólo algo que pasa alrededor de los protagonistas mientras ellos tienen sus propios problemas y preocupaciones. Por eso, a veces explica demasiado sin ir a ninguna parte, y en otras ocasiones es demasiado parco.
Como ya digo, no se lo pone fácil al lector. Aparte de la línea temporal, es que directamente mete saltos temporales tremendos e incluso, cambia de universo. De pronto la historia te la narra un cuentacuentos o una hechicera que investiga la vida de Geralt convertida en leyenda. Sirven como llamada de atención y despiertan la curiosidad, pero también hacen que todo resulte bastante caótico.
Por lo que he podido leer, se ha acusado al autor varias veces de escribir la saga como si fuese una historia de rol, con lo que esto conlleva: azar y caos. Él lo niega y yo le creo, pero es verdad que a veces produce esa impresión, que se ha escrito sin orden y concierto, como si las ideas fluyeran a borbotones y las pusiera aquí y allí sin ocuparse de encajarlas después o de darles contexto.
A pesar de todo, no por ello la lectura es menos adictiva, pero sí creo que no es la clase de saga que todo el mundo podría seguir (no es que la prosa no sea accesible pero la estructura narrativa puede desalentar al lector).
Por último, como aspecto negativo, llegó un punto en que como lectora estaba completamente hastiada de que Geralt se tirara a toda criatura femenina con dos piernas que se encontrara en su camino. Hasta en los momentos más difíciles siempre encontraba un hueco para tirarse a alguien. El hecho de que el 99% de los personajes femeninos del libro se lo tiren o se lo quieran tirar ya parece una fantasía de self-insert que hay que tomarse a risa...
En cualquier caso, ya digo que la saga me ha encantado aunque el final sea un poco... difuso y confuso. Pasa desde ya a mi lista de libros favoritos y la recomiendo muchísimo a todos los amantes de la literatura fantástica.
June 27, 2017
Vaya basura de final para tan magnífica saga.
Vaya timo de final en dos partes cobrado a precio de oro.
Vaya timo de final en dos partes cobrado a precio de oro.
April 16, 2018
Esses dois últimos volumes me decepcionaram. O nome da série é Geralt de Rívia, mas infelizmente a série vai aos poucos deixando de ser sobre ele pra focar na Ciri. Muitas cenas inúteis, muitos pontos de vista diferentes que não servem bem à história, muita enrolação. Toda a mistura de lendas arturianas com o nosso próprio mundo foi esquisito, confuso e uma péssima ideia pra concluir a série. Nada, em nenhum momento dos outros livros, nos preparou ou deu alguma dica sobre esse crossover. É bom frisar que eu pareço estar em minoria, porque a maioria das resenhas são positivas sobre o livro, então, lembrando, é só minha opinião.
O clímax desse último volume acontece antes da metade do livro, e depois disso os últimos desfechos se estenderam demais. E esses desfechos foram excessivamente deprimentes. Sim, é uma série de fantasia sombria, e é de se esperar resoluções agridoces, mas o legal da fantasia sombria é ver personagens atravessando a escuridão e surgindo com algum tipo de esperança, por mais que as sombras o tenham afetado. A fantasia sombria é legal, pra mim, porque o bem, de certa forma, ainda triunfa, mas não de um jeito cafona. É que nem o Choque de Cultura falando do Caldeirão do Huck: "Ele humilha o pobre, humilha, humilha, humilha, aí depois ajuda." O Sapkowski humilhou e deixou todo mundo humilhado mesmo.
Nada a reclamar sobre o estilo. Eu gosto da escrita do Sapkowski. Ele não dá a mínima para as "regras" que você lê por aí e ouve outros autores repetindo somente porque leram e ouviram em outro lugar: ele usa advérbios aos montes, faz longas descrições com aquelas "listas de itens" (muitas vezes ele faz o contrário, descreve algo só com um ou dois advérbios e segue em frente), conta o tempo todo em vez de mostrar, pula de cabeça em cabeça nos pontos de vista, etc.
Ainda acho que é uma boa série de fantasia e recomendo a leitura. Tem muita coisa pra se gostar aí, a jornada foi gostosa e tenho vários momentos favoritos guardados. Além disso, os livros me fizeram apreciar The Witcher 3 ainda mais.
O clímax desse último volume acontece antes da metade do livro, e depois disso os últimos desfechos se estenderam demais. E esses desfechos foram excessivamente deprimentes. Sim, é uma série de fantasia sombria, e é de se esperar resoluções agridoces, mas o legal da fantasia sombria é ver personagens atravessando a escuridão e surgindo com algum tipo de esperança, por mais que as sombras o tenham afetado. A fantasia sombria é legal, pra mim, porque o bem, de certa forma, ainda triunfa, mas não de um jeito cafona. É que nem o Choque de Cultura falando do Caldeirão do Huck: "Ele humilha o pobre, humilha, humilha, humilha, aí depois ajuda." O Sapkowski humilhou e deixou todo mundo humilhado mesmo.
Nada a reclamar sobre o estilo. Eu gosto da escrita do Sapkowski. Ele não dá a mínima para as "regras" que você lê por aí e ouve outros autores repetindo somente porque leram e ouviram em outro lugar: ele usa advérbios aos montes, faz longas descrições com aquelas "listas de itens" (muitas vezes ele faz o contrário, descreve algo só com um ou dois advérbios e segue em frente), conta o tempo todo em vez de mostrar, pula de cabeça em cabeça nos pontos de vista, etc.
Ainda acho que é uma boa série de fantasia e recomendo a leitura. Tem muita coisa pra se gostar aí, a jornada foi gostosa e tenho vários momentos favoritos guardados. Além disso, os livros me fizeram apreciar The Witcher 3 ainda mais.
July 26, 2018
Pues... ya está. Fin. Se fue. Buen viaje, Geralt. Buen viaje, Ciri. Una grandísima experiencia que ya estoy echando de menos.
April 7, 2020
4/5 estrellas.
Este si que m ha gustado y mucho más que el volumen 2.
Nada más empezar ya tenía acción , vamos que me entretuvo desde el principio. Si no le pongo las cinco estrellas es porque el final de ciertos personajes que me gustaban no me gustó para nada ( no digo más porque serían spoiler) y porque hubo un capítulo que me aburrió un poco.
En cuanto al como acabo la historia me gustó cómo se resolvió todo y también me quedé agusto con el final que tuvieron Geralt y Ciri.
En conclusión me ha gustado como acaba esta historia. Lo recomiendo.
Este si que m ha gustado y mucho más que el volumen 2.
Nada más empezar ya tenía acción , vamos que me entretuvo desde el principio. Si no le pongo las cinco estrellas es porque el final de ciertos personajes que me gustaban no me gustó para nada ( no digo más porque serían spoiler) y porque hubo un capítulo que me aburrió un poco.
En cuanto al como acabo la historia me gustó cómo se resolvió todo y también me quedé agusto con el final que tuvieron Geralt y Ciri.
En conclusión me ha gustado como acaba esta historia. Lo recomiendo.
February 27, 2018
Е, прочетох сагата за вещера за нула време. Защото беше интересно. Защото беше вдъхновяващо. Защото Гералт от Ривия, Белия вълк е един от най-въздействащите персонажи, които съм срещал.
Историята е увлекателна, богата на перипетии и изненади; привързваща. Затова имаше толкова нощи, в които четях до късно, въпреки че трябваше да ставам за работа на следващия ден. И съм безкрайно щастлив, че има още две книги за света на Гералт, които не са част от поредицата.
Разбира се, имаше някои неща, които ме подразниха страшно много. Десетките страници, в които крале, кралици, магьосници, политици, шпиони и други, които нямат кой знае какво влияние върху историята на Гералт, обсъждат политиката с ужасно много имена на държави, градове и хора, които така и не успях да разбера и запомня. Нито усетих желание за едно от двете. Дори, признавам, понякога прелиствах безсмислените за мен моменти, защото забелязах още от "Кръвта на елфите", че това си е едно голямо разтягане на локуми, които никога, по никакъв начин, няма да засегне единствения персонаж, който ме интересува. И наистина - накрая стана ясно, че не съм пропуснал нищо.
Йенефер и Цири така и не ми станаха симпатични. Нито интересни. Просто имаше моменти, в които не ме дразнят. А те не бяха много. Дразнеше ме още това, че Гералт омеква покрай тях, без въобще да е получил причина да ги търпи (а какво остава да ги обича). Те просто се появяваха в живота му, за да внесат малко разочарование, проблеми и болка. И той изведнъж ги обича и захвърля всичко заради тях. (Изглежда необмислено и зле развито). Това убиваше уважението и възхищението, които изпитвах към Гералт. Но явно до там се стига, когато се опитваш да изградиш сложен и многопластов образ. Нещо, в което доста писатели прекаляват с усилията, дотолкова че развалят силния персонаж. Ама това е мое мнение, което само споделям.
Въпреки всичко "Вещерът" е една от най-добрите поредици, които съм чел. С удоволствие ще се върна към нея някой ден. А сега е време да разбера дали играта по книгите е толкова качествена, колкото разправят :)
Историята е увлекателна, богата на перипетии и изненади; привързваща. Затова имаше толкова нощи, в които четях до късно, въпреки че трябваше да ставам за работа на следващия ден. И съм безкрайно щастлив, че има още две книги за света на Гералт, които не са част от поредицата.
Разбира се, имаше някои неща, които ме подразниха страшно много. Десетките страници, в които крале, кралици, магьосници, политици, шпиони и други, които нямат кой знае какво влияние върху историята на Гералт, обсъждат политиката с ужасно много имена на държави, градове и хора, които така и не успях да разбера и запомня. Нито усетих желание за едно от двете. Дори, признавам, понякога прелиствах безсмислените за мен моменти, защото забелязах още от "Кръвта на елфите", че това си е едно голямо разтягане на локуми, които никога, по никакъв начин, няма да засегне единствения персонаж, който ме интересува. И наистина - накрая стана ясно, че не съм пропуснал нищо.
Йенефер и Цири така и не ми станаха симпатични. Нито интересни. Просто имаше моменти, в които не ме дразнят. А те не бяха много. Дразнеше ме още това, че Гералт омеква покрай тях, без въобще да е получил причина да ги търпи (а какво остава да ги обича). Те просто се появяваха в живота му, за да внесат малко разочарование, проблеми и болка. И той изведнъж ги обича и захвърля всичко заради тях. (Изглежда необмислено и зле развито). Това убиваше уважението и възхищението, които изпитвах към Гералт. Но явно до там се стига, когато се опитваш да изградиш сложен и многопластов образ. Нещо, в което доста писатели прекаляват с усилията, дотолкова че развалят силния персонаж. Ама това е мое мнение, което само споделям.
Въпреки всичко "Вещерът" е една от най-добрите поредици, които съм чел. С удоволствие ще се върна към нея някой ден. А сега е време да разбера дали играта по книгите е толкова качествена, колкото разправят :)
February 11, 2017
Не че това е най-слабата книга от поредицата, но несъмнено беше най-разочароваща. Всичко щеше да е почти наред, ако следваха още продължения, но историята свършва и за жалост свършва внезапно в нищото.
Като цяло книгите вървят в низходяща градация. Разтакаване, вкарване на безсмислени персонажи, които се появяват с подробни описания само за да умрат внезапно или да изчезнат отново в нищото, безкрайни политически интриги, в които не си правех труда да се задълбочавам... Герои, чиито образи бяха централни и развивани в течение на стотици страници, умряха внезапно и не особено героично. А Цири
Не бих казала, че такъв финал обезсмисли четенето на поредицата или пък развали приятното усещане от хубавите идеи, но очаквах толкова много повече! Имам чувството, че авторът накрая се беше отегчил или объркал от собствените си герои и идеи и бързаше да приключи историята възможно най-бързо независимо как. Това винаги оставя неприятен вкус, особено когато е направено толкова очевидно.
Остава ми да прочета последния сборник с разкази, но вече нямам високи очаквания.
Като цяло книгите вървят в низходяща градация. Разтакаване, вкарване на безсмислени персонажи, които се появяват с подробни описания само за да умрат внезапно или да изчезнат отново в нищото, безкрайни политически интриги, в които не си правех труда да се задълбочавам... Герои, чиито образи бяха централни и развивани в течение на стотици страници, умряха внезапно и не особено героично. А Цири
Не бих казала, че такъв финал обезсмисли четенето на поредицата или пък развали приятното усещане от хубавите идеи, но очаквах толкова много повече! Имам чувството, че авторът накрая се беше отегчил или объркал от собствените си герои и идеи и бързаше да приключи историята възможно най-бързо независимо как. Това винаги оставя неприятен вкус, особено когато е направено толкова очевидно.
Остава ми да прочета последния сборник с разкази, но вече нямам високи очаквания.
July 31, 2014
Не съм очарована. Наистина не съм. Не очаквах това, макар, че първи том предразположи към подобно развитие на историята и все пак очаквах нещо наистина грандиозно, изненадващо, нещо което да ме остави със затаен дъх до края, нещо което да ме вдъхнови( защото именно онова удовлетворяващо чувство очаквам след всяко пътешествие в света на книгите). Тук го няма. Няма удовлетворение. Яд ме е. Много ме е яд. Не искам да давам спойлери, за да не разваля удоволствието на решилите да прочетат поредицата. А самата поредица си струва, по дяволите! Просто не свърши така, както аз исках. И това още повече ме разочарова, защото "Вещерът" има прекрасна история и герои, които не заслужават това.
March 28, 2018
Много съм объркана и трябва да си изясня доста въпросителни, които тази поредица остави у мен. Окончателната ми присъда е, че първите два сборника с разкази са по-добри, бих ги препрочитала с кеф. Сагата е натъпкана с толкова много филъри и ако не се казваше "Вещерът" сигурно изобщо нямаше да разберем, че Гералт е сред главните герои.
March 21, 2020
MEl fin de la saga, el gran fin de The Witcher. Y bueno, a ratos. Unas partes me han encantado y otras se me han hecho bola la verdad. Y bueno, el final 🤷🏻♀️. Aún así el balance es positivo, tanto de esta novela como de la saga.
⭐⭐⭐
⭐⭐⭐
August 26, 2018
Finalmente pongo punto y final a esta larga saga del brujo Geralt de Rivia, aunque me queda pendiente leer la precuela más recientemente publicada.
Coincido en que el cierre de este prolongado ciclo épico es más bien pobre y decepcionante. Pero en cierto modo era algo que se veía venir desde hacía varios tomos. El autor tiene una narrativa excelente para situaciones puntuales, pero es incapaz de construir una trama general, compleja y bien enlazada, que tenga algún sentido. El modo en que se ha aprovechado del ciclo artúrico para tirar de la creatividad que le falta en este último volumen es de pena. Es decir, que lo que funciona más o menos a nivel argumental, es por echar mano de algo que ya existía: los mitos artúricos.
En fin, una se pregunta por qué el autor abandonaría el formato de los dos primeros libros, basados en narraciones cortas e independientes, para pasar a construir una larga trama continua. Por más buen escritos que sea, no ha estado a la altura. Ciri es un personaje desperdiciado, que con su potencial, se reduce a dar tumbos sin hacer nada, y poco más. Geralt apenas ha sido explotado en su faceta de brujo, dedicándose más a filosofar y a amargarse por la vida que lleva, cosa que no le pega a un mercenario mutante ni con cola.
Pero lo que no tiene perdón de Dios es el tema de las hechiceras. Que el autor es un machista y que no sabe escribir personajes femeninos es algo que se nota desde el primer volumen. Pero aún así se tienen esperanzas hasta el final de que sabrá aprovechar estos personajes con tanto potencial. Pero no, no lo hace. Hasta el último momento el autor nos irrita describiendo sus vestidos y aspectos físicos mientras se desollan las unas a otras por causas de amores y por ver quién es la más guapa, cuando se trata de mujeres poderosas e influyentes en la política que tendrían que haber tenido más acción y relevancia. En verdad, la Logia de las hechiceras da pena. ¡Eso sí que es echar margaritas a los cerdos!
Y por último, cómo el autor pierde páginas y páginas, cansando y aburriendo al lector, describiendo escenas y situaciones paralelas a la trama que no aportan nada a la historia principal y que sólo está de relleno, que ni siquiera ayudan a conocer mejor a los personajes principales, a los que apenas dedica atención y profundidad. De traca eso de tragarse páginas leyendo sobre la batalla de nosequé en la que nadie de los personajes destacados estuvo presente, cuando yo hubiera querido saber más del pasado de Yennefer, esbozado de forma magistral, aunque insuficiente, en escasísimos flashbacks desperdigados por toda la saga. De traca, también, dedicar páginas y páginas a una escena de taberna con los personajes engullendo caracoles, especulando sobre filosofía vacía y no aportando nada a la historia, para cerrar el final en dos páginas y no entender cómo Ciri acaba perdida en Camelot y con Galahad.
Lo dicho. Un enorme potencial, desperdiciado, por la imposibilidad del autor de enlazar una historia larga, completa y coherente. Demasiado relleno y poca trama. Mucho ruido y pocas nueces. Escenas innecesarias, incluso ridículas, que traicionan a veces la esencia de los propios personajes.
No voy a decir que me ha aburrido. No voy a decir que me arrepiento de haberla leído. Es más, la recomiendo a todos los amantes de la fantasía épica. A pesar de todo, sigue valiendo la pena. Pero ni de broma es la saga 10/10 que me habían dicho. A lo sumo, y siendo muy generosa, le doy un 8. Pero la mayoría de veces la dejaré en un 7, o incluso un 6.
Está claro que el autor ha escrito por encima de sus posibilidades.
Coincido en que el cierre de este prolongado ciclo épico es más bien pobre y decepcionante. Pero en cierto modo era algo que se veía venir desde hacía varios tomos. El autor tiene una narrativa excelente para situaciones puntuales, pero es incapaz de construir una trama general, compleja y bien enlazada, que tenga algún sentido. El modo en que se ha aprovechado del ciclo artúrico para tirar de la creatividad que le falta en este último volumen es de pena. Es decir, que lo que funciona más o menos a nivel argumental, es por echar mano de algo que ya existía: los mitos artúricos.
En fin, una se pregunta por qué el autor abandonaría el formato de los dos primeros libros, basados en narraciones cortas e independientes, para pasar a construir una larga trama continua. Por más buen escritos que sea, no ha estado a la altura. Ciri es un personaje desperdiciado, que con su potencial, se reduce a dar tumbos sin hacer nada, y poco más. Geralt apenas ha sido explotado en su faceta de brujo, dedicándose más a filosofar y a amargarse por la vida que lleva, cosa que no le pega a un mercenario mutante ni con cola.
Pero lo que no tiene perdón de Dios es el tema de las hechiceras. Que el autor es un machista y que no sabe escribir personajes femeninos es algo que se nota desde el primer volumen. Pero aún así se tienen esperanzas hasta el final de que sabrá aprovechar estos personajes con tanto potencial. Pero no, no lo hace. Hasta el último momento el autor nos irrita describiendo sus vestidos y aspectos físicos mientras se desollan las unas a otras por causas de amores y por ver quién es la más guapa, cuando se trata de mujeres poderosas e influyentes en la política que tendrían que haber tenido más acción y relevancia. En verdad, la Logia de las hechiceras da pena. ¡Eso sí que es echar margaritas a los cerdos!
Y por último, cómo el autor pierde páginas y páginas, cansando y aburriendo al lector, describiendo escenas y situaciones paralelas a la trama que no aportan nada a la historia principal y que sólo está de relleno, que ni siquiera ayudan a conocer mejor a los personajes principales, a los que apenas dedica atención y profundidad. De traca eso de tragarse páginas leyendo sobre la batalla de nosequé en la que nadie de los personajes destacados estuvo presente, cuando yo hubiera querido saber más del pasado de Yennefer, esbozado de forma magistral, aunque insuficiente, en escasísimos flashbacks desperdigados por toda la saga. De traca, también, dedicar páginas y páginas a una escena de taberna con los personajes engullendo caracoles, especulando sobre filosofía vacía y no aportando nada a la historia, para cerrar el final en dos páginas y no entender cómo Ciri acaba perdida en Camelot y con Galahad.
Lo dicho. Un enorme potencial, desperdiciado, por la imposibilidad del autor de enlazar una historia larga, completa y coherente. Demasiado relleno y poca trama. Mucho ruido y pocas nueces. Escenas innecesarias, incluso ridículas, que traicionan a veces la esencia de los propios personajes.
No voy a decir que me ha aburrido. No voy a decir que me arrepiento de haberla leído. Es más, la recomiendo a todos los amantes de la fantasía épica. A pesar de todo, sigue valiendo la pena. Pero ni de broma es la saga 10/10 que me habían dicho. A lo sumo, y siendo muy generosa, le doy un 8. Pero la mayoría de veces la dejaré en un 7, o incluso un 6.
Está claro que el autor ha escrito por encima de sus posibilidades.
January 13, 2019
Eu já li livros de todos os tipos. Livros ruins o suficiente pra não conseguir terminar, livros tão bons que eu queria reler assim que acabei e tudo no meio disso. A Senhora do Lago não é um dos piores livros que eu já li, de forma alguma, mas a série Witcher é uma série de decepções seguidas de decepções ainda piores, intercaladas com pequenos momentos de graça onde tu nota o potencial (desperdiçado) nos personagens, mundo e páginas desses livros.
Depois de 7 (Oito, se contar a babaquice da Martins Fontes de dividir no meio um livor de 560 páginas) livros, a saga do Bruxo finalmente chega ao fim. Digo mais: dentro das primeiras 120 páginas do livro...
E eu acho que só A Torre Negra se equipara ao quão brabo eu fiquei com esse final. A curva dramática se perdeu, os personagens tem resoluções fracas e depois do ápice da história chegar, o Sapkowski se perde em mais de 70 páginas falando sobre sub-plots e tramas não importantes regadas de personagens terciários, só pra dar ponto final em pontas que ele começou e nunca desenvolveu. Eu diria que é patético se não fosse tão entediante. Eu não dou A MÍNIMA pra quem vai ficar com Aedirn superior porque eu nunca mais vou ler sobre esse lugar. O que me importa se Cintra vai ser governada por um regente ou vai ser dividido na metade por um protetorado dos Nortelungos e de Nilfgaard? Isso nunca nem sequer fez muita diferença na história!
Eu poderia continuar reclamando aqui dos personagens mal utilizados, dos conflitos mal desenvolvidos, das mudanças de ideologias súbitas, do worldbuilding mal aproveitado e de mais um milhar de coisas, mas ninguém tem saco pra ler tudo isso. Enfim.
Não leiam essa série. Tem outras muitíssimo melhores e muito mais bem escritas. Vocês não vão perder grande coisa. Caso realmente queiram saber como é o universo da série Witcher, leiam SÓ O Último Desejo e A Espada do Destino. Só os contos.
Não entrem na Saga do Sangue Antigo.
Eu comecei essa review pensando em dar 3 estrelas porque o livro em si não é tão desagradável quanto, digamos, Tempo do Desprezo, mas eu acho que vou dar só duas (ou até uma) pela obra como um todo. Que raiva dessa merda.
Depois de 7 (Oito, se contar a babaquice da Martins Fontes de dividir no meio um livor de 560 páginas) livros, a saga do Bruxo finalmente chega ao fim. Digo mais: dentro das primeiras 120 páginas do livro...
E eu acho que só A Torre Negra se equipara ao quão brabo eu fiquei com esse final. A curva dramática se perdeu, os personagens tem resoluções fracas e depois do ápice da história chegar, o Sapkowski se perde em mais de 70 páginas falando sobre sub-plots e tramas não importantes regadas de personagens terciários, só pra dar ponto final em pontas que ele começou e nunca desenvolveu. Eu diria que é patético se não fosse tão entediante. Eu não dou A MÍNIMA pra quem vai ficar com Aedirn superior porque eu nunca mais vou ler sobre esse lugar. O que me importa se Cintra vai ser governada por um regente ou vai ser dividido na metade por um protetorado dos Nortelungos e de Nilfgaard? Isso nunca nem sequer fez muita diferença na história!
Eu poderia continuar reclamando aqui dos personagens mal utilizados, dos conflitos mal desenvolvidos, das mudanças de ideologias súbitas, do worldbuilding mal aproveitado e de mais um milhar de coisas, mas ninguém tem saco pra ler tudo isso. Enfim.
Não leiam essa série. Tem outras muitíssimo melhores e muito mais bem escritas. Vocês não vão perder grande coisa. Caso realmente queiram saber como é o universo da série Witcher, leiam SÓ O Último Desejo e A Espada do Destino. Só os contos.
Não entrem na Saga do Sangue Antigo.
Eu comecei essa review pensando em dar 3 estrelas porque o livro em si não é tão desagradável quanto, digamos, Tempo do Desprezo, mas eu acho que vou dar só duas (ou até uma) pela obra como um todo. Que raiva dessa merda.
February 1, 2014
Ако трябва да обобщя за какво аджеба става дума , ще си позволя лукса да цитирам самия Сапковски по въпроса.
"... За войната. За геройството и рицарството. За дружбата и справедливостта. За подлостта и предателството. За вярната и истинска любов, коят�� винаги побеждава. За престъплението и възмездието, което винаги застига престъпника. За правосъдието, винаги справедливо. За истината, която като олио винаги изплува на повърхността. Измисляха, радвайки се на измислиците си. Радвайки се на приказната фикция. Защото около тях, в живота, се случваше точно обратното. Легендата се разширяваше. Слушателите в същински транс поглъщаха високопарните думи на разказвачите, говорещи за вещера и магьосницата. За Кулата на лястовицата. За Цири, вещерката с белега на лицето. За Келпи, омагьосаната вещерска кобила. За Господарката на езерото...."
Горе-долу това сумира какво се случва и какво не в "Вещерът"! Иначе много слаб завършек на епоса. Мога да критикувам доста от нещата , но не ми се иска. Тъй като това ме кара да си мисля че донякъде "Вещерът" е загуба на време. Но не е така , разбира се. Както с лошите страни , си има и доста такива добри. За които също не ми се пише, защото... те така! :)
Остава ми надеждата че CD Projekt ще се справят по добре с предстоящата 3-та част на играта "Дивият Лов". Което за съжеление за "Дивия Лов" , Сапковски само вметква тук-таме. Трябваше задължително да има битка с тези скеляци , бе! Явно ще я дочакаме пред ПеЦе-тата.
"... За войната. За геройството и рицарството. За дружбата и справедливостта. За подлостта и предателството. За вярната и истинска любов, коят�� винаги побеждава. За престъплението и възмездието, което винаги застига престъпника. За правосъдието, винаги справедливо. За истината, която като олио винаги изплува на повърхността. Измисляха, радвайки се на измислиците си. Радвайки се на приказната фикция. Защото около тях, в живота, се случваше точно обратното. Легендата се разширяваше. Слушателите в същински транс поглъщаха високопарните думи на разказвачите, говорещи за вещера и магьосницата. За Кулата на лястовицата. За Цири, вещерката с белега на лицето. За Келпи, омагьосаната вещерска кобила. За Господарката на езерото...."
Горе-долу това сумира какво се случва и какво не в "Вещерът"! Иначе много слаб завършек на епоса. Мога да критикувам доста от нещата , но не ми се иска. Тъй като това ме кара да си мисля че донякъде "Вещерът" е загуба на време. Но не е така , разбира се. Както с лошите страни , си има и доста такива добри. За които също не ми се пише, защото... те така! :)
Остава ми надеждата че CD Projekt ще се справят по добре с предстоящата 3-та част на играта "Дивият Лов". Което за съжеление за "Дивия Лов" , Сапковски само вметква тук-таме. Трябваше задължително да има битка с тези скеляци , бе! Явно ще я дочакаме пред ПеЦе-тата.
May 19, 2019
В седми том идва времето древната змия Уробос да захапе опашката си и да завърши цикъла за Гералт, Йенефер и Цири... вероятно. Главният (поне до този момент) конфликт с Вилгефорц и император Емхир намира своята развръзка още в първата половина на том 2. Какво остава след това? Нещо приключва, но друга започва...
Последствията от войната са огромни, а магьосническата ложа, както обикновено, се опитва да дърпа конците на крале и генерали, а и на Гералт, Йенефер и Цирила.
Има няколко изцяло комични сцени - академична с ученият Опенхайзер и студентът по физика Алберт Солпетра; Лютичето на ешафода... Историческите паралели са очевидни - чумата, индустриалната революция, ВСВ и последствията от нея...
За края може да се каже, че древната змия Уробос захапва опашката си, и то по един прекалено ленив начин...
Няколко пъти замалко да възкликна "Уау", но така и не стана. Може би голямата пауза межу тази и предишната част, или нещо друго, но емпатията такаи не ме обхвана напълно... Пак си беше там, но някак по-ненатрапчива. Няма го епичния финал, няма ги и изненадите в последния момент... По-скоро кулминацията е по средата, а след това повествованието заглъхва и се забавя, за да остави читателя с усещането за анти-климактична развръзка, макар и всъщност да не е съвсем такава...
Чет'ри по милост - не затова как се развива и завършва поредицата (макар че не и въпреки), а за тъпата структура на седма книга, която би трябвало иначе къса глави...
Последствията от войната са огромни, а магьосническата ложа, както обикновено, се опитва да дърпа конците на крале и генерали, а и на Гералт, Йенефер и Цирила.
Има няколко изцяло комични сцени - академична с ученият Опенхайзер и студентът по физика Алберт Солпетра; Лютичето на ешафода... Историческите паралели са очевидни - чумата, индустриалната революция, ВСВ и последствията от нея...
За края може да се каже, че древната змия Уробос захапва опашката си, и то по един прекалено ленив начин...
Няколко пъти замалко да възкликна "Уау", но така и не стана. Може би голямата пауза межу тази и предишната част, или нещо друго, но емпатията такаи не ме обхвана напълно... Пак си беше там, но някак по-ненатрапчива. Няма го епичния финал, няма ги и изненадите в последния момент... По-скоро кулминацията е по средата, а след това повествованието заглъхва и се забавя, за да остави читателя с усещането за анти-климактична развръзка, макар и всъщност да не е съвсем такава...
Чет'ри по милост - не затова как се развива и завършва поредицата (макар че не и въпреки), а за тъпата структура на седма книга, която би трябвало иначе къса глави...
September 2, 2018
¡Five stars for everybody!
Me gusta, y no, lo de tener que sacar el Google cuando acabo un libro que tiene un final confuso o abierto. Así que ahora mismo tengo dudas sobre si me agrada o no. Lo que sí que tengo claro que me gusta es esta maravillosa saga, se la recomiendo a toda persona que lea fantasía. Me encanta como escribe el autor, como juega con las líneas temporales, como personajes que parecen olvidados vuelven a salir a flote y como consigue emocionarte en dos líneas.
La batalla que aquí acontece entra en el top 5 batallas de la literatura fantástica para mi gusto. Hay un giro de los acontecimientos que no lo ve venir ni Cristo.
En resumen, ha sido un gran viaje.
Me gusta, y no, lo de tener que sacar el Google cuando acabo un libro que tiene un final confuso o abierto. Así que ahora mismo tengo dudas sobre si me agrada o no. Lo que sí que tengo claro que me gusta es esta maravillosa saga, se la recomiendo a toda persona que lea fantasía. Me encanta como escribe el autor, como juega con las líneas temporales, como personajes que parecen olvidados vuelven a salir a flote y como consigue emocionarte en dos líneas.
La batalla que aquí acontece entra en el top 5 batallas de la literatura fantástica para mi gusto. Hay un giro de los acontecimientos que no lo ve venir ni Cristo.
En resumen, ha sido un gran viaje.
September 7, 2017
Solo pienso en lo mucho que voy a echar de menos esta saga y en lo fantástica que ha sido :'(
January 6, 2021
E então a trama de Ciri chega ao fim. Foi um final agridoce, mas ainda assim bem conhecido para as personagens que acompanhamos durante oito livros. Gostei mais de uns do que de outros, não fiquei plenamente convencido com algumas conclusões, mas nenhuma delas foi realmente inconsistente com a proposta da saga e o mundo em que se insere. Vou focar-me no livro como um livro, e não como a conclusão que o autor nos convida a interpretar de uma ou outra forma, de forma madura e filosófica.
O volume começa com mais de sessenta páginas em que nenhum dos nossos protagonistas aparece, mas ressalvo que este volume é metade da história original de Sapkowski, pelo que não há grandes culpas a apontar ao autor. Acaba por ser um início forte, porque ele narra as guerras que ditam o desfecho da guerra contra Nilfgaard e as repercussões que viriam a ter no futuro do mundo. Através do olhar de várias personagens, somos convidados a entrar no campo de batalha e, de forma bem humorada, vemos o desfecho de todas elas.
Há uma riqueza e maturidade muito grande na escrita de Sapkowski, apesar de ser bem humorada e ousada. Ele tem uma familiaridade muito grande com descrições de batalha, com nomes de adereços e com situações que aconteciam efectivamente nas guerras da nossa História, e traz isso para o livro de forma leve e fluída, mas realmente credível. O autor dá ali um bom avanço à história, para nos conduzir logo de seguida aos nossos protagonistas.
Este volume peca por vários trechos protagonizados por personagens que não nos dizem nada, e que não acrescentam nada ao enredo. De facto, se os capítulos protagonizados pelas personagens principais são ótimos e ritmados, os outros parecem ser longos, aborrecidos e sem nada de novo. Algumas personagens até acabam por desaparecer sem desempenhar qualquer papel específico. Mesmo assim, o livro é muito bom.
Ciri dirige-se ao palácio de Stygga, para resgatar Yennefer de Vengerberg, a quem vê como mãe, das mãos do poderoso feiticeiro Vilgefortz. Quem também se dirige para lá é o bruxo mutante Geralt de Rivia, acompanhado pelo nilfgaardiano Cahir aep Ceallach, o vampiro Regis Terzieff-Godefroy, a arqueira Milva e a insubordinada Angoulême. Aquele torna-se desde logo o epicentro de uma poderosa batalha em que os terríveis Stefan Skellen e Leo Bonhart terão também uma participação ativa.
Tudo acontece de forma ritmada e credível, parecendo quase que o final da história acontece na primeira metade do livro. Mas não. Ainda que Emhyr var Emreis e as poderosas feiticeiras lideradas por Filippa Eilhart pareçam ter ainda uma palavra a dizer no destino do trio protagonista, o rumo dos acontecimentos é imprevisível e tem um final emocionante, capaz de levar lágrimas aos olhos dos leitores mais sensíveis.
Em jeito de despedida, apesar de ter ainda um livro spin-off para ler, The Witcher é uma saga que levo com carinho. Tive dificuldades em gostar dela, os primeiros livros em forma de contos não me convenceram, mas desde Sangue dos Elfos que a série tem vindo a melhorar substancialmente e, para mim, A Torre da Andorinha, o sexto livro, foi o melhor de todos. A forma fora da caixa com que Sapkowski escreve os livros é ao mesmo tempo algo cansativa e imprevisível, bem humorada e consegue manter o interesse.
Da história de Ciri às descrições de batalha, passando pelo amor entre Geralt e Yennefer e pelas estratégias políticas, The Witcher é uma série a ler. Apesar de possuir uma mão cheia de personagens incríveis, não houve nenhuma que me tenha marcado pessoalmente. É acima de tudo a prosa do autor, mais do que as personagens, o que dá fôlego à trama, que parece tão idêntica a tantos contos de fantasia publicados ao longo dos tempos e se revelou tão diferente, quase como que uma piada ao próprio género.
https://noticiasdezallar.wordpress.com
O volume começa com mais de sessenta páginas em que nenhum dos nossos protagonistas aparece, mas ressalvo que este volume é metade da história original de Sapkowski, pelo que não há grandes culpas a apontar ao autor. Acaba por ser um início forte, porque ele narra as guerras que ditam o desfecho da guerra contra Nilfgaard e as repercussões que viriam a ter no futuro do mundo. Através do olhar de várias personagens, somos convidados a entrar no campo de batalha e, de forma bem humorada, vemos o desfecho de todas elas.
Há uma riqueza e maturidade muito grande na escrita de Sapkowski, apesar de ser bem humorada e ousada. Ele tem uma familiaridade muito grande com descrições de batalha, com nomes de adereços e com situações que aconteciam efectivamente nas guerras da nossa História, e traz isso para o livro de forma leve e fluída, mas realmente credível. O autor dá ali um bom avanço à história, para nos conduzir logo de seguida aos nossos protagonistas.
Este volume peca por vários trechos protagonizados por personagens que não nos dizem nada, e que não acrescentam nada ao enredo. De facto, se os capítulos protagonizados pelas personagens principais são ótimos e ritmados, os outros parecem ser longos, aborrecidos e sem nada de novo. Algumas personagens até acabam por desaparecer sem desempenhar qualquer papel específico. Mesmo assim, o livro é muito bom.
Ciri dirige-se ao palácio de Stygga, para resgatar Yennefer de Vengerberg, a quem vê como mãe, das mãos do poderoso feiticeiro Vilgefortz. Quem também se dirige para lá é o bruxo mutante Geralt de Rivia, acompanhado pelo nilfgaardiano Cahir aep Ceallach, o vampiro Regis Terzieff-Godefroy, a arqueira Milva e a insubordinada Angoulême. Aquele torna-se desde logo o epicentro de uma poderosa batalha em que os terríveis Stefan Skellen e Leo Bonhart terão também uma participação ativa.
Tudo acontece de forma ritmada e credível, parecendo quase que o final da história acontece na primeira metade do livro. Mas não. Ainda que Emhyr var Emreis e as poderosas feiticeiras lideradas por Filippa Eilhart pareçam ter ainda uma palavra a dizer no destino do trio protagonista, o rumo dos acontecimentos é imprevisível e tem um final emocionante, capaz de levar lágrimas aos olhos dos leitores mais sensíveis.
Em jeito de despedida, apesar de ter ainda um livro spin-off para ler, The Witcher é uma saga que levo com carinho. Tive dificuldades em gostar dela, os primeiros livros em forma de contos não me convenceram, mas desde Sangue dos Elfos que a série tem vindo a melhorar substancialmente e, para mim, A Torre da Andorinha, o sexto livro, foi o melhor de todos. A forma fora da caixa com que Sapkowski escreve os livros é ao mesmo tempo algo cansativa e imprevisível, bem humorada e consegue manter o interesse.
Da história de Ciri às descrições de batalha, passando pelo amor entre Geralt e Yennefer e pelas estratégias políticas, The Witcher é uma série a ler. Apesar de possuir uma mão cheia de personagens incríveis, não houve nenhuma que me tenha marcado pessoalmente. É acima de tudo a prosa do autor, mais do que as personagens, o que dá fôlego à trama, que parece tão idêntica a tantos contos de fantasia publicados ao longo dos tempos e se revelou tão diferente, quase como que uma piada ao próprio género.
https://noticiasdezallar.wordpress.com
April 27, 2021
Bom final de estória, depois achar que o escritor prolongou demais a trama e escreveu muitas partes desinteressantes, neste último livro terminou bem. Depois de ter jogado todos os jogos da saga e visto a série vou ver se tenho uns dias de descanso do bruxo Geralt de Rivia.
May 24, 2017
Sinceramente, no sé qué pensar ni qué sentir. Por fin he acabado la saga, después de un año leyéndola, pero esperaba otra cosa muy diferente.
El primer libro me encantó (lo cual es irónico, porque solamente son relatos de Geralt y no tiene que ver con el argumento de la saga). El segundo también, incluso el tercero.
Pero a partir del cuarto libro empecé a perder interés y me obligué a seguir leyendo para no dejar la saga a medias, y sobre todo para saber qué pasaba y cómo acababa.
Lo mejor de esta saga, de lejos, son los personajes. Son carismáticos, ingeniosos, auténticos y se les coge cariño. Geralt, Yennefer, Ciri, Jaskier, Triss, Cahir, Milva, Angouleme, Regis... Casi todos.
La evolución de Geralt y Ciri también es increíble. A lo largo de la saga se va descubriendo cómo es el brujo en realidad, a pesar de que al final acabe tan cansado y cambiado. ¿O sigo siendo el mismo Geralt? Y Ciri para de ser una niña asustada marcada por el destino a una mujer fuerte y capaz, mitad bruja y mitad hechicera.
El argumento también es genial. Tiene giros muy buenos, es muy complejo, bien pensando, original e interesante. También me gusta que cambie el punto de vista y la forma de narrar las cosas.
Pero cuesta mucho leerlo. O al menos a mí me ha costado. El estilo es caótico, confuso y enrevesado.
Me da la sensación de que el autor alargaba las cosas sin razón, de que metía demasiada información que solo conseguía perderme y confundirme. Y sobre todo, que sobraban muchísimas cosas que no venían a cuento.
Tantos apartes, tantas historias dentro de historias, tantos nombres de personajes muy secundarios o ciudades. Sobre todo el hecho de cortar la acción para ir a algo totalmente inútil y sin sentido.
En cuanto al final, no estoy segura de lo que ha pasado si quiera. Es ambiguo y, aunque tengo una idea de lo que en verdad pasa, no se explica bien.
Hay cosas que me han encantado de esta saga, pero otras muchas que son tan malas que me han arruinado mi experiencia de lectura.
Básicamente me quedo con mis personajes favoritos y con la base del argumento complejo y curioso que los envuelve, lo demás se hace demasiado pesado.
El primer libro me encantó (lo cual es irónico, porque solamente son relatos de Geralt y no tiene que ver con el argumento de la saga). El segundo también, incluso el tercero.
Pero a partir del cuarto libro empecé a perder interés y me obligué a seguir leyendo para no dejar la saga a medias, y sobre todo para saber qué pasaba y cómo acababa.
Lo mejor de esta saga, de lejos, son los personajes. Son carismáticos, ingeniosos, auténticos y se les coge cariño. Geralt, Yennefer, Ciri, Jaskier, Triss, Cahir, Milva, Angouleme, Regis... Casi todos.
La evolución de Geralt y Ciri también es increíble. A lo largo de la saga se va descubriendo cómo es el brujo en realidad, a pesar de que al final acabe tan cansado y cambiado. ¿O sigo siendo el mismo Geralt? Y Ciri para de ser una niña asustada marcada por el destino a una mujer fuerte y capaz, mitad bruja y mitad hechicera.
El argumento también es genial. Tiene giros muy buenos, es muy complejo, bien pensando, original e interesante. También me gusta que cambie el punto de vista y la forma de narrar las cosas.
Pero cuesta mucho leerlo. O al menos a mí me ha costado. El estilo es caótico, confuso y enrevesado.
Me da la sensación de que el autor alargaba las cosas sin razón, de que metía demasiada información que solo conseguía perderme y confundirme. Y sobre todo, que sobraban muchísimas cosas que no venían a cuento.
Tantos apartes, tantas historias dentro de historias, tantos nombres de personajes muy secundarios o ciudades. Sobre todo el hecho de cortar la acción para ir a algo totalmente inútil y sin sentido.
En cuanto al final, no estoy segura de lo que ha pasado si quiera. Es ambiguo y, aunque tengo una idea de lo que en verdad pasa, no se explica bien.
Hay cosas que me han encantado de esta saga, pero otras muchas que son tan malas que me han arruinado mi experiencia de lectura.
Básicamente me quedo con mis personajes favoritos y con la base del argumento complejo y curioso que los envuelve, lo demás se hace demasiado pesado.
July 11, 2017
Puedo decir con mucha seguridad, que la saga de Geralt de Rivia es de las mejores cosas que me ha pasado en la vida. Puedo decir que puede estar en el #2 de mi lista de libros que han dejado una gran marca en mi, o puede que sea ya el #1. No sé.
Lo que si sé es que lo disfruté muchísimo. Empecé a leer todos estos libros luego de los 2 primeros The Witcher, y conocer gran parte del pasado y origen del brujo, me emocionaba desde el inicio. Pero luego los demás personajes supieron ganarme desde el primer instante y me enamoré con locura de ellos: Cahir, Regis, Milva, Angouléme, Yarpen, Zoltan, Triss, Vysogota. Personajes con muy cortas apariciones pero relevantes como Essi o Toruviel. Y personajes que tal vez no merecían mucho amor pero que están tan bien diseñados y desarrollados que es imposible no admirarlos: Emhyr, Avallac'h, Eredin, Philippa.
Pero sobretodo: Geralt de Rivia, Yennefer de Vengerberg y Cirilla Fiona Elen Riannon de Cintra. Ellos son lo mejor que pudo haberme pasado en estos libros.
Reí y lloré hasta el final. Y espero en unos cuantos años releer toda la saga entera para seguir una vez más los viajes del brujo, la hermosa hechicera que huele a lilas y grosellas y la brujilla de cabellos cenicientos.
Lo que si sé es que lo disfruté muchísimo. Empecé a leer todos estos libros luego de los 2 primeros The Witcher, y conocer gran parte del pasado y origen del brujo, me emocionaba desde el inicio. Pero luego los demás personajes supieron ganarme desde el primer instante y me enamoré con locura de ellos: Cahir, Regis, Milva, Angouléme, Yarpen, Zoltan, Triss, Vysogota. Personajes con muy cortas apariciones pero relevantes como Essi o Toruviel. Y personajes que tal vez no merecían mucho amor pero que están tan bien diseñados y desarrollados que es imposible no admirarlos: Emhyr, Avallac'h, Eredin, Philippa.
Pero sobretodo: Geralt de Rivia, Yennefer de Vengerberg y Cirilla Fiona Elen Riannon de Cintra. Ellos son lo mejor que pudo haberme pasado en estos libros.
Reí y lloré hasta el final. Y espero en unos cuantos años releer toda la saga entera para seguir una vez más los viajes del brujo, la hermosa hechicera que huele a lilas y grosellas y la brujilla de cabellos cenicientos.
August 17, 2011
Final de la Saga de Geralt de Rivia, con la misma tónica que los anteriores, más una historia paralela con los mismos personajes, aunque fuera del argumento finalmente establecido por el autor.
No es un mal final, aunque el tratamiento que se le da a algunos personajes frustra un poco. Da la sensación que Sapkowski ha querido rematar la saga, sin entretenerse en personajes secundarios a los que había dado una extremada riqueza en anteriores volúmenes, y que habían remontado el interés por el argumento. Casi da la sensación que el autor los aparta de un plumazo para dedicarse a los personajes originales, aunque alguno de estos haya perdido toda su gracia...
Otra cosa que cansa de la saga es las derivaciones del argumento, a veces acertadas, pero otras tantas llegan al tedio.
Pero en suma, una saga entretenida con un buen soplo de aire fresco, al dar la visión mitológica, u racional, de la Europa Oriental al mundo Fantástico.
No es un mal final, aunque el tratamiento que se le da a algunos personajes frustra un poco. Da la sensación que Sapkowski ha querido rematar la saga, sin entretenerse en personajes secundarios a los que había dado una extremada riqueza en anteriores volúmenes, y que habían remontado el interés por el argumento. Casi da la sensación que el autor los aparta de un plumazo para dedicarse a los personajes originales, aunque alguno de estos haya perdido toda su gracia...
Otra cosa que cansa de la saga es las derivaciones del argumento, a veces acertadas, pero otras tantas llegan al tedio.
Pero en suma, una saga entretenida con un buen soplo de aire fresco, al dar la visión mitológica, u racional, de la Europa Oriental al mundo Fantástico.
January 23, 2014
Final epico para la mejor saga que he leido en mi vida. Durante todo este viaje, la historia de Geralt y Ciri me ha llevado por toda una montaña rusa de emociones y sentimientos. La descripción de las situaciones, los paisajes, los personajes: sus motivaciones y decisiones... inolvidables.
Sin ningún ánimo de exagerar, me parece que el autor es genial, y la traducción al español es realmente una obra maestra (hay muchas otras obras cuyas traducciones al español dan pena). El uso del humor es excelente.
Lástima que este autor no es más conocido en estas latitudes (latinoamérica), yo me vine a enterar de la saga a partir del juego de PC. Ahora, estoy esperando a la última entrega del juego, ya que este extiende un poco más allá la historia planteada en los libros (y cuenta con la participación del autor).
P.S. Para recalcar el hecho de que esta saga realmente me impactó: es la única obra que he leído más de una vez (2 o tres veces...).
Sin ningún ánimo de exagerar, me parece que el autor es genial, y la traducción al español es realmente una obra maestra (hay muchas otras obras cuyas traducciones al español dan pena). El uso del humor es excelente.
Lástima que este autor no es más conocido en estas latitudes (latinoamérica), yo me vine a enterar de la saga a partir del juego de PC. Ahora, estoy esperando a la última entrega del juego, ya que este extiende un poco más allá la historia planteada en los libros (y cuenta con la participación del autor).
P.S. Para recalcar el hecho de que esta saga realmente me impactó: es la única obra que he leído más de una vez (2 o tres veces...).
August 20, 2018
Continuando do Volume 1...
A narrativa consegue algo muito difícil: arrancar uma risada em um momento aflito e desesperançoso. São piadas e momentos engraçados, geralmente muito sagazes, envolvidos em uma situação tensa. Talvez o sucesso da técnica seja não estender muito a comédia. Se fosse mais que um "drop" de humor, provavelmente a piada seria sem graça e a tensão se perderia em seguida.
Sobre os acontecimentos, o enredo em si, a única coisa que me decepcionou foi Vilgefortz, do qual eu esperava mais.
O final talvez tenha sido bondoso demais, considerando o estilo do Sapkowski, mas não é ruim. Pelo contrário, é o tipo de final que nos deixa contemplativos, tristes pelo fim.
Falando em fim, é uma pena que o autor tenha deixado de lado esse mundo. Há tanta coisa ainda a ser explorado: o mundo antes da Conjuração, os outros continentes, os dragões, os monstros... enfim, até uma série sobre as aventuras do Jaskier seria possível.
A narrativa consegue algo muito difícil: arrancar uma risada em um momento aflito e desesperançoso. São piadas e momentos engraçados, geralmente muito sagazes, envolvidos em uma situação tensa. Talvez o sucesso da técnica seja não estender muito a comédia. Se fosse mais que um "drop" de humor, provavelmente a piada seria sem graça e a tensão se perderia em seguida.
Sobre os acontecimentos, o enredo em si, a única coisa que me decepcionou foi Vilgefortz, do qual eu esperava mais.
O final talvez tenha sido bondoso demais, considerando o estilo do Sapkowski, mas não é ruim. Pelo contrário, é o tipo de final que nos deixa contemplativos, tristes pelo fim.
Falando em fim, é uma pena que o autor tenha deixado de lado esse mundo. Há tanta coisa ainda a ser explorado: o mundo antes da Conjuração, os outros continentes, os dragões, os monstros... enfim, até uma série sobre as aventuras do Jaskier seria possível.
August 27, 2012
Un final épico para una de las mejores sagas que he leído. Me faltan palabras para describir los sentimientos que me embargan tras terminar la saga de Geralt (que a momentos me parecía que debía llamarse la saga de Ciri de Cintra), sólo puedo decirle a todo el mundo que TIENEN QUE LEERLA!!! Si no hubiese sido por el juego, jamás habría sabido de la existencia de esta serie y me parece que Sapkowski merece mucho más reconocimiento y fama que el que tiene. Porque es un MAESTRO por donde se le mire.
Además, la historia corta incluida al final del libro me hizo reír a carcajadas. Fue hermoso volver a ver personajes que aparecieron en la historias de los primeros libros y que parecía que no volveríamos a ver. Es una historia encantadora y divertida que logra sacarle a uno la pena de la saga principal.
Larga vida a Sapkowski.
Además, la historia corta incluida al final del libro me hizo reír a carcajadas. Fue hermoso volver a ver personajes que aparecieron en la historias de los primeros libros y que parecía que no volveríamos a ver. Es una historia encantadora y divertida que logra sacarle a uno la pena de la saga principal.
Larga vida a Sapkowski.
August 21, 2021
El final… Tendrá sus más y sus menos, pero es un desenlace que encaja con el tono de la saga. Entre sus menos, que hay puntos importantes que quedan demasiado abiertos (lo relacionado con el Apocalipsis o con el hijo de Ciri).
El final… Ni un momento, ni uno solo, ni siquiera al final, el autor nos permite olvidar la crueldad, el monstruo que habita en el ser humano. La guerra es tiempo de odio y crueldad, pero, ¡ay!, la paz sigue siendo tiempo de odio, de compra venta, de xenofobia, de ignorancia… La paz tiene su propia maldad.
El final… No comparto la opinión de que sea prosaico. El brujo es el brujo y el mal no se acaba con las batallas.
El final… Amargo. Tanto que me ha costado digerirlo, aceptarlo y comprenderlo.
El final… Ni un momento, ni uno solo, ni siquiera al final, el autor nos permite olvidar la crueldad, el monstruo que habita en el ser humano. La guerra es tiempo de odio y crueldad, pero, ¡ay!, la paz sigue siendo tiempo de odio, de compra venta, de xenofobia, de ignorancia… La paz tiene su propia maldad.
El final… No comparto la opinión de que sea prosaico. El brujo es el brujo y el mal no se acaba con las batallas.
El final… Amargo. Tanto que me ha costado digerirlo, aceptarlo y comprenderlo.
March 13, 2015
Nunca escribo reseñas en este sitio pero esta vez no lo puedo evitar. Nunca olvidare a tan maravillosa saga y personajes. Reí, lloré y me molesté muchas veces.
El autor algo que muy sabe hacer es crear personajes a los cuales uno les tome cariño y odiar a algunos muchísimo . En mi caso... casi nunca le tomo simpatía a los personajes femeninos. Pero este autor logró hacer que me importaran todos... que casi los sintiera reales. Sapkowski definitivamente es uno de los mejores escritores de los que he leído.
El autor algo que muy sabe hacer es crear personajes a los cuales uno les tome cariño y odiar a algunos muchísimo . En mi caso... casi nunca le tomo simpatía a los personajes femeninos. Pero este autor logró hacer que me importaran todos... que casi los sintiera reales. Sapkowski definitivamente es uno de los mejores escritores de los que he leído.
December 27, 2010
Не одобрявам разделянето на една книга на две само с цел да се съберат повече пари от читателите.
Първият том от двата е увлекателен, напълно в стила на фентъзи операта. Вторият том не ми хареса. Към 200 страници се явяват излишни, още повече че са там само за да придадат на цялата книга от онзи драматичен, гаден вкус, който не обичам.
Единственото хубаво в цялата тази част е, че историята приключва окончателно - не оставя никакъв шанс за продължение.
5 за т.1, 3 за т.2
Първият том от двата е увлекателен, напълно в стила на фентъзи операта. Вторият том не ми хареса. Към 200 страници се явяват излишни, още повече че са там само за да придадат на цялата книга от онзи драматичен, гаден вкус, който не обичам.
Единственото хубаво в цялата тази част е, че историята приключва окончателно - не оставя никакъв шанс за продължение.
5 за т.1, 3 за т.2
Displaying 1 - 30 of 147 reviews