Lucía Etxebarria de Asteinza is a Spanish writer. She was born in Valencia in 1966, of Basque parents as her name suggests, the youngest of seven children. The Basque surname Etxebarria has no diacritics, although its Spanish version Echevarría has. Etxebarría was a typo that she liked and adopted as a nom de plume, though it is not used in all her books.
Her first book was Kurt Cobain and Courtney Love’s biography: La historia de Kurt y Courtney: aguanta esto (1996). Her first novel, Amor, curiosidad, prozac y dudas (1997) received Ana María Matute's support, and situated her in the Generacion Kronen scope. The following year her second novel, Beatriz y los cuerpos celestes, won the Nadal prize.
With De todo lo visible y lo invisible (2001) she won the Primavera Prize. With Un milagro en equilibrio, she obtained the 53rd Planeta Prize in 2004. In addition to these books and many other titles she has published poetry; her collection Actos de placer y amor won the Barcarola Poetry Prize in 2004. She has published two collections of feminist essays, and has also worked as a scriptwriter.
In 2011, Etxebarria said she would stop writing, claiming that digital piracy of her books had made writing not worth the effort.
הקריאה השניה של הספר היתה איטית יותר לא בגלל שלא נהנתי מהכתיבה העסיסית של אצ'וריה, אלא שנקודת המבט שלי השתנתה ממרום גילי ולאחר 12 שנים מהקריאה האחרונה , אני כבר לא אם צעירה והילדים מזמן מאפשרים לי לישון לילה שלם (חוץ מתקופת החופש הגדול שבה הם חוגגים לילות לבנים במשחקי רשת מחורפנים). עברתי על הסימונים שלי, בחלקם השתאתי, בחלקם הזדהתי, מה שברור לי שהספר ממש דיבר אלי.
"לזיכרון גחמות משלו: הוא יהיר ונותן או לוקח בלי סיבה הגיונית. ולפעמים הוא מוציא מחושך לאור עבר שלפתע הוא הווה , ועד אז לא היה קיים...והופך את העובדות כאילו הן מעיל משומש. אבל האם אנחנו באמת זוכרים את כל זה? אולי רק דמינו, או אולי הרכבנו סיפור מפרטים מסוימים, ואחר כך הוספנו פרטים אחרים שנמצאים רק בדמיוננו?
אצ'וריה עושה בדיוק את זה, בספר שכולו מסע אל הזיכרון, כותבת אווה אגויו, אם צעירה, לבתה אמנדה, את ההיסטוריה הנשית המשפחתית ובעיקר את ההיסטוריה הפרטית שלה עד להווה. במהלכו היא מתעדת את נסיבות הולדתה של אמנדה. הכתיבה נעשית במקביל לאישפוזה של אמה של אווה בטיפול נמרץ וכשהיא על סף מוות, עקב דלקת לבלב שהסתבכה. הכתיבה היא אקט מזכך שמעלה את הזיכרון לפני השטח ומאפשר לה להתמודד עם המציאות שלה כאם צעירה ועם אישפוז אימה על סף מוות.
אווה היא סופרת של רב מכר אחד שעסק בהתמכרויות (נושא שמאוד קרוב לליבה עקב היותה בעצמה אלכוהליסטית) ושלושה ספרים כושלים שלא הצליחה לפרסם. היא צעירה בלונדינית עם חזה שופע שמדמה אותה לברבי או שפנפנת פלייבוי, דימוי עצמי כל כך נמוך שדשא גזום נראה גבוה יותר מהדימוי העצמי שלה שסובל חבטות מאחיה ומהגברים המתעללים שאיתם היא מנהלת מערכות יחסים. אחיותיה נחשבות ליפיפיות כהות והיא נחשבת לבינונית שבנשות המשפחה.
הספר הוא כתב אשמה ביקורתי וחריף לא רק כנגד החברה ועוולותיה כנגד הנשים, הסטיגמות והתוויות שהחברה מדביקה לנשים מסוגים שונים שכולאים אותן בדימוי שהודבק להן ולא מאפשרים להן לפרוץ אותו, אלא כנגד הנשים עצמן שמסכינות עם הדימוי ועם האינדוקטרינציה החברתית והכלא החברתי. היא מתארת את היחס המזלזל לנשים לא רק כשהן צעירות ויפות אלא גם ככל שהן מתבגרות ומזדקנות:
"היא מספרת לי שלא מזמן היא הלכה לרופא לבדיקה כללית והרופא אמר לה שהיא צריכה לעבור בדיקת דם וחתם לה על ההפניות. אבל כשהוא שאל אותה לגילה והיא ענתה "שמונים", הרופא קרע את כל הטפסים ואמר לה לשכוח מהבדיקות. "הוא בטח חשב, הזקנה הזאת ממילא תמות מחרתיים, אז למה לבזבז כסף על בדיקות..."
הספר הוא גם תיאור בוטה של האופן שבו הנשים מאבדות את עצמן וזהותן בשני מצבים: במצב של התאהבות שמטשטשת את המודעות שלהן ולאחר לידה. בשני המצבים אין תרופה, רק הזמן שחולף מחזיר את העצמיות לאישה.
אין לי ספק שאצ'וריה היא סופרת אינטיליגנטית, משעשעת ומעניינת, אבל אני לא יודעת אם הספר מתאים לגברים. הוא בהחלט ידבר לנשים בעיקר נשים שילדו. יש בו קטעים משעשעים, קטעים נוגעים ללב, מכמירים לב, ויש בו קטעים של ברברת חופרת שרק נשים יבינו ללב הגיבורה. היא אומנם שוברת סטיגמות ומיתוסים, אבל לעיתים היא שוטחת נכסי צאן ברזל באופן כל כך מבורדק שצריך סבלנות של ברזל כדי להגיע לפואנטה.
וציטוט אחרון (הספר הזה מלא במשפטים שאפשר לצטט כי היא כותבת כל כך אינטיליגנטית ):
הכאב שלי יציב, כמו המצב שלה, בלי צעקות או דמעות, כאב שנושאים מבפנים, כשהלב דולף לאט לאט בלי לרצות, כמו סיר סדוק.
No es un libro para mí por su temática (la maternidad en gran parte), pero reconozco que está muy bien escrito y que ha habido partes que me he enganchado bastante. Aunque algunas ideas se repiten mucho y hay muy pocos diálogos lo que hace la lectura bastante pesada a veces, pero supongo que es lo que tiene leer Lucia Etxebarria.
Como en otras tantas ocasiones, la tensión narrativa que Lucía Etxeberría imprime a sus obras hace que ganen en atractivo. Sin dicha tensión, no sería más que un relato (¿cuanto de autobiográfico?) de una heroina que se enfrenta a sus elecciones... Claro que esto lo han contado mucho antes otras mujeres y mejor.
"E per tutto quel tempo non feci che pensare a come mi sarei suicidata. [...] Ti sembrerà una fantasia infantile, Amanda, e quando leggerai questa lettera penserai che tua madre doveva essere matta. E lo era. Matta da legare, partita, completamente fuori di testa. Tua madre era divorata da una frustrazione infantile che le impediva di prendere le distanze dai problemi degli altri e di dire a se stessa che poteva anche vivere senza l'approvazione o il sostegno di chi non era in grado di darglieli, consumata dalla propria ossessione narcisistica, dalla mania di vedersi solo riflessa negli occhi degli altri, di non capirsi se non attraverso le parole degli altri e ingigantendo di conseguenza situazioni che avrebbe potuto gestire senza alcuna fatica se non gli avesse attribuito troppa importanza. Spero che quando leggerai questa lettera, se mai arriverai a farlo in un futuro lontano, avrai compiuto i venticinque anni, e sarei molto felice di sapere che non riesci proprio a capirmi, perché significherebbe che non avrai mai vissuto niente di simile e, dunque, che avrò fatto qualcosa di buono nella vita"
Grazie Agata per avermi fatto scoprire Lucìa Etxebarrìa in quarta liceo <3
This entire review has been hidden because of spoilers.
Me ha parecido un libro maravilloso. Madurar significa renunciar a la luz fascinante de la vida caprichosa de un adolescente y darse cuenta que lo poco que te aporta.
Puedes continuar por el camino que te erigirá como triunfador a los ojos de los demás en este mundo de principios patriarcales y consumistas, o puedes darte cuenta de lo bonito que sería el mundo, y lo feliz que puedes ser tú, si asumes tu responsabilidad y eres constructivo (y no sólo usuario de lo que los demás construyen). Pero claro, la madurez no brilla a los ojos de los demás.
Puedes aceptar el rol que la sociedad te impone caprichosamente y no sentir siempre que "haces lo que debes" y llegar lejos, o puedes conocerte y aceptarte a tí mismo, madurar y hacer "lo que es justo". Pero claro, los que no hayan llegado a este punto no sabrán a qué juegas y te excluirán, y el único a sentirse mal por ello serás tú.
Me ha gustado mucho el formato con el que se presenta el libro (en forma de carta a la recién nacida). También que se trate el tema de la maternidad y el embarazo de forma sincera. He disfrutado mucho de este libro.
Premier livre lu de cette écrivaine, j'ai passé un bon moment. C'est l'histoire d'une lettre qu'une mère écrit à sa fille pour qu'elle puisse savoir qui est réellement sa mère. Je retiendrai une citation : "Je veux qu'en tout état de causes tu saches que je me suis promis et que je t'ai promis, même si tu ne peux me comprendre ni savoir ce que je suis en train de te raconter, de ne faire de toi ni un appendice de ma personne, ni le véhicule de mes ambitions, ni le miroir de mes vanités, de respecter tes opinions et tes goûts quand bien même ils ne correspondront pas aux miens, et de faire tout mon possible pour que tu te sentes aimée et forte."
“Me escindí en dos entonces, pero no en dos enfrentadas sino en una que crecía dentro de otra, que se hacía sitio dentro de la otra, desplazando sus órganos internos para crear los suyos, bebiendo de la sangre de su anfitriona como un vampiro bienvenido, un vampiro interno y propio y deseado que sorbía su vida por el cordón umbilical a modo de pajita. Y durante nueve meses fui dos, pero por una vez no dos rivales, sino dos organismos perfectos, simbióticos, aliados, como aquellos soldados espartanos que entraban en batalla enamorados y cuyo amor los volvía invencibles, y nunca fui más fuerte pese a que nunca fui más torpe, pese a que al final ni siquiera pudiera caminar sin ayuda, pese a que las señoras me cedieran los asientos en el metro conmovidas ante mi aparente desvalimiento. Tuve que convertirme en dos para dejar de ser dos, porque una de ellas iba a matarme, pero en lugar de matar creé vida, y así sobreviví.”
Много много ми хареса! Авторката се нарежда в списъка ми с любими. Страхотна дълбочина на изградените образи. Достоверен разказ от първо лице на героинята (бивша) алкохоличка, която оставя мемоарите си в завет на новородената си дъщеря. Снимката на корицата е кадър на 5-дневната дъщеричка на авторката. Фонът радва с препратки към историята, пейзажи от Ню Йорк, малко градче от испанското крайбрежие и щрихи от една по-далечна Румъния. Зависимостите на човека танцуват по всички страници, слабостите им са извадени на показ, скръбта и силата за живот си оспорват първенството. Както се и очаква от началните страници с цитата от Достоевски за щастливите семейства, които си приличат и нещастните, к��ито са нещастни посвоему. Противоречиво е чувството у читателя след последната страница - живее ли му се още или може от раз да умира, но удовлетворението от прочита е безспорно.
Este libro relata la historia, posiblemente típica, de una madre, hija, y mujer en esta sociedad. Me pareció muy objetiva la descripción de su vida maternal, relatando tanto lo agradable como desagradable (más bien esto último) de ella. Te puedes identificar muy fácilmente con la personaje y por todo ello me parece un libro necesario. No obstante, creo que es un libro bastante repetitivo, en el que se podrían decir los mensajes que pretende transmitir de una manera mucho más corta y sencilla. A pesar de esto último, el libro transmite una humanidad muy pura, relatando lo incoherente, la impulsividad, los errores a lo largo de la vida y lo natural en todo ello.
Fue el noveno libro que escribió Lucía Etxebarria y está galardonado con el Premio Planeta 2004. Cuenta la historia de Eva Agulló, una madre primeriza y adicta que le escribe una carta a su hija para redimirse de los fracasos de su vida y para que no caiga en los mismos errors de su madre. Si quieres saber si realmente merece la pena leerlo, te recomiendo visitar la reseña completa.
Me hubiese gustado mucho leer este libro siendo madre ya que considero que podría haberme ayudado a comprender muchas cosas en esa etapa, pero ha caído en mis manos antes de tiempo. Aún así, como hija y nieta creo que me ha ayudado a comprender a mi madre y a mi abuela en muchos aspectos. En general, me ha gustado bastante aunque es cierto que algunos temas se hacen demasiado repetitivos sobre todo si has leído con anterioridad a Lucía.
Un libro sincero, real y muy humano. Merece la pena subrayar o anotar muchas de sus frases. Creo que de mis favoritos hasta la fecha, a pesar de que ha habido momentos en los que se me ha hecho un poco pesado.
Me quedo con la idea de que la vida en sí misma es un milagro. Un milagro en equilibrio. Y que todos los que estamos aquí hacemos lo que podemos. Quizá no hemos sabido o no sabemos hacerlo mejor, y no pasa nada.
✍️ No es el primer libro que leo de Lucía Etxebarria. En esta novela, Eva escribe a su hija recién nacida mientras enfrenta su adición y la pérdida de su madre. A través de sus reflexiones, reconstruye la historia de su familia, marcada por secretos y los legados emocionales.
📖 Destaco la honestidad de la narración y cómo aborda las complejidades de las relaciones familiares.📚
Este libro... intenté disfrutarlo y lo intenté de corazón, pero no profundiza donde tiene debe y es sumamente frustrante esperar a que la historia, las descripciones, las reflexiones mejoren pero se queda en la superficie.
Tierna historia que hace reflexionar, a cada una con su papel, ya sea de madre, hija o ambas, a la par que amante o amiga. Todo con una escritura preciosa que incita a seguir leyendo.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Cuenta la vivencia de su embarazo y primeros meses de su vida como mamá, sin tapujos y sin floreados donde se ve la realidad, no como nos lo pintan como un camino maravilloso.
Un relato que al parecer es autobiográfico pero escrito de una manera íntima y con una cadencia y una narrativa qué es al mismo tiempo cálida y desgarradora