What do you think?
Rate this book
Ανάμεσα
Εσύ τι θα επιλέξεις;
Μοιρασμένος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική, ανάμεσα σ' αυτό που θέλει εκείνος και σ' αυτά που θέλουν οι άλλοι, ο αφηγητής βλέπει τον τοίχο της πραγματικότητας να ραγίζει. Και τότε, από μέσα από το ρήγμα, εισβάλει το Κακό.
Μια διαφορετική ιστορία τρόμου, για την επικίνδυνη ισορροπία, στην οποία βαδίζει η ανθρώπινη φυλή - εμείς.
Μοιρασμένος ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική, ανάμεσα σ' αυτό που θέλει εκείνος και σ' αυτά που θέλουν οι άλλοι, ο αφηγητής βλέπει τον τοίχο της πραγματικότητας να ραγίζει. Και τότε, από μέσα από το ρήγμα, εισβάλει το Κακό.
Μια διαφορετική ιστορία τρόμου, για την επικίνδυνη ισορροπία, στην οποία βαδίζει η ανθρώπινη φυλή - εμείς.
158 pages, Paperback
First published January 1, 2007
25 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 15 of 15 reviews
May 4, 2019
Είναι 2 τα μεσάνυχτα και δεν συμπλήρωσα καν 3 ώρες από τη στιγμή που το έπιασα στα χέρια μου. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα βιβλίο έπαψε να είναι χαρτί και λέξεις στα χέρια μου και με τράβηξε από το αυτί, ναρκωμένο και παραδομένο στην ιστορία που είχε να μου πει. Από την πρώτη σελίδα μάλιστα. Λες και ο αφηγητής, μου το ψιθύριζε από τη σκοτεινή γωνιά του δωματίου μου. Γιατί δεν είναι περισσότερο γνωστό αυτό το βιβλίο; Αν και μαντεύω την απάντηση, συνάμα δεν το καταλαβαίνω.
April 10, 2019
Απλό, λιτό και απέριττο. Το λάτρεψα. Κρίμα που δεν υπάρχουν περισσότερα βιβλία του συγγραφέα. Ξεκιναω άμεσα το "Η εξορία του προσώπου"¨.
December 20, 2019
Ο ήρωας κινείται ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, ανάμεσα στη λογική και στην παράνοια. Ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, ψυχρό και σκοτεινό το οποίο θεωρώ ότι θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω τους φίλους του είδους. Σε δύο τρία σημεία, δεν το κρύβω, τα χρειάστηκα. Χωρίς περιττό gore και εντυπωσιασμούς, υπήρξε φρίκη, πολύ όμορφα αποτυπωμένη! Με χάλασε (λίγο) το πολυτονικό αλλά με την υπόθεση ξεχάστηκα. Μακάρι να επανεκδοθεί και να φτάσει στα χέρια πολλών, προσωπικά το βρήκα τίμιο και αξιόλογο
September 18, 2015
Σήμερα αγόρασα το βιβλίο κοψοχρονιά, το άρχισα άμεσα και το τελείωσα το μεσημεράκι γρήγορα-γρήγορα, χωρίς να το αφήσω στιγμή από τα χέρια μου. Πραγματικά πολύ καλογραμμένη και ιδιαίτερη ιστορία τρόμου, αρκετά αγχωτική και σκοτεινή, που τραβάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη κιόλας σελίδα και το κρατάει αμείωτο μέχρι το δυνατό τέλος. Άρχισα το βιβλίο χωρίς να έχω καμία απολύτως ιδέα για την πλοκή του και νομίζω ότι αυτός είναι ο ιδανικότερος τρόπος να πιάσει κανείς το βιβλίο. Έτσι οι εκπλήξεις είναι περισσότερες. Η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή, σίγουρη, δίχως αχρείαστες και άσχετες λεπτομέρειες, βρίσκει στόχο. Ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας, που είναι και αφηγητής της ιστορίας, μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρων και πειστικός. Τέλος, η ατμόσφαιρα είναι οπωσδήποτε σκοτεινή και σε σημεία ανατριχιαστική. Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα μικρό βιβλιαράκι τρόμου, με λίγο από λαογραφία, συνωμοσιολογία και φρίκη, που πολύ δύσκολα θα αφήσει ανικανοποίητους τους λάτρεις του είδους. Διαβάζεται γρήγορα και με την μια, προσφέροντας ανατριχίλες, δυνατές εικόνες και ένταση. Και, όχι, δεν είναι "καλό για ελληνικό", είναι καλό γενικά. Πραγματικά αξίζει μια ματιά.
September 5, 2019
Εκπληκτική νουβέλα, με ίσως την πιο αγχωτική, σκοτεινή, παρανοϊκή ατμόσφαιρα που έχω συναντήσει ποτέ σε βιβλίο. Άριστη χρήση της γλώσσας, αν και δεν κατάλαβα τη χρησιμότητα του πολυτονικού συστήματος. Ίσως να έπρεπε να κόψω ένα αστεράκι, επειδή κάπως το τέλος με άφησε όχι ακριβώς ανικανοποίητο, αλλά με απορίες, σαν να ήταν λίγο 'πρόχειρο'. Δεν το κάνω γιατί πραγματικά το απόλαυσα. Σίγουρα θα διαβάσω το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα, είμαι βέβαιος πως θα το λατρέψω.
July 2, 2019
Το γκρίζο της πόλης, το λευκό της γαρδένιας και το μαύρο της ψυχής… (κάποιες σκέψεις ορμώμενος από το ‘’Ανάμεσα’’ του Π. Μ. Ζερβού)
Τελειώνω, που λέτε, το ‘’Από τη σκόνη’’ στις τέσσερις, γράφω τις σκέψεις μου, ποστάρω, και θέλοντας να μείνω σε παρόμοιο κλίμα, πιάνω το ‘’Ανάμεσα’’ στις πέντε. Ε, στις εφτάμιση είχε τελειώσει!
Αυτό που σκεφτόμουν, από τη μέση του βιβλίου και μετά, είναι το εξής: δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τη δεκαετία του ’90. Δεν την έζησα και τόσο καλά –από 0 έως 10 ετών, πόση ελευθερία να έχεις για να βιώσεις πράγματα πέρα από το σπίτι ή το σχολείο σου;- μα ζηλεύω πραγματικά όσους την βίωσαν, σε εφηβική ή την-λίγο-μετέπειτα ηλικία! Η επιρροή της στην αλλόκοτη λογοτεχνία –όχι αποκλειστικά και μόνο στον τρόμο- δεν κράτησε μόνο εκείνη την δεκαετία, μα και την επόμενη, και αυτό λέει πολλά! Είναι μία συγκεκριμένη αίσθηση, που σχεδόν ποτίζει τις σελίδες κάποιων συγγραφέων, και δεν μπορώ ακριβώς να την εντοπίσω για να την αποτυπώσω, μα είναι σαν το άρωμα της γαρδένιας που περιγράφει ο συγγραφέας, απλά στον νου μου… κάπως αλλιώς. Λιγότερο έντονη και περισσότερο φευγαλέα. Στο νου μου είναι σαν γραφείο, σε πολυκατοικία-υπηρεσιών στην Ομόνοια, όπου έχω πάει για ανακαίνιση ή χάθηκα κάποιο νωθρό φθινοπωρινό απόγευμα στο εσωτερικό και περιπλανιέμαι άσκοπα, για να βρω πληθώρα από δισκέτες, χοντροκομμένους υπολογιστές και τοίχους/χαρτιά/επιφάνειες καλυμμένα από νικοτίνη, ενώ το εξωτερικό της πολυκατοικίας είναι κιτρινισμένο επίσης από το καυσαέριο, λες και βρίσκομαι σε μία κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ή σε μία νοσταλγική-ονειροπόληση από σέπια. Δε ξέρω αν βγάζω νόημα (δε μπορώ να το περιγράψω καλύτερα) μα όταν έρχομαι σε επαφή με κείμενα ποτισμένα στην ‘90σίλα, αυτό ακριβώς αισθάνομαι πάντα. Το ξέρω ότι το βιβλίο είναι των τελών της επόμενης δεκαετίας, μα με νιώθετε πιστεύω…
Το ‘’Ανάμεσα’’, θα μπορούσε να είναι ‘’αδελφάκι’’ της ‘’Απόκρημνου χρόνου’’ ή του ‘’Αγωνία θα έπρεπε να είναι το όνομά της’’ και μακάρι να σταθούμε τυχεροί, οι λάτρεις του είδους, και να δούμε κάποια συνεργασία του συγγραφέα με τον Περικλή Μποζινάκη ή τον Γιώργο Αποστόλου –σε στυλ ‘’Γέφυρα των χαμένων ψυχών’’ των Δάμτσιος/Δημητριάδης- γιατί πραγματικά, αυτά τα βιβλία (και τα τρία) είναι τρο-με-ρά (αν και από τους προαναφερθείς, από Μποζινάκη προτίμησα την ‘’Άβυσσο’’). Μιλήσανε τόσο πολύ μέσα μου, που ένα κομμάτι μου θα ήθελε να τα γράψει, ενώ ένα άλλο θα ήθελε με το πέρας της ανάγνωσης, να σβηστούν από την μνήμη μου, για να τα ξαναδιαβάσω στα καπάκια σαν καινούρια.
Αυτή η αίσθηση μεταξύ εγρήγορσης και ρέμβης, και αυτή η ονειροβασία και σχεδόν μη απτή απειλή –η οποία από παρειδωλία κάποια στιγμή μπαίνει στο προσκήνιο- που κυριαρχούν στο βιβλίο, με έκαναν να μη μπορώ να το αφήσω. Η αφήγηση ρέει και είναι λες και ο πρωταγωνιστής σου μιλάει, το σκηνικό συνεχώς βαραίνει και περιπλέκεται, μα ποτέ σε σημείο να θες να το αφήσεις ή να κάνεις διάλειμμα, ο ήρωας είναι εξίσου μπερδεμένος και διχασμένος από τα σκηνικά με τον αναγνώστη. Υπέροχη γραφή, άμεση, στακάτη και πολιορκεί -όπου πρέπει- με παράλληλες σκέψεις –σημεία που τα λάτρεψα.
Αυτή η Καφκική ατμόσφαιρα και αυτή η Βαντερμιρική πλοκή, για κάποιο περίεργο λόγο, με έκανε να τραβήξω κάποιες παράλληλες, με τις οποίες κάποτε ένιωσα οικεία –σαν ‘’επιστροφή στο σπίτι’’, που λένε- και κάποτε ευχάριστα που τούμπαρε τις προσδοκίες μου. Θέλω να τις μοιραστώ, συγκεκριμένα, μα και κάπως ομιχλωδώς για να μην κάνω σπόιλερς:
i)η οδός Μίνωος, μου θύμισε λίγο την οδό Μαύρης Πέτρας -από το Megapolisomancy του Παντελή Γιαννουλάκη- και αυτό με έκανε να χαμογελάσω, λες και με τυλίγει απαλή κουβέρτα στις αρχές του Δεκέμβρη!
ii)ώρες-ώρες, ο Γιάννης, μου θύμιζε λιγάκι τον Ιάσωνα του Θωμά Μαστακούρη, μα ποτέ αρκετά ώστε να πω ότι είναι κλώνος –για του λόγου το αληθές, καμία σχέση δεν έχουν, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μα ο Ιάσωνας τριγυρνούσε στο μυαλό μου για κάποιο άγνωστο λόγο.
iii)οι μαυροντυμένοι, αν και δεν είναι κάτι καινοτόμο ούτε όμως και κλισέ, μου θύμισαν το Dark City λίγο, καθώς και το –άκυρο- Αντικαπνιστική Α.Ε. μα όχι σε βαθμό να νιώθω ότι ‘’κλωτσάει’’ με το ελληνικό περιβάλλον που τοποθετούνταν. Ο πέλεκυς ήταν κάπως περίεργος, μα έδενε με την όλη ονειρική/εφιαλτική αίσθηση που προείπα.
iv)όταν ο Χάρης ξερνάει τα πάντα στον γιατρό, νόμιζα ότι θα δω κάτι σε φάση FC του Πολάνικ, μα πραγματικά χάρηκα που δεν το πήγε έτσι μα του άλλαξε τροχιά ο συγγραφέας.
Γενικότερα, τι άλλο να πω ρε παιδιά; Ένα βιβλίο που κυλάει με ρυθμό συνομιλίας, όχι μόνο έχει κάνει την δουλειά του, μα ‘’φωνάζει’’ να σου ‘’μιλήσει’’. Αν το βρείτε, όπου το βρείτε, τσιμπήστε το!
Π.Μ.Ζ, σ ευχαριστώ για την αφήγηση του Χάρη σου και για το ταξίδι που μοιράστηκες μαζί μας! Συγχώρα με για τις συγκρίσεις/παραλληλίες, ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι γίνονται τιμητικά και όχι υποτιμητικά ή οτιδήποτε άλλο, μα η δεκαετία του ’90 είναι κάτι σα�� καταφύγιο για εμένα, οπότε όποιο βιβλίο με κάνει να επιστρέφω εκεί, έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου! Να σαι πάντα υγιής και δημιουργικός εύχομαι ολόψυχα!
Υγ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: αν ο Χάρης ήταν ο χειριστής του λάβρυ, τότε ήταν επιλεγμένο εξαρχής και επίτηδες το όνομα, και αντί για –ης πρέπει να βάλουμε –ος στην κατάληξη;
Τελειώνω, που λέτε, το ‘’Από τη σκόνη’’ στις τέσσερις, γράφω τις σκέψεις μου, ποστάρω, και θέλοντας να μείνω σε παρόμοιο κλίμα, πιάνω το ‘’Ανάμεσα’’ στις πέντε. Ε, στις εφτάμιση είχε τελειώσει!
Αυτό που σκεφτόμουν, από τη μέση του βιβλίου και μετά, είναι το εξής: δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για τη δεκαετία του ’90. Δεν την έζησα και τόσο καλά –από 0 έως 10 ετών, πόση ελευθερία να έχεις για να βιώσεις πράγματα πέρα από το σπίτι ή το σχολείο σου;- μα ζηλεύω πραγματικά όσους την βίωσαν, σε εφηβική ή την-λίγο-μετέπειτα ηλικία! Η επιρροή της στην αλλόκοτη λογοτεχνία –όχι αποκλειστικά και μόνο στον τρόμο- δεν κράτησε μόνο εκείνη την δεκαετία, μα και την επόμενη, και αυτό λέει πολλά! Είναι μία συγκεκριμένη αίσθηση, που σχεδόν ποτίζει τις σελίδες κάποιων συγγραφέων, και δεν μπορώ ακριβώς να την εντοπίσω για να την αποτυπώσω, μα είναι σαν το άρωμα της γαρδένιας που περιγράφει ο συγγραφέας, απλά στον νου μου… κάπως αλλιώς. Λιγότερο έντονη και περισσότερο φευγαλέα. Στο νου μου είναι σαν γραφείο, σε πολυκατοικία-υπηρεσιών στην Ομόνοια, όπου έχω πάει για ανακαίνιση ή χάθηκα κάποιο νωθρό φθινοπωρινό απόγευμα στο εσωτερικό και περιπλανιέμαι άσκοπα, για να βρω πληθώρα από δισκέτες, χοντροκομμένους υπολογιστές και τοίχους/χαρτιά/επιφάνειες καλυμμένα από νικοτίνη, ενώ το εξωτερικό της πολυκατοικίας είναι κιτρινισμένο επίσης από το καυσαέριο, λες και βρίσκομαι σε μία κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου ή σε μία νοσταλγική-ονειροπόληση από σέπια. Δε ξέρω αν βγάζω νόημα (δε μπορώ να το περιγράψω καλύτερα) μα όταν έρχομαι σε επαφή με κείμενα ποτισμένα στην ‘90σίλα, αυτό ακριβώς αισθάνομαι πάντα. Το ξέρω ότι το βιβλίο είναι των τελών της επόμενης δεκαετίας, μα με νιώθετε πιστεύω…
Το ‘’Ανάμεσα’’, θα μπορούσε να είναι ‘’αδελφάκι’’ της ‘’Απόκρημνου χρόνου’’ ή του ‘’Αγωνία θα έπρεπε να είναι το όνομά της’’ και μακάρι να σταθούμε τυχεροί, οι λάτρεις του είδους, και να δούμε κάποια συνεργασία του συγγραφέα με τον Περικλή Μποζινάκη ή τον Γιώργο Αποστόλου –σε στυλ ‘’Γέφυρα των χαμένων ψυχών’’ των Δάμτσιος/Δημητριάδης- γιατί πραγματικά, αυτά τα βιβλία (και τα τρία) είναι τρο-με-ρά (αν και από τους προαναφερθείς, από Μποζινάκη προτίμησα την ‘’Άβυσσο’’). Μιλήσανε τόσο πολύ μέσα μου, που ένα κομμάτι μου θα ήθελε να τα γράψει, ενώ ένα άλλο θα ήθελε με το πέρας της ανάγνωσης, να σβηστούν από την μνήμη μου, για να τα ξαναδιαβάσω στα καπάκια σαν καινούρια.
Αυτή η αίσθηση μεταξύ εγρήγορσης και ρέμβης, και αυτή η ονειροβασία και σχεδόν μη απτή απειλή –η οποία από παρειδωλία κάποια στιγμή μπαίνει στο προσκήνιο- που κυριαρχούν στο βιβλίο, με έκαναν να μη μπορώ να το αφήσω. Η αφήγηση ρέει και είναι λες και ο πρωταγωνιστής σου μιλάει, το σκηνικό συνεχώς βαραίνει και περιπλέκεται, μα ποτέ σε σημείο να θες να το αφήσεις ή να κάνεις διάλειμμα, ο ήρωας είναι εξίσου μπερδεμένος και διχασμένος από τα σκηνικά με τον αναγνώστη. Υπέροχη γραφή, άμεση, στακάτη και πολιορκεί -όπου πρέπει- με παράλληλες σκέψεις –σημεία που τα λάτρεψα.
Αυτή η Καφκική ατμόσφαιρα και αυτή η Βαντερμιρική πλοκή, για κάποιο περίεργο λόγο, με έκανε να τραβήξω κάποιες παράλληλες, με τις οποίες κάποτε ένιωσα οικεία –σαν ‘’επιστροφή στο σπίτι’’, που λένε- και κάποτε ευχάριστα που τούμπαρε τις προσδοκίες μου. Θέλω να τις μοιραστώ, συγκεκριμένα, μα και κάπως ομιχλωδώς για να μην κάνω σπόιλερς:
i)η οδός Μίνωος, μου θύμισε λίγο την οδό Μαύρης Πέτρας -από το Megapolisomancy του Παντελή Γιαννουλάκη- και αυτό με έκανε να χαμογελάσω, λες και με τυλίγει απαλή κουβέρτα στις αρχές του Δεκέμβρη!
ii)ώρες-ώρες, ο Γιάννης, μου θύμιζε λιγάκι τον Ιάσωνα του Θωμά Μαστακούρη, μα ποτέ αρκετά ώστε να πω ότι είναι κλώνος –για του λόγου το αληθές, καμία σχέση δεν έχουν, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μα ο Ιάσωνας τριγυρνούσε στο μυαλό μου για κάποιο άγνωστο λόγο.
iii)οι μαυροντυμένοι, αν και δεν είναι κάτι καινοτόμο ούτε όμως και κλισέ, μου θύμισαν το Dark City λίγο, καθώς και το –άκυρο- Αντικαπνιστική Α.Ε. μα όχι σε βαθμό να νιώθω ότι ‘’κλωτσάει’’ με το ελληνικό περιβάλλον που τοποθετούνταν. Ο πέλεκυς ήταν κάπως περίεργος, μα έδενε με την όλη ονειρική/εφιαλτική αίσθηση που προείπα.
iv)όταν ο Χάρης ξερνάει τα πάντα στον γιατρό, νόμιζα ότι θα δω κάτι σε φάση FC του Πολάνικ, μα πραγματικά χάρηκα που δεν το πήγε έτσι μα του άλλαξε τροχιά ο συγγραφέας.
Γενικότερα, τι άλλο να πω ρε παιδιά; Ένα βιβλίο που κυλάει με ρυθμό συνομιλίας, όχι μόνο έχει κάνει την δουλειά του, μα ‘’φωνάζει’’ να σου ‘’μιλήσει’’. Αν το βρείτε, όπου το βρείτε, τσιμπήστε το!
Π.Μ.Ζ, σ ευχαριστώ για την αφήγηση του Χάρη σου και για το ταξίδι που μοιράστηκες μαζί μας! Συγχώρα με για τις συγκρίσεις/παραλληλίες, ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι γίνονται τιμητικά και όχι υποτιμητικά ή οτιδήποτε άλλο, μα η δεκαετία του ’90 είναι κάτι σα�� καταφύγιο για εμένα, οπότε όποιο βιβλίο με κάνει να επιστρέφω εκεί, έχει ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου! Να σαι πάντα υγιής και δημιουργικός εύχομαι ολόψυχα!
Υγ δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: αν ο Χάρης ήταν ο χειριστής του λάβρυ, τότε ήταν επιλεγμένο εξαρχής και επίτηδες το όνομα, και αντί για –ης πρέπει να βάλουμε –ος στην κατάληξη;
September 21, 2023
Δεν το αφήνεις από τα χέρια σου!!
*Βλέπω κάποια σχόλια για το πολυτονικό σύστημα του βιβλίου. Εγώ το λατρεύω!
*Βλέπω κάποια σχόλια για το πολυτονικό σύστημα του βιβλίου. Εγώ το λατρεύω!
June 4, 2019
Ομολογώ ότι έχοντας διαβάσει πρώτα το δεύτερο πόνημα του συγγραφέα,αυτό μου φάνηκε ελαφρώς υποδεέστερο. Λογικό,μιας και η αρχή ειναι πάντα δύσκολη και απο την πρώτη απόπειρα μαθαίνουμε πολλά. Όπως και στην Εξορία του προσώπου,ο συγγραφέας χρησιμοποιεί πολυτονικό σύστημα,κάτι που ειναι πολυ ιδιαίτερο και αφήνει χαρακτηριστικό του στίγμα. Στις γειτονιές του Πειραιά ,κάτι αλλόκοτο συμβαίνει. Κάτι που δεν το μαντεύεις εύκολα,κάτι που στα ανατρέπει όλα προς το τέλος. Βιβλίο που δεν σε αφήνει να το αφήσεις και αυτό και θα έπρεπε να γίνει πιο ευρέως γνωστό (και γνωστός). Ελπίζω να δούμε σύντομα και νέα απόπειρα του συγγραφέα.
December 8, 2019
Σκοτεινό και εθιστικό, δεν μπορείς να το αφήσεις στην άκρη μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Πόσο χαίρομαι όταν βρίσκω Έλληνες συγγραφείς που ξέρουν να χειρίζονται την γλώσσα με τόση μαεστρία!
January 7, 2023
Γρήγορο και αγχωτικό = πολύ καλό βιβλιαράκι!
Με ενόχλησε λίγο το πολυτονικό σύστημα και η διαφορετική γραφή των λέξεων αλλά συνηθίζεται
Με ενόχλησε λίγο το πολυτονικό σύστημα και η διαφορετική γραφή των λέξεων αλλά συνηθίζεται
May 11, 2019
Πρόκειται για ένα μικρό βιβλίο, νουβέλα θα το χαρακτήριζα. Και όμως παρά το μικρό μέγεθος, η ουσία, το ζουμί βρίσκεται σε επίπεδα αντιστρόφως ανάλογα. Με λίγα λόγια πρόκειται για ένα εξαίρετο δείγμα λογοτεχνίας τρόμου. Γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο καταφέρνει να ξαφνιάσει, να εντυπωσιάσει, να τρομάξει. Υπάρχει μια συγκεκριμένη σκηνή όπου αναφώνησα «Όχι ρε μ...κα!». Και μόνο γι' αυτό το σημείο, το βιβλίο παίρνει άριστα από μένα. Εκτροχιάζει τις σκέψεις του αναγνώστη, φέρνει τα πάνω κάτω όσον αφορά τις υποψίες, τις εικασίες για το τέλος. Ειλικρινά από τα καλύτερα που έχω διαβάσει από Έλληνες συγγραφείς του είδους, αν και ίσως δεν είμαι τόσο αντικειμενικός, καθώς η αναγνωστική μου εμπειρία με την εγχώρια βιβλιογραφία είναι όψιμη και μικρή (ντροπή μου, το ξέρω, ανακαλύπτω τα διαμάντια το ένα πίσω από το άλλο και αναρωτιέμαι πώς στο καλό δεν τα είχα πάρει χαμπάρι).
Θετικά: Καλογραμμένο, θα τρομάξει, θα ξαφνιάσει, θα διασκεδάσει.
Αρνητικά: Όχι τόσο το πολυτονικό σύστημα, αν και με ξένισε σε νέο βιβλίο, όσο η ιδιότυπη ορθογραφία. Θηλυκά με ι όπως όρασι και ρήματα σε η αντί για ει. Καθαρά προσωπική άποψη, είμαι υπέρ της απλοποίησης της γλώσσας, του μονοτονικού και του Τριανταφυλλίδη.
Η προσωπική μου βαθμολόγηση στην 17βάθμια κλίμακα έχει ως εξής: 8/11 το πόσο μου άρεσε. Το βιβλίο είναι κανόνι. Κάθε λάτρης του τρόμου οφείλει να το τσεκάρει. 0,5/3 όσον αφορά την απήχηση στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό καθώς και την «ακαδημαϊκή» λογοτεχνική αξία, την επαναναγνωσιμότητα. 3/3 το value for money. Εδώ να σημειώσω ότι το βιβλίο είναι εξαντλημένο και είχα την τιμή και τύχη να το αποκτήσω από τον ίδιο τον συγγραφέα (με αφιέρωση βεβαίως βεβαίως) πληρώνοντας μόνο τα ταχυδρομικά έξοδα. Σύνολο11,5/17. Όποιος τα βρει, να το δαγκώσει. Συμβουλή: Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα, ίσως έχει αντίτυπα. Αξίζουν!
ΥΓ: Έχει την απαραίτητη δόση μπριζολιδίου, χωρίς να γίνεται εμετικό. Σενιάν. Ό,τι πρέπει!
Θετικά: Καλογραμμένο, θα τρομάξει, θα ξαφνιάσει, θα διασκεδάσει.
Αρνητικά: Όχι τόσο το πολυτονικό σύστημα, αν και με ξένισε σε νέο βιβλίο, όσο η ιδιότυπη ορθογραφία. Θηλυκά με ι όπως όρασι και ρήματα σε η αντί για ει. Καθαρά προσωπική άποψη, είμαι υπέρ της απλοποίησης της γλώσσας, του μονοτονικού και του Τριανταφυλλίδη.
Η προσωπική μου βαθμολόγηση στην 17βάθμια κλίμακα έχει ως εξής: 8/11 το πόσο μου άρεσε. Το βιβλίο είναι κανόνι. Κάθε λάτρης του τρόμου οφείλει να το τσεκάρει. 0,5/3 όσον αφορά την απήχηση στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό καθώς και την «ακαδημαϊκή» λογοτεχνική αξία, την επαναναγνωσιμότητα. 3/3 το value for money. Εδώ να σημειώσω ότι το βιβλίο είναι εξαντλημένο και είχα την τιμή και τύχη να το αποκτήσω από τον ίδιο τον συγγραφέα (με αφιέρωση βεβαίως βεβαίως) πληρώνοντας μόνο τα ταχυδρομικά έξοδα. Σύνολο11,5/17. Όποιος τα βρει, να το δαγκώσει. Συμβουλή: Επικοινωνήστε με τον συγγραφέα, ίσως έχει αντίτυπα. Αξίζουν!
ΥΓ: Έχει την απαραίτητη δόση μπριζολιδίου, χωρίς να γίνεται εμετικό. Σενιάν. Ό,τι πρέπει!
December 1, 2015
Ε λοιπόν, αγόρασα αυτό το βιβλίο μόλις πρωτοεκδόθηκε, από ένα μικρό γραφικό βιβλιοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, απλά και μόνο λόγω της ιδιαίτερης έκδοσης του και του γεγονότος ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιουσε πολυτονικό σύστημα. Ιδιεταιροτης και μου αρεσει!
λοιπόν, δίνω τρία αστέρια γιατί το ξέρω ότι μπορούσε και καλύτερα. Κέρδισε πιστοποιημενα την ικανότητα του να πλανεψει σαν γενεσιουργος μητρα ενός νέου κεφαλαίου στην ελληνική λογοτεχνία και κάπου δειλιασε... Κρίμα!
τέλειο βιβλίο παιδιά, το διάβασα σε μια μέρα και κάθε φορά που το άφηνα, σκεφτόμουν εμμονικα τι τελικά συνέβαινε και ΓΩ δεν το είχα αντιληφθεί. Ομολογώ πως έφτασα 5-6 κεφάλαια πριν το τέλος αμυδρά απόγοητευμένη για το πόσο κλισέ και χωρίς φαντασία είμαστε οι Έλληνες και μετά...πάρε μια ανάστροφη, εξαιρετικά σχιζοφρενικη, και έμεινα να διαβάζω απνευστι με γουρλωμένα τα μάτια. Η τελική sci-fi εκδοχή δεν με ξετρέλανε, αλλά χαλάλι στο προηγούμενο κοψοχολιασμα που ήταν όλα τα λεφτά. Εμ, αν και σεις γουστάρετε ιδιορρυθμια... θα το απολαύσετε!!! μπράβο στον συγγραφέα! καλή δουλειά!
λοιπόν, δίνω τρία αστέρια γιατί το ξέρω ότι μπορούσε και καλύτερα. Κέρδισε πιστοποιημενα την ικανότητα του να πλανεψει σαν γενεσιουργος μητρα ενός νέου κεφαλαίου στην ελληνική λογοτεχνία και κάπου δειλιασε... Κρίμα!
τέλειο βιβλίο παιδιά, το διάβασα σε μια μέρα και κάθε φορά που το άφηνα, σκεφτόμουν εμμονικα τι τελικά συνέβαινε και ΓΩ δεν το είχα αντιληφθεί. Ομολογώ πως έφτασα 5-6 κεφάλαια πριν το τέλος αμυδρά απόγοητευμένη για το πόσο κλισέ και χωρίς φαντασία είμαστε οι Έλληνες και μετά...πάρε μια ανάστροφη, εξαιρετικά σχιζοφρενικη, και έμεινα να διαβάζω απνευστι με γουρλωμένα τα μάτια. Η τελική sci-fi εκδοχή δεν με ξετρέλανε, αλλά χαλάλι στο προηγούμενο κοψοχολιασμα που ήταν όλα τα λεφτά. Εμ, αν και σεις γουστάρετε ιδιορρυθμια... θα το απολαύσετε!!! μπράβο στον συγγραφέα! καλή δουλειά!
December 30, 2013
Η πρώτη νουβέλα του συγγραφέα, παρά τις μικρές αστοχίες του πρωτοεμφανιζόμενου, κυριολεκτικά στοιχεώνει τον τόπο που περιγράφει. Ο Πειραιάς, ένα οικείο για μένα μέρος, γίνεται ένας σκοτεινός τόπος στις σελίδες του Π.Μ.Ζερβού. Διαβάζοντας το βιβλίο, έπιασα τον εαυτό μου να διπλοτσεκάρει τα γνώριμα σοκάκια που εκτυλίσονται πολλές από τις ιδιαίτερες σκηνές του βιβλίου.
November 6, 2015
Ελληνικός τρόμος, άρτιος λόγος, μέτρια προς καλή υπόθεση.
May 11, 2019
https://dominicamat.blogspot.com/2019...
Έντονο,εναλλακτικό κι άκρως ιδιαίτερο το βιβλίο του συγγραφέα κυρίου Παναγιώτη Ζερβού με τίτλο ''ΑΝΑΜΕΣΑ''. Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που καθηλώνει τον αναγνώστη από τις πρώτες του κιόλας σελίδες καί εντείνει την αγωνία καί την ένταση καθώς προχωράει η πλοκή του βιβλίου.
Γλώσσα κυνική,σαρκαστική καί ''διαπεραστική'' σίγουρα θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη καί θα κάνει το βιβλίο πιο ευανάγνωστο.
Ένα θρίλερ τελείως διαφορετικό από όσα έχω διαβάσει έως τώρα αλλά μου άφησε αρκετά καλή εντύπωση.
Ο ήρωας του βιβλίου προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αλήθεια καί στο ψέμα,στην λογική καί το α-λογο. Χαμένος μέσα στην σκέψη/φαντασία του θα οδηγηθεί σε άγνωστα μονοπάτια γι'αυτόν. Τα όρια ανάμεσα σε αυτά δεν είναι ξεκάθαρα καί πολύ εύκολα θα τα ξεπεράσει. Ποιό όμως το αποτέλεσμα τελικά; Για μένα το αποτέλεσμα της ιστορίας ήταν μη αναμενόμενο κι αυτό με εξέπληξε ευχάριστα.
Όσον αφορά τον όγκο του βιβλίου θα σας πώ ότι για μένα ήταν το σωστό κι αν ο συγγραφέας πρόσθετε επιπλέον σελίδες ίσως καί να μην είχαμε το τόσο δεμένο καί μεστό αποτέλεσμα που έχουμε τώρα.
Άν μπορέσετε να το βρείτε,διαβάστε το. Θεωρώ πως θα σας αρέσει. Καλά σας αναγνώσματα.
Έντονο,εναλλακτικό κι άκρως ιδιαίτερο το βιβλίο του συγγραφέα κυρίου Παναγιώτη Ζερβού με τίτλο ''ΑΝΑΜΕΣΑ''. Πρόκειται για ένα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που καθηλώνει τον αναγνώστη από τις πρώτες του κιόλας σελίδες καί εντείνει την αγωνία καί την ένταση καθώς προχωράει η πλοκή του βιβλίου.
Γλώσσα κυνική,σαρκαστική καί ''διαπεραστική'' σίγουρα θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη καί θα κάνει το βιβλίο πιο ευανάγνωστο.
Ένα θρίλερ τελείως διαφορετικό από όσα έχω διαβάσει έως τώρα αλλά μου άφησε αρκετά καλή εντύπωση.
Ο ήρωας του βιβλίου προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αλήθεια καί στο ψέμα,στην λογική καί το α-λογο. Χαμένος μέσα στην σκέψη/φαντασία του θα οδηγηθεί σε άγνωστα μονοπάτια γι'αυτόν. Τα όρια ανάμεσα σε αυτά δεν είναι ξεκάθαρα καί πολύ εύκολα θα τα ξεπεράσει. Ποιό όμως το αποτέλεσμα τελικά; Για μένα το αποτέλεσμα της ιστορίας ήταν μη αναμενόμενο κι αυτό με εξέπληξε ευχάριστα.
Όσον αφορά τον όγκο του βιβλίου θα σας πώ ότι για μένα ήταν το σωστό κι αν ο συγγραφέας πρόσθετε επιπλέον σελίδες ίσως καί να μην είχαμε το τόσο δεμένο καί μεστό αποτέλεσμα που έχουμε τώρα.
Άν μπορέσετε να το βρείτε,διαβάστε το. Θεωρώ πως θα σας αρέσει. Καλά σας αναγνώσματα.
Displaying 1 - 15 of 15 reviews