¿Qué pasó con Bárbara Molina? Nunca se encontró su cuerpo ni se consiguieron pruebas para detener a ningún culpable. Una llamada a un móvil pone patas arriba el destino de muchas personas: el de un policía a punto de jubilarse, el de una madre que ha perdido la esperanza de encontrar a su hija desaparecida, el de una chica que traicionó a su mejor amiga. Palabras envenenadas es una crónica de un día trepidante, vivido a contrarreloj y protagonizado por tres personas cercanas a Bárbara Molina, desaparecida misteriosa y violentamente cuando tenía quince años. Un enigma que, después de cuatro años sin resolverse, va a verse sacudido por nuevas claves. A veces, la verdad permanece oculta en la oscuridad y sólo se ilumina al abrir una ventana.
Maite Carranza Gil-Dolz studied Anthropology and worked as a teacher. In 1992 she began to write full time. She has received several awards, including the EDEBA children’s literature prize and has written more than 40 books for young readers. Maite lives in Barcelona, Spain.
Madre mía. Madre mía. Todavía tengo la tensión pegada a la piel. Madre mía, menudo novelón más inesperado.
Palabras envenenadas, ganador del Premio Edebé Juvenil, es uno de los mejores thrillers que he leído. No soy una experta en el género, pero creo que es innegable la maestría de Maite Carranza aquí.
Porque esta novela es admirable la mires por donde la mires. Lo primero que me ha llamado la atención ha sido el estilo: un lenguaje con un léxico coloquial, sin complejidades ni florituras, que consigue una fuerza tremenda, que sobrecoge, conmueve, empatiza. Estrictamente hablando no hay ni un solo diálogo, están insertados en el discurso indirecto de los narradores y dan un tinte de verosimilitud, de realismo, de crudeza al hilo argumental. Eso fue lo primero: el lenguaje.
Luego está la trama. Una trama de misterio, la autora juega con la mente del lector y se atreve a meter como narradora a la víctima en cuestión, cosa que en otras manos habría resultado desastroso. No aquí. Es increíble cómo consigue entrelazar los hilos narrativos de Lozano, Bárbara, Nuria y Eva de forma que, poco a poco, conforme avanzan las páginas, los hechos adquieren nuevos significados, los personajes encuentran algo nuevo, se topan con un nuevo obstáculo, una nueva oportunidad. Maite Carranza sabe cómo describir a los personajes, ya sea por su monólogo interior o por su percepción de los demás; pero lo más logrado es que hace saltar las sospechas del lector, primero este, luego aquel, pero ¡no!, este otro de allá es el culpable. En una historia de estas suelen pasar dos cosas: o bien se ve venir quién es el culpable desde la mitad del libro o bien hay un giro argumental completamente inexplicable con tal de descolocar al lector. Aquí se consigue sorprender, sí, pero todo encaja a la perfección. Y eso requiere no solo una trama consistente, sino una meticulosidad en el desarrollo de acontecimientos, de pensamientos, de nombres y de hechos, desvelar lo justo. El lector podría haber seguido el rastro de migas, pero al final se da cuenta de que no lo hizo, o lo hizo a medias. Magistral.
Y luego están los temas que trata. Sin maniqueísmos, sin moralina, Maite Carranza nos habla de una situación espantosa que no os voy a contar porque sería desvelar demasiado (os recomiendo, de hecho, no leer la sinopsis de la parte de atrás. Cuanto menos sepáis cuando empecéis a leer, mejor). Lo hace de forma elegante pero cruda, muy realista. Cómo consigue meterse en la mente de Bárbara, esa lucha de amor y de odio, cómo un agresor consigue deformar la percepción de una persona y traspasarle el sentido de culpa a la víctima. Ya lo dijo James Rhodes en su libro Instrumental: lo que asegura el silencio (o la sumisión) de la víctima no son las amenazas o la violencia, sino el sentido de culpabilidad. Se habla también de la educación, del machismo, del arrepentimiento (). Es un libro que induce a la reflexión, que abre los ojos. Durísimo, pero no porque haya escenas explícitas. En ciertos momentos me ha recordado al libro y a la película La habitación. El ambiente angustioso y opresivo se parece.
Una auténtica sorpresa y una lectura más que recomendable. Merecidísimo tiene el premio Edebé.
Η Μπάρμπαρα Μολίνα στα 15 της χρόνια το σκάει από το σπίτι της στη Βαρκελώνη. Αφήνει ένα σημείωμα να μην την ψάξουν, όμως σύντομα ανακαλύπτουν την τσάντα της και ματωμένα ίχνη. Τέσσερα χρόνια μετά, ο πατέρας της, Πέπε, έχει κινητοποιήσει τους πάντες, η μητέρα της, Νούρια, βυθίζεται καθημερινά όλο και περισσότερο στην αδράνεια και στην κατάθλιψη, παίρνοντας χάπια ανεξέλεγκτα, η κολλητή της φίλη, Εύα, νιώθει τύψεις και ενοχές ενώ ο υπαστυνόμος Σαλβαδόρ Λοθάνο ετοιμάζεται να βγει στη σύνταξη και ενημερώνει τον αντικαταστάτη του για την υπόθεση της Μπάρμπαρα, που για την Αστυνομία έχει κλείσει. Ποιος έχει απαγάγει την Μπάρμπαρα και την κρατάει κλεισμένη σε ένα υπόγειο; Τι συνέβη τη μοιραία στιγμή της οριστικής εξαφάνισής της; Πόσο ένοχος είναι ο καθηγητής της και ο πρώην της, ή ακόμη και οι θείοι της που μένουν μακριά από την πόλη; Πόσο ανατριχιαστικά ρεαλιστικό μπορεί να είναι ένα κείμενο που αφορά τον συνεχή βιασμό και εκβιασμό ενός κοριτσιού που κάποτε ειχε όνειρα κι ελπίδες;
Τα «Λόγια δηλητήριο» είναι ένα ανατρεπτικό και κλειστοφοβικό θρίλερ απαιτήσεων ππου θα το συνιστούσα για αναγνώστες από 18 ετών και πάνω. Αν δεν ανήκε στην εφηβική σειρά των εκδόσεων Κέδρος θα το συνιστούσα εξαρχής για ψαγμένους και αυστηρούς φίλους της αστυνομικής λογοτεχνίας, χωρίς όμως να είναι απλά αστυνομικό, μιας και οι σχέσεις που διέπουν τα μέλη της οικογένειας της Μπάρμπαρα και τις κοινωνικές της επαφές δείχνουν άριστη γνώση της ανθρώπινης κοινωνίας και ψυχολογίας. Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο ως προς την Μπάρμπαρα και σε τρίτο πρόσωπο ως προς τους άλλους πρωταγωνιστές. Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από το κάθε κομμάτι που φωτογραφίζει κι άλλον χαρακτήρα.
Από τις πρώτες σελίδες βυθίστηκα χωρίς ανάσα στον σκοτεινό κόσμο της Μπάρμπαρα, που είναι κλεισμένη σε ένα υπόγειο, χωρίς φως, χωρίς ήλιο, όπου ικανοποιεί τις άρρωστες ορέξεις του ανθρώπου που την απήγαγε. Δωρικά, λιτά, η συγγραφέας μας περιγράφει τον μικρόκοσμο όπου «ζει» το κορίτσι, καταγράφει τους φόβους, τις αγωνίες, τις ελπίδες της με έναν τρόπο τόσο ρεαλιστικό που με κέρδισε αμέσως. Η ιστορία ξεκινάει με ένα τυχαίο περιστατικό: ο απαγωγέας ξέχασε το κινητό του στο υπόγειο. Η Μπάρμπαρα το αρπάζει για να ζητήσει βοήθεια αλλά δεν υπάρχει σήμα. Ταυτόχρονα, νιώθει τύψεις και ενοχές που θα το κάνει, γιατί το τέρας που την επισκέπτεται κατάφερε να της μειώσει την αξιοπρέπεια, να της διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και να της υποδείξει πόσα πράγματα στερείται κάθε φορά που κάνει τέτοια ατοπήματα. Αυτό το τηλεφώνημα θα είναι η αρχή μιας χιονοστιβάδας αποκαλύψεων που με άφησε με αννοιχτό το στόμα και άλλαξε για πάντα τις ζωές των ηρώων.
Η Εύα που τα έφτιαξε με τον σταρ του σχολείου και της τον πήρε η Μπάρμπαρα, οπότε θέλησε να την εκδικηθεί, ο γοητευτικός και κενός καθηγητής που δε διστάζει να ρισκάρει να παρενοχλεί τις μαθήτριές του, οι οποίες αποχαυνωμένες τον ακολουθούν πιστά, οι μοντέρνοι και προοδευτικοί θείοι του κοριτσιού που στις διακοπές που έκανε μαζί τους ως τα 9 της χρόνια την έκαναν να ζήσει πρωτόγνωρες εμπειρίες, η απομακρυσμένη μητέρα που υπακούει πιστά στις νουθεσίες του συζύγου της κι αρνείται να γεμίσει δύναμη, αισιδιοξία και κουράγιο, είναι ελάχιστοι από τους ανθρώπους που δείχνουν καταπρόσωπο πόσο κακό κάνει κάποιος να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, να μην παίρνει τη ζωή στα χέρια του, να μην εμπιστεύεται τους ανθρώπους που τον έφεραν στον κόσμο, να μην τολμάει κάποιος να υποστηρίξει και κυρίως να προστατέψει το ίδιο του το παιδί από το κακό που παραφυλάει και είναι οφθαλμοφανές. Κάθε σελίδα και άλλο ένα μαχαίρι στην πληγή της οικογένειας και του εκπαιδευτικού συστήματος. Γλώσσα κοφτή, αφαιρετική, εικόνες παραστατικές, οικείες, με όπλισαν με τη δύναμη να σκαλίζω τα κακώς κείμενα και να μην αφήνω τίποτε στην τύχη, ακριβώς για να μην πληγωθούν ανεπανόρθωτα δικοί μου άνθρωποι.
Ως προς το αστυνομικό κομμάτι της ιστορίας, ο χειρισμός είναι απλώς άψογος. Ο τρόπος που διάλεξε η συγγραφέας να κλιμακώσει την πλοκή, οι αλλαγές που προέκυψαν από ένα απλό τηλεφώνημα, η σταδιακή αποκάλυψη του ενόχου είναι βήματα που μόνο ένας καλά μελετημένος και ικανός συγγραφέας μπορεί να χειριστεί σωστά. Όταν έφτασε μάλιστα η ώρα που ο ένοχος αποκαλύφθηκε με έναν πολύ πρωτότυπο τρόπο, είχα συνεχίσει να διαβάζω 2-3 σελίδες μέχρι να συνειδητοποιήσω πως η συγγραφέας μόλις μου έσκασε το μυστικό. Ήταν τόσο τρομερό και ανατρεπτικό, που το μυαλό μου αρνήθηκε να το δεχτεί και συνέχισε την ανάγνωση. Προσωπικά, δεν περίμενα πως το συγκεκριμένο άτομο θα είχε κάνει αυτό το απονεννοημένο διάβημα και ξαφνικά όλη η σαπουνόφουσκα μιας άνετης, ασφαλούς, δεδομένης ζωής έσκασε με έναν εκκωφαντικό κρότο! Και ο αγώνας δρόμου που ξεκινάει με την αποκάλυψη της αλήθειας μου χάρισε πολλές στιγμές αγωνίας και φόβου για το τέλος (το οποίο a propo μου φάνηκε λίγο υπερβολικό, αν και άκρως δικαιολογημένο).
Τα «Λόγια δηλητήριο» είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα αστυνομικής πλοκής και κοινωνικής κατακρεούργησης, το οποίο τονίζει τη ζημιά που μπορούν να κάνουν οι λέξεις όταν στοχεύουν στην πρόκληση βλαβών ως ένδειξη αντεκδίκησης και τα κλειστά μάτια μπροστά σε ψυχοφθόρες καταστάσεις που κρύβονται σε λέξεις, σκιές και κινήσεις, όχι σε εκφερόμενες προτάσεις για να το αντιληφθείς γρηγορότερα. Ένα μυθιστόρημα για απαιτητικούς αναγνώστες.
La redacción es algo repetitiva y predecible; brinda detalles en una oración para repetirlos con otras palabras en la siguiente, parafraseando en lugar de expandir. La temática, aunque seria, no fue explorada de una manera más profunda y abarcó los problemas de una forma excesivamente superficial. El libro es narrado en varias perspectivas, pero los personajes llegan a un punto de ser demasiado irreales por su tipo de narración y falta de lógica; o bien pudiesen ser demasiado realistas en el contexto sociocultural español, pero entonces serian personas demasiado superfluas sin habilidad alguna de análisis. Como una lectura fácil para un día está bien, más allá de eso no considero que tenga demasiado valor literario.
Ufff que fuerte !!! Es un thriller con un tema de fondo bastante duro..no voy a decir mucho porque no quiero dar spoilers . Está muy bien y es una lectura que atrapa pero le puse 4 ⭐️ porque el final al menos a mí se me hizo predecible.
Emotiva y muy humana, esta novela te mantiene en vilo desde el fantástico primer capítulo hasta el desgarrador final. En ella, los cuatro protagonistas que se van alternando para desmigar poco a poco sus recuerdos y secretos, van enredando al lector en un rompecabezas cuya solución está muy lejos de ser la que cualquiera espera.
Fantástica novela que está dirigida al público juvenil pero que la puede leer cualquier persona. Trata un tema un pelín peliagudo que te deja traspuesta. Cuenta la desaparición de una adolescente y como a influido está a su entorno más cercano, después de cuatro años de investigación el policía dedicado al caso se jubila con la pena de no haber resuelto el caso pero en su último día cambiará todo.
Este es uno de esos libros que se te meten en la piel e inundan tus pensamientos. Todo es ficticio y a la vez es tan real, tan palpable y angustioso que es imposible que no se te corte la respiración, se te escape una lágrima o te entren ganas de gritar de impotencia.
Sus personajes tan mundanos e imperfectos construyen una historia apasionante que te remueve algo por dentro, haciendo que cuando cierres el libro necesites hablar de ello, porque sí, es una historia inventada, pero no el fondo de la novela, ese fondo está ahí, en los periódicos, en las noticias, en la calle, en la vida.
Es una novela juvenil y a la vez no lo es. Yo diría que es para todos los públicos y es que todos deberían leerla.
Lo que hace más angustiante y trepidante su lectura es que conoceremos la historia de Barbara Molina y su definitivo desenlace en tan solo 24 horas. La historia se contruirá por medio de "3" puntos de vista. El inspector que llevó la investigación y que se jubila en ese día, la madre de Barbara, la que era su mejor amiga y ….. Dejo los puntos suspensivos porque no son solo tres puntos de vista, pero prefiero no deciros quien será el cuarto interlocutor, que aparece de vez en cuando en la narración.
La historia de la desaparición de Bárbara es apasionante, porque a medida que la van contando los tres personajes principales y vamos conociendo el conjunto de la historia, iremos descartando sospechoso y sumándolos.
Lo más interesante son los personajes, y su manera de enfrentarse al caso. Sus pensamientos y su forma de actuar llevan al lector a cuestionarse muchas cosas a cerca del ser humano, aunque la más destacable, sin duda, es la madre y su forma de enfrentar la vida tras la desaparición de su hija.
Una cosa sí quiero avisar, el libro no tiene casi diálogos, de echo ahora no recuerdo ninguno, salvo en el último capítulo. Esto puede hacer que en algún momento pueda hacerse un poco pesado, pero la sensación enseguida desaparece por la de la angustia de la investigación.
Desde luego es un libro que recomendaría, porque la historia no va a dejar indiferente a nadie y os aseguro que lo devorareis, aunque sea por descubrir que le paso a Bárbara Molina.
No es un libro juvenil, ni para adolescentes. Es aburrido, repetitivo, y con escenas repugnantes pero trata temas muy importantes. Puede que no haya entendido el estilo de la novela y que no sea para mí, pero creo que poca gente preferiría una "novelización" tan exhaustiva, sin un solo punto y aparte, ni simples diálogos para amenizar la trama. Desde el primer capítulo supe cómo funcionaba el libro y me aventuré a darle una oportunidad a un género que está fuera de mi zona de comfort. Bien, ahora me arrepiento de haber perdido mi tiempo con este libro verdaderamente interminable... Lo único que puedo salvar es el tema, la tensión anterior al final y las menciones a FRIENDS.
Me tocó bastante la historia, me hizo doler el corazón, el estómago, la vida!!! Es muy fuerte lo transmite este libro cargado de dolor, sufrimiento y sobre todo tristeza! Temas delicados: violencia física y psicológica, secuestro, sexo sin consentimiento-violación, Maltrato animal, asesinato, acoso.
Asi que ojo no es para cualquiera.
Libro corto, de novela policiaca que te atrapa de principio a fin!
«Non ci si può fidare della loro capacità di giudizio non ancora del tutto sviluppata. I genitori devono porre dei paletti». E lei non era stata in grado di porli.
Parole avvelenate di Maite Carranza è la mia prima lettura del nuovo anno e penso proprio di aver cominciato con il piede giusto. Conoscevo già l’autrice grazie alla sua trilogia La guerra delle streghe, letta un sacco di tempo fa, che avevo apprezzato. Qui ci troviamo di fronte a un romanzo completamente diverso che mi ha piacevolmente stupito e conquistato.
Sono passati quattro anni dalla scomparsa di Barbara Molina e per molte delle persone implicate nel caso la vita è completamente cambiata. Abbiamo l’ispettore Lozano, prossimo alla pensione, che non riesce a togliersi dalla testa quel vecchio caso irrisolto. La madre di Barbara, Nuria, una donna completamente distrutta, l’ombra della vecchia se stessa, incapace di prendere qualsiasi tipo di decisione. Eva, la migliore amica di Barbara, con il rimorso per aver litigato con Barbara poco prima del fattaccio e di non aver detto proprio tutto alla polizia. Le vite di queste persone torneranno a intrecciarsi e il caso di Barbara tornerà alla ribalta per una sola, ultima volta.
Vi avverto subito: se siete alla ricerca di un giallo adrenalinico, pieno di azione, non è questo il libro che fa per voi. Parole avvelenate è un libro fatto di personaggi e che si concentra su di essi, sul loro essere, sui loro pensieri e le loro emozioni. Appena ho iniziato a leggerlo sono rimasta subito spiazzata dall’impostazione data dall’autrice al romanzo, particolare sotto più punti di vista. Innanzitutto, la narrazione copre le vicende di un unico giorno, a quattro anni dalla scomparsa di Barbara: sarà un giorno intenso per tutti coloro che vi sono coinvolti, un giorno che porterà molti cambiamenti, un giorno che, durante la lettura, vi sembrerà in realtà lungo una vita, e non per noia. In secondo luogo, ogni capitolo è affidato a un diverso personaggio, creando un’alternanza di pov che porta avanti i diversi filoni narrativi, pronti a ricongiungersi. Infine, la narrazione è alla terza persona singolare, tempo presente: devo ammettere che questa è la cosa che, all’inizio, ho fatto più fatica ad affrontare. Non sono una fan del tempo presente e ho scoperto di detestare il suo uso unito a quello della terza persona: mi suonava così strano, così impersonale. Fino a quando non mi sono completamente persa nella storia, avvolta dalle sue spire.
Le dinamiche del caso, i sospettati, tutti i fatti avvenuti quattro anni prima ci vengono rivelati poco a poco, facendo accrescere la nostra curiosità e i nostri sospetti nei confronti dei vari imputati: le prove paiono tutte puntare contro il giovane e avvenente Martì, ma del resto anche quelle contro il professor Lopez non sono poche… chi sarà il vero colpevole? Il romanzo fa il suo sporco lavoro, portandoti a sospettare di tutti, accrescendo i tuoi dubbi, pagina dopo pagina. Fino alla rivelazione finale, una specie di folgorazione. Ed è allora che ti sale la rabbia, una rabbia profonda, primitiva, che ti fa venir voglia di urlare e gettare via tutto. Maite Carranza ci pone di fronte a una verità terribile e crudele, e il pensare che certe cose possono davvero succedere ti dà il colpo finale, lasciandoti addosso tristezza e irrequietudine.
Un romanzo particolare, spiazzante e ben orchestrato.
Aún estoy con los nervios a flor de piel. Menudo enganche, qué pedazo de novela.
He de decir que Palabras envenenadas me ha sorprendido gratamente. Este libro trata sobre el caso de desaparición de una adolescente, Bárbara Molina, cuyo cuerpo, tras cuatro años de investigación por parte de la policía, sigue sin encontrarse. Sin embargo, en su último día de trabajo, el mundo del inspector Lozano se pone patas arriba tras la llegada de nuevas pistas a cerca de dicho caso; y estas últimas 24 horas van a ser narradas por el entorno de la desaparecida.
La historia se propone desde diferentes puntos de vista (cosa que me gusta mucho), como son el del propio inspector Lozano o de la madre de Bárbara, y creo que le da más atractivo al libro al poder conocer los pensamientos de los personajes de primera mano. Además, al desvelar datos en pequeñas raciones, puedes ir montándote tu propia historia en la cabeza... y verla totalmente destrozada cuando te enteras de que no podías haber tirado por peor camino.
Sabía que era una novela que enganchaba, un libro que te atrapaba y no querías soltar, y en cierta forma sí lo ha sido. Lo cierto es que la primera parte de la novela ha sido un poco más lenta, algo que es normal; pero llega un punto en el que, literalmente, no la podía soltar. Es que no podía. Estaba en la biblioteca, estudiando para un examen al día siguiente, y maldita sea: NO PODÍA. Ahora entiendo a aquel que dijo que se quedó hasta las 5 de la madrugada leyéndola... normal.
A medida que transcurre, la novela te permite conocer detalles pasados sobre Bárbara, sobre las relaciones con su familia, amigos, y no tan amigos. A parte de policíaca, es una historia de personajes, donde éstos quedan al desnudo. Es una historia dura. Es una historia real. Y lo digo porque es algo que podría ocurrir perfectamente hoy en día, tristemente, y no es fácil de leer. Aun así, creo que es importante dar visibilidad a este tipo de situaciones y, por tanto, creo que es una novela con un mensaje bastante importante. Por ello, y por todo lo que te engancha, la recomiendo mucho.
Анотацията на книгата веднага те грабва, започваш да се размечтаваш как ще те помете историята и колко ли дълго ще я мислиш и прехвърляш в съзнанието си.
Уви, обаче, когато си чел преди това подобен роман, който буквално те е жигосал завинаги, няма как да не сравняваш всички следващи с него. Та, "Отровни думи" ме остави с горчив привкус за липса на дълбочина и твърде, ама твърде правдоподобно поведение от страна на героите. Хората са многопластови личности и изградените образи в романа, просто не се вписват в тази ми представа, някак си - нещо им липсва.
Все пак, усеща се желанието и ентусиазма, с който авторката е подходила към идеята за романа си и книгата би била много специална и значима по своята същност, ако пресъздадените мисли и чувства на героите не изглеждаха така нереално и като извадка от учебник по психопатология. Много е трудно да се пресъздаде страданието на един човек, ако самият ти не си го преживял или не си тренирал дълго своята емпатичност, че и тогава никога не може да си сигурен...
Авторката е искала и е успяла донякъде да извади наяве някои болни въпроси за много табута, които се случват в обществото и макар на героите да им липсва необходимата дълбочина, то историята и нейното развитие те поглъщат и ако разглеждаме книгата само и единствено като трилър, то човек наистина може много да се подведе и да се изненада неверояно от определен развой на събитията и да остане дълго време като гръмнат. :)
és una novel·la molt crua, et toca molt. empatitzes molt amb els personatges, especialment amb la Bàrbara i l'Eva, que en molts moments del llibre no són més que adolescents que es deixen portar per les passions.
és molt fort, i està escrit amb una destresa increïble.
Desde diferentes puntos de vista la trama se va desarrollando hasta llegar a un desenlace desgarrador. Una novela que nos cuenta como los monstruos se encuentran donde menos te lo esperas.
Estoy tiesa. Los últimos capítulos me los he pasado con la mano en la boca porque no podía dar crédito a lo que estaba pasando. Jamás pensé que acabarme esta novela el 8M tendría tanto sentido como el que ha resultado poseer. El destino lo ha querido así y con más motivos que nunca hay que reivindicar el empoderamiento de la mujer y de las niñas, y la libertad y derechos que nos son inherentes, pero que se empeñan en arrebatarnos.
Es una novela muy fuerte, pero, al mismo tiempo, necesaria, ya que nada de lo que se ha narrado en ella me ha sorprendido en exceso debido a su presencia recurrente en la sociedad y esto, a su vez, ha producido en mí una impotencia incalculable. Lamentablemente, la violencia machista es una absoluta desgracia que afecta con una frecuencia terrorífica a la cotidianidad de las mujeres y pese a dolerme cada palabra que he leído, son hechos que estoy “acostumbrada” a escuchar en los medios comunicativos o redes sociales. Qué pena, de verdad.
Que vivan las mujeres, joder. Hay que acabar con todo, ya. Ahora o nunca. Ya está bien de ser vejadas de esta manera tan atroz y desgarradora. Merecemos ser, merecemos vivir y no sobrevivir día a día con miedo ante un futuro incierto que nadie puede asegurarnos por el simple hecho de ser mujeres. Lectura recomendadísima, por cierto.
Comencé a leer este libro con la desidia y la desgana que suele preceder a las lecturas obligatorias. Las perspectivas no pintaban demasiado bien, en primer lugar porque mi cuerpo rechazaba completamente la idea de un drama pesado, y en segundo, por la "original" edición del libro.
No entiendo el porqué de la autora de escribirlo sin puntos y aparte, pero a mi punto de vista, estropea un libro que nos hace reflexionar y sufrir la situación que se cuenta, sin, en ningún momento perder el ritmo como para llegar a ser pesado o aburrido.
Y es que la intriga de no saber quien es el secuestrador y de la investigación, se combinan bastante bien con la descripción emotiva de los protagonistas. La culpabilidad de la víctima, la jubilación del policía, o la pasividad de la madre, están muy bien caracterizados, y le dan al libro un sabor mucho mas complejo que el de un simple libro de acción.
Con un final duro y agridulce Maite Carranza consigue dejarte traspuesto y que debas pasar la noche en vela. ¡Bien escogido, departamento!
Knihu som ohodnotila 3* čo je dobré, pretože dobrá bola. Dalo by sa povedať, že bola viac než dobrá, ale nezáživný text s dlhými opismi dosť ubral na kvalite. Teda aspoň mne to tak prišlo. Zaujímavý dej, dobré postavy a skvelo spracovaná problematika ktorej sa to celé týkalo sú veci, ktoré treba dať do popredia. Kniha je určená pre mladých dospelých, ale bez obáv by som ju dala prečítať aj ktorémukoľvek dospelému. Musím vyzdvihnúť aj fakt, že je to európska tvorba a je to cítiť z každej strany. Rozhodne stojí za pozornosť. Ak máte dosť sladučkých romancí, či zamilovaných úpirov, určite sa skúste zamerať týmto detektívnym smerom.
•Respecto a la trama; está muy bien, sin embargo hay matices que la hacen bastante predecible.
•Los personajes; me han gustado bastante, son realistas y es fácil empatizar con ellos.
•El final; muy bien pensado, me ha gustado mucho.
Sin embargo, el que fuese tan predecible, esto hace que sea algo pesado (y aburrido) además de que pierda puntos, por lo demás está todo bastante bien. Lo recomendaría pero solo a ciertas personas.
Un libro duro, sobrecogedor.Nos narra la historia de la desaparición de Bárbara Molina, una adolescente que desapareció hace unos años y sus padres están desesperados por encontrarla. Su madre, una mujer dócil, sin personalidad, débil, angustiada por lo que le habrá sucedido a su hija, nos da una gran sorpresa, un giro inesperado... Un novela dura, pero por desgracia, llena de realidad.
Knyga, kurią perskaičius, lieka sunkus akmuo ir daug neatsakytų klausimų, kaip taip su tavim gali pasielgti tau artimas žmogus? Tikrai labai stipri, įtraukianti ir sukrečianti iki širdies gelmių.. Istorija, kuri nepasimirš taip paprastai...Aš vis dar negaliu įsisąmoninti to, ką perskaičiau ir vis dar negaliu patikėti, kad tokie baisus dalykai vyksta realybėje...
Me gustó! Al principio tenía mis teorías de lo que podría llegar a pasar, pero al final fue todo lo contrario. El final es el que me dejó un poco desilucionada, pero de ahi en más toda la historia me gustó!