What do you think?
Rate this book
Κόρες
Με κοφτερό χιούμορ και τέλεια ισορροπία μεταξύ ελαφρότητας και βαθύνοιας η Lucy Fricke μιλάει στο τέταρτο μυθιστόρημά της για τον αποχωρισμό, την αγάπη, την αίσθηση να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα, την ασθένεια, την τρυφερότητα. Η Μάρθα και η Μπέτυ, φίλες από το Βερολίνο, ξεκινούν για ένα ταξίδι στην Ελβετία. Μαζί τους στο πίσω κάθισμα ένας ανατρεπτικός πατέρας που φαινομενικά έχει βαρεθεί τη ζωή. Αλλά η ζωή δεν αποτινάζεται έτσι απλά. Κάποιες φορές πρέπει να συνεχίσεις το ταξίδι στην Ιταλία, στην Ελλάδα, όλο και πιο βαθιά στις αβύσσους της ιστορίας σου. Οι Κόρες είναι ένα εξαίσιο road movie σε μορφή βιβλίου, ένα ιλιγγιώδες και συναρπαστικό μυθιστόρημα, αλλόκοτο και συνάμα βαθυστόχαστο.
304 pages, Paperback
First published January 1, 2018
56 people are currently reading
1257 people want to read
About the author
Lucy Fricke
15 books43 followersLucy Tanja Fricke was born in 1974 in Hamburg, Germany. She is a writer and assistant director, known for In July (2000), Highway Society (2000) and Töchter (2021).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 189 reviews
August 29, 2021
Den Schreibstil finde ich toll. Manche Sätze habe ich mehrmals gelesen, weil sie mir so gefallen haben.
August 18, 2018
Lucy Fricke geht in ihrem Roman das Thema Sterben
mit viel Humor an, jedoch oftmals zu überdreht.
mit viel Humor an, jedoch oftmals zu überdreht.
August 31, 2021
„Trisdešimt ar keturiasdešimt metų kalbi apie vyrus, o paskui apie ligas. Argi tai ne iššvaistytas gyvenimas?“
4/5
Tai kur čia imamės matuoti, kada gyvenimus iššvaistėme? Lengva (gerai, jau nuo pat pradžių kai kurie norėsit ginčytis, bet palaukit, yra ir sudėtingesnių reikalų, pamatysit) atsikratyti užknisančio diedo. Geriančio. Pikto. O ką daryti, kai atsikratyti norisi tėvo? Motinos? O kas, jeigu kylame dar vienu sunkumo leveliu į viršų ir tie, kurių norisi atsikratyti, atsikrato tų, kurie teikia nors kokią viltį? Ir lieki plaukioti tame beviltiškumo, siaubo ir vaikiško nesupratimo vandenyne vienas, nes tikrai nesupratimas ir nesusišnekėjimas gimdo skausmingiausią vienatvę, iki kol neišmoksti pasistatyti valties ir varyti kiek įkabini nuo tų, kurie tave į šitą gyvenimą ir išleido. Tiesa, tada dažnai jau būna per vėlu. Ryšiai per stiprūs. Žaizdos per gilios. Traumos per didelės – kalbėk nors ir kasdien pas psichiatrą ant sofkutės – neiškalbėsi.
Trumpa, bet greita, neužknisanti, ne europietiškai pretenzinga knyga – lengva jai būtų buvę tokia tapti. Tikėjausi iš temos, su visomis tomis eutanazijomis ir panašiais reikalais, kad čia bus gruzas 3000, o gi visai net ne. Daug bajerių, geras Kristinos Sprindžiūnaitės vertimas. Tiesa, bandau suprasti, veikiausiai, redaktorės pasirinkimus – angliškas frazes be paaiškinimo, be vertimo, tik su italicu galima palikti, bet jau Amy Winehouse išsigimsta į Eimę Vainhous? Nu bet tebūnie – vis tiek vertėja tikrai puikiai padirbėjo, o ir labai daug dėmesio skyrė, kad kalba būtų tokia gyva, kokia spėju yra ir originale. Ir susižavėjau autore tiek, kad jos pavardę įsiminčiau – jos toks sveikas, dažnai buitinis, neperspaustas humoras. Tik knyga mano akyse į antrąją pusę išsikvėpia – ten atsiranda daugiau santa barbariškumo, kurio šitai knygai mano akimis visai nereikėjo. Visokie pasišlaistymai prie kapų, žengimai į jūrą, dramatiški reikalavimai, kurių joks sveiko proto žmogus nesiimtų pildyti – dėl šitų nukrenta viena žvaigždė. Bet apart to, knyga tikrai faina – nėra nepamirštama, bet kinematografiška ir bittersweet – gavau kur kas daugiau, nei kad tikėjausi.
4/5
Tai kur čia imamės matuoti, kada gyvenimus iššvaistėme? Lengva (gerai, jau nuo pat pradžių kai kurie norėsit ginčytis, bet palaukit, yra ir sudėtingesnių reikalų, pamatysit) atsikratyti užknisančio diedo. Geriančio. Pikto. O ką daryti, kai atsikratyti norisi tėvo? Motinos? O kas, jeigu kylame dar vienu sunkumo leveliu į viršų ir tie, kurių norisi atsikratyti, atsikrato tų, kurie teikia nors kokią viltį? Ir lieki plaukioti tame beviltiškumo, siaubo ir vaikiško nesupratimo vandenyne vienas, nes tikrai nesupratimas ir nesusišnekėjimas gimdo skausmingiausią vienatvę, iki kol neišmoksti pasistatyti valties ir varyti kiek įkabini nuo tų, kurie tave į šitą gyvenimą ir išleido. Tiesa, tada dažnai jau būna per vėlu. Ryšiai per stiprūs. Žaizdos per gilios. Traumos per didelės – kalbėk nors ir kasdien pas psichiatrą ant sofkutės – neiškalbėsi.
Trumpa, bet greita, neužknisanti, ne europietiškai pretenzinga knyga – lengva jai būtų buvę tokia tapti. Tikėjausi iš temos, su visomis tomis eutanazijomis ir panašiais reikalais, kad čia bus gruzas 3000, o gi visai net ne. Daug bajerių, geras Kristinos Sprindžiūnaitės vertimas. Tiesa, bandau suprasti, veikiausiai, redaktorės pasirinkimus – angliškas frazes be paaiškinimo, be vertimo, tik su italicu galima palikti, bet jau Amy Winehouse išsigimsta į Eimę Vainhous? Nu bet tebūnie – vis tiek vertėja tikrai puikiai padirbėjo, o ir labai daug dėmesio skyrė, kad kalba būtų tokia gyva, kokia spėju yra ir originale. Ir susižavėjau autore tiek, kad jos pavardę įsiminčiau – jos toks sveikas, dažnai buitinis, neperspaustas humoras. Tik knyga mano akyse į antrąją pusę išsikvėpia – ten atsiranda daugiau santa barbariškumo, kurio šitai knygai mano akimis visai nereikėjo. Visokie pasišlaistymai prie kapų, žengimai į jūrą, dramatiški reikalavimai, kurių joks sveiko proto žmogus nesiimtų pildyti – dėl šitų nukrenta viena žvaigždė. Bet apart to, knyga tikrai faina – nėra nepamirštama, bet kinematografiška ir bittersweet – gavau kur kas daugiau, nei kad tikėjausi.
November 29, 2021
"Meilė atėjo taip vėlai,kad nelabai žinojom, ką su ją veikti. Mes tik priėmėm ją - sėkmingai. Bet nelabai ką turėjome duoti, o grąžinti - visai nieko."
Knyga apie dviejų moterų stiprią draugystę, sudėtingus tėvų ir vaikų santykius, apie pakilimus ir nuopolius, laikinumą ir mirtį. Knyga gera, verčianti susimąstyti, bet man kažko joje pritrūko.3,5⭐
Knyga apie dviejų moterų stiprią draugystę, sudėtingus tėvų ir vaikų santykius, apie pakilimus ir nuopolius, laikinumą ir mirtį. Knyga gera, verčianti susimąstyti, bet man kažko joje pritrūko.3,5⭐
December 29, 2020
La historia me encantó. La autora tiene una forma muy singular de abordar los vínculos. Está muy bien manejado la distribución de los desahogos cómicos, esquiva los golpes bajos.
Es uno se esos libros en que no puede faltar el lápiz cerquita, en cada página hay algo que subrayar.
La razón por la que no sumo más estrellas es por la traducción. En varias ocasiones, sentí que me expulsó del texto.
Hay libros en que una traducción rioplatense suma, pienso en Teoria King Kong editado por Natas editoras, por ejemplo. Acá no, a mi criterio, no funcionó. Sentí una mezcla rara que me desconectaba del texto. Eso sí, entiendo que debe haber razones para hacerla así, razones que quizá se me escapan pero en mi experiencia no encajó.
Es uno se esos libros en que no puede faltar el lápiz cerquita, en cada página hay algo que subrayar.
La razón por la que no sumo más estrellas es por la traducción. En varias ocasiones, sentí que me expulsó del texto.
Hay libros en que una traducción rioplatense suma, pienso en Teoria King Kong editado por Natas editoras, por ejemplo. Acá no, a mi criterio, no funcionó. Sentí una mezcla rara que me desconectaba del texto. Eso sí, entiendo que debe haber razones para hacerla así, razones que quizá se me escapan pero en mi experiencia no encajó.
February 21, 2021
Ein Roadtrip, getragen von Freundschaft, Liebe, Verlust, Erinnerungen, Melancholie , Vätern und Töchtern ❤ Ich habe den Erzählstil gefeiert. Ich liebe den leichten Zynismus und den trockenen Humor. Ein wundervolles Buch.
July 17, 2020
Am Anfang war ich sehr begeistert von der Geschichte und vor allem der Art, wie Lucy Fricke sie präsentiert.
Es stecken so viele kleine Wahrheiten drin, die mein eigenes ü40 Herz immer wieder mit einer Prise Humor und Selbstironie ansprachen.
Die Kindheitserlebnisse und späteren Erfahrungen in Beziehungen, die die Freundinnen Betty und Martha in ihrem Leben gemeinsam durchgemacht oder miteinander geteilt haben, empfand ich als durchaus typische Frauenschicksale.
„Wir waren die Töchter von Vätern, die erst im Ruhestand die Zeit fanden, mit uns zu reden. […] Die Liebe kam so spät, dass wir kaum noch etwas anfangen konnten damit.“
Selbst Kind getrennter Eltern mit einem ähnlich ambivalenten Verhältnis zu meinem Vater, habe ich mich sehr oft wiederfinden können in den Emotionen der Protagonistinnen. Ich fand es sehr geschickt aufgebaut, wie die beiden Frauen aus unterschiedlichen Startpunkten jede ihr eigenes Paket an Problemen trägt und am Ende trotz sehr unterschiedlicher Entwicklung beide einen stimmigen Abschluss finden können.
„Ich wollte spucken auf mich, die ich zu lang geglaubt hatte, es sei nicht möglich, sich von seiner eigenen Geschichte zu befreien. Etwas in mir schmerzte, denn etwas war vorbei, und etwas war erwacht, etwas würde beginnen.“
Was mich leider in der zweiten Hälfte ziemlich gestört hat, war die doch sehr überkonstruierte Entwicklung der Geschichte von Betty. Und noch mehr die Verharmlosung der Umstände, dass Betty sehr plötzlich und in Eigenregie die Antidepressiva abgesetzt hat – ich finde es gefährlich, die Risiken einer solchen Situation zu bagatellisieren.
Während die Geschichte um Betty und Ernesto in meinen Augen ziemlich aus dem Ruder gerät (die Szene im Haus, der Esel… es wurde mir zu fabelhaft, was in die restliche Geschichte irgendwie nicht passen wollte), fand ich die Geschichte um Martha und ihren Vater bewegend und sie hat mir tatsächlich am Ende ein paar Tränen entlockt.
„Wie leicht man glauben konnte, seine Eltern zu kennen, und dabei vergass, dass auch sie einmal jung und verzweifelt gewesen waren, selbst wenn sie damit viel früher hatten aufhören müssen, weil wir dann kamen, was nicht die Verzweiflung beendet hatte, wohl aber das, was wir unter Jungsein verstanden.“
Es stecken so viele kleine Wahrheiten drin, die mein eigenes ü40 Herz immer wieder mit einer Prise Humor und Selbstironie ansprachen.
Die Kindheitserlebnisse und späteren Erfahrungen in Beziehungen, die die Freundinnen Betty und Martha in ihrem Leben gemeinsam durchgemacht oder miteinander geteilt haben, empfand ich als durchaus typische Frauenschicksale.
„Wir waren die Töchter von Vätern, die erst im Ruhestand die Zeit fanden, mit uns zu reden. […] Die Liebe kam so spät, dass wir kaum noch etwas anfangen konnten damit.“
Selbst Kind getrennter Eltern mit einem ähnlich ambivalenten Verhältnis zu meinem Vater, habe ich mich sehr oft wiederfinden können in den Emotionen der Protagonistinnen. Ich fand es sehr geschickt aufgebaut, wie die beiden Frauen aus unterschiedlichen Startpunkten jede ihr eigenes Paket an Problemen trägt und am Ende trotz sehr unterschiedlicher Entwicklung beide einen stimmigen Abschluss finden können.
„Ich wollte spucken auf mich, die ich zu lang geglaubt hatte, es sei nicht möglich, sich von seiner eigenen Geschichte zu befreien. Etwas in mir schmerzte, denn etwas war vorbei, und etwas war erwacht, etwas würde beginnen.“
Was mich leider in der zweiten Hälfte ziemlich gestört hat, war die doch sehr überkonstruierte Entwicklung der Geschichte von Betty. Und noch mehr die Verharmlosung der Umstände, dass Betty sehr plötzlich und in Eigenregie die Antidepressiva abgesetzt hat – ich finde es gefährlich, die Risiken einer solchen Situation zu bagatellisieren.
Während die Geschichte um Betty und Ernesto in meinen Augen ziemlich aus dem Ruder gerät (die Szene im Haus, der Esel… es wurde mir zu fabelhaft, was in die restliche Geschichte irgendwie nicht passen wollte), fand ich die Geschichte um Martha und ihren Vater bewegend und sie hat mir tatsächlich am Ende ein paar Tränen entlockt.
„Wie leicht man glauben konnte, seine Eltern zu kennen, und dabei vergass, dass auch sie einmal jung und verzweifelt gewesen waren, selbst wenn sie damit viel früher hatten aufhören müssen, weil wir dann kamen, was nicht die Verzweiflung beendet hatte, wohl aber das, was wir unter Jungsein verstanden.“
March 23, 2019
Hat mir gut gefallen. Liest sich flüssig.
October 19, 2021
4.5 ⭐ tiesiog palietė kažką. Gal ir galima prikibti, bet tiesiog nesinori...
March 12, 2023
«Είχε αποφασίσει να είναι στο πλευρό της με έναν τρόπο που ήταν υπεράνω κάθε αμφιβολίας και σε τελική ανάλυση η αγάπη ήταν ακριβώς αυτό και τίποτα παραπάνω: μια απόφαση».
•
«‘Σε περίπτωση ανάγκης’ είπε ο Κουρτ ‘δεν χρειάζεσαι φίλους. Σε περίπτωση ανάγκης χρειάζεσαι έναν καλό γιατρό ή έναν δικηγόρο. Τους φίλους τους χρειάζεσαι στις καλές στιγμές, στις δύσκολες ώρες τα καταφέρνεις και μόνος σου. Όταν είσαι ευτυχισμένος, χρειάζεσαι τους φίλους σου. Ποιος θέλει να γιορτάζει μόνος του; Την ευτυχία μπορείς να την μοιραστείς, τον πόνο όχι. Ο πόνος απλώς διπλασιάζεται’».
•
«Ήδη από την εφηβεία μου δεν πίστευα πια στον Θεό, κι όμως, Κάθε φορά που ουρανός έκλεινε χωρίς ούτε μία στάλα βροχής, συχνά σκεφτόμουν: ο θεός έκλεισε τα παράθυρα κι εμείς πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας».
•
«Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να γνωρίσεις μια χώρα από τα αξιοθέατα της. Την γνωρίζεις στα μπαρ, βολοδέρνοντας άσκοπα σε απόμερα σημεία ή στα προάστια. Μια χώρα την γνωρίζεις εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα να δεις. Και ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει στην Ιταλία ήταν, ίσως, να βρεθείς σε μία παράνομη χωματερή τοξικών αποβλήτων ή στο εμπορικό λιμάνι της Νάπολης».
.
«Κάθε φορά που λάμβανες ένα συγκλονιστικό νέο, ανεξάρτητα από το αν ήταν καλό ή κακό, συνήθως κοιτούσες γύρω σου για να διαπιστώσεις πως ο κόσμος δεν είχε μετακινηθεί, ενώ για σένα μόλις είχαν αλλάξει τα πάντα. Ξαφνικά ένα χάσμα εμφανιζόταν από το πουθενά, το οποίο ενίοτε δεν έκλεινε πια».
Αυτό το βιβλίο είναι ένα μείγμα όλων των πραγμάτων που μου αρέσουν: road trip, χιούμορ, φιλία, σχέσεις με γονείς, (άλυτα) τραύματα και γενικά μπόλικο υλικό προς υπογράμμιση. Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ!
•
«‘Σε περίπτωση ανάγκης’ είπε ο Κουρτ ‘δεν χρειάζεσαι φίλους. Σε περίπτωση ανάγκης χρειάζεσαι έναν καλό γιατρό ή έναν δικηγόρο. Τους φίλους τους χρειάζεσαι στις καλές στιγμές, στις δύσκολες ώρες τα καταφέρνεις και μόνος σου. Όταν είσαι ευτυχισμένος, χρειάζεσαι τους φίλους σου. Ποιος θέλει να γιορτάζει μόνος του; Την ευτυχία μπορείς να την μοιραστείς, τον πόνο όχι. Ο πόνος απλώς διπλασιάζεται’».
•
«Ήδη από την εφηβεία μου δεν πίστευα πια στον Θεό, κι όμως, Κάθε φορά που ουρανός έκλεινε χωρίς ούτε μία στάλα βροχής, συχνά σκεφτόμουν: ο θεός έκλεισε τα παράθυρα κι εμείς πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας».
•
«Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να γνωρίσεις μια χώρα από τα αξιοθέατα της. Την γνωρίζεις στα μπαρ, βολοδέρνοντας άσκοπα σε απόμερα σημεία ή στα προάστια. Μια χώρα την γνωρίζεις εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα να δεις. Και ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσει στην Ιταλία ήταν, ίσως, να βρεθείς σε μία παράνομη χωματερή τοξικών αποβλήτων ή στο εμπορικό λιμάνι της Νάπολης».
.
«Κάθε φορά που λάμβανες ένα συγκλονιστικό νέο, ανεξάρτητα από το αν ήταν καλό ή κακό, συνήθως κοιτούσες γύρω σου για να διαπιστώσεις πως ο κόσμος δεν είχε μετακινηθεί, ενώ για σένα μόλις είχαν αλλάξει τα πάντα. Ξαφνικά ένα χάσμα εμφανιζόταν από το πουθενά, το οποίο ενίοτε δεν έκλεινε πια».
Αυτό το βιβλίο είναι ένα μείγμα όλων των πραγμάτων που μου αρέσουν: road trip, χιούμορ, φιλία, σχέσεις με γονείς, (άλυτα) τραύματα και γενικά μπόλικο υλικό προς υπογράμμιση. Αγαπώ, αγαπώ, αγαπώ!
May 4, 2022
❝ Tai, ką dariau, būtų galima vadinti absurdu. Jį nulėmė laiko ir nevilties perteklius. <…> Kentėjau dėl to, kad buvau palikta, dėl nutrauktų santykių, kuriems net nesiryžau, nuo vienišumo, nuo savęs pačios, jaučiausi esanti juokinga ir maniau, kad jeigu grįšiu prie paties pirmo praradimo, jei atsistosiu ant to prisiminimų pamato ar bent jau rasiu jo pėdsakų, galėsiu visko atsiginti kaip prakeiksmo.
February 6, 2022
Pradžia nuteikė netgi labai optimistiškai! Betė, keturiasdešimties su trupučiu rašytoja, užstrigusi Romoje, kritiškai vertinanti miestą, kurį ką tik įsimylėjo, realybės suvokimas ir tiesus, šiek tiek stačiokiškas nevyniojimas žodžių į vatą. Man patinka! Atrodė, jog pasirinkau tinkamą knygą, tinkamu metu.
“Jis pasirinko ją taip, kad neliko jokių abejonių, o meilė galų gale kaip tik tai ir yra – pasirinkimas. “
Be Betės, dar viena pagrindinė veikėja, artimiausios Betės draugė Marta. Abi moteris vienija tai, jog abiejų gyvenimuose nebuvo tėčių. Tiksliau jie visada buvo kažkur, bet savo pareigų taip ir nevykdė, tad moterys užaugusios be jų bando statyti savo gyvenimus ir neakivaizdžiai ieško ryšių su vyrais, kurie buvo/galėjo būti jų tėvai. Bando nekartoti motinų klaidų, kurių pasirinkimai taip išdraskė sielas, kad net ir po 40 metų, jos dar labai jautrios.
Siužetas pasisuka netikėta linkme kai Martos vėžiu sergantis tėvas paprašo dukters nuvežti jį į Šveicariją, kur jam jau paskirta eutanazijos data. Dvi moterys ryžtasi kelionei, kuri tikrai nebus lengva. Šioje vietoje jau nusiteikiau rimtai žmogaus kelionei mirties link.
“Kaip žmogų veža mirti? Apie ką kalbėti važiuojant? Ką valgyti?”
“Prieš pat mirtį dar pasidaryti simpatiškam – juk tai kiaulystė.”
Nors ta žadėtoji eutanazija nežadėjo nieko kito, tik graudulingą tekstą, bet autorė puikiai sužaidžia humoro korta. Viskas taip laiku ir vietoje, jog priverčia nusišypsoti ir ne kartą. Užskaitau.
Dukros, tėvai, motinos, santykiai. Viskas taip susipynę ir viskas taip negerai. Iš pradžių galvojau, kad knyga bus gan gili, gerai įsigilinanti į tėvų ir vaikų ryšį (ar jo nebuvimą). Bet deja nuo pusės knygos pajutau, kad knyga važiuoja į dramos ar kažkokio lengvo romano pusę… kas šiek tiek nuvylė.
Jei ieškote gražios, romantiškos istorijos, ar rimtos įsigilinančios į santykius knygos, tai ši tikrai ne jums! Čia depresijos atspalviai, susikaupusios nuoskaudos, neišsakyti jausmais ir sieloje žiojinčios skylės, bet viskas turi Santos Barbaros skonį su nemažu kiekiu dramos elementų.
Subtilia šios knygos taip pat nepavadinsi. Kas yra subtilumo priešingybė? Galima sakyti stačiokiškas? Sakykime taip 🙂 Tai gi, subtilumu čia net nekvepia. Greičiau tai atvira žaizda, kurią moterys nešiojasi savyje.
Knyga tikrai nebloga, bet istorija manęs nepalietė. O labiausiai nusivyliau pabaiga. Tokia netikroviška ir per daug dramatiška: miręs, nemiręs; palaidotas, nepalaidotas. O dar tas pistoletas bei mafija… rimtai? Man buvo neskanu. Toks įspūdis jog skaitytum vienos knygos pradžią ir kitos knygos pabaigą. Nesuderinama ir nelabai tikroviška. Tad mano įvertinimas bus šįkart 3/5.
“Jis pasirinko ją taip, kad neliko jokių abejonių, o meilė galų gale kaip tik tai ir yra – pasirinkimas. “
Be Betės, dar viena pagrindinė veikėja, artimiausios Betės draugė Marta. Abi moteris vienija tai, jog abiejų gyvenimuose nebuvo tėčių. Tiksliau jie visada buvo kažkur, bet savo pareigų taip ir nevykdė, tad moterys užaugusios be jų bando statyti savo gyvenimus ir neakivaizdžiai ieško ryšių su vyrais, kurie buvo/galėjo būti jų tėvai. Bando nekartoti motinų klaidų, kurių pasirinkimai taip išdraskė sielas, kad net ir po 40 metų, jos dar labai jautrios.
Siužetas pasisuka netikėta linkme kai Martos vėžiu sergantis tėvas paprašo dukters nuvežti jį į Šveicariją, kur jam jau paskirta eutanazijos data. Dvi moterys ryžtasi kelionei, kuri tikrai nebus lengva. Šioje vietoje jau nusiteikiau rimtai žmogaus kelionei mirties link.
“Kaip žmogų veža mirti? Apie ką kalbėti važiuojant? Ką valgyti?”
“Prieš pat mirtį dar pasidaryti simpatiškam – juk tai kiaulystė.”
Nors ta žadėtoji eutanazija nežadėjo nieko kito, tik graudulingą tekstą, bet autorė puikiai sužaidžia humoro korta. Viskas taip laiku ir vietoje, jog priverčia nusišypsoti ir ne kartą. Užskaitau.
Dukros, tėvai, motinos, santykiai. Viskas taip susipynę ir viskas taip negerai. Iš pradžių galvojau, kad knyga bus gan gili, gerai įsigilinanti į tėvų ir vaikų ryšį (ar jo nebuvimą). Bet deja nuo pusės knygos pajutau, kad knyga važiuoja į dramos ar kažkokio lengvo romano pusę… kas šiek tiek nuvylė.
Jei ieškote gražios, romantiškos istorijos, ar rimtos įsigilinančios į santykius knygos, tai ši tikrai ne jums! Čia depresijos atspalviai, susikaupusios nuoskaudos, neišsakyti jausmais ir sieloje žiojinčios skylės, bet viskas turi Santos Barbaros skonį su nemažu kiekiu dramos elementų.
Subtilia šios knygos taip pat nepavadinsi. Kas yra subtilumo priešingybė? Galima sakyti stačiokiškas? Sakykime taip 🙂 Tai gi, subtilumu čia net nekvepia. Greičiau tai atvira žaizda, kurią moterys nešiojasi savyje.
Knyga tikrai nebloga, bet istorija manęs nepalietė. O labiausiai nusivyliau pabaiga. Tokia netikroviška ir per daug dramatiška: miręs, nemiręs; palaidotas, nepalaidotas. O dar tas pistoletas bei mafija… rimtai? Man buvo neskanu. Toks įspūdis jog skaitytum vienos knygos pradžią ir kitos knygos pabaigą. Nesuderinama ir nelabai tikroviška. Tad mano įvertinimas bus šįkart 3/5.
April 9, 2023
Στο πρώτο σου δάκρυ είσαι ήδη κάτοχος ενός ρόλου που θα σε καθορίζει για πάντα.
Κόρη.
Σέρνεις την αλυσίδα της υποχρεωτικής αφοσίωσης, δεσμεύεσαι απέναντι στα πρόσωπα τους κι αυτοπροσδιορίζεσαι από την υπαρκτή ή ανύπαρκτη σύνδεσή σου με εκείνους.
Την ίδια στιγμή και για το υπόλοιπο της ζωής τους, θα πρέπει κι αυτοί να αποδείξουν αν δικαιούνται τον τίτλο των γονέων/κηδεμόνων.
Η σχέση κόρης - πατέρα/πατριού, αν και μοτίβο πολυσυζητημένο, δε συναντάται συχνά στις σελίδες των βιβλίων, επομένως το εγχείρημα της συγγραφέως δεν ήταν δυνατόν να μην τραβήξει την προσοχή μου.
Η L. Fricke , με όπλο της το χιούμορ, προσπάθησε να φέρει στην επιφάνεια τα προβληματικά σημεία της σχέσης αυτής, ρίχνοντας έτσι φως στην πρώτη περίπτωση διεκδίκησης ορατότητας, εντός του οικογενειακού πλαισίου.
Απαντώντας στις εύστοχες ερωτήσεις της Κ. Γλυνιαδάκη, στο @goetheinstitut_athen , πριν λίγες ημέρες, μοιράστηκε μαζί μας τόσο τα αίτια επιλογής του θέματος (« Ήθελα να ασχοληθώ με την απουσία.. οι φίλες μου εκλιπαρούν για τη στιγμή που θα πάρουν αγάπη από τον πατέρα τους..») όσο και την ανάγκη της να καταγράψει το βίωμα, με χιουμοριστική διάθεση, χωρίς να υπερκαλύπτεται το ανθρώπινο συναίσθημα.
Οι δύο 40χρονες φίλες και πρωταγωνίστριες του βιβλίου, μοιράζονται το κοινό συναισθηματικό βάρος της φροντίστριας καθώς και το κενό που αφήνει η συναισθηματική ανεπάρκεια. Συνοδοιπόροι στο ταξίδι αναζήτησης της πατρικής αγάπης ματαιώνονται ταυτόχρονα, βρίσκοντας απάγκιο πάντα η μία στην αγκαλιά της άλλης. Ώσπου στο τέλος, καθεμιά αναζητά το δικό της προσωπικό κενό, αξιολογώντας κάθε ανεκπλήρωτη προσδοκία της.
Οι διάλογοι κι οι εσωτερικοί μονόλογοι λειτουργούν επιβραδυντικά , δίνοντας χώρο για την ανάπτυξη φιλοσοφικών ιδεών και χρόνο, στην αναγνώστρια και στον αναγνώστη να επεξεργαστούν το αίσθημα της ανάγκης, του φόβου εξαιτίας της απώλειας, της ασθένειας ή και του θανάτου, μεταφορικού και μη.
Υπήρξα κόρη που κυνηγούσε τη σύνδεση με τον πατέρα της, ακόμη και σήμερα ο στόχος δεν έχει επιτευχθεί. Ωστόσο, δεν ένιωσα να συνδέομαι πλήρως με την ιστορία, ίσως γιατί αυτή η διαφορά της μιας δεκαετίας λειτούργησε ως χάσμα.
Κόρη.
Σέρνεις την αλυσίδα της υποχρεωτικής αφοσίωσης, δεσμεύεσαι απέναντι στα πρόσωπα τους κι αυτοπροσδιορίζεσαι από την υπαρκτή ή ανύπαρκτη σύνδεσή σου με εκείνους.
Την ίδια στιγμή και για το υπόλοιπο της ζωής τους, θα πρέπει κι αυτοί να αποδείξουν αν δικαιούνται τον τίτλο των γονέων/κηδεμόνων.
Η σχέση κόρης - πατέρα/πατριού, αν και μοτίβο πολυσυζητημένο, δε συναντάται συχνά στις σελίδες των βιβλίων, επομένως το εγχείρημα της συγγραφέως δεν ήταν δυνατόν να μην τραβήξει την προσοχή μου.
Η L. Fricke , με όπλο της το χιούμορ, προσπάθησε να φέρει στην επιφάνεια τα προβληματικά σημεία της σχέσης αυτής, ρίχνοντας έτσι φως στην πρώτη περίπτωση διεκδίκησης ορατότητας, εντός του οικογενειακού πλαισίου.
Απαντώντας στις εύστοχες ερωτήσεις της Κ. Γλυνιαδάκη, στο @goetheinstitut_athen , πριν λίγες ημέρες, μοιράστηκε μαζί μας τόσο τα αίτια επιλογής του θέματος (« Ήθελα να ασχοληθώ με την απουσία.. οι φίλες μου εκλιπαρούν για τη στιγμή που θα πάρουν αγάπη από τον πατέρα τους..») όσο και την ανάγκη της να καταγράψει το βίωμα, με χιουμοριστική διάθεση, χωρίς να υπερκαλύπτεται το ανθρώπινο συναίσθημα.
Οι δύο 40χρονες φίλες και πρωταγωνίστριες του βιβλίου, μοιράζονται το κοινό συναισθηματικό βάρος της φροντίστριας καθώς και το κενό που αφήνει η συναισθηματική ανεπάρκεια. Συνοδοιπόροι στο ταξίδι αναζήτησης της πατρικής αγάπης ματαιώνονται ταυτόχρονα, βρίσκοντας απάγκιο πάντα η μία στην αγκαλιά της άλλης. Ώσπου στο τέλος, καθεμιά αναζητά το δικό της προσωπικό κενό, αξιολογώντας κάθε ανεκπλήρωτη προσδοκία της.
Οι διάλογοι κι οι εσωτερικοί μονόλογοι λειτουργούν επιβραδυντικά , δίνοντας χώρο για την ανάπτυξη φιλοσοφικών ιδεών και χρόνο, στην αναγνώστρια και στον αναγνώστη να επεξεργαστούν το αίσθημα της ανάγκης, του φόβου εξαιτίας της απώλειας, της ασθένειας ή και του θανάτου, μεταφορικού και μη.
Υπήρξα κόρη που κυνηγούσε τη σύνδεση με τον πατέρα της, ακόμη και σήμερα ο στόχος δεν έχει επιτευχθεί. Ωστόσο, δεν ένιωσα να συνδέομαι πλήρως με την ιστορία, ίσως γιατί αυτή η διαφορά της μιας δεκαετίας λειτούργησε ως χάσμα.
November 1, 2019
Zwei Frauen um die 40, die ihren eigenen Lebensweg nicht finden, bemerken, dass ihre Probleme mit schwierigen Beziehungen zu ihren Müttern, vor allem aber durch die Abwesenheit der Vaterfiguren entstanden sind. Den Vater von Martha bringen sie auf dessen Wunsch in eine Sterbeklinik in der Schweiz. Daraus entwickelt sich ein Roadtrip, der nicht nur in die Schweiz, sondern auch nach Italien und Griechenland führt, um Beziehungen zu Vätern zu klären.
Die Sprache ist flott, voller Bilder und Sprüche, manchmal umgangssprachlich, manchmal mit überraschenden Einsichten in Zusammenhänge, die mir gut gefielen. Es las sich sehr leicht und ließ mich auch mal schmunzeln, denn beide Frauen legen eine Art Galgenhumor an den Tag, der nicht immer angemessen schien. "Zum Brüllen komisch und zum Heulen schön" wie ein Zitat auf der Rückseite von Spiegel online auf der Rückseite lautet, fand ich es aber nicht. Dazu waren die Freundinnen und ihre mehr oder weniger misslungenen Lebenswege zu traurig, aber auch wiederum nicht so traurig, dass ich hätte heulen müssen.
Während des Lesens hatte ich hier, wie selten sonst, das Gefühl, den Gedanken einer Autorin zu folgen, aber nicht den Gedanken der Protagonistin. Ich will damit sagen, dass die Geschichte an vielen Stellen zu konstruiert war, manche Zufälle und Wendungen waren absurd, alles steuerte auf das ungefähr absehbare "nette" Finale zu, das mich überhaupt nicht überzeugte. Vielleicht konnte ich mich auch so wenig in die Freundinnen versetzen, weil ich nicht mehr 40 bin, weil mein Leben ganz anders verlief und andere Probleme beinhaltete oder auch nicht beinhaltete.
"Erst redet man drei, vier Jahrzehnte über Männer, und dann redet man über Krankheiten. Wenn das kein vergeudetes Leben ist." Ja, das ist es, und traurig, wenn man das erst mit 40 sieht.
Die Sprache ist flott, voller Bilder und Sprüche, manchmal umgangssprachlich, manchmal mit überraschenden Einsichten in Zusammenhänge, die mir gut gefielen. Es las sich sehr leicht und ließ mich auch mal schmunzeln, denn beide Frauen legen eine Art Galgenhumor an den Tag, der nicht immer angemessen schien. "Zum Brüllen komisch und zum Heulen schön" wie ein Zitat auf der Rückseite von Spiegel online auf der Rückseite lautet, fand ich es aber nicht. Dazu waren die Freundinnen und ihre mehr oder weniger misslungenen Lebenswege zu traurig, aber auch wiederum nicht so traurig, dass ich hätte heulen müssen.
Während des Lesens hatte ich hier, wie selten sonst, das Gefühl, den Gedanken einer Autorin zu folgen, aber nicht den Gedanken der Protagonistin. Ich will damit sagen, dass die Geschichte an vielen Stellen zu konstruiert war, manche Zufälle und Wendungen waren absurd, alles steuerte auf das ungefähr absehbare "nette" Finale zu, das mich überhaupt nicht überzeugte. Vielleicht konnte ich mich auch so wenig in die Freundinnen versetzen, weil ich nicht mehr 40 bin, weil mein Leben ganz anders verlief und andere Probleme beinhaltete oder auch nicht beinhaltete.
"Erst redet man drei, vier Jahrzehnte über Männer, und dann redet man über Krankheiten. Wenn das kein vergeudetes Leben ist." Ja, das ist es, und traurig, wenn man das erst mit 40 sieht.
September 22, 2018
Actual rating 3,5
To my dismay, I've barely got a clue on what's going on currently on the German literary front, so I am making it my project to ease myself into this market slowly as well and broaden my reading horizons.
There is a tiny indie bookshop a few houses down from where I live, typing that makes me realize how lucky I am and how I should take advantage of it more, so a little while ago I made it my mission to browse the lovely and expensive (why though) new German hardcover releases and pick up one book that I don't know anything about yet, but which sounds interesting to me and to just experience the feeling of blindly buying a book again.
I mean I absolutely love goodreads and my to-read shelf et all, but it takes away the wonder of buying a book you know zero about when you just check out/order books that you've been adding and reading up on on here.
Töchter was a good, solid start.
Intrinsically German and thus familiar in a way that only a culture can be where you grew up in, went to school in; and with so many relatable sentences or passages about life.
I loved a section on the typical Ikea experience, how one always goes there at the start of a new chapter in life and loses/gains hope there, and always ends the trip with a hotdog.
Yes man, ich fühle mich da schon sehr angesprochen.
Also, Italy and Greek Islands and friendship and family dynamics. Deffo enjoyable.
If you have contemporary German fiction recs pleaaaase tell me!
To my dismay, I've barely got a clue on what's going on currently on the German literary front, so I am making it my project to ease myself into this market slowly as well and broaden my reading horizons.
There is a tiny indie bookshop a few houses down from where I live, typing that makes me realize how lucky I am and how I should take advantage of it more, so a little while ago I made it my mission to browse the lovely and expensive (why though) new German hardcover releases and pick up one book that I don't know anything about yet, but which sounds interesting to me and to just experience the feeling of blindly buying a book again.
I mean I absolutely love goodreads and my to-read shelf et all, but it takes away the wonder of buying a book you know zero about when you just check out/order books that you've been adding and reading up on on here.
Töchter was a good, solid start.
Intrinsically German and thus familiar in a way that only a culture can be where you grew up in, went to school in; and with so many relatable sentences or passages about life.
I loved a section on the typical Ikea experience, how one always goes there at the start of a new chapter in life and loses/gains hope there, and always ends the trip with a hotdog.
Yes man, ich fühle mich da schon sehr angesprochen.
Also, Italy and Greek Islands and friendship and family dynamics. Deffo enjoyable.
If you have contemporary German fiction recs pleaaaase tell me!
December 13, 2019
Ich habe um ehrlich zu sein nicht viel erwartet von diesem Buch, doch nachdem ich reingelesen habe und den absolut tollen Schreibstil entdeckt habe, musste ich es einfach lesen und wurde positiv überrascht. Lucy Friecke kann unheimlich toll erzählen, mal mit super lustigem Wortwitz, mal mit tiefsinnigen Überlegungen wodurch auch dieses durchaus ernste Thema nicht zu schwermütig wird. Und ich finde das wichtig. Ja, es geht um den Tod, das Sterben, um Familie, um Verlust, aber es geht auch um Freundschaft, um einen Road Trip, um Lebensfreude, um Hoffnung und einfach das Leben an sich und es ist einfach so toll erzählt mit viel Humor und Liebe, dass es mich mitgerissen hat. Manche finden diesen Humor überdreht oder zu übertrieben, aber ich fand ihn klasse, weil es genau mein Humor ist und ich hatte so viel Spaß beim Lesen und vielleicht ist dieses Buch nicht jedermanns Sache, das muss jeder selbst sehen, aber für mich ist ein tolles Buch über starke, komplexe, fehlerhafte Frauen, die das Leben so nehmen wie es kommt und versuchen es zu bewältigen. Absolute Empfehlung von mir!
June 10, 2022
Maybe it's just the German-ness of it but I struggled with the start of this book, in the story and the characters and the dialogue. It took some sadness to come by in my own life for me to find myself in emotional resonance with Fricke, and from that moment onwards this was a lovely upbeat gallows story which promised no answers but a lot of comfort.
August 7, 2022
war okay aber war nicht wirklich gut und hat sich irgendwo nach einer Weile verloren; muss man nicht unbedingt lesen.
kann aber total nachvollziehen wie und wo man es total mögen kann aber war einfach nichts für mich.
kann aber total nachvollziehen wie und wo man es total mögen kann aber war einfach nichts für mich.
September 11, 2019
Ich höre es auf Bookbeat. Ich fühle mich extrem an "Widerfahrnis" von Bodo Kirchhof erinnert - der plötzliche Roadtrip, der alte Mann, der italienische Flair, der unerfüllte Kinderwunsch....
November 6, 2025
Neilga, bet visai puiki. Dvi draugės-Beti ir Marta, jų tėčiai (vienas tikras, o kitas buvęs patėvis) ir balansavimas tarp reikia, ko nori, kas esi... Radau trumpus išminties perlus artimus dūšiai.
Manau, verta dėmesio!
Keli minčių perliukai:
"Gyvenime išmokau vieną kitą pamoką, viena jų tokia: valgyk kaip vyras, gerk kaip vyras, o paskui atsisveikink kaip dama."
"-Eina šikt. Kaip tai galėjo atsitikt?
Vienas iš tų klausimų, atsakymai į kuriuos nieko neduoda."
"Kai jau visai nebeišmanai, kas čia vyksta, bet užtad ištisai ką nors nujauti, kai visiškai neaišku, kas nutiks toliau, tada iš pradžių atsisėsk ir užvalgyk kiaulienos."
Manau, verta dėmesio!
Keli minčių perliukai:
"Gyvenime išmokau vieną kitą pamoką, viena jų tokia: valgyk kaip vyras, gerk kaip vyras, o paskui atsisveikink kaip dama."
"-Eina šikt. Kaip tai galėjo atsitikt?
Vienas iš tų klausimų, atsakymai į kuriuos nieko neduoda."
"Kai jau visai nebeišmanai, kas čia vyksta, bet užtad ištisai ką nors nujauti, kai visiškai neaišku, kas nutiks toliau, tada iš pradžių atsisėsk ir užvalgyk kiaulienos."
March 24, 2018
Rasant geschrieben ist es und kein bisschen geizig. Viel Witz, viele Anekdoten, viel Dramatik, viele Anspielungen, viel Wortakrobatik.
Von allem viel. Was der einzige Nachteil dieses Buchs ist, das noch ein bisschen mehr k��nnte, wenn es auch etwas leiser ginge.
Aber das ist nur mein eigener, mein persönlicher Einwand. Das ist das Potential nach oben, das auch noch da wäre. Auch so wie es geschrieben ist, ist es ein außergewöhnlicher Roman.
Unterhaltsam und voller Spannung.
Von allem viel. Was der einzige Nachteil dieses Buchs ist, das noch ein bisschen mehr k��nnte, wenn es auch etwas leiser ginge.
Aber das ist nur mein eigener, mein persönlicher Einwand. Das ist das Potential nach oben, das auch noch da wäre. Auch so wie es geschrieben ist, ist es ein außergewöhnlicher Roman.
Unterhaltsam und voller Spannung.
January 30, 2020
Wundervolles „Roadmovie“, melancholisch-traurig und gleichzeitig oftmals zum Schreien komisch.
March 15, 2020
War mir zu trostlos, zu sarkastisch, zu wirr. Schade, hatte mir mehr versprochen.
August 2, 2021
Tėvų ir dukterų santykiai tokia įdomi zona. O kai dar tėvas, kuris buvo dingęs vaikystės metu atsiranda, prisijaukina, o po to paprašo nuvežti eutanazijai. Martą, keturiasdešimtetę, kuri gyvenime patyrė ir šilto, ir šalto, toks prašymas išmuša iš vėžių. Marta pasikvietė Betę, savo geriausią draugę keliauti kartu. Betė taip pat turi ką papaskoti apie santykius su tėvu (ar vyrais, kurie turėjo jais tapti).
Šis romanas pasirodė labai lengvas grobis - nestora knygutė ir anotacija sudomino. Deja, buvau kiek apgauta: puslapiai vertėsi sunkiai ir neradau to šarmo, kuris prikaustytų. Pati mintis tikrai gera - nagrinėti tėvų ir dukrų santykius, pasakoti apie moterų draugystę... Na, bet gavosi, kas gavosi.
Vis dėl to, tarp nuobodaus siužeto ir blankių veikėjų, radau ir gyvenimo išminties. Norėjosi pacituoti ne vieną mintį. Ir pritariu, kad mergaičių gyvenimo sėkmė priklauso, kokie santykiai su tėčiu. jeigu to santykio nebuvo, tai gyvenimas slysta iš po kojų.
Džiaugiuosi, kad gyenimas man dovanojo nuostabų tėtį, kuris visad paguosdavo, patardavo ir dar matematikos uždavinius paaiškindavo. Žaviuosi ir puoselėju ir dukros ryšį su tėčiu. Tikiuosi jis toks ir išliks jai ir suaugus.
Šis romanas pasirodė labai lengvas grobis - nestora knygutė ir anotacija sudomino. Deja, buvau kiek apgauta: puslapiai vertėsi sunkiai ir neradau to šarmo, kuris prikaustytų. Pati mintis tikrai gera - nagrinėti tėvų ir dukrų santykius, pasakoti apie moterų draugystę... Na, bet gavosi, kas gavosi.
Vis dėl to, tarp nuobodaus siužeto ir blankių veikėjų, radau ir gyvenimo išminties. Norėjosi pacituoti ne vieną mintį. Ir pritariu, kad mergaičių gyvenimo sėkmė priklauso, kokie santykiai su tėčiu. jeigu to santykio nebuvo, tai gyvenimas slysta iš po kojų.
Džiaugiuosi, kad gyenimas man dovanojo nuostabų tėtį, kuris visad paguosdavo, patardavo ir dar matematikos uždavinius paaiškindavo. Žaviuosi ir puoselėju ir dukros ryšį su tėčiu. Tikiuosi jis toks ir išliks jai ir suaugus.
May 19, 2023
"Buvom dukterys tėvų, kurie tik pensijoje rado laiko su mumis kalbėtis. Mes aiškinom jiems apie internetą, o jie mums - apie orą. Meilė atėjo taip vėlai, kad nelabai žinojom, ką su ja veikti."
Negaliu sakyti, kad knyga patiko ar nepatiko. Buvo visko. Nors ir nedidelės apimties, tačiau užtrukau kol perskaičiau.
"Tai ir buvo mūsų draugystės pamatas: tikėdavom kita, kai jai pačiai neužtekdavo tam jėgų."
Knyga apie moterų kelionę net iki Italijos ir Graikijos. Abi turėjo savų tikslų. Susidursit su sudėtingais tėvų ir dukterų santykiais, gyvenimo krizes, išbandymus, džiaugsmą ir net mirtį.
"Trisdešimt ar keturiasdešimt metų kalbi apie vyrus, o paskui apie ligas. Argi tai ne iššvaistytas gyvenimas."
Man gan niūri knyga. Nors puikiai atskleidžia kas yra tikra draugystė. Nesvarbu kas nutiktų šios dvi moterys viena kitą palaiko.
"Keiksmažodžių ir meilės prisipažinimų visad išmokstama pirmiausia."
👨👧3.3👨👧
Negaliu sakyti, kad knyga patiko ar nepatiko. Buvo visko. Nors ir nedidelės apimties, tačiau užtrukau kol perskaičiau.
"Tai ir buvo mūsų draugystės pamatas: tikėdavom kita, kai jai pačiai neužtekdavo tam jėgų."
Knyga apie moterų kelionę net iki Italijos ir Graikijos. Abi turėjo savų tikslų. Susidursit su sudėtingais tėvų ir dukterų santykiais, gyvenimo krizes, išbandymus, džiaugsmą ir net mirtį.
"Trisdešimt ar keturiasdešimt metų kalbi apie vyrus, o paskui apie ligas. Argi tai ne iššvaistytas gyvenimas."
Man gan niūri knyga. Nors puikiai atskleidžia kas yra tikra draugystė. Nesvarbu kas nutiktų šios dvi moterys viena kitą palaiko.
"Keiksmažodžių ir meilės prisipažinimų visad išmokstama pirmiausia."
👨👧3.3👨👧
January 11, 2019
Leider konnte ich sehr wenig mit der Story anfangen. Die Protagonistin wurde mir auch nicht wirklich sympathisch. Stellenweise hatte ich einfach das Gefühl zu jung für diese Art von Geschichte zu sein. Das Ende fand ich allerdings toll und brachte mich sogar etwas zum schmunzeln.
March 5, 2024
3,5 - C’est l’histoire de deux Allemandes dans la 40aine un peu punk qui retrouvent/renouent avec leurs pères absents dans des circonstances très particulières. Fun lecture, le côté “quirky”, cynique, décomplexé et en recherche de sens, ça m’a plu. Traduction pas franchouillarde, on aime.
March 22, 2025
War ok, aber nicht wirklich gut. Am Anfang noch flott und interessant, nachher unglaubwürdig und etwas lahm
April 5, 2022
Vous êtes-vous déjà fait dire qu’il est préférable d’être « en forme » pour lire un roman triste? Pour « Les occasions manquées », je dirais qu’il est une bonne chose que vous ayez une petite mélancolie qui flotte dans la région du cœur. Il me semble que le message du livre est d’autant plus percutant.
Betty (la narratrice) et Martha sont des amies de longue date. Betty cultive activement le déni en se perdant dans les voyages, dans l’alcool et dans une forme d’errance romantique. Elle cherche à retracer Ernesto, un homme qui fut son beau-père pendant quelques années et qui disparut soudainement, laissant la petite fille avec le cœur brisé. Martha, elle, veut désespérément un enfant à l’aube de la quarantaine mais doit d’abord gérer la demande de son père Kurt qui, très malade, souhaite se rendre dans une clinique d’aide à mourir en Suisse. Ce trio mal assorti prendra la route à bord de la Gulf de Kurt qui écluse plus d’huile qu’elle ne parcourt de kilomètres. Kurt recevra un appel téléphonique qui enverra valser toutes les étapes prévues à ce voyage. De l’Allemagne à la Grèce en passant par l’Italie, Betty et Martha seront confrontées à leur solitude, à leurs désirs plus ou moins bien enfouis, à des mystères enfin éclaircis et gagneront en lucidité.
C’est un road-trip inconfortable auquel l’autrice nous convie, et je pense que c’est pour cette raison que les traits d’humour percutant et acide de Betty sont si bienvenus. « À chaque nouvelle tranche de vie on se retrouvait chez Ikea, chaque fois l’espoir naissait et prenait fin là-bas, me suis-je dit. Tous les compteurs à zéro, et un hot-dog pour faire passer. » (p.217)
Cette petite mélancolie nécessaire du début de mon commentaire nous amène à nous questionner en même temps que les protagonistes. Quand devient-on réellement adulte? Qui sont vraiment nos parents quand le filtre du regard ébloui de l’enfant disparaît? Comment voyager avec une personne qui va (qui veut) mourir? Comment gérer la révélation de secrets qui altèrent la perception que l’on a de soi et des autres?
Pour ma part, ce sont les relations des deux femmes avec leur père respectif que je retiens. Ces femmes, elles ont quelques années de moins que moi. Leur père fictif et le mien (réel!) sont de la même génération. Ce passage, qui m’a beaucoup émue :
« Il n’avait jamais été très causant. Nous étions les filles de ces pères qui ne trouvaient le temps de nous parler qu’à l’heure de la retraite. Nous leur expliquions Internet et ils nous expliquaient la météo. L’amour venait si tard que nous ne pouvions plus en faire grand-chose. »
Et les pages finales du roman, belles à pleurer, rendent le titre encore plus doux-amer. Un roman qui m’a laissé tiède sur le coup, mais dont je ressens encore aujourd’hui, plusieurs jours suivant ma lecture, son écho mélancolique.
Betty (la narratrice) et Martha sont des amies de longue date. Betty cultive activement le déni en se perdant dans les voyages, dans l’alcool et dans une forme d’errance romantique. Elle cherche à retracer Ernesto, un homme qui fut son beau-père pendant quelques années et qui disparut soudainement, laissant la petite fille avec le cœur brisé. Martha, elle, veut désespérément un enfant à l’aube de la quarantaine mais doit d’abord gérer la demande de son père Kurt qui, très malade, souhaite se rendre dans une clinique d’aide à mourir en Suisse. Ce trio mal assorti prendra la route à bord de la Gulf de Kurt qui écluse plus d’huile qu’elle ne parcourt de kilomètres. Kurt recevra un appel téléphonique qui enverra valser toutes les étapes prévues à ce voyage. De l’Allemagne à la Grèce en passant par l’Italie, Betty et Martha seront confrontées à leur solitude, à leurs désirs plus ou moins bien enfouis, à des mystères enfin éclaircis et gagneront en lucidité.
C’est un road-trip inconfortable auquel l’autrice nous convie, et je pense que c’est pour cette raison que les traits d’humour percutant et acide de Betty sont si bienvenus. « À chaque nouvelle tranche de vie on se retrouvait chez Ikea, chaque fois l’espoir naissait et prenait fin là-bas, me suis-je dit. Tous les compteurs à zéro, et un hot-dog pour faire passer. » (p.217)
Cette petite mélancolie nécessaire du début de mon commentaire nous amène à nous questionner en même temps que les protagonistes. Quand devient-on réellement adulte? Qui sont vraiment nos parents quand le filtre du regard ébloui de l’enfant disparaît? Comment voyager avec une personne qui va (qui veut) mourir? Comment gérer la révélation de secrets qui altèrent la perception que l’on a de soi et des autres?
Pour ma part, ce sont les relations des deux femmes avec leur père respectif que je retiens. Ces femmes, elles ont quelques années de moins que moi. Leur père fictif et le mien (réel!) sont de la même génération. Ce passage, qui m’a beaucoup émue :
« Il n’avait jamais été très causant. Nous étions les filles de ces pères qui ne trouvaient le temps de nous parler qu’à l’heure de la retraite. Nous leur expliquions Internet et ils nous expliquaient la météo. L’amour venait si tard que nous ne pouvions plus en faire grand-chose. »
Et les pages finales du roman, belles à pleurer, rendent le titre encore plus doux-amer. Un roman qui m’a laissé tiède sur le coup, mais dont je ressens encore aujourd’hui, plusieurs jours suivant ma lecture, son écho mélancolique.
Displaying 1 - 30 of 189 reviews