What do you think?
Rate this book
Carlota, de vrouw die rozen at
Ze noemde zichzelf Carlota. Ze was de vrouw die rozen at. Carlota is beter gekend als Charlotte van België, dochter van koning Leopold I.
Ze was ook de vrouw die plichtsbewust haar lotsbestemming volgde, en een leven lang op zoek was naar liefde. Die denkt ze te vinden bij Maximiliaan, aartshertog van Oostenrijk. Samen met Max reist ze naar Mexico om daar als keizerin haar nieuwe rijk te dienen. Maar de revolutie woedt, het gevaar is overal en als ze de oorlog dreigen te verliezen, reist Carlota terug naar Europa, op zoek naar hulp. Daar wordt ze vooral geconfronteerd met verraad. Overtuigd dat iemand haar wil doden, gaat ze op zoek naar haar moordenaar.
Carlota, de vrouw die rozen at is een meeslepende, historische roman die ongrijpbare werelden opent: die van het koningshuis, van de adelstand, van het feeërieke Mexico, en van de menselijke geest die via eenzaamheid en verlangen flirt met de waanzin.
Ze was ook de vrouw die plichtsbewust haar lotsbestemming volgde, en een leven lang op zoek was naar liefde. Die denkt ze te vinden bij Maximiliaan, aartshertog van Oostenrijk. Samen met Max reist ze naar Mexico om daar als keizerin haar nieuwe rijk te dienen. Maar de revolutie woedt, het gevaar is overal en als ze de oorlog dreigen te verliezen, reist Carlota terug naar Europa, op zoek naar hulp. Daar wordt ze vooral geconfronteerd met verraad. Overtuigd dat iemand haar wil doden, gaat ze op zoek naar haar moordenaar.
Carlota, de vrouw die rozen at is een meeslepende, historische roman die ongrijpbare werelden opent: die van het koningshuis, van de adelstand, van het feeërieke Mexico, en van de menselijke geest die via eenzaamheid en verlangen flirt met de waanzin.
469 pages, Paperback
First published January 24, 2023
12 people are currently reading
291 people want to read
About the author
Kristien Dieltiens
46 books18 followersKristien Dieltiens kreeg een kunstzinnige en pedagogische opleiding. Zelf moeder van vijf kinderen werkt ze sinds 1974 intensief met kinderen, wat haar de inspiratie levert voor haar boeken.
Zij won in 2002 de Prijs van de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury met haar eerste jeugdroman, Olrac.
Kristien Dieltiens in de Nederlandstalige Wikipedia
Kristien Dieltiens in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Kristien Dieltiens bij uitgeverij Clavis
Kristien Dieltiens had an artistic and pedagogical training. A mother of five children, she works extensively with children since 1974, which gives her the inspiration for her books.
She won de Prijs van de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury (Prize of the Flemish Child and Youth Jury) in 2002 with her first youth novel, Olrac.
Zij won in 2002 de Prijs van de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury met haar eerste jeugdroman, Olrac.
Kristien Dieltiens in de Nederlandstalige Wikipedia
Kristien Dieltiens in de Digitale Bibliotheek voor de Nederlandse Letteren
Kristien Dieltiens bij uitgeverij Clavis
Kristien Dieltiens had an artistic and pedagogical training. A mother of five children, she works extensively with children since 1974, which gives her the inspiration for her books.
She won de Prijs van de Vlaamse Kinder- en Jeugdjury (Prize of the Flemish Child and Youth Jury) in 2002 with her first youth novel, Olrac.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 31 reviews
April 10, 2023
“Adiós, Mamá Carlota.
Adiós mi tierno amor”
Zingen ze in Mexico over Charlotte van België, de dochter van Koning Leopold maar ook de keizerin van Mexico. Vaarwel mama Carlota, Vaarwel mijn tere liefde. Voor mij als lezer is zowel het lied als de vrouw onbekend, maar er was een noodzaak om een boek over haar te schrijven volgens Kristien Dieltiens; “Dit boek is mijn vorm van eerherstel van een vrouw die nooit het respect en de bewondering heeft gekregen die ze heeft verdiend.”
Lees mijn volledige recensie van deze bijzondere leeservaring op www.booksandmacchiatos.com!
Adiós mi tierno amor”
Zingen ze in Mexico over Charlotte van België, de dochter van Koning Leopold maar ook de keizerin van Mexico. Vaarwel mama Carlota, Vaarwel mijn tere liefde. Voor mij als lezer is zowel het lied als de vrouw onbekend, maar er was een noodzaak om een boek over haar te schrijven volgens Kristien Dieltiens; “Dit boek is mijn vorm van eerherstel van een vrouw die nooit het respect en de bewondering heeft gekregen die ze heeft verdiend.”
Lees mijn volledige recensie van deze bijzondere leeservaring op www.booksandmacchiatos.com!
April 9, 2023
Ik kende Carlota al een beetje dankzij De Kakkewieten en hun fantastisch toneelstuk Mixico Impossible.
Maar ik begrijp het als je het nu in Keulen hoort donderen.
Ik doe een poging tot korte samenvatting:
Carlota, geboren Charlotte, was de zus van Leopold II, opperkeutel der Belgisch koningshuis. Ze verliest haar mama wanneer ze nog te jong is en ze groeit op (zoals dat meestal gaat bij koningskinderen) in een kille omgeving.
Enig lichtpuntje dat me eerlijk gezegd ook wel verraste; ze heeft zelf wat te zeggen over haar toekomstige echtgenoot. Vele mededingers ten spijt, kiest Charlotte, dolverliefd, voor Maximiliaan van Oostenrijk. Dat is, voor alle Sisilovers out there, de schoonbroer van Elisabeth von Beieren 👸🏻.
En dan begint de miserie. Max blijkt niet de romantische ziel te zijn waarover Charlotte zo vaak las in de boeken van haar maman. Hij is eerder van het type: "drie stoten en klaar". Wanneer zij en Max dan ook nog strategisch gezien, Mexico krijgen toebedeeld, lijkt hun noodlot vast te liggen.
Max is dan wel de Mexicaanse keizer, maar blinkt meer uit in afwezigheid door hypochondrie en door scheefpoeperij. Bovendien zitten de Mexicanen niet te wachten op Europese royalty en ze verliezen al snel de steun van Oostenrijk en Frankrijk.
Godzijdank kent Carlota (zo noemt ze zichzelf eens ze in Mexico is) toch een beetje romantiek in haar leven dankzij een kolonel die wel recht uit een roman lijkt te komen. Desalniettemin eindigt Carlota opgesloten in een kasteel in België, weggestopt voor het publiek.
Voor een uitgebreider relaas kan je terecht in dit prachtige boek van @kristien.dieltiens.
Ze behandelt het verhaal van Carlota, de zottin van Tervueren, met het respect dat Carlota al de hele tijd verdiende. Als lezer kan je enkel begrip hebben voor haar waanzin en denken: kind toch, je zou voor minder...
Dompel je onder in een tragisch stuk geschiedenis van België en Mexico. Je gaat het je niet beklagen.
Maar ik begrijp het als je het nu in Keulen hoort donderen.
Ik doe een poging tot korte samenvatting:
Carlota, geboren Charlotte, was de zus van Leopold II, opperkeutel der Belgisch koningshuis. Ze verliest haar mama wanneer ze nog te jong is en ze groeit op (zoals dat meestal gaat bij koningskinderen) in een kille omgeving.
Enig lichtpuntje dat me eerlijk gezegd ook wel verraste; ze heeft zelf wat te zeggen over haar toekomstige echtgenoot. Vele mededingers ten spijt, kiest Charlotte, dolverliefd, voor Maximiliaan van Oostenrijk. Dat is, voor alle Sisilovers out there, de schoonbroer van Elisabeth von Beieren 👸🏻.
En dan begint de miserie. Max blijkt niet de romantische ziel te zijn waarover Charlotte zo vaak las in de boeken van haar maman. Hij is eerder van het type: "drie stoten en klaar". Wanneer zij en Max dan ook nog strategisch gezien, Mexico krijgen toebedeeld, lijkt hun noodlot vast te liggen.
Max is dan wel de Mexicaanse keizer, maar blinkt meer uit in afwezigheid door hypochondrie en door scheefpoeperij. Bovendien zitten de Mexicanen niet te wachten op Europese royalty en ze verliezen al snel de steun van Oostenrijk en Frankrijk.
Godzijdank kent Carlota (zo noemt ze zichzelf eens ze in Mexico is) toch een beetje romantiek in haar leven dankzij een kolonel die wel recht uit een roman lijkt te komen. Desalniettemin eindigt Carlota opgesloten in een kasteel in België, weggestopt voor het publiek.
Voor een uitgebreider relaas kan je terecht in dit prachtige boek van @kristien.dieltiens.
Ze behandelt het verhaal van Carlota, de zottin van Tervueren, met het respect dat Carlota al de hele tijd verdiende. Als lezer kan je enkel begrip hebben voor haar waanzin en denken: kind toch, je zou voor minder...
Dompel je onder in een tragisch stuk geschiedenis van België en Mexico. Je gaat het je niet beklagen.
April 16, 2023
Carlota is het honderdste werk uit de pen van Kristien Dieltiens. Zij is een veelzijdige auteur met een divers oeuvre. Ze schrijft voor jong en oud, over uiteenlopende thema’s. Bovendien heeft ze reeds meerdere prijzen gewonnen zoals onder andere de Woutertje Pieterse prijs voor Kelderkind. Carlota gaat over prinses Charlotte van België, dochter van Leopold I, die in eigen land in de vergetelheid is geraakt.
Carlota beslist een brief te schrijven aan B. met rode inkt van haar eigen bloed. Hiervoor kerft ze met een naaischaartje in haar dijen. Ze beschrijft haar bedenkingen over iemand die haar wil vermoorden en vertelt ook haar levensverhaal. Hoewel ze prinses is en iedereen jaloers is op haar luxe leventje is ze niet gelukkig. Ze leeft namelijk in een liefdeloze gouden kooi waar alles bepaald wordt door haar afkomst en mannen. Nadat haar moeder sterft werd ze een knappe, jonge en begeerlijk vrouw, die nog in de liefde geloofde. Maar haar vader wilde een huwelijk die de banden met andere landen zou versterken. Zodoende moest zij trouwen met Maximiliaan de broer van niemand minder dan keizer Franz-Jozef I, die we allemaal wel kennen als echtgenoot van keizerin Sissi. Maximiliaan werd de marionet van Napoleon die hem naar Mexico gestuurde. Daar werd hij tot keizer gekroond. Dit was echter van korte tijd. Na nog geen drie jaar werd hij na de uitspraken van een krijgsraad geëxecuteerd.
Carlota keerde terug naar België, waar het steeds maar verder bergafwaarts ging met haar. Liefdeloos en alleen probeerde ze de dagen door te komen, waarbij haar broer Leopold II die ondertussen ook koning was geworden, alles voor haar besliste.
Kenmerkend aan het werk van Kristien Dieltiens is dat ze steeds goed voorbereid begint te schrijven aan haar verhalen. Om zich te kunnen inleven in het leven van prinses Charlotte heeft ze grondige research gedaan waarbij ze zelfs naar Mexico afgereisd om te zien waar de prinses destijds verbleef. Hoewel Carlota, de vrouw die rozen at een fictieve, historische roman is, is het grotendeels op feiten gebaseerd. Als we de Belgische geschiedenisboeken erbij nemen merken we dat er echter bitter weinig terug te vinden is over de prinses, hoewel ze zelfs even keizerin van Mexico was en daar nu nog steeds vereerd wordt. Dit kwam ik eerder ook tegen in het werk van Xu Feng Vergeet me. Zou dit iets typisch Vlaams zijn om de eigen helden niet te vereren? Onze Europese geschiedenis is niet alleen teveel gebaseerd op het koloniaal verleden, ook wordt deze hoofdzakelijk neergezet vanuit het mannelijk oogpunt. Kristien probeert dit laatste te doorbreken door Carlota zelf het verhaal te vertellen. Op deze manier krijg je als lezer een andere kijk op de geschiedenis.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn aan het hof, integendeel als vrouw word je door de mannen om je heen gedwongen om in een keurslijf te lopen. Dit kan leiden tot enige waanzin, zoals hier met Carlota. Volgens historische bronnen was de prinses zwakzinnig en dit heeft de auteur op een fantastische, intrigerende manier neergezet. Door de prinses zelf het verhaal te laten vertellen, kan de lezer de denkwijze van de prinses beter begrijpen. Het is alsof je binnenin haar ziel kan kijken. Je begrijpt ook veel beter de gevoelens van het hoofdpersonage en door wat deze gevoed worden. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven, wat ikzelf persoonlijk niet zo graag lees. Maar hier komt het uitstekend tot zijn recht.
Mijlpalen uit de geschiedenis worden uitgelicht, en belangrijke figuren zoals Frans-Jozef, Leopold I en Leopold II, Napoleon en Maximiliaan als nevenpersonages komen in een ander daglicht te staan. Je leeft mee met Carlota en krijgt een ander beeld van wat er achter de schermen van historische gebeurtenissen werkelijk gebeurde. Opmerkelijk vond ik het nawoord, waarbij de auteur zich excuseerde voor het koloniaal taalgebruik en ook een verklaring gaf dat dit nu eenmaal gebruikelijk was in de periode waarin dit verhaal zich afspeelt. Om het zo waarheidsgetrouw te maken kon zij niet anders. In veel andere werken over deze periode lijkt men dit niet erg te vinden en leeft men zich uit met dergelijke woordenschat. Het feit dat de auteur even tijd maakt om dit te vermelden vind ik respectvol!
Tot slot graag nog een kleine verwijzing naar de prachtige cover. Er prijkt een prachtig schilderij op van Olga Suvorova, Red Dancer III die je onmiddellijk doet dagdromen over een prinsessenleventje met prachtige jurken.
Carlota, de vrouw die rozen at is een hard verhaal, over een vrouw gevangen in een gouden kooi. Door de bijzondere invalshoek krijg je een inkijk in het harde leven van de vergeten prinses Charlotte. 4,5 sterren!
Carlota beslist een brief te schrijven aan B. met rode inkt van haar eigen bloed. Hiervoor kerft ze met een naaischaartje in haar dijen. Ze beschrijft haar bedenkingen over iemand die haar wil vermoorden en vertelt ook haar levensverhaal. Hoewel ze prinses is en iedereen jaloers is op haar luxe leventje is ze niet gelukkig. Ze leeft namelijk in een liefdeloze gouden kooi waar alles bepaald wordt door haar afkomst en mannen. Nadat haar moeder sterft werd ze een knappe, jonge en begeerlijk vrouw, die nog in de liefde geloofde. Maar haar vader wilde een huwelijk die de banden met andere landen zou versterken. Zodoende moest zij trouwen met Maximiliaan de broer van niemand minder dan keizer Franz-Jozef I, die we allemaal wel kennen als echtgenoot van keizerin Sissi. Maximiliaan werd de marionet van Napoleon die hem naar Mexico gestuurde. Daar werd hij tot keizer gekroond. Dit was echter van korte tijd. Na nog geen drie jaar werd hij na de uitspraken van een krijgsraad geëxecuteerd.
Carlota keerde terug naar België, waar het steeds maar verder bergafwaarts ging met haar. Liefdeloos en alleen probeerde ze de dagen door te komen, waarbij haar broer Leopold II die ondertussen ook koning was geworden, alles voor haar besliste.
Kenmerkend aan het werk van Kristien Dieltiens is dat ze steeds goed voorbereid begint te schrijven aan haar verhalen. Om zich te kunnen inleven in het leven van prinses Charlotte heeft ze grondige research gedaan waarbij ze zelfs naar Mexico afgereisd om te zien waar de prinses destijds verbleef. Hoewel Carlota, de vrouw die rozen at een fictieve, historische roman is, is het grotendeels op feiten gebaseerd. Als we de Belgische geschiedenisboeken erbij nemen merken we dat er echter bitter weinig terug te vinden is over de prinses, hoewel ze zelfs even keizerin van Mexico was en daar nu nog steeds vereerd wordt. Dit kwam ik eerder ook tegen in het werk van Xu Feng Vergeet me. Zou dit iets typisch Vlaams zijn om de eigen helden niet te vereren? Onze Europese geschiedenis is niet alleen teveel gebaseerd op het koloniaal verleden, ook wordt deze hoofdzakelijk neergezet vanuit het mannelijk oogpunt. Kristien probeert dit laatste te doorbreken door Carlota zelf het verhaal te vertellen. Op deze manier krijg je als lezer een andere kijk op de geschiedenis.
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn aan het hof, integendeel als vrouw word je door de mannen om je heen gedwongen om in een keurslijf te lopen. Dit kan leiden tot enige waanzin, zoals hier met Carlota. Volgens historische bronnen was de prinses zwakzinnig en dit heeft de auteur op een fantastische, intrigerende manier neergezet. Door de prinses zelf het verhaal te laten vertellen, kan de lezer de denkwijze van de prinses beter begrijpen. Het is alsof je binnenin haar ziel kan kijken. Je begrijpt ook veel beter de gevoelens van het hoofdpersonage en door wat deze gevoed worden. Het verhaal is in de ik-vorm geschreven, wat ikzelf persoonlijk niet zo graag lees. Maar hier komt het uitstekend tot zijn recht.
Mijlpalen uit de geschiedenis worden uitgelicht, en belangrijke figuren zoals Frans-Jozef, Leopold I en Leopold II, Napoleon en Maximiliaan als nevenpersonages komen in een ander daglicht te staan. Je leeft mee met Carlota en krijgt een ander beeld van wat er achter de schermen van historische gebeurtenissen werkelijk gebeurde. Opmerkelijk vond ik het nawoord, waarbij de auteur zich excuseerde voor het koloniaal taalgebruik en ook een verklaring gaf dat dit nu eenmaal gebruikelijk was in de periode waarin dit verhaal zich afspeelt. Om het zo waarheidsgetrouw te maken kon zij niet anders. In veel andere werken over deze periode lijkt men dit niet erg te vinden en leeft men zich uit met dergelijke woordenschat. Het feit dat de auteur even tijd maakt om dit te vermelden vind ik respectvol!
Tot slot graag nog een kleine verwijzing naar de prachtige cover. Er prijkt een prachtig schilderij op van Olga Suvorova, Red Dancer III die je onmiddellijk doet dagdromen over een prinsessenleventje met prachtige jurken.
Carlota, de vrouw die rozen at is een hard verhaal, over een vrouw gevangen in een gouden kooi. Door de bijzondere invalshoek krijg je een inkijk in het harde leven van de vergeten prinses Charlotte. 4,5 sterren!
April 29, 2024
Een historisch roman gebaseerd op het leven van Charlotte van België (1840-1927)
Een boek over het bewogen leven van Charlotte. Een eenzame, slimme vrouw maar tot waanzin gedreven……of was ze dat al?!
Dit boek is geschreven vanuit het gezichtspunt van Charlotte, wat daardoor een zeer indringend beeld geeft over trieste zaken waarmee zij in haar leven te maken krijgt.
Ten tijde van de periode met de ons al bekende namen als Leopold I van België, en later zijn zoon Leopold II, Keizer Frans-Jozef en zijn Sisi en zijn broer Maximiliaan, leefde en overleefde Charlotte.
Een verhaal over een Keizerin gevangen in een gouden kooi.
Zeer mooi en zwierig geschreven.
https://www.instagram.com/huubhoii?ig...
Een boek over het bewogen leven van Charlotte. Een eenzame, slimme vrouw maar tot waanzin gedreven……of was ze dat al?!
Dit boek is geschreven vanuit het gezichtspunt van Charlotte, wat daardoor een zeer indringend beeld geeft over trieste zaken waarmee zij in haar leven te maken krijgt.
Ten tijde van de periode met de ons al bekende namen als Leopold I van België, en later zijn zoon Leopold II, Keizer Frans-Jozef en zijn Sisi en zijn broer Maximiliaan, leefde en overleefde Charlotte.
Een verhaal over een Keizerin gevangen in een gouden kooi.
Zeer mooi en zwierig geschreven.
https://www.instagram.com/huubhoii?ig...
August 22, 2023
Een voor mij een onbekende voetnoot in de geschiedenis van vorstelijk België. De enige dochter van Leopold I, een vrouw met te veel karakter in een tijd en een omgeving waarin dit niet gepast was. Een speelbal van vorsten en ego’s die haar dan maar waanzinnig lieten verklaren om haar uit te schakelen.
Niet ongraag gelezen maar de schrijfstijl kon me niet helemaal bekoren.
Niet ongraag gelezen maar de schrijfstijl kon me niet helemaal bekoren.
July 12, 2023
Bij het zien van de schitterende cover van Carlota van Kristien Dieltiens wil je weten wie de vrouw op de cover is, waarom je haar gezicht niet helemaal ziet en wat haar achtergrondverhaal is. De kleding verraadt dat het verhaal zich afspeelt in lang vervlogen tijden. De titel maakt nieuwsgierig. Je krijgt met een vermoeden dat Carlota een synoniem is voor de naam Charlotte. De subtitel maakt je nog nieuwsgieriger naar het verhaal. Je wilt weten waarom Carlota rozen at.
Carlota van Kristien Dieltiens vertelt het levensverhaal van prinses Charlotte, de dochter van koning Leopold I en zus van koning Leopold II. Al op jonge leeftijd moet ze haar moeder verliezen en dat verlies draagt ze haar hele verdere leven mee. Als kind, en ook als jonge vrouw, probeerde ze zoveel mogelijk aandacht te krijgen van haar vader. Later dacht ze de liefde te vinden in Maximiliaan, aartshertog van Oostenrijk. Ze verhuizen op een gegeven moment naar Mexico om daar als keizerlijk paar hun nieuwe rijk te dienen, maar de revolutie woedt en het gevaar loert overal en als ze de oorlog dreigen te verliezen, reist Carlota terug naar Europa, waar haar een tegenvallende thuiskomst wacht. Carlota wordt geconfronteerd met verraad en is overtuigd dat iemand haar wil vermoorden.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2023/... .
Carlota van Kristien Dieltiens vertelt het levensverhaal van prinses Charlotte, de dochter van koning Leopold I en zus van koning Leopold II. Al op jonge leeftijd moet ze haar moeder verliezen en dat verlies draagt ze haar hele verdere leven mee. Als kind, en ook als jonge vrouw, probeerde ze zoveel mogelijk aandacht te krijgen van haar vader. Later dacht ze de liefde te vinden in Maximiliaan, aartshertog van Oostenrijk. Ze verhuizen op een gegeven moment naar Mexico om daar als keizerlijk paar hun nieuwe rijk te dienen, maar de revolutie woedt en het gevaar loert overal en als ze de oorlog dreigen te verliezen, reist Carlota terug naar Europa, waar haar een tegenvallende thuiskomst wacht. Carlota wordt geconfronteerd met verraad en is overtuigd dat iemand haar wil vermoorden.
Lees verder op https://surfingann.blogspot.com/2023/... .
February 8, 2023
Het is een van de bekendste doeken van Edouard Manet, L’Exécution de Maximilien, waarop te zien is hoe de Mexicaanse keizer Maximiliaan samen met twee van zijn generaals door een executiepeleton doodgeschoten wordt. Manet maakte het schilderij in 1868, een jaar na de feiten. Over Maximiliaan, de broer van de Oostenrijkse keizer Frans Jozef en de schoonbroer van diens vrouw Sisi, zijn er al verschillende boeken geschreven. Zijn verhaal, over de toch ietwat sullige en overbodige prins die door Napoleon III naar Mexico werd gestuurd om er een katholiek rijk te stichten en de protestantse Noord-Amerikanen op afstand te houden, spreekt immers tot de verbeelding. Zeker omdat het na drie jaar al eindigde in zijn dood aangezien de Mexicanen niet echt zaten te wachten op een Europese keizer. Dat Maximiliaan tijdens dat avontuur gesteund werd door zijn vrouw Charlotte, de dochter van de Belgische koning Leopold I, is veel minder bekend. En als er al iets over geweten is, dan gaat het niet veel verder dan dat Charlotte na de dood van haar man krankzinnig werd en een geüniformeerde pop in haar Tervurense kasteel had staan die ze Max noemde en waar ze iedere dag een vaas verse rozen bij plaatste. De Mexicaanse keizer was immers helemaal niet dood, ging het hardnekkige gerucht, hij verschool zich tot hij ongemerkt terug kon komen naar Europa. Charlotte, of keizerin Carlota zoals ze zich sinds haar Mexicaanse escapades liet noemen, geloofde dat maar al te graag.
Kristien Dieltiens dacht dat er meer te zeggen moest zijn over Carlota en dus las ze ongeveer alles wat los en vast zat over haar, reisde naar Triëst, waar de pas getrouwde Maximiliaan in 1856 het kasteel Miramare liet bouwen, en bezocht zelfs Mexico om er in de voetsporen van het keizerskoppel te treden. De historische roman Carlota, de vrouw die rozen at, meteen Dieltiens honderdste boek op vijfentwintig jaar tijd, vormt de neerslag van dit onderzoek.
Dieltiens heeft haar boek opgevat als een grote flashback, waarbij Carlota vanuit haar kasteel van Tervuren terugblikt op haar leven. Wat je te lezen krijgt, heeft ze met haar bloed geschreven - en soms ook wel met wat rode inkt, bekent ze. Iedere dag knipt ze immers met een gouden naaischaartje een stukje uit de huid van haar dij, waarna ze het bloed opvangt en begint te schrijven. Terugkeren naar het verleden is voor haar een vorm van automutilatie. Maar wel een noodzakelijke automutilatie, want ze stelt haar levensverhaal immers te boek voor de lange tijd onbekend blijvende B.
De kleine Charlotte werd, zoals het een koningskind betaamde, opgevoed om een rol te spelen, en omdat ze een meisje was, ging dat wel heel ver. Ze diende immers ooit in de voetsporen van haar moeder Louise-Marie van Orléans te treden, de dochter van de Franse koning die door Leopold toch eerder als een ornament dan als een echtgenote werd gezien en daarom verplicht was vijf keer per dag van toilet te veranderen. Het huwelijk van haar ouders was een zakelijke deal waar geen liefde aan te pas kwam, zag ze al gauw en dat wou ze zelf anders doen. Op haar zestiende werd ze voorgesteld aan een aantal mogelijke huwelijkskandidaten en werd ze verliefd op de acht jaar oudere Maximiliaan. Hij was een beetje een houten klaas, bekent ze, maar hij rook naar hout, amber en muskus, wat haar aan haar vader herinnerde wanneer die met de hond voor de haard zat. Mannen moesten naar vuur en hond ruiken, vond ze, liefst met een aardetoets op de achtergrond. Dat Maximiliaan even later met een lijst van 27 hoogstaande levensregels voor de dag kwam, nam hem helemaal voor haar in. En dus trouwden ze en merkte Charlotte tot haar scha en schande dat haar man die regels onophoudelijk aan zijn laars lapte. Hij stond helemaal niet gewillig tegenover België en de Belgen, zoals hij beloofd had. En wanneer het op huwelijkse trouw aankwam bleek hij al net zo erg als haar vader, wiens concubine in een open koets door Brussel reed, zodat de hele stad haar twee bastaards kon bewonderen. Maximiliaan hield van de vrouwtjes en bezorgde Charlotte bij een van zijn “drie stoten en klaar” een dijk van een syfilis. Pas jaren later, toen ze in Mexico een minnaar had, ontdekte de prinses dat ook een vrouw genot kon beleven aan seks.
Mexico bracht trouwens wel meer in haar naar boven. Geconfronteerd met de uitbuiting en achterstelling die er schering en inslag waren, verzette ze zich tegen de macht van de katholieke kerk en hield ze een pleidooi voor algemeen onderwijs, wat haar door de conservatieve kringen rond Maximiliaan niet altijd in dank werd afgenomen. Bovendien ontdekte ze al gauw dat Napoleon III haar man een flinke pad in de korf had gezet. Zijn kans op slagen was miniem en al na een paar weken trok de Fransman zijn handen van hem af, waarna een Belgisch vrijwilligersleger bestaande uit gelukszoekers en geweldenaars, gesteund door 6000 Oostenrijkers koers zette naar Centraal-Amerika om er orde op zaken te stellen, wat het natuurlijk alleen nog maar erger maakte.
Tien jaar geleden schreef Dieltiens Kelderkind, een breed uitgewerkte historische roman waarin ze Kaspar Hauser neerzette als een natuurlijk kind van Napoleon. In Carlota - die trouwens rozen eet omdat haar bonne-maman Joséphine de Beauharnais haar ooit zei dat dit de beste remedie is tegen verdriet - doet ze iets gelijkaardigs. Niet alleen maakt ze gebruik van dezelfde negentiende-eeuws aandoende bloemige stijl vol hyperbolen en verzuchtingen, ook hier is er een natuurlijk kind in het spel, en wel eentje waarmee het Belgische koningshuis liever meteen komaf maakt. Dat Leopold II zo gretig was om zijn zus gek te laten verklaren had dus niet alleen te maken met zijn gewetenloze gulzigheid en zijn grootheidswaanzin die ertoe leidden dat hij met haar geld allerhande monumenten en triomfbogen liet bouwen, tot zelfs het koloniaal museum toe dat op de plek verrees waar ooit het kasteel van Tervuren stond. Nee, in een proeve van victoriaanse dubbele moraal kon deze notoire schuinsmarcheerder het niet hebben dat zijn zus een kind zou grootbrengen.
Kristien Dieltiens dacht dat er meer te zeggen moest zijn over Carlota en dus las ze ongeveer alles wat los en vast zat over haar, reisde naar Triëst, waar de pas getrouwde Maximiliaan in 1856 het kasteel Miramare liet bouwen, en bezocht zelfs Mexico om er in de voetsporen van het keizerskoppel te treden. De historische roman Carlota, de vrouw die rozen at, meteen Dieltiens honderdste boek op vijfentwintig jaar tijd, vormt de neerslag van dit onderzoek.
Dieltiens heeft haar boek opgevat als een grote flashback, waarbij Carlota vanuit haar kasteel van Tervuren terugblikt op haar leven. Wat je te lezen krijgt, heeft ze met haar bloed geschreven - en soms ook wel met wat rode inkt, bekent ze. Iedere dag knipt ze immers met een gouden naaischaartje een stukje uit de huid van haar dij, waarna ze het bloed opvangt en begint te schrijven. Terugkeren naar het verleden is voor haar een vorm van automutilatie. Maar wel een noodzakelijke automutilatie, want ze stelt haar levensverhaal immers te boek voor de lange tijd onbekend blijvende B.
De kleine Charlotte werd, zoals het een koningskind betaamde, opgevoed om een rol te spelen, en omdat ze een meisje was, ging dat wel heel ver. Ze diende immers ooit in de voetsporen van haar moeder Louise-Marie van Orléans te treden, de dochter van de Franse koning die door Leopold toch eerder als een ornament dan als een echtgenote werd gezien en daarom verplicht was vijf keer per dag van toilet te veranderen. Het huwelijk van haar ouders was een zakelijke deal waar geen liefde aan te pas kwam, zag ze al gauw en dat wou ze zelf anders doen. Op haar zestiende werd ze voorgesteld aan een aantal mogelijke huwelijkskandidaten en werd ze verliefd op de acht jaar oudere Maximiliaan. Hij was een beetje een houten klaas, bekent ze, maar hij rook naar hout, amber en muskus, wat haar aan haar vader herinnerde wanneer die met de hond voor de haard zat. Mannen moesten naar vuur en hond ruiken, vond ze, liefst met een aardetoets op de achtergrond. Dat Maximiliaan even later met een lijst van 27 hoogstaande levensregels voor de dag kwam, nam hem helemaal voor haar in. En dus trouwden ze en merkte Charlotte tot haar scha en schande dat haar man die regels onophoudelijk aan zijn laars lapte. Hij stond helemaal niet gewillig tegenover België en de Belgen, zoals hij beloofd had. En wanneer het op huwelijkse trouw aankwam bleek hij al net zo erg als haar vader, wiens concubine in een open koets door Brussel reed, zodat de hele stad haar twee bastaards kon bewonderen. Maximiliaan hield van de vrouwtjes en bezorgde Charlotte bij een van zijn “drie stoten en klaar” een dijk van een syfilis. Pas jaren later, toen ze in Mexico een minnaar had, ontdekte de prinses dat ook een vrouw genot kon beleven aan seks.
Mexico bracht trouwens wel meer in haar naar boven. Geconfronteerd met de uitbuiting en achterstelling die er schering en inslag waren, verzette ze zich tegen de macht van de katholieke kerk en hield ze een pleidooi voor algemeen onderwijs, wat haar door de conservatieve kringen rond Maximiliaan niet altijd in dank werd afgenomen. Bovendien ontdekte ze al gauw dat Napoleon III haar man een flinke pad in de korf had gezet. Zijn kans op slagen was miniem en al na een paar weken trok de Fransman zijn handen van hem af, waarna een Belgisch vrijwilligersleger bestaande uit gelukszoekers en geweldenaars, gesteund door 6000 Oostenrijkers koers zette naar Centraal-Amerika om er orde op zaken te stellen, wat het natuurlijk alleen nog maar erger maakte.
Tien jaar geleden schreef Dieltiens Kelderkind, een breed uitgewerkte historische roman waarin ze Kaspar Hauser neerzette als een natuurlijk kind van Napoleon. In Carlota - die trouwens rozen eet omdat haar bonne-maman Joséphine de Beauharnais haar ooit zei dat dit de beste remedie is tegen verdriet - doet ze iets gelijkaardigs. Niet alleen maakt ze gebruik van dezelfde negentiende-eeuws aandoende bloemige stijl vol hyperbolen en verzuchtingen, ook hier is er een natuurlijk kind in het spel, en wel eentje waarmee het Belgische koningshuis liever meteen komaf maakt. Dat Leopold II zo gretig was om zijn zus gek te laten verklaren had dus niet alleen te maken met zijn gewetenloze gulzigheid en zijn grootheidswaanzin die ertoe leidden dat hij met haar geld allerhande monumenten en triomfbogen liet bouwen, tot zelfs het koloniaal museum toe dat op de plek verrees waar ooit het kasteel van Tervuren stond. Nee, in een proeve van victoriaanse dubbele moraal kon deze notoire schuinsmarcheerder het niet hebben dat zijn zus een kind zou grootbrengen.
December 20, 2023
Een diepe duik in het ongekende verhaal van prinses Charlotte, dochter van Leopold I.
Het boek is een enorme klepper! Het verhaal bleef me zeker wel boeien, enkel had het hier en daar wel wat korter gemogen.
Het boek is een enorme klepper! Het verhaal bleef me zeker wel boeien, enkel had het hier en daar wel wat korter gemogen.
September 2, 2024
Ongelooflijk krachtig en prachtig!
August 15, 2025
Ik hield echt niet van de schrijfstijl, die vaak agressief aanvoelde. Jammer... Ik had het boek echt graag beter gevonden.
June 30, 2023
Carlota, de vrouw die rozen at
Kristien Dieltiens
Aantal Pagina's: 471
Publicatiejaar: 2023
Uitgever(s): Borgerhoff & Lamberigts
—
Charlotte van België, de dochter van Leopold I, ging de geschiedenis in als de krankzinnige vrouw van de keizer van Mexico. Kristien Dieltiens schreef over deze te weinig gekende vrouw haar honderdste boek.
Na een grondige resaerch en aanwijzingen en hulp van haar Mexicaanse schoondochter wist Kristien na zes jaar Charlotte-( Carlotta- Carlota) te doorgronden en haar een ‘visuele’ stem te geven in een bijzonder mooie bio fictie.
Ze kreeg een degelijke opvoeding vol literatuur en studie. Maar toch had ze wel een trieste kindertijd. Haar maman die ze zo adoreerde stierf jong en hoe ze ook hunkerde naar de genegenheid van haar vader hij sloot zich af voor haar en met haar broers had ze ook geen al te goede relatie! Wanneer de prinses in 1856 tijdens een receptie in het koninklijk paleis te Brussel toevallig de Oostenrijkse aartshertog Maximiliaan (1832-1867) ontmoet, wordt ze op slag hopeloos verliefd op hem. Een huwelijk laat niet lang op zich wachten. Op 27 juli 1857, Charlotte is pas zeventien jaar oud, geven ze elkaar het jawoord. Het kersverse echtpaar vestigt zich in het Italiaanse Milaan waar Maximiliaan als jongere broer van keizer Frans Jozef I, onderkoning is van Lombardije en Venetië.
Charlotte trachtte haar man te ondersteunen in diens pogingen om deze Italiaanse gewesten voor het Oostenrijkse keizerrijk te behouden. In 1859 onthief Frans Jozef zijn broer evenwel van zijn functie, waarna het paar zich vestigde in het kasteel Miramare nabij Triëst.
Daar werd Maximiliaan, vooral op aandringen van de Franse keizer Napoleon III, de keizerskroon van Mexico, waar hij een marionettenkeizerrijk had weten te vestigen, aangeboden. In 1864 aanvaardde Maximiliaan dit aanbod.
Charlotte – die in Mexico bekend zou worden als keizerin Carlota – en Maximiliaan gingen wonen in het paleis in Chapultepec. Waar het Maximiliaan ging om goed te kunnen regeren over zijn onderdanen was Charlotte meer geïnteresseerd in de grandeur van het keizerrijk. Charlotte stak veel tijd in de hofhouding, het organiseren van bals en haar inzet als keizerin voor onderwijs en gelijkberechtiging van het gewone volk.
Heel wat Mexicanen, aangespoord door Benito Juarez (1806-1872), erkenden Maximiliaan niet als hun keizer en zien in hem enkel een stroman van Napoleon III die met een troepenmacht het land bezet. Het wordt al vrij snel duidelijk dat Maximiliaan zich enkel kan handhaven dankzij de steun van dit Franse bezettingsleger.
Als in april 1865 generaal Robert E. Lee na zijn nederlaag bij Appomattox de overgave ondertekent van het zuidelijk confederaal leger komt daarmee een einde aan de Amerikaanse Burgeroorlog. Kort daarna beginnen de Verenigde Staten massaal de opstandige troepen van Juarez te bewapenen. Hierop besluit Napoleon III om zijn soldaten uit Mexico terug te trekken en bezegelt zo indirect het lot van Maximiliaan.
Intussen is Charlotte naar Europa afgereisd om steun te vragen voor de precaire situatie waarin haar echtgenoot Maximiliaan verkeert. Overal waar ze aanklopt vangt ze evenwel bot. Napoleon III ligt al enige tijd in conflict met Pruisen en ziet geen heil om een oorlog te gaan uitvechten in het verre Mexico. Ook het Oostenrijkse Hof weigert om militair tussenbeide te komen. Vertwijfelt richtte Charlotte zich uiteindelijk voor hulp tot paus Pius IX, maar die is al evenmin bereid om in te grijpen. Als ze beseft dat niemand op haar smeekbeden voor steun zal ingaan, trekt ze zich verbitterd en vol wanhoop terug op haar landgoed in Miramare.
In Triëst werd de keizerin, die inmiddels 'helemaal van de wereld' was, opgevangen. Ze zou haar man nooit meer terugzien.
Ondertussen, in 1867, verging het haar echtgenoot nog slechter. De keizer zelf werd verslagen en meedogenloos ter dood veroordeeld.
Er werd besloten Charlotte te sparen en te behoeden voor dit nieuws; het personeel mocht niet rouwen zodat de keizerin geen argwaan zou krijgen. Een maand later liet koning Leopold II van België zijn zus naar Laken terugkomen. Ondertussen bleef de keizerin in een kunstmatige roes, niet wetende van de gebeurtenissen. Pas na zeven maanden kreeg ze het nieuws te horen, hetgeen haar geestestoestand niet verbeterde.
De keizerin kreeg vlagen van hysterie en woede, afgewisseld met heldere momenten. Volgens sommigen bleef zij tot haar dood volhouden keizerin van Mexico te zijn. Haar bruidsjurk, verlepte bloemen en een gevederd Mexicaans afgodsbeeld hingen bij haar aan de muur. Volgens berichten bracht ze haar dagen door in gesprek gewikkeld met een levensgrote pop gekleed in een keizerlijk gewaad.Zij sprak deze pop aan met 'Max' en beweerde dat hij het hart van Maximiliaan bezat. Haar achterdocht en argwaan, haar geloof in voortekenen, de waanideeën over vergiftigd voedsel, spinnen en schorpioenen, zijn steeds weerkerende elementen.
Uiterst belangrijk zijn daarbij de rozen als blijvende band met haar moeder, maman, ze blijft haar rozengeur zoeken, en op raad van bonne maman eet ze de knoppen.
De koning oordeelde dat ze niet in Laken kon blijven en stuurde haar naar het Paviljoen van Tervuren, het vroegere zomerpaleis van de prins van Oranje, onder toezicht van Antoine Hart. Op 3 maart 1879 brandde het paviljoen van Tervuren af. Hart redde de keizerin, die de ernst van de zaak niet besefte. Daarna verhuisde Charlotte met haar hofhouding naar het Kasteel Bouchout te Meise, waar zij tot haar dood bleef wonen.
De keizerin overleed op hoge leeftijd. Ze werd begraven in de Koninklijke Crypte van Laken. Haar graf is in de Prinsenkapel, naast de grote crypte waar haar vader en broer zijn bijgezet.
Kristien Dieltens heeft via haar vele opzoekwerk een eigen beeld van Carlota gevormd.
De tijdsgeest krijgt sfeer en kleur in gedetailleerde en herhaalde beschrijvingen van kledij en interieurs. Zoals gewoonlijk schildert de auteur met woorden en weet daardoor van dit boek een uiterst aangename en kleurrijke leeservaring te maken.
October 20, 2024
Sterk verhaal, goed boek. Het zijn best veel pagina’s maar daar lees je zo doorheen. Een interessant historisch roman.
December 4, 2023
Groot was mijn verrassing toen Carlota van Kristien Dieltiens over ons eigen koningshuis gaat. Of tenminste het gedeelte bewoond door Charlotte van België, de dochter van Leopold I die blijkbaar - als men ervan mag uitgaan dat het boek historisch accuraat is - met heel wat problemen te kampen had.
Charlotte eet rozen. Dat is dan ook de ondertitel van het boek. Niet zo vreemd, rozen eten. Zeker niet in die tijd. Rozen. Klaprozen. Papaver. Opium. Verdoving. Charlotte kan het wel gebruiken.
Charlotte is een vrouw op zoek naar liefde. Als jonge prinses fantaseert ze over romantiek en passie, maar in de wereld van het blauwe bloed zijn huwelijken eerder politiek en economisch getint. Als ze gekoppeld wordt aan de broer van keizer Frans Jozef van Oostenrijk, wil ze er volledig voor gaan. Maar Max stelt haar teleur, en het liefdesspel blijft een automatisme, iets dat MOET gebeuren om nazaten te kweken. Niks passie en romantiek, Carlota wordt gedegradeerd tot kweekmachine. En dan mislukt zelfs dat nog.
Charlotte vertelt haar verhaal in brieven aan een onbekende B. die ze schrijft door haar eigen bloed als inkt te gebruiken. Ze is paranoïde, overtuigt dat mensen haar dood willen. Allerlei complottheorieën rijzen in haar op wanneer haar favoriete schaartje in de vorm van een kraanvogel verdwijnt. Ze krijgt een nieuwe dienstbode cadeau van haar broer Leopold II, die de plaats van haar favoriete meid Destina inneemt. Destina, die ook plots verdwijnt. Maar na verloop van tijd begin je jezelf af te vragen of ze sowieso al niet ingebeeld was.
Charlotte doet haar levensverhaal uit de doeken, en in het begin is het best tof om te lezen. Ze is niet op haar mondje gevallen, ze aarzelt niet om de waarheid over andere mensen te zeggen en strooit met beledigingen in het rond. Maar vanaf het deel dat ze in Mexico terecht komt, begon mijn aandacht wat te verwateren. Er is een stuk kennis van de geschiedenis die ik mis om het allemaal goed te kunnen plaatsen. Napoleon passeert heel vaak de revue. Er breekt revolutie uit. De keizer wordt gefusilleerd, en Carlota vertrekt terug naar Europa om de paus om hulp te vragen, zonder zich bewust te zijn van het tragische lot van haar echtgenoot. Terug thuis wordt ze echter opgesloten. Ze verklaren haar waanzinnig, en zo komt ze in de situatie terecht waarin ze haar verhaal wil neerschreven, terwijl ze zichzelf snijdt en kastijdt als boetedoening, alsof alles haar persoonlijke fout is.
Het is een tragisch, soms ook grappig boek, een fictieve versie van wat er in het hoofd van Charlotte hád kunnen doorgaan. Maar zonder kennis van zaken ben ik bang dat er teveel informatie door de mazen van het net glipt om het echt een voldoend stuk literatuur te noemen.
Charlotte eet rozen. Dat is dan ook de ondertitel van het boek. Niet zo vreemd, rozen eten. Zeker niet in die tijd. Rozen. Klaprozen. Papaver. Opium. Verdoving. Charlotte kan het wel gebruiken.
Charlotte is een vrouw op zoek naar liefde. Als jonge prinses fantaseert ze over romantiek en passie, maar in de wereld van het blauwe bloed zijn huwelijken eerder politiek en economisch getint. Als ze gekoppeld wordt aan de broer van keizer Frans Jozef van Oostenrijk, wil ze er volledig voor gaan. Maar Max stelt haar teleur, en het liefdesspel blijft een automatisme, iets dat MOET gebeuren om nazaten te kweken. Niks passie en romantiek, Carlota wordt gedegradeerd tot kweekmachine. En dan mislukt zelfs dat nog.
Charlotte vertelt haar verhaal in brieven aan een onbekende B. die ze schrijft door haar eigen bloed als inkt te gebruiken. Ze is paranoïde, overtuigt dat mensen haar dood willen. Allerlei complottheorieën rijzen in haar op wanneer haar favoriete schaartje in de vorm van een kraanvogel verdwijnt. Ze krijgt een nieuwe dienstbode cadeau van haar broer Leopold II, die de plaats van haar favoriete meid Destina inneemt. Destina, die ook plots verdwijnt. Maar na verloop van tijd begin je jezelf af te vragen of ze sowieso al niet ingebeeld was.
Charlotte doet haar levensverhaal uit de doeken, en in het begin is het best tof om te lezen. Ze is niet op haar mondje gevallen, ze aarzelt niet om de waarheid over andere mensen te zeggen en strooit met beledigingen in het rond. Maar vanaf het deel dat ze in Mexico terecht komt, begon mijn aandacht wat te verwateren. Er is een stuk kennis van de geschiedenis die ik mis om het allemaal goed te kunnen plaatsen. Napoleon passeert heel vaak de revue. Er breekt revolutie uit. De keizer wordt gefusilleerd, en Carlota vertrekt terug naar Europa om de paus om hulp te vragen, zonder zich bewust te zijn van het tragische lot van haar echtgenoot. Terug thuis wordt ze echter opgesloten. Ze verklaren haar waanzinnig, en zo komt ze in de situatie terecht waarin ze haar verhaal wil neerschreven, terwijl ze zichzelf snijdt en kastijdt als boetedoening, alsof alles haar persoonlijke fout is.
Het is een tragisch, soms ook grappig boek, een fictieve versie van wat er in het hoofd van Charlotte hád kunnen doorgaan. Maar zonder kennis van zaken ben ik bang dat er teveel informatie door de mazen van het net glipt om het echt een voldoend stuk literatuur te noemen.
July 31, 2024
Het verhaal van Maximiliaan en Carlota, het fiasco in Mexico, de waanzin van Carlota na de dood van haar Maximiliaan, de verborgen geschiedenis, een koninklijk schandaal… Het is verbazingwekkend dat het tragische verhaal van België’s meest tot de verbeelding sprekende prinses bij ons nooit eerder in een roman gegoten werd.
Het noodlot van Carlota achtervolgt me sinds ze voor het eerst opdook als spook in mijn ultieme cultboek Under the Volcano. Ik ontmoette ze toen ik zelf Cuernavaca bezocht, later opnieuw in het magische Miramare in het trieste Triëst en in het donkere kasteel in Meise. Er is het beroemde doek dat Manet schilderde over de executie van Maximiliaan. In Mexico talloze verhalen en liedjes, maar bij ons bleef het stil.
Kristien Dieltiens geeft Carlota een stem. Alle hulde daarvoor. In haar nawoord duidt ze het ontstaan van de roman, de research die ze daarvoor deed en waar ze toch even afweek van de feiten.
Carlota wordt neergezet als een personage van vlees en bloed. Haar lot is de tragedie van haar tijd. Haar seksuele onwetendheid, haar dromen en verlangens, haar paranoia. Dieltiens houdt zich niet in en dat levert een boeiende, persoonlijke en bij wijlen zelfs strijdvaardige roman op.
De beeldspraak is bloemrijk, maar soms een beetje erover. Het lijkt alsof de schrijfster soms niet kan kiezen tussen de vele mooie beelden die ze bedacht heeft en ze dan maar allemaal neerpent. Maar dat is slechts een stilistische voetnoot bij deze erg verdienstelijke, vlotlezende en boeiende roman. Ondanks de tragiek is dit uitstekende vakantielectuur. Een aanrader!
Het noodlot van Carlota achtervolgt me sinds ze voor het eerst opdook als spook in mijn ultieme cultboek Under the Volcano. Ik ontmoette ze toen ik zelf Cuernavaca bezocht, later opnieuw in het magische Miramare in het trieste Triëst en in het donkere kasteel in Meise. Er is het beroemde doek dat Manet schilderde over de executie van Maximiliaan. In Mexico talloze verhalen en liedjes, maar bij ons bleef het stil.
Kristien Dieltiens geeft Carlota een stem. Alle hulde daarvoor. In haar nawoord duidt ze het ontstaan van de roman, de research die ze daarvoor deed en waar ze toch even afweek van de feiten.
Carlota wordt neergezet als een personage van vlees en bloed. Haar lot is de tragedie van haar tijd. Haar seksuele onwetendheid, haar dromen en verlangens, haar paranoia. Dieltiens houdt zich niet in en dat levert een boeiende, persoonlijke en bij wijlen zelfs strijdvaardige roman op.
De beeldspraak is bloemrijk, maar soms een beetje erover. Het lijkt alsof de schrijfster soms niet kan kiezen tussen de vele mooie beelden die ze bedacht heeft en ze dan maar allemaal neerpent. Maar dat is slechts een stilistische voetnoot bij deze erg verdienstelijke, vlotlezende en boeiende roman. Ondanks de tragiek is dit uitstekende vakantielectuur. Een aanrader!
January 13, 2024
Carlota, ofwel prinses Charlotte van België, is de dochter van koning Leopold I en dus ook de zus van koning Leopold II. Ze trouwt met Maximiliaan, de aartshertog van Oostenrijk, maar hoewel dit huwelijk voor haar uit liefde gesloten werd, is het niet wat ze ervan verwacht had. Toch blijft ze hem liefhebben, zelfs tot na zijn dood.
Carlota en Max reizen na hun huwelijk samen naar Mexico om daar hun nieuwe keizerrijk te dienen. Ook dit loopt niet zoals verwacht en Carlota keert eerder terug naar Europa om hulp en steun te zoeken. Vanaf dat moment gaat het eigenlijk alleen maar bergaf met de gezondheid van Carlota, vooral op geestelijk vlak. Ze had altijd al last van waanideeën, maar vanaf dan is ze er ook van overtuigd dat iemand haar wil vermoorden.
.
Het verhaal wordt grotendeels verteld door Carlota zelf, een nogal onbetrouwbare ik-verteller. Je krijgt als lezer inzicht in haar hoofd en gedachten waardoor je wordt meegesleurd in haar waanideeën en dus vaak ook niet meer weet wat nu echt is en wat niet.
.
Het was in eerste instantie de prachtige kaft die mijn aandacht trok, maar toen ik las dat Carlota een historische roman is, was ik helemaal overtuigd. Dat is toch een genre waar ik een zwak voor blijk te hebben.
.
Dit voor mij onbekende verhaal uit de geschiedenis van het Belgische koningshuis heeft me zeer aangenaam verrast. De auteur is erin geslaagd om het op een heel luchtige en vlotte manier neer te pennen, waardoor het een zeer leesbaar boek is geworden, dat volgens mij door een breed publiek gesmaakt zal worden.
Carlota en Max reizen na hun huwelijk samen naar Mexico om daar hun nieuwe keizerrijk te dienen. Ook dit loopt niet zoals verwacht en Carlota keert eerder terug naar Europa om hulp en steun te zoeken. Vanaf dat moment gaat het eigenlijk alleen maar bergaf met de gezondheid van Carlota, vooral op geestelijk vlak. Ze had altijd al last van waanideeën, maar vanaf dan is ze er ook van overtuigd dat iemand haar wil vermoorden.
.
Het verhaal wordt grotendeels verteld door Carlota zelf, een nogal onbetrouwbare ik-verteller. Je krijgt als lezer inzicht in haar hoofd en gedachten waardoor je wordt meegesleurd in haar waanideeën en dus vaak ook niet meer weet wat nu echt is en wat niet.
.
Het was in eerste instantie de prachtige kaft die mijn aandacht trok, maar toen ik las dat Carlota een historische roman is, was ik helemaal overtuigd. Dat is toch een genre waar ik een zwak voor blijk te hebben.
.
Dit voor mij onbekende verhaal uit de geschiedenis van het Belgische koningshuis heeft me zeer aangenaam verrast. De auteur is erin geslaagd om het op een heel luchtige en vlotte manier neer te pennen, waardoor het een zeer leesbaar boek is geworden, dat volgens mij door een breed publiek gesmaakt zal worden.
July 30, 2023
Een boek dat ik mee naar huis nam omdat ik de titel en de kaft bijzonder vond en ook omdat ik eerlijk gezegd heel weinig echt weet over de jonge vrouw die plots van Europa naar Mexico vertrok. Een heel bijzonder boek dat hier en door misschien wel wat bokkesprongen maakt en je soms even weer alles op een rijtje moet proberen te zetten. Zeker een roman die de kant van een verhaal vertelt waar ik heel weinig over heb geleerd op de schoolbanken. Dieltiens slaagt er bijzonder goed in om de psyche van Carlote en het leven aan een koninklijk (keizerlijk) hof weer te geven. Plus aan zoveel dingen is op te merken dat er veel research aan vooraf is gegaan. Wel niet een boek dat je gemakkelijk op 1 dag uitleest en ook niet het boek dat je gaat meesleuren in een 'beachbag' of reiskoffer, eerder iets om thuis met warme chocolademelk met een toefje slagroom en een stukje Carlota De Lémon te lezen. Een boek waar je het warm en koud van krijgt.
October 14, 2024
Ik ben dol op de historische boeken en de schrijfstijl van Kristien Dieltiens, en zo ook op dit boek. Mijn verwachting dat het weer een jeugdboek zou zijn, klopte geloof ik niet :')
De geschiedenis van Carlota is heel fascinerend, ik ben dan ook extra blij dat Kristien onderzoek naar haar en haar verblijfplaatsen heeft gedaan, en deze roman geschreven heeft. Ik weet alleen niet zeker of ik het er mee eens ben dat dit een eerherstel is... de waanzin (en het racisme van die tijd) zijn al snel behoorlijk heftig, waardoor de aandacht voor haar goede werken toch nog minimaal voelde. Desalniettemin, een fantastisch verhaal over een in Europa onderbelichte historische figuur, die in een zeer ongemakkelijke positie leefde.
P.s. complimenten ook voor hoe Leopold II, ook in zijn jongere jaren, constant wordt afgeschilderd als het vuil stuk vreten dat hij was.
De geschiedenis van Carlota is heel fascinerend, ik ben dan ook extra blij dat Kristien onderzoek naar haar en haar verblijfplaatsen heeft gedaan, en deze roman geschreven heeft. Ik weet alleen niet zeker of ik het er mee eens ben dat dit een eerherstel is... de waanzin (en het racisme van die tijd) zijn al snel behoorlijk heftig, waardoor de aandacht voor haar goede werken toch nog minimaal voelde. Desalniettemin, een fantastisch verhaal over een in Europa onderbelichte historische figuur, die in een zeer ongemakkelijke positie leefde.
P.s. complimenten ook voor hoe Leopold II, ook in zijn jongere jaren, constant wordt afgeschilderd als het vuil stuk vreten dat hij was.
March 8, 2023
Het boek geeft je niet alleen een inkijk in een interessante periode uit onze vaderlandse geschiedenis maar ook en vooral in het dramatische leven en de psychologie van een dochter van onze eerste koning. De informatie is net zo belangrijk als de psychologie. De waanzin en de angsten van Charlotte zijn meesterlijk beschreven, zodat je niet anders kan dan met haar meeleven. Goed nawoord met een mooie verantwoording van de auteur ook.
April 29, 2023
Prachtig boek! Aan de hand van het (fictieve) persoonlijke relaas van Prinses Charlotte kom je meer te weten over deze vrouw en een stukje Belgische geschiedenis. Schrijnend en intiem verhaal dat je niet onberoerd laat. Een mooie ode aan deze voor mij voordien onbekende vrouw. Zeer goed geschreven, leest als een trein. Ik ga zeker op zoek nr ander werk van deze auteur!
June 6, 2023
Wauw.
Ik heb dit boek van begin tot het einde met veel aandacht gelezen. Charlotte Van België en ikzelf hebben veel meer gemeen dan enkele onze naam. Dit is het perfecte eerherstel. Dit is wat Carlota verdiend!
De auteur sleept je meer door Europa en over de zee naar Mexico en je blijft lezen met open mond.
Ik heb dit boek van begin tot het einde met veel aandacht gelezen. Charlotte Van België en ikzelf hebben veel meer gemeen dan enkele onze naam. Dit is het perfecte eerherstel. Dit is wat Carlota verdiend!
De auteur sleept je meer door Europa en over de zee naar Mexico en je blijft lezen met open mond.
June 9, 2025
Een historische roman over prinses Charlotte, dochter van koning Leopold I. Moest eerst wat wennen aan de schrijfstijl. Maar het onwaarschijnlijke en voor mij onbekende verhaal van deze prinses boeide me tijdens het lezen meer en meer. Hoe een prinses in die periode heel wat kon lijden. Ik kende de schrijfster niet. Ga zeker nog meer lezen van haar.
July 19, 2023
Een stukje vergeten geschiedenis van België. Een echte eye opener over de taak van de vrouw in een koningshuis. Gruwelijk.
Maar heel mooi in verteld wie Charlotte van België was en wat ze heeft betekend.
Maar heel mooi in verteld wie Charlotte van België was en wat ze heeft betekend.
October 9, 2024
Bedankt Kristien om dit boek te schrijven! Eerherstel voor een vrouw die opgroeide onder doctrine en in een akelig keurslijf. Wat zou Carlota nu kunnen realiseren als ze de kans kreeg haar talenten echt te benutten en een steunende omringing had in plaats van een gouden kooi.
April 12, 2023
Dit boek werpt het licht op een onbekender maar interessant deel van de Belgische geschiedenis. Alleen jammer dat we niet meer hebben geleerd over de tijd in Mexico.
August 21, 2023
De auteur schrijft dat haar doel is om eerherstel te geven aan Charlotte. Ik vind het maar een vreemd eerherstel en zou dit boek echt zo niet durven noemen.
May 24, 2024
Verrassend mooi boek!
October 1, 2024
Een onwaarschijnlijk verhaal over een miskende vrouw, een voetnoot op de geschiedenislijn van ons Koningshuis. Ik ga op zoek naar meer verhalen over Charlotte van België, Carlota, keizerin van Mexico
May 29, 2025
mooi gevormde zinnen - beeldspraak
niet altijd zo gemakkelijk te lezen maar heel intrigerend
niet altijd zo gemakkelijk te lezen maar heel intrigerend
August 31, 2025
3,5 ster
Weer een verbijsterend stuk geschiedenis ontdekt. In een volgend leven ga ik geschiedenis studeren!
Weer een verbijsterend stuk geschiedenis ontdekt. In een volgend leven ga ik geschiedenis studeren!
Displaying 1 - 30 of 31 reviews