A atualidade do manifesto comunista

by Slavoj Žižek

O comunismo hoje não é o nome de uma solução, mas o nome de um problema, o problema dos bens comuns em todas as suas dimensões – os bens comuns da natureza como a substância de nossa vida, o problema de nossos bens comuns biogenéticos, o problema de nossos bens comuns culturais (“propriedade intelectual”) e, por último, mas não menos importante, os bens comuns como o espaço universal da humanidade a partir do qual ninguém deve ser excluído. Seja qual for a solução, ela terá que lidar com esses problemas. (Trecho da obra)

Genres: Philosophy, Politics, Nonfiction, History, Economics, Theory, Sociology

Paperback

First published January 1, 2018

About the author

Slavoj Žižek is a Slovene sociologist, philosopher, and cultural critic.

He was born in Ljubljana, Slovenia (then part of SFR Yugoslavia). He received a Doctor of Arts in Philosophy from the University of Ljubljana and studied psychoanalysis at the University of Paris VIII with Jacques-Alain Miller and François Regnault. In 1990 he was a candidate with the party Liberal Democracy of Slovenia for Presidency of the Republic of Slovenia (an auxiliary institution, abolished in 1992).

Since 2005, Žižek has been a member of the Slovenian Academy of Sciences and Arts.

Žižek is well known for his use of the works of 20th century French psychoanalyst Jacques Lacan in a new reading of popular culture. He writes on many topics including the Iraq War, fundamentalism, capitalism, tolerance, political correctness, globalization, subjectivity, human rights, Lenin, myth, cyberspace, postmodernism, multiculturalism, post-marxism, David Lynch, and Alfred Hitchcock.

In an interview with the Spanish newspaper El País he jokingly described himself as an "orthodox Lacanian Stalinist". In an interview with Amy Goodman on Democracy Now! he described himself as a "Marxist" and a "Communist."

Reviews

[Jairo · Rating 3 out of 5]

[Read this with a Slovenian accent and a numb tongue]
My God
*sniff*
Let me describe this book in a kinda of a dialectical manner:
There are some really insightful statements that the author makes, however
*Grabs nose*
*Sniffs*
Those statementz are drowned in a swamp of, uh its opposite, uh, excuse me for the profanity, but it is vital to show the Hegelian paradox in it, those statements are engulfed with their contradiction, an ocean of shit. This actually reminds me of an old Slovenian joke... [insert random joke of Zizek]

[Julian Worker · Rating 4 out of 5]

Again I'm not sure I understood all the points made by Slavoj Zizek especially when referring to Hegel and his 'negation of negation'. However, Slavoj Zizek is an entertaining author and is saying here that exploitation of the workers no longer occurs in the way Marx described it in his time and in the places he used as his inspiration.

However, exploitation still occurs but has been transformed into rent appropriated by people such as Bill Gates and Mark Zuckerberg through the privatisation of the 'general intellect' that they own and control. The rent is increased for more access and better software. Exploitation occurs when people have bills to pay, mortgages to pay, and no freedom from those commitments.

The fundamental problem Marx was concerned with was the problem of the commons, for example of nature and of culture, is still relevant today.

We are bombarded by free choices and we experience our freedom as what it effectively is: a burden that deprives us of the true choice of change. We are denied universal healthcare, but we are told that we have a new freedom, the freedom to choose our very own healthcare provider. When our long-term jobs are taken away, we have the freedom to choose where and when we work, we have the opportunity to reinvent ourselves and become an entrepreneur. Except that we don't because we're exploited and there's no choice.

[Jonfaith · Rating 3 out of 5]

A revolution never occurs when all antagonisms collapse into the big One, but when they synergetically combine their power.

Slavoj gives us a pamphlet to commemorate Marx’s Manifesto. The pamphlet sounds about par for the Slovenian, by which I mean a spinning polemic which takes to task the current phenomenon of Commons and is situated (but not confirmed) in a Marxist context by referencing Chesterton and Heine. We’ve read very similar exercises by Žižek before, he recycles deftly. Whether he convinces is another question?

[muthuvel · Rating 4 out of 5]

"Since in our society, free choice is elevated into a supreme value, social control and domination cannot be allowed to appear as infringing on the subject’s freedom; they have to appear as, and be sustained by, the individuals’ very experience of themselves as free. There is a multitude of forms in which this unfreedom appears in the guise of its opposite: when we are deprived of universal healthcare, we are told that we are given a new freedom of choice, namely to choose our healthcare provider; when we can no longer rely on long-term employment and are compelled to search for a new precarious position every couple of years, we are told that we are given the opportunity to reinvent ourselves and discover new, unexpected creative potentials that lurked in our personality; when we have to pay for the education of our children, we are told that we become ‘entrepreneurs of the self’, acting like a capitalist who has to choose freely how to invest the resources he or she possesses (or borrows) – into education, health, travel… Constantly bombarded by imposed ‘free choices’, forced to make decisions that we are, for the most part, not even properly qualified for (or do not possess enough information about), we increasingly experience our freedom as what it effectively is: a burden that deprives us of the true choice of change."

This book purely brings out the ideological perspective changes that have had happened since the 170 years Marx penned his work. Erudite quotes and citations. Relevance extended to the study of sociological aspects, with influence of psychological, political, religious and yes, importantly economic workforce.

"Slavery can be right here, in our own house, we just don’t see it – or rather we pretend not to see it."

"From the perspective of a traditional communal life, women’s education is a key moment that encapsulates the devastating effect of western modernization; it ‘liberates’ women from family ties and trains them to become a part of the third world’s cheap labour force."

[CivilWar · Rating 2 out of 5]

A little booklet by Zizek explaining the continuining relevance of the Communist Manifesto.

On the one hand, Zizek gets it wrong on several things, such as saying that exploitation has changed (it hasn't - the exploitation rates for wage labor have increased massively since the 80s, if anything the reality of surplus-value extraction is only more relevant) or acting as though communist revolution is no longer needed or relevant (which was always Zizek's biggest weak point, the lack of coherent analysis of Stalinism - the man needs to read Bordiga before anything else), hence the comparatively lower score.

On the other hand, he gives a convincing explanation of why the Manifesto is still relevant today. It was nothing that I didn't know already, nor do I think that it covers all of why it's important, but he nevertheless makes a good case for it. I wouldn't recommend reading it as an intro though, because of how he outright seems to reject revolution, which is a core, essential aspect of the Manifesto. Read the Manifesto and some of Marx's writings first - actually, read some of Zizek's writings first. This lack of revolutionary spirit has been a rather new thing, specially because he argued against social democratic and liberal "solutions" to capitalism before. Perhaps his dreams got crushed... An entertaining reading nonetheless, as usual for Zizek.

EDIT: As I have gotten more and more involved in the workers' movement, I am taking away a star and heavily not recommending this book as it is an absolute betrayal of the workers' party and thus the workers' themselves.

[Alex Fernández · Rating 4 out of 5]

Breve ensayo del Profe Zizek que se resume en estas líneas: “hoy en día la única manera de seguir fiel a Marx ya no es ser “marxista”, sino repetir el gesto fundacional de Marx de una nueva manera.”

[Tintarella]

ما و مانیفست کمونیست/اسلاوی ژیژک /امیررضا گلابی/ نشر نی
.
از آثار متاخر ژیژک (۲۰۱۹) و بیش‌تر شبیه یه جستاره تا کتاب به مفهوم فنی کلمه. در حقیقت یه بررسی کوتاه درباره‌ی موضوعیت نقدهای مانیفست کمونیست (که مربوط به دهه ۱۸۷۰ئه) در زمانه‌ی کنونیه. بعضی قسمت‌های کتاب مثل نقد دیدگاه مارکسیست‌های ارتدوکس در مورد ارزش، ذات و ... در واقع تبلوری از چندین نقد پردامنه‌ست که ژیژک در طول عمرش پرورونده. اون دیدگاه ساخت پس‌گستر ذات بعد از تجربه‌ی ابژه (پتی آ) که در واقع در ادامه‌ی نقدِ چیزِ کانتیه. (از این منظر ژیژک بیش‌تر ایدئالیسته و کانت رو به خاطر زیادی ماتریالیست بودن نقد می‌کنه) یا مفهوم فانتزی و فتیش در کالا و سرمایه‌داری، بحث‌های راجع به بحران‌های مهاجرت و تروریسم و محیط‌زیست، یا اون قسمت دیوانه‌وارِ -نقل‌قول‌ها- و نقد چسترتون- ِ دیوانه- محبوبم بودند.
.
یگانه مشکل مارکسیسم غربی یا حتی خود مارکسیسم بی هیچ صفتی غیاب سوژه انقلابی بود. چگونه است که طبقه کارگر عبور از وجود فی نفسه را به لنفسه انجام نرسانید و نتوانست خود را در قامت عاملی انقلابی برسازد؟ این معضل دلیل اصلی روی آوردن مارکسیسم به روانکاوی بود. روانکاوی دقیقاً به این دلیل احضار شد که بتواند آن سازوکار لیبیدویی ناخودآگاهی را تبیین کند که مانع از ظهور آگاهی طبقاتی مندرج در خود هستی یا شرایط اجتماعی طبقه کارگر می‌شود. به این ترتیب، حقیقت تحلیل اجتماعی - اقتصادی مارکسیستی حفظ می‌شد و دیگر دلیلی برای میدان دادن به نظریه‌های تجدید نظر طلبانه در خصوص ظهور طبقه متوسط وجود نداشت. دقیقاً به همین دلیل، مارکسیسم غربی همواره به دنبال گروه‌های اجتماعی دیگری بود که بتوانند نقش عامل انقلاب را بازی کنند و حاضر باشند همچون عضوی علی البدل جایگزین طبقه کارگر محروم شوند، گروه هایی مثل دهقانان کشورهای جهان سوم دانش‌جویان و روشن‌فکران حاشیه‌نشین‌های مطرود و مانند این‌ها... . آخرین نسخه‌ی این طرز تفکر به پناه‌جویان متوسل می‌شود فقط هجوم عده کثیری پناه‌جو می‌تواند به چپ رادیکال اروپایی جانی تازه ببخشد. چنین طرز تفکری سر به سر وقیحانه و کلبی مسلکانه است: گذشته از این که چنین اتفاقی قطعاً منجر به تشدید خشونت‌های ضد مهاجران می‌شود. وجه حقیقتاً جنون آمیز این طرز تفکر آن است که خلا غیاب پرولتاریا را می‌توان با وارد کردن نیروهای جایگزین از خارج پر کرد از این طریق می‌توان انقلاب را به عامل انقلابی دیگری برون‌سپاری کرد. ناکامی طبقه کارگر در تبدیل شدن به سوژه‌ی انقلابی در بطن انقلاب بولشویکی هم وجود داشت. هنر لنین این بود که پتانسیل خشم به تعبیر «اسلوتر دایک» دهقانان محروم را تشخیص بدهد. پیروزی انقلاب اکتبر مدیون شعار زمین و صلح بود شعاری خطاب به خیل دهقانان که او دقیقاً روی استفاده از برهه‌ی کوتاه نارضایتی ریشه‌ای آنها حساب کرده بود. در زمان انقلاب ۱۹۱۸ لنین کمابیش یک دهه بود به این چیزها فکر می‌کرد، به همین دلیل است که از احتمال موفقیت اصلاحات ارضی استولیپین وحشت کرده بود، اصلاحاتی که هدفش ایجاد طبقه‌ای جدید و قوی از کشاورزان مستقل بود؛ او نوشت که اگر استولیپین موفق شود شانس انقلاب تا چندین دهه از بین می‌رود. تمام انقلابهای سوسیالیستی موفق از کوبا تا یوگسلاوی از همین الگو تبعیت کردند، فرصت را در وضعیت‌های شدیداً بحرانی قاپیدند و آرمان رهایی ملی را با سایر شکلهای خشم «علیه سرمایه» گره زدند. البته طرفداران دوآتشه منطق هژمونی می‌توانند یادآور شوند که منطق «عادی» انقلاب همین است و شکل گیری توده انقلابی اساسی دقیقاً و صرفاً از طریق مجموعه‌ای از هم ارزی‌ها بین مطالبات متعدد حاصل می‌شود - واقعیتی که همواره از بیخ و بن حادث است و به مجموعه شرایطی مشخص و حتی منحصر به فرد بستگی دارد. انقلاب هرگز زمانی رخ نمی‌دهد که همۀ تضادها از بین بروند و به یک تضاد واحد بزرگ بدل شوند انقلاب زمانی روی میدهد که این تضادها قدرت خود را با هم ترکیب کنند.
در این‌جا با مشکلی پیچیده مواجهیم نکته فقط این نیست که انقلاب دیگر قطار تاریخ را بر ریل قوانین آن پیش نمی‌راند - چرا که تاریخی وجود ندارد. چرا که تاریخ فرایندی گشوده و حادث است؛ مشکل چیز دیگری است تو گویی چیزی چون قانون تاریخ وجود دارد یک خط اصلی کمابیش واضح و غالب در پیشرفت ،تاریخی خطی که نشان می‌دهد انقلاب تنها به نحوی خلاف جریان و در درز و شکاف‌های تاریخ رخ می‌دهد. انقلابی‌ها باید صبورانه منتظر بمانند تا در آن برهه اغلب بسیار کوتاه تاریخ که نظام به وضوح عیب و ایراد پیدا ک��ده یا در حال فروپاشی است از فرصت استفاده کنند و قدرت را در دست گیرند - فرصتی که به نظر می‌رسد در آن لحظه در خیابان و اصطلاحاً آماده قاپیدن است ـ و سپس جایگاه خود را از طریق ساخت دستگاه سرکوبگر و از این جور چیزها محکم کنند، تا هر وقت لحظه گیجی و نشئگی [انقلاب] تمام شد و اکثریت حواس‌شان جا آمد و از رژیم جدید ناامید شدند، دیگر برای خلاص‌شدن از دست رژیم جدید دیر شده باشد و سفت و سخت در چنگ انقلاب گرفتار آمده باشند. کمونیست‌ها نیز همواره به دقت زمان مناسب برای توقف بسیج عمومی را حساب می‌کردند. بیایید به مورد «انقلاب فرهنگی چین» نگاهی بیندازیم که بدون شک عناصری از یک آرمان‌شهر مجسم را در بر داشت. درست در پایان این انقلاب پیش از آن که خود مائو جلوی تلاطمات را بگیرد - چون دیگر به اهدافش رسیده بود و قدرت را کاملاً در دست داشت و از شر رقبای خود در رده‌های بالای «نومنکلاتورا» خلاص شده بود، کمون شانگهای در جریان بود. یک میلیون کارگر که شعار رسمی را خیلی جدی گرفته بودند و خواستار الغای دولت و حتی خود حزب و خواهان سازماندهی مستقیم و اشتراکی جامعه بودند. خیلی معنادار است که مائو درست در همین زمان دستور داد ارتش دخالت کند و نظم را برقرار کند.
پارادوکس این است که همان رهبری که جرقه شورشی بی‌مهار را میزند وقتی حد اعلای دیکتاتوری و حد اعلای رهایی توده‌ها با هم تداخل پیدا می‌کند، می‌کوشد قدرت شخصی خود را به طور کامل اعمال کند. برشت در شعری کوتاه که موضوعش شورش کارگران جمهوری دموکراتیک آلمان در سال ۱۹۵۳ است از مأمور وقت حزب نقل می‌کند که می‌گفت دولت اعتمادش را به مردم از دست داده است، برشت با شیطنت می‌پرسد راحت‌تر نیست که دولت این مردم را منحل کند و مردمی دیگر انتخاب کند؟ عوض این که این شعر را به عنوان نمونه‌ای ای از آیرونی برشت بخوانیم باید آن را جدی بگیریم (: بله در وضعیت بسیج همگانی مردم به نحوی عوض می‌شوند و ماهیت آنها دگرگون می‌شود. توده‌ی لَخت مردم عادی بدل می‌شود به یک نیروی متحد درگیر سیاست) دوباره مشکل این است که این تبدیل ماهیت نمی‌تواند دائمی باشد؛ باید همواره در خاطر داشت که حضور دائمی مردم مساوی است با وضعیت استثنایی دائمی. پس باید پرسید چه اتفاقی می‌افتد وقتی مردم خسته می‌شوند و دیگر نمی‌توانند تنش‌ها را تاب بیاورند؟ کمونیست‌هایی که بر مسند قدرت بودند دو راه‌حل داشتند (یا بهتر است این دو راه حل را دو روی سکه یک راه حل واحد بدانیم۰) سیطرۀ حزب بر جمعیتی منفعل؛ و بسیج جعلی مردم. خود تروتسکی، این نظریه‌پرداز انقلاب دائمی، خوب می‌دانست مردم نمی‌توانند سال‌ها بی‌وقفه در وضعیت تنش زیاد و فعالیت شدید زندگی کنند و این واقعیت را بدل کرد به استدلالی برای دفاع از نیاز به حزبی پیشتاز، خودسازماندهی شورایی نمی‌تواند جای حزب را بگیرد، حزبی که باید وقتی مردم خسته شدند اوضاع را اداره کند و ثابت شده برای این که بتوان سر مردم را گرم و ظاهر را حفظ کرد گهگاه یک نمایش بزرگ از بسیج مجعول توده‌ای مفید است. از رژه‌های استالینی گرفته تا نمایش‌های نظامی عظیم کره شمالی امروزی البته در کشورهای سرمایه‌داری فشار مردم به نحوی دیگر دفع می‌شود: از طریق انتخابات (کمابیش) آزاد - مثل مورد اخیر ترکیه و مصر، اما ضمناً در ۱۹۶۸ در فرانسه. نباید فراموش کرد که عامل فشار مردم همیشه یک اقلیت است ـ حتى اشغال وال استریت از حیث شرکت کنندگان فعال آن به ۱ درصد نزدیکتر بود تا آن ۹۹ درصد مورد نظر شعار اصلی‌شان. مشکل اصلی در این‌جا همان مسئله‌ای است که از ابتدای این جستار با آن مواجه بوده‌ام. چگونه می‌توانیم به کلیت تکین سوژه‌ی رهایی بخش به عنوان سوژه‌ای نه کاملاً صوری، بلکه سوژه ای که به نحو ابژکتیو و مادی تعین یافته بیندیشیم اما در عین حال طبقه کارگر را مبنای جوهری آن ندانیم؟ راه‌حل مسئله راه‌حلی سلبی است: خود سرمایه‌داری یک تعین جوهری سلبی پیش روی ما می‌گذارد. نظام جهانی سرمایه داری خودش این مبنای جوهری است این نظام میانجی و مولد مازادهایی است؛ زاغه ها، تهدیدهای زیست‌محیطی و غیره که فضا را برای مقاومت باز می‌کند، دور و بر ما پر است از افکاری دست چپی که می‌گویند وظیفه ما نزدیک کردن گروه‌های مختلف استثمارشدگان و محرومان سرمایه‌داری جهانی کنونی: مهاجران، بیکاران، کارگران موقت، قربانیان سرکوب جنسی، نژادی و دینی، دانشجویان ناراضی و ... و تبدیل آن‌ها به یک جبهه متحد برای پیکاری رهایی‌بخش است؛ اما مشکل این جاست که ما بر خلاف مارکسیست‌ها دیگر نمی‌توانیم روند این اتحاد در قالب یک همبستگی جهانی را به تصور در آوریم. تداوم اهمیت نقد اقتصاد سیاسی مارکس در عصر سرمایه‌داری جهانی پرسشی است که باید به شیوه‌ای حقیقتاً دیالکتیکی بدان پاسخ داد: نه تنها نقد مارکس از اقتصاد سیاسی و طرح کلی‌اش از پویش‌های سرمایه هنوز کاملاً به قوت خود باقی است، بلکه باید یک قدم جلوتر رفت و گفت تازه امروز است که با وجود سرمایه‌داری جهانی - به زبان هگلی - یعنی عصر ما، واقعیت به پای این مفاهیم رسیده است. با وجود این یک واژگونی حقیقتاً دیالکتیکی در اینجا روی می‌دهد درست در همین لحظه‌ی فعلیت یافتن کامل است که محدودیت‌ها باید خودشان را نشان دهند؛ لحظه پیروزی همان لحظه شکست است؛ بعد از غلبه بر موانع بیرونی، تهدید جدید از درون سر بر می‌آورد تهدیدی که حکایت از یک ناسازواری درون‌ماندگار دارد. وقتی واقعیت کاملاً به پای مفهوم خود رسید، خود آن مفهوم باید دگرگون شود. پارادوکس حقیقتاً دیالکتیکی این جاست: مارکس اصلاً بر خطا نبود، تازه غالباً برحق بود ولی خیلی بیش از آنچه خودش فکر می‌کرد حق با او بود. پس چه نتیجه‌ای ای می‌توان گرفت؟ آیا باید مانیفست کمونیست را به عنوان سندی جالب از گذشته و نه چیزی بیش از آن کنار بگذاریم؟ بنا به پارادوکسی حقیقتاً دیالکتیکی، همان بن‌بست‌ها و ناکامی‌های کمونیسم قرن بیستم، بن‌بست‌هایی که به وضوح ریشه در محدودیت‌های خود مانیفست کمونیست داشتند، در عین حال گواهی بر فعلیت کنونی آن هستند. راه حل کلاسیک مارکسیسم شکست خورد اما مسئله همچنان باقی است.
امروز کمونیسم نام یک راه‌حل نیست بلکه نام یک مسئله است مسئله‌ی امور مشترک با همه ابعادی که دارد، مسئله مشترکات طبیعت به عنوان جوهرۀ حيات ما، مسئله مشتركات بیوژنتیکی ما مسئله مشتركات فرهنگی ما، مالکیت معنوی و آخرین مسئله ولی نه کم اهمیت‌ترین مسئله همانا مسئله امور مشترک به عنوان فضای کلی بشریت است که هیچ کس نباید از آن طرد یا حذف شود. راه حل هر چه باشد باید با این مسائل دست و پنجه نرم کند.
سخن مشهور مارکس به پل لافارگ: آن‌چه قطعی است این است که من مارکسیست نیستم. در ترجمه‌های روسی این طور برگردانده شد: «اگر مارکسیسم این است، من مارکسیست نیستم.» این ترجمه‌ی تحریف‌شده خیلی خوب قلب شدن مارکسیسم در گفتار دانشگاه را نشان می‌دهد. در مارکسیسم شوروى حتى ماركس هم ماركسيست بود و در همان معرفت کلی مشارکت داشت که مارکسیسم را تشکیل می‌داد؛ این واقعیت که او خالق آموزه ای بود که بعدها با این عنوان مارکسیسم مشهور شد تغییری در اصل مطلب ایجاد نمی کرد، پس انکار او فقط به تقریری مشخص و برخطا که به غلط خود را «مارکسیسم» می‌داند برنمی‌گردد. مراد مارکس چیزی ریشه‌ای‌تر بود، شکافی که او را از مارکسیست‌ها جدا می‌کند، یعنی خالقی را که رابطه‌ای اساسی با آموزه‌ی خود دارد از مارکسیست‌هایی که از این آموزه پیروی می‌کنند. لطیفه‌ی مشهوری هست از برادران مارکس که حق مطلب را در این خصوص ادا می‌کند: تو شبیه امانوئل راولی هستی ولی من خود امانوئل راولی هستم - پس بی‌خود نیست شبیه او هستی. کسی که راولی باشد شباهتی به راولی ندارد او خود راولی است. به همین ترتیب خود مارکس مارکسیست - یعنی مارکسیستی در میان مارکسیست‌های دیگر نیست؛ او مرجعی است که از این سلسله مستثنی شده به این دلیل که صرفاً با ارجاع به اوست که دیگران مارکسیست هستند و امروز تنها راه وفادار ماندن به مارکس این است که دست از مارکسیست بودن بکشیم و در عوض ژست بنیانگذار مارکس را از نو تکرار کنیم.(ص۴۶-۵۰)

[Joel · Rating 3 out of 5]

I’m not going to pretend that I understood all of this book, especially as Zizek is already difficult enough before attaching lenses of fetishism and psychoanalysis to the topic at hand.
.
That being said - from the parts that I could grasp - this title offers interesting interpretive updates to Marx’s classic work. These communicate Marx’s ideas to a world with multi-national corporations, billionaire philanthropists, and the internet.
.
Whilst much of the game - along with its players - have changed, the original game plan and critique still appears to be appropriate; once it has been set to correct modern deficiencies. This is best summed up in Zizek’s conclusion:
“[And] the only way to remain faithful to Marx today is to stop being a Marxist and to repeat instead Marx’s grounding gesture in a new way.”
.
I enjoyed the read, although I will definitely need to read this through a second time (at least).

[José · Rating 4 out of 5]

I did struggle to understand some of Zizek's points but nevertheless, resembling other content professed by him, made me reflect on several themes that I would not have meditated on otherwise. Not long ago I would have dismissed anything lectured by a self-proclaimed communist or Marxist, but Zizek's Lacanian-Hegelian psychoanalytic point of view always astounds.

Some quotes that I found intriguing:

"In a speech to Harvard graduates in May 2017, Zuckerberg told his public: ‘Our job is to create a sense of purpose!’ This comes from a man who, with Facebook, has created the world’s most expansive instrument of purposeless loss of time."

"From Zuckerberg to Gates and Musk, they all warn that ‘capitalism as we know it’ is approaching its end and advocate countermeasures such as minimal income. One cannot but recall here the famous Jewish joke quoted by Freud: ‘Why are you telling me you are going to Lemberg when you are really going to Lemberg?’ Here a lie assumes the form of a factual truth..."

"The predominant ideology today is not a positive vision of some utopian future but a cynical resignation, an acceptance of how ‘the world really is’, accompanied by a warning that, if we want to change it (too much), only totalitarian horror can ensue. Every vision of another world is dismissed as ideology."

"The paradox of the financial politics of the United States and European Union is that gigantic inputs of money fail to generate production, since they mostly disappear in the operations of fictitious capital."

"Since in our society free choice is elevated into a supreme value, social control and domination cannot be allowed to appear as infringing on the subject’s freedom; they have to appear as, and be sustained by, the individuals’ very experience of themselves as free."

"Constantly bombarded by imposed ‘free choices’, forced to make decisions that we are, for the most part, not even properly qualified for (or do not possess enough information about), we increasingly experience our freedom as what it effectively is: a burden that deprives us of the true choice of change."

"So we cannot permit ourselves the luxury of looking at the miserable life of new slaves far away in the suburbs of Shanghai (or Dubai and Qatar) and hypocritically criticizing the countries that house them. Slavery can be right here, in our own house, we just don’t see it – or rather we pretend not to see it. This new apartheid, this systematic explosion in the number of different forms of de facto slavery, is not a deplorable accident but a structural necessity of today’s global capitalism."

"Capitalist freedom is, in effect, the kind of freedom that one can buy and sell on the market, hence it is this freedom that represents the very form of unfreedom for those who have nothing but their labour force to sell. It is capitalist property itself that means ‘abolition’ of property for those who own no means of production."

"A revolution never occurs when all antagonisms collapse into the big One, but when they synergetically combine their power."

"...the classic Marxist solution failed, but the problem remains. Today communism is not the name of a solution but the name of a problem, namely that of commons in all its dimensions... Whatever the solution, it will have to deal with these problems."

"There is a well-known joke by the Marx Brothers that captures this idea: ‘You look like Emmanuel Ravelli. – But I am Emmanuel Ravelli. – So no wonder you look like him.’ The guy who is Ravelli doesn’t look like Ravelli, he simply is Ravelli. In the same way, Marx himself is not a Marxist – one among others; he is the point of reference exempted from the series, because it is by reference to him that others are Marxists. And the only way to remain faithful to Marx today is to stop being a Marxist and to repeat instead Marx’s grounding gesture in a new way."

[Jaiwanth · Rating 4 out of 5]

Zizek's point is as the nature of production have evolved since the time of Marx, Marxists needs to update their theory.

It has some points common with Mark Fisher's Capitalist Realism: Is There No Alternative?, also some good points, for instance, how the current economy can do away with the securities of full-time workers (insurance, paid leave) in the name of freelance working and selling it as freedom to choose unlike a 9-5 job etc

Some parts in the middle where he talks about Wagner and Hegel went way above my head, but the book is worth it.

[Alejandro Orradre · Rating 4 out of 5]

Interesantes apuntes sobre el papel que juega hoy en día El manifiesto comunista; en un mundo que se encamina hacia un cambio de paradigma en el modelo económico -una nueva evolución del capitalismo-, resulta interesante comprobar hasta que punto las teorías de Marx pueden seguir teniendo alguna validez o se han convertido en simples lecturas de un tiempo pasado.

Slavoj Žižek busca encontrar esa re-interpretación de los textos marxistas, siempre desde su punto de vista, tratando de encontrarle encaje en pleno siglo XXI.

[Joaquin Roibal · Rating 5 out of 5]

Great, fast read about Karl Marx's "Communist Manifesto", updated for our modern "globalist" society. My favorite part of the book was the discussion of "fictitious capital": making money from money without the Valorization process by labor.

[Alex Rancaño · Rating 3 out of 5]

Como siempre, Zizek es original, pero poco claro.

[Sergio · Rating 4 out of 5]

«En lugar de mercantilizar excepciones e incluirlas en el proceso de valorización, deberíamos dejarlas aparte y destruir el marco que hace que su posición sea inferior respecto a la valorización.»

[Mario · Rating 4 out of 5]

Conciso, claro e interesante.

[Pooya Kiani · Rating 3 out of 5]

نیمهٔ اول کتاب درخشان است و در تبیین امروز جهان حرف تازه‌ای برای گفت دارد.

[Erika · Rating 3 out of 5]

remember kids: philosophy is like masturbation

[Benjamin · Rating 3 out of 5]

"But [...] how is it possible to form a 'chain of equivalences' from classic proletarians, precariat, unemployed, refugees, opressed sexual and ethnic groups, and the like?

My expectations of the book were high - if this has the potential to contextualize the Communist Manifesto for our present neoliberal capitalist society in a way that everyone understands (like the simple yet comrehensive writing style of the Manifesto), it could be a very meaningful body of work. These expectations were fueled by the size of the book, only little over 50 pages.
The short book is very dense in content - but in classic Zizekian manner it builds upon Hegelian and Marxist theory which without you can get lost quickly. That is not to say that the average Zizek reader is not familiar with these concepts, quite the opposite.
But in relation to the work I had in mind, which a young reader could instantly pick up after the reading the Manifesto, this, despite good content, doesn't quite cut it.

[Riri]

از چیزی که فکر می کردم سخت تر بود برام، چون کامل نفهمیدم چی شد، ریت هم نمیدم.
وقتی فهم فلسفی بهتری داشتم به این کتاب برمی‌گردم و دوباره میخونمش.

«۱۱ تیر ۱۴۰۴»

[Derek Brown · Rating 4 out of 5]

Zizek is better at providing a Hegelian reading of Marx than he is a Marxist reading of Hegel. This book is an example of the former (fortunately, with very little reference to Lacan). My only complaint: Zizek continues to deny that he is offering a prescriptive program. He is: Zizek is a Leninist and he clearly believes that a takeover of state power is the only way forward for the left. His platform is a direct politicization of the economy, and in this regard is a (welcome and realistic, I think) correction to current obsessions with worker movements and co-ops. (eg, Wolff).

[Stephen · Rating 4 out of 5]

This is a simultaneously fascinating and terrifying reflection on today's society. It does require quite a good basis in Marx and Hegel, so be warned (although an introduction or summary book on these two thinkers is sufficient to understand; I haven't read much Hegel, but I could understand Zizek with a bit of work and some googling). It isn't just a reflection on capitalist relationships though; it is also a critique of how these relationships are hidden by ideology. Zizek also requires multiple readings, but he is very entertaining and very funny-so it's not a chore to reread.

[Emma E · Rating 3 out of 5]

NI-semestre 2.
Ay , amigos.
No sé si es por que ya lo leí dos veces , pero que maravillosa forma de expresar como el marxismo es algo vigente en este mundo industrializado y no solo eso , si no también globalizado donde se nos impone la idea del crecimiento individual como algo maravilloso. El autor sabe explicar los conceptos de una forma clara y hasta un poco vulgar.

[Nariman Amini · Rating 3 out of 5]

ژیژک دقیقا مثل گاو نه من شیرده است که در اخر لگدی به شیر هایش میزند، کتاب در بخش هایی بسیار خوب بررسی میکند که چرا نیاز به ایده کمونیستی و قدم نهادن در مبارزه آشتی نا پذیر با سرمایه داری داریم ولی باز نقد های بدون ساختار و سطحی به این ایده وارد میکند، با تمام این تفاسیر کتابی است خواندنی

[Elizabeth · Rating 5 out of 5]

I'm amazed at the fact that a book so little can be so dense and incendiary.
Also, convinced that this is the kind of book they burned in Fahrenheit 451.
Great analysis.

[Valentino · Rating 2 out of 5]

revisionist scum

[Josh Watson · Rating 4 out of 5]

I'll be completely honest, despite a minor on philosophy this is a DENSE book. Despite its size it feels like three times the length. The ideas are often extremely referancle to texts I haven't read (yes I haven't read the communist manifesto, I'm a fake communist, I'm horrible and so on and so on) but the broad ideas were often enlightening and (to me) wholly new and exciting.

Zizek is a creatute of true madnes. His writing style assumes you to be able to hold several brain frying ideas at once. Whilst he tells you a long winded dirty joke and then somehow brings everything together I'm a beautiful cohesion that brings new insight. It's equally incomprehensible as it is fantastic.

"But today's late stage capitalism, with it's 'sountanues' ideology, endeavours to obliterate the class division itself, by way of proclaiming us all 'self - entrepreneurz', the differences among us being merely quantitative (a big capitalist borrows hundreds of millions for his or her investment, a poor worker borrows a couple of thousand for his or her supplementary education)"

Bars Zizek, bars.

[Carmela Peralta Cousillas · Rating 4 out of 5]

Siento que hay cosas que me perdí por no haber leído mucho más de teoría antes y no tener unos conceptos previos de filosofía, pero esta fácil de leer para ser tan intenso. Por otro lado lo terminé en un día porque sentía que si no lo leía de una no iba a seguir bien el hilo y creo que hice bien, me llevo muchos conceptos para pensar y siento que lo debería leer todo el mundo, aparte me gusta como escribe el tipo quiero leer más.

[Tay · Rating 3 out of 5]

In contrast to Pandemic!, this book was not nearly as insightful or illuminating. Zizek spends much of the book dissecting individual paragraphs of Marx and offering his interpretations, which I often found either wrong, or needlessly overwrought. The book wasn't terrible, and it was a very quick read, but is not something I would recommend to those looking for an introduction.

[Jo Puentes · Rating 3 out of 5]

Definitivamente se debe leer dos veces. Parte y termina bien, entendible y atrayente. El medio hay que darle una vuelta, en especial si se pasa de leer una novela a teoría política.

Aún cuando creo no haber entendido todo, me pareció muy interesante y relevante, Zizek siempre acierta en los temas y sus perspectivas escogidas.

[Maxim · Rating 4 out of 5]

Fairly short (59p) and typical Zizek: witty, interesting, intelligent, and a bit crazy.