Complete Prose

by Woody Allen

The Complete Prose of Woody Allen is a collection of fifty-two pieces of hilarious writing which firmly establish the author in the tradition of Groucho Marx and James Thurber. Woody Allen's prose displays his versatility and virtuosity with the written word, and his special brand of humour.

Getting Even is a collection of 17 of Allen's magazine pieces from the late 1960s discussing such bizarre topics as the invention of the sandwich, laundry lists, death, obesity, and, of course, rabbis.

Without Feathers delivers more of Allen's New Yorker-style humor. Worthy stand-outs include "If the Impressionists Had Been Dentists," a genius piece that puts oral surgery in a whole new, much more exciting, light.

Finally, Side Effects compiles Allen's best New Yorker essays from the late 1970s. Although not as outrageously funny as his previous books, this is still a classic piece of comedy. --Naomi Gesinger

Genres: Fiction, Humor, Short Stories, Comedy, American, Essays, Literature

473 pages, Paperback

First published February 1, 2007

About the author

Noted American actor, screenwriter, and filmmaker Woody Allen, originally Allen Stewart Konigsberg explored the neuroses of the urban middle class in comedies of manners, such as Annie Hall (1977) and Deconstructing Harry (1997).

This director, jazz musician, and playwright thrice won Academy Award. His large body of work mixes satire, wit and humor in the most respected and prolific cerebral style in the modern era. Allen directs also in the majority of his movies. For inspiration, Allen draws heavily on literature, philosophy, psychology, Judaism, European cinema, and city of New York, where he lives.

https://en.wikipedia.org/wiki/Woody_A...

Reviews

[Mario the lone bookwolf · Rating 4 out of 5]

ENGLISH

The genius of this exceptional talent opens up in a new way in the scripts.

With or without seeing the movies a pleasure and study of society.
One wonders if one interprets too much into it. Or if really so many subtle allusions are hidden, as one suspects.
Unfortunately, such entertainment has become a scarce commodity. Works focused on a character and deeper drawing would be an addition to the conventional movie business.

GERMAN

Die Genialität dieses Ausnahmetalents erschließt sich in den Scripts auf neue Weise.

Mit oder ohne das Sehen der Filme ein Vergnügen und eine Gesellschaftsstudie.
Man fragt sich, ob man zu viel hinein interpretiert. Oder ob wirklich so viele subtile Anspielungen versteckt sind, wie man vermutet.
Derartige Unterhaltung ist leider zur Mangelware geworden. Auf einen Charaktere und dessen tiefere Zeichnung konzentrierte Werke wären ein Ergänzung zum konventionellen Filmbetrieb.

[sAmAnE · Rating 4 out of 5]

کتاب «دفاع از دیوانگی» مجموعه‌ای طنزآمیز از نوشته‌های وودی آلن است که با نگاهی فلسفی و انتقادی به مسائل روزمره، جامعه، و حتی مفاهیم عمیق انسانی می‌پردازد. من نسخه‌ی صوتی این کتاب را گوش دادم و تجربه‌ی بسیار خوبی بود، هم سرگرم‌کننده بود و هم تأمل‌برانگیز.
داستان‌ها کوتاه‌اند، اما هرکدام با نگاهی خاص، بخشی از زندگی مدرن را به چالش می‌کشند: از روابط انسانی گرفته تا روان‌کاوی، سیاست، و حتی هنر. طنز آلن گاهی تلخ است، گاهی سوررئال، اما همیشه هوشمندانه...
این کتاب برای من مثل گفت‌وگویی با ذهنی کنجکاو و بی‌پروا بود، کسی که از پوچی نمی‌ترسد، بلکه آن را دست‌مایه‌ی شوخی می‌کند...

[Luís · Rating 5 out of 5]

This work is a book for absolute Woody Allen fans.

[Maria Espadinha · Rating 4 out of 5]

Surprisingly Unsurprisingly


Woody Allen's prolific imagination is always surprising us with the most absurd surreal kind of thoughts!

However, since craziness means businness to him, we'll easily picture him signing every ludicrous, lunatic thought on Earth. Hence, he's also unsurprising 😉👍

[Maria Espadinha · Rating 4 out of 5]

Surpreendente sem Surpreender


Woody Allen é um autor que sempre surpreende sem surpreender!

Surpreende porque a sua imaginação fértil é uma fábrica de permanentes e deliciosas loucuras.

Não surpreende porque dele tudo é expectável!

[Rêbwar Kurd · Rating 5 out of 5]

وقتی نام وودی آلن به میان می آید، ذهن اغلب مخاطبان بی‌درنگ به سمت سینما می‌رود: فیلمهایی چون آنی هال یا منهتن که همزمان خنده بر لب می‌نشانند و پرسشی فلسفی در ذهن می‌کارند. اما آلن فقط یک فیلمساز نیست؛ او همانقدر که دوربین را خوب می شناسد، کلمه را هم رام کرده است. کتاب «دفاع از دیوانگی» گواهی است بر این جنبهٔ کمتر شناخته شده اش؛ جایی که طنزپردازی و فلسفه، پوچی و متافیزیک، شوخی‌های دم دستی و ارجاع‌های پیچیدهٔ روشنفکرانه، همگی در هم می‌آمیزد.

وودی آلن یکی از معدود فیلمسازانی است که توانسته مرز میان فلسفه و کمدی را بشکند. او سینما را به جایی رسانده که مخاطب نه فقط سرگرم شود، بلکه در همان لحظه‌ای که میخندد، به پوچی، عشق، مرگ و سرنوشت هم فکر کند. شاید در تاریخ سینما کارگردان‌های بسیاری کوشیده‌اند شوخی را با اندیشه پیوند بزنند، اما آلن این کار را با نوعی صداقت و خودآگاهی دردناک انجام داده است؛ انگار تمام اضطراب هایش را روی پرده ریخته و بعد از میانشان لطیفه ساخته. همین تناقض است که او را متمایز میکند: تلخی و طنز، همزمان.

او از همان ابتدا با برداشتهای متفکرانه از کمدی جای خودش را پیدا کرد. فیلمهایی مثل "آنی هال" یا "منهتن" نه فقط روایتهای عاشقانه اند، بلکه آینه‌ی یک ذهن پرآشوب هستند که نمیتواند میان عقل و دل، شک و ایمان، آزادی و مسئولیت مرزی روشن بکشد. آلن در این فیلمها قصه‌های ساده را به بستری برای فلسفه پردازی بدل میکند، بی‌آنکه تماشاگر احساس کند در کلاس درس نشسته است. همین شوخ طبعی خودویرانگر و طنز خشک اوست که به شخصیت هایش جان میدهد؛ آدمهایی که میخواهند خوشبخت شوند اما بیش از حد فکر میکنند و درست همان فکر کردنها است که خوشبختی شان را میبلعد.

با گذر زمان، وودی آلن از کمدیهای روشن و سبک به سوی فیلمهایی تاریکتر رفت. آثاری مثل "جنایات و جنحه" یا "امتیاز نهایی" دیگر صرفاً قصه‌ی روابط عاشقانه ناکام نبودند؛ اینجا آلن به سراغ ریشه‌های اگزیستانسیالیسم رفت. قتل، گناه، وجدان، و سکوت خداوند در برابر شر. او این پرسش بزرگ داستایوفسکی را که "اگر خدا نباشد، همه‌چیز مجاز است؟" در قالبی مدرن بازسازی کرد. اما تفاوت مهم اینجاست: آلن هیچگاه جوابی قطعی نمیدهد. شخصیتهای او شاید از مجازات بگریزند، اما اضطرابی که باقی میماند، خود بدترین کیفر است.

فیلمهای او اغلب درباره بحرانهای میانسالی و ترس از مرگ نیز هستند. وودی آلن بارها گفته که از مرگ نمیترسد، فقط نمیخواهد وقتی اتفاق میافتد آنجا باشد! این شوخی ساده خلاصه‌ای است از جهانبینی او: انسان میداند فناپذیر است، اما در همان لحظه میخواهد جاودانه باشد. این پارادوکس در فیلمهایی مثل "هانا و خواهرانش" یا "عشق و مرگ" بارها و بارها تکرار میشود. کاراکترهایش میخواهند معنایی برای زندگی پیدا کنند، اما همواره در میانهی پوچی و امید معلق میمانند.

از سوی دیگر، آلن توانست سینمای هنری اروپا را با کمدی آمریکایی پیوند بزند. او از برگمان، فدریکو فلینی و حتی آنتونیونی تأثیر گرفت و آن را با فرهنگ نیویورکی ــ پر از روانکاوی، موسیقی جَز و مکالمات پرشتاب ــ ترکیب کرد. نتیجهاش جهانی شد که نه کاملاً اروپایی بود و نه کاملاً آمریکایی؛ بلکه ترکیبی بود از تلخی فلسفی و شیرینی روزمره.

مهمترین دستاورد آلن شاید این باشد که نشان داد کمدی میتواند جدیترین پرسشهای بشری را بیان کند. در حالیکه بسیاری از کارگردانان برای گفتن حرفهای فلسفی خود به ژانرهای سنگین و دیالوگهای متکلف پناه میبرند، آلن از شوخی و طنز استفاده میکند. او میداند که زندگی به خودی خود تراژیک است، اما همین تراژدی را تنها با خنده میتوان تاب آورد.

در دهه‌های اخیر، با وجود بحثها و حاشیههای فراوان درباره زندگی شخصیاش، آثار وودی آلن همچنان توانسته‌اند تماشاگران را به خود جذب کنند. شاید کمتر کسی باشد که با فیلمهای او نخندیده یا به فکر فرو نرفته باشد. حتی وقتی کیفیت برخی فیلمهایش افت کرد، همچنان جرقه‌هایی از نبوغ در دیالوگها و موقعیتها به چشم می‌آمد.

فیلمهایی مثل "آنی هال"، "منهتن"، "جنایات و جنحه"، "هانا و خواهرانش"، "امیتاز نهایی" و حتی آثار متفاوت تری مثل "نیمه‌شب در پاریس" یک وجه مشترک دارند: همه درباره‌ی انسانهایی هستند که در جست‌وجوی معنا، عشق و آرامش اند، اما همیشه چیزی آنها را از رسیدن به این آرامش بازمی‌دارد. گویی خود آلن در قالب شخصیتهایش بارها و بارها یک سؤال را میپرسد: آیا در جهانی بی خدا، پر از تناقض و بیرحم، میتوان خوشبخت بود؟

شاید پاسخ او را بتوان در همان لحظه های کوتاه آرامش یافت؛ جایی که یک ملودی جَز شنیده میشود، یا یک گفت‌وگوی صمیمانه میان دو نفر شکل میگیرد. آلن میگوید خوشبختی مطلق دست‌نیافتنی است، اما همین لحظه های کوچک میتوانند زندگی را تحمل پذیردکنند.

در نهایت، سینمای وودی آلن یادآوری میکند که انسان موجودی شکننده، مضطرب و سرگشته است؛ اما همین ضعفهاست که او را انسانی میکند. او طنز را چون سپری در برابر پوچی به کار میگیرد و به ما میآموزد که در جهانی بیمعنا، شاید تنها راه ادامه دادن، خندیدن باشد.

این کتاب در واقع سه مجموعه‌ی قبلی آلن را در خود دارد: «بیحساب» ، «بی بال و پر» و «عوارض جانبی» . هر سه مجموعه در دوره های متفاوتی از زندگی هنری آلن نوشته شدهاند، اما در کنار هم تصویری کامل از ذهنیت طنزآلود او ارائه میدهند؛ ذهنیتی که هم تحت‌تأثیر سنت طنز یهودی نیویورکی است و هم متأثر از خواندن فیلسوفانی چون فروید، سارتر، نیچه و حتی کافکا.

قدرت اصلی این کتاب در توانایی آلن برای تبدیل کردن مفاهیم جدی و انتزاعی به موقعیتهای کمیک است. او میتواند یک بحث اگزیستانسیالیستی را در قالب گفت‌وگوی خنده‌دار دو بیمار در مطب دندانپزشکی بریزد یا معمای آفرینش را به شکل یک ردیف بامزه از پرسشهای کودکانه بازآفرینی کند.

او با همین شگرد به سراغ موضوعاتی چون مرگ، خدا، عشق، رابطهٔ زن و مرد، خاطرات کودکی و حتی لیست خرید میرود. هیچ چیز از تیغ طنزش در امان نیست، اما مهم اینجاست که پشت هر خندهای، رگهای از تفکر نشسته است.

آنچه نوشته‌های آلن را از بسیاری طنزنویسان دیگر متمایز میکند، ترکیب منحصربه‌فرد «شوخ طبعی» و «فلسفه» است. طنز او سطحی یا صرفاً سرگرمکننده نیست؛ در عمقش نوعی آگاهی اگزیستانسیالیستی وجود دارد.

آلن به خوبی میداند که زندگی پر از تناقض است: ما به عشق محتاجیم اما در عشق شکست میخوریم، به دنبال معنا میگردیم اما با پوچی مواجه میشویم، از مرگ میترسیم اما ناگزیر به سوی آن میرویم. این همان جهانبینی است که او در فیلمهایش نیز بارها بازنمایی کرده، اما در کتاب «دفاع از دیوانگی» آزادی بیشتری برای بازی با زبان و ایدهها دارد.

خندهٔ ما هنگام خواندن این متون، بیشتر از آنکه از شوخی مستقیم برآید، از مواجهه با حقیقتی تلخ است که در قالبی مضحک بیان میشود. به همین دلیل، طنز آلن همزمان هم سبک است و هم سنگین؛ هم سرگرم‌کننده است و هم اندیشمندانه.

وودی آلن در نوشتار همان چیزی است که در سینما به نظر میرسد: ساده، صمیمی و بی‌پیرایه. او از زبان روزمره استفاده میکند و جملاتش به ظاهر سبک و سرسری اند. اما پشت این سادگی، پیچیدگی فراوانی نهفته است. هر جمله‌ای یک لایهٔ دوم دارد؛ هر شوخی ای اشارهای است به یک متن فلسفی یا یک موقعیت اجتماعی.

برای ه��ین، خواننده هم میتواند فقط بخندد و لذت ببرد، هم میتواند بارها مکث کند و به اشاره‌های عمیقتر فکر کند. «دفاع از دیوانگی» درست مثل فیلمهای اوست: تو میتوانی بخندی و رد شوی، یا بنشینی و معنای پشت هر شوخی را ��ست‌وجو کنی.


بسیاری وودی آلن را تنها به عنوان فیلمساز میشناسند، اما این کتاب نشان میدهد که او به همان اندازه نویسندهای تواناست. نوشتار او بازتاب همان پرسونای سینمایی اش است: مردی عینکی، عصبی، پر از تردید، وسواس و افکار فلسفی. گویی شخصیت اصلی بسیاری از فیلمهایش از دل همین نوشته‌ها بیرون آمده‌اند.

در واقع میتوان گفت که کتاب «دفاع از دیوانگی» پشت صحنهٔ ذهنی فیلمهای آلن است. ایده ها، شوخیها و وسواسهایی که بعدها در فیلمهایش دیده ایم، در این متون نخستین بار ظاهر شده اند.

کتاب «دفاع از دیوانگی» چیزی بیش از یک مجموعهٔ طنزنوشته است؛ آیینه‌ای است از جهان‌بینی وودی آلن. او در این صفحات نشان میدهد که همانطور که در سینما استاد ساختن کمدیهای تلخ و روشنفکرانه است، در ادبیات نیز قادر است از هر چیز روزمره و پیش پاافتاده ای، پلی به سوی پرسشهای بنیادین بسازد.

این کتاب نه فقط برای دوستداران طنز، بلکه برای علاقه‌مندان فلسفه، سینما و ادبیات مدرن هم خواندنی است. وودی آلن در این مجموعه بار دیگر نشان میدهد که «دیوانگی» شاید تنها شکل عقلانیتی باشد که میتواند زندگی پوچ و متناقض انسان را تاب بیاورد.

[foteini_dl · Rating 5 out of 5]

Αρχικά, έχω να δηλώσω ότι είμαι μεγάλη φαν του Woody. Τόσο που ξαναβλέπω κάποιες από τις παλιές του ταινίες.
Σχετικά με το βιβλίο, τώρα, μπορώ να πω ότι είναι ό,τι πιο αστείο έχω διαβάσει. Αλλά αυτό είναι σχετικό, μιας και είτε λατρεύεις τον Woody είτε τον μισείς, γιατί δεν καταλαβαίνεις το χιούμορ του. Σχεδόν κάθε σειρά του και προκαλεί γέλιο. H συλλογή Without Feathers είναι η πιο αστεία κλέβοντας τη δόξα από τις συλλογές Getting Even και Side Effects που ακολουθούν.
Στις ιστορίες του γίνονται αναφορές σε πολλά πρόσωπα που αποτέλεσαν επιρροές του σε όλη του τη φιλμογραφία (Freud, Sartre, Nietsche κλπ). Και κατάφερε κάτι αξιοθαύμαστο: μέσα σε λίγες γραμμές έθιξε βαθύτερα φιλοσοφικά θέματα (ανθρώπινη ύπαρξη-φύση, ερωτικές σχέσεις, καλό/κακό) με χιούμορ.
Ίσως και εδώ βρίσκεται η δυσκολία πολλών να καταλάβουν το χιούμορ (και την ιδιοφυία) του, μιας και μια (έστω, στοιχειώδης) επαφή με τη φιλοσοφία και την τέχνη είναι "προαπαιτούμενη" (μόνο ο Igor Stravinsky πρέπει να αναφέρθηκε κοντά στις 10 φορές).
Γενικά, είναι μια συλλογή που δεν διαβάζεται μονοκοπανιά για ένα λόγο. Χρειάζονται και κάποια διαλείμματα για να πάρεις ανάσα από τα γέλια. Ιδανικό ανάγνωσμα για το βράδυ στο κρεβάτι ακούγοντας τζαζ μουσική (ή Stravinsky).
Τα 5 αστεράκια είναι λίγα. Στους φαν το προτείνω ανεπιφύλαχτα. Στους υπόλοιπους, θα έλεγα ότι αξίζει μια ανάγνωση.

[Atishay · Rating 5 out of 5]

I've finished this book and believe me when I say, I'm really sad that it has gotten over. However, I console my heart with the fact that this book is a keeper. I know that I can pick it up anytime and it will make me laugh. Not the loud howling kind, but a subtle philosophical kind of laugh that I will shake my head over.
Woody Allen needs no introduction, and if he needs one for the uninitiated, well I recommend them to get familiar with his movies first and then go for the book. Because the way Allen writes can be quite mesmerizing yet can be easily misunderstood or not understood at all. This compilation consists of three Allen books, 'Without Feathers', 'Getting Even' and 'Side Effects'. Each book is a collection of short stories, essays and hobnobs. I really can't find words to describe the writings other than to quote what Daily Telegraph had to say about the book, "No five hundred page book ever contained a laugh a line, but this one gets pretty close."
An ideal bedside companion, this is about the best that Allen gets at his most sarcastic and intricately observant level. His observations range from philosophy to sports to movies and everything. Readers of humor and connoisseurs of witty conversations would do well to seize this gem of a book. For the rest, as Allen himself says, "Getting through the night is becoming harder and harder."

[Lee Klein · Rating 4 out of 5]

This is worth it if just for "The Whores of Mensa" . . .

[George Georgiadis · Rating 4 out of 5]

Η ανάγνωση των γραπτών του Woody Allen προκαλεί τα ίδια συναισθήματα/σκέψεις/προβληματισμούς με αυτά που προκαλεί και η παρακολούθηση των ταινιών του. Δίκαιο.

[Ana González Toledo · Rating 5 out of 5]

A todas luces pasa a ser uno de mis favoritos, sólo por "alienarme" aún más al hacerme reír a carcajadas en plena sala de espera del aeropuerto, en el avión, y en cuartos lúgubres de hospital, provocando que más de alguno se molestase, me alegró días por demás tristes, e impregnó en mi con declarada simpleza ideas de colosal envergadura tales como; el por qué de los principales psiquiatras judíos y el porque de la muy necesaria y buena dicción de Dios.

[Kikiland · Rating 5 out of 5]

О Божееее :))) Какво освежување. Не гледам филмови, абдал сум во тој дел навистина, вака искрено :)))) На расказите на Вуди Ален се смеев како на ништо до сега во литературата, секако од она што јас сум прочитала. Каков микс на луцидност, лудост, забеганост, фантазија и сурова реалност. Како постигнува човекот да изгради замок од овие контрадикторности, а воедно да те насмее и да си се насмеее себе си на таквата градбата :) Каква убава игра на зборови, просто се заиграв и јас градејќи си свој замок, со мои коцки :) Од мене чиста 5-ка, без разлика на неговата репутација, да расчистиме ГЕ-НИ-ЈА-ЛЕЦ јесте забеган ама тоа е :)

[Shady(i) · Rating 4 out of 5]

میزان گستردگی تخیل وودی آلن در طنزهایش فوق العاده است. اینکه راجع به رژیم غذایی از منظر فیلسوف های مشهور نگاه کنی یا حتی ونگوگ نقاش را به ونگوگ دندانپزشک تبدیل کنی ، تنها و تنها از قلم وودی آلن برمی‌آید.
کاش ترجمه ی بهتری ارائه می‌شد. پانویس ها به شدت کم و کاستی دارند.
در کل کتابی‌ست که به علاقه مندانِ طنز (آن هم از نوع مثلا روشنفکری‌اش) پیشنهاد می‌کنم.

[MJ Nicholls · Rating 4 out of 5]

Without Feathers is the funniest of this trilogy, with Getting Even a close second. The other selection was great too, and I maybe should have read this in shorter bursts rather than all at once. My sides are currently damaged beyond repair.

Allen writes stories with deeper philosophical meaning. He asks searching questions that scratch through the absurdity of life, with way more laughs than Nietzsche or Sartre.

I'm catching up with his movies too. Zelig is currently sitting in my disc drive.

[Jigar Brahmbhatt · Rating 4 out of 5]

Short pieces of absurd pseudo-intellectualism in a typical Woody Allen style! He affirms a notion I once came across about the human condition: "loose your sense of humor, and you're in trouble"

On the book cover of Picador edition, Will Self praises the book as "an ideal bedside companion". I can't disagree.

[Parniyan Araghi · Rating 3 out of 5]

ترجمه ي افتضاح! افتضاح برا يك لحظشه جدا! همه ي نكته ها ي لطيف و ظريف كاري هاي متن بدون هيچ توضيحي و صرفا به نوشتن كلمه با حروف انگليسي در پاورقي بسنده كرده بود جناب مترجم!! بيش از ١٠٠ پاورقي بدون هيچ حاصلي! كل طنز متن از بين رفته بود

لازمه برا درك متن بدوني استراوينسكي كيه! درايزر كيه! ماردي گرا چيه؟ و هزاران مورد ديگر كه از اونجا كه حين خوندن كتاب دسترسي به نت نداشتم نميتونستم سرچ كنم

[Rodrigo · Rating 4 out of 5]

Maravilloso... e inquietante. En cada página, en cada cuento, es evidente que el autor es el mismo escritor y director de películas que hemos disfrutado tanto. El humor ácido, el absurdo que, de repente, parece casi posible, es casi imposible por lo perfecto. Sin embargo, pasa algo que me ha estado pasando también con sus películas: ¿se repite? Woody Allen, genial como es, al parecer también es susceptible de ciclarse y, así como en algunas de sus últimas películas parecería que estamos viendo la misma historia repetida mil veces, pero en otra locación, así sus cuentos, maravillosamente escritos y realmente divertidos, en ocasiones parecen simplemente el mismo texto reescrito. ¿Hasta dónde se conserva un estilo antes de caer en la repetición? Por otra parte, es muy inquietante encontrar, una y otra vez, referencias al físico de mujeres (casi siempre jóvenes, prácticamente adolescentes, o clichés sexistas como la azafata sueca o la rubia curvilínea) y a su conquista que, si bien son divertidas, no dejan de echar una sombra en el contexto de la vida privada de Allen. Una vez que leo su visión de las mujeres tiendo a darle más credibilidad a Mia Farrow...
De cualquier manera, es un libro divertido y muy, muy disfrutable.

[Abril G. Karera · Rating 3 out of 5]

Hay películas de Allen que disfruto mucho y leer sus cuentos ha sido una experiencia bastante interesante. Algunos tienen esencia de película y me sentía como parte de la escena. Otros son tan hilarantes que hasta los leí dos veces. Otros más me costaron mucho por la falta de referencias que yo tenía respecto a los temas que Allen trataba. Todos cuentan con un tono de desparpajo y elementos de absurdo que sin duda harán pasar un buen rato. Algunos de mis favoritos: "El séptimo sello", "Duelo de ingenio con el inspector Ford" y "El experimento del profesor Kugelmass".

[Scott · Rating 5 out of 5]

I wish Woody wrote prose as much as he made films. These are full of great, absurdist humor. My favorite bit, from "Fabulous Tales and Mythical Beasts": "The great roe is a mythological beast with the head of a lion and the body of a lion, though not the same lion." Had to put the book down to recover myself.

[Emily · Rating 2 out of 5]

The only reason I gave this book 2 stars is because while it was immensely terrible and probably one of the worst books I've ever read (only bested by "Wild Animus: A Novel"), it at least went quickly and I didn't have to suffer through it like the time I contracted pneumonia. The only redeemable short story in this endless barrage of menial shite was 'The Whores of Mensa' which at least conveyed a slight sense of originality while all others could only be compared to the classlessness of a Family Guy episode. If you actually decide to read this book, either because it was recommended to you (that person is not your friend) or you fell under the assumption that because Woody Allen's movies contain a degree of brilliance, so will his writing, then I pray for you and your mental health, as getting through this book (as somehow I did, probably through sheer spite) will undoubtedly be the cause of its degradation. In all, after reading every one of his works (as this book's cover claims and I pray to God it's telling the truth) I can safely say that while playing the clarinet and writing may be fun, sticking with directing is probably the safest bet for Woody, provided he actually wants to make a profit off something of his own creation.

[Leo Robertson · Rating 3 out of 5]

Individually these books are 4*- together they are 3*!

Humour is a hugely important thing in literature because the most laughable thing is a book without a sliver of relief. A book that is all relief, on the other hand, doesn't seem like what literature is for. And from Woody Allen, whose films are filled with insight and tense interactions, that his stories contain not a smidgen is triply disappointing. I was hoping for shorter collections of scenes that resembled his screenplays adapted into short stories. Instead I got The Day Today in short story form, which I was initially pleased with anyway, but I eventually handed the book to a friend who said 'You finished already?'
'There's 70 pages left. But I got the point.'

[Chelsea Duncan · Rating 3 out of 5]

Some of the short stories in this book are absolutely hilarious, even as a modern reader who hasn't encountered any of Allen's work beforehand. He has a really wry sense of humour, and it reads like the adult comic Viz - both sarcastic and silly, almost spoofy, for the most part, which I really enjoyed. However I discovered that some of the topics were far too intellectual and outdated, and I found the book less and less funny as it went along.
It's good for dipping in and out of, and has some gems of humour, but it's not as consistent as I'd like, personally speaking

[George · Rating 3 out of 5]

This a collection of short stories, many dealing with issues and subject matter that Allen's films deal with - sex, fidelity, existence, art, music, etc. What struck me most was the inconsistency of the quality of his stories. I'm giving this book three stars, but if I could rate each story, there would be several five stars and several one star stories.

Some were extremely creative and delightful to read. You felt like these stories could have been expanded into full length films. The sci-fi story about a magician's box that can transport Allen into his favorite books (for sexual reason, of course) is creative and well-written. The story about a man that visits a dying friend to hit on the nurse is equally enjoyable, as are a handful of others. Funny, dark, introspective - classic Woody Allen.

Others were unreadable. Perhaps it is the absurdity genre that I had an issue with, rather than the stories themselves. For ex., one story involves a food critic's description of a restaurant's menu using words that you would use to describe art or people. Another attempted to analyze the life of an author by his laundry list. Interesting concepts, but even as short stories they were far too long.

Good news is that these are short stories. My advice is that if you begin a story and you're not hooked, don't feel ashamed to skip to the next one.

[Angie Rhodes · Rating 5 out of 5]

Woody Allen has been classed as a comic genius , and after reading his Complete Prose, I can see why.
Woody's candid outlook on life, is funny , dry and truthful. Some of his writing had me laughing out loud, while others, had me giggling, The wonderful think, about this book, ? is that he sees the funny side , to almost anything.
Years ago, Mike a friend I worked with, was always quoting Woody. if I was feeling a little under the weather, he used to say something in a Woody Allen voice, and I would be in hysterics, but I was never sure, if it was Mike's impression or the quote, now years later, I realise it was both, and now I am a Woody Allen fan, so thank you Mike, for all the times you made me laugh, and introducing me to Woody, (even though it has taken me years to get round to reading ans watching his works)

[Laura]

“Could Hitler beat Churchill to sideburns? Himmler said Churchill had a head start and that it might be impossible to catch him. Goring, the vacuous optimist, said the Fuhrer could probably grow sideburns quicker, particularly if we marshalled all of Germany’s might in a concentrated effort. Von Rundstedt, at a meeting of the General Staff, said it was a mistake to try to grow sideburns on two fronts at once and advised that it would be wiser to concentrate all efforts on one good sideburn. Hitler said he could do it on both cheeks simultaneously. Rommel agreed with von Rundstedt. ‘They will never come out even, mein Fuhrer,’ he said. ‘Not if you rush them.’”

[Mirela Vasile (Dinny) · Rating 5 out of 5]

Am citit-o prin 2010, dar azi mi-am adus aminte de ea. E o colectie de proza scurta in stilul specific autorului, deci e limpede: cui ii place genul si omul o sa i se para adorabila si o sa rada cu lacrimi (ca mine), cui nu...nu. :D
A aparut la Humanitas in colectia "rasul lumii" sub titlul: "Apararea invoca nebunia". Cred ca reprezinta doza necesara de optimism si un strop de inconstienta ca sa incepi un nou an si, vorba autorului, te poate apara de efectele "constentizarii excesive a vietii". :))

[Aravind Vivekanandan · Rating 5 out of 5]

It might sound impossible for a writer to insert a joke in every sentence that he writes and not feel redundant. Well that's not the case with Allen. He goes after his favorite targets- Freud , Sartre , Kafka and all the other poster boys of the intellectual world poking fun at everyone and everything. The only reason why Allen Is not mentioned among the greatest writers of the 20 th century is our disbelief and envy of the fact that one person can be pure genius in two entirely different medium.

[Terri · Rating 5 out of 5]

Allen is also a prolific writer that has wit, style, and an abundance of intelligence. He expresses this in his first three collections of short stories: Without Feathers, Getting Even, and Side Effects. And in the early 1990’s this was compiled to The Complete Prose of Woody Allen.

Read more: http://bookstove.com/comedy/through-t...

[Mili · Rating 5 out of 5]

No he leído nada que sea tan gracioso, original y ocurrente como esta recopilación. Se trata de una serie de cuentos e historias escritas por el autor a lo largo de varios años, algunas con su característico estilo y otras que parecen venir directamente de otro planeta.

Es un libro ideal para aquellos que buscan algo divertido, pero con muchísimo nivel y chispa, perfecto para releer por partes o completo.

Indispensable en cualquier biblioteca, ya sea física o virtual :)

[Azra Javanmardi · Rating 4 out of 5]

به نقل از مقدمه‌ی کتاب:
" دفاع از دیوانگی که در سال 2007 منتشر شده، مجموعه‌ای از مقاله‌های طنز وودی آلن از سه کتاب « بی‌حساب » « بی‌بال و پر » و « عوارض جانبی » است. "

اعتراف می‌کنم از شنیدن خبر انتشار کتاب تازه‌ای از وودی الن به حدی ذوق‌زده بودم که حتی نگاهی به فهرست یا مقدمه نینداختم و در نتیجه یک مجموعه‌ی تماما تکراری روی دستم ماند. باشد که عبرت بگیریم!