Τώρα δηλαδή ένας Καββαδίας σηκώνει κριτική; Και να θες δεν μπορείς.
Μια συλλογή ποίησης είναι σαν ένα πακέτο τσιγάρα χωρίς επιπτώσεις στην υγεία ανοίγεις ένα πακέτο τσιγάρα όταν χρειαστείς μια τζούρα νικοτίνης ανοίγεις μια συλλογή ποίησης όταν χρειαστείς μια τζούρα λυρισμού για να ξεφύγεις απ' την πεζή ζωή σου
Έτσι εκτός από την πρώτη φορά που το βλέπω σαν μύηση, οι επόμενες φορές που ανοίγω ένα βιβλίο ποίησης είναι για εκείνην την τζούρα, εκείνο το ποίημα που θέλω ξανά να το διαβάσω.
Το Πούσι είναι η αγαπημένη μου απ' τις τρεις Θες ότι μελοποιήθηκαν περισσότερα ποιήματα, θες μ' άρεσαν απλά περισσότερο, μπορεί και τα δύο. Μικρότερο πακέτο, περισσότερες τζούρες όμως.
Όπως το ομότιτλο Πούσι, το Kuro Siwo, το Black and White, το Θαλάσσια πανίς, το Federico Garcia Lorca, και για να σταματήσω εδώ το Σταυρός του Νότου.
Και φυσικά θα ολοκληρώσω με μια αγαπημένη στροφή:
Έπεσε το πούσι αποβραδίς - το καραβοφάναρο χαμένο - κ' έφτασες χωρίς να σε προσμένω μες στην τιμονιέρα να με δεις.
Μια ανάγνωση Fast but not Furious στον πατέρα μου. Παλιός ναυτικός που παρά το εγκεφαλικό που έχει περάσει μου έδωσε να καταλάβω ότι τα ποιητικά λόγια αυτής της συλλογής τα ένιωθε, τα (ξανά)ζούσε και τα καταλάβαινε... 4 αστέρια λοιπόν στον Καββαδία που μου έδωσε αυτή την εμπειρία !!!!
Πιο αέρινη, πιο ώριμη συλλογή πολύ διαφορετική από το Μαραμπού, πολύ πιο εσωτερική.Η γυναικεία παρουσία, βασανιστικά μπάρκα, ατελείωτα ταξίδια, ερωτήματα που γίνονται εμμονές! Ένα έργο βαθιά εσωτερικό.
Ο,τι και να πω για τον Καββαδία θα είναι απλά λίγο και περιττό. Ειναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Τα λόγια του με κάνουν και ανατριχιαζω όπως η θαλασσινή δροσιά και η αλμύρα στο δέρμα.
Το «Πούσι» (1947) ήταν αρκετά διαφορετικό από το «Μαραμπού» που εκδόθηκε το 1933 όταν ο ποιητής ήταν 23 ετών. Πολύ ωριμότερη συλλογή με κρυφά νοήματα και λέξεις (ναυτικοί όροι συνήθως) που χρησιμοποιούνται μεταφορικά και παίρνουν εντελώς διαφορετικό νόημα από το πραγματικό στο κάθε ποίημα. Ποίηματα συμβολικά, με πολλή θάλασσα, πανέμορφη γλώσσα μα αρκετά «δυσνόητα» κάποιες φορές διότι πρέπει να αναζητάς τους ναυτικούς όρους και η κρυπτική διάθεση του Καββαδία δεν βοηθά να αντιληφθείς αμέσως το κάθε ποίημα. Καταπληκτικά όλα τους με αγαπημένο μου το κρυπτικότερο όλων «Μάρεα», το «Federico Garcia Lorca» και το «Εσμεράλδα».
Πέντε αστέρια για τον Νικόλα που ταξίδεψε χωρίς ποτέ να πάει πουθενά, που μετά θάνατον πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα ποίησης, όταν εν ζωή πουλούσε τη ψυχή του για μια κουβέντα.
Δεν θα πρωτοτυπούσα αν έγραφα πως αυτή την θρυλική ποιητική συλλογή την γνώρισα κι εγώ ως έφηβος πρώτα από CD, μελοποιημένη από τον Θάνο Μικρούτσικο. Παράξενη αίσθηση να πιάνεις για πρώτη φορά ένα βιβλίο με ποιήματα και να βλέπεις πως ξέρεις ήδη τα περισσότερα απ΄έξω!
Εξαιρετική επετειακή έκδοση με τα αυθεντικά χαρακτικά του μακρινού 1947. Σε αυτή την ηλικία με ενδιέφερε ιδιαίτερα που είδα ποια ποιήματα της συλλογής δεν επέλεξε ο συνθέτης και ποιες στροφές από ποιήματα παρέλειψε σκόπιμα κάνοντάς τα τραγούδια. Συμφωνώ με όλες τις επιλογές του.
Πάνω απ΄όλα θέλω να βροντοφωνάξω πόσο υπέροχη είναι η σπάνια πια αίσθηση να διαβάζεις παραδοσιακά, έμμετρα πιοήματα με ομοιοκαταληξία και όχι χύμα παραγράφους που κάποιοι με το ζόρι μάς περνάνε για κανονική ποίηση. Μεγάλε Καββαδία και Ρίτσο και Καρυωτάκη!
Όμορφα ποιήματα, σκοτεινά, με υπέροχες θαλασσινές εικόνες και θεματολογία... και η απόλυτη σύγχυση για κάποιον αμάθητο στην ποίηση, όπως εγώ. Δεν θα κάτσω να αναλύσω εδώ αυτά τα θέματα, το έχουν κάνει πολύ πιο κατάλληλοι άνθρωποι αυτό. Θα μιλήσω μόνο για την προσωπική μου εμπειρία με τη συλλογή.
Μόνο για να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής (δε μιλάμε για βαθιά ανάλυση εδώ, μονάχα τα βασικά όπως το θέμα/πλοκή του κάθε ποιήματος) χρειάστηκε να ξοδέψω καμιά ώρα (και παραπάνω) για το κάθε ποίημα, ξεκινώντας από υποθέσεις για το τι σήμαιναν οι στίχοι κι έπειτα αναζητώντας λεξιλόγια και αναλύσεις στο ίντερνετ... μόνο για να ανακαλύψω ότι όσα νόμιζα ότι είχα καταλάβει δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτό που "ήθελε να πει ο ποιητής". Δε μιλάω για λεπτομέρειες, όπως ένα αμφιλεγόμενο στίχο. Μιλάω για εντυπωσιακά μεγάλες διαφορές όπως το να ερμηνεύω ένα ποίημα ως τα πικραμένα λόγια μιας γυναίκας στο ναυτικό που αγαπάει, ενώ στην πραγματικότητα είναι τα λόγια ενός ναυτικό στον σύντροφό του που αυτοκτόνησε.
Άουτς. Υπό του μηδενός στην Λογοτεχνία του σχολείου.
Σε κάθε περίπτωση, απολαυστική εμπειρία, και τα ίδια τα ποιήματα και οι συλλογισμοί που προέκυψαν!
Με μπέρδεψε αυτό εδώ. Γιατί ενώ από τη μια δεν βρήκα κάποιο ποίημα που να σκέφτηκα ότι είναι κακό και νομίζω πως τα περισσότερα είχαν μια ωραία ροή και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, από την άλλη δεν με ξετρέλανε κανένα. Συν ότι όλα τους είχαν φράσεις ολόκληρες των οποίων τη σημασία δεν καταλάβαινα.
Εντωμεταξύ σχετικά με όλα τα 5/5 που βλέπω να δίνουν τόσοι στα έργα του Καββαδία: Παιδιά τι φάση; Κάνατε κι εσεις μούτσοι και καταλαβαίνετε τι εννοεί; Γενικά, χωρίς γλωσσάρι από δίπλα, αυτό δεν βγαίνει. Χάνεις το μισό και βάλε νόημα. Για αυτό αναρωτιέμαι αν και πόσοι όντως κατάλαβαν τι διάβασαν. Υπάρχουν βέβαια και τόσα ποιήματά του που έχουν μελοποιηθεί, οπότε είναι ίσως κι αυτό ένας λόγος που τόσος κόσμος νιώθει εξοικειωμένος με το έργο του ποιητή.
Οπότε λοιπόν, σκεπτόμενη όλα αυτά που είπα προηγουμένως, νομίζω πως ένα 3/5 ⭐ είναι μια δίκαιη βαθμολογία. Αν ποτέ πέσει στα χέρια μου κάποια έκδοση με σημειώσεις για τη σωστή ερμηνεία των στίχων (τι σημαίνουν δηλαδή πράγματα που αν δεν είσαι ναυτικός τη δεκαετία του '40(?) δεν γνωρίζεις) θα της δώσω μια ευκαιρία και θα γράψω την άποψή μου.
If you made it this far, congratulations! 'Til next time, take care :) :) :)
Αυτή η συλλογή του Καββαδία είναι πολύ πιο κοντά στα γούστα μου κι έχει αρκετά ποιήματα που αναγνωρίζω. Τώρα, αν τα είχα διαβάσει παλιότερα εδώ ή όχι, άγνωστο.
Οι εικόνες πάλι αντανακλούν το ναυτικό υπόβαθρο, τη ρευστή ζωή από λιμάνι σε λιμάνι, αλλά η εικονοποιία είναι πιο προσβάσιμη, βοηθάει περισσότερο τον μη ναυτικό να ταξιδέψει.
Ιδιαίτερα άξιο προσοχής είναι το ποίημα "Μάρεα", το οποίο έχει έναν μυστηριακό χαρακτήρα και εικόνες που θα γαργαλήσουν τον θιασώτη του Lovecraft και του Chambers, με αναφορές στον Αλντεμπαράν, στο ακρόπρωρο που "παίρνει παράξενες ανάσες", στοιχειωμένες σφυρίχτρες και χαρτορίχτρες.
Είναι φυσικά εξαιρετικά απίθανο να υπάρχει πραγματική σύνδεση, όμως η ποίηση είναι εικόνες και έμπνευση, οπότε ο καθένας ό,τι θέλει βλέπει.
Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς. Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος απ’ το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής.
Αυτό που τελειώνω τα βιβλία και τα περνάω στο goodreads με ένα εξάμηνο χρονοκαθυστέρηση πρέπει κάποτε να σταματήσει, δε νομίζετε;
Για να είμαι ειλικρινής, επιστρέφω στον Καββαδία συχνότερα από ότι θα παραδεχτώ ποτέ μου και από το 2016 δεν έχουμε κόψει πραγματικά επαφές εμείς οι δύο. Λόγω αυτής της ιδιαίτερης σχέσης που έχω μαζί του, σκόπευα να γράψω ένα μικρό αφιέρωμα για χάρη του στον (νεκρό πλέον) Σινεντόκοσμο, αλλά δεν το έχω κάνει ακόμη και δεν ξέρω πότε θα το κάνω. Εκεί θα σας τα πω όλα. Εδώ θα σας πω μονάχα 2 πράγματα: 1. Δώστε του μια ευκαιρία - σίγουρα έχετε ακούσει μελοποιημένο κάποιο ποίημά του, οπότε ξέρετε ήδη κάποια βασικά από εκείνον χωρίς να προσπαθήσετε καν. Ζήστε ολόκληρη την εμπειρία διαβάζοντας τον με τσιγάρα και ουίσκι. 2. Τα 3 αστεράκια γίνονται 4 με το ώριμο -πλέον- πρίσμα μου στην ποίηση του. Αντιλήφθηκα πράγματα που είχα παραβλέψει την πρώτη φορά, αν και κανονικά, την ποίηση δεν θα έπρεπε να τη μετράμε με αστεράκια αλλά με το συναίσθημα που μας προκάλεσε. Τέλος πάντων, πάμε παρακάτω - κι εγώ, προσωπικά, πάω να ακούσω ξανά Γραμμές των Οριζόντων.
I haven't read a lot of poetry, but without any doubt I can say that this is my favorite poetry collection so far. Poems filled with melancholy, nostalgia and a lot of pain. A lot of them are erotic, in such a beautifully unique way. Not with self-pity and extremely romanticized, as in most poems, but with a lot of maturity that can come only from a person with a life like the one Kavadias lived.
Όχι, όχι, όχι! Ρε Καββαδία μπρο, τι είπαμε; Που να πιάσει πούσι στο πούσι σου και να μη το βλέπεις ρε! Προσπαθείς πολύ και χαλάς την πιάτσα. Πολλές εικόνες, πολλά συναισθήματα, δεν γουστάρουμε κάτι τέτοιο στη ποίηση του ίνσταγκραμ. Δεν θα πάρεις πολλά likes έτσι και πάνε μετά οι χορηγοί σου.
Δηλαδή τι με λες εδώ τώρα; Μου σετάρεις μέρος ώρα και κατάσταση και ταυτόχρονα φτιάχνεις ατμόσφαιρα; ΡΕ! Ο Δεγαμινιώτης που είναι ξηγημένος τυπάς και ξέρει και δε χαλά την πιάτσα έγραψε:
Γουστάρεις; Αν γουστάρεις το κυνηγάς. Όλα τα άλλα είναι εγωισμοί και δικαιολογίες.
Ορίστε! Προσπάθεια; Μηδέν! Εικόνες; Μηδέν! Αλλά; Τριάντα χιλιάδες likes στο ίνστα. Μπουμ Καββαδία, σε έφαγε. Απλά πες μου αυτό που ξέρω, με τον τρόπο που ξέρω, όπως το ξέρω. Σταμάτα να φουμάρεις και μπαίνε λίγο TikTok περισσότερο γιατί δε βλέπω να έχεις μέλλον σα ποιητής.
Το να δώσω 5 άριστα αστέρια στην ποιητική συλλογή Πούσι του Ν. Καββαδία δεν ήταν δύσκολο για μένα. Τα ποιήματα του είναι πραγματικά μαγευτικά. Σε σχέση με την προηγούμενη συλλογή του Μαραμπού είναι ολοφάνερο ότι η γλώσσα και το στυλ του είναι ακόμα πιο ώριμα και δουλεμένα. Οι έννοιες πίσω από τους αφηγηματικούς στίχους είναι συχνά βαθύτερες και πολύ πιο συγκινητικές. Θα αντιγράψω και θα παραθέσω και 2 σειρές από προηγούμενη κριτική. Όντας ο ίδιος ναυτικός για πολλά χρόνια, και έχοντας γυρίσει εκατοντάδες λιμάνια σε όλη την γη, μας μεταφέρει με μάλλον σχεδόν αυτοβιογραφικό τρόπο πως ήταν και είναι συχνά η ζωή του ναύτη. Η συλλογή αυτή είναι απαραίτητο ανάγνωσμα και θα ανταμείψει όποιον αναγνώστη αφιερώσει χρόνο και προσοχή. Το μόνο που μετανιώνω είναι το ότι άργησα τόσο πολύ να ανακαλύψω τον Καββαδία και τα ποιήματα του.
Πολύ όμορφη και ταξιδιάρικη και η δεύτερη ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία. Βέβαια βρήκα τα ποιήματα εδώ κάπως πιο δύσκ��λα και δυσερμήνευτα σε σχέση με την πρώτη συλλογή Μαραμπού. Υπάρχουν πολλοί ναυτικοί και αστρονομικοί όροι, που θα πρέπει να τους ξέρεις αν θες να κατανοήσεις το εκάστοτε ποίημα πιο ολοκληρωμένα.
Η έκδοση δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, θα περίμενα να περιέχει κάποιο λεξιλόγιο που να επεξηγεί τους δύσκολους ναυτικούς όρους ή κάποια ανάλυση των ποιημάτων, δυστυχώς όμως δεν υπάρχει τίποτα από τα δύο.
Η συλλογή περιέχει το αρτιότερο και συγκινητικότερο κατά τη γνώμη μου ποίημα του Καββαδία, τον Σταυρό του Νότου, με μία από τις καλύτερες στροφές της νεοελληνικής ποίησης: "Κάτου στις αχτές της Αφρικής, πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι. Τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι και τ' ωραίο γλυκό της Κυριακής". Από κοντά και τα Πούσι, Αρμίδα, Μαρέα και Λύχνος του Αλαδδίνου, που είναι επίσης εξαιρετικά.
«Σαλπάρουμε! Μας περιμένουν στο Μπραζίλι. Το πρόσωπό σου θα το μούσκεψε το αγιάζι. Ζεστόν αγέρα κατεβάζει το μπουγάζι• μα ούτε φουστάνι στη στεριά κι ούτε μαντήλι.»
«Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν και σύ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές»