Jump to ratings and reviews
Rate this book

Rosaura a las diez

Rate this book
In Rosaura a las diez,published in 1956 by the Argentine Marco
Denevi and winner of the Premio Kraft, the mystery surrounds the sud­den appearance of a young woman in the life of a lonely middle-aged portrait painter named Camilo Canegato. When this woman is murdered and Camilo is accused of the homicide, the mystery takes on bizarre proportions. The gradual un­folding of the mystery involves the reader intellectually, but also holds him captive to the special interests of several narrators. And the unravel­ling and ultimate resolution of the mystery permit the reader to be gratified that his efforts at following the narrative carefully have finally been rewarded.

220 pages, Paperback

First published January 1, 1955

91 people are currently reading
1873 people want to read

About the author

Marco Denevi

73 books50 followers
Marco Denevi (May 12, 1922 in Sáenz Peña, Buenos Aires – December 12, 1998) was an Argentine award-winning author of novels and short stories, as well as a lawyer and journalist. His work is characterized by its originiality and depth, as well as a criticism of human incompetence. His first work, a mystery called Rosaura a las diez (1955), was a Kraft award winner and a bestseller. In 1964, it was translated into English as Rosa at Ten O'Clock. Other famous works of his include Los expedientes (1957), Ceremonia Secreta (1960), El cuarto de la noche (1962), and Falsificaciones (1966).

He is less known as an essayist, but he also cultivated this genre with his República de Trapalanda (1989), a late work, in which he takes on Ezequiel Martínez Estrada and Domingo Faustino Sarmiento's view of the Argentine republic.

He was born in the province of Buenos Aires, Argentina, and at a young age he began playing the piano and reading. He graduated from college in 1939, and did not receive his law degree until 1956.

In 1987 he was inducted into the Argentine Academy of Letters.

Ratings & Reviews

What do you think?
Rate this book

Friends & Following

Create a free account to discover what your friends think of this book!

Community Reviews

5 stars
1,135 (28%)
4 stars
1,494 (37%)
3 stars
981 (24%)
2 stars
272 (6%)
1 star
83 (2%)
Displaying 1 - 30 of 276 reviews
Profile Image for Federico DN.
1,163 reviews4,381 followers
July 2, 2023
Delightful!

Buenos Aires, 1950’s. Painter Camilo Canegato arrives to ‘La Madrileña’, Ms. Milagros boarding house. Short, shy, scrawny looking, extremely compliant; Camilo seems like the perfect quiet house tenant. And for more than ten years nothing has disturbed the peace of the inhabitants of ‘La Madrileña’; that is, until a series of unexpected perfumed pink letters start to constantly arrive for Camilo, from a mysterious young lady named Rosaura. The love affair quickly sparks the life and daily gossip of the many guest of the house. Who is this Rosaura? And what is happening to good ol’ Camilo?

This was just delightful! Highly enjoyable. The beginning was perfect and one of the best things I’ve ever read. So absorbing, and funny! I absolutely LOVED the first half with Ms. Milagros. Lost count of how many times it made me laugh out loud, worthy of five stars. Milagros way of speaking was just hilarious, impossibly argentine; maybe old fashioned argentine but still, as argentine as it possibly can get. As the story progresses the tone of the last third becomes increasingly dark and somber, my enjoyment slowly diminishing; until the dreaded final resolution, which I sadly found closer to three stars. The mystery slowly unfolding through the police testimonies of Ms. Milagros, tenant David Reguel, Camilo, Eufrasia and, finally, Rosaura. Reguel’s testimony was also good, and a nice twist to the story, but nothing remotely close compared to captivating Milagros. Camilo, Eufrasia and Rosaura’s parts were ok I guess, but somewhat disappointing.

Averaging everything, a solid four stars; and a local favorite. I haven’t read much argentine literature, but this one I can definitely vouch for, as much as Sabato’s Tunnel at least. Looking forward to reading more of the author sometime soon.

-----------------------------------------------
PERSONAL NOTE :
[1955] [228p] [Mystery] [Recommendable]
-----------------------------------------------

¡Deleitable!

Buenos Aires, 1950. El pintor Camilo Canegato llega a ‘La Madrileña’, la hospedería de la Señora Milagros. Bajo, tímido, escuálido, extremadamente obediente; Camilo parece el perfecto inquilino tranquilo. Y por más de diez años nada perturba la tranquilidad de los habitantes de ‘La Madrileña’; esto es, hasta que una serie de inesperados sobres rosas perfumados empiezan a llegar constantemente para Camilo, de una misteriosa joven dama llamada Rosaura. El idilio amoroso rápidamente enciende la vida y cotilleo diario de los numerosos habitantes de la casa. ¿Quién es esta Rosaura? ¿Y qué le está sucediendo al tímido buen Camilo?

¡Esto fue deleitable! Altamente disfrutable. El comienzo fue perfecto y una de las mejores cosas que leí jamás. Tan absorbente, ¡y gracioso! Absolutamente AME la primera mitad con la Señora Milagros. Perdí la cuenta de cuantas veces me hizo reír fuerte, digno de cinco estrellas. La forma de hablar de Milagros fue hilarante, imposiblemente argentino; tal vez argentino anticuado pero igual, con la argentinidad al palo. Mientras la historia progresa el tono del último tercio se vuelve progresivamente oscuro y sombrío, mi disfrute lentamente disminuyendo, hasta la temida resolución final, que tristemente hallé más cerca de tres estrellas. El misterio lentamente desenrollándose a través de los testimonios policiales de la Señora Milagros, inquilino David Réguel, Camilo, Eugrasia y, finalmente, Rosaura. El testimonio de Réguel también estuvo bueno, y un lindo giro de trama a la historia, pero nada ni remotamente cercano comparado con la atrapante Milagros. Las partes de Camilo, Eufrasia y Rosaura estuvieron bien supongo, aunque algo decepcionantes.

Promediando todo, un sólido cuatro estrellas; y un favorito local. No leí mucha literatura argentina, pero esta es una que definitivamente puedo recomendar, al menos tanto como El Túnel de Sábato. Esperando leer más del autor próximamente.

-----------------------------------------------
NOTA PERSONAL :
[1955] [228p] [Misterio] [Recomendable] [¡Por las llagas de Cristo!] [¡Pecaminosas! – repetían entre carcajadas.] [Eufrasia Lagarto debería llamarse.] [¿Hernández? Ese apenas abre la boca, no sea que se le caiga el bigotito.]
-----------------------------------------------
Profile Image for Fernando.
721 reviews1,057 followers
March 10, 2020
“Yo soñé que soñaba. Y soñé que despertaba del segundo sueño, del sueño soñado y decía: "Ah, fue un sueño", y creía estar despierto. Quizá la vida sea eso, un sueño metido dentro de otro. Quizá la vida sea el tercer sueño concéntrico del que uno despierta cuando se muere.”

Tuve este libro en mi estante casi dos años sin tocarlo y es maravilloso cuando uno decide al fin leerlo y se encuentra con una historia tan bien narrada, con personajes tan especiales y con un autor tan genial como Marco Denevi.
Yo ya había leído de este autor el libro “Ceremonia Secreta”, el cual recomiendo fuertemente y me había quedado maravillado por la potencia narrativa y efecto maravilloso que genera esa novelita, (el diminutivo responde a las pocas páginas que la componen), inmersa en esa casona gótica de Suipacha al 50 y con personajes tan memorables como los de este libro.
Es esta una novela de marcadas características polifónicas, ya que cada personaje tiene su mundo, su identidad bien marcada y las distintas exposiciones a modo de capítulos de cada uno nos van dando las distintas versiones que se relacionan directamente tanto para con el crimen como lo que sucede previamente a partir de la llegada del personaje principal, Camilo Canegato al hospedaje “La Madrileña”.
Cada uno de ellos va armando el desarrollo de esta relación entre el enclenque restaurador de cuadros que es Camilo y la sumisa y enigmática Rosaura.
Es apasionante ir descubriendo como la torcida trama se va retorciendo aún más a partir de cada declaración ante el crimen consumado y esto, bien al estilo “Crónica de una muerte anunciada” en cuanto a ciertas características que rodean al crimen y a cómo se mueven los personajes alrededor y por otro lado a la compleja mente de Camilo, uno de los ejes centrales de la novela.
“Yo no tengo fuerzas más que para soñar”, dice en un momento de su declaración. Todo lo que Rosaura significa para él tiene un propósito muy claro, un fin con el recurso de los medios.
Su declaración es un monólogo que va desde la metafísica a la filosofía, pasando por hondas declaraciones que tocan lo psicológico (su costado más extraño y conflictivo), porque Camilo es un hombre extraño, inextricable y misterioso.
Trazo un poco a la distancia cierta similitud entre Camilo Canegato y Juan Pablo Castel, el asesino de María Iribarne en la maravillosa novela “El Túnel”, de Ernesto Sábato.
Algo parecido sucede con David Réguel y su verborragia nietzscheana, con doña Milagros, la propietaria de la pensión La Madrileña y sus características bien de conventillo y arrabal.
Por último es importante el papel que juegan en esta historia sus tres hijas (sobre todo Matilde) y de Eufrasia Morales, la chismosa inquilina que podemos encontrar en los barrios de cualquier pueblo.
Todos ellos le dan forma al argumento de la novela y lo mantienen al lector expectante y preguntándose dónde está la verdad en cada una de las versiones que ellos sostienen. Algo maravilloso que Denevi introduce aquí es que esta es también una novela policial sin tener un detective que siga el caso. Apenas un agente que toma las declaraciones. Pero son esas mismas declaraciones las que le dan el tenor policial al relato.
La maestría de Denevi brilla en la forma que utiliza todos los recursos narrativos, argumentales y psicológicos posibles para lograr una novela que para llegar a un final tan sorprendente funcione con la exactitud de un reloj y de ahí su título: Rosaura a la diez.
No podría tener otro.
Profile Image for Julio Bernad.
486 reviews196 followers
August 23, 2025
1001 Libros que hay que leer antes de morir: N.º 171 de 1001

No había oído hablar jamás, en toda mi vida de estudiante ni en la profesional, de Marco Denevi, ni mucho menos de esta novela. Y me parece increíble. Quizá las sensibilidades académicas de Hispanoamérica por aquel entonces estaban tan embotadas de realismo mágico y boom latinoamericano que otras propuestas literarias eran invisibles, o había verdadera inquina hacia este buen artesano de la pluma. No me lo explico. Hubiera preferido mil veces, de chaval, haberme leído esta novela antes que Crónicas de una muerte anunciada, y eso que en su momento me encantó. La academia y los manuales pocas veces son amigas de escritores que solo cuentan con su honestidad y su vida como aval, como fue el caso de Roberto Arlt, ignorado por su prosa de trinchera -quien escribe para comer rara vez se para a corregir. No digo que ese sea, en concreto, el caso de Marco Denevi, al que, si bien le esquivo el laurel, le llovió la plata.

Rosaura a las diez nos cuenta una historia desde tres puntos de vista diferentes aunque complementarios: el de la casera, metijona profesional, el de un joven huésped, pomposo y engreído, y el del protagonista, Camilo Canegato, un veterano y apocado restaurador cuya presencia pasa inadvertida a todo el mundo. El caso en cuestión involucra a este pintor pusilánime, del que todo el mundo se precia de conocer al dedillo vida y asuntos. O, al menos, eso es lo que creen, y eso es lo que cuentan a la policía. Para deleite del lector, lo que Doña Milagros, la casera, cuenta y Reguél, el arrogante proyecto de abogado, corrobora, e incluso el propio Canegato confiesa, solo tienen en común no saber ciencia cierta quién es o de qué es capaz Camilo Canegato. Y, por supuesto, ninguno sabe realmente quién es, si es que es alguien, la dichosa Rosaura del título y hora.

Yo, por mi parte, voy a guardar un respetuoso silencio, pues cuanto menos se sepa de esta novela mayor será su disfrute. Solo puedo quitarme el cráneo ante Marco Denevi, un maestro del lenguaje vulgar, académico, sencillo, abigarrado, garrulo, culto, honesto e impostado; un urdidor de misterios que sabe como atrapar al lector con su ingenio y la redondez de sus personajes.
November 27, 2018
Έγκλημα και ονειροκατασκευαστές εικονικής πραγματικότητας.
Ένας θάνατος, ένας ονειρόκοσμος, που δημιουργεί επιθυμητή, φανταστική αλήθεια, απίστευτες καταστάσεις που συμβαίνουν και κάνουν την πραγματικότητα να φαντάζει ονειρική.

«Η Ροσάουρα απόψε στις δέκα» έρχεται απο ένα λεηλατημένο παρελθόν σε ένα απρόσμενα συμπτωματικό παρόν για να διεκδικήσει εμπειρίες, να ξεγελάσει συναισθήματα και να αφυπνίσει τραγωδίες.
Στις δέκα ακριβώς, χτυπάει την πόρτα της ζωής και την υποδέχεται ο Θάνατος.

Την καρτερούσε στον ύπνο του ολόκληρα χρόνια αιωνιότητας, είχε κουραστεί να περιμένει, είχε αρχίσει να δημιουργεί φανταστικά κορίτσια ονείρου, είχε απογοητευτεί και οργισμένος απο την αναμονή στην κόλαση, ξύπνησε, αποφασισμένος πια, να ορίσει την Ροσάουρα ως κορυφαία, σε μια τραγωδία μυθολογικής παράνοιας.
Μια πρωταγωνίστρια στην παραπλανητική πρεμιέρα του προορισμού της.
Ο μύθος του αρρωστημένου μυαλού ζωγραφίζει την άπειρη φαντασία, τη μίμηση ιδεών, την πλαστή ταυτότητα ηθών και τον αγγελιαφόρο του έρωτα που τόσο επίδοξα μπερδεύει εφιάλτες με ελπίδες.

Ξεπηδάει απο τα έντονα και φωτεινά χρώματα ενός πορτραίτου για να διασχίσει μια γέφυρα, που ίσως, ενώνει τα όνειρα με την πραγματικότητα και δημιουργείται απο την τέχνη της ζωγραφικής με σκοτεινή τεχνοτροπία απο ασπρόμαυρες φωτογραφίες θανάτου.
Αυτό το συνταρακτικό μυθιστόρημα προσποιείται πως έχει αστυνομική πλοκή και εγκληματική εξερεύνηση. Υποδύεται αρχικά πως επιδιώκει πλοκή μυστηρίου και στηρίζεται σε πρότυπα μαρτύρων, καταθέσεων και νομικών ερευνών.
Ωστόσο, όσο περίτεχνα κι αν εμφανίζει τα ασύμβατα στοιχεία που συνδέουν πρόσωπα και γεγονότα με μια απίστευτη δολοφονία, η πορεία των εξελίξεων αποκαλύπτει πως πρόκειται για μία ψυχολογική διεισδυτική μελέτη σε απόλυτα διαφορετικούς, κοινούς, συνηθισμένους κι όμως αφοπλιστικά ενδιαφέροντες ανθρώπους.

Πάμε στο Μπουένος Άιρες, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950, σε μια πανσιόν όπου οι προσδοκίες των απρόβλεπτων ενοίκων, το απαθέστατα υπάκουο υπηρετικό προσωπικό και ο λαϊκά τρυφερός ενθουσιασμός της ιδιοκτήτριας, αποδεικνύουν σταδιακά ότι το «όνειρο» μπορεί να οδηγήσει σε δολοφονία.

Ένα συναρπαστικό βιβλίο, σας καλεί να παγιδευτείτε στα βίαια αντίποινα του μυαλού.

✿◕ ‿ ◕✿

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
Profile Image for Nickolas B..
367 reviews103 followers
November 24, 2018
Το Cluedo του Ντενεβί...
Ένας φόνος, 5 μάρτυρες και ένας βασικός ύποπτος.
Ο Μάρκο Ντενεβί γράφει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα του οποίου τα όρια εκτείνονται πολύ πιο πέρα από μια υπόθεση φόνου και την λύση ενός μυστηρίου...

Ο συγγραφέας "ανακατεύει" το μυστήριο με τις φροϊδικές θεωρίες και τον Νίτσε. Μιλάει για την τέχνη και την δημιουργία. Αφήνει τον αναγνώστη να καταδυθεί στα βάθη του ανθρώπινου Εγώ και παράλληλα φροντίζει επιμελώς να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον της ιστορίας με συνεχείς ανατροπές και ισόποσες δόσεις μυστηρίου.

Ο συντηρητής τέχνης Καμίλο Κανεγάτο σκοτώνει την όμορφη γυναίκα του Ροσάουρα και αυτό το αφηγούνται με τον δικό τους τρόπο οι βασικοί μάρτυρες, προσθέτοντας κάθε φορά στην υπόθεση κι ένα καινούργιο στοιχείο. Η μαρτυρία του ίδιου του "δολοφόνου" θα περιπλέξει ακόμα περισσότερο την υπόθεση μέχρι να εμφανιστεί απροσδόκητα ένα στοιχείο το οποίο θα ανατρέψει σχεδόν τα πάντα.
Κάθε κεφάλαιο είναι μια μαρτυρία. Ένα κομμάτι του παζλ το οποίο υπομονετικά πρέπει να συνθέσει ο αναγνώστης μέχρι την τελική αποκάλυψη.

Ένα σπουδαίο βιβλίο λοιπόν από τον Αργεντινό συγγραφέα, χωρίς ψευτοφιλοσοφίες και βαρετές αναλύσεις, γραμμένο με στυλ και κομψότητα πάνω στις βάσεις της αστυνομικής λογοτεχνίας.

5/5...
Profile Image for Meli.
704 reviews481 followers
March 5, 2015
Qué buen libro. Es todo tan retorcido e inesperado que no pudo menos que encantarme.
Profile Image for Lucia.
431 reviews53 followers
April 6, 2018
**Leído para el Club de Lectura**
Este mes me tocó elegir a mi y me decidí por este clásico argentino que nunca había leído.

El formato en que esta escrito me recordó mucho a The Moonstone, una de mis novelas favoritas, y al igual que en esa historia las personalidades de los diferentes narradores me parecieron excelentemente logradas. Fue muy divertido leer los hechos contados desde un punto de vista y después leer al siguiente personaje narrar lo mismo pero con una opinión opuesta.
La historia es extraña y va enganchando de a poco hasta que no podes soltar el libro, te mantiene atrapado hasta la ultima página porque nunca estás seguro qué giro va a tomar, además que es dificil formarse una opinion sobre la inocencia o culpabilidad del protagonista sin influenciarse por los diferentes narradores.
Otra cosa que personalmente me gustó es que después de tantas novelas extranjeras, fue refrescante leer algo que transcurre en Buenos Aires en el barrio de Once xD además que el autor supo llevar perfectamente a los diálogos la tonada porteña.
El único punto negativo que puedo encontrarle es que está muy claro que si el orden de los testimonios hubiera sido otro, no había ningún misterio :P pero supongo que es siempre así en este tipo de historias.
En resumen, pasa a formar parte de mis novelas favoritas, estoy contenta de haberla elegido para el Club de lectura!
Profile Image for Έλσα.
638 reviews133 followers
August 11, 2019
ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΕΝΕΒΙ Κ ΔΗΛΩΝΩ ΓΟΗΤΕΥΜΕΝΗ. ΑΥΤΟ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΓΡΑΨΕ ΕΝΑ ΑΜΕΙΓΩΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΟΜΗ ΕΝΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΦΟΥ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ Ο ΕΚΑΣΤΟΤΕ ΗΡΩΑΣ- ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΜΥΧΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ Κ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΥΤΕ Η ΕΞΙΧΝΙΑΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ. ΕΠΙΖΗΤΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΒΟΛΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΤΟΜΑ ΑΥΤΑΡΕΣΚΑ, ΕΓΩΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΕΘΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΝ ΣΥΛΛΕΓΕΙΣ ΝΕΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ. ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΛΥΝΕΤΑΙ Κ Ο ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.

ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ Κ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ Η ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΤΟΥ ΝΤΕΝΕΒΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΥΣ. ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ 《ΕΙΝΑΙ》 ΚΑΙ ΤΟΥ 《ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ》, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ Κ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ, ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ Κ ΤΟΥ ΨΕΜΑΤΟΣ, ΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥ, ΤΟΥ ΑΡΙΒΙΣΜΟΥ ΑΛΛΑ Κ ΤΗΣ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑΣ ΑΛΛΑ Κ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ...
Profile Image for Yani.
424 reviews206 followers
March 10, 2013
Me puse a leer Rosaura a las diez sin saber mucho sobre él, ni siquiera el argumento. Siempre oí hablar de este libro, pero, evidentemente, no presté mucha atención. Vayamos al punto: me encantó y va derecho a mis favoritos.

Una de las cosas que me gustaron fue el uso de narradores múltiples. Los personajes que hacen su declaración aportan sus puntos de vista y se van complementando entre sí. Están delimitados, sí, pero sólo al cerrar el libro uno comprende cómo se fueron entrelazando los relatos hasta formar uno solo. El uso de registros que hace Denevi también es un punto a favor. Me gustó mucho, por ejemplo, que la segunda parte fuera un solo párrafo, ya que coincide con la locuacidad del personaje (no adelanto demasiado ni uso nombres para no arruinarle nada a nadie).

Algunas cosas que me llamaron la atención y que no había esperado son las "mini tesis" que se encuentran en Rosaura a las diez , como la de Camilo Canegato acerca del valor del arte. Me acordé de que Walter Benjamin había tratado el tema, por eso uno de mis status decía que había ido a leerlo (repasarlo, bah).

El libro tiene una buena historia (y es bastante particular, a decir verdad) y a mi me enganchó con la primera oración. No me pasa seguido, así que supe desde el principio que era una buena señal. Y así fue.





Profile Image for Mashara.
747 reviews58 followers
December 16, 2011
Como Cronica de una Muerte Anunciada, Rosaura a las diez reconstruye para atras la trama, de a poco dandonos los datos y permitiendonos saltar a conclusiones sin fundamentos basadas en nuestros propios prejucios, para despues darnos los hechos, si somos honestos con nosotros mismos, el ejercicio mas interesante es el interno. Muy recomendable.
Profile Image for Luis.
813 reviews198 followers
December 28, 2024
En la pensión La Madrileña, el más antiguo inquilino es Camilo Canegato, un pintor de cuarenta años cuyo carácter oscila entre lo tímido y lo pusilánime, motivo frecuente de burlas entre los otros huéspedes. Es el favorito de Milagros, la encargada de la pensión, quien lo considera un buen hombre con mala suerte en la vida. Sin embargo, la concepción sobre Camilo cambia cuando empieza a recibir cada semana una carta perfumada remitida por una tal Rosaura.

Este planteamiento -admitamos que puede sonar poco atractivo- acaba escondiendo multitud de sorpresas y de giros en una trama que va dando un salto desde una concepción de telenovela a una auténtica novela policial. La habilidad de este autor, a quien desconocía por completo, para confundir al lector y llevarle por donde quiere es bastante merecedora de halagos.

La técnica empleada en esta novela es la de la narración de unos mismos hechos desde principalmente tres puntos de vista, que son declaraciones en comisaría. El testimonio que nos introduce a la historia es el más extenso, narrado por doña Milagros, madre de tres hijas que viven en la pensión y quien tiene a Camilo en tanta estima que podría ser hijo suyo. De sus palabras obtendremos el perfil básico del pintor y la dinámica de acontecimientos que llevan a la correspondencia con Rosaura y lo que acarreará despúes. El segundo en la palabra es David Réguel, otro huésped de la pensión cuyo tono desborda erudición y pretensión, y que desconfía del asunto en el que se ha envuelto Camilo, así como del susodicho. A continuación habla el propio Camilo, quien tras una conferencia sobre el sentido del arte cuenta cómo entabló relación con Rosaura. 

Lo interesante es que cada capítulo cuenta con una voz propia que posee una interpretación distinta sobre los hechos, sin dejar claro que ninguna de ellas contenga toda la verdad. Se logra así el despliegue de la verdadera magia de la novela, el ir perfilando cada vez más el asunto en torno a Rosaura con ciertos claroscuros, aunque solo en las muy últimas páginas todo adquiere un sentido completo que cierra el misterio. 

Personalmente, me ha gustado bastante cómo la novela va armando los acontecimientos y con habilidad deja algunos aspectos en la bruma para ir poco a poco acercándose en círculos a definir su núcleo. Y también ha de decirse que los personajes que prestan su testimonio tienen cada uno un carisma particular muy trabajado. Sin duda, se trata de una historia narrada con mucho talento y que deberían abordar cuando lleven tiempo sin sorprenderse con un libro.
Profile Image for Evangelia.
102 reviews25 followers
February 5, 2020
Το βιβλίο αυτό διαβάστηκε μέσω του παιχνιδιού «Διάβασε το αγαπημένο μου βιβλίο», που παίζεται κάθε χρόνο στη Λέσχη του Βιβλίου.
⭐⭐⭐⭐/5
Μετά από αρκετούς μήνες, που δεν κατάφερνα να τελειώσω βιβλίο, ήρθε αυτό κι εκπλήρωσε τον αρχικό στόχο μου: να το τελειώσω. Παρ' όλα αυτά, με εξέπληξε πολύ ευχάριστα κι όχι μόνο ολοκλήρωσα επιτέλους βιβλίο κι ελπίζω να πάρω τα πάνω μου, αλλά το ευχαριστήθηκα πολύ περισσότερο απ' όσο περίμενα. Αρχικά, είχα σκοπό να διαβάσω το Οι φωνές του ποταμού Παμάνο, αλλά επειδή μου έβγαζε πως ήταν αμφίβολη η διαθεσιμότητά του, είπα να βάλω στην παραγγελία και τη Ροσάουρα. Και πολύ καλά έκανα.

Λοιπόν, γενικά η α' πρόσωπη αφήγηση με τρομάζει, όμως εδώ λειτούργησε πολύ όμορφα. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος που εξελίχθηκε η ιστορία μέσω των καταθέσεων, είχε την αγωνία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος αλλά σε αντίθεση με τα αστυνομικά μυθιστορήματα, εδώ η εξτρά φλυαρία και αφήγηση ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Νομίζω, πάντως, ότι είναι ένα βιβλίο που αδικείται τόσο από τον τίτλο όσο και από το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο (τουλάχιστον από εκδόσεις Πατάκη που έχω εγώ). Με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα οι γνώσεις που είχε ο συγγραφέας και τις έβαζε τόσο ομαλά μέσα στην πλοκή (για τη φιλοσοφία, τους αρχαίους Έλληνες, λατίνους και μη ποιητές και συγγραφείς). Το τέλος με ξάφνιασε. Το τελευταίο κομμάτι εννοώ, γύρισα σελίδα να διαβάσω και τη συνέχεια να φανταστείς, με ξεγέλασε βλέπεις η επίμετρο του Χ. Κ. Μέρλο. Η ανατροπή προς το τέλος, μου άρεσε πολύ αλλά θα ήθελα λίγες σελίδες παραπάνω για το τέλος. Ήταν αν μη τι άλλο, ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, που αν σε άλλες περιπτώσεις έκοβα μισό αστεράκι, σ' αυτό δε θα κόψω, αφενός γιατί ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη κι αφετέρου γιατί μετά από τόσο καιρό και αρκετές αποτυχίες, κατάφερα και ολοκλήρωσα ανάγνωσμα.
Profile Image for MaguiWorld.
1,132 reviews68 followers
August 18, 2024
Una joyita de la literatura argentina: Rosaura a las diez de Marco Denevi. Lo lei en secundaria y la verdad es que siempre me gusta darle una releida porque es una de esas lecturas que realmente me sorprendieron.

Si les gustan las novelas que te atrapan desde la primera página y te mantienen intrigado hasta el final, este es un libro que no pueden dejar pasar.

Se leer rapidísimo y parte de lo que lo hace tan dinámico es cómo la historia está contada desde diferentes perspectivas. Cada capítulo te ofrece la versión de los hechos según un personaje distinto, y créanme, esto le da un ritmo espectacular a la lectura. No hay manera de aburrirse porque siempre estás viendo la trama desde un ángulo nuevo.

La historia comienza en una pensión bastante ordinaria, donde todos parecen llevar una vida tranquila hasta que llega una carta misteriosa y todo empieza a complicarse. La llegada de Rosaura a la pensión desencadena una serie de eventos que los residentes nunca hubieran imaginado. Cada personaje tiene su propia versión de quién es Rosaura, y esas versiones son tan distintas que te hacen cuestionar todo lo que creías saber.

Lo más divertido de esta novela es cómo juega con tu mente. Denevi te hace sentir como si fueras un detective, tratando de armar el rompecabezas con las piezas que cada personaje te va dando. El cambio de perspectivas te mantiene alerta, siempre esperando la próxima revelación.

Pero al final de cuentas, siempre se supo todo. La respuesta estuvo siempre presente y realmente lo unico que pasó es que te enganchaste tanto con el libro que te olvidaste que tenias otras responsabilidades. Es Así.
Profile Image for Isabel.
Author 1 book11 followers
February 5, 2020
Lo describiría como una serie de eventos desafortunados impulsados por la insistencia de viejas chismosas que no se detienen a pensar sobre aquello donde han metido las narices. Se podrán reír, pero es algo que podría llegar a ser

letal

Entonces, lo adoré. Lo único que no me gustó fue cómo los varios giros casi al final se fueron acumulando sin descanso entre uno y otro, pero es algo más personal. O sea, hubiera apreciado mayor balance entre puntos de vista.

Más allá de eso, acá tienen una excelente obra que te atrapa apelando a nuestro deseo de drama y te cachetea luego con sorpresas y conclusiones impactantes que harán que examines páginas ya pasadas para pensar CÓMO NO LO VI VENIR, QUÉ BRUTA QUE SOY.
Profile Image for Jennifer Lovell.
8 reviews2 followers
December 6, 2012
I read this in my 200 level college class, and have kept it on my shelf ever since. I love to re-read it every five years or so (to give me enough time to forget the details of how the mystery is solved). The plot is really fun and the characters are entertaining, and the Spanish vocabulary section in the back is great. I really enjoy reading this book. I just finished it, and look forward to reading it again.
Profile Image for Natasha.
175 reviews43 followers
September 5, 2008
It's worth learning Spanish just to be able to read this captivating mystery. I literally could not put it down--twice (first when I read it myself, and then again when I translated it for my husband). Denevi follows the Wilkie Collins form in presenting clues to the mystery from several different perspectives. There are surprising twists that add to the intrigue.
Profile Image for Mariana Sosa.
124 reviews25 followers
December 10, 2016
“Quizá la vida sea el tercer sueño concéntrico del que uno despierta cuando se muere.”
Profile Image for Germán González.
Author 1 book32 followers
November 27, 2016
Una pensión en Once. Una grupo de personajes pintorescos: la dueña, el restaurador de cuadros, la vecina chismosa, el estudiante de abogacía. Todos giran alrededor del misterio de la muerte de Rosaura. El uso de múltiples narradores, cada uno con un estilo diferente, le agrega un aditivo especial al libro. El relato está construido de una manera tan precisa que no sabemos a donde nos dirigimos hasta la última página. Un gran relato policial.
Profile Image for Anna.
93 reviews
May 1, 2020
Κοιτάξτε να δείτε, δυστυχώς μισούμε αυτούς που επιμένουν να αναζητούν σ' εμάς μια υπεροχή που δεν έχουμε. Συγχωρούμε πολλά πράγματα στους άλλους, όχι όμως όταν μας αναγκάζουν να φανερώσουμε μια τρύπια κάλτσα. Δεν έχουμε δεκάρα στην τσέπη και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, είμαστε χαρούμενοι. Έρχεται όμως κάποιος και μας λέει «Δάνεισέ μου», κι αυτόν τον μισούμε μόνο και μόνο γιατί, αν δεν μας ανάγκαζε να το εξομολογηθούμε, τίποτα δε θα τάραζε την ηρεμία μας. σελ. 180
Profile Image for Camila.
193 reviews
January 26, 2019
Rosaura a las diez nos cuenta la historia de un asesinato. A través de nuestros testigos logramos conocer su relación con Camilo Canegato, principal sospechoso y, finalmente, las circunstancias de su muerte.
Una de mis cosas favoritas es definitivamente la manera de escribir de Marco Denevi. Si bien esta tiene características fijas-un autor no puede deshacerse de su propia prosa con tanta facilidad-, va mutando para darle voz a los testigos y adaptarse a su personalidad, lo que me pareció extraordinario. Esto hizo que me sumergiera en la historia mucho más rápido, ya que es bastante dinámica y siembra mucho misterio. Sin embargo, si me pareció que el ritmo de lectura se volvió algo más lento mientras avanzábamos en los capítulos.
Mi testigo favorita fue la señora Milagros, ya que me sentí más cercana porque iba haciendo los descubrimientos junto a ella-aunque fuera un testimonio-, mientras que con los demás sí se notaba más que era una narración de los hechos, lo que no es negativo tampoco. Eufrasia también me gustó mucho, me pareció que era la declarante perfecta para cerrar.
Como una lectora que siempre aprecia un buen thriller, creo que estaba cantado que esta novela me iba a gustar. Me encantó lo oscura que era en ciertas partes, además de que el hecho de que estuviera escrita en jerga argentina me hizo sentirme más cercana aún a lo que estaba pasando.
Cuando leo un policial me encanta jugar al detective y tratar de adivinar el final mientras leo, aunque si lo hago, lo suelo contar como un punto negativo de la novela. Sobre este final no sé que pensar: Definitivamente no me lo esperaba y nunca lo hubiese podido adivinar, pero no estoy segura de sí me gustó. Me esperaba algo más explosivo, que me dejara con la boca abierta, pero eso no sucedió.
Para concluir, Rosaura a las Diez es un libro que disfruté muchísimo y que releería sin pensármelo dos veces, de la misma manera que pretendo seguir adentrándome en otras publicaciones del autor. Recomiendo esta novela a cualquiera que busque un buen misterio, además de conocer un autor nacional que promete mucho.
Profile Image for Fausto.
208 reviews30 followers
April 19, 2015
Gratísima sorpresa me he llevado con esta novela, tanto el libro como el autor eran completamente desconocidos para mí. La casualidad (la búsqueda de información sobre una novela de Pardo Bazán) y después mi curiosidad me han llevado a leer este ameno relato.
Me han parecido magnificas las dos facetas que sobresalen en esta novela: la temática y su estructura narrativa. Al principio parece una mera trivialidad, una historia costumbrista con retazos de humor sobre una aventura de amor caduca y rancia (la punta del iceberg), pero conforme se va avanzando en el argumento se van desvelando, como “capas de cebolla”, la profundidad temática de la obra, que te lleva a otros derroteros narrativos como son el misterio, la intriga, el drama, etc., y tocando varios asuntos: psicología, pintura, literatura, filosofía…
No le va a la zaga la original esquema literario, está narrada en 5 partes con diferentes versiones y voces narrativas dispares sobre la misma historia descrita al principio. Realmente fascinante el dualismo realidad-ficción que se entreteje en la trama y el poder de la apariencia.

Hay una adaptación del cine, también argentina, que si bien es correcta y buena, para mí, no llega a la calidad del texto.

Mi nota: 8.
Profile Image for Jazmín.
680 reviews30 followers
February 18, 2022
A la gente le perdonamos muchas cosas, menos que nos obligue a poner al descubierto un agujero en la media.


Me pareció una historia brillante, una trama enrevesada que de a poco como lector vas descubriendo. Está muy bien pensada para que hasta la última página no sepas realmente qué paso.

Me re divertí haciendo teorías y me encantó que ninguna se cumpliera.

No sé si este escritor escribió algo más pero voy a buscar porque está increíblemente bien escrito.
Profile Image for Matias Cerizola.
570 reviews33 followers
April 9, 2024
Rosaura A Las Diez.- Marco Denevi

“Bueno, son todas tentaciones que provienen de la misma fuente de donde proviene la corrupción. Sólo que el corruptor se abandona a sus tentaciones. Su placer no está en gozar él, sino en revelar a otro un goce que el otro no conocía, un goce que para el otro signifique el manotazo a las piezas de ajedrez o el grito en el teatro. Pero llega un momento en que no queda nada por desordenar, y todo lo desordenado forma un nuevo orden.”

La Madrileña fue siempre una hostería tranquila y con inquilinos bien portados. La señora Milagros era la responsable de que esto fuera así, con su gran olfato para distinguir a los problemáticos. Por eso cuando tocó a su puerta el tímido pintor Camilo, se hizo la difícil primero y luego lo aceptó. Durante mucho tiempo fue todo color de rosa, incluso las hijas de Milagros se encariñaron con Camilo y lo llamaban tío. Hasta que empezaron a llegar las cartas perfumadas. Cartas escritas por Rosaura para Camilo. Cartas que generarán chusmerios e incógnitas. Pero también algo terrible.

Rosaura A Las Diez fue publicada originalmente en el año 1955 y fue la primera novela escrita por el autor argentino Marco Denevi (1920-1998). El libro fue adaptado al cine en 1958.

Rosaura A Las Diez propone un juego de cuatro miradas sobre un mismo hecho, arrancando con la supuesta liviandad de la primera relatora, la señora Milagros, generando más de una carcajada (y el autor haciendo una gran descripción de parte de la sociedad de la época) y que a partir de la segunda mitad del libro la cosa se va poniendo cada vez más oscura, hasta llegar a uno de los mejores finales de la literatura policial argentina. Sin dudas un libro que hay que leer y al que el paso del tiempo no le ha hecho mucha mella.

🤘🤘🤘🤘🤘
Profile Image for D.C.A. Savia dcAsLeer.
Author 9 books29 followers
Read
May 3, 2018
Sólo recuerdo que me decepcionó el final. Así que no lo voy a calificar por ahora.
Profile Image for Amalia.
25 reviews13 followers
May 3, 2021
el primer libro al que no tuve miedo de rayar, subrayar, doblar páginas y marcar. simplemente de los mejores libros que leí.
Profile Image for Maida Muñoz.
14 reviews
March 24, 2025
Quizás no me hubiese aburrido tanto si no lo hubiese tenido que leer por obligación y si tampoco hubiese tenido que dejar EL NUEVO LIBRO DE INMA sin leer por este libro (Le doy 2 estrellas pq a los únicos libros que le doy una sola son a los de Colleen Hoover)
Displaying 1 - 30 of 276 reviews

Can't find what you're looking for?

Get help and learn more about the design.