Gesamtausgabe, Kt, Bd.32, Hegels Phänomenologie des Geistes.

by Martin Heidegger, Ingtraud Görland

The text of Martin Heidegger's 1930-1931 lecture course on Hegel's Phenomenology of Spirit contains some of Heidegger's most crucial statements about temporality, ontological difference and dialectic, and being and time in Hegel. Within the context of Heidegger's project of reinterpreting Western thought through its central figures, Heidegger takes up a fundamental concern of Being and Time, "a dismantling of the history of ontology with the problematic of temporality as a clue." He shows that temporality is centrally involved in the movement of thinking called phenomenology of spirit.

Genres: Philosophy, 20th Century, History, Nonfiction, Theory, Classics, German Literature

Paperback

First published January 1, 1931

About the author

Martin Heidegger (1889-1976) was a German philosopher whose work is perhaps most readily associated with phenomenology and existentialism, although his thinking should be identified as part of such philosophical movements only with extreme care and qualification. His ideas have exerted a seminal influence on the development of contemporary European philosophy. They have also had an impact far beyond philosophy, for example in architectural theory (see e.g., Sharr 2007), literary criticism (see e.g., Ziarek 1989), theology (see e.g., Caputo 1993), psychotherapy (see e.g., Binswanger 1943/1964, Guignon 1993) and cognitive science (see e.g., Dreyfus 1992, 2008; Wheeler 2005; Kiverstein and Wheeler forthcoming).

Reviews

[Dan · Rating 5 out of 5]

In this book Heidegger clarifies Hegel's understanding of Being and contrasts it with his own. Hegel, as one of the main representatives of the German Idealism, understood Being as: infinite and absolute, idea and reason self-reflected, self-conscience, unconditional/absolute knowledge and concept, spirit that overcomes contradictions through dialectic and progress, and so on. For Heidegger Being is finite, determined by time, understood through Dasein as appropriated and as being-in-the-world, as regress to the ground, as fundamentally occurring in the Event, misunderstood in the Platonic tradition as idea or in the Cartesian tradition as ego/I, and so on. On the other hand, Heidegger agrees with Hegel that the approach of the traditional and propositional logic with its unhistorical emphasis on the copula is quite inadequate in any understanding of Being. In this respect, some transcendental logic as proposed by Kant or even some old fashion ontology, theology, or history is preferable to the propositional logic. Interestingly enough, both Hegel and Heidegger returned to Kant – Hegel to overcome and denounce Kant's system of categories (i.e. Being for Kant) as finite and unsatisfactory; while Heidegger to denounce the same system of categories understood as the objectivity of objects.
Heidegger postulated the ontological difference between beings and Being, and stated that the only way to approach Being is to maintain this difference as difference. One cannot help imagining Hegel postulating such a difference only to immediately overcome it with his dialectical, idealistic, and rational approach in order to develop, complete and arrive at some absolute and infinite Being.

[Andrew Noselli · Rating 3 out of 5]

In the contemporary world, which we know is a world of competing markets driven by specialized knowledge-communities, philosophy fails as a science precisely because it represents the pure aspects of science and, as a result, its contents are neutralized due to the fact that they are unrelated to anything that has a use-value in terms of quantitative knowledge. In this book, Heidegger demonstrates that Hegel tried to convey the absolute properties of what he called spirit. But I think it can also be used most advantageously as a model for elucidating the difference between us.

Specifically, I think the basic difference between the two of us, as potential political candidates, has to do with our reaction to a slogan such as "the system always remains impervious to change" as a difficulty that leads to a bifurcated example of our various opinions. You seem drawn to the view which explores the rigidity of that status quo and, furthermore, its resistance to change within various social structures, can in fact be overcome, but you don't seem to articulate this idea which advocates this view with a concise statement. However, in your speech you frequently depict people struggling against entrenched systems, suggesting this very idea. You often highlight the challenges faced by individuals trying to climb the social ladder. You frequently demonstrate how social structures, deeply rooted in wealth and lineage, make it incredibly difficult to break free from one's predetermined place. This inherent rigidity is a form of the system resisting change. You vividly illustrate how wealth and power can corrupt individuals and institutions, thereby reinforcing the status quo. The powerful are not inclined to change a system that benefits them greatly, and therefore act to maintain it. When you explore how the system affects individuals psychologically, shaping their ambitions and behaviors, you frequently make the appeal that people often internalize societal norms, further perpetuating the system's rigidity.

On the other hand, although I do not explicitly state such, I believe that potential agents of change are always sequestered, if not outright bought out by the temptations of money and power, this theme is strongly present in many of my half-articulate drawls and incursions in the field of written texts I label "reviews." In essence, while I don't exactly articulate the specific phrase in question, his beliefs lean to the view that the pursuit of individual ambition and the corrupting influence of money and power can undermine the potential for positive social change and perpetuate existing inequalities. This, in my opinion, is the main difference between us.

[Buck · Rating 3 out of 5]

Heideggers reading is symptomatic(and he does not deny this, especially at the end) of his desire to salvage his prioritization of finitude, and hence consequently for him, the constitutive openness of the human being. It is always a bit arrogant for a reviewer to look at these historically situated readings and pass judgment on them for being merely wrong, since even Heidegger makes this explicit by pointing at Hegel's pressuposition of an Absolute standpoint as a product of his time and the state of the western metaphysical tradition and hence shouldn't just be merely discarded.

But even with that out of the way, i think Heidegger misses(and in this missing, this erring, Heidegger's originality as a thinker is constituted) that Hegel is not a thinker of closure, of reducing philosophy to an arrogant completion based on his present, rather. In the phenomenology, Hegel allows us to think how truth is always a retrospective affair, how Truth is both this process of recollection and the subsequent openness to historicity of ones own position, and hence to futurity which it provides. This is the lesson of the Absolute Knowing chapter on which the Phenomenology ends, it is not a completion of thought in a naive sense of absoluteness. but a realization of its own condition in modernity as existentially lost and "groundless". The ability to open ones self up to the future, to the movement of history amidst this stance. The Absolute is internalized when Spirit, in modernity, realizes the Death of God himself as the truth of the Absolute itself, that alienation is irreducible and the minimal condition for the freedom of spirit which becomes an explicit cultural signifier within the discourse of modernity. Nonetheless, Heideggers project may have been a necessary detour which 20th century philosophy needed for us to arrive at Hegels reappropriation within a proper defense of him in the contemporary voices of people like Malabou, and for that we must appreciate this reading.

[Faith · Rating 4 out of 5]

The point of this text is not to just make the Phenomenology of Spirit 'easier' or more 'comprehensible', but rather to bring forth the rigor required for an engagement with the text it engages with. Heidegger concludes the book with "The first and proper indication that you have understood something of what was essentially unspoken, but constantly at issue here, can only take the form of awakening in you a will to do justice to the work in its innermost demand—each for his part and according to his ability and measure."

Through his discussion of Being and Time found in the inner bowels of the Phenomenology to his own unique usage of language, Heidegger brings forth the Phenomenology of Spirit in a new bright glimmering light.

[Anmol · Rating 3 out of 5]

Heidegger is helpful in understanding Hegel simply because he really pays close attention to the first chapter of the Phenomenology. So here, you find an in-depth discussion of Hegel on sensuous-certainty, perception, and understanding. He does a fantastic job of bringing out the issues Hegel has with each of these concepts, how they ultimately lead to their own contradiction, and hence must be transcended by the movement from consciousness to self-consciousness. This helps when we compare it to other commentators on the Phenomenology (looking at you, Kojève), who talk almost exclusively about the later chapters of the book, ignoring its beginning, and the important question of how a book which begins with an analysis of perception can end with discussing the French Revolution and ancient Greek literature.

Of course, being Heidegger, it is in itself a challenge to interpret his interpretation, which is the last thing one would want when it comes to understanding Hegel. From his remarks on the nature of philosophy, I know that Heidegger is obviously profound - if only I could understand his own philosophy better!

A sidenote: I find it really pretentious how books use Greek words in the Greek script without even so much as a transliteration. How am I even supposed to look up these words if I don't know the Greek script? I can't help but think that this is just a way of looking more erudite than one actually is, and gatekeeping knowledge. You would never find something like this in a book which uses Indian philosophy - they would go out of their way to provide at least a transliteration of the Sanskrit or Pali, if not an English translation of the term used. It would be great if philosophers (or editors of their books) using Greek philosophical terms showed a similar responsibility and respect for the reader in their work.

[Enrique · Rating 5 out of 5]

This is one of the best introductions to Hegel Phenomenology, not the easiest one, and definitely is a really difficult book, even Heidegger himself can’t follow through all the Hegel’s ideas.

Heidegger use the phenomenological method to see what is going on, he find that the phenomenology of Hegel is not a book that we can see as a Husserl’s phenomenology, the book uses language as never before and try to grasp the concept of force, that Kant used as ovo for first time as dynamics.

No sure if this book cover all the phenomenology issues, but sure makes extremely clear several of Hegel’s concepts.

[Lucas · Rating 5 out of 5]

The two greatest historians of philosophy are Hegel and Heidegger. Naturally, there is much to profit from in reading at their intersection.

[Korhan Günsor · Rating 5 out of 5]

"Varlık zamanın özüdür." vs "Zaman varlığın özüdür."

Heidegger'in 1927 yılında yazdığı Magnum Opusu 'Varlık ve Zaman'; filozofun nezdinde henüz miâdını doldurmamışken, onun ışığında Kant ve Hegel felsefeleri hakkında kritiklerini ders notları olarak oluşturmaya başlamıştı. İşte bu kitap da Heidegger'in Hegel'in en meşhur -ama onu kapsayan Büyük Mantık ve Küçük Mantık eserleri kadar da büyük olmayan- eseri 'Tinin Fenomenolojisi' hakkındaki eleştiri notlarının derlemesinden oluşmakta. Her ne kadar eleştiri desek de daha çok tanıtım ve övgü içeriyor. Bir dil virtüözünden bahseden başka bir dil virtüözünün alametifarikası olan yarı kasıtlı yarı keyfiyetten baya bir zorlama edebi hareketler de mevcut. Öyle ki Heideggerian neolojilerle zengin, kendine pek özgün 'poetik' anlatımıyla ilk okunduğunda; maalesef her iki zor dilli filozofa aşinalıkta ters orantılı sertlikte bir kayaya çarpmışlık hissi yaratıyor. Bu noktada çevirmen Sayın Kaan Ökten'in adanmışlık ve performansını tebrik etmek gerekiyor ama Almanca gibi hem sosyal (tin) hem de fen (madde) bilimlerinin en özellikli bir dili için çeviride kayıp yine de kaçınılmaz. Neyse ki çağımızın gelişmişliği sayesinde internet, çeviri okumalarındaki bu kaybı telafi etme konusunda da diğer bir çok konuda olduğu gibi bir numaralı yardımcımız...

Bir diğer sert kaya ise bu sefer çarpma değil altında kalmamız tehlikesi barındırmakta maalesef; Heidegger'in Nazizm bağlantısı! Buna dayanak en önemli etkenlerden ilki; o hırslı haksız rektörlüğü zamanlarında, NS iktidarla fazla içli dışlı olması ve diğeri; antisemitizmle itham edilecek derecede -sonraki döneminde ele aldığı- "Schwarz Hefte" isimli derleme notlarının rahatsız edici bir takım muhteviyatı...Biraz da bu durum Müttefik Kuvvetlerin İkinci Dünya Savaşı sonrası 'denazifikasyon' uygulamalarında Almanya'nın aydınlanmada tarihsel öneme sahip entelijansiyasını Fransa ile değiş tokuş ederlerkenki gözden kaçmışlığı gibi görünüyor. Atama yollu tarihteki bu zorlama merkez değişikliğinin, modernite aksine özellikle felsefe ve sanatta merkeziyetçi karşıtı bir yorum hegemonyasına kısaca post-modernizme salık vermesi yanında bu gözden kaçırış daha göz ardı edilebilirdi. Fakat yeni merkez 20.yüzyıl Fransız felsefesinin kökünde Heidegger'in de yer alıvermiş olması, 'denazifikasyon'un sadece ulus değişikliğiyle içeriksel değil biçimsel olarak başarım sağlamış olduğu zannıyla fazlaca duyarlılık oluşturuyor. Aslında Heidegger'in hocası Husserl daha yüzyılın başında büyük bir ileri görüşlülükle kesin bir bilim olarak felsefe için, Fenomenoloji'yi geliştirirken bu tür krizlerin önünü almayı da düşünmüştü. Antikiteden beri süre gelen felsefeyi Mantık ve Tin (Ruh) kavramları hatta Kavram kavramı üzerinden idealist olarak spekülatif sistem içerisinde tamamladığını söyleyen Hegel'in "Savaş her şeyin babasıdır." diyen Heraklitosçu tarafından çok "Varolmak ve düşünmek birdir." diyen Parmenidesçi tarafına yönelinip yeni yüzyılda felsefede barışçıl bir birlik oluşturma zamanı çoktan gelmişti. Nitekim Marx, Hegel'in idealizmini antikiteden beri süregelen üst sınıfın aklı tarafından dayatılan bir ters-hayat olarak görmüştür. Hayattaki tersliklere çözüm olması için idealizmi materyalizme -ters- çevirip içerikteki o Heraklitos'un çatışmacılığını reel düzleme de indirivermiştir. Devrimci mücadelenin, realitedeki insanlığın yıkıcı -karşı devrimci- güçleri tarafından iyice şiddet sarmalına doğru çekilmesi sonuçlarından biri; Stalingrad'da karşı karşıya gelen Hegel'in iki düşünsel silsilesinin kıyıcı o büyük çarpışması olmuştur.

Husserl ise felsefede de matematikçi hocası Frege'nin de etkisiyle aynen matematikte olduğu gibi bir ortak akıl oluşturma gayesiyle Fenomenoloji adını verdiği öğretiyi oluşturmaya kendini adar. Bu öğretide "Nesnelerin kendisine!" düsturuyla idealdeki değil reeldeki fakat fanteziyle de olsa zamanın durdurulduğu yaşanılan fenomenler üzerinden gidilen bir tür materyalizm ile fenomenlerin ötesine ulaşılmaya çalışılırken aslında Heraklitosçu akışkanlık ilkesi askıya alınıp 'Omni Tempore' (tüm zamanda) değişmeden duran öze ulaşma çabasıyla Parmenidesçi değişmezlik ilkesi çalışılır. Aslında hedef dogmaların ta kendisidir. Dogmaların sahte değişmezliklerini sağlayan her tür rejim askıya alınıp (Ἐποχή!) saf fenomenlere dönüştürülür ve yönelimselliğe göre zamansal, toplumsal ya da bireysel açılardan analiz edilir, sentezler oluşturulur; içlerinde rejimin kalıcı olsun diye şiddetiyle tortulaştırılmış olarak değil reelde 'Omni Tempore' değişmez öğeler ayıklanıp bulunur böylelikle tekrar tekrar kurularak öze ulaşılır. Pratiği de ezcümle; duyulardan elde edilen ham izlenimlerin soyut 'Cogito' alanında zamansız ve mekansızlaştırılıp içeriklerindeki her yerde ve her zaman geçerli bir takım ilkelerin araştırılması ve 'öznelerarasılık' yani bilimsel bir konsensus aracılığıyla onlar üzerine mutabakatı olarak özetlenebilir. Bilimsel olduğu için özellikle 'sol' kanadın başına musallat ayrılıkçı hiziplerin ve gereksiz kavgaların önüne geçen bu yeni felsefi öğretinin yargısız kapsayıcılığı tabi ki 'sağcı' Heidegger'i tarihi konumundan kopartma naifliğine düşecektir. Fransız fenomenologların aslında haklı fakat tamamen politik bir uygulama olan 'denazifikasyon' sonucu önlerine getirilen bu Alman bilimine çokça kucak açmaları Fransızların Alman gibi düşünmeyi öğrenmeye ne kadar hevesli olduklarını da gösteriyor. Velev ki bu durum Alman hayranlığı da içeren, her türlü 'aşırı' iyimser bir şekilde ele alınsa bile, Heidegger'in Hegel'den devraldığı o Lüterci Alman merkeziyetçiliğinde takılıp kalınmıyor değil. Bırakın koca Eski Roma zamanının; Latince yazan Descartes, Spinoza, Newton gibi aydınlanma çağının büyük isimlerine saygısızlık gibi durduğu apaçıkken; felsefenin kronolojisinde Antikite-Latinite-Prusya dönemlerinden Latinite döneminin holiganca dışlanması -Heidegger'in çıraklık zamanında Augustinus ve Aquinas gibi Hristiyan ve Skolastik filozoflara harcadığı o çok değerli vaktinin hıncıyla da olsa- hiç yenir yutulur bir lokma değil ki! Haydi haydi ırkçı diyemesek de kesinlikle dil olarak radikal bir ayırımcılık var. Ölümünden 5 gün sonra yayımlanan böylesi nefret dolu Der Spiegel röportajı ile rektörlük zamanı Latince "Nulla est enim maior ad amorem invitatio, quam praevenire amando." gibi Augustinus alıntılarıyla süsleyerek Hannah Arendt'a yazdığı aşk mektupları arasında ne kadar da zıtlık var.

Sonuç olarak Heidegger'in politik muhatarası onun entelektüel mirasının ve düşünsel katkılarının değerlendirilmesini karmaşıklaştıran önemli bir konudur. Varoluşçuluğun ana düşünürlerinden biri olması, sosyalizm soslu statistlerin elinde varoluşçuluğa karşı; 'Ad Hominem' seviyesinin üstü olmasa da okkalı bir malzeme oluşturmaktadır. Neyse ki cefakâr filozof Husserl'in sefakâr anti-filozof çocuklarının imdadına yetişircesine; matematikteki gibi ortak bir akla öykünen, gerçek bir bilim olarak felsefeyi hedefleyen fenomenolojinin kapsayıcılığı sürekli gelişiyor. Heidegger'in kötü rejimiyle -kendi kendini hemen bitirdiği için- kısa dönemli de olsa dansı; onu dışlanmışlıktan çok ideolojisiz, merkezsiz, sınırdaki düşünür ama bol şansına yine de düşünür konumuna zamanla çıkarmış oluyor. Anti-filozofluğunun da 'Destrüksiyon' değil 'Dekonstrüksiyon' olarak revizyonu Jacques Derridacı Fransa (hatta Cezayir) kıta felsefecileri tarafından başarım kazandı bile. Dil holiganlığı, -Alman- dilinin tanrısallığı iddiası da aynı bölgenin post-yapısalcıları tarafından 'Différance'a uğratıldı. Olaya 'Ad Hominem' olarak değil de tüm yargıları Ἐποχή'ye uğratıp fenomenolojik olarak bakarsak, müttefiklerin 'denazifikasyon'u gayet başarılı yürüyor gibi görünüyor. Bu arada şunu da belirtelim; nasıl ki matematiğin burjuva okullarında baş tacı edilmesi onu bir burjuva bilimi yapmıyorsa benzeri ortak akılcı fenomenolojinin de burjuva çevrelerde benimsenmesi onu bir burjuva bilimi yapmaz. Aklın ortaklığının dayandığı kökü Parmenides'e kadar uzanan aklın birliği iddiası, nükleer çağın başlangıcından beri aydınlanmayı karşıt derecede eleştiren Frankfurt okulu düşünürlerince aşırı kötümserlik uçurumunun kenarından ancak kabul görememiştir ki bu Kant'ın çok daha iyimser ve yapıcı eseri 'Saf Aklın Eleştirisi' ile oluşturduğu felsefedeki 'Kopernik' devriminin minvali ile de çelişmektedir. Heidegger eleştirisi demokratik değil totaliter bir surete bürünürse ve bunu Marksizm şekline de hiç adil olmayan bir el çabukluğuyla sokarsak eğer bu da çelişkidir. Hatta tarihteki otokratların kurnazlığı ile lekeli bir totaliterlikle bir totaliterlik eleştirisi yapmaya soyunma iyice gafletidir. "Aklın yolu birdir" ilkesi için ancak demokrasi bir zemindir çünkü demokrasinin eidetik özü akıldır. Böyle olduğunu, egolarınızı akıl dışılığı askıya almaya eğitebilirseniz, transandantal bilinç zeminlerinizde görerek deneyimleyebilirsiniz.

Materyalizmin 'cogito' hatta fantezi alanına kadar genişletilmesi teşebbüsü olan fenomenoloji tabi ki realistler tarafından hor görülecektir ama nasıl "Varlık nedir?" sorusunun baştan tekrarı için antikiteye bir dönüş gerekiyorsa, -bir türlü ontolojik olamayan en son bilim- psikofizik ile felsefenin savaşı için de transandantal bilinci arena olarak seçmeliyiz. Bir örnekle açarsak; 2400 yıllık, Aristo'nun 'Altın Orta' kuralına göre her şeyin ortası tutturulacak yegane yoldur: Bel ile beynin ortası kalp gibi. O yüzden aklın merkezini hocası Platon'un beyin merkeziyetçiliğinin aksine kalbe yerleştirmiştir. Kalbin akletmesi fikriyle Platon'dan da idealisttir. O yüzden Heidegger'in ontoteoloji eleştirisi ta Aristo'ya kadarki felsefeyi kapsar. Bugünkü doğa bilimlerinin kökleri ve ontoloji antikte başlamıştır fakat tamamlanmamıştır. Doğa bilimleri ontik de olsa hesapçı bir zihinle de empirizmle de sağaltıla bilinirken, ontolojinin yarım kalan kısmı tüm felsefe tarihi boyunca teolojiye varan metafizik ile doldurulmaya çalışılmıştır. Heidegger'in yeniden "Varlık nedir?" sorusu iyi kötü, Kant'ın yaptığı gibi felsefede Kopernikçi bir devrime bir yönelimdir. Derrida'ya kadar bu soru yıkıcı ve epey anti-felsefe olarak algılandı. Heidegger'in siyasi muhatarası da buna etkiliydi elbette. Derrida bu soruyu Heideggerian 'Destrüksiyon' (komple yıkım) yerine 'Dekonstrüksiyon' (yapı-söküm) olarak ele aldı/düzeltti. Böylelikle antikiteden beri biriken tortular felsefi olumlu birikimleri de bi zarara uğratmadan rahatça silinebilecek hale geldiler çünkü Yapı-Söküm tamamen metafizik olan aydınlık-karanlık, siyah-beyaz, alt-üst, erkek-dişi gibi gerçekte hayali/keyfi değerlendirmelere dayanan kutupları ters düz ederek ontoteolojik tortuları adeta bir deterjan gibi çözüp dağıttı.

Heidegger'in hiç de küçük görülemeyecek eleştirel aklının ölçüsünü; Hegel'in Kant'ın dinamik kategorilerindeki çiftlerin arasındaki ilişkileri alıp ayrı bir kategori, 'Güç' kategorisi olarak ele almasındaki derinliği bu kitabındaki sunuşundan çıkartabiliriz. Hannah Arendt gibi bir siyaset felsefesi dehasına yazdığı aşk mektuplarında itiraf ettiği politik toyluğuna herkesin Arendt gibi yüce bir şefkat göstermesini bekleyemeyiz tabi ama Heidegger’in Kant ve Metafizik Problemi kitabındaki epistemolojideki Kantçı devrimi savunusu; onun ontoloji alanına da bu devrimi genişletmeyi amaçladığı kimse tarafından inkar edilmemeli artık. Heidegger'in meşhur Varlık ve Zaman'daki "Herkes hiç kimsedir." ibaresi bu gibi durumlarda ne kadar da yerine oturuyor!

Husserl nasıl ki Hegel'in 'Tinin Fenomenolojisi'nin 'Fenomenoloji' kısmına yoğunlaştıysa öğrencisi Heidegger ise 'Tin' kısmına yoğunlaşıp ayrı bir yol açmış gibi görünüyor. Nasıl ki fenomenoloji daha tikel daha göreceli çalışan, bir bilimden çok gidimli düşünce gibi ama onun daha çok yaşantısal hali olan bir metodsa, 'Dasein' ve 'Dünya' olarak iki kavramla temsil edilen 'Tin' de o derece toplumsal o derece evrensel bir 'Mutlak', varoluşların toplamı olan Varlık'ın ta kendisidir. Birey olarak Dünya tarafından verilmişliklerden ve o verilmişliklerin içimizde yarattığı izlerin toplamından ibaretiz. Dünyayı fark etmek aslında bireye onun yegane sorusudur. Kendisine baktığımızda verilmişlikleri ve içimizden dışarı yansımışlıkları görebildiğimiz cevabı yine onda olan o soru! İşte o soru 'Dasein' ile 'Dünya' arasındaki Hegel'in 'orta terim' olarak ayrıca önem bahşettiği yegane bağlantı, Hegelian tabiriyle resmen 'Güç' olan sorudur. Kitapta "Hakiki olan oyundur, orta-terimdir, uç olan değildir. Uçları kendi ilintisi içinde birbirine rapteden orta-terimdir, ilişkidir." cümlesi gibi cümlelerde geçen orta-terim statik tasım mantığı olarak anlaşılmamalı, onun kapsanıp aşıldığı (Aufhebung!) diyalektikteki gibi dinamik bir biçimi olarak anlaşılmalıdır. Yalnız; Dr. Hikmet Kıvılcımlı'nın -reel zaman ve fantezi süre gibi konuları tartıştığı Bergsonizm kitabının taslaklarını ilk oluşturduğu- 1936 yılından beri uyardığı gibi koca diyalektik Hegel'in bile dinamizmi ancak Marx'ın materyalizmi ile bir kronolojik değere ulaşmıştır. Hegel'in -doğadaki reel zaman ve maddi uzam birlikteliği yerine resmen- çok da doğal olmayan 'eternalist' bir blok-evren tasavvuruyla bu 'Güç' kavramındaki dinamizminin statik tasım mantığının orta-terim ifadesi olarak indirgenmesinde Heidegger tarafından -her nedense(?!)- bir sakıncası bulunmaz. Çünkü Marx'ın hali-hazır materyalist çözümünü dışlarcasına sakıncasını ise temelde daha yıkıcı bir şekilde dile getirmek ister. Hegel'in fenomenolojisinin öznedeki alanı olan Descartes'ın 'cogito'sunu 'Egoloji' olarak yaftalar. İdealist Hegel'in blok-evren yaklaşımı yarım kalmış "varlık nedir?" sorusunun antikiteden beri teolojik tortulaşmalara sebebiyet veren o ilksel yaklaşımın aynısıdır. Heidegger'e göre keza -bu yaklaşım- oldukça ilkeldir de ve ucu kapalı bir şekilde teolojiktir. Heidegger'e göre Hegel'in Tinin Fenomenolojisi her ne kadar felsefeyi tamamlasa da temelden onto-ego-teo-lojiktir. Bu derece bir yıkıcılık felsefenin daha onto-kronolojik olarak tekrar kurulması imkanının savunusuyla kabul edilemez. Hele ki Hegel diyalektik materyalizm şerhleri ile toplumsal ve tarihsel fenomenleri tümelleştirip bilimini yapabilecek hale getirmeye çoktan başlamışken artık bu tutum çocukça değil midir? Heidegger'in başlatmaya çalıştığı bu yıkıcılık doğrudan kendisine dönüp de asıl tüm bir varoluşçuluk felsefesini temelinden, Georg Lukács'ın deyişiyle 'Hiçlik Miti'nden vurmaya başlanmasına da ramak kalmıştı fakat felsefenin kendisine değil şahıslarına yönelindi ki bu daha doğru olduğu için değil kesinlikle daha kolay olduğu için ve biraz da estet bir filozof olan Heidegger'in eserleri estetik bulunduğu için.

Son söz olarak; Hegel ile öncüllerinden Kant arasındakine benzer bir gerilime -çap farkının farkındalığından- Heidegger'in de Hegel'le oluşturacak cüretinin olmadığını hatta niyetinin de olmadığını çünkü farklı kulvarlarda yer aldığını bu kitapla öğreniyoruz. Fakat Hegelian "Varlık zamanın özüdür." tezine karşılık Heideggerian "Zaman varlığın özüdür." tezi için görevlendirilmiş gibi de hissediyoruz.

[N · Rating 4 out of 5]

This book, collected from Heidegger’s 1930-31 lecture series on Hegel, is a profoundly difficult but rewarding explanation of the Phenomenology, as well as a more stable grounding on which we can interpret the existential analytic laid out in Being & Time (1927).

Reading this was not only a detailed and interesting inquiry into the nature of spirit within western ontology, but also, as Heidegger puts it, the history of onto-theo-ego-logy. The idea of a restless splitting and recombining of the particular and the universal, consciousness and self-consciousness, authenticity and inauthenticity, and of course the flame (as Derrida notes) is an existential that cannot but fill up my head.

Hegel in 150 pages is difficult to manage given the other reference works i’ve seen, as well as the Phenomenology itself, but it is dense as all hell. My copy is rife with annotations, and I truly see myself returning to this work for an understanding of german idealism, and Heidegger’s earlier works.

[Aníbal Rivera Dávila · Rating 5 out of 5]

Un hito de la Hermenéutica. Un grande.

[SirriCan · Rating 5 out of 5]

Shitt dope

[Quiique · Rating 4 out of 5]

El más entendible Heidegger (el heidegger profe) explica la fenomenología del espíritu sección por sección pero solo llega a las tres primeras después de ubicar la Phä en el sistema o como primera parte del sistema de la Ciencia (el doble genitivo de Ciencia de la experiencia de la conciencia). Al mismo tiempo que explica, resume y sintetiza las secciones, da apuntes sobre el problema conductor de la metafísica y su estructura interna pegaditos a Hegel. En este sentido me ha pareceido un complemento y aplicación muy buena del textito ‘la constitución ontoteológica de la metafísica’. No es ni tanto un manual sobre los primeros capítulos de la Phä (que podría calificarse así por su claridad) ni tan poco un texto propio de la filosofía de Heidegger donde se hable de Hegel, sino un cruce de ambos. Sitúa la pregunta del ser en la Phä y da notas de su propio programa. 4 estrellas

[Chant · Rating 4 out of 5]

Hedeggerian-Hegel.

[Juan Garcia Acosta · Rating 3 out of 5]

Vocabulario bastante complejo solo logré entender ciertas partes, creo que tal vez sería mejor leer antes la fenomenología del espíritu.

[Pedro]

li a primeira parte, dois capitulos algo assim

[Mauricio Torres · Rating 5 out of 5]

Se ha convertido en tópico de la educación universitaria en filosofía la guía de lectura que proporciona Jean Hyppolite con su "Genesis y Estructura de la Fenomenología del Espíritu de Hegel" para esclarecer un poco la obscuridad que predomina en este importante texto de la filosofía, por llamarla de algún modo, continental. Ello no es gratuito, sin embargo, para efectos de una mayor profundización en los temas y problemas centrales que Hegel o cualquier otro filósofo se dispone a exponer, es sano y, me atrevo a decir, más productivo, contrastar lo leído con una exposición más heterodoxa y crítica de las tesis elementales que la relectura indirecta del autor en cuestión, como supone un comentario canónico. Heidegger, en estas lecciones hace gala de un buen trabajo hermenéutico, que, con todo, es hasta cierto punto ortodoxo en lo que a la parte de la Conciencia (A) se refiere, si bien es cierto deja mucho que deber en el tratamiento de la Autoconciencia (B). Pese a lo anterior, la interpretación heideggeriana que se inserta en un diálogo crítico con el concepto hegeliano de infinitud, no deja de ser relevante para quien se halla interesado en la filosofía de alguno de estos dos grandes personajes. Podría orientarse al lector de estas lecciones en la correcta comprensión de la siguiente pregunta: "¿Acaso este saber que, sabiendo, se absuelve de la conciencia y sabe a la conciencia no sería, por lo que a él toca, un saber relativo, bien que ahora ciertamente arraigado no en lo que simplemente está sabido en la conciencia, sino en la conciencia ahora entendida como lo sabido en ella?" (GA 32:22). Pregunta que ya se hacía Hölderlin en su ilustre ensayo "Juicio y Ser" y que contamino toda la filosofía de su colega Schelling. Pregunta que encamina a Heidegger por el sendero de la finitud.

[Nicholas · Rating 3 out of 5]

Heidegger's Hegel is "heideggerian."