What do you think?
Rate this book
City
The author of the international bestseller Silk now delivers a ravishing and wildly inventive novel about friendship, genius and its discontents, and the redemptive power of narrative. Somewhere in America lives a brilliant boy named Gould, an intellectual guided missile aimed at the Nobel Prize. His only companions are an imaginary giant and an imaginary mute. Improbably—and yet with impeccable logic--he falls into the care of Shatzy Shell, a young woman whose life up till that point has been equally devoid of human connection .
Theirs is a relationship of stories and of stories within of Gould’s evolving saga of an underdog boxer and the violent Western that Shatzy has been dictating into a tape recorder since the age of six. Out of these stories, Alessandro Baricco creates a masterpiece of metaphysical pulp fiction that recalls both Scheherazade and Italo Calvino. By turns exhilarating and deeply moving, City is irresistible.
Theirs is a relationship of stories and of stories within of Gould’s evolving saga of an underdog boxer and the violent Western that Shatzy has been dictating into a tape recorder since the age of six. Out of these stories, Alessandro Baricco creates a masterpiece of metaphysical pulp fiction that recalls both Scheherazade and Italo Calvino. By turns exhilarating and deeply moving, City is irresistible.
336 pages, Paperback
First published January 1, 1999
174 people are currently reading
3190 people want to read
About the author
Alessandro Baricco
102 books3,966 followersAlessandro Baricco is an Italian writer, born at Torino in 1958. He's the author of several works, including the novels Lands of Glass (Selezione Campiello Award and Prix Médicis Étranger), Ocean Sea (Viareggio Prize), Silk, City, Emmaus or Mr. Gwyn, among others.
He is also the author of the majestic rewrite of Homer’s Iliad, the theatrical monologue Novecento, the essays Next: On Globalization and the World to Come or The Game.
Baricco hosted the book program "Pickwick" for Rai Tre, which, according to Claudio Paglieri, "invited Italians to rediscover the pleasure of reading." In 1994, he founded a school of "writing techniques" in Turin called Holden (as a tribute to Salinger), which, under his direction, has been a resounding success. Since the publication of Silk, which has become a long-standing bestseller both in Italy and internationally, Baricco has established himself as one of the great Italian writers of the new generations.
He was awarded the Fondazione Il Campiello Prize in 2020 and the Penna d’Oro Prize in 2022 for his body of work.
He is also the author of the majestic rewrite of Homer’s Iliad, the theatrical monologue Novecento, the essays Next: On Globalization and the World to Come or The Game.
Baricco hosted the book program "Pickwick" for Rai Tre, which, according to Claudio Paglieri, "invited Italians to rediscover the pleasure of reading." In 1994, he founded a school of "writing techniques" in Turin called Holden (as a tribute to Salinger), which, under his direction, has been a resounding success. Since the publication of Silk, which has become a long-standing bestseller both in Italy and internationally, Baricco has established himself as one of the great Italian writers of the new generations.
He was awarded the Fondazione Il Campiello Prize in 2020 and the Penna d’Oro Prize in 2022 for his body of work.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 305 reviews
August 24, 2021
In general I don't like absurdist stories, but I did really enjoy this one, and that's the first time this happens to me with Baricco. It’s impossible to summarize the story of this book, because there isn’t a real story, with the exception perhaps of the storyline around the young genius Gould. That boy has a disarming charm that made me think of the Owen Meany of John Irving( A Prayer for Owen Meany). Gould is surrounded by some imaginary figures and moves equally imaginary through the boxing world, from which we get many wide drawn-out scenes. Next to him stands Shatzy Shell, a young lady clearly scarred by life and with a big amount of phlegma she tries to steer Gould through his difficult puberty. She also takes us through an imaginary world, that of the westerns, with a few ingenious and above all beautiful stories that more or less stand on their own. And then there are a number of professors that bring some interesting philosophical musings (among other things about the relationship between ideas and reality); through them Baricco also presents a nice satire on quixotic academism.
The title – City – can be surprising, because apparently there is no obvious link, except that we both culturally and geographically appear to be in America (New York?). In the prologue Baricco offers a key on how to read this book, namely as if you walk through a city, populated by strange creatures, with constantly surprises and magnificent views when you turn a corner. It's a nice metaphor, but it’s only a superficial way to read this book, because there's clearly more to it.
So, is there a message in this book? Yeah sure, but I'm going to not reveal it, unless I spoil your reading pleasure; I can only say it has to do with "to be or not to be". In short, this book is a kind of Pynchon-like, but then more flippant and more pleasant to read.
The title – City – can be surprising, because apparently there is no obvious link, except that we both culturally and geographically appear to be in America (New York?). In the prologue Baricco offers a key on how to read this book, namely as if you walk through a city, populated by strange creatures, with constantly surprises and magnificent views when you turn a corner. It's a nice metaphor, but it’s only a superficial way to read this book, because there's clearly more to it.
So, is there a message in this book? Yeah sure, but I'm going to not reveal it, unless I spoil your reading pleasure; I can only say it has to do with "to be or not to be". In short, this book is a kind of Pynchon-like, but then more flippant and more pleasant to read.
September 24, 2023
Yorumuma bir düzenleme getirmem gerekiyor çünkü Kent, bir türlü aklımdan çıkmıyor. Başucu kitabım oldu; hem sürekli başımın tepesinde kımıl kımıl oynaştığı için; hem de tekrar tekrar elime almaktan kendimi alıkoyamadığım için.
Evet, size şu nehirler hikayesinden bahsetmek istiyorum. Hani şu tüm nehirlerin, denize dökülecekleri noktaya dümdüz giderek değil de, üç katı yol sarfederek ulaşmalarından... (söylenen o ki tam 3.14 kadar) Yani demek istiyorum ki; tüm nehirler bir sözleşmeye varmışcasına, varacakları yere giden en kısa yolu seçmemeye yemin etmiş gibiler... Ve diyorum ki, öyle dönüp durmalarımız; ne bileyim yolumuzu şaşırmamız ve varacağımız yere varamamalarımız; ille de varacak yerimiz olmadığından değildir belki de... Varacak yer oradadır ve biz de şu anda buradayızdır. Yani belki biz de, hani belki bir ihtimal, nehirler gibi dolanarak gidiyoruzdur varacağımız yere. Bir sebebi yok, yanlış ya da doğru yok; sadece nehir olmaktan bahsediyorum size. Nehirler, aktıkları yolun geometrisini hesaplar mı? Bilmiyorum. Bilmiyorum diyorum da, naiflik benimkisi. Yok efendim, hayır. Size iddia ediyorum, söz konusu dolanıp durmaksa, en az bir nehir kadar bir nehir olabilirim. Ve birisi, bana özümde bildiğim bir şeyden bahsediyorsa, bunu şıp diye anlarım efendim, evet!
Bir yerlerde zaman yırtılıyor mu; evet. Tüm hayatını elinde tüfek, verandasında oturarak geçirenleri tanıyor muyum; evet? Benim de tüfeklerim var ama evime girmekten korkmuyorum. Evet, orası ben'im, yani benden öte benden ziyade olan şey var ya; işte oyum ben. Sen de osun. O kim, bilmiyorum. Sadece, bir göl gibi sonsuza kadar durabileceğimi ve en yüksek tepelerden boşalan bir nehir gibi taşlara çarpa çarpa akabileceğimi biliyorum. Bazı taşlar durur, bazıları yuvarlanır gider. Ve görünen o ki; akıyorsak sadece aktığımız için akıyoruzdur ve duruyorsak da, işte öyle duruyoruzdur; var mı ötesi. Sebep kelimesi çoğunlukla yersizdir; yersiz kelimesi de yersizdir; birer ilüzyondurlar. Sadece kelimedirler. Kelime, bir kelimedir. Akıp giden nehirde yüzen bir yapraktır... Zen, bir çiçek adıdır. O çiçek, açar, solar, çürür ve yeniden doğar. Zen, hiçbir şeye yaramaz. Zen, hiçbir işe yaramaz. Zen, bir nehir adıdır ve pi sayısına eşdeğerdir. Sevgiler. Röportajımı burada sonlandırıyorum. (sonlandırmaz, konuşma devam eder. bir gazetecinin, dilsiz bir çocukla yaptığı muazzam bir röportajdan bahsedilmektedir. detaylar anlaşılmaz.)
Mr. Gwyn, Emmaus, Smith & Wesson'un ardından 4. Baricco okumam. Mr. Gwyn'i okuduktan sonra Baricco'nun epey zeki ve en az etkilendiği Calvino kadar da şakacı bir yazar olduğunu düşünmüştüm; dördüncü okumamda ise şunu anlıyorum: Baricco'nun yazısı kesinlikle bilgece bir hüzünle örülmüş.
Kent, bardaktan boşanırcasına, nefes aldırmayan bir sağanağın altında yapılan bir okuma gibi oldu benim için. Damlaların sert vuruşlarından paramparça olmuş sayfalarıyla kendini yine de ısrarla okutturan bir kitap. Nereye gittiğinizi, orada ne işinizin olduğunu, yağmuru sevip sevmediğinizi unutturan bir kitap. Müthiş coşkulu, yağmur kadar paramparça ve bütün; yağmur kadar sert, yağmur kadar yumuşak bir roman. Soğuk bir derede nefes almak ne kadar güç ve ne kadar yaşam doluysa, Kent'i okumak da bir o kadar zor ve canlandırıcı. Buraya 8 sayfalık nefes aldırmayan alıntılar koymanın imkansızlığıyla beni üzen bir roman. Ne kadar anlatsam eksik kalacak, ve nihayetinde anlatılamayacak bir deneyim oldu benim için.
Evet, gözlerim ıslak; evet, kıyafetlerimden sular damlıyor; evet, hepsi yağmurdan.
Evet, size şu nehirler hikayesinden bahsetmek istiyorum. Hani şu tüm nehirlerin, denize dökülecekleri noktaya dümdüz giderek değil de, üç katı yol sarfederek ulaşmalarından... (söylenen o ki tam 3.14 kadar) Yani demek istiyorum ki; tüm nehirler bir sözleşmeye varmışcasına, varacakları yere giden en kısa yolu seçmemeye yemin etmiş gibiler... Ve diyorum ki, öyle dönüp durmalarımız; ne bileyim yolumuzu şaşırmamız ve varacağımız yere varamamalarımız; ille de varacak yerimiz olmadığından değildir belki de... Varacak yer oradadır ve biz de şu anda buradayızdır. Yani belki biz de, hani belki bir ihtimal, nehirler gibi dolanarak gidiyoruzdur varacağımız yere. Bir sebebi yok, yanlış ya da doğru yok; sadece nehir olmaktan bahsediyorum size. Nehirler, aktıkları yolun geometrisini hesaplar mı? Bilmiyorum. Bilmiyorum diyorum da, naiflik benimkisi. Yok efendim, hayır. Size iddia ediyorum, söz konusu dolanıp durmaksa, en az bir nehir kadar bir nehir olabilirim. Ve birisi, bana özümde bildiğim bir şeyden bahsediyorsa, bunu şıp diye anlarım efendim, evet!
Bir yerlerde zaman yırtılıyor mu; evet. Tüm hayatını elinde tüfek, verandasında oturarak geçirenleri tanıyor muyum; evet? Benim de tüfeklerim var ama evime girmekten korkmuyorum. Evet, orası ben'im, yani benden öte benden ziyade olan şey var ya; işte oyum ben. Sen de osun. O kim, bilmiyorum. Sadece, bir göl gibi sonsuza kadar durabileceğimi ve en yüksek tepelerden boşalan bir nehir gibi taşlara çarpa çarpa akabileceğimi biliyorum. Bazı taşlar durur, bazıları yuvarlanır gider. Ve görünen o ki; akıyorsak sadece aktığımız için akıyoruzdur ve duruyorsak da, işte öyle duruyoruzdur; var mı ötesi. Sebep kelimesi çoğunlukla yersizdir; yersiz kelimesi de yersizdir; birer ilüzyondurlar. Sadece kelimedirler. Kelime, bir kelimedir. Akıp giden nehirde yüzen bir yapraktır... Zen, bir çiçek adıdır. O çiçek, açar, solar, çürür ve yeniden doğar. Zen, hiçbir şeye yaramaz. Zen, hiçbir işe yaramaz. Zen, bir nehir adıdır ve pi sayısına eşdeğerdir. Sevgiler. Röportajımı burada sonlandırıyorum. (sonlandırmaz, konuşma devam eder. bir gazetecinin, dilsiz bir çocukla yaptığı muazzam bir röportajdan bahsedilmektedir. detaylar anlaşılmaz.)
Mr. Gwyn, Emmaus, Smith & Wesson'un ardından 4. Baricco okumam. Mr. Gwyn'i okuduktan sonra Baricco'nun epey zeki ve en az etkilendiği Calvino kadar da şakacı bir yazar olduğunu düşünmüştüm; dördüncü okumamda ise şunu anlıyorum: Baricco'nun yazısı kesinlikle bilgece bir hüzünle örülmüş.
Kent, bardaktan boşanırcasına, nefes aldırmayan bir sağanağın altında yapılan bir okuma gibi oldu benim için. Damlaların sert vuruşlarından paramparça olmuş sayfalarıyla kendini yine de ısrarla okutturan bir kitap. Nereye gittiğinizi, orada ne işinizin olduğunu, yağmuru sevip sevmediğinizi unutturan bir kitap. Müthiş coşkulu, yağmur kadar paramparça ve bütün; yağmur kadar sert, yağmur kadar yumuşak bir roman. Soğuk bir derede nefes almak ne kadar güç ve ne kadar yaşam doluysa, Kent'i okumak da bir o kadar zor ve canlandırıcı. Buraya 8 sayfalık nefes aldırmayan alıntılar koymanın imkansızlığıyla beni üzen bir roman. Ne kadar anlatsam eksik kalacak, ve nihayetinde anlatılamayacak bir deneyim oldu benim için.
Evet, gözlerim ıslak; evet, kıyafetlerimden sular damlıyor; evet, hepsi yağmurdan.
February 17, 2020
This book is wild.
Internal narrative, sportscast, Western novel, philosophical essay... Before you realize it, you are already entangled into divers focalizations and narrations. The puzzling fabric of this world is something to marvel at endlessly.
Soundtrack:
Where do I Belong - Infected Mushroom
--------------------
Ce livre est perché.
Avant même qu'on ne s'en rende compte, on est pris dans les liens magiques des différents modes de narration (western, commentaire sportif, essai philosophique, récit à la première personne...), dans le sac de nœuds des récits qui se mélangent et puis changent de direction en cours de route et puis s'imbriquent comme autant de poupées russes. On n'en finit pas de s'émerveiller de cette histoire folle.
Bande-son :
Where do I Belong - Infected Mushroom
Internal narrative, sportscast, Western novel, philosophical essay... Before you realize it, you are already entangled into divers focalizations and narrations. The puzzling fabric of this world is something to marvel at endlessly.
Soundtrack:
Where do I Belong - Infected Mushroom
--------------------
Ce livre est perché.
Avant même qu'on ne s'en rende compte, on est pris dans les liens magiques des différents modes de narration (western, commentaire sportif, essai philosophique, récit à la première personne...), dans le sac de nœuds des récits qui se mélangent et puis changent de direction en cours de route et puis s'imbriquent comme autant de poupées russes. On n'en finit pas de s'émerveiller de cette histoire folle.
Bande-son :
Where do I Belong - Infected Mushroom
November 11, 2015
This is a brilliant and unusual book peopled with quirky and endearing characters both real and imagined. It is the story of a young genius named Gould, a boy never really allowed to be a boy, whose closest companions are an imaginary giant named Diesel and an imaginary mute named Poomerang, who creates in his mind the story of a boxer, which he builds upon whenever he is in the bathroom. Yes, this is a very unusual book. A glimmer of light comes into Gould's life when he meets Shatzy Shell, a somewhat lost and broken woman who becomes his unlikely governess. Shatzy has her own ongoing saga, a Western she has been dictating into a tape recorder for years. Added into this mix are a scattering of other unusual characters including Gould's absent father who may or may not have been a general, his mother who resides in a mental hospital and a professor who can't stop crying. This book is sad and funny and hopeful all at the same time and it is one that I will miss now that it is over.
August 27, 2011
CITY is the title. You will not recognize any specific city. It's more the sketching of a city, it's skeletor.
The novel is constructed like a city-map. We don't know where we are going, but we follow the thread of streets and avenues.
In CITY, there is no story, there are stories.
In CITY, there is no plot, there are characters moving around in a perfect chaos reminding dream's disjointedness.
In CITY, nothing is true, all is imaginary, mirage, fantasy, illusion....
Pictures hang together, fit together, fit perfectly, come up against each other....
The writing ondulates, waves, metamorphoses, breaks down progressively.
As the characters meet in this city, all styles cross in CITY: heroic, surrealist, soliloquy, comic, duels, sentances of pure contemplation, pathetic and stirring extracts.
Sometime, we lose our way. We get lost in this town.
It feels good to let ourselves lose by BARICCO in his CITY.
The novel is constructed like a city-map. We don't know where we are going, but we follow the thread of streets and avenues.
In CITY, there is no story, there are stories.
In CITY, there is no plot, there are characters moving around in a perfect chaos reminding dream's disjointedness.
In CITY, nothing is true, all is imaginary, mirage, fantasy, illusion....
Pictures hang together, fit together, fit perfectly, come up against each other....
The writing ondulates, waves, metamorphoses, breaks down progressively.
As the characters meet in this city, all styles cross in CITY: heroic, surrealist, soliloquy, comic, duels, sentances of pure contemplation, pathetic and stirring extracts.
Sometime, we lose our way. We get lost in this town.
It feels good to let ourselves lose by BARICCO in his CITY.
September 8, 2019
القراءة الثانية لأليساندرو باريكو بعد روايته الجميلة مونولوج عازف البيانو في المحيط
و.. لو كنت قد قرأت النبذة المختصرة علي غلاف الرواية جيدا، حقا لفرق الأمر كثيرا معي، وربما ربما لم أكن لأقرأها أصلا من البداية
لماذا؟
حسنا .. وما سأكتبه مكتوب علي غلافها اصلا فلا يعتبر إفسادا للأحداث
الرواية مقسمة إلي أربعة أقسام تقريبا .. قسمين حقيقيين .. وقسمين خياليين
فالبطل الأول بجانب حياته، له أصدقاء خياليين، أحدهما ثرثار، والأخر أبكم يتحدث في داخله! يتخيل البطل عالمهم في عالم الملاكمة، الذي صدقا لم أقرأ كلمة واحدة من أحداثه .. بل مررت سريعا علي مباريات الملاكمة دون ندم إطلاقا
اما البطلة، فلها حياتها الحقيقية بأحداثها و ذكرياتها، ثم تكتب في أوقات فراغها رواية عن اختين في إحدي القري، تتقاطع قصتهما بالتفصيل طوال أحداث الرواية الأصلية
حسنا .. الأمر مرهق، فأنت تقرأ قسماً كبيراً من الرواية، ولا تدري للمنتصف تقريبا أو يزيد، إن هذين الرجلين أصدقاء خياليين !! او ربما أنا من لم أعلم هذا مبكرا، أو فاتني الأمر وأنا أقفز فوق بعض الصفحات المملة
فالاستطراد كثير .. والتطويل ملازم للأحداث والوصف .. حتي في القصص الخيالية التي لا تعنيني أبدا في الرواية الأصلية، وهذا ما يغيظ صراحة
نقطة أخري، بعض الفقرات وجدتها شبيهة بإسلوب كونديرا .. هذا الإسلوب لا أحبه أبدا، ولا يتناسب معي أبداً، فقفزت فوقها أيضاً
في النهاية، هي تجربة مع باريكو، لا تمثله بالنسبة لي بصورة نهائية .. مازال في طور التشكيل، وسأقرأ له مجددا بالتأكيد
🌷
و.. لو كنت قد قرأت النبذة المختصرة علي غلاف الرواية جيدا، حقا لفرق الأمر كثيرا معي، وربما ربما لم أكن لأقرأها أصلا من البداية
لماذا؟
حسنا .. وما سأكتبه مكتوب علي غلافها اصلا فلا يعتبر إفسادا للأحداث
الرواية مقسمة إلي أربعة أقسام تقريبا .. قسمين حقيقيين .. وقسمين خياليين
فالبطل الأول بجانب حياته، له أصدقاء خياليين، أحدهما ثرثار، والأخر أبكم يتحدث في داخله! يتخيل البطل عالمهم في عالم الملاكمة، الذي صدقا لم أقرأ كلمة واحدة من أحداثه .. بل مررت سريعا علي مباريات الملاكمة دون ندم إطلاقا
اما البطلة، فلها حياتها الحقيقية بأحداثها و ذكرياتها، ثم تكتب في أوقات فراغها رواية عن اختين في إحدي القري، تتقاطع قصتهما بالتفصيل طوال أحداث الرواية الأصلية
حسنا .. الأمر مرهق، فأنت تقرأ قسماً كبيراً من الرواية، ولا تدري للمنتصف تقريبا أو يزيد، إن هذين الرجلين أصدقاء خياليين !! او ربما أنا من لم أعلم هذا مبكرا، أو فاتني الأمر وأنا أقفز فوق بعض الصفحات المملة
فالاستطراد كثير .. والتطويل ملازم للأحداث والوصف .. حتي في القصص الخيالية التي لا تعنيني أبدا في الرواية الأصلية، وهذا ما يغيظ صراحة
نقطة أخري، بعض الفقرات وجدتها شبيهة بإسلوب كونديرا .. هذا الإسلوب لا أحبه أبدا، ولا يتناسب معي أبداً، فقفزت فوقها أيضاً
في النهاية، هي تجربة مع باريكو، لا تمثله بالنسبة لي بصورة نهائية .. مازال في طور التشكيل، وسأقرأ له مجددا بالتأكيد
🌷
May 29, 2021
"Ne zaman bir mit olunacağını öğrenmek istiyorsan dinle: arkan dönük düello yapmak zorunda kaldığında. Önüne çıktıklarında yalnızca iyi bir nişancı olursun."
Çok farklı bir roman.
Çok farklı bir roman.
November 22, 2020
Barrico's 'City' seems, in all its fragmented splendour, a thoroughly modern book. Yet, at the same time it casts a long glance back to the origins of the novel as a Western cultural invention, emulating the picaresque models of Cervantes and Rabelais, or the 'sentimental' journeys of Laurence Sterne. Barrico says he has conceived of the book as the plan of a (European) town, with its irregular, organically grown quarters, streets, buildings. Reading the book then amounts to an exploratory ramble through this city, with sudden twists and overlaps in the narrative as you turn a corner and an unexpected vista opens onto a different neighbourhood. It takes a few pages to get used to, but once one has adjusted to Barrico's pace, the experience becomes utterly engrossing. Barrico has real talent as a story teller; his prose has the directness and vivacity to keep you very involved.
It is difficult to say what this book is 'about'. Given the heterogeneous and evolving nature of a city it would be against the spirit of Baricco's undertaking to outline the see-it-all-in-one-hour tour. A few important themes that emerged from my reading - as the major arteries in this sprawling town - are the importance of personal authenticity and the nature of mentorship. Ultimately, the city becomes a metaphor for human life, which is also a crooked, haphazard affair with many unexpected twists and turns. But at each crossing, we are free to choose our direction, if we really want to. Even the predicament of being a 'genius' doesn't liberate one from making these tough choices, time and again. To understand why that is you'll need to read this book ...
Update 2020: It was a pleasure to reread this book after more than 15 years. The experience was as fresh and endearing as back then. And I see no need to revise my original review. It hit the mark and still does.
It is difficult to say what this book is 'about'. Given the heterogeneous and evolving nature of a city it would be against the spirit of Baricco's undertaking to outline the see-it-all-in-one-hour tour. A few important themes that emerged from my reading - as the major arteries in this sprawling town - are the importance of personal authenticity and the nature of mentorship. Ultimately, the city becomes a metaphor for human life, which is also a crooked, haphazard affair with many unexpected twists and turns. But at each crossing, we are free to choose our direction, if we really want to. Even the predicament of being a 'genius' doesn't liberate one from making these tough choices, time and again. To understand why that is you'll need to read this book ...
Update 2020: It was a pleasure to reread this book after more than 15 years. The experience was as fresh and endearing as back then. And I see no need to revise my original review. It hit the mark and still does.
July 21, 2019
Książka, którą trudno z czymkolwiek porównać. Intelektualna łamigłówka wymagająca skupienia, składająca się z wielu mniejszych i większych hisotorii, których osią jest 15-letni chłopiec i 30-letnia kobieta. "City" to opowieść o potędze wyobraźni i snuciu opowieści. I o tym jeszcze, że wszystkie najważniejsze przeszkody mamy do pokonania sami w sobie.
Baricco jak zawsze wspaniale pisze dialogi i umiejętnie przeplata je z bardziej wymagającymi fragmentami.
Ogromnie ciekawe doświadczenie, ale polecam tylko tym, którzy lubią się dziwić i są cierpliwi.
PS I te zakola. Wiecie, że każda rzeka pokonuje trasę 3,14 razy dłuższą od źródła do ujścia, niż wiodłaby ona w linii prostej? Nie wiadomo dlaczego, ale właśnie tak jest. Jeśli przełożymy to na życie i życiowe decyzje, nagle wszystko zaczyna mieć sens.
Baricco jak zawsze wspaniale pisze dialogi i umiejętnie przeplata je z bardziej wymagającymi fragmentami.
Ogromnie ciekawe doświadczenie, ale polecam tylko tym, którzy lubią się dziwić i są cierpliwi.
PS I te zakola. Wiecie, że każda rzeka pokonuje trasę 3,14 razy dłuższą od źródła do ujścia, niż wiodłaby ona w linii prostej? Nie wiadomo dlaczego, ale właśnie tak jest. Jeśli przełożymy to na życie i życiowe decyzje, nagle wszystko zaczyna mieć sens.
December 15, 2018
هل صادف يوما أن قرأتم تلك النظرية التي تدعي بأننا مجرد فكرة أو حلم لعقل مذهل؟ هل تساءلتم ولو لمرة حول حقيقة وجودنا؟ ألا يوجد احتمال، ولو بسيط، في أن كوننا لم ينفجر أصلا ولم يتشكل، وأن العدم الذي الذي وضعه علماء الفيزياء كبداية سبقت كوننا، مازلنا للآن فيه، وكل ما في الأمر، هو مجرد علاقة رياضية، أضفنا شيء وحذفنا معادله، اثنان زدناها ثم أنقصناها. قد تعتقد تلك الاثنين أنها موجودة، وخرجت من الصفر، لكن هناك على جهتها المقابلة ما يوازيها في القيمة لكن يعاكسها فينفي وجودها؟.
مدينة لباريكو جعلتني أطرح مجددا هذه التساؤلات، ولأن الرواية تحمل قدرا كبيرا من الجنون_أو العبقرية، لا فرق_ فأنا متشكك في أنني قرأت الرواية حقا، لأن كل قصة فيها تسبح في الفراغ، والرواية ككل مثل لعبة الماتروشكا الروسية، تفتح الدمية الأكبر لتجد داخلها دمية أصغر، لكن الدمية الكبرى مشكوك في وحودها أصلا، فكيف نقيم شيء مبني على وهم، أو ظهر من العدم.مدينة هي الانفجار العظيم.
دمى الماتروشكا أو القصص التي نميزها في الرواية هي أربعة. غولد فتى في الثالثة عشر من عمره_تقنيا دخل الرواية قبل يوم من اكماله لعامه الثالث عشر_ فتى اكتشف معلموه أنه عبقري، وهكذا أخبروه أنه سيحصل على النوبل، مما جعله يحرق المراحل، فينسى عيش طفولته، هذا الطفل النابغة لديه صديقان هما ديزل العملاق الذي لا يمكنه السفر بسبب طوله، و بوميرينغ الابكم لكن يدلي بدلوه في كل شيء تقريبا، وفي البداية سنتساءل: هل هوما حقيقيان؟ لندرك أن هذا لا يهم حقا.
الدمية الثانية، أو تقنيا الثالثة، وهي عالم موازي، حول لاري الفتى الذي أصبح ملاكما، وقد تكفل غولد مشكورا في رواية قصته، وأعيب عليه فقط في نقطة أنه يرويها وهو داخل الحمام، لذلك لا يطيل فيها كثيرا، واحيانا يساعده صديقاه، العملاق والأبكم، حتى انهما يتراهنان على من سيفوز في اللقاءات التي يخوضها لاري.
شيتزي: صديقة غولد، هذه أكثر تجلي من الآخرين، مع أنني صرت لا أستبعد شيء. بعد أن تعرفت على غولد، نكتشف أن أنها أيضا ماتروشكا، ولديها دمية أكبر منها داخلها، هي رواية أسمتها بالوسترن، حول بلدة توقف فيها الزمن، ويأتي اليها مصلح ساعات ليفك لغزها ويعيد للزمن مجراه.
أعرف أن الأمر مربك بعض الشيء، لكن هذه هي مدينة لأليساندرو باريكو.
مدينة لباريكو جعلتني أطرح مجددا هذه التساؤلات، ولأن الرواية تحمل قدرا كبيرا من الجنون_أو العبقرية، لا فرق_ فأنا متشكك في أنني قرأت الرواية حقا، لأن كل قصة فيها تسبح في الفراغ، والرواية ككل مثل لعبة الماتروشكا الروسية، تفتح الدمية الأكبر لتجد داخلها دمية أصغر، لكن الدمية الكبرى مشكوك في وحودها أصلا، فكيف نقيم شيء مبني على وهم، أو ظهر من العدم.مدينة هي الانفجار العظيم.
دمى الماتروشكا أو القصص التي نميزها في الرواية هي أربعة. غولد فتى في الثالثة عشر من عمره_تقنيا دخل الرواية قبل يوم من اكماله لعامه الثالث عشر_ فتى اكتشف معلموه أنه عبقري، وهكذا أخبروه أنه سيحصل على النوبل، مما جعله يحرق المراحل، فينسى عيش طفولته، هذا الطفل النابغة لديه صديقان هما ديزل العملاق الذي لا يمكنه السفر بسبب طوله، و بوميرينغ الابكم لكن يدلي بدلوه في كل شيء تقريبا، وفي البداية سنتساءل: هل هوما حقيقيان؟ لندرك أن هذا لا يهم حقا.
الدمية الثانية، أو تقنيا الثالثة، وهي عالم موازي، حول لاري الفتى الذي أصبح ملاكما، وقد تكفل غولد مشكورا في رواية قصته، وأعيب عليه فقط في نقطة أنه يرويها وهو داخل الحمام، لذلك لا يطيل فيها كثيرا، واحيانا يساعده صديقاه، العملاق والأبكم، حتى انهما يتراهنان على من سيفوز في اللقاءات التي يخوضها لاري.
شيتزي: صديقة غولد، هذه أكثر تجلي من الآخرين، مع أنني صرت لا أستبعد شيء. بعد أن تعرفت على غولد، نكتشف أن أنها أيضا ماتروشكا، ولديها دمية أكبر منها داخلها، هي رواية أسمتها بالوسترن، حول بلدة توقف فيها الزمن، ويأتي اليها مصلح ساعات ليفك لغزها ويعيد للزمن مجراه.
أعرف أن الأمر مربك بعض الشيء، لكن هذه هي مدينة لأليساندرو باريكو.
March 29, 2022
Strano.
Caotico.
Umoristico (più volte mi sono ritrovato a ridere).
Assurdo.
Quasi un lungo, lunghissimo flusso di coscienza di voci che si alternano.
“City” è tante storie che si intrecciano, si scambiano, portano avanti una narrazione caotica, talvolta assurda in quanto forse troppo ordinaria. “City” è surreale in quanto in alcune cose fin troppo reale.
Non lo ricorderò come uno dei miei libri preferiti, ma credo che anche questo libro mi abbia lasciato qualcosa...
In particolare, ricorderò queste frasi qui:
“Questa è la menzogna. Gli occhi che vedono i bagliori sono terminali irripetibili di mondo. Sono combinazioni di cose accadute, oggettive costellazioni di eventualità confluite in un attimo nello stesso luogo. Non c'è niente di soggettivo. Ogni bagliore è un accadimento di oggettività. È l'autentico che sfregia il reale, pensa che occhi, capaci di essere reali, e basta, occhi senzastoria, dopo, solo dopo, allora è storia ascolta, dopo, solo dopo, allora è storia nella ambizione di rendere eterno quel bagliore lo si converte a storia, per quel che si può pensa alla mente che può farlo quanta leggerezza, e forza, per tenere sospeso un bagliore per tutto il tempo necessario a vederlo sciogliersi in storia quello sarebbe coniare storie, quello bisognerebbe saper fare, rimanendo in ascolto tutto il tempo necessario, aspettando la radura nascosta nella lama del bagliore, accogliendone il passo e le misure, il respiro, l'andatura, camminando i suoi sentieri, respirandone i tempi, fino ad avere, in mano, nella voce, quell'istante spalancato in luogo, e addolcito nella linea curva di una storia, nella linea retta di una storia affilato puoi immaginare gesto più bello?”
City - Baricco, 51
“Sarebbe tutto più semplice se non ti avessero inculcato questa storia del finire da qualche parte, se solo ti avessero insegnato, piuttosto, a essere felice rimanendo immobile. Tutte quelle storie sulla tua strada. Trovare la tua strada. Andare per la tua strada. Magari invece siamo fatti per vivere in una piazza, o in un giardino pubblico, fermi lì, a far passare la vita, magari siamo un crocicchio, il mondo ha bisogno che stiamo fermi, sarebbe un disastro se solo ce ne andassimo, a un certo punto, per la nostra strada, quale strada?, sono gli altri le strade, io sono una piazza, non porto in nessun posto, io sono un posto.”
City - Baricco, 154
“[…] anche se mi sforzo, mi viene solo in mente quella storia dei fiumi, se proprio voglio trovare qualcosa che mi faccia digerire tutta questa faccenda, finisco per pensare ai fiumi, e al fatto che si son messi lì a studiarli perché giustamente non gli tornava ’sta storia che un fiume, dovendo arrivare al mare, ci metta tutto quel tempo, cioè scelga, deliberatamente, di fare un sacco di curve, invece di puntare diritto allo scopo, devi ammettere che c’è qualcosa di assurdo, ed è esattamente quello che pensarono anche loro, c’è qualcosa di assurdo in tutte quelle curve, e così si sono messi a studiare la faccenda e quello che hanno scoperto alla fine, c’è da non crederci, è che qualsiasi fiume, non importa dove sia o quanto sia lungo, qualsiasi fiume, proprio qualsiasi fiume, prima di arrivare al mare fa esattamente una strada tre volte più lunga di quella che farebbe se andasse diritto, sbalorditivo, se ci pensi, ci mette tre volte tanto quello che sarebbe necessario, e tutto a furia di curve, appunto, solo con questo stratagemma delle curve, e non questo fiume o quello, ma tutti i fiumi, come se fosse una cosa obbligatoria, una specie di regola uguale per tutti, che è una cosa da non credere, veramente, pazzesca, ma è quello che hanno scoperto con scientifica sicurezza a forza di studiare i fiumi, tutti i fiumi, hanno scoperto che non sono matti, è la loro natura di fiumi che li obbliga a quel girovagare continuo, e perfino esatto, tanto che tutti, dico tutti, alla fine, navigano per una strada tre volte più lunga del necessario, anzi, per essere esatti, tre volte virgola quattordici, giuro, il famoso pi greco, non ci volevo credere, in effetti, ma pare che sia proprio così, devi prendere la loro distanza dal mare, moltiplicarla per pi greco e hai la lunghezza della strada che effettivamente fanno, il che, ho pensato, è una gran figata, perché, ho pensato, c’è una regola per loro vuoi che non ci sia per noi, voglio dire, il meno che ti puoi aspettare è che anche per noi sia più o meno lo stesso, e che tutto questo sbandare da una parte e dall’altra, come se fossimo matti, o peggio smarriti, in realtà è il nostro modo di andare diritti, modo scientificamente esatto, e per così dire già preordinato, benché indubbiamente simile a una sequenza disordinata di errori, o ripensamenti, ma solo in apparenza perché in realtà è semplicemente il nostro modo di andare dove dobbiamo andare, il modo che è specificatamente nostro, la nostra natura, per così dire, cosa volevo dire?, quella storia dei fiumi, sì, è una storia che se ci pensi è rassicurante, io la trovo molto rassicurante, che ci sia una regola oggettiva dietro a tutte le nostre stupidate, è una cosa rassicurante, tanto che ho deciso di crederci, e allora, ecco, quel che volevo dire è che mi fa male vederti navigare curve da schifo come quella di Couverney, ma dovessi anche andare ogni volta a guardare un fiume, ogni volta, per ricordarmelo, io sempre penserò che è giusto così, e che fai bene ad andare, per quanto solo a dirlo mi venga da spaccarti la testa, ma voglio che tu vada, e sono felice che tu vada, sei un fiume forte, non ti perderai, non importa se io da quella parte non ci sarei andata neanche morta, è solo che siamo fiumi diversi, evidentemente, io devo essere un fiume di un altro modello, anzi se ci penso mi sa che più che un fiume, voglio dire, facile che io sia un lago, non so se capisci, forse alcuni sono fiumi e altri laghi, io sono un lago, non so, qualcosa di simile a un lago, una volta ho fatto il bagno in un lago, era molto strano perché vedi che vai avanti, voglio dire, è tutto così piatto che quando nuoti ti accorgi che vai avanti, è una sensazione strana, e poi c’erano un sacco di insetti e se mettevi i piedi giù, vicino a riva, dove toccavi, se mettevi i piedi giù faceva uno schifo bestiale, come della sabbia unta, da sopra non l’avresti mai detto, ma una specie di sabbia unta, del petrolio, una cosa così, abbastanza schifosa davvero, comunque volevo solo dire due cose, la prima è che se si azzardano a farti del male io vengo lì e li stendo a un filo dell’alta tensione, ce li appendo per le palle, esattamente per le palle, e la seconda è che mi mancherai, cioè, mi mancherà la tua forza, non importa se non lo capisci, adesso, magari poi lo capirai, mi mancherà la tua forza, Gould, piccolo ragazzino strano, la tua forza, porca puttana di quella eva.”
City, Baricco, 182-183-184
“– No, è una cosa completamente diversa.
– Pensi che sia una questione di esperienza, o... di saggezza, se vogliamo usare questo termine?
– Di saggezza?... non so, credo che sia piuttosto... diciamo che è diverso il modo in cui senti il dolore...
– In che senso?
– Voglio dire... quando sei giovane il dolore ti colpisce ed è come se ti sparassero... è la fine, ti sembra che sia la fine... il dolore è come uno sparo, ti fa saltare in aria, è come un’esplosione... ti sembra senza rimedio, una cosa irrimediabile, definitiva... il punto è che non te l’aspetti, questo è il nocciolo della faccenda, che quando sei giovane il dolore non te lo aspetti, e lui ti sorprende, ed è lo stupore che ti frega, lo stupore. Lo stupore, capisci?
– Sì.
– Da vecchio... cioè, quando invecchi... non esiste più quella cosa dello stupore, non riesce più a prenderti di sorpresa... lo senti, questo sì, ma è solo stanchezza che si aggiunge a stanchezza, non esplode più niente, capisci?, è solo come se ti aggiungessero qualche chilo sulle spalle... è come camminare ed avere le scarpe sempre più fradice, di fango, e pesanti. A un certo punto ti fermi, e lì finisce. Ma non salti in aria, come da giovane, non è più quella cosa là. Per questo la boxe la puoi fare finché campi, se vuoi. Non ti fa più male, secondo me dopo un po’ non ti fa più male. Un giorno sei troppo stanco e te ne vai, tutto lì.”
City, Baricco, 253
❤️ Al solito, se ti ho incuriosito al punto da voler dare un’opportunità a questo libro, ti invito a farlo da qui: https://amzn.to/3JIsbhD
Attraverso l’affiliazione amazon, a te non cambia nulla, io riceverò da amazon una piccola ricompensa che potrà aiutarmi concretamente a continuare a fare quello che faccio! Grazie per l’attenzione❤️
Caotico.
Umoristico (più volte mi sono ritrovato a ridere).
Assurdo.
Quasi un lungo, lunghissimo flusso di coscienza di voci che si alternano.
“City” è tante storie che si intrecciano, si scambiano, portano avanti una narrazione caotica, talvolta assurda in quanto forse troppo ordinaria. “City” è surreale in quanto in alcune cose fin troppo reale.
Non lo ricorderò come uno dei miei libri preferiti, ma credo che anche questo libro mi abbia lasciato qualcosa...
In particolare, ricorderò queste frasi qui:
“Questa è la menzogna. Gli occhi che vedono i bagliori sono terminali irripetibili di mondo. Sono combinazioni di cose accadute, oggettive costellazioni di eventualità confluite in un attimo nello stesso luogo. Non c'è niente di soggettivo. Ogni bagliore è un accadimento di oggettività. È l'autentico che sfregia il reale, pensa che occhi, capaci di essere reali, e basta, occhi senzastoria, dopo, solo dopo, allora è storia ascolta, dopo, solo dopo, allora è storia nella ambizione di rendere eterno quel bagliore lo si converte a storia, per quel che si può pensa alla mente che può farlo quanta leggerezza, e forza, per tenere sospeso un bagliore per tutto il tempo necessario a vederlo sciogliersi in storia quello sarebbe coniare storie, quello bisognerebbe saper fare, rimanendo in ascolto tutto il tempo necessario, aspettando la radura nascosta nella lama del bagliore, accogliendone il passo e le misure, il respiro, l'andatura, camminando i suoi sentieri, respirandone i tempi, fino ad avere, in mano, nella voce, quell'istante spalancato in luogo, e addolcito nella linea curva di una storia, nella linea retta di una storia affilato puoi immaginare gesto più bello?”
City - Baricco, 51
“Sarebbe tutto più semplice se non ti avessero inculcato questa storia del finire da qualche parte, se solo ti avessero insegnato, piuttosto, a essere felice rimanendo immobile. Tutte quelle storie sulla tua strada. Trovare la tua strada. Andare per la tua strada. Magari invece siamo fatti per vivere in una piazza, o in un giardino pubblico, fermi lì, a far passare la vita, magari siamo un crocicchio, il mondo ha bisogno che stiamo fermi, sarebbe un disastro se solo ce ne andassimo, a un certo punto, per la nostra strada, quale strada?, sono gli altri le strade, io sono una piazza, non porto in nessun posto, io sono un posto.”
City - Baricco, 154
“[…] anche se mi sforzo, mi viene solo in mente quella storia dei fiumi, se proprio voglio trovare qualcosa che mi faccia digerire tutta questa faccenda, finisco per pensare ai fiumi, e al fatto che si son messi lì a studiarli perché giustamente non gli tornava ’sta storia che un fiume, dovendo arrivare al mare, ci metta tutto quel tempo, cioè scelga, deliberatamente, di fare un sacco di curve, invece di puntare diritto allo scopo, devi ammettere che c’è qualcosa di assurdo, ed è esattamente quello che pensarono anche loro, c’è qualcosa di assurdo in tutte quelle curve, e così si sono messi a studiare la faccenda e quello che hanno scoperto alla fine, c’è da non crederci, è che qualsiasi fiume, non importa dove sia o quanto sia lungo, qualsiasi fiume, proprio qualsiasi fiume, prima di arrivare al mare fa esattamente una strada tre volte più lunga di quella che farebbe se andasse diritto, sbalorditivo, se ci pensi, ci mette tre volte tanto quello che sarebbe necessario, e tutto a furia di curve, appunto, solo con questo stratagemma delle curve, e non questo fiume o quello, ma tutti i fiumi, come se fosse una cosa obbligatoria, una specie di regola uguale per tutti, che è una cosa da non credere, veramente, pazzesca, ma è quello che hanno scoperto con scientifica sicurezza a forza di studiare i fiumi, tutti i fiumi, hanno scoperto che non sono matti, è la loro natura di fiumi che li obbliga a quel girovagare continuo, e perfino esatto, tanto che tutti, dico tutti, alla fine, navigano per una strada tre volte più lunga del necessario, anzi, per essere esatti, tre volte virgola quattordici, giuro, il famoso pi greco, non ci volevo credere, in effetti, ma pare che sia proprio così, devi prendere la loro distanza dal mare, moltiplicarla per pi greco e hai la lunghezza della strada che effettivamente fanno, il che, ho pensato, è una gran figata, perché, ho pensato, c’è una regola per loro vuoi che non ci sia per noi, voglio dire, il meno che ti puoi aspettare è che anche per noi sia più o meno lo stesso, e che tutto questo sbandare da una parte e dall’altra, come se fossimo matti, o peggio smarriti, in realtà è il nostro modo di andare diritti, modo scientificamente esatto, e per così dire già preordinato, benché indubbiamente simile a una sequenza disordinata di errori, o ripensamenti, ma solo in apparenza perché in realtà è semplicemente il nostro modo di andare dove dobbiamo andare, il modo che è specificatamente nostro, la nostra natura, per così dire, cosa volevo dire?, quella storia dei fiumi, sì, è una storia che se ci pensi è rassicurante, io la trovo molto rassicurante, che ci sia una regola oggettiva dietro a tutte le nostre stupidate, è una cosa rassicurante, tanto che ho deciso di crederci, e allora, ecco, quel che volevo dire è che mi fa male vederti navigare curve da schifo come quella di Couverney, ma dovessi anche andare ogni volta a guardare un fiume, ogni volta, per ricordarmelo, io sempre penserò che è giusto così, e che fai bene ad andare, per quanto solo a dirlo mi venga da spaccarti la testa, ma voglio che tu vada, e sono felice che tu vada, sei un fiume forte, non ti perderai, non importa se io da quella parte non ci sarei andata neanche morta, è solo che siamo fiumi diversi, evidentemente, io devo essere un fiume di un altro modello, anzi se ci penso mi sa che più che un fiume, voglio dire, facile che io sia un lago, non so se capisci, forse alcuni sono fiumi e altri laghi, io sono un lago, non so, qualcosa di simile a un lago, una volta ho fatto il bagno in un lago, era molto strano perché vedi che vai avanti, voglio dire, è tutto così piatto che quando nuoti ti accorgi che vai avanti, è una sensazione strana, e poi c’erano un sacco di insetti e se mettevi i piedi giù, vicino a riva, dove toccavi, se mettevi i piedi giù faceva uno schifo bestiale, come della sabbia unta, da sopra non l’avresti mai detto, ma una specie di sabbia unta, del petrolio, una cosa così, abbastanza schifosa davvero, comunque volevo solo dire due cose, la prima è che se si azzardano a farti del male io vengo lì e li stendo a un filo dell’alta tensione, ce li appendo per le palle, esattamente per le palle, e la seconda è che mi mancherai, cioè, mi mancherà la tua forza, non importa se non lo capisci, adesso, magari poi lo capirai, mi mancherà la tua forza, Gould, piccolo ragazzino strano, la tua forza, porca puttana di quella eva.”
City, Baricco, 182-183-184
“– No, è una cosa completamente diversa.
– Pensi che sia una questione di esperienza, o... di saggezza, se vogliamo usare questo termine?
– Di saggezza?... non so, credo che sia piuttosto... diciamo che è diverso il modo in cui senti il dolore...
– In che senso?
– Voglio dire... quando sei giovane il dolore ti colpisce ed è come se ti sparassero... è la fine, ti sembra che sia la fine... il dolore è come uno sparo, ti fa saltare in aria, è come un’esplosione... ti sembra senza rimedio, una cosa irrimediabile, definitiva... il punto è che non te l’aspetti, questo è il nocciolo della faccenda, che quando sei giovane il dolore non te lo aspetti, e lui ti sorprende, ed è lo stupore che ti frega, lo stupore. Lo stupore, capisci?
– Sì.
– Da vecchio... cioè, quando invecchi... non esiste più quella cosa dello stupore, non riesce più a prenderti di sorpresa... lo senti, questo sì, ma è solo stanchezza che si aggiunge a stanchezza, non esplode più niente, capisci?, è solo come se ti aggiungessero qualche chilo sulle spalle... è come camminare ed avere le scarpe sempre più fradice, di fango, e pesanti. A un certo punto ti fermi, e lì finisce. Ma non salti in aria, come da giovane, non è più quella cosa là. Per questo la boxe la puoi fare finché campi, se vuoi. Non ti fa più male, secondo me dopo un po’ non ti fa più male. Un giorno sei troppo stanco e te ne vai, tutto lì.”
City, Baricco, 253
❤️ Al solito, se ti ho incuriosito al punto da voler dare un’opportunità a questo libro, ti invito a farlo da qui: https://amzn.to/3JIsbhD
Attraverso l’affiliazione amazon, a te non cambia nulla, io riceverò da amazon una piccola ricompensa che potrà aiutarmi concretamente a continuare a fare quello che faccio! Grazie per l’attenzione❤️
July 22, 2007
Oh oh oh it almost hurts me how much I love this book. Baricco can make anything, anything into gorgeousness.
City is a brilliant amalgam of stories, including a comic book, a boxing match, lectures by myriad professors on things like curves in nature or Monet's Waterlillies or intellectual dishonesty, and of course the main story, which is about a boy-genius, his two imaginary friends (a giant and a bald mute), his absent military father and his institutionalized mother, and his kooky fantastic governess who is writing a Western. Yes yes, a Western, which in itself is maybe one of the most beautiful, clever stories I have ever read.
I. Love. This. Book.
Good grief go out and get a copy and read it already.
City is a brilliant amalgam of stories, including a comic book, a boxing match, lectures by myriad professors on things like curves in nature or Monet's Waterlillies or intellectual dishonesty, and of course the main story, which is about a boy-genius, his two imaginary friends (a giant and a bald mute), his absent military father and his institutionalized mother, and his kooky fantastic governess who is writing a Western. Yes yes, a Western, which in itself is maybe one of the most beautiful, clever stories I have ever read.
I. Love. This. Book.
Good grief go out and get a copy and read it already.
November 14, 2010
This is absolutely one of the best books I've recently read. I found myself staying up much later than usual, hurrying to my lunch breaks at work, and even abandoning the internet (the INTERNET!!) to finish it. Several people asked me what my book was about, and I was at a loss for words...to say that it's about relationships is too narrow. To say that it incorporates philosophy (either directly or implied) is too reductive. To say that the main characters are a teenager and his governess makes it sound like beach reading.
This is a rather intellectual book, well-translated from the Italian (oh how I wish I spoke Italian so I could experience the original). It's three tales woven together (two of them existing in the minds of the protagonists) that are fitted quite well.
If I was looking to name a cat, I would name him Gould. Or her Shatzy.
This is a rather intellectual book, well-translated from the Italian (oh how I wish I spoke Italian so I could experience the original). It's three tales woven together (two of them existing in the minds of the protagonists) that are fitted quite well.
If I was looking to name a cat, I would name him Gould. Or her Shatzy.
April 25, 2011
Le cose con Baricco sono due:
O (citando Oscar Wilde) non ha niente da dire ma lo dice molto bene, oppure ha troppe cose da dire e si perde nel dirle, confondendosi in mezzo a concetti astratti e utilizzando metafore e allegorie assai poco convincenti.
Ai lettori l'ardua sentenza.
In quanto a "City" in sé e per sé: la storia magari è un pochettino più rifinita rispetto a Oceano mare o Seta... ma senza capo né coda ugualmente. E poi, Baricco, nelle innumerevoli pagine che gli piace riempire di riflessioni (incomprensibili e inconcludenti) non è che parla. Lui sparla! Si mette lì e inizia a scrivere tutto ciò che gli passa per la testa. Questi discorsi che ne vengono fuori non hanno un senso logico? Fa nulla, tanto lo scopo è riempire pagine di inutili elucubrazioni.
Intanto è uno scrittore che piace ai più.
I misteri della lettura...
O (citando Oscar Wilde) non ha niente da dire ma lo dice molto bene, oppure ha troppe cose da dire e si perde nel dirle, confondendosi in mezzo a concetti astratti e utilizzando metafore e allegorie assai poco convincenti.
Ai lettori l'ardua sentenza.
In quanto a "City" in sé e per sé: la storia magari è un pochettino più rifinita rispetto a Oceano mare o Seta... ma senza capo né coda ugualmente. E poi, Baricco, nelle innumerevoli pagine che gli piace riempire di riflessioni (incomprensibili e inconcludenti) non è che parla. Lui sparla! Si mette lì e inizia a scrivere tutto ciò che gli passa per la testa. Questi discorsi che ne vengono fuori non hanno un senso logico? Fa nulla, tanto lo scopo è riempire pagine di inutili elucubrazioni.
Intanto è uno scrittore che piace ai più.
I misteri della lettura...
February 18, 2022
Baricco me cautivó, una vez más, con esta novela. Qué gracia para contar estas historias llenas de personajes irrepetibles, escritos desde la ternura. Envidio y aprecio cada frase en este relato - agregué una cita, por si quieren verla, debe estar en mi perfil. Cada momento de City, como bien anuncia el autor al principio, me cuenta sobre lo bien que lo pasó escribiendo. Eso lo valoro tanto. Ojalá nunca olvidarlo.
Le bajé una estrella porque creo, sí, la diagramación del texto - entre párrafos enormes y frasecitas cortadas - me dificultaba la lectura.
Le bajé una estrella porque creo, sí, la diagramación del texto - entre párrafos enormes y frasecitas cortadas - me dificultaba la lectura.
July 17, 2019
لا يمر كتاب مثل مدينة علينا كل يوم! كتابٌ مليء بالأفكار والنظريات والفلسفة ، يورث قارئه الضياع والمتعة ويتركه في فوضى عارمة
أنا في حالة فوضى ، أحببته جدًا جدًا جدًا
أنا في حالة فوضى ، أحببته جدًا جدًا جدًا
March 5, 2016
So I finally finished this book.
I REALLY wanted to like it. The idea of the book is great, and I think the overarching story is the best part of the book by far. For me, the stories within the story weren't nearly as good. They felt like a slow distraction, and they were just kind of silly. I guess they were insights into the characters who "wrote" them, but the subject matter of those stories within stories--a western and a story about boxing--just couldn't have been much less appealing for me personally. Maybe it's because I abandoned the book for a long time before going back to finish it, but the end went SO SLOWLY for me. Usually, by the time I get to the end of a book I'm zipping along, curious to see what happens next and how it will all end. Sadly, I just kind of wanted to get this one over with. It's too bad, because the basic premise really is interesting.
I REALLY wanted to like it. The idea of the book is great, and I think the overarching story is the best part of the book by far. For me, the stories within the story weren't nearly as good. They felt like a slow distraction, and they were just kind of silly. I guess they were insights into the characters who "wrote" them, but the subject matter of those stories within stories--a western and a story about boxing--just couldn't have been much less appealing for me personally. Maybe it's because I abandoned the book for a long time before going back to finish it, but the end went SO SLOWLY for me. Usually, by the time I get to the end of a book I'm zipping along, curious to see what happens next and how it will all end. Sadly, I just kind of wanted to get this one over with. It's too bad, because the basic premise really is interesting.
April 1, 2019
Bu kadar diyalog içeren bir kitabı sadece Baricco yazdığı için okurdum hatta büyük bi' talihsizlikle okudum??? Siz bu hataya düşmeyin derim.
Yazarın neden böyle bir kitap yazdığı büyük bir muamma zaten. Aç mıydı açıkta mıydı garibim, kafası mı güzeldi gerçekten merak konusu. Bu sefer olmadı, sevemedim. :(
Yazarın neden böyle bir kitap yazdığı büyük bir muamma zaten. Aç mıydı açıkta mıydı garibim, kafası mı güzeldi gerçekten merak konusu. Bu sefer olmadı, sevemedim. :(
December 18, 2019
Decisamente sotto i precedenti da me letti. Forse tra tutti quello che mi è piaciuto meno. Di certo non potrei consigliare ad un neofita di Baricco di iniziare da questo, probabilmente troverebbe faticoso avvicinarsi agli altri suoi libri. Non che ci sia una vera ragione, è che in molti punti il libro non si è fatto leggere come succedeva con "Castelli di Rabbia" od "Oceano Mare", solo per citarne due come esempio. La scrittura è sempre ricca, i personaggi sono meravigliosi e come sempre c'è quell'amaro edulcorato che contraddistingue i libri dell'autore... ma non saprei, ecco in alcuni punti mi succedeva di accelerare l'occhio sulle righe, come a voler saltare paragrafi. Questo non è un buon sintomo, quando si legge. Forse però perché sono partito con grandi attese perché mi accingevo a leggere uno dei miei autori preferiti e non ho trovato in quest’opera quello che mi aspettavo e la storia non è riuscita a trasportarmi fino in fondo negli intrecci delle storie (forse troppe?) raccontate in City. Un calderone che è troppo ribollente, ridondante, soffocante, stordente, troppa, troppa, troppa carne al fuoco. Qualche pezzo è rimasto crudo, indigesto. Siamo ai soliti esercizi letterari questo sì, ad alcuni disturbano e criticano l’autore per questo, a me piacciono, mi piace ogni tanto leggere chi riesce con il suo genio ad inanellare idee e pensieri stupendi e scriverli con uno stile aulico, mi piace seguire tali pensieri e vedere dove vanno a parare. Ripeto, forse qui ce ne sono troppi slegati uno dall’altro. Forse è solo che a me le “City” non piacciono.
January 5, 2021
يعد باريكو من الأكثر مقروئية في إيطاليا، وفي ذلك غرابة لأنني لطالما اعتقدت بأن من يكتب روايات تجريبية –أو لنقل غير اعتيادية- لا تكون لهم مقروئية عالية، وبحسب ما قرأت لباريكو حتى الآن (ما مجموعه ثلاث روايات)، أستطيع أن أقول أن باريكو روائي تجريبي ورواياته ليست مباشرة وواضحة من حيث عناصر الرواية الرئيسة كالحبكة والشخصيات.
في هذه الرواية نتتبع قصة الفتى العبقري غولد ومرافقته شيتزي في قصة سائلة من حيث الأحداث وترابطها، إذ تتسرب من مخيلة كل من هاتين الشخصيتين قصص وحبكات ثانوية يظنها القارئ أحداث على أرض الواقع للرواية.
تتسرب من ذهن غولد حكاية بطل الملاكمة “ليري” عندما يكون جالسا على المرحاض فقط، ويرافق غولد أيضا أصدقاءه الوهميين في مخيلته، الضخم والأخرس. بينما تتسرب من ذهن شيتزي حكاية الويسترن في المدينة التي توقف فيها الزمن.
هنا لا يوجد حبكة، بمعنى لا يوجد تسلسل أحداث واضح، ولا يوجد ايضا تغير وتطور للشخصيات، ما نقرأه هنا عبارة أن أحداث متشظية نسجت من خلال أفكار مثيرة للاهتمام وبعضها مضحك. على سبيل المثال، نقرأ نظريات أحد العلماء الغريبين الذي يمتلك نظرية حول شرفة المنزل، ولماذا هي من بين كل أنحاء المنزل تعد مكانا استثنائيا، فأنت فيها لست بداخل البيت ولا خارجه، أيضا هناك نظرية أخرى بعنوان “أفضل ما كتب وما يكتب وما سيكتب في المستقبل” تم تلخيصها في ست فقرات قصيرة يبين من خلالها كيف أننا نخسر أفكارنا لحظة الحديث عنها أو شرحها، ومن ثم نبدأ بالدفاع عن هذه الفكرة التي تعكس ما نقصده.
الكثير من الأفكار الغريبة والمثيرة للاهتمام هنا في أسلوب سردي مختلف، ربما غريب، لكنه بالتأكيد مضحك، بل حتى الحوارات كتبت بطريقة جاذبة، طريقة تستخدم “التغريب” والخروج عن المألوف بشكل مثالي.
في هذه الرواية نتتبع قصة الفتى العبقري غولد ومرافقته شيتزي في قصة سائلة من حيث الأحداث وترابطها، إذ تتسرب من مخيلة كل من هاتين الشخصيتين قصص وحبكات ثانوية يظنها القارئ أحداث على أرض الواقع للرواية.
تتسرب من ذهن غولد حكاية بطل الملاكمة “ليري” عندما يكون جالسا على المرحاض فقط، ويرافق غولد أيضا أصدقاءه الوهميين في مخيلته، الضخم والأخرس. بينما تتسرب من ذهن شيتزي حكاية الويسترن في المدينة التي توقف فيها الزمن.
هنا لا يوجد حبكة، بمعنى لا يوجد تسلسل أحداث واضح، ولا يوجد ايضا تغير وتطور للشخصيات، ما نقرأه هنا عبارة أن أحداث متشظية نسجت من خلال أفكار مثيرة للاهتمام وبعضها مضحك. على سبيل المثال، نقرأ نظريات أحد العلماء الغريبين الذي يمتلك نظرية حول شرفة المنزل، ولماذا هي من بين كل أنحاء المنزل تعد مكانا استثنائيا، فأنت فيها لست بداخل البيت ولا خارجه، أيضا هناك نظرية أخرى بعنوان “أفضل ما كتب وما يكتب وما سيكتب في المستقبل” تم تلخيصها في ست فقرات قصيرة يبين من خلالها كيف أننا نخسر أفكارنا لحظة الحديث عنها أو شرحها، ومن ثم نبدأ بالدفاع عن هذه الفكرة التي تعكس ما نقصده.
الكثير من الأفكار الغريبة والمثيرة للاهتمام هنا في أسلوب سردي مختلف، ربما غريب، لكنه بالتأكيد مضحك، بل حتى الحوارات كتبت بطريقة جاذبة، طريقة تستخدم “التغريب” والخروج عن المألوف بشكل مثالي.
February 19, 2017
Livre éclaté aux réflexions délicieuses. J'ai même pleuré quelques fois. La plupart des extraits qui me sont allés droit au coeur sont assez longs (quelques pages) mais je me permets de vous partager celui-ci, plus court :
"Quand, au milieu de la horde de matériaux que la perception se charge de véhiculer de l'expérience jusqu'à nous, un détail, et un seul, celui-là, s'extrait du magma du tout et, échappant à tout contrôle, réussit à blesser la surface de notre non-attention automatique. Il n'y a en général pas de raison pour que des instants comme celui-là aient lieu, et pourtant ils ont lieu, allumant soudainement en nous une émotion inhabituelle. Ils sont comme des promesses. Comme des lueurs de promesses.
Ils promettent des mondes."
P.S. Ce livre, en quelque sorte, a changé ma perception du monde. J'aimerais le relire dans quelques années, pour mieux le saisir encore.
"Quand, au milieu de la horde de matériaux que la perception se charge de véhiculer de l'expérience jusqu'à nous, un détail, et un seul, celui-là, s'extrait du magma du tout et, échappant à tout contrôle, réussit à blesser la surface de notre non-attention automatique. Il n'y a en général pas de raison pour que des instants comme celui-là aient lieu, et pourtant ils ont lieu, allumant soudainement en nous une émotion inhabituelle. Ils sont comme des promesses. Comme des lueurs de promesses.
Ils promettent des mondes."
P.S. Ce livre, en quelque sorte, a changé ma perception du monde. J'aimerais le relire dans quelques années, pour mieux le saisir encore.
August 23, 2018
Ciddiyetsiz roman diye bir kategori var kafamda. Bu kitap da okuduğum en iyi ciddiyetsiz romanlardan biri. Zaman ve olay geçişlerinin bu kadar muazzam olduğu çok fazla şey okumadım. Bu geçişleri bu kadar iyi yapansa her bölümde gidip gelinen zaman ve olayların yakın tempoda seyrediyor olması diye düşünüyorum.
September 11, 2025
Geniaal.
‘Ideeën in hun zuivere toestand vormen een fantastische puinhoop. Het zijn tijdelijke verschijningen van het oneindige.’ (210)
‘Ideeën in hun zuivere toestand vormen een fantastische puinhoop. Het zijn tijdelijke verschijningen van het oneindige.’ (210)
March 3, 2021
من المعلوم أن العنوان هو عتبة النص، أو إحدى عتباته بجانب الغلاف، هذه أمور بديهية حتى لمن لا يفقه هذا المصطلح. لذلك كنت أبحث عن دلالات هذا العنوان البسيط في النص، لا أقول أنه يجب أن تكون هناك دلالات واضحة تبرر للكاتب عنونته للرواية بهذا العنوان، لكن أردت الشيء البسيط الذي يعتقني من التفكير في العنوان والتركيز على النص الذي كان بين يدي. المشكلة هي أني لم أقتنع حتى بعد الوصول للمدينة، أي المدينة المتخيلة التي تقع فيها أحداث رواية داخل الرواية، بل رأيت أن العنوان لا يصلح حتى أن يكون عنواناً للرواية التي بداخل الرواية.
المأخذ الثاني على الرواية، ليس مأخذاً بمعنى الكلمة، لكن هذا ما شعرت به على الأقل وأنا أحاول الاستمتاع بالحوارات القصيرة والنظريات التي يطرحها معلمو الصغير غولد، فما إن أنسجم مع تلك الحوارات الغريبة حتى ينقطع السرد ويبدأ أحد المعلمين سرده لإحدى النظريات على مسامع الصغير قولد، لذلك شعرت بالتشتت نوعاً ما، أو أردت أن تكون الرواية بما أنسجم معه دون انقطاع، سواءً كانت تلك الحوارات القصيرة أو نظريات المعلمين، لذلك قلت سابقاً بأنه ليس مأخذاً على الرواية بقدر كونه انطباعاً.
هذه المآخذ أو الانطباعات، أياً يكن، لا تغير من الأمر من شيء، باريكو حكّاء من الدرجة الأولى، حتى قبل أن يكون روائياً، وهذا العمل الرابع الذي أقرأه له، لم يتغير موقفي منه بسبب عنوان رواية بالطبع، وأتمنى أن تترجم بقية أعماله بالإضافة إلى محاضراته إلى العربية في أقرب وقتٍ ممكن.
المأخذ الثاني على الرواية، ليس مأخذاً بمعنى الكلمة، لكن هذا ما شعرت به على الأقل وأنا أحاول الاستمتاع بالحوارات القصيرة والنظريات التي يطرحها معلمو الصغير غولد، فما إن أنسجم مع تلك الحوارات الغريبة حتى ينقطع السرد ويبدأ أحد المعلمين سرده لإحدى النظريات على مسامع الصغير قولد، لذلك شعرت بالتشتت نوعاً ما، أو أردت أن تكون الرواية بما أنسجم معه دون انقطاع، سواءً كانت تلك الحوارات القصيرة أو نظريات المعلمين، لذلك قلت سابقاً بأنه ليس مأخذاً على الرواية بقدر كونه انطباعاً.
هذه المآخذ أو الانطباعات، أياً يكن، لا تغير من الأمر من شيء، باريكو حكّاء من الدرجة الأولى، حتى قبل أن يكون روائياً، وهذا العمل الرابع الذي أقرأه له، لم يتغير موقفي منه بسبب عنوان رواية بالطبع، وأتمنى أن تترجم بقية أعماله بالإضافة إلى محاضراته إلى العربية في أقرب وقتٍ ممكن.
September 15, 2017
La pluma de Baricco me cautivó en el anterior libro que leí; el breve y "des-generado" novecento.
En city lo importante no es la acción, me quedé esperando una ciudad, hasta que comprendí que las historias se sucedían como una metrópolis, donde no se va a ningún lado, sino que se está siempre en movimiento. Amé a Shatsy, y su vínculo con Gould, el niño genio lleno de carencias. El único punto del libro que no me atrapó fue la historia de boxeo que Gould se contaba a si mismo. El western que Shatzy estuvo "haciendo" por el contrario, me encantó.
Los diálogos me encantaron. Personajes lacónicos transmitiendo sólo lo necesario, aunque fuese esto tan contrario a lo que el sentido común indica que es necesario.
Seguiré descubriendo a Baricco, un contemporáneo que me viene encantando.
En city lo importante no es la acción, me quedé esperando una ciudad, hasta que comprendí que las historias se sucedían como una metrópolis, donde no se va a ningún lado, sino que se está siempre en movimiento. Amé a Shatsy, y su vínculo con Gould, el niño genio lleno de carencias. El único punto del libro que no me atrapó fue la historia de boxeo que Gould se contaba a si mismo. El western que Shatzy estuvo "haciendo" por el contrario, me encantó.
Los diálogos me encantaron. Personajes lacónicos transmitiendo sólo lo necesario, aunque fuese esto tan contrario a lo que el sentido común indica que es necesario.
Seguiré descubriendo a Baricco, un contemporáneo que me viene encantando.
August 5, 2023
40-oji XX a, Aukso fondo knyga. Italų rašytojo knyga, apie kurią teko girdėti ir skaityti, kad jos skaitytojai dalijasi į dvi grupes - vieni žavisi ir vadina geriausia autoriaus knyga, kiti adina pritempta, dirbtina ir nesukeliančia jokių emocijų. Visigi, aš lieku kažkur per vidurį. du keisti veikėjai - vienišas vaikas genijus ir keista jo guvernantė. Abu gyvena šiandieniniame pasaulyje, tačiau abu kuria savo paralelinius pasaulius. Vaikas, sėdėdamas vonioje ar tualete,kuria bokso kovotojų istorija, bendrauja su savo sukurtais draugais, o mergina - vesterno istoriją. Abi jos keistokos, tačiau pagrindinis pojūtis - jų vienišumas, nepritapimas prie įprato gyvenimo vaizdo, nes jie truputį kitokie, "nestandartiniai".
December 13, 2018
هناك روايات يستطيع الكاتب أن يجعل شخصياتها واقعية فتشعر أنها تعيش حقيقةً في بلدٍ وزمانٍ ما.
هذه الرواية على النقيض شخصياتها خيالية لدرجة أنك تتعلق بها وأنت تعرف أنها لا يمكن أن تكون واقعية. لا أعرف كيف أوصل هذه الفكرة، ولكن الكاتب أبدع في هذه الرواية وشخصياتها وقصصها والقصص التي تتخلل هذه القصص!
هذه الرواية على النقيض شخصياتها خيالية لدرجة أنك تتعلق بها وأنت تعرف أنها لا يمكن أن تكون واقعية. لا أعرف كيف أوصل هذه الفكرة، ولكن الكاتب أبدع في هذه الرواية وشخصياتها وقصصها والقصص التي تتخلل هذه القصص!
August 13, 2009
Un piccolo estratto, tanto per farsi due risate:
http://fustaki.blogspot.com/2009/06/c...
Non è il migliore di Baricco, ma ci sono sempre i suoi bellissimi "racconti nel racconto" che a me fanno impazzire.
http://fustaki.blogspot.com/2009/06/c...
Non è il migliore di Baricco, ma ci sono sempre i suoi bellissimi "racconti nel racconto" che a me fanno impazzire.
November 5, 2023
It will not have escaped you that this town simulates normality that is completely illusory: every day something happens that one might euphemistically call irritating.
July 20, 2025
Comenzaré está reseña con una parte del libro:
—… es que es una historia…, no sé, nunca la entendí, bueno, la entendí, pero más tarde…, bah, chorradas.
Al principio sentí que estaba leyendo a John Green, por el personaje principal Gould, quien me recordó a varios protagonistas de Green, pero la narrativa rápidamente me regresaba a Baricco.
Hubo momentos en que me perdí, no entendía que estaba pasando o quién narraba.
Sentí muy flojos a ciertos personajes. Aunque mis favoritos fueron Poomerang y Diesel.
La parte del western estuvo interesante.
No es una lectura sencilla pero se disfruta.
—… es que es una historia…, no sé, nunca la entendí, bueno, la entendí, pero más tarde…, bah, chorradas.
Al principio sentí que estaba leyendo a John Green, por el personaje principal Gould, quien me recordó a varios protagonistas de Green, pero la narrativa rápidamente me regresaba a Baricco.
Hubo momentos en que me perdí, no entendía que estaba pasando o quién narraba.
Sentí muy flojos a ciertos personajes. Aunque mis favoritos fueron Poomerang y Diesel.
La parte del western estuvo interesante.
No es una lectura sencilla pero se disfruta.
Displaying 1 - 30 of 305 reviews