What do you think?
Rate this book
ดวงตาแห่งชีวิต
การเห็นประจักษ์ต่อปรากฏการณ์ทางจิตและการคลี่คลายของปมปัญหา
ชีวิตเป็นสิ่งลำ้ค่า ร่างกายเป็นขุมข่ายของความรู้สึกตัว เป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในการส่องทางอันมืดมิด บุคคลเมื่อรู้ตัวแม้แต่ไร้อนาคต เขาก็พอเอาตัวรอดได้ ประหนึ่งหิ่งห้อยน้อยมีแสงวอมแวมที่ตัวเอง สามารถบินเข้าสู่หุบเหวที่มืดมิดได้อย่างอิสระ ทั้งๆ ที่ไม่อาจหยั่งรู้ที่สุดของตัวเองได้ ความรู้สึกตัวน้อยๆ นี่แหละจะเปล่งปลั่งขึ้นเมื่อโลกมืด ดังที่ได้เคยยกตัวอย่างว่า ตะเกียงที่จุดตอนเที่ยงวันนั้นดูเสมือนไร้ค่า แต่ครั้นเวลาพลบโพล้เพล้ แสงเรืองรองเริ่มปรากฏ ทั้งๆ ที่ตะเกียงก็เป็นตะเกียงดวงเดิม แสงปลั่งนั้นก็เท่าเดิมทุกประการ ยิ่งดึกยิ่งมืด ความเปล่งปลั่งของแสงสว่างก็เรืองรองขึ้น ฉันใดความรู้สึกตัวน้อยๆ ที่เราเป็นอยู่นั้นจะทำกิจจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เมื่อมันเดินทางเข้าสู่โลกมืดของผู้ตาย แสงสว่างแห่งความรู้ตัวนี้จะเปล่งประกายขึ้น สว่างขึ้นๆ ถ้าเรามีสติ การตายด้วยสตินั้นเป็นความตายที่ไม่ตาย เป็นความเป็นทีเดียว เมื่อตุ๊กตาน้ำแข็งตัวหนึ่งตกลงไปในกระแสนำ้ลำธาร มันก็ละลายอย่างรวดเร็ว ไม่มีผู้ตายอยู่ในกระบวนการตาย แต่ผู้ตายอยู่ในความคิดเรื่องความตาย เรามัวแต่มีปฏิกิริยากับสิ่งนั้นสิ่งนี้ จนกระทั่งว่าเหมือนมีม่านบังตา ลืมวินาทีสำคัญของชีวิตที่ว่า เราต้องมีความรักต่อผู้อื่น เห็นผู้อื่นสลักสำคัญ และโอนอ่อนผ่อนปรนกับเพื่อนมนุษย์ให้มากที่สุด เข้มงวดกับสติสัมปชัญญะของตัวให้มากที่สุด สติสัมปชัญญะนั้นก็คือญาณปัญญา ดวงตาแห่งชีวิตจะเกิดขึ้นในการแลเห็น แต่ถ้าเราใช้สติของเราไปเข้มงวดกับคนอื่น ไปเพ่งเล็ง ตาเราจะมืดบอด สติสัมปชัญญะนั้นเมื่อผนวกกับทัศนะอันชอบธรรมแล้ว คงจะยังประโยชน์เกื้อกูลแก่สังคมและผู้อื่นโดยปริยาย ผู้ที่หยั่งรู้ธรรมะตั้งแต่เกิดจนตายย่อมมีลักษณะเป็นสาธารณะ เป็นของสาธารณะโดยไม่ตั้งใจ เพราะว่าภาพลักษณ์ของตัวเองนั้นจืดจางรางเลือนไป ยิ่งภาพลักษณ์จืดจางเท่าไร ความเป็นสาธารณะ ความเป็นของทุกๆ ชีวิตก็จะปรากฏเด่นชัดขึ้นเท่านั้น
ชีวิตเป็นสิ่งลำ้ค่า ร่างกายเป็นขุมข่ายของความรู้สึกตัว เป็นเครื่องมือที่ดีที่สุดในการส่องทางอันมืดมิด บุคคลเมื่อรู้ตัวแม้แต่ไร้อนาคต เขาก็พอเอาตัวรอดได้ ประหนึ่งหิ่งห้อยน้อยมีแสงวอมแวมที่ตัวเอง สามารถบินเข้าสู่หุบเหวที่มืดมิดได้อย่างอิสระ ทั้งๆ ที่ไม่อาจหยั่งรู้ที่สุดของตัวเองได้ ความรู้สึกตัวน้อยๆ นี่แหละจะเปล่งปลั่งขึ้นเมื่อโลกมืด ดังที่ได้เคยยกตัวอย่างว่า ตะเกียงที่จุดตอนเที่ยงวันนั้นดูเสมือนไร้ค่า แต่ครั้นเวลาพลบโพล้เพล้ แสงเรืองรองเริ่มปรากฏ ทั้งๆ ที่ตะเกียงก็เป็นตะเกียงดวงเดิม แสงปลั่งนั้นก็เท่าเดิมทุกประการ ยิ่งดึกยิ่งมืด ความเปล่งปลั่งของแสงสว่างก็เรืองรองขึ้น ฉันใดความรู้สึกตัวน้อยๆ ที่เราเป็นอยู่นั้นจะทำกิจจนวินาทีสุดท้ายของชีวิต เมื่อมันเดินทางเข้าสู่โลกมืดของผู้ตาย แสงสว่างแห่งความรู้ตัวนี้จะเปล่งประกายขึ้น สว่างขึ้นๆ ถ้าเรามีสติ การตายด้วยสตินั้นเป็นความตายที่ไม่ตาย เป็นความเป็นทีเดียว เมื่อตุ๊กตาน้ำแข็งตัวหนึ่งตกลงไปในกระแสนำ้ลำธาร มันก็ละลายอย่างรวดเร็ว ไม่มีผู้ตายอยู่ในกระบวนการตาย แต่ผู้ตายอยู่ในความคิดเรื่องความตาย เรามัวแต่มีปฏิกิริยากับสิ่งนั้นสิ่งนี้ จนกระทั่งว่าเหมือนมีม่านบังตา ลืมวินาทีสำคัญของชีวิตที่ว่า เราต้องมีความรักต่อผู้อื่น เห็นผู้อื่นสลักสำคัญ และโอนอ่อนผ่อนปรนกับเพื่อนมนุษย์ให้มากที่สุด เข้มงวดกับสติสัมปชัญญะของตัวให้มากที่สุด สติสัมปชัญญะนั้นก็คือญาณปัญญา ดวงตาแห่งชีวิตจะเกิดขึ้นในการแลเห็น แต่ถ้าเราใช้สติของเราไปเข้มงวดกับคนอื่น ไปเพ่งเล็ง ตาเราจะมืดบอด สติสัมปชัญญะนั้นเมื่อผนวกกับทัศนะอันชอบธรรมแล้ว คงจะยังประโยชน์เกื้อกูลแก่สังคมและผู้อื่นโดยปริยาย ผู้ที่หยั่งรู้ธรรมะตั้งแต่เกิดจนตายย่อมมีลักษณะเป็นสาธารณะ เป็นของสาธารณะโดยไม่ตั้งใจ เพราะว่าภาพลักษณ์ของตัวเองนั้นจืดจางรางเลือนไป ยิ่งภาพลักษณ์จืดจางเท่าไร ความเป็นสาธารณะ ความเป็นของทุกๆ ชีวิตก็จะปรากฏเด่นชัดขึ้นเท่านั้น
199 pages, Paperback
First published November 1, 2005
4 people are currently reading
73 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
No one has reviewed this book yet.