透明怪人

少年探偵 #7

by Edogawa Rampo

町はずれのこわれたレンガの建物に、一人の紳士がはいっていった。後をつけていた二少年の目の前で、ぶきみな男が上着をぬぎ、シャツをぬぐと、そこには―何もなかった。目に見えない透明怪人の出現に、町の宝石店や銀行はふるえあがる。そんなときマネキン人形にばけた透明怪人があらわれて、デパート中がおおさわぎ。

Genres: Japanese Literature

213 pages, Paperback

First published January 1, 1951

About the author

Hirai Tarō (平井 太郎), better known by the pseudonym Rampo Edogawa ( 江戸川 乱歩), sometimes romanized as "Ranpo Edogawa", was a Japanese author and critic who played a major role in the development of Japanese mystery fiction.

Reviews

[Iggyizzy2000 · Rating 4 out of 5]

'ปีศาจล่องหน' เป็นนิยายขนาดสั้น
มีตัวเอกเป็นเด็กแต่'รัมโปะ' ยังคงรักษาโทน
มืดหม่นอึมครึมไว้ภายใต้บรรยากาศญี่ปุ่นยุคหลังสงครามโลก

จังหวะเรื่องดำเนินได้รวดเร็วไม่ชักช้า
ทำให้อาจขัดกับใครที่ชอบอ่านนิยาย'คินดะอิจิ ('โคสุเกะ' ที่มีฉากหลังใกล้เคียงกันแต่เน้นบรรยายซีนฉากหลังมากกว่า
อันในเรื่อง'ปีศาจล่องหน' นี่เรื่องจะดำเนินฉับๆ
เน้นไปที่อารมณ์ของตัวละครนั้นแทน

ส่วนปริศนาเรื่องนี้คาดเดายาก
แม้ไม่ซับซ้อนอะไร
แค่สืบว่าใครและทำไมเกี่ยวกับมนุษย์ล่องหนว่ามีจริงหรือไม่
แต่ทำไมมันน่าอ่านน่าติดตามไปจนจบเนื่องอย่างรวดเร็วก็ไม่รู้สิ

[Look A Breathe · Rating 5 out of 5]

#369 เจ้าหนูนักสืบไขคดีพิศวง ปีศาจล่องหน




“เมื่อเปิดใบเซียมซี ก็จะพบว่า
ตัวเองทำตัวเองทั้งนั้น”


รูปภาพนี้ เมื่อเราจับเซียมซีได้เบอร์ที่ ๔

“หลายๆครั้ง ฉันตื่น จากฝันนั้น
ที่ทุกวัน มีจริง ที่ซ่อนหา
ว่ามายา อะไร ล่องนภา
ห่างหายมา หายไป ชั่วนิรันดร์”


รูปภาพนี้ ภาพหน้าปกของหนังสือเรื่องชื่อดังของคุณรัมโปะ

หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่ถูกเขียนโดยนักเขียนญี่ปุ่นชื่อดังที่เขียนเรื่องสุดแนวสืบสวน สอบสวน แต่ไม่ทิ้งกลิ่นอายเกี่ยวกับความเป็นมนุษย์ ซึ่งคือ ความหลงว่า ตัวเองเก่งกล้าสามารถ และโดยเฉพาะอย่างยิ่ง งานเขียนที่สร้างชื่อของอาจารย์ ก็คือ "ขบวนการนักสืบจิ๋ว"



รูปภาพนี้ หากได้เจอรัมโปะ คงอยากบอกว่า อาจารย์ผูกเรื่องได้สนุกมาก


สำหรับหนังสือเล่มนี้ เพื่อนๆหลายคนอาจจะอ่านแล้วไม่ชอบนะ แต่เรารู้สึกชอบนะ และเราเคยอ่านหนังสือของชุดนี้แต่เป็นของอีกสำนักพิมพ์หนึ่งแปลนะ ก็ถือว่า มีความสนุกสนานที่แตกต่างกันไป และสำหรับเรา พอมาอ่านอีกสำนักพิมพ์หนึ่ง เราตัดสินใจแล้ว

“ลืมทุกอย่างไปหมดและเปิดใจให้กว้าง
พร้อมจะอ่านเล่มมนี้”

เรากลับพบว่า คนนี้แปลสนุกมาก คือ เรารู้สึกตื่นเต้น และอ่านชั่วโมงเดียวจบ เพราะอยากรู้มากว่า จะเป็นอย่างไรต่อไปดีนะ มีมนุษย์ล่องหนจริงหรอ ทำไปทำไม ทำเพื่ออะไร และพอเฉลยก็ถือว่า เข้าใจทันที



รูปภาพนี้ หนังสือฉบับญี่ปุ่น

“ละครเวทีแตกต่างกันมาก
เวลาดูจากที่นั่งผู้ชมกับจากเบื้องหลัง”
อาเกะชิพูดขึ้นมา

ชิมะดะกับคิโนะชิตะพบกับมนุษย์ล่องหนโดยบังเอิญ และในขณะที่มนุษย์ล่องหนได้หายไปต่อหน้าต่อหน้าเด็กสองคน อยู่ดีๆ นักข่าวก็โผล่หน้ามาจากไหนก็ไม่รู้และบอกว่า ตัวเขากำลังตามล่าเรื่องมนุษย์ล่องหนอยู่ ถ้าหากเจอมนุษย์ล่องหนให้ติดต่อหาเขา

คิโนะชิตะบังเอิญไปเจอมนุษย์ล่องหนที่ห้างและชิมะดะเจอมนุษย์ล่องหนที่บ้าน ดังนั้น ทั้งสองเชิญคุณนักข่าวมาที่บ้าน และพูดถึงของที่มนุษย์ล่องหนว่า "เขาคงอยากขโมยหอคอยไขมุกที่บ้านชิมาดะแน่นอน"



รูปภาพนี้ ภาพหน้าปกในแบบญี่ปุ่น (อีกแบบ)

เมื่อถึงวันกำหนดที่เจ้ามนุษย์ล่องหนจะมาขโมยของที่บ้าน เจ้าหนูชิมะดะก็เชิญทั้งนักข่าวและขบวนการยอดนักสืบจิ๋วมาด้วย และอยู่ดีๆมีเสียงร้องจากภายในบ้านว่าถูกขโมยของไปแล้ว

เจ้าหนูโอโตเมะ หนึ่งในขบวนการนักสืบจิ๋วที่ได้ยินเสียงตะโกนก็สายตาพลันไปเห็นมนุษย์ล่องหน จึงรีบตามไปจนถึงรังของเจ้ามนุษย์ล่องหน และหลังจากนั้น ก็ได้เจอชายชราที่ทำมนุษย์ล่องหน และชายชราคนนั้นนำเจ้าหนูโอโตเมะมาทำให้กลายเป็นมนุษย์ล่องหน ซึ่งโอโตเมะเสียใจมาก



รูปภาพนี้ นักสืบชื่อดังก็พร้อมเปิดตัว

หลังจากโคบายาชิรู้ว่า โอโตเมะกลายเป็นมนุษย์ล่องหนไปแล้วก็เลยตัดสินใจว่า คงต้องไปขอยอดนักสืบอย่างอะเกะชิมาช่วยซะแล้ว ไม่งั้นคงไขคดีไม่ได้

เมื่อทุกคนไปขอความช่วยเหลือจากอาเกะชิ นักสืบชื่อเสียงโด่งดังก็พยายามหาทางวางแผนเพื่อที่จะจับเจ้ามนุษย์ล่องหนนี้ให้ได้พร้อมกับภรรยาของตัวเขาเอง



รูปภาพนี้ ภาพหน้าปกญี่ปุ่น อีกรูปแบบหนึ่ง

“เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ เราเริ่มรู้สึกตื่นเต้นว่า เอาไงดีนะ อาเกะชิจะวางแผนสำเร็จไหม แต่ทำไมล่ะ อาเกะชิถึงถูกจับไปล่ะ แล้วทำไมถึงแพ้เร็วจังหว่าเนี่ย เอาเถิด เราต้องทดลองเชื่อความฉลาดของนักสืบว่า ต้องมีอะไรแน่

ส่วนเจ้าหนูที่มีความกล้าหาญแต่ขาดสติคงหนีไม่พ้นกับหนูโอโตเมะ ที่กล้าหาญถึงขั้นบุกถ้ำ เข้ารังของตัวร้ายเพียงคนเดียว แถมยังฉลาดในการปล่อยเบาะแส เพื่อให้ตามหาได้อีก แต่ขาดสตินิดนึง คือ น่าจะตามเพื่อนไปด้วยกัน

และไม่เพียงเท่านั้น เจ้าหนูโคบายาชิที่สามารถวางแผนแบบมีสติรัดกุม ทำตามอาจารย์อย่างอะเกะชิบอกว่า ต้องใช้ดีบุก ทำอย่างไรให้รอดพ้นจากการจับตัว ก็ถือว่า เป็นเด็กที่รอบคอบและช่างสังเกตอีกด้วย ว่า ใครคือใครกันแน่”



รูปภาพนี้ ตัวละครนักสืบที่น่ารัก

“คดีอาชญากรรมก็เช่นกัน มีทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง
ที่ทุกคนเห็นมาจนถึงวันนี้เป็นเบื้องหน้า
นั้นก็คือ นั่งที่นั่งของท่านผู้ชมครับ”
อะเกะชิพูดความจริง

อยู่ดีๆ อะเกะชิก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ถึงสามคน อ้าวแล้วคราวนี้ ใครเป็นตัวจริง หรือทั้งสามคนเป็นตัวลวงล่ะที่นี้ ซึ่งในไม่ช้า “ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น” อะเกะชิตัวจริงปลอมเป็นชายชราหลอกเจ้ามนุษย์ล่องหนตัวจริงที่ปลอมเป็นอะเกะชิ และเขาก็เริ่มอธิบายถึงแผนการทั้งหมดในการจับเจ้ามนุษย์ล่องหนนี้หรือจอมโจรยี่สิบหน้านั้นเอง


พอความจริงเผยออกมาก็คือ มนุษย์ล่องหนไม่มีอยู่จริง มันเป็นเพียงการสร้างหลอกเราขึ้นมาโดยให้มีอุปาทานหมู่จากเจ้านักข่าวลวงโลกกับพวกก็เท่านั้นเองที่ทำให้คนกลัวโดยใช่เหตุ และเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“ความลวงปกปิดความจริง
ความจริงที่เราคิดว่าจริง
และกลัวไปเองนั้น มันไม่มีอยู่จริง
ส่วนความลวงที่คิดเป็นความลวงนั้น มันก็ไม่มีอยู่จริง
เพราะความจริงปกปิดความจริงอีกต่อหนึ่งคือ
ความจริงนั้นก็คือ ความไม่รู้อยู่นั้นเอง”

Look A Breathe

[KunPunnawat · Rating 4 out of 5]

สนุก ตลก ตามสไตร์ซี่รี่เจ้าหนูหนังสือไขคดีพิศวง
ถึงแม้จะเดาคนร้ายได้ตั้งแต่ซื้อหนังสือมา
แต่ก็อยากรู้ว่าเขาใช้ลูกไม้ไหนอีก

[Angel 一匹狼 · Rating 3 out of 5]

One of the best in the series, "透明怪人" mixes traditional troupes of the "少年探偵団"'s series with H.G. Wells's "The Invisible Man". Here we have a mysterious invisible person who, pretty soon, we discover is a thief and a trickster, facing off with the Boy Detectives Club and its president, Kobayashi-kun. However, instead of centering on the detectives, the book starts with its focus on the invisible man and a journalist that follows him. Yes, there are a couple of boys that get entangled in the invisible man's 'nefarious' plans, but they are secondary characters to the real main character. And Edogawa, again, as always, creates a fun (the sense of humor and tongue-in-cheek approach is pervasive) but light story, with a couple of nice tricks, some well developed set-pieces and with his amazing capacity for dread and darkness (toned down compared with his 'for adults' works). The supposedly hero of the series, the super famous detective Akechi Kogorō takes, as in almost all of the novels in the series, a secondary, 'second half of the book appearance but basic for the resolution of the story', part.

If you enjoy the series, you will enjoy this. If you prefer your Edogawa 'real dark', this may not be for you.

The best: how Edogawa mixes "The Invisible man" with his "The Boy Detectives Club" series

The worst: more of the same, in particular when it comes to the resolution

Other reads: the first in the series ("怪人二十面相") is probably the best of the ones I've read, even though all of them are fun (even if kind of repetitive and taking many ideas and twists from his novels for adults); "The Three Investigators" is another series with common points with this one, and any other series with youth sleuths out there

7/10

(Japanese)