Morte accidentale di un anarchico: due atti

by Dario Fo, Franca Rame (Editor)

«Come ci è venuto in mente di allestite uno spettacolo legato al tema della strage di Stato? Anche in questo caso siamo stati spinti da una situazione di necessità. Durante la primavera del '70 gran parte del pubblico che assisteva ai nostri spettacoli [...] ci sollecitava a scrivere un intero testo sulla strage alla Banca dell'Agricoltura di Milano e sull'assassinio di Pinelli, che ne discutesse le cause e le conseguenze politiche. La ragione di questa richiesta era costituita dal pauroso vuoto d'informazione attorno al problema. Passato lo shock iniziale, la stampa taceva [...] Si aspettava che "luce venisse fatta". Aspettare, purché non si facesse caciara...
Ma qual è la vera ragione del grande successo di questo spettacolo? Non tanto lo sghignazzo che provocano le ipocrisie, le menzogne organizzate - a dir poco - in modo becero e grossolano dagli organi costituiti e dalle autorità ad essi preposte (giudici, commissari, questori, prefetti, sottosegretari e ministri), quanto soprattutto il discorso sulla socialdemocrazia e le sue lacrime da coccodrillo, l'indignazione che si placa attraverso il ruttino dello scandalo, lo scandalo come catarsi liberatoria del sistema. Il rutto liberatorio che esplode spandendosi nell'aria quando si viene a scoprire che massacri, truffe, assassinî sono organizzati e messi in atto proprio dallo Stato e dagli organi che ci dovrebbero proteggere». −Dario Fo e Franca Rame

Questa edizione ripropone il primo finale scritto da Dario Fo nel 1970, messo in scena nel 2002 per la regia di Ferdinando Bruni e Elio De Capitani.

Genres: Plays, Fiction, Drama, Nobel Prize, Theatre, Classics, Italian Literature

89 pages, Paperback

First published January 1, 1970

About the author

Dario Fo was an Italian satirist, playwright, theatre director, actor, and composer. He received the Nobel Prize for Literature in 1997. In 2007 he was ranked Joint Seventh with Stephen Hawking in The Telegraph's list of 100 greatest living geniuses. His dramatic work employed comedic methods of the ancient Italian commedia dell'arte, a theatrical style popular with the proletarian classes. He owned and operated a theatre company with his wife, the leading actress Franca Rame. Dario Fo died in Milan on October 13th 2016, at the age of 90.

Reviews

[Pakinam Mahmoud · Rating 4 out of 5]

"إنهم يريدون ثورة،سوف نعطيهم الكثير من الإصلاحات أو بالأحري سنغرقهم بالوعود بالإصلاحات لإننا لن نمنحهم أبداً إصلاحات حقيقية،أبداً.."
حاسة إن الكلام دة شوفته قبل كدة،فين،فين..معرفش بقي؛)

موت فوضوي صدفة ...مسرحية للمثل والمخرج والشاعر داريو فو وهو من أكثر كُتاب المسرح الإيطاليين شعبية ونجاحاً...هو أيضاً باحث وذو نشاط سياسي فعال و حصل علي جائزة نوبل في الأدب عام ١٩٩٧..

كُتبت هذه المسرحية علي خلفية عملية إرهابية حدثت في ميلانو عام ١٩٦٩ وكان للحادث تأثير كبير في كل أرجاء إيطاليا مما أدي لقيام الشرطة بحملة إعتقالات واسعة من ضمنهم رجل تم إستجوابه لمدة ٣ أيام بطريقة وحشية و في النهاية ألقوا به من النافذة في الدور الرابع و أعلن رسمياً إن موته كان إنتحاراً!!

المسرحية بتتناول هذه الأحداث بطريقة كوميدية بس طبعاً كوميدياء سوداء و مكتوبة بمنتهي الذكاء وفيها نقد لاذع للسلطة و للأوضاع السياسية في البلاد...

الإسلوب سلس، الحوار ممتع..الجزء الأول كان ممل شوية و بعد كدة كانت فعلاً ممتعة...

أي حد مصري عاش أحداث ثورة يناير و حيقرأ هذه المسرحية حيشوف قدامه صورة شخص واحد فقط،أنا عن نفسي شوفته في كل الصفحات:(
سلاماً لروحه و لروح هذا الكاتب أيضاً الذي إستطاع بطريقة هزلية أن يعبر عن إنتهاكات الأجهزة الأمنية التي تحدث -مش بس في إيطاليا-ولكن في كل مكان في الدنيا دي!

[Gaurav Sagar · Rating 4 out of 5]

Dario Fo: a theatrical jester who made us laugh in the face of tragedy
-Michael Billington


What is satire? Perhaps we know the answer to it as we might have read it at various stages of our life. But why do we read satire? Experts would say that satire is created to raise awareness about certain issues, states of affairs, to put message across to the people using the elements of satire such as irony, humor, hyperbole, sarcasm, exaggeration and others. The idea is to create a universe which may seem to allude to the real-life situation without explicitly mentioning it. And what about its impact, is it any different than any straightaway commentary or reporting about the things which might be going haywire?


What about the artist who creates such satirical art? Why does he infuse his literary energy in the inception of a problem or situation to produce such art? Is it just limited to drawing people’s attention to the issue or raising awareness about it as if an artist has some moral responsibility to do? Aren’t the artists supposed to be free from any sort of moral obligations or political leanings but being human how they can be? Nonetheless, what could be the personal motive of an artist to produce satire? Perhaps, it has to do something with their artistic expression itself. Possibly, this artistic mode of expression gives them the breathing space which they may require when they feel a choking sensation rising up in their throats and feel an impulse to throw out because of things which are going on as they should not be. So, is it produced just out of artistic expression or moral responsibility or political leanings, or perhaps because of all, and probably that makes the artists humans and not gods.




link: source


Accidental death of an anarchist satires about one such case from the history of mankind wherein a railway employee was made responsible of bombings before him losing himself to the death and later being absolved of the charges as well. Dario Fo has been able to create an atmosphere of dark humor wherein each revelation strikes like a dagger in your heart without giving you any respite from its momentum. The play revolves around Maniac, a seemingly out of the world character who can pull off many personas with ease. He tricks the policemen into oblong and self-contradictory discourses which finally made them to give in and blew away the cover involving the death of an anarchist.


The readers or the audiences of the play are treated with a dose of humor and irony throughout the play. It talks about the ability of the playwright to move the narrative forward scene by scene through regular bouts of sardonic humor. The revelations of the play are brought to the light gradually, layer by layer with undertones of dark and humor which sows the seeds of thought in the brain of audience to force it to contemplate about the actual situation and to act towards overturning it. The subtle but ironic humor surreptitiously gets under our skin and forces you to ponder upon our society, as to how the various constituents of a society are deceived and their images are used for the interest of those in power, and who ironically run the social engine. The play is a great reminder that political theatre is not unharmonious and desolate as it is often supposed to be. Dario Fo also sways away the notions typically associated with left-wing theatre and affirms with authority that it should not be necessarily a carping groan.


The play leaves you with multiple endings ranging from a reformist attitude, to solve the problems through laws and rules in vogue, to the radical actions which seem to be aligned with the other extreme end of the spectrum. The possible repercussions of those endings are also shown to the audience and thereby the onus is put on the audience, who is entrusted with the moral responsibility to decide and choose and thereby ruminate over the possible outcomes. There are obvious elements of metafiction infused in the play as you expect from Dario Fo making it all the more intriguing and in a way compelling the audience to take part in it and thereby becoming morally conscious and responsible of the outcomes.


Perhaps we can say now with authority that the satires help us to create a sort of defense mechanism to confront reality which otherwise may be unbearable. It helps us to counter the unpleasant reality and see the world naked in its stark actuality. The alternate reality created through the mode of satire seems to parody the intended reality in a way to send shock waves through our consciousness to sensitize ourselves of its vagaries and probably forcing us to think how it can be improved and how could we contribute towards it. And perhaps also to protect the artist from going insane by venting out his exasperating frustration and bitterness to sway his discontent and resentment through the artistic pen of liberation which acts as a savior in the universe of havoc and mayhem.





link: source

[Issa Deerbany · Rating 5 out of 5]

ليست مسرحية بل تحفة فنية.

فعلا نحن بحاجة الى مجانين لكشف الزيف والكذب في هذا العالم والذي يقوم به احكم عقلائنا.

المسرحية تدور حول قصة مأساوية حدثت في مركز شرطة. ونظام العدالة الذي يقوم على تغطية هذه الأخطاء من رؤساء الشرطة وصولا الى القضاة أنفسهم.

الحوار رائع والاسلوب جميل لا تشعر بالملل .

[Steven Godin · Rating 5 out of 5]

Deriving from the case of Giuseppe Pinelli, a Milanese railway employee, who in 1969 was picked up by the police, accused of a bombing, before plunging from a fourth-floor window to his death, (later he was finally absolved from any responsibility for the bombings), Italian Playwright and left-wing activist Dario Fo has turned dull political theatre into a lively Marx bothers style slap-stick farce. It plays out at a pacy dynamic speed, (reading in one go is probably wise), contains some hilarious dialogue, and in the 'Maniac' has a character I would have loved to see up on the stage, (Alfred Molina had apparently done a brilliant performance once upon a time). The play carries with it a deep underlying political message that is important to remember, even through the barrel of laughs.

A sensation on it's 1970 release, the heart of the play surrounds an imposter, the maniac, running verbal circles around everyone in his path, including the woolly-headed Inspector Bertozzo and other constables and superintendents at a police HQ in Milan. By using an absurdist and satirical approach towards the issues of power, its abuse, and political stations, Fo creates sense out of nonsensical characters and situations. The maniac, a pimpernel like character, leads the others pretty much round the bend with a head spinning array of questioning, surrounding the death of an anarchist from years before. Under mysterious circumstances the anarchist had thrown himself out the window whilst under a police investigation. But foul play is suspected, and in effect we see the maniac acting in an insane manner towards the accused. He is quick witted and clever, flaunts with admirable pride, causing mayhem and confusion.

You cannot help but love this crazy notion, served up with darkly comedic rewards by the end. You start to wonder just how these events effect your overall views. Your reminded of the reality of the crime, how it really took place, and yet they are forced to laugh at it and find disgust in that humor. It is this form of satire that provokes thoughts and action towards change, which is what Fo wanted. It is this subtle stealthiness of dark humor that creates the desired effect of political theatre: change, perhaps for the better, or in this case, for the playwrights cause. On A lighter note, the ever present window on the forth floor is the only realistic element to contend with, everyone else could have been plucked right out of an abundance of comic films, from The Pink Panther to Carry On.

As a play, it is better seen than read obviously, but the one advantage is you haven't got to worry about the audience shuffling around or heading off to the restroom thus blocking your path. Also drinks are a rip off at the theatre. I can mix my own Cocktails at home for half the price.
This play is a potent reminder that leftwing political theatre can be a rapturous joyful experience rather than a borefeast resulting in an induced coma. Thank you Mr Fo for brightening up my afternoon on this rather dreary looking day.

[Agir(آگِر) · Rating 5 out of 5]

داریو فو و قدرت لودگی

انسانی که تمام حکومت‌ها را می‌ترساند
خودش را دلقکی می‌دانست که فقط همه چیز را به سخره گرفته است!
شاید بگویید: فقط همین!!!
آری! شاید باید به یاد بیاوریم که لودگی زمانی جرم بود!
کیست که این را فراموش نکرده باشد!؟

نویسنده ای که صاحب دو نوبل شد. یک بار در سال 1997 آکادمی سوئد او را بخاطر آثار ارزشمند و زندگی شجاعانه اش برای دریافت جایزه نوبل ادبیات انتخاب کرد و یکبار دیگر در سال 2016 وقتی اردوغان اجرای نمایشنامه‌های او را در ترکیه ممنوع کرد، داریو فو آنرا به مانند دریافت دومین جایزه نوبل از سوی خودش قلمداد کرد.

باید بخوانی تا بفهمی چرا این همه ترسناک است؛ مردی که لبخند از لبانش دور نمی‌شد با همه بلاهای غیرطبیعی که بر سرش آوردند...چرا کلیسا با نوبل اولش سخت مخالفت کرد. چرا آن همه بلا سرش آوردند. چرا زنش را دزدیدند و بهش تجاوز کردند. و دهشتناک‌ترش اینکه پای پلیس هم در میان بوده است!!!

خودش را دلقک می‌نامید زیرا به قدرت لودگی و مسخره کردن باور داشت. شاید بپرسی یک دلقک چه چیزی از دستش بر می‌آید؟
اما همه این بلاها یک چیز را نشان می‌دهند: او موفق شده بود قدرتمندان را به لرزه درآورد. تمامی نظام‌های دیکتاتوری و فاشیستی و متحجری را. زیرا تمامی اینها فقط باور هستند و در خیال من و تو رشد کرده‌اند. پس نه با تفنگ! نه با انتحار! نه با بمب! نه با موشک! از بین رفتنی نیستند... باید فقط ایستاد و به این همه نظام و مرز خندید! و برای آغاز خندیدن و لودگی باید باورت را به آنها از دست بدهی و از بازی آن‌ها بیای بیرون...خودتو بکش بیرون و خندیدن رو شروع کن...لودگی را...داریو فویی شو با خنده‌ای بزرگ بر صورت


مردم انقلاب می‌خوان، ما بهشون اصلاحات می‌دیم. اصلاحاتِ بی‌شمار. اصلا تو اصلاحات غرقشون می‌کنیم. یا درواقع اونا رو توی وعده و وعید اصلاحات غرق می‌کنیم، چون حتی اصلاحات واقعی رو هم هرگز به اونا نمی‌دیم

[Sawsan · Rating 5 out of 5]

مسرحية أكثر من رائعة تقوم على أحداث حقيقية
داريو فو يكتب عن قضايا في غاية الأهمية والجدية بأسلوب ساخر جدااا

[Petra X · Rating 5 out of 5]

This is very much theatre of the absurd. It is a chilling comedy of true events and makes me wonder if Dario Fo was friends with Mikhail Bulgakov. Both of them have a highly developed sense of cynical, sardonic humour and cruelty.

Definitely a 5 star read.

[Sidharth Vardhan · Rating 5 out of 5]

The play is based on the real life event - the death of an anarchist, Giuseppe Pinelli (never named in play) who committed suicide by jumping, or fell or was thrown from a police station's window after being accused of bombing a bank. He was later cleared of the charge.

The imagined events of Fo's play occur sometime after that. The protagonist, simply called Maniac is one of the funniest characters in all plays I have read - he is a bit like Jack Sparrow, in that until the end there is no way to know whose side he is on or even if he has a real take on the issue. He repeatedly fakes identities and outsmarts police officers - a job made easy by their corruption and hypocrisy. The big final revelation is that the anarchist was a victim of Italian government who was pursuing something called Strategy of Tension.

The play faced a lot of challenged within Italy including threats of bombing the theater but it didn't affect its popularity. There is a moment when a police officer says that they have spies in audience itself and some voices are heard from among viewers - while this two-way fourth wall breaking is clever in itself, what the officer adds - that they are only fake spies and actual ones are stil sitting silently, might be pointing to the truth given the times it was first performed.

The theme is something universal. In fact, all the time I was reading I was thinking that it might have been written for India or anywhere where people enjoy a good satire (technically it is a farce, not satire) on corrupt government officials - and it has been performed here after making changes to make settings Indian. What's more, India is only one of 40+ other countries where it has been performed

[Dream.M · Rating 4 out of 5]

مرگ تصادفی یک آنارشیست یا تبلور نبوغ در ذهن یک دلقک
خوندن این نمایشنامه رو به همه پیشنهاد میکنم، بخصوص کسانی که تجربه زندگی در حکومت های توتالیتر رو دارن.

هشدار: طرح این نمایشنامه براساس حوادث واقعي است؛ و هرروز تکرار می‌شود.

[پیمان عَلُو · Rating 5 out of 5]

بعد از اینکه تموم شد یه نگاه به خودم کردم،تف کردم به خودم که بازیگر تئاتر هستم و به همه سلبریتی های کشورم.


مرگ تصادفی یک آنارشیست تصادفی نبود،! پینلی جوانی بود که در خیابان گرفته شد و کشته شد...میخواست ماست مالیش کنن که بعضیا نزاشتن از جمله اونا داریو فو و تئاتر مرگ تصادفی یک آنارشیست بودن...

فو دلقکی که بنظرم اگر نوبل رو هم نمیگرفت در قلب ملیون ها نفر نوبل رو میگرفت...
داریو فو اگر چه طنز نوشته اما قول میدم هرکسی این نمایش نامه رو بخونه میفهمه این نمایشنامه چقدر خطر ناکه...

تلخ اینه که چرا تو کشور ما فویی بلند نمیشه مگه ما کم پینلی داشتیم،یا داریم...
سلبریتی های ما دارن چه غلطی میکنن ،تعهد بستن آیا،امان از این بیسوادان و هنربندان،کاش فو توی ایران به دنیا میومد اونوقت بار ها نوبل میگرفت صد ها بار،برای ستار بهشتی،برای ندا،و الان هم برای نسرین ستوده

[AC · Rating 5 out of 5]

Dario Fo, the Nobel prize winner in 1997, is something of a phenomenon: the brilliant, absurdist, ultra-leftist, anti-fascist Italian playwright, known (along with his wife, Franca Rame, who was kidnapped and raped by Neofascist thugs associated with the carabinieri, police, in 1973) for farce, absurdist comedy, and for wild slapstick one-man improvisational shows.

This Methuen edition is quite good. It contains a detailed biographical chronology, a long scholarly essay on Fo’s use of farce (and how it differs, as genre, from comedy), his reliance on the old oral traditional storytellers (the fabulatori) of Northern Italy, and contains a thorough discussion of the strange political situation in the 1970’s “Italy of the mysteries”, the years of PD2 and Operation Gladio, in which CIA-funded Italian Neofascists vied with Red terrorists to undermine democratic (actually, Christian Democratic) governments in Rome. Finally, there are a set of contextual notes to the English translation, and a bibliography. All round, an excellent reader’s edition.

One thing that is interesting is that Fo did not consider himself avant-garde (like Ionescu or Beckett), but sought instead to connect himself with the popular culture of the Italian countryside – a culture of rude comedic farce, puppet shows, impersonations, fabulatori, etc., which he then connected with powerful and uncompromising political broadsides. In this way, he sought to rehabilitate the non-elitist culture of the ‘people’ in a Gramscian way.

Anyway – interesting material.

[مهسا · Rating 5 out of 5]

نطق داریو فو بعد از دریافت جایزه‌ی نوبل،بهترین ریویو برای این نمایشنامه‌ست که انتهای این نسخه از این کتاب نوشته‌شده و پیشنهاد می‌کنم حتی اگه نمایشنامه رو نمی‌خونید،نطق نویسنده رو بخونید.

پیام اصلی نمایشنامه: رسوایی،دارویی آرام‌بخش است که حکومت برای آرام‌کردن توده‌ها،مورداستفاده قرارمی‌دهد
من باب رسوایی(از متن کتاب):

... از محو کامل زد و بندهای کثیف سیاسی،چیزی عاید یه شهروند معمولی نمی‌شه.اون همین‌قدر که بدونه این‌جور آدما محکوم می‌شن یا پرده از روی رسوایی اونا برداشته‌میشه و مردم می‌تونن درباره‌ش حرف‌بزنن،راضی میشه. به تعبیر اون،همین چیزها آزادیِ مطلقه و دیگه دنیا بهشت برین شده،خداروشکر!
...این‌طور به‌نظر میرسه که حتی وقتی اصلا هیچ رسوایی هم وجود نداره،ایجاد اون ضروریه.چون شیوه‌ی خارق‌العاده‌ای برای حفظ قدرت از طریق ایجاد اطمینان برای ذهنیت آزرده‌شده‌ش توده‌هاست

من باب اصلاحات(بخشِ موردعلاقه‌م):

...اونا انقلاب می‌خوان،ما بهشون اصلاحات می‌دیم.اصلاحاتِ بی‌شمار.اصلا تو اصلاحات غرقشون می‌کنیم. یا درواقع اونا رو توی وعده و وعید اصلاحات غرق می‌کنیم،چون حتی اصلاحات واقعی رو هم هرگز به اونا نمی‌دیم

من باب دموکراسی:

+گروه‌های اطلاعاتی و آگاهی،ستون اصلی هر ملت متمدنی هستن
-و حتی بعضی از ملل غیرمتمدن
+بدون وجود سیستم اطلاعاتی دقیق،یه ملت آزاد ممکنه به ورطه‌ی عناصر محرک یا هرنوع جنبش افراطی سقوط کنه
-یا به ورطه‌ی هر انتخاباتی

[Leila · Rating 4 out of 5]

مرگ تصادفی یک آنارشیست، نمایشنامه‌ای سیاسی‌-‌‌اجتماعی و در قالب طنز است که داریو فو آن را در پی مرگ پینو پینلی نوشت، آنارشیستی که در بازداشت پلیس و طی بازجویی‌های درباره‌ی بمب گذاری که در آن هیچ نقشی نداشت، جانش را از دست داد.

بخش‌هایی از کتاب:

▪️ کمیسر ورزشی: عجب بدذات و لعنتیه این دنیا!
دیوانه: دنیا نه، حکومت.

▪️ می‌خوای حکم به نفع تو صادر شه باید پول خرج کنی. اونوقت همه چی به نفع تو تموم میشه. حالا می‌خوای به حقیقت سوگند بخوری یا نخوری.

▪️ اون‌ها خواهان انقلابند و ما بهشون اصلاحات تحویل میدیم. اون قدر هم تحویلشون میدیم که انقلاب رو فراموش کنن. در اصلاحات غرقشون می‌کنیم. یا بهتر بگم که غرقشون می‌کنیم در وعده‌های اصلاحات. چون حتی اون چیزی رو هم که می‌گیم هیچ وقت بهشون نمی‌دیم.

▪️ ما در اینجا در میان فساد شنا می‌کنیم و هرازگاهی از آبی که توش شناوریم، می‌خوریم و هیچ کس هم نمیاد واسه ما تعریف کنه که این آب چه مزه‌ای داره! مساله‌ی ما اینه که کسی توجّه نمی‌کنه.

پ.ن: داریو فو در سال ۱۹۹۷ برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات شد.
۹۹/۷/۲۶

[Ehsan'Shokraie' · Rating 4 out of 5]

محفل کتابچی ها:سومین جلسه

مرگ تصادفی یک آنارشیست:
داستانی که رایحه زشت آشنایی دارد..
داریو فو با طنزی کوبنده درون سیستم حکومت هایی مستبد را به ما نشان می دهد,ذهن و واقعیت افراد درون این سیستم ها..و همواره لبخندی تلخ اکنده از اگاهی بر لب خواننده فرود می اورد..

[Mohammed · Rating 4 out of 5]

مسرحية ممتعة تتميز بالحوارات السقراطية والسخرية اللاذعة وتسير على مبدأ استقاء الحكمة من أفواه المجانين.

المجنون الماكر يكشف لنا فساد رجال القانون والسياسة. يبدأ النقد على نطاق ضيق بفضح فرد واثنين ثم يتسع ليشمل المنظومة السياسية بأكملها. الفساد قد يطال الجميع بما في ذلك أقلام الصحافة، ولكل عذره. فهذا يفسد لتحقيق مكاسب وهذا لحماية نفسه وذلك لإرضاء العامة...إلخ.

على الرغم من أن الرواية تستخدم أسلوب الكوميديا المباشرة في بعض المقاطع، ربما إلى درجة الهزل، إلا أن الموضوع في غاية الجدية والمأساوية. فمن سيدافع عن حق الضحية الضعيفة عندما تصمت الأفواه؟ ربما سنحتاج في نهاية المطاف إلى مجانين ليس لديهم ما يخسرونه.

هذه المسرحية، على أنها كلاسيكية، إلا أنها من أحدث المسرحيات التي قرأت. أكون شاكراً لمن يرشح لي مسرحيات معاصرة تستحق القراءة.

[zahra haji · Rating 5 out of 5]

استحضرتني مقولة ممدوح عدوان عند قراءتي للمسرحية
"نحن في حاجة إلى الجنون لكشف زيف التعقل والجبن واللامبالاة"
وتنطبق هذه المقولة على شخصية ( الأبله ) وعلى الكاتب الذي ابتكرها
موت فوضوي صدفة..مسرحية تجمع ما بين التراجيديا والكوميديا ..مبنية
على احداث حقيقية وقعت في ايطاليا 1969 ..ثورية بامتياز
الشخصية الرئيسية في العمل شخصية ( الأبله ) المتعدد المواهب والشخصيات
من اظرف الشخصيات التي قابلتها بعالم القراءة وأكثرها جنونا وحكمة
مسرحية أقل ما يقال عنها أنها عبقرية

[Mohsen]

فوق العاده خوب بود اين نمايشنامه
انقدر لذت بخش و خوب هستش كه اصلا متوجه گذر زمان نميشيد موقع خوندنش...
عاالي بود ...

[Sepehr · Rating 4 out of 5]

یک طنزِ سیاسیِ حال بهم زنِ هوشیار.
چه وضع اسفبار آشنایی را این دلقک نوبلیست به تصویر کشید.

۱۴۰۰/۰۶/۲۸

[Heba · Rating 5 out of 5]

إن كانت هذه المسرحية تماهي حادثة حقيقية وتحاكيها ، فقد جاءت عبقرية، صادمة ومضحكة على نحو مأساوي ..!!!!!...

[Nahed.E · Rating 5 out of 5]

بلا أدني شك هذه المسرحية امتع كتاب قرأته هذا العام ....
القصة ، الحبكة ، الحوار .. لم اشعر بالملل لحظة واحدة ..
كنت انتظر لحظات الهدوء والفراغ بفارغ للصبر لأعود اليها ..
لو كنت اعلم هذا ما كنت تأخرت في قراءتها كل هذه المدة .. علي اية حال جميل ان تنتهي السنة بقراءة جميلة مثل هذه
هذا كل ما لدي .. لانه من الصعب للغاية ان اكتب ريفيو يصف كل هذه الروعة ... فقط اقول انني احببت شخصية المجنون جداااااا ..
صراحة لم اكن اريده ان يصمت (:

[Amaranta · Rating 4 out of 5]

Ho due confessioni da fare. La prima è che ammetto la mia ignoranza sul caso Pinelli. Quando successe non ero ancora nata e nonostante nella mia città ci sia un piccolo teatro d’avanguardia a lui dedicato, non ho mai pensato di documentarmi. La seconda è che con Dario Fo partivo molto prevenuta, per quell’idea di personaggio bislacco che lo accompagna e che mai mi è piaciuto.
Detto questo devo dire che sono rimasta piacevolmente colpita dallo scritto. Un dramma ironico in cui un matto sembra smascherare le malefatte e gli occultamenti effettuati dalla polizia nel caso della morte di Pinelli ( precipitato “ accidentalmente” da una finestra della questura di Milano il 15 dicembre del 1969).
Forse il matto è quello che meglio vede la verità in un mondo di savi con gli occhi bendati.

[Araz Goran · Rating 4 out of 5]

ما هذا الجنون الذي قرأته لتوي ؟؟؟
مسرحية من أغرب ما قرأت , داريو فو المضحك المبكي, المجنون , الساخر,البذيء, العجيب في أضحاكك من دون توقف طوال فترة المسرحية..

من قصة حقيقية والتي كانت موت أحد الفوضوين عن طريق أستجواب الشرطة, أستطاع فو أن ينسج هذه المسرحية العجيبة , أن يمرر فكرته السياسية بمسرحية ثرية جداً ومشوقة تتضمن رسائل إنسانية , وتعري إجرام الأجهزة الأمنية من خلال السخرية والتعبير عن مدى فداحة أجهزة القمع هذه في إرهاب المواطنين والتأثير على حرياتهم وآرائهم السياسية..


والشكر للأخت "ناهد" على تعريفي بهذه المسرحية المجنونة من خلال قرائتي لـ مراجعتها الراقية ..
وهذا هو رابط المراجعة :

https://www.goodreads.com/review/show...

[Amr Mohamed · Rating 5 out of 5]

أعتقد أن فضيحة مثل هذه هو ما نحتاجه ليشعر المواطن أنه يعيش فى دولة أفضل ، فى ظل عدالة أقل ظلماً ، طبعاً سيكون هذا كافياً وأكثر من كاف
الجمهور يطالب بعدالة حقيقية ؟ حسن علينا إذن أن ندبر أمرنا بحيث يقتنع بعدالة أقل ظلمأ بقليل ، العمال يصيحون أوقفوا الاستغلال المهين ، لذلك ندبر أمرنا بحيث يكون الاستغلال أقل ضراوة قليلاً ونحرص بصفة خاصة على ان يكفوا عن الاحساس بالمهانة ، دون أن يتوقف استغلالهم ، هم يريدون ألا يموتوا فى المصانع ...نزيد إذن بعض تدابير الأمن ونمنح بعض العلاوات للأرامل ، هم يريدون إلغاء نظام الطبقات ، سنتحري اذن التقليل من الفوارق أو نجعلها أقل ظهوراً وهو الأفضل

هم يريدون ثورة ؟ إذن نمنحهم إصلاحات الكثير من الإصلاحات نغرقهم فى الإصلاحات او الأفضل من ذلك نغرقهم فى وعود الإصلاح ، اما الإصلاحات ذاتها فلا نحققها أبداً ,,المواطن العادي لا يهمه أن تختفي القاذورات ..لا لا...يكفى أن يكون هناك من يندد بها وأن تحدث فضيحة وأن يمكنه التحدث بها ، هذه عنده الحرية الحقيقة وهذا هو خير عالم.. هاللوليا

مسرحية ساخرة أكثر من رائعة للكاتب داريو فو تتحدث عن مقتل فوضوي ظلماً فى ايطاليا مدعين انه ألقي نفسه من النافذة منتحراً اثناء التحقيق

تقييمي 4.5

[George K. · Rating 4 out of 5]

Θεατρικό έργο, που γράφτηκε με αφορμή την "αυτοκτονία" του αναρχικού σιδηροδρομικού υπαλλήλου Τζιουζέπε Πινέλι, ο οποίος εκπαραθυρώθηκε από τον τέταρτο όροφο ενός αστυνομικού τμήματος, μετά την σύλληψη του για την αιματηρή τρομοκρατική επίθεση στην Πιάτσα Φοντάνα, τον Δεκέμβριο του 1969. Ο Ντάριο Φο βρίσκει την ευκαιρία να σατιρίσει την πολιτική, αστυνομική και δικαστική διαφθορά, γράφοντας ένα αρκετά τρελό και ιδιαίτερα κωμικό θεατρικό έργο. Φυσικά το θέμα με το οποίο ασχολείται ο Φο μόνο αστείο δεν είναι, όμως με αυτό το έργο καταφέρνει να ελαφρύνει την κατάσταση και παράλληλα να πετάξει τις μπηχτές του για το διεφθαρμένο σύστημα της εποχής. Προτείνεται.

[Irou Li Cherry · Rating 5 out of 5]

Τρελός 5 ♥️
Ντάριο Φο 5*

[Sarah Far · Rating 4 out of 5]

«اونها خواهان انقلابند و ما بهشون اصلاحات تحویل میدیم.اونقدر تحویلشون میدیم که انقلابی رو فراموش کنن.در اصلاحات غرقشون میکنیم.یا بهتر بگم که غرقشون میکنیم در وعده های اصلاحات.چون حتی اون چیزی رو هم که میگیم هیچوقت بهشون نمیدیم»

مرگ تصادفی یک آنارشیست،یک اتفاق واقعیست که در ایتالیا رخ داد.
از این رو داریو فو، با این نمایشنامه طنز سیاسی-اجتماعی که شاهکار او محسوب میشود،چشمان ما را با این طنز به این بی عدالتی و فساد دستگاه ها باز میکند.
متن اصلی بارها توسط خود "فو" بازنویسی شد و آخرین بازنویسیَش در سال 2002 بوده.

البته من این کتاب را با ترجمه "جمشید کاویانی" و با یادداشتی از پسر نویسنده "یاکوپو.فو" در اکتبر سال 2017 خوانده ام.
که البته ترجمه خوب و روانی بود.

داریو فو برای این شاهکار در سال 1997، جایزه نوبل ادبیات را از آنِ خود کرد.

The noble prize in 1997/Dario Fo/Accidental death of an Anarchist


[image error]

[Helga · Rating 4 out of 5]

4.5

There is no greater equalizer than the stupidity of men- especially when those men have power.

Accidental Death of an Anarchist is an absurdist play in two acts, scrutinizing censorship, cover-ups, fascism, corruption of the authorities and political intrigues and machinations.

[Pavel Nedelcu · Rating 5 out of 5]

IL “MALORE ATTIVO”

“Morte accidentale di un anarchico” è una celebre commedia di Dario Fo, rappresentata per la prima volta nel 1970. La trama si basa sulla morte sospetta dell'anarchico Giuseppe Pinelli avvenuta durante un interrogatorio in questura nel 1969, inizialmente classificata come “malore attivo”.

Fo e il suo gruppo teatrale affrontarono oltre quaranta processi in Italia a causa dello spettacolo. Per evitare ulteriori problemi, Fo ambientò la storia negli Stati Uniti, ispirandosi a un caso simile accaduto a New York negli anni '20.

La commedia si basa su materiali come verbali di processi, articoli e interviste, evolvendo attraverso tre stesure dal 1970 al 1973 a seguito di nuove informazioni sul caso Pinelli. Questi materiali eterogenei tra loro vengono sfruttati in modo eccezionale in un continuum di colpi di scena e battute geniali inscenate, con la tecnica del teatro nel teatro, dal personaggio del Matto: il quale continua a travestirsi e imbrogliare chiunque abbia davanti.

Fo utilizza la storia di Pinelli come punto di partenza per esporre e criticare le ingiustizie, le manipolazioni e le contraddizioni presenti nella società e nelle istituzioni. La morte di Pinelli diventa quindi una metafora per esplorare temi più ampi legati al potere, alla corruzione, alla censura e alla repressione politica.

[Ahmed Oraby · Rating 5 out of 5]

نسخة أجمل للحقيقة، وأكثر جنونًا

[Kowsar Bagheri · Rating 4 out of 5]

درباره‌ی دردهایی که برای ما آشناست! جدا از اهمیت نمایشنامه که خوندن‌ش رو پیشنهاد می‌کنم، به نظرم پی‌نوشت نویسنده به لحاظ سیاسی و تاریخی از خود نمایشنامه هم به‌مراتب مهم‌تره!