What do you think?
Rate this book
The Red Handler
A riotous metafictional dissection of a "famous" Norwegian detective writer
Frode Brandeggen (1970–2014), an unknown voice to most readers, made his debut in 1992 with the experimental 2,000+ page novel Conglomerate Breath. It was never reviewed and soon forgotten. After that, he created a new genre, writing fifteen micro-novels about "Red Handler," a protest-oriented crime fiction project aimed at confronting the genre’s weakness—and often unnecessary length.
As his weapon, he developed a private investigator who is already at the scene or in the immediate vicinity when foul play takes place, so that the perp can be caught red handed and the case quickly solved, thus offering crime fiction to people who don’t have the time to read long books, or who simply hate to read, but love crime.
This book brings together all fifteen micro-novels Brandeggen wrote about Red
Handler for the first time, and is also equipped with a comprehensive amount of enthusiastic, explanatory, complementary, and sometimes strangely digressive endnotes, written in the pen of Brandeggen’s closest literary confidant in the final years, German professional annotator Bruno Aigner (1934–). This novel about the fiction Red Handler, Frode Brandeggen, and Bruno Aigner is Johan Harstad’s wildest, most hysterical project to date.
Frode Brandeggen (1970–2014), an unknown voice to most readers, made his debut in 1992 with the experimental 2,000+ page novel Conglomerate Breath. It was never reviewed and soon forgotten. After that, he created a new genre, writing fifteen micro-novels about "Red Handler," a protest-oriented crime fiction project aimed at confronting the genre’s weakness—and often unnecessary length.
As his weapon, he developed a private investigator who is already at the scene or in the immediate vicinity when foul play takes place, so that the perp can be caught red handed and the case quickly solved, thus offering crime fiction to people who don’t have the time to read long books, or who simply hate to read, but love crime.
This book brings together all fifteen micro-novels Brandeggen wrote about Red
Handler for the first time, and is also equipped with a comprehensive amount of enthusiastic, explanatory, complementary, and sometimes strangely digressive endnotes, written in the pen of Brandeggen’s closest literary confidant in the final years, German professional annotator Bruno Aigner (1934–). This novel about the fiction Red Handler, Frode Brandeggen, and Bruno Aigner is Johan Harstad’s wildest, most hysterical project to date.
240 pages, Paperback
Published March 26, 2024
18 people are currently reading
538 people want to read
About the author
Johan Harstad
29 books691 followersJohan Harstad is a Norwegian author, graphic designer, playwright, drummer, and international sensation. He is the winner of the 2008 Brage Award (Brageprisen), previously won by Per Petterson, and his books have been published in over 11 countries. In 2009, he was named the first ever in-house playwright at the National Theatre in Oslo. His first novel Buzz Aldrin, What Happened To You In All The Confusion, originally published in Norway by Gyldendal in 2005, was made into a TV series in 2009 starring The Wire’s Chad Coleman. Harstad lives in Oslo.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 88 reviews
June 30, 2025
Nagyon becsülöm a kísérleti prózákat. Csak hát ugye az van, hogy a kísérletbe mindig bele van kódolva a kudarc lehetősége - különben nem is lenne kísérlet. De mi van akkor, ha egy regény a regényírás kudarcát kísérli meg ábrázolni? Sőt: egy dupla kudarcot, a regényírás és a regényértelmezés kudarcát? Lehetséges kudarcot vallani a kudarc megírásában, vagy a kudarc maga a siker? Érdekes kérdés, na.
Harstad regényének két szintje van. Az egyik egy bizonyos (természetesen fiktív) író, Frode Brandeggen forradalmi krimije. No most Brandeggenről azt kell tudni, hogy "Konglomerációs lélegzet" címmel már írt egy cirka 2300 oldalas regényt, amit valószínűleg egyetlen ember olvasott - a szerkesztője. Aki aztán annyira traumatizálódott, hogy minden kapcsolatot megszakított az irodalommal. A szerző saját grandiózus kudarcából leszűrte a tanulságot, és megalkotta Rajtakopó, a magándetektív figuráját, valamint a minimalista krimit, ami szándéka szerint egy szóval sem mond többet, mint ami a krimik esszenciája: a nyomozó kinéz az ablakon, meglátja a bűnöst, elkapja a bűnöst, aztán vége főcím. A sűrítésnek hála nincs se hosszadalmas nyomozás, se karakterrajz, se lelkizés, pár mondatban elfér egy egész sztori. Mondjuk ez kicsit olyan, mintha a rántott húsos szendvicsből kiszednénk a rántott húst, és megpróbálnánk gasztoforradalomnak beállítani, de mindegy. A lényeg, hogy kapunk egy szellemes szövegkorpuszt, ami kicsit Karinthy Sherlock-paródiáit idézi, és amiben láthatjuk az irodalomtörténet első üldözési jelenetét, ami egy ÓRIÁSKERÉKEN zajlik. Epic.
De ez még semmi. Mert erre a szövegre rárétegződnek a jegyzetek, amiket a drezdai annotátor (azaz hivatásos jegyzetelő), Aigner úr követett el. Aigner úr a fejébe vette, hogy neki ez a Brandeggen-kötet lesz annotátori pályájának koronagyémántja és egyben hattyúdala, úgyhogy annak rendje és módja szerint szanaszét jegyzetei az egészet. Röpködnek az irreleváns okoskodások túlgondolások és lényegtelen részletek, az emberben pedig hamar kialakul a meggyőződés, hogy Aigner voltaképpen a főszöveget csak lajtorjának használja, hogy saját magának emlékművet ácsoljon. De vajon mennyire vehetünk komolyan valakit, aki a műhöz az alábbiakhoz hasonló megjegyzéseket csatol, hogyaszondja:
"A mai napig örömmel gondolok vissza 1940 telére, amikor a nézőtér leghátsó sorában ültem a sötétben, és arra maszturbáltam, hogy a vásznon Scarlett O'Hara retket húz ki a földből, majd ráharap. Régi szép idők."
Hát egészségedre, pajtás.
Tudom, így elmondva egy katyvasznak tűnik - mintha a fiatal Woody Allen beekizve megpróbálna Raymond Chandler regényeket írni, és jó skizofrénként még kommentálná is. De valójában helyenként megdöbbentő mélységek tárulnak fel a szövegben - az egész Rajtakopó-szál tulajdonképpen a tudat szétesésének metaforájaként is olvasható, amikor pedig Aigner úr Brandeggen apjáról beszél, hát az egyszerűen zseniális. Magyarán: olyan szöveg ez, ami úgy tudja hülyének tettetni magát, hogy közben látszik, mennyire okos. És ennek tetejében még rettentő vicces is. Amiért kifejezetten hálás vagyok.
Harstad regényének két szintje van. Az egyik egy bizonyos (természetesen fiktív) író, Frode Brandeggen forradalmi krimije. No most Brandeggenről azt kell tudni, hogy "Konglomerációs lélegzet" címmel már írt egy cirka 2300 oldalas regényt, amit valószínűleg egyetlen ember olvasott - a szerkesztője. Aki aztán annyira traumatizálódott, hogy minden kapcsolatot megszakított az irodalommal. A szerző saját grandiózus kudarcából leszűrte a tanulságot, és megalkotta Rajtakopó, a magándetektív figuráját, valamint a minimalista krimit, ami szándéka szerint egy szóval sem mond többet, mint ami a krimik esszenciája: a nyomozó kinéz az ablakon, meglátja a bűnöst, elkapja a bűnöst, aztán vége főcím. A sűrítésnek hála nincs se hosszadalmas nyomozás, se karakterrajz, se lelkizés, pár mondatban elfér egy egész sztori. Mondjuk ez kicsit olyan, mintha a rántott húsos szendvicsből kiszednénk a rántott húst, és megpróbálnánk gasztoforradalomnak beállítani, de mindegy. A lényeg, hogy kapunk egy szellemes szövegkorpuszt, ami kicsit Karinthy Sherlock-paródiáit idézi, és amiben láthatjuk az irodalomtörténet első üldözési jelenetét, ami egy ÓRIÁSKERÉKEN zajlik. Epic.
De ez még semmi. Mert erre a szövegre rárétegződnek a jegyzetek, amiket a drezdai annotátor (azaz hivatásos jegyzetelő), Aigner úr követett el. Aigner úr a fejébe vette, hogy neki ez a Brandeggen-kötet lesz annotátori pályájának koronagyémántja és egyben hattyúdala, úgyhogy annak rendje és módja szerint szanaszét jegyzetei az egészet. Röpködnek az irreleváns okoskodások túlgondolások és lényegtelen részletek, az emberben pedig hamar kialakul a meggyőződés, hogy Aigner voltaképpen a főszöveget csak lajtorjának használja, hogy saját magának emlékművet ácsoljon. De vajon mennyire vehetünk komolyan valakit, aki a műhöz az alábbiakhoz hasonló megjegyzéseket csatol, hogyaszondja:
"A mai napig örömmel gondolok vissza 1940 telére, amikor a nézőtér leghátsó sorában ültem a sötétben, és arra maszturbáltam, hogy a vásznon Scarlett O'Hara retket húz ki a földből, majd ráharap. Régi szép idők."
Hát egészségedre, pajtás.
Tudom, így elmondva egy katyvasznak tűnik - mintha a fiatal Woody Allen beekizve megpróbálna Raymond Chandler regényeket írni, és jó skizofrénként még kommentálná is. De valójában helyenként megdöbbentő mélységek tárulnak fel a szövegben - az egész Rajtakopó-szál tulajdonképpen a tudat szétesésének metaforájaként is olvasható, amikor pedig Aigner úr Brandeggen apjáról beszél, hát az egyszerűen zseniális. Magyarán: olyan szöveg ez, ami úgy tudja hülyének tettetni magát, hogy közben látszik, mennyire okos. És ennek tetejében még rettentő vicces is. Amiért kifejezetten hálás vagyok.
August 23, 2024
A very enjoyable read. This is allegedly the annotated "novels" of Frode Brandeggen featuring the master private detective The Red Handler. However each novel only consists of a 4 to 5 short chapter each consisting mostly of just a few brief sentences.
The Red Handler doesn't need to do much sleuthing, he just has to catch someone and ask them if they committed the crime and they immediately confess.
This book is more about the annotations which reveal details of the life of Frode Brandeggen and even of the annotator himself.
The Red Handler doesn't need to do much sleuthing, he just has to catch someone and ask them if they committed the crime and they immediately confess.
This book is more about the annotations which reveal details of the life of Frode Brandeggen and even of the annotator himself.
July 15, 2021
4.5 ster. Het is geen Max, Mischa en het Tet-offensief, maar een aantal elementen die dat tot een goed boek maken komen hier ook in terug: de droogkomische schrijfstijl, de deels verzonnen, deels echte referenties naar popcultuur die de schrijver maakt, de ellenlange beschrijvingen die je helemaal niet wil lezen maar toch maar leest. Ja, ik heb me goed vermaakt met dit boek (en het is 4x korter dan Max, Mischa en het Tet-offensief, ook wel fijn.)
Edit: erg verdrietig dat er sprake is van eindnoten in plaats van voetnoten :(
Edit: erg verdrietig dat er sprake is van eindnoten in plaats van voetnoten :(
August 10, 2024
"Dammit," he said quietly. "You caught me red-handed. You are too good"
The Red Handler - Annotated Edition is translated from Norwegian by David M. Smith. The original book consists of the complete works of the Red Handler series of detective fiction by Frode Brandeggen (1970-2014), comprehensively footnoted by his friend and literary executor, the professional annotator, Bruno Aigner (1934-).
Oddly the most prominent name on the front cover is that of Johan Harstad, whose role was a little unclear to me, but perhaps the editor who commissioned the combined work.
Having published only a short story, Frode Brandeggen burst on the literary scene in 1992, aged just 22, with his avant-garde debut novel Konglomoratisk pust (Conglomorate Breath in English, although sadly yet to be translated). Unfortunately weighing in at 2,322 pages, and written in a highly innovative, frankly impenentrable style, with key literary influences including the Okotiesque 'The Mezzanine' by Nicholas Baker, Claude Simone’s Histoire and Ole Robert Sunde’s Kontrapunktisk, the book sunk without trace.
Brandeggen was always to lament the comparative success of other seemingly inpenetrable avant-garde works such as Dag Solstad's Det uoppløselige episke element i Telemark i perioden 1591–1896 (The Insoluble Epic Element in Telemark in the Years 1592–1896, although again unfortunately yet to be translated).
Scarred by the reception to his own work, Brandeggen withdrew from the public eye, but in secret started to develop a new way of writing, one that would enable him to realize his own artistic potential while also appealing to a wider audience. The result was a fifteen-book series featuring a private detective called the Red Handler; written in a kind of micronovelistic form inspired by the French Mouvement artistique du banalisme, a literary movement that championed anti-climax, cliché, and omission as worthy literary techniques.
He didn't submit the novels to any publisher, but bequeathed his papers to Aigner, who was able to bring them into print in this posthomous edition together with 111 pages of his own extensive annotations, which both comment on the works and give additional insights from Brandeggen's copious notes.
Tipped off that a heist is planned in a nearby jewel shop, the Red Handler simply looks out of his window (having remember after an earlier near-miss to open his eyes) and asks anyone running past if they happen to be a jewel thief.
Contrary to the usual rules of detective fiction, Brandeggen, and his literary creation, get straight to the point. Some of the novels are as short as 250 words, although as his own psyche disintegrated Brandeggen did break his own self-imposed rules of banalisme, and one the novels stretches to a cumbersome 12 pages.
The novel's are heavily researched but the final work wears the results lightly:
Brandeggen's notes for the novel include hundreds of reference photos of different types of basement flooring in all kinds of conditions and degrees of uncleanliness, representing a broad range of materials, such as concrete, untreated wood, water-damaged linoleum, ceramic tiles from Toscana, etc. The photos are accompanied by a number of fairly meticulous descriptions of the state of the material, with a particular focus on the presence of water, oil spots, plaster, rat droppings, as well as any damages, scratches, discoloration, etc. Given the amount of work devoted to researching and documenting the possibilities for the basement floor in this scene, it is worth noting that Brandeggen finally settles on—or reduces and consolidates his preliminary work to—this one word, which, curiously enough, captures it all: dirty. "The dirty basement floor."
On cliches he starts in the first work, The Red Handler Hot on the Trail, as he means to go on - our hero detective fond of one (or two, given the dual recordings) piece of work only, Glenn Gould's recordings of the Goldberg Variations, while the first villian The Red Handler all too easily apprehends 'knew at one the jig was up'.
Tipped off that a heist is planned in a nearby jewel shop, the Red Handler simply looks out of his window (having remembered after an earlier near-miss, in a previous story, to open his eyes) and asks anyone running past if they happen to be a jewel thief, leading to their inevitable confession, defeated by his detective powers.
On another occasion he identifies and tracks a serial burglar to outside of his next planned target. But when he attempts to apprehend the culprit, the latter points out he has yet to commit the crime of which is he accused. Whereas a lesser detective (or a less novelist) would attempt to prove the case using circumstantial and incriminating evidence, in a genius twist the Red Handler simply waits around outside the property while the thief does the deed, and arrests him as he emerges, red-handed. "Dammit, exclaimed the thief, "you are too good."
And more modern criminals are also unable to defeat him:
The Red Handler glared hard at the salesman.
"You don't work for Microsoft, do you? And this guy doesn't have any problems with his computer, does he?"
The salesman trembled.
"Cripes."
"How many people have you managed to scam? How much money have you stolen from them?" The salesman, who did not work for Microsoft, hesitated.
"I don't know . . ."
"Out with it!"
"I ... I'd have to check my Excel spreadsheet, and then . . ."
"Fine. Just print it out and we'll discuss it on the way to the slammer. And print double-sided. You won't be including trees among your innocent victims.”
The salesman, not from Microsoft, realized the jig was up. He'd met his match.
"Dammit," he said quietly. "You caught me red-handed. You are too good"
But as the stories progress, the Red Handler himself, mirroring his authorial creator, starts to lose confidence in his own abilities and worth, as Aigner's notes explain. And we also learn of Aigner's own story, this his 444th and last annotated work, his first Mann's Der Zauberberg but the other 443, including this, oddly all from original author's whose names begin with B including Samuel Beckett, Emmanuel Bove and, of course, the greatest of all, Thomas Bernhard.
A fascinating insight into a talented and innovative writer, and I hope David M. Smith will turn his attention (hopefully not at the expense of his sanity) to Konglomoratisk pust.
And a work for fans of Pale Fire and The Unauthorised Biography of Ezra Maas.
4.5 stars.
The Red Handler - Annotated Edition is translated from Norwegian by David M. Smith. The original book consists of the complete works of the Red Handler series of detective fiction by Frode Brandeggen (1970-2014), comprehensively footnoted by his friend and literary executor, the professional annotator, Bruno Aigner (1934-).
Oddly the most prominent name on the front cover is that of Johan Harstad, whose role was a little unclear to me, but perhaps the editor who commissioned the combined work.
Having published only a short story, Frode Brandeggen burst on the literary scene in 1992, aged just 22, with his avant-garde debut novel Konglomoratisk pust (Conglomorate Breath in English, although sadly yet to be translated). Unfortunately weighing in at 2,322 pages, and written in a highly innovative, frankly impenentrable style, with key literary influences including the Okotiesque 'The Mezzanine' by Nicholas Baker, Claude Simone’s Histoire and Ole Robert Sunde’s Kontrapunktisk, the book sunk without trace.
Brandeggen was always to lament the comparative success of other seemingly inpenetrable avant-garde works such as Dag Solstad's Det uoppløselige episke element i Telemark i perioden 1591–1896 (The Insoluble Epic Element in Telemark in the Years 1592–1896, although again unfortunately yet to be translated).
Scarred by the reception to his own work, Brandeggen withdrew from the public eye, but in secret started to develop a new way of writing, one that would enable him to realize his own artistic potential while also appealing to a wider audience. The result was a fifteen-book series featuring a private detective called the Red Handler; written in a kind of micronovelistic form inspired by the French Mouvement artistique du banalisme, a literary movement that championed anti-climax, cliché, and omission as worthy literary techniques.
He didn't submit the novels to any publisher, but bequeathed his papers to Aigner, who was able to bring them into print in this posthomous edition together with 111 pages of his own extensive annotations, which both comment on the works and give additional insights from Brandeggen's copious notes.
Tipped off that a heist is planned in a nearby jewel shop, the Red Handler simply looks out of his window (having remember after an earlier near-miss to open his eyes) and asks anyone running past if they happen to be a jewel thief.
Contrary to the usual rules of detective fiction, Brandeggen, and his literary creation, get straight to the point. Some of the novels are as short as 250 words, although as his own psyche disintegrated Brandeggen did break his own self-imposed rules of banalisme, and one the novels stretches to a cumbersome 12 pages.
The novel's are heavily researched but the final work wears the results lightly:
Brandeggen's notes for the novel include hundreds of reference photos of different types of basement flooring in all kinds of conditions and degrees of uncleanliness, representing a broad range of materials, such as concrete, untreated wood, water-damaged linoleum, ceramic tiles from Toscana, etc. The photos are accompanied by a number of fairly meticulous descriptions of the state of the material, with a particular focus on the presence of water, oil spots, plaster, rat droppings, as well as any damages, scratches, discoloration, etc. Given the amount of work devoted to researching and documenting the possibilities for the basement floor in this scene, it is worth noting that Brandeggen finally settles on—or reduces and consolidates his preliminary work to—this one word, which, curiously enough, captures it all: dirty. "The dirty basement floor."
On cliches he starts in the first work, The Red Handler Hot on the Trail, as he means to go on - our hero detective fond of one (or two, given the dual recordings) piece of work only, Glenn Gould's recordings of the Goldberg Variations, while the first villian The Red Handler all too easily apprehends 'knew at one the jig was up'.
Tipped off that a heist is planned in a nearby jewel shop, the Red Handler simply looks out of his window (having remembered after an earlier near-miss, in a previous story, to open his eyes) and asks anyone running past if they happen to be a jewel thief, leading to their inevitable confession, defeated by his detective powers.
On another occasion he identifies and tracks a serial burglar to outside of his next planned target. But when he attempts to apprehend the culprit, the latter points out he has yet to commit the crime of which is he accused. Whereas a lesser detective (or a less novelist) would attempt to prove the case using circumstantial and incriminating evidence, in a genius twist the Red Handler simply waits around outside the property while the thief does the deed, and arrests him as he emerges, red-handed. "Dammit, exclaimed the thief, "you are too good."
And more modern criminals are also unable to defeat him:
The Red Handler glared hard at the salesman.
"You don't work for Microsoft, do you? And this guy doesn't have any problems with his computer, does he?"
The salesman trembled.
"Cripes."
"How many people have you managed to scam? How much money have you stolen from them?" The salesman, who did not work for Microsoft, hesitated.
"I don't know . . ."
"Out with it!"
"I ... I'd have to check my Excel spreadsheet, and then . . ."
"Fine. Just print it out and we'll discuss it on the way to the slammer. And print double-sided. You won't be including trees among your innocent victims.”
The salesman, not from Microsoft, realized the jig was up. He'd met his match.
"Dammit," he said quietly. "You caught me red-handed. You are too good"
But as the stories progress, the Red Handler himself, mirroring his authorial creator, starts to lose confidence in his own abilities and worth, as Aigner's notes explain. And we also learn of Aigner's own story, this his 444th and last annotated work, his first Mann's Der Zauberberg but the other 443, including this, oddly all from original author's whose names begin with B including Samuel Beckett, Emmanuel Bove and, of course, the greatest of all, Thomas Bernhard.
A fascinating insight into a talented and innovative writer, and I hope David M. Smith will turn his attention (hopefully not at the expense of his sanity) to Konglomoratisk pust.
And a work for fans of Pale Fire and The Unauthorised Biography of Ezra Maas.
4.5 stars.
December 29, 2018
Een boek waar je twee bladwijzers voor nodig hebt. Harstad creëerde een fictieve schrijver van misdaadromans (Frode Brandeggen), die gedesillusioneerd raakte nadat zijn moeilijk-literaire, schier onleesbare, 2300 pagina's tellende debuut hopeloos flopte. Als reactie daarop ging hij ultrakorte crimeverhaaltjes schrijven over een misdaadbestrijder die altijd zo snel op de plaats delict is dat hij de dader meteen kan arresteren. Korte tijd na de afronding van dit project, schrijft Harstad in de 'biografie' voorin, overleed Brandeggen, op jonge leeftijd. Een stuk of vijftien van die boekjes zijn hier gebundeld. Ze zijn simpel, flauw, met hier en daar een originele gedachte of grappige zin.
De tweede bladwijzer is voor de 'annotaties': een ander fictief personage, een oudere Duitser (Bruno Aigner), is gefascineerd geraakt door de misdaadromannetjes en verzorgt te pas en te onpas opmerkingen bij de teksten. Aigner ziet er véél meer in dan wat het aan de oppervlakte lijkt te zijn en probeert dat uit te leggen. Zo ontstaat binnen die annotaties een soort tweede verhaal, over het leven van Brandeggen, zijn kijk op de literatuur en het gedachtengoed dat hij achterliet. Aigner analyseert tegen welke conventies Brandeggen met zijn 'project' protesteerde, waar het voor staat en beargumenteert met allerlei verwijzingen hoe het zijn genialiteit aantoont.
Dat getuigt allemaal van de enorme creativiteit van Harstad, en hier en daar is het spel tussen de flauwe romannetjes en de hautaine annotaties best goed gespeeld. Maar het grapje is halverwege wel gemaakt, en dan wordt het knap vervelend. Met zo'n inventieve opzet had de uitwerking echt een stuk onderhoudender gekund.
Al is dát, volgens een van de annotaties van 'Aigner', weer iets waar 'Brandeggen' een punt over wilde maken: is de auteur verplicht iets te schrijven wat de lezer onderhoudend vindt? Of is het net zo goed zijn taak om de lezer dwars te zitten, hem tot het uiterste te dwingen? Kortom: een commentaar op van alles, dit rare boekje, maar teruggebracht tot de banaliteit van het sterren-geven kom ik hier op uit: drie.
De tweede bladwijzer is voor de 'annotaties': een ander fictief personage, een oudere Duitser (Bruno Aigner), is gefascineerd geraakt door de misdaadromannetjes en verzorgt te pas en te onpas opmerkingen bij de teksten. Aigner ziet er véél meer in dan wat het aan de oppervlakte lijkt te zijn en probeert dat uit te leggen. Zo ontstaat binnen die annotaties een soort tweede verhaal, over het leven van Brandeggen, zijn kijk op de literatuur en het gedachtengoed dat hij achterliet. Aigner analyseert tegen welke conventies Brandeggen met zijn 'project' protesteerde, waar het voor staat en beargumenteert met allerlei verwijzingen hoe het zijn genialiteit aantoont.
Dat getuigt allemaal van de enorme creativiteit van Harstad, en hier en daar is het spel tussen de flauwe romannetjes en de hautaine annotaties best goed gespeeld. Maar het grapje is halverwege wel gemaakt, en dan wordt het knap vervelend. Met zo'n inventieve opzet had de uitwerking echt een stuk onderhoudender gekund.
Al is dát, volgens een van de annotaties van 'Aigner', weer iets waar 'Brandeggen' een punt over wilde maken: is de auteur verplicht iets te schrijven wat de lezer onderhoudend vindt? Of is het net zo goed zijn taak om de lezer dwars te zitten, hem tot het uiterste te dwingen? Kortom: een commentaar op van alles, dit rare boekje, maar teruggebracht tot de banaliteit van het sterren-geven kom ik hier op uit: drie.
October 31, 2020
Dette synes jeg virkelig var festlige greier. Se frem til en helt annerledes leseropplevelse.
Jeg er muligens noe gavmild i avrundingen av stjernene her, men det faktum at jeg lo høylytt ved flere anledninger gjorde at det ble opp.
Jeg er muligens noe gavmild i avrundingen av stjernene her, men det faktum at jeg lo høylytt ved flere anledninger gjorde at det ble opp.
December 4, 2025
Jó móka megpróbálni erre a valamire gombot varrni.* "Mi a frász volt ez?" jelige. Meta-bölcsészkrimi, avagy részletes instrukció egy olvasás dekonstruálására, valamint poénok.
Nagyon, nagyon pihent könyv ez.
Rajtakopó** alakja a bűnügyi regények, a noir és hard-boiled krimi zsáner egészen új megközelítését hozza. A minimalista miniatűr-sorozat képregényre szabott, cselekményközpontú***, ám a cselekmény zsánerszerűségét a Rajtakopó-féle modus operandi egészen egyéni formátummá edzi. Az egész lapozgatós, szét-végjegyzetelős őrület pedig amellett, hogy az olvasó idegeit és a fizikai könyv**** puhafedél-szerkezetét is idővel próbára teszi, nos emellett egész használható kurzust ad arról, hogy hogyan és miért ne készítsünk végjegyzeteket. Alighanem soha, semmihez!!!!
*Varrni egyébként pont nem látjuk Rajtakopót, feltehetően nem fordít figyelmet a bűnesetek során elszakadó vagy kilyukadó, elkopó ruhadarabjainak javítására. Ennek ellenére, Brandeggen ritkás leírásai alapján, nem rongyos vagy "topis" a megjelenése, és a keretező krimi-zsáner konvenciói alapján feltehetően jól, vagy legalább átlagosan öltözködik. Ki tudja, más foltozta-stoppolta volna a ruhákat? Talán a titokzatos nagynéni?
**Tök vicces a neve! Ilyen címszereplőről simán el lehet nevezni a könyvet. És így is lett!
***Ám gyakran elkalandozik. Szinte társszerzővé avanzsál a végjegyzetelő.†
†De ezek itt nem végjegyzetek, hanem lábjegyzetek. Csak mondom.
****Feltűnően szép könyv. Csak épp az amúgy gondos munkát végző Ø kiadø†† tévedésből a borítóra Frode Brandeggen neve helyett valami random skandináv szerző nevét nyomtatta, nyilván tévedésből - és ez szerepel itt a Goodreads adatlapon is. Kár.
††Hehe!
Nagyon, nagyon pihent könyv ez.
Rajtakopó** alakja a bűnügyi regények, a noir és hard-boiled krimi zsáner egészen új megközelítését hozza. A minimalista miniatűr-sorozat képregényre szabott, cselekményközpontú***, ám a cselekmény zsánerszerűségét a Rajtakopó-féle modus operandi egészen egyéni formátummá edzi. Az egész lapozgatós, szét-végjegyzetelős őrület pedig amellett, hogy az olvasó idegeit és a fizikai könyv**** puhafedél-szerkezetét is idővel próbára teszi, nos emellett egész használható kurzust ad arról, hogy hogyan és miért ne készítsünk végjegyzeteket. Alighanem soha, semmihez!!!!
*Varrni egyébként pont nem látjuk Rajtakopót, feltehetően nem fordít figyelmet a bűnesetek során elszakadó vagy kilyukadó, elkopó ruhadarabjainak javítására. Ennek ellenére, Brandeggen ritkás leírásai alapján, nem rongyos vagy "topis" a megjelenése, és a keretező krimi-zsáner konvenciói alapján feltehetően jól, vagy legalább átlagosan öltözködik. Ki tudja, más foltozta-stoppolta volna a ruhákat? Talán a titokzatos nagynéni?
**Tök vicces a neve! Ilyen címszereplőről simán el lehet nevezni a könyvet. És így is lett!
***Ám gyakran elkalandozik. Szinte társszerzővé avanzsál a végjegyzetelő.†
†De ezek itt nem végjegyzetek, hanem lábjegyzetek. Csak mondom.
****Feltűnően szép könyv. Csak épp az amúgy gondos munkát végző Ø kiadø†† tévedésből a borítóra Frode Brandeggen neve helyett valami random skandináv szerző nevét nyomtatta, nyilván tévedésből - és ez szerepel itt a Goodreads adatlapon is. Kár.
††Hehe!
March 26, 2025
Veldig vanskelig bokå å setta stjerner på. Eg kunne tatt alt fra en svak 3 te en klink 5 på alvor. Kanskje den merkeligste bokå eg har lest. Midt i blinken om du like litteraturfaget, filmhistorie og Erlend Loe-aktig humor, men bokå e og sær uten like.
Konseptet te bokå e at en fiktiv litteraturkritiker/redaktør(?) har utgitt en samling krimromaner skreve av en fiktiv avdød forfatter, med redaktørens fotnoter lagt te tekstene. Fotnotene variere mellom refleksjoner rundt sjanger og skrivemåte, lange digresjoner, og informasjon om det tragiske livet te den avdøde forfatteren. Primært fjas, men tidvis tendenser te ektefølte refleksjoner.
Man kan aldri lena seg tebake under lesingen, både fordi du konstant hoppe mellom handling og fotnoter, aldri vett kor mye handling du får lesa før neste fotnote, og aldri vett om neste fotnote e en setning eller 3 sider.
Me har altså en ekta forfatter (Johan Harstad) som skrive om en fiktiv redaktør som tar for seg forfatterskapet te en fiktiv avdød forfatter.
Eg synes i grunnen at noen burde ta ansvar og ta detta et hakk lengre ved å legga te nok eg lag fotnoter og en analyse av Johan Harstad, sjanger og virkemidler i denna bokå. Det står så mye merkelig i bokå her og det garantert e potensiale for en god analyse. Harstad virke som en dyktig skrue, og det e en spennande kombo.
Takkformeg
Konseptet te bokå e at en fiktiv litteraturkritiker/redaktør(?) har utgitt en samling krimromaner skreve av en fiktiv avdød forfatter, med redaktørens fotnoter lagt te tekstene. Fotnotene variere mellom refleksjoner rundt sjanger og skrivemåte, lange digresjoner, og informasjon om det tragiske livet te den avdøde forfatteren. Primært fjas, men tidvis tendenser te ektefølte refleksjoner.
Man kan aldri lena seg tebake under lesingen, både fordi du konstant hoppe mellom handling og fotnoter, aldri vett kor mye handling du får lesa før neste fotnote, og aldri vett om neste fotnote e en setning eller 3 sider.
Me har altså en ekta forfatter (Johan Harstad) som skrive om en fiktiv redaktør som tar for seg forfatterskapet te en fiktiv avdød forfatter.
Eg synes i grunnen at noen burde ta ansvar og ta detta et hakk lengre ved å legga te nok eg lag fotnoter og en analyse av Johan Harstad, sjanger og virkemidler i denna bokå. Det står så mye merkelig i bokå her og det garantert e potensiale for en god analyse. Harstad virke som en dyktig skrue, og det e en spennande kombo.
Takkformeg
November 21, 2022
Je bent te goed, Harstad. Veel te goed.
November 16, 2022
Gisteren in één avond Harstads Heterdaad uitgelezen. Het is een geniale grap: vijftien micromisdaadromans schrijven in naam van een fictieve, gefaalde avant-gardeschrijver die nu slechts nog commercieel succes zoekt, om vervolgens in naam van een geobsedeerde annotator die de fictieve schrijver nog gekend had die vijftien microromans voorzien van tweehonderdvijftig overanalytische en persoonlijke eindnoten.
De microromans zijn zo compact en to the point mogelijk (om de lezer die niet van lezen houdt niet te belasten), maar er zit wel ontwikkeling in, die volgens de annotator komt door de schrijvers psychologische ontwikkeling. De annotator kende de schrijver, goed genoeg om te kunnen suggereren wanneer de op het oog banaalste frase gelezen moet worden als persoonlijk trauma, extreem scherpe humor of avantgardistisch-literair streven. Ook al is de climax van een roman niet meer dan “Er ontstond een korte achtervolging. Toen was het voorbij.” of “Er volgde een kort gevecht. Dat was dramatisch.”, de annotator weet altijd een diepere literaire, persoonlijke of ironische betekenis eraan te verbinden.
De zin “Op dat moment besefte hij dat hij te laat was gekomen” krijgt de eindnoot: “Wat heeft deze zin veel betekenissen.” Bewondering wordt ons als lezer aangepraat, net als waardering voor de patronen en wanneer daarvan wordt afgeweken. De eindnoten zijn soms kort, soms zijn ze pagina’s lang. Soms hebben ze eigen eindnoten, die soms ook eigen eindnoten hebben, enzovoort. Uiteindelijk duurde deze grap voor mij wel iets te lang, soms voelde de enorme hoeveelheid noten en de soms enorme lengte daarvan wel te veel als het plagen en frustreren van de lezer. De enige troost was dan dat Harstad waarschijnlijk zelf zo’n lol in het schrijven had gehad.
De microromans zijn zo compact en to the point mogelijk (om de lezer die niet van lezen houdt niet te belasten), maar er zit wel ontwikkeling in, die volgens de annotator komt door de schrijvers psychologische ontwikkeling. De annotator kende de schrijver, goed genoeg om te kunnen suggereren wanneer de op het oog banaalste frase gelezen moet worden als persoonlijk trauma, extreem scherpe humor of avantgardistisch-literair streven. Ook al is de climax van een roman niet meer dan “Er ontstond een korte achtervolging. Toen was het voorbij.” of “Er volgde een kort gevecht. Dat was dramatisch.”, de annotator weet altijd een diepere literaire, persoonlijke of ironische betekenis eraan te verbinden.
De zin “Op dat moment besefte hij dat hij te laat was gekomen” krijgt de eindnoot: “Wat heeft deze zin veel betekenissen.” Bewondering wordt ons als lezer aangepraat, net als waardering voor de patronen en wanneer daarvan wordt afgeweken. De eindnoten zijn soms kort, soms zijn ze pagina’s lang. Soms hebben ze eigen eindnoten, die soms ook eigen eindnoten hebben, enzovoort. Uiteindelijk duurde deze grap voor mij wel iets te lang, soms voelde de enorme hoeveelheid noten en de soms enorme lengte daarvan wel te veel als het plagen en frustreren van de lezer. De enige troost was dan dat Harstad waarschijnlijk zelf zo’n lol in het schrijven had gehad.
September 18, 2022
I read the German version, called "Auf frischer Tat", but I couldn't find it on here.
5 out of 5 stars, no notes. The funniest book I've read in a long time. Gaga, Dada, post-post-modern sendup of gloomy Scandinavian crime novels and at the same time making fun of overly annotated "serious" literature. Made my reading-day.
5 out of 5 stars, no notes. The funniest book I've read in a long time. Gaga, Dada, post-post-modern sendup of gloomy Scandinavian crime novels and at the same time making fun of overly annotated "serious" literature. Made my reading-day.
December 30, 2018
Ik snap het wel, Johan. Het is oke. Nadat je het beste boek ooit had geschreven moest je gewoon even wat nieuws proberen en dat dit het dan is, nouja, vooruit (zodra ik in een tekst een noot moet lezen en deze langer is dan drie regels borrelt er een soort tegenzin op, wanneer deze noot vervolgens drie pagina’s duurt weet ik even niet zo goed waar ik het vandaan moet halen)
November 21, 2019
Dit boek deed mij denken aan South Park, aan Monty Python en aan Arthur Lowe, captain Mainwaring uit ‘Dad’s Army’, hoewel het met geen van drieën ook maar iets te maken heeft.
Deze openingszin is an sich al een ode aan de absurditeit die Heterdaad is. Johan Harstad, onder andere bekend van het trage en verstilde ‘Buzz Aldrin, waar ben je gebleven’, startte dit project tijdens het schrijven van een andere roman - wat al heel knap en tamelijk irritant is voor mensen die zich er niet toe kunnen zetten zelfs maar aan hun eerste roman te beginnen. Hij schiep de auteur Frode Brandeggen die een experimentele reeks korte misdaadromans schreef. Dit boek is een bundel van die ruim 20 romans. Een flinke zit, denk je nu, maar het boek bestaat voor slechts 10 procent uit die romans. De overige 90 procent wordt ingenomen door...voetnoten (of eigenlijk eindnoten, maar dat is een veel lelijker woord). De fictieve auteur Brandeggen zou geëist hebben dat de boeken alleen uitgegeven werden met voetnoten van deze - uiteraard eveneens fictieve ‘voetnotenman’. Het is, uhm, ingewikkeld. Vooral omdat het zo volslagen absurd is.
Het is, terugkomend op mijn openingszin, die absurditeit en de zorgvuldigheid ervan, die mij aan Monthy Python doet denken. Ook het feit dat niet alles ‘werkt’ en dat die absurditeit in grote doses ook best vermoeiend is, lijkt op een Monty Python-aflevering waarin briljante sketches en flauwigheden elkaar afwisselen. Arthur Lowe zou ooit verwezen hebben naar de klucht als ‘de hogere wiskunde van de humor’ omdat het eindeloze met deuren slaan een exacte timing vereiste. Merk overigens op hoe deze zinloze exercitie in triviale kennis je als lezer de indruk geeft dat je nu ook een voetnoot zit te lezen.
Ik vind dit een heel knap en bijzonder experiment en het is voor het eerst in jaren dat ik zo moest bulderlachen tijdens het lezen, dat het mij op een boze blik van mijn ruw in zijn slaap gestoorde kat kwam te staan. Dat betekent overigens niet dat dit boek louter een genot is. Immers, eindnoten staan aan het eind van een boek en niet onder elke pagina. Je bent dus eindeloos heen en weer aan het bladeren. Je leest feitelijk alsof je naar een tenniswedstrijd kijkt. Ik kreeg dit boek cadeau van een vriend en ik kan me niet voorstellen dat ik dit boek als ebook had kunnen lezen, door het continue heen en weer gespring. Ik zou kunnen zeggen dat de eindnoten irrelevant zijn, maar daarmee zou ik enerzijds dit boek te kort doen. En anderzijds zou het het understatement van de eeuw zijn. Desalniettemin zou het juister zijn om te zeggen dat de twintig misdaadromans van elk enkele pagina’s overbodig zijn. Die handelen om een detective die moorden oplost doordat hij steeds opduikt terwijl de moord gepleegd wordt, waardoor hij de dader in de kraag kan vatten. De detective heet dan ook, geheel terecht, ‘Heterdaad’. In de eindnoten verhaalt de ‘notenman’ over zijn bewondering voor de schrijfstijl van Brandeggen, met wie hij ook een vriendschap onderhield (Brandeggen is inmiddels overleden). Die noten willen nog wel eens uitwijden. Nee, maar echt. Enkele noten tellen acht pagina’s en zijn daarmee langer dan een gehele misdaadroman.
Het lezen van dit boek is dan ook f-ing irritant. De schrijver probeert zijn lezer niet te pleasen, nee, integendeel: hij sart hem, hij lacht hem uit. En hier komt South Park om de hoek kijken. Ook de makers van die animatieserie staan erom bekend hun fans bij tijd en wijle een enorme middelvinger voor te schotelen. Zo moesten de fans na een cliffhanger waarin de onthulling van de onbekende vader van personage Cartman in het vooruitzicht werd gesteld, een week langer wachten op verlossing omdat de makers doodleuk een flauwe ‘spin-off’-special over de personages Terrence en Phillip tussen twee afleveringen programmeerden.
En zo lees je, onderwijl de schrijver vervloekend, door. En door. Dit boek is een fascinerend en bewonderenswaardig testament, een ode aan de fantasie en een monument voor onzin. Wie lezen ziet als vorm van escapisme, kan niet anders dan een onzinnige roman - een roman die nergens over gaat en ons daardoor niet meeneemt naar een andere, maar naar een anti-wereld - zien als de ultieme vorm van vervreemding en ontsnapping. Als absurdo-escapisme, zo u wilt.
Deze openingszin is an sich al een ode aan de absurditeit die Heterdaad is. Johan Harstad, onder andere bekend van het trage en verstilde ‘Buzz Aldrin, waar ben je gebleven’, startte dit project tijdens het schrijven van een andere roman - wat al heel knap en tamelijk irritant is voor mensen die zich er niet toe kunnen zetten zelfs maar aan hun eerste roman te beginnen. Hij schiep de auteur Frode Brandeggen die een experimentele reeks korte misdaadromans schreef. Dit boek is een bundel van die ruim 20 romans. Een flinke zit, denk je nu, maar het boek bestaat voor slechts 10 procent uit die romans. De overige 90 procent wordt ingenomen door...voetnoten (of eigenlijk eindnoten, maar dat is een veel lelijker woord). De fictieve auteur Brandeggen zou geëist hebben dat de boeken alleen uitgegeven werden met voetnoten van deze - uiteraard eveneens fictieve ‘voetnotenman’. Het is, uhm, ingewikkeld. Vooral omdat het zo volslagen absurd is.
Het is, terugkomend op mijn openingszin, die absurditeit en de zorgvuldigheid ervan, die mij aan Monthy Python doet denken. Ook het feit dat niet alles ‘werkt’ en dat die absurditeit in grote doses ook best vermoeiend is, lijkt op een Monty Python-aflevering waarin briljante sketches en flauwigheden elkaar afwisselen. Arthur Lowe zou ooit verwezen hebben naar de klucht als ‘de hogere wiskunde van de humor’ omdat het eindeloze met deuren slaan een exacte timing vereiste. Merk overigens op hoe deze zinloze exercitie in triviale kennis je als lezer de indruk geeft dat je nu ook een voetnoot zit te lezen.
Ik vind dit een heel knap en bijzonder experiment en het is voor het eerst in jaren dat ik zo moest bulderlachen tijdens het lezen, dat het mij op een boze blik van mijn ruw in zijn slaap gestoorde kat kwam te staan. Dat betekent overigens niet dat dit boek louter een genot is. Immers, eindnoten staan aan het eind van een boek en niet onder elke pagina. Je bent dus eindeloos heen en weer aan het bladeren. Je leest feitelijk alsof je naar een tenniswedstrijd kijkt. Ik kreeg dit boek cadeau van een vriend en ik kan me niet voorstellen dat ik dit boek als ebook had kunnen lezen, door het continue heen en weer gespring. Ik zou kunnen zeggen dat de eindnoten irrelevant zijn, maar daarmee zou ik enerzijds dit boek te kort doen. En anderzijds zou het het understatement van de eeuw zijn. Desalniettemin zou het juister zijn om te zeggen dat de twintig misdaadromans van elk enkele pagina’s overbodig zijn. Die handelen om een detective die moorden oplost doordat hij steeds opduikt terwijl de moord gepleegd wordt, waardoor hij de dader in de kraag kan vatten. De detective heet dan ook, geheel terecht, ‘Heterdaad’. In de eindnoten verhaalt de ‘notenman’ over zijn bewondering voor de schrijfstijl van Brandeggen, met wie hij ook een vriendschap onderhield (Brandeggen is inmiddels overleden). Die noten willen nog wel eens uitwijden. Nee, maar echt. Enkele noten tellen acht pagina’s en zijn daarmee langer dan een gehele misdaadroman.
Het lezen van dit boek is dan ook f-ing irritant. De schrijver probeert zijn lezer niet te pleasen, nee, integendeel: hij sart hem, hij lacht hem uit. En hier komt South Park om de hoek kijken. Ook de makers van die animatieserie staan erom bekend hun fans bij tijd en wijle een enorme middelvinger voor te schotelen. Zo moesten de fans na een cliffhanger waarin de onthulling van de onbekende vader van personage Cartman in het vooruitzicht werd gesteld, een week langer wachten op verlossing omdat de makers doodleuk een flauwe ‘spin-off’-special over de personages Terrence en Phillip tussen twee afleveringen programmeerden.
En zo lees je, onderwijl de schrijver vervloekend, door. En door. Dit boek is een fascinerend en bewonderenswaardig testament, een ode aan de fantasie en een monument voor onzin. Wie lezen ziet als vorm van escapisme, kan niet anders dan een onzinnige roman - een roman die nergens over gaat en ons daardoor niet meeneemt naar een andere, maar naar een anti-wereld - zien als de ultieme vorm van vervreemding en ontsnapping. Als absurdo-escapisme, zo u wilt.
November 27, 2019
Max, Mischa en het Tet-Offensief en Buzz Aldrin, Waar ben je gebleven?, twee romans in baksteenformaat, behoren tot het beste dat ik dit jaar gelezen heb. Dus ik was wel wat verbaasd toen ik Heterdaad, Harstads recentste, zo snel bij De Slegte zag liggen.
Maar eigenlijk klopt dat. De Noorse schrijver schreef Heterdaad als tussendoortje. De kern van het boek bestaat uit vijftien gortdroge miniromannetjes die tegelijkertijd een ode aan en een pastiche op de ‘crime noir’ zijn. Microverhaaltjes waarin het altijd regent, de held te veel drinkt en de vrouwen zwoel, verleidelijk en vals zijn.
Harstad verzint er niet alleen een schrijver bij (Frode Brandegger), maar ook een professionele annotator (Bruno Aigner). Brandegger pent pittoreske misdaadniemendalletjes nadat zijn groots opgezette avant-garderoman totaal mislukte. Aigner verzorgt na diens overlijden de geannoteerde uitgave die we hier in handen hebben.
Het resultaat is hilarisch, maar ook een beetje onnozel. Heterdaad was waarschijnlijk superleuk om te schrijven, doch het is en blijft een tussendoortje.
Fantastische toiletliteratuur, dat wel, in de best denkbare betekenis van het woord.
Je zou eens moeten weten welke heerlijke werkjes bij ons in het kleinste kamertje bewaard worden!
Maar eigenlijk klopt dat. De Noorse schrijver schreef Heterdaad als tussendoortje. De kern van het boek bestaat uit vijftien gortdroge miniromannetjes die tegelijkertijd een ode aan en een pastiche op de ‘crime noir’ zijn. Microverhaaltjes waarin het altijd regent, de held te veel drinkt en de vrouwen zwoel, verleidelijk en vals zijn.
Harstad verzint er niet alleen een schrijver bij (Frode Brandegger), maar ook een professionele annotator (Bruno Aigner). Brandegger pent pittoreske misdaadniemendalletjes nadat zijn groots opgezette avant-garderoman totaal mislukte. Aigner verzorgt na diens overlijden de geannoteerde uitgave die we hier in handen hebben.
Het resultaat is hilarisch, maar ook een beetje onnozel. Heterdaad was waarschijnlijk superleuk om te schrijven, doch het is en blijft een tussendoortje.
Fantastische toiletliteratuur, dat wel, in de best denkbare betekenis van het woord.
Je zou eens moeten weten welke heerlijke werkjes bij ons in het kleinste kamertje bewaard worden!
February 23, 2023
Irgendwie habe ich schon mehr erwartet, nachdem Johan Harstad mit "Max, Mischa und die Tet-Offensive" so gut ablieferte. Das neue Werk ist eher eine Art "Experiment" - ein fiktiver Autor schreibt nach seiner gescheiterten Avantgarde-Karriere nur noch seltsame Kurzkrimis (nicht gerade unterhaltsam und voller nerviger Klischees) und bittet einen deutschen Literaturwissenschaftler darum, sein Werk zu kommentieren. Letzterer macht bereits in der 1. Fußnote klar, dass er die Kriminalgeschichten alles andere als gut findet und die Fußnoten sind eher halbherzig (ebenfalls nicht sooo unfassbar unterhaltsam) abgefasst.
Mir fehlte da Harstads Witz, den er in seinem anderen Roman aufbot und seine wunderschöne Weitschweifigkeit. Ich denke, "Auf frischer Tat" soll einfach ein heiteres, anspielungsreiches Experiment sein, aber gerade wenn die Krimikurzgeschichten, ebenso wie die Fußnoten mit Absicht so schlecht geschrieben sind, möchte ich mir das gerne ersparen.
Mir fehlte da Harstads Witz, den er in seinem anderen Roman aufbot und seine wunderschöne Weitschweifigkeit. Ich denke, "Auf frischer Tat" soll einfach ein heiteres, anspielungsreiches Experiment sein, aber gerade wenn die Krimikurzgeschichten, ebenso wie die Fußnoten mit Absicht so schlecht geschrieben sind, möchte ich mir das gerne ersparen.
November 14, 2018
2,5
Dat de meesterverteller van Max, Mischa en het Tet-offensief (winnaar Europese Literatuurprijs 2018) zich aan een humoristische pastiche op het detectivegenre waagt, lijkt alsof Lionel Messi plots in de NBA opduikt. In zestien microromans -zogenaamd geschreven door ene Frode Brandeggen – betrapt detective Heterdaad misdadigers steeds toevallig ... op heterdaad. De cartooneske eenvoud hiervan wordt voor het komisch effect vervolgens in 252 voetnoten op bewust hoogdravende wijze ontleed. Jammer dat deze satirische knipogen naar literatuur(kritiek) soms gevat, maar vaker flauw overkomen.
Check mijn review om te zien met hoeveel superlatieven ik Max, Mischa heb bedolven, maar humor was er niet één van. Harstad is veel, maar hij is amper echt grappig.
Dat de meesterverteller van Max, Mischa en het Tet-offensief (winnaar Europese Literatuurprijs 2018) zich aan een humoristische pastiche op het detectivegenre waagt, lijkt alsof Lionel Messi plots in de NBA opduikt. In zestien microromans -zogenaamd geschreven door ene Frode Brandeggen – betrapt detective Heterdaad misdadigers steeds toevallig ... op heterdaad. De cartooneske eenvoud hiervan wordt voor het komisch effect vervolgens in 252 voetnoten op bewust hoogdravende wijze ontleed. Jammer dat deze satirische knipogen naar literatuur(kritiek) soms gevat, maar vaker flauw overkomen.
Check mijn review om te zien met hoeveel superlatieven ik Max, Mischa heb bedolven, maar humor was er niet één van. Harstad is veel, maar hij is amper echt grappig.
December 28, 2018
Geniaal in zijn opzet; doodsaai om te lezen. Tussen twee en vier sterren, net zoals de Schrödingermoord: de dader wordt wel en niet gearresteerd, moet wel en niet naar de gevangenis.
Read
October 6, 20242024 reads, #65. DID NOT FINISH. I have to admit, I have a certain amount of perverse admiration for Johan Harstad, for daring to write a naked ripoff of David Foster Wallace’s Infinite Jest (or at least a ripoff of its Postmodernist conceit that “the footnotes actually ARE the novel!”), 30 years after the original and 25 years after the death of Postmodernism (which I considered to have been murdered on 9/11, at the same time as the World Trade Center explosions), a showoffy academic parlor trick that was just barely tolerated even during its popular height and that certainly no one will put up with now. That said, for obvious reasons I didn’t actually end up reading very much of this, once it arrived from the Chicago Public Library and I realized its snotty MFA nature for the first time, nor can I recommend it to anyone besides the most hardcore Pomo hangers-on out there, tightly gripping their back issues of McSweeney’s and sipping on their PBR in a can while loudly insisting to anyone who will listen that irony isn’t dead, of course irony will never be dead as long as the world still has postgrad students. Buyer beware!
February 2, 2024
4,5*
En litt annerledes leseopplevelse (og til tider kanskje litt slitsom?) med 90 sider fotnoter.
En rar og morsom bok - likt som med Max, Mischa og Tetoffensiven er den full av referanser, og man merker at Harstad har hatt det gøy mens han har skrevet.
“Ferskenen så på hendene sine. Hm. Aldri før hadde han lengtet slik etter en avslappende kveld med en skål pølsevann”
En litt annerledes leseopplevelse (og til tider kanskje litt slitsom?) med 90 sider fotnoter.
En rar og morsom bok - likt som med Max, Mischa og Tetoffensiven er den full av referanser, og man merker at Harstad har hatt det gøy mens han har skrevet.
“Ferskenen så på hendene sine. Hm. Aldri før hadde han lengtet slik etter en avslappende kveld med en skål pølsevann”
January 1, 2019
Het concept van dit boek klonk grappig, maar het viel mij tegen. De romans zelf hebben nog wel iets komisch, maar de eindnoten vond ik weinig boeiend of zelfs saai. Ook las het niet erg prettig om steeds heen en weer te moeten bladeren tussen de romans en eindnoten. Voor mij geen aanrader.
February 5, 2018
Absurd, morsom satire eller parodi..på krimbøker og bokbransjen, inkl. kritikerne. Noe av det rareste jeg har lest.. humrer..
November 13, 2025
Helemaal niet stom, maar dit boek moet je fysiek lezen i.p.v. op de e-reader
May 5, 2019
Fotnotene er boka, leser raskt gjennom banalkrimmen og nyter sakte fotnotene (mer hodenotene, da de tar halve boka)
Liker spesielt der det vies god tid til en lær-deg-parkour-DVD og der annotøren presenter seg selv gjennom en tilfeldig fotnote, for ikke å snakke om referansen til postpunkbandet Intimserviett som bare spilte to konserter.
Liker spesielt der det vies god tid til en lær-deg-parkour-DVD og der annotøren presenter seg selv gjennom en tilfeldig fotnote, for ikke å snakke om referansen til postpunkbandet Intimserviett som bare spilte to konserter.
February 7, 2020
Iets voor liefhebbers van het genre. Het belangrijkste zijn de voetnoten (en... voetnoten in de voetnoten), Harstad 'speelt' met de genres, met literaire kritiek, met schrijvers die zichzelf serieus nemen, met academische referenties. Don't try this at home. Probeer niet ook zo'n boek te schrijven of je maakt je oeverloos belachelijk: het ziet er een langgerekte 'gimmick' uit, maar in werkelijkheid is het een zeer geconstrueerd concept dat verschillende keren uitzonderlijk grappig is, soms schrijnend, maar vooral ontspannend.
January 1, 2019
Eh - Wow! Jøss.
Jeg har aldri lest en lignende bok. Et helt annerledes, krevende format som gjør at det krever litt jobb å komme inn i det å lese sluttnoter på den måten.
Jeg er overrasket, fornøyd og nysgjerrig.
Altfor mange referanser jeg ikke forstår (eller som ikke finnes?), og det trekker litt ned. Utover det ble jeg glad i Ferskenen, jeg.
Jeg tror dette er Konglomeratisk pust i kortform (de som vet, vet).
Utover det undres jeg over hva vi får lese fra Johan Harstad i fremtiden. Jeg er spent.
Jeg har aldri lest en lignende bok. Et helt annerledes, krevende format som gjør at det krever litt jobb å komme inn i det å lese sluttnoter på den måten.
Jeg er overrasket, fornøyd og nysgjerrig.
Altfor mange referanser jeg ikke forstår (eller som ikke finnes?), og det trekker litt ned. Utover det ble jeg glad i Ferskenen, jeg.
Jeg tror dette er Konglomeratisk pust i kortform (de som vet, vet).
Utover det undres jeg over hva vi får lese fra Johan Harstad i fremtiden. Jeg er spent.
April 7, 2024
Tragisk morsomt
May 7, 2024
This is billed as being the collected fiction featuring a character known as 'the Red Handler’, a private detective, by the (fictional) author, Frode Brandeggen (1970-2014). Just over 150 pages are taken up by the fifteen Red Handler novels, with another hundred or so devoted to endnotes.
The novels are of course, extremely short.
Brandeggen himself seems something of a character; his previous work included his debut novel, Conglomerativ Breath, which at 2322 pages was branded as being ‘completely unreadable’ by critics. His first draft of the Red Handler ran to 450 pages, before he made a radical decision to go to the other extreme, and keep it short.
This is not the usual type of crime fiction. Bruno Aigner, a friend to whom the book is dedicated, writes
There’s a variety of plots, varying from murder to theft to public ruination. It’s an interesting parody of detective fiction, of which there are a fair few, but nothing quite like this.
As much as poking fun at the genre, as a sort of literary game, Harstad gives the reader a degree of paranoia as well, is it them that piss is being taken out of?
The novels are of course, extremely short.
Brandeggen himself seems something of a character; his previous work included his debut novel, Conglomerativ Breath, which at 2322 pages was branded as being ‘completely unreadable’ by critics. His first draft of the Red Handler ran to 450 pages, before he made a radical decision to go to the other extreme, and keep it short.
This is not the usual type of crime fiction. Bruno Aigner, a friend to whom the book is dedicated, writes
Brandeggen consciously chose to break with the established rules of the detective story… The solution comes before the reader has a chance to get bored.
There’s a variety of plots, varying from murder to theft to public ruination. It’s an interesting parody of detective fiction, of which there are a fair few, but nothing quite like this.
As much as poking fun at the genre, as a sort of literary game, Harstad gives the reader a degree of paranoia as well, is it them that piss is being taken out of?
June 6, 2019
Bijzonder onderhoudend. Het boek is volgens mij al gniffelend en met veel plezier geschreven wat ervan af spat. De voetnoten waren meanderend - tot en met een formule voor absolute negativiteit, zijnde omega, die dan weer in relatie schijnt te staan met de ervaringen van vaders van hun eerstgeboren zoon, recht evenredig met de leeftijd van de kraamzuster, het geboorte uur, de luchtdruk enzoverder enzovoort. Die formule scoorde zeer goed bij mij vanwege een doorwaakte nachtdienst met zeer veel bevallende mensen en vaders die bleek weggetrokken naast de aanstaande moeders figureerden.
De vorm is zeer goed gekozen voor dit boek, al ben ik blij dat ik een hard copy van het boek van de bib had, zodat ik duchtig heen en weer kon bladeren. Mensen die niet bang zijn om een beetje buiten de gebaande paden te lezen zou ik dit ‘tussendoortje’ van Johan Harstad van harte aanraden.
De vorm is zeer goed gekozen voor dit boek, al ben ik blij dat ik een hard copy van het boek van de bib had, zodat ik duchtig heen en weer kon bladeren. Mensen die niet bang zijn om een beetje buiten de gebaande paden te lezen zou ik dit ‘tussendoortje’ van Johan Harstad van harte aanraden.
March 13, 2025
All of the things that make The Red Handler unique (its use of metafiction, satire of both the detective genre and over-intellectualism of art) unfortunately devolves into gimmick at break neck speed.
The act of finishing a footnote of a footnote (of a digression) only to be met with another footnote soon after is nothing short of frustrating. An achievement given its brevity*. There is seemingly no greater purpose to them except to prove that it can be done. It is the shtick of Infinite Jest dialed to 11.
The Red Handler attempts to indirectly characterize the fictional author of the Red Handler and its annotator but does so clumsily.
The number of pages with a single paragraph or sentence is nothing short of wasteful.
Despite all of that, it’s pretty funny at times. I chortled.
I still wouldn’t recommend this book.
* you could read this in a day, but you probably have better books to read or better ways to spend your time
The act of finishing a footnote of a footnote (of a digression) only to be met with another footnote soon after is nothing short of frustrating. An achievement given its brevity*. There is seemingly no greater purpose to them except to prove that it can be done. It is the shtick of Infinite Jest dialed to 11.
The Red Handler attempts to indirectly characterize the fictional author of the Red Handler and its annotator but does so clumsily.
The number of pages with a single paragraph or sentence is nothing short of wasteful.
Despite all of that, it’s pretty funny at times. I chortled.
I still wouldn’t recommend this book.
* you could read this in a day, but you probably have better books to read or better ways to spend your time
December 31, 2024
Aanbevolen door Ward. Intrigerend boek. Het is een verzameling detectiveromans door Frode Brandeggen, met de noten van de vertaler erbij. Dat is de ‘gimmick’ dus, want eigenlijk is het allemaal door meneer Harstad verzonnen… De detectives zijn bepaald niet om over naar huis te schrijven en het boek bestaat voor ongeveer driekwart uit eindnoten. Het is nogal absurd allemaal, ik kon me er wel mee vermaken.
Displaying 1 - 30 of 88 reviews