Ik Jan Cremer

Jan Cremer #1

by Jan Cremer

Ik Jan Cremer veroorzaakte bij verschijning in 1964 een kleine revolutie. De meerderheid van de critici was geschokt door het boek, ouders verboden hun kinderen het te lezen uiteraard deden ze dat wel, en in groten getale. Het is een schelmenroman over het leven van de schrijver en schilder Jan Cremer, die op reis gaat, schildert, verhalen vertelt, vrouwen versiert en motor rijdt vergelijkbaar met Jack Kerouacs On the Road, maar dan in het Nederlands. De boeken vlogen de winkel uit, ook in Amerika waar hij lange tijd zou wonen en in Duitsland. Een schitterend beeld van een tijd waarin alles voor het eerst mogelijk werd, met ongekende vaart en briljante humor geschreven.

Genres: Fiction, Dutch Literature, Literature, Collections, Roman, 20th Century, Classics

389 pages, Paperback

First published January 1, 1964

About the author

Dutch author and painter.

In the Netherlands he became famous for his autobiographical novels "I, Jan Cremer" which became controversial for including sex acts and violence.

Reviews

[Marc Lamot · Rating 2 out of 5]

These are the blunt "memoirs" of a headstrong rascal, a criminal, a marine, a legionary, etc. Dutch rebel Jan Cremer (° 1940) offers a dry summary of his presumed adventures, turning his autobiography in an unlikely picaresque novel. It has a very adolescent feel, but the tone of the monologue is so compellingly self-conscious, that you keep on reading. Of course, this isn't great literature. "I, Jan Cremer" is now only of documentary interest: it is a witness of the times (the sixties) in which one could free oneself from all inhibitions, while today it is seen as extremely narcissistic, violent and sexist. The times (always) are a-changing.

[Koen · Rating 2 out of 5]

De ophef die dit boek indertijd heeft veroorzaakt is begrijpelijk. De avonturen lezen verder wel goed weg, maar ze komen allemaal nogal geforceerd over en op een gegeven moment word je een beetje moe van de opsomming van geneukte vrouwen en in elkaar gemepte mannen. Iets meer diepgang zou geen overbodige luxe zijn geweest.

[Yv · Rating 2 out of 5]

Ik, Jan Cremer vertelt het autobiografische levensverhaal van kunstenaar Jan Cremer. Vanaf de geboorte volgen we de jongen die langzaamaan een man wordt.

Hij verjaagt zijn tijd met hoeren en sloeren, sadistische rotspelletjes met vrouwen en denkt meer dan eens boven de wet te staan. Daarbij komt de ouderwetse schrijfstijl. Als je die met de kennis van tegenwoordig leest, staat het dus eigenlijk gewoon barstensvol spelfouten. Het boek begon veelbelovend en interessant, maar na de zoveelste gedetailleerde omschrijving over het lichaam van de vrouw waar hij zich dit keer op had gestort en de zoveelste vage situatie waarin zijn opstandigheid hem bracht, begon het allemaal wel te vervelen. De arrogante toon in het boek hielp ook niet echt mee. Ik begrijp dat het boek in de jaren zestig veel opschudding heeft veroorzaakt; er staan namelijk behoorlijk wat 'heidense' dingen in. Maar zou het succes van dit boek daadwerkelijk zijn omdat de mensen zo geïnteresseerd waren in het seksleven van een oude man? Of was het voornamelijk de nieuwsgierigheid naar de tekst? Want meer dan een roerig seksleven heeft hij volgens de letters niet bereikt... Althans, tot hoe ver deel een van deze trilogie reikt dan. De desinteresse is met dit deel zodanig opgewekt dat deel twee en drie zeker niet gelezen gaan worden.

2* en die tweede is alleen omdat het zo sterk begon en Cremer me toch een aantal keer aan een gniffeltje heeft geholpen. Maar of dat positieve lachjes waren of ontglipte frustraties is me nog niet duidelijk.

[MJ Nicholls]

I reckoned this classic of Dutch libertinism might have been a rollicking countercultural picaresque, so I romped shedwards, blasted the cobwebs from the old spade, and unearthed this BURIED novel from 1964 (trans. 1965, Calder & Boyars). Alas, this one is a hodgepodge of hohum where the obnoxious egomaniac Cremer’s fictionalised antics are translated into a lame, inconsistent American hipster patois, where the plot leaps from one uninteresting tableau of mischievousness to another, never pulling the reader into the throbbing gristle of the wildness, and where the sole intention is to shock the pants off the bourgeois squares of rural Holland, cynically serving up shock-free shock-fodder to manufacture a sensation for bestseller status. The real rogue of the tale is the author himself, a plastic rebel whose sole intention was to cash in on the beat scene with an artless piece of scowling fuck-you-mom intended to electrify the kiddies. Alexander Trocchi is listed as co-translator here, Englishing this from a French translation. It is possible that Trocchi—at the time too heroin-addled to focus on writing—made a mess of the translation and the Dutch original has more swing and pizazz to the prose. But this novel’s infantile and unsexy patchwork of criminality, along with the blunt, unfunny misogyny and homophobia, means no cult status will be bestowed upon I Jan Cremer outside the Netherlands. Dropped on p.144.

[Pieter De vroe · Rating 3 out of 5]

Razendsnelle roman vol straffe verhalen. Beetje onsamenhangend bij momenten maar dat was misschien net de charme van het boek. Sommige anekdotes zullen me echt nog lang bijblijven zoals die keer toen hij een hond moest overmeesteren. Gelezen in de reeks verboden boeken van De morgen. Mooie en heel diverse reeks. Tip voor de goodreaders. De kringloopwinkels liggen vol met boeken uit deze reeks.

[Mark Kortus · Rating 3 out of 5]

"Net effe iets te grof".
Ongelooflijke avonturen voor iemand van 24. Wat een enorme klootzak is het eigenlijk, Jan Cremer.

[Gijs Grob · Rating 2 out of 5]

'Ik Jan Cremer' veroorzaakte een rel bij verschijnen en het is niet moeilijk te raden waarom: zelden spatte seks en geweld zo schaamteloos van de pagina's af.

Jan Cremers gefingeerde biografie is die van het type jongeling opgroeiend voor galg en rad, ruwe bolster, blanke pit en twaalf ambachten, dertien ongelukken. Dit alles doordrenkt van een typische mengeling van anti-elite, anti-gezag, misogynie en dierenliefde, die heden ten dage populistisch genoemd zou kunnen worden.

Feitelijk is het boek één grote aaneenschakeling van sterke verhalen, die nog wel enigszins chronologisch beginnen, maar geleidelijk alle samenhang beginnen te verliezen. Dit alles geschreven in korte hoofdstukjes in een rouwe, bonkige en zeer leesbare stijl die eigenlijk alleen te vergelijken is met Céline's 'Reis naar het einde van de nacht' (maar dan zonder diens gezeur).

Deze stijl is verfrissend en een welkome aanvulling op de Nederlandse literatuur, maar dit boek had wel een strengere redactie mogen gebruiken. Niet om de expliciete seks te censureren, maar gewoonweg om een en ander te schrappen. Want net als Céline weet Cremer geen maat te houden en hij gaat oeverloos door met het opdienen van sterke verhalen die helaas erg op elkaar beginnen te lijken.

Heeft Ome Jan al eens verteld van...?
Ja, Ome Jan, nu weten we het wel!

Uiteindelijk beginnen het gebrek aan diepgang en samenhang en het repetitieve karakter van het boek zichzelf tegen te werken en dan bereikt Cremer precies dat wat hij het minst wilde zijn, namelijk saai.

Bij een passage over poep heb ik het boek aan de kant gelegd, niet uit walging, maar uit verveling.
Toch nog twee sterren voor de eigen stijl en voor hoofdstuk 68, wat mij betreft het beste uit het boek, over Cremers ervaringen in een abattoir.

[Pieter-Jan · Rating 2 out of 5]

2,5*

Jan Cremer = een rebelse ADHD’er die geen blaadje voor de mond neemt en gekke dingen meemaakt (waarvan zeker meer dan de helft verzonnen). Die combinatie zorgt voor een plezierige leeservaring waarbij je niet al te veel moet nadenken, verontwaardiging over wat er allemaal in de schrijver zijn brein omgaat, en, in mijn geval, ook hier en daar een brede glimlach op mijn gezicht door de vele gewaagde uitspraken en daden van het hoofdpersonage.

Doordat er echter weinig ‘plot’ aanwezig is en het vooral een verzameling is van anekdotes, die overigens na 150 pagina’s wat in herhaling treden, en naar het einde van het verhaal zelfs wat beginnen tegensteken, ebde mijn leesplezier wat weg naarmate het boek vorderde.

Blij dat ik het gelezen heb maar ook minstens even blij dat ik het kan wegleggen.

[Job Borggreve · Rating 2 out of 5]

Kan me voorstellen dat dit boek begin jaren 60 als ‘gevaarlijk’ werd bestempeld. Maar het leest nu vooral als platte borstklopperij van een gekrenkte man. Het taalgebruik zal ook wel schokkend zijn geweest, maar verschilt nu niet veel van veel teksten op twitter.

[Juliet · Rating 3 out of 5]

3.5

[Dasaabtova · Rating 2 out of 5]

Ik snap niet waarom dit boek zo hoog wordt geprezen. Ik vond het niet bijzonder, niet eens sarkastisch grappig.

[Simon Kleinhesselink · Rating 3 out of 5]

Geinponem

[Alexander Buitenhuis · Rating 3 out of 5]

Waarschijnlijk revolutionair op het moment dat het werd gepubliceerd. Verder in mijn opinie geen aangrijpend of diepgaand boek.

[Jorik Breban · Rating 3 out of 5]

De Hollandse versie van Catcher In The Rye, best leuk maar na dertig ietwat misogyne seksscènes heb je het zo wel gehad.

[Jan · Rating 3 out of 5]

Jan Cremer doet aan geromantiseerde zelfverheerlijking. De manier waarop is van een grote zelfbewustheid, hij drukt zich onverbloemd uit over velerlei avonturen, als een rechtgeaarde, dus rusteloze, ‘Wanderer’. In 1964 verschenen is zijn relaas zeer tijdeigen en als zodanig een monument dat in de zestiger jaren van de twintigste eeuw thuishoort. Het is ook een ontluisterende provocatie van het establishment, evenwel met enorm doorzettingsvermogen geëtaleerd; daarmee heeft Cremer als het ware de bestseller-status van zijn boek ‘afgedwongen’. Mijn meer dan gemiddelde waardering heeft hij, literair hoogstaand is het niet – daarom drie sterren. JM

[Frank · Rating 2 out of 5]

Een patserige optelsom van rebelse daden en geneukte vrouwen. Een oppervlakkige zelfverheerlijking middels een chaotisch narratief dat zelden enige diepgang kent. Een enkele keer maakt de ik-persoon daar een uitzondering in en een enkele keer valt er te lachen. Wellicht was het ten tijde van publicatie vernieuwend vanwege de schrijfstijl (onsamenhangend en niet zonder flink wat grof taalgebruik), het blijkt echter tijdgebonden, want met het oog op soortgelijke, betere werken, houden de zaken die het boek kenmerken en onderscheidden nauwelijks stand.

[elidesc · Rating 3 out of 5]

Dat ‘Ik Jan Cremer’ thuishoort in de reeks verboden boeken van De Morgen valt niet te betwisten. Mijn aanleiding om eens treffelijk kennis te maken met Jan Cremer – who the f*ck is this dude – ontspruit uit een inmiddels al niet meer zo nieuwe bar op het Gentse Kramersplein aan het begin (of is dat het einde) van de Overpoort: Bar Jan Cremer. De bagels zijn er lekker, de ligstoelen pakken nogal wat zon en dus prikkelt de inspiratiebron. Tijdens een tuinfeestje bij vrienden leen ik dit boek dan ook even uit hun bibliotheek.

Lees meer via http://elidesc.com/2014/09/02/ik-jan-....

[Ann · Rating 1 out of 5]

Ik Jan cremer

[Cvdk · Rating 1 out of 5]

why is this a bestseller?

[yindiLuna · Rating 1 out of 5]

Het is niet vaak dat ik een boek met zoveel moeite uitlees als dat ik nu heb gedaan. Mijn docent raadde dit aan omdat ik ‘on the road’ en prima boek vond (ook zeker niet in mijn top tien, maar goed genoeg om een ‘soortgelijk’ boek te lezen voor de lijst) Maar na 100 pagina’s had ik al een bloedhekel aan Cremer. Ik geloof dat ik rond pagina 200 gewoon ben gaan scannen, want ik vond het alleen nog maar herhaling van ‘ik ben agressief en kan nooit genoeg wijven neuken’ op verschillende plekken op de wereld.

Deze bestede uren krijg ik gewoon nooit meer terug, daar zit ik nog wel het meest mee.

[Peter Vandenabeele · Rating 2 out of 5]

Wel soms opwindende lectuur, ik geef het toe. Het succes en de ophef die dit boek maakte zijn dan ook begrijpelijk. Grote literatuur kan ik dit toch bezwaarlijk noemen. Het is te fragmentarisch, te veel macho-talk, te weinig (of zelfs niet) doordachte kunst.

[Chielvm · Rating 2 out of 5]

Na 250 pagina's had ik de strekking wel begrepen, geloof ik.

[hanna · Rating 4 out of 5]

echt een heerlijk boek sorry

[Geert Reinalda · Rating 4 out of 5]

Sex, drugs en Rock and roll en wat schilderen hier en daar. Amusant boek , een echte schelmenroman. Een mix van Bukowski en Jack Kerouac. Recht voor zijn raap, platvloers, ranzig. Ik kan me de schokgolven die dit boek teweegbracht eind jaren 60 goed voorstellen.

[Julie laermans · Rating 2 out of 5]

Boek dat heel wat stof heeft doen opwaaien in de jaren ‘60 en volledig begrijpbaar. Sommige delen waren zeer ongemakkelijk om te lezen. Boek is in een heel andere tijdsgeest geschreven.

[Weerdski · Rating 3 out of 5]

Tsja, een klassieker. Kan ik die afvinken.
Ruige verhalen. Erg ruige verhalen…

[Rene Ijzermans · Rating 1 out of 5]

Een klassieker waarvan ik vond dat ik die gelezen moest hebben. Maar gaande weg kwam ik al snel tot inkeer: weggegooide tijd.

[Thom Hamer · Rating 3 out of 5]

Zoals de titel al laat doorschemeren, gaat het hier om een egocentrisme, een narcisme zelfs, dat, onder de oorverdovende sirenen van een burgerlijk geweten, toch vermakelijk is. Cremers masturbaties voor de spiegel moeten de pols getraind hebben voor het schrijversvak, want schrijven kan hij. Met onverbloemd realisme, humor en een grote dichtheid aan gebeurtenissen die de vaart erin houdt, weet Cremer de lezer mee te krijgen in zijn narcistische fantasmagorie en weerzinwekkende driften.

Toch presenteert hij zich bij wijlen als niets meer dan een blaaskaak die heel soms, in de kleine hoekjes van deze machistische roman, zachtjes huilt. Die nuance fascineert, maar het is een te zeldzame en onuitgewerkte dimensie, in schril contrast met de melancholische psychologie die bij zijn Amerikaanse geestverwant Jack Kerouac tot uiting komt. Zo blijft de psyche van de protagonist vrij eendimensionaal.

Wat me vooral boeit in Ik, Jan Cremer, is de vervaagde grens tussen fictie en autobiografie. In het oeuvre van Boudewijn Büch, de meester van de 'autobiografictie', worden verzinsels de vehikels van de diepste waarheden, wanneer de feiten niet langer de lading dekken. De belevingswereld en de verbeelding kunnen immers ver verwijderd zijn van de objectieve waarheid. Wat is het doel dat Cremer beoogt met zijn autobiografictie? Een geïmproviseerde gok: misschien is het de ontteugeling van zijn meest perverse neigingen, tot seksisme, tot geweld en zelfs tot moord, zodat ze in de fictie naar voren komen - en niet, of in elk geval in beperkte mate, in zijn biografie.

[Geert Daelemans · Rating 2 out of 5]

The nothingness of adolescence

It is the beginning of the year 1964 when five thousand copies of Ik Jan Cremer appear in shops in the Netherlands. On the cover of the book boasts the famous photo of the author on his Harley Davidson. The Dutch community it shocked. Never have they read a book filled with such sex, violence and blood.

In those strange years, the stories of the liberated Jan Cremer create a wave of controversy: finally a man had freed himself from the mediocrity of daily life, had taken control over his own fate, as good and bad as it gets. His adventures are disorderly and take him from prisons to the foreign legion, from unlimited sexual escapades to bloody and deadly man-to-man fights. One day his life is total misery, the other day the wind fortune is blowing his way. Jan Cremer became the prototype of a licentious boy who gets all he wants out of life.

Ik Jan Cremer is a book of its time. When read now it predominates in naivety and is reduced to a constant flood of words that had only one goal: to kick against the society of the Sixties. Once broken through this façade, what is left is a skeleton of a nihilism that leads to nothing. It fades away when compared to a multi-layered novel like Salinger's The Catcher in the Rye, although it addresses the same coming of age theme. Whereas the raw, speedy and direct language sometimes grabs the reader by the throat, the story never hooks into a momentum that entices the reader to turn to the next page.

[Marc · Rating 5 out of 5]

My rating of this book is based entirely on having read it when I was 12 years old. At that time, I it was, pardon me, "da sh*t". Nothing could be cooler than sex, violence and action, told in a loosely rambling, quasi-Keroucian sort-of-surrealist hipster vibe.

When I came across it an adult, I was more appalled at some of the scenes of violence that I had thought "cool" (because they were directed against authority). I seriously doubt if I could get through it today.

I discussed book with a few people when I was in Holland, and was told that Cremer has a particularly Dutch sense of humor. So, there's that.

One of the sequels was translated into English as "Jan Cremer Rides Again." It had a few moments but was mostly disappointing.

For all its flaws, it bears comparison with the rambling autobiographical fiction of Henry Miller.