Письмовник

by Mikhail Shishkin, Михаил Шишкин

В новом романе Михаила Шишкина "Письмовник", на первый взгляд, все просто: он, она. Письма. Дача. Первая любовь. Но судьба не любит простых сюжетов. Листок в конверте взрывает мир, рвется связь времен. Прошедшее становится настоящим: Шекспир и Марко Поло, приключения полярного летчика и взятие русскими войсками Пекина. Влюбленные идут навстречу друг другу, чтобы связать собою разорванное время. Это роман о тайне. О том, что смерть - такой же дар, как и любовь.

Genres: Fiction, Russia, Russian Literature, Romance, Novels, Historical Fiction, Literature

416 pages, Hardcover

First published January 1, 2010

About the author

Mikhail Pavlovich Shishkin (Russian: Михаил Павлович Шишкин, born 18 January 1961) is a Russian writer.
Mikhail Shishkin was born in 1961 in Moscow.
Shishkin studied English and German at Moscow State Pedagogical Institute. After graduation he worked as a street sweeper, road worker, journalist, school teacher, and translator. He debuted as a writer in 1993, when his short story "Calligraphy Lesson" was published in Znamya magazine. Since 1995 he has lived in Zurich, Switzerland. He averages one book every five years.
Shishkin openly opposes the current Russian government, calling it a "corrupt, criminal regime, where the state is a pyramid of thieves" when he pulled out of representing Russia at the 2013 Book Expo in the United States.
Shishkin's books have been translated into more than ten languages. His prose is universally praised for style, e.g., "Shishkin's language is wonderfully lucid and concise. Without sounding archaic, it reaches over the heads of Tolstoy and Dostoevsky (whose relationship with the Russian language was often uneasy) to the tradition of Pushkin." He deals with universal themes like death, resurrection, and love. Shishkin has been compared to numerous great writers, including Anton Chekhov, Vladimir Nabokov and James Joyce, while he admits to being influenced by Chekhov along with Leo Tolstoy and Ivan Bunin, saying "Bunin taught me not to compromise, and to go on believing in myself. Chekhov passed on his sense of humanity – that there can’t be any wholly negative characters in your text. And from Tolstoy I learned not to be afraid of being naïve."

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

„În viaţa asta nu există învingători, toţi sînt învinşi”.

La prima lectură, nu mi-am pus întrebarea de ce romanul epistolar al lui Mihail Šiškin se numește Scrisorar. Cel mai tare m-a uimit faptul că scrisorile celor doi prieteni nu se întîlneau, nici una nu constituia un răspuns direct la alta, fiecare corespondent scria în legea lui (în prezentul lui etern), ca și cum n-ar fi citit textul celuilalt. Nici „Sașenka cea bună”, „Sașenka cea îndepărtată”, nu-l citea pe Volodenka, nici Volodenka, ajuns la oaste, în fabuloasa Țară a preotului Ioan, pe Sașenka.

Ipoteza mea a fost că personajele nici nu pot să se citească unul pe altul, fiindcă trăiesc (dacă trăiesc) în cronologii diferite (oricum, în Scrisorar, timpul e o brambureală), deși, probabil, a fost o vreme în care s-au găsit într-unul și același fir temporal (chronotop, să-l numim). Din „vîrsta de aur” în care au trăit împreună, fiecare a luat-o brusc pe calea lui - sau a fost aruncat de hazard, în versiuni diferite ale istoriei, ce nu se mai pot întîlni decît în amintirile lor comune. În lumea reală, doar moartea ne aruncă în alt timp (sau în afara lui)...

Amîndoi se referă la un paradis pierdut: casa de vacanță, lacul în care înotau, pădurea, camera în care au făcut dragoste pentru prima oară. Apoi soarta / hazardul i-a alungat: el a ajuns undeva pe cîmpul de luptă, în „regatul preotului Ioan”, lucrează la cancelaria Comandantului comandanților, ea a rămas acasă, a devenit studentă, dar, în loc să învețe, îi scrie epistole lui Volodia. Acum sînt departe unul de celălalt și încearcă, zadarnic, să anuleze separarea (și singurătatea) prin scrisori.

În chip firesc, Volodenka moare. Și-a sacrificat viața pentru Patrie, anunță un ziar. Și tot în chip firesc, corespondența lor continuă...

Mă întorc la titlu. Oare la ce se referă cuvîntul „scrisorar”? Într-un „Dicționar de cuvinte inexistente”, un savant autohton socotește că „scrisorar” ar însemna „un fel de autor de scrisori”. Ipoteza nu are sens. Englezii au înlocuit pur și simplu titul original Pismovnik = Письмовник cu expresia fadă The Light and the Dark, care trimite la Stendhal (Roșu și negru) sau Lev Nikolaevici Tolstoi (Război și pace). Francezii, în schimb, au propus Deux heures moins dix, Ora două fără zece. Acest titlu a fost inspirat de următorul pasaj dintr-o scrisoare a lui Volodia:

„Tata mă întreabă mereu:
— Cît e ceasul?
Mi-a făcut cadou un cesuleţ de copil, de jucărie, cu nişte limbi desenate. Mă uit la el şi răspund cu
mîndrie:
— Două fără zece.
Ceasul arată mereu două fără zece”.

Un blogger știutor de rusă (The New Novel) precizează că Pismovnik înseamnă cu aproximație Manual / Îndrumar / Îndreptar de compus scrisori, „something like Letter-Writing Manual”. Așa au tradus titlul și germanii: Briefsteller...

În concluzie, titlul românesc mai mult sugerează decît spune ceva precis... (13.04.22, miercuri)

[Issa Deerbany · Rating 4 out of 5]

وانا اقرأ الرسائل تذكرت كم حرمتنا وسائل التواصل الاجتماعي من متعة هذه الرسائل وكم كانت متعة الذهاب الى مركز البريد وتفقد صندوق البريد اذا كان هناك رسائل في هذا الصندوق.
متعة جدا قراءة هذه الريائل بين عاشقين فرقت بينهم الحرب التي أم يعد منها هذا العاشق في حين انها تابعت حياتها وتخرجت طبيبة وتزوجت .
بعد ان سردت الرسائل ذكريات حبهما واشواقهما للقاء مرة اخرى . تصبح الرسائل عبارة عن احداث لما يحدث معهم في حياتهم اليومية . هي بمن تقابلهم في عملها أو حياتها وحتى وصف لحياة صديقتها وزوجها وعلاقتها مع ابيها وامها ومرض أمها وموتها وموت ابيها مع وصف تفصيلي لنوازع النفس الانسانية في هذه الظروف التي من الممكن ان نتعرض لها ونشعر بشعور المؤلف دون ان ننتبه لها.
هو وصف رائع للحرب ووجها البشع على الطرفين المتقاتلين وهو يسأل نفس السؤال تقريبا في كل الرسائل:
لما انا هنا.
ممتعة الرسائل وأسلوب المؤلف اروع وأروع
والرسائل غير مرتبة تاريخيا حتى لا يعرف متى بدأت أو متى انتهت .
شكرًا لصالون الأدب الروسي على هذا الاختيار.

[Sinem A. · Rating 5 out of 5]

Rus Edebiyatının klasiklerde kalmadığının en güsel kanıtı. Son dönemde okuduğum en iyi yazar. Çok basit sözcüklerle öyle bir sihir yapıyor ki tesiri sizi de etkisine alıyor okurken. Ben gerçekten çok beğendim. Hiç ayrım yapmadan herkese tavsiye ederim.
Jaguar Kitap'a ben de teşekkür etmek isterim. Ha bir de lütfen biraz daha Mikhail Shishkin lütfen!

[Tahani Shihab · Rating 4 out of 5]

من أجمل روايات أدب الرسائل.



اقتباسات




“إن أبسط الأشياء يمكن أن يقتلكَ سعادةً”.

“القدر يخيفنا فقط، ولكنه يحفظنا، ويدفع عنا البلاء الحقيقي”.

“يجب أن تتعلمي كيف تكونين أعلى من العشب وأكثر صخبًا من الماء! تذكري القاعدة السابعة عشرة من قواعد فاليس ميليتسكي: أن تستثير الحسد أفضل من أن تستدعي الشفقة”.

“أظن أن من الضروري لكي تكون حقيقيًا، أن توجد، لا في وعيك أنت، وعيك الذي ليس أهلًا للثقة.. بل وعي إنسان آخر، ولكن ليس أي إنسان، بل الإنسان الذي يهمه وجودك”.

“الإنسان، رغم كل شيء، مخلوق مدهش مفطور على تقبّل موت الجميع ما عداه”.

"الحب لا يحتاج إلى برهان، بل إلى إظهار".

“الرسائل التي لا تصل، هي التي لا تُكتب”.

“الحرب ليست معارك وانفجارات وجراحًا فحسب، بل هي أيضًا ترقّب لا نهاية له وقلق من المجهول وضجر”.

“إن الناس ينقلبون إلى وحوش حين يرون ما يفعله الأعداء بزملائهم”.

“في ظل طغيان هذه الوحشية في كل مكان، وطغيان القسوة ـ يصبح مبهجًا جدًا أن تظل الرقة حية لو حتى بين شخصين فقط".

“أنا وأنت كلٌّ واحدٌ منذ زمن بعيد. أنت ـ أنا، وأنا أنت، ما الذي يمكن أن يفرّقنا؟ ما من شيء يستطيع أن يفرّقنا”.

“خداع الشخص الذي يصدقك في كل شيء أمر غير معقول أبدًا”.

“كل الراهن عدمٌ لا جدوى منه إذا لم يؤدّ إلى الكلمات، وإذا لم تؤدِّ الكلماتُ إليه. الكلمات هي وحدها التي تسوّغ وجود الموجود، وتعطي المعنى لما هو لحظي، وتجعل غير الحقيقي ـ حقيقيًا، وتجعل أنا ـ أنا”.

“الكلمات تستطيع أن تخلق شيئًا خاصًا بها، ولكنك لا تستطيع أنت نفسك أن تصبح كلمات. الكلمات ـ مخادعة. تعدك أن تأخذك معها في العوم، ثم تبتعد عنك سرًّا ناشرة أشرعتها كلها، وتبقى أنت على الشاطئ”.

“من دون ألم حقيقي لا تنضج الروح. الإنسان ينمو بالألم”.

“إنه لمن اميتازات الأعمى أن يكون كما هو فعلًا، لا كما تريده المرآة أن يكون”.

“ أنا وأنت، ـ حقيقيان. نحن حقيقيان حين نكون معًا، أما حينما نكون مع الآخرين، فيبحث كلٌّ منا عن الآخر، ولا يستطيع أن يجده”.

“هناك حيث الموت، حيث يرسلون الناس ليُقتلوا ـ يكثر الكذب دائمًا. في الحقيقة، ليس مهمًا أن تنتصر أو تنهزم، لأن النصر الوحيد في أي حرب ـ هو أن تبقى حيًا بعدها”.

“كلما ازداد انتشار الشر والقسوة، ازداد تمسك الإنسان بما هو إنساني في ذاته ومن حوله، وازداد أهمية محافظته على تلك الذرّة من الإنسانية الكامنة في داخله”.

[Mevsim Yenice · Rating 5 out of 5]

Bu yıl beni en çok etkileyen kitaplardan biri Mektupların Romanı.

Mektup denen şey, bir garip iç dökümü. Hatta bence çoğu zaman yaşadıklarımızı kendimize inandırma, hatırlatma yöntemi. Zira mektup yazarken o kadar çok kendimizden ve olduğumuz durumdan, geçmişten bahsediyoruz ki bunlar birer aydınlanma anı gibi yaşanıyor. Ben de bu romanı okurken hayatla ve "insan olmak" ile ilgili o kadar çok aydınlanma anı yaşadım ki, bittiğinde terapi seansından çıkmış gibi hem rahatlamış hem de yorulmuştum. Kelimelerin gücünü öyle güzel kullanmış Şişkin, farklı anlam arayışlarına sevk ediyor okuyucuyu. Önce eteğimi hafifçe kavrayan elin sonra yakamı bırakmayacak sımsıkı parmaklara nasıl da dönüştüğünü sayfalar ilerledikçe idrak ettim ve sonunda bıraktım kendimi Şişkin'in dünyasına.

Adettendir, ne hakkında bu roman diyecekler için, iki kişinin mektupları doğallıkla romana dönüşmüş. Biri Çin'in kuzeyinden savaş cephesinden yazıyor mektubunu, diğeriyse kaldığı yerden kendi hayat mücadelesini aktarıyor. Bilinç akışıyla ilerleyen mektuplar insanı kendi evrenini de sorgulamaya iterken, ayrı düşmüş iki kişi arasındaki uzak yakın kavramlarını alt üst ediyor.

Romanı benim için güçlü kılan şeylerden biri de, okurken bir an olsun bunun bir kurgu olduğunu hissetmedim. Tüm bunların, birbirine aşık ve hayatta kalmaya çalışan iki insanın tutunacak tek bağ olarak yazdıkları satırlar olduğuna yemin edebilirim.

Kesinlikle tavsiye ediyorum.

[Ludmilla · Rating 5 out of 5]

Muhteşem! Bir gün tekrar okumak üzere şimdilik rafa kaldırıyorum. Bazı cümleler ise hep benimle kalacak. İyi ki varsın Jaguar!

[ArturoBelano · Rating 4 out of 5]

Sevgili Şişkin;

Kurgu eserlerde mektupların bir gizi açıklamak , ifşa etmek için kullanıldığını daha önce görmüştük. Sınırlı imkanları içinde barındıran bu eylemi alıp bütün bir eseri burdan kurmak nereden aklına geldi bilmiyorum ama bu zor işin altından hakkıyla kalkmışsın, tebrik ederim. Kimsenin kimseye mektup yazmaya ihtiyaç duymadığı günlerde, mail olmadı kısa mesaj çağında mektupların güzelliğini gösterdiğin için de teşekkür ederim.

Şımarma ama onlar ne güzel kelimelerdi öyle, mest ettin beni. İki farklı kişinin ağzından yazmış olmana rağmen bir süre sonra kendini unutturmayı iyi becermişsin. Sanki ortada bir yazar yok da iki farklı kişi ve onların iki farklı üslubu vardı. Kitabı ortasından açıp herhangi bir bölümü okurken kimin konuştuğunu anlayabiliyor insan ve bunu becerebilmenin çok zor olduğunu düşünüyorum. Ayrıca Saşenka' nın sürekli değişen halet-i ruhiyesi ile dilinin de değişmesi ve artık salt kelimelerinden " nasıl" olduğunu anlayabilmemizi sağlayabilmişsin.

Kurgunun bir tehlike barındırdığını erken farketmişsin, eğer mektuplar düz bir hatta gelip gitseydi bir süre sonra sıkıcı olacaktı. Zamanı atlatarak bu sorunu ortadan kaldırmışsın. Kendi adıma söylemem gerekirse mektupların en başındaki aşk ve özlem içeren bölümler çok etkileyiciydi ancak sonuna kadar böyle gitseydi eh yeter gari der ve muhtemelen atlayarak okurdum, tadında bırakmışsın, güzel olmuş.

Gündelik hayat sadece Saşenka' yı boğmuyor ki azizim, bizim de çok işimiz var. Arkadaşlar yemeğe bekliyor beni, o nedenle uzun yazamıyorum sana, belki başka zaman devam eder sohbetimiz belki hafta sonu arkadaşlarla seni çekiştiririz. Sonuç olarak sevdim mektuplarını ve öneriyorum herkese. Umarım jaguar' dan arkadaşlar vazgeçmezler senden.

Sağlıcakla kal ve özletme kendini.

Arturo Belano

[Banu Yıldıran Genç · Rating 3 out of 5]

şişkin'in bence en büyük başarısı bir kadın ve erkeğin dilinden yazılmış mektupların bu kadar keskin bir ayrım gözetmesi... erkeğin yazdığı korkunç savaş ve askerlik yaşantısı -gerçekten okuduğum en gerçekçi, savaşın ve askerliğin anlamsızlığını en iyi anlatan metinlerden biriydi- bir yandan, kadının günlük hayatın detaylarıyla dolu, evliliğe, aşka, arkadaşlığa dair yazdıkları bir yandan sanki gerçekten iki ayrı kişinin mektupları gibi.
kadının mektuplarını daha çok sevdiğimi söylemeden geçemeyeceğim, hele evliliğe dair ayrıntılar, ana-babanın ölümünde hissedilenlerin anlatımı çok güzeldi.
hem "büyük" rus romanlarına benzeyen bir tat var romanda, hem de son derece günümüze, modern insanın trajedisine dair.
* bu arada bu mektuplar karşılıklı yazılmış mektuplar değil. apayrı zamanlarda, apayrı hayatlarda yazılmış. bu edit’i bu kısmın çok anlaşılamadığını düşünerek ekliyorum.

[Özgür Atmaca · Rating 4 out of 5]

Spoiler ve Tiksinti etkisi oluşturabilir!!!

“Hayat kelimelere dönüştürülmediği sürece bir hiçtir.”

Mektup teması kaynakça olarak değil de kurgunun ana malzemesiyse, o romanlara ayrı bir sempati duymaya başlıyorum. Bunu en son, Dostoyevski “ İnsancıklar” romanında, Goethe “ Genç Werther’in Acılarında” , J. Fowles’ın “ Büyücü “ kitabının bir kısmında hissetmiştim.

Bu kitapta anlatım tekniği olarak mektup yazışmalarının kullanılması ve bu kadar uzun tutulmuş olması aslında anlatım sarmalına girmesi açısından riskli gibi dursa da, dilin naif kullanımından, karakterlerin basit gibi görünen hayat hikâyelerinin perde perde açılan dramatik anılarının gözler önüne serilmesiyle, okuyucuyu bir rüzgâra kaptırıyor. Aile içi travmatik durumlar, sosyal ve arkadaşlık temelli ilişkilerden savaş gibi en büyük sosyolojik konular, tüm mektup romanların ortak özelliği sayılan ahlâk ve psikolojik temelli dil örüntüsü bu romanda da fazlasıyla kendisini belli ediyor.

Romanda en çok dikkat çeken durumlardan biri de zaman kavramı çünkü karakterlerin kendilerine ait olan dünyadan yazdıkları mektuplar ve mektupları yazarken arka planda gerçekleşen durumlar farklı pencerelerden farklı zaman kavramlarıyla bakmanızı sağlıyor.
Vovka Çin’de savaşın ortasında kendisini mektuplarla anlatmaya çalışırken günlük yaşamında havada uçuşan kollar, bacaklar, basılan evler, ölen çocuklar ve tecavüze uğrayan kadınlardan da bahsetmektedir. Her ne kadar aşkını ve özlemini anlatsa da, arkada birbirinin gözünü oyanlar o kalemin ucundan kendisine de yer bulmaktadır.

Aynı şekilde Şasenka da ayrılığın onulmaz taraflarından bahsederken aynadan yansıyan anne baba ilişkilerini, arkadaşları ve çevresinde olan biten her şey usulca mektupta yerini alır.

Romandaki mektuplar, kelimeler, cümleler karşıdaki insana değil bir süre sonra kendisine, hayata, arkadaşa, nefret edilen, sevilen kim ve ne varsa ona yazılmaya başlanır. Bir intikam, hesaplaşma, sorgulama mesaisi gibi roman boyunca bir haberleşme görevinden çok aslında iki karakterinde tutunma çabasına dönüşür.

Yazımın son kısmına ekleyeceğim alıntılardan da anlaşılacağı gibi Roman’ın üzerinde durduğu ayaklardan biri de felsefesinin fazlaca keskin, manevi dilinin alt metinden tüm roman boyunca kendisini hissettiriyor oluşudur.

Ve elekte kalanlar…

“..Descartes’ı saat beşin alacakaranlığında kalkıp da İsveç Kraliçesi Christine’e felsefe dersi verme zorunluluğu öldürdü. “

“…Dünya’nın görünen yüzü, astarı, ana malzemesi, dört bir yanından geriliyor, tuzlanıyor, aşınıyor ve delinene değin de yıpranıyor, işte o zaman o delikten dışarı, çorap deliğinden çıkan parmak gibi çıkıveriyor hakikat.”

“… etraftaki her şeyin içini dolduran ve birbirine bağlayan enerjiye Çinliler Çi adını verirlermiş. Çi’yi etkilemek de sadece müzikle mümkün olabilirmiş. Melodik seslerle de Çi’nin yoğunluğunu belirlemek. Mümkün olurmuş. “

“… Başlangıçta söz vardı diye yazan gibi. Sözleri yerinde kaldı, söyleyen de onları giyindi, sözleri beden oldu. Bu tek ve gerçek ölümsüzlüktü. Başka türlüsü yok. Geriye kalan her şey mezarlığın bok çukurunda.”

“…Işık saniyede yüzbinlerce verst yol alır, hepi topu birileri aynaya bakıp da şapkasını düzeltebilsin diye.”


Not; Bu roman bende daha uzun uzun anlatılacak binbir türlü ruh hali oluşturdu. Biraz zamana bırakılması gereken kitaplardan. Romana 4 yıldız vermemin tek sebebi ise bende takıntı haline gelen ritm konusudur. Son dönemlerde romanları okurken belleğimde canlanan bir grafik oluşuyor. Kullanılan dil yapısı, cümleler ve uzunluğa göre değişkenlik gösteren inişli çıkışlı bir grafik. Bu grafiğin bütünü de Romanın genel ritm yapısını oluşturuyor. Çok göreceli bir durum olduğu nu kabul edebilirim.

[أحمد أبازيد Ahmad Abazeid · Rating 5 out of 5]

عن عاشقين لم يبق لهما إلا الرسائل, في النهاية ماذا يتبقى من العالم إلا الرسائل

ثمة ألم إنساني شفيف وعذب طاغٍ على طول المراسلات المكتوبة للضياع,ولكن ما معنى ذلك, المهم أن تُكتب الرسائل.

الإنسان نسي, والكلمات لم تنس.
ولكنها كما يقول هاملت في سخريته الذاهلة: كلمات...كلمات.. كلمات

وتغنّي وحدها..

[merixien · Rating 4 out of 5]

4,5/5Bu kitap hakkında konuşulması zor olanlardan. Çünkü en küçük ayrıntısına kadar okurunun keşfetmesi, o keyfi kendisinin sürmesi gerekenlerden.

Sasha ve Volodya rüya gibi bir yaz aşkının ardından hayatın farklı yollarına ayrılırlar. Birisi Çin’de savaşa giderken diğeri arkada kalandır ve aralarında okumakta olduğumuz mektuplaşma başlar. Bu kitabın bu kadar uzun süredir okunmadan beklemesinin sebeplerinden birisi mektup romanlarına olan önyargımdı. Ancak bu kitapla birlikte tamamen yıkıldı. Çünkü ben bu kadar metaforlarla dolu olmasına, şiir gibi diline, teatral anlatımına rağmen bu kadar kurgudan uzak bu kadar gerçek hissettiren başka bir kitap okumadım. Benim zihnimde o yaz yaşandı ve bu mektuplar gerçekten yazıldı. Bütün mektupların Mikhail Şişkin’in yazmış olmasını aklım almıyor. Kitabın olağanüstü yönlerinden birisi de bu zaten. Zira bir yanda sevgilisini savaşa göndermiş kendisi geride kalmış genç bir kadın, diğer yanda ise savaşta çaresiz kalmış bir adam var. Hiçbir hitap geçmese ikisi de geçmişteki gündelik bir ayrıntıyı konuşuyor olsalar dahi yazarın hangisi olduğunu anlayabileceğiniz boyutta bir ayrım var tarzlarında. Bunu yapabilmek muazzam bir şey. Bu kitabı okuduktan sonra neden günümüz Rus edebiyatının en büyük isimlerinden birisi olduğunu anlıyorsunuz.

Bu arada iki aşığın mektuplaşması gibi anlaşılsa da sadece aşk yok bu mektuplarda. Yalnızlık, boşluk, içlerinde gömülü travmalar ve sırlar hatta zaman zaman gereksiz gibi görülen hayatın detaylarına kadar her şey var. Zaten kitabı okudukça o gereksiz gibi görünen ayrıntıların da nereye gittiğini hayatın da tam olarak bu önemsiz detayların bütününden oluştuğunu görüyorsunuz.Bazen gündelik düşüncelerini, hayallerini, endişelerini ve acılarını, unutulmasından korktukları kısıtlı zamana sıkışmış aşklarını anlatıp mesafeleri kısaltmaya çabalarına, bazen de aslında kendi içlerinde gizli kalmış kendilerine bile açamamış oldukları düşünceleriyle, olaylarla bir yüzleşme aracına dönüşüyor mektuplar. Benim zaman zaman dönüp okumayı istediğim kitaplardan birisi artık.

[Fatema Hassan , bahrain · Rating 4 out of 5]

وحده وعي العشّاق ليس بالوعي القائم على اعتبارات معينة، عندما تكون في خضمّه فهو ينتج لك هكذا تداخل في الفترات الزمنية بأحداث محتقنة أو وقحة أو بريئة و مشبّعة بالإثارة ، يتفوق وعي العاشق على وعي الإنسان العادي في الاختلاط المتعمد في استرجاع الذكريات الذي يجعلك تستلم لتصديقه لأنك شغوف بسماعه لآخر حرف و تطمح للمزيد، لا تبالي حقيقة لو استعاده لك رأساً على عقب ! الخلاصة تكمن في ان يستعيده، لو خُيّر القارئ لقام بنفسه باستلام وتسليم رسائل ساشا و فلاديمير بسرعة فائقة لأنه يريد أن يصغي لما سيكتبانه لبعضهما البعض، لاستبدال أخبارهما، وسيتألم لأن الجندي فلاديمير يعيش الواقع المؤلم لكنه يحيا بالأمل، أمل لقاء ساشا، كما تفعل الطبيبة ساشا حتى وإن كان أملها في لقائه لا يمنعها من منح واقعها متسع ليفرض نفسه. كل ما سيرد في الرسائل محصور في فلك الحب و الحرب، الواقع و الأمل..
خيارات أخرى محدودة لحياة محدودة.

اقتباسات تستحق التأمل:


- الرسائل التي لا تصل، هي تلك التي لا تُكتب.

- لا يمكن أن تكون اليد التي تكتب لكِ هذه الرسائل عن حبي، هي نفسها التي تخط حروفاً تحمل الألم و الحزن إلى بيتٍ ما، و كأنها نذير شؤم، أنا لست نذيرًا.

- إن أي خيال لا يكفي كي نبتكر أبسط الأشياء.

- كل ما هو حي يحتاج أن يكون له رائحة لكي يعيش، أيّاً كانت تلك الرائحة.

- السعادة تحتاج إلى شهود.

- إن أبسط الأشياء ممكن أن يقتلك سعادة .

- الأجزاء ذات الروائح الأقوى هي الأقرب للروح.

- يجب أن تتعلمي كيف تكونين أعلى من العشب، و أكثر صخبًا من الماء!

- أن تستثير الحسد أفضل من أن تستدعي الشفقة.

- أنت وحدك من كان يعطي النباتات أسماءها.

- أظن من الضروري لكي تكون حقيقيًا، أن توجد، لا في وعيك أنت، وعيك الذي ليس أهلاً للثقة، والذي قد يكون عرضة للنوم مثلاً، حيث لا تعرف، أنت نفسك، أنك حي أو ميت، بل وعي إنسان آخر، ولكن ليس أي إنسان، بل الإنسان الذي يهمه وجودك.

- إن الإختباء من الأعمى أمر صعب جدًا !

-كانا يتشاجران، وكأنهما لا يعرفان أن الكلمات الحاقدة لا يمكن استردادها و نسيانها، لا يعرفان ان الخصومة بين الناس تكون تامة، و ان المصالحة لا تزيل إلا نصفها، وهكذا يضيع جزء من الحب كل مرة، ويصبح أصغر فأصغر، أو لعلهما كانا يعرفان و لكنهما كانا عاجزين عن فعل أي شيء.
أما أنا فكنت أغلق عليّ باب غرفتي و أموت من انعدام الحب.

- أنتِ لا تحبيني أبدًا، أنتِ، ببساطة، تحبين، و هذان أمران مختلفان تمامًا.

- من المستحيل أن أصدق أن ثمة حربًا في مكان ما، وأن الحرب كانت موجودة دائمًا، و ستكون، و أنهم حقيقة يمارسون فيها التشويه و القتل، و أن الموت موجود فعلاً.

- هناك تفاصيل لا يستطيع أي انسان أن يختلقها، تفاصيل لا يمكن إلا ان تُرى، و تُجرب، و تُحفظ في الذاكرة.

- أنظر إلى النساء من حولي، و يبدو لي غريبًا أن يسِرن ببطون بلا حَبَل، و هن يملكن القدرة على ذلك.

- معنى الزهرة - كل زهرة - ينحصر في كونها تذبل تاركة وراءها علبة صغيرة، لا تلفت النظر، ممتلئة بالبذور.

- الإنسان -عمومًا- كائن سريع العطب جدًا.

- الموت، ما أكثر المرات التي سمعت فيها هذه الكلمة، و ما أكثر ماقلتها أنا و كتبتها، و لكني الآن لست متأكدًا من أني فهمتها فهمًا حقيقيًا.

- المهم هنا ألاّ نفكّر، و لكني أفكّر طوال الوقت، و هذا خطأ، كثيرة هي الأجيال التي فكّرت في هذا الأمر، و توصلت إلى حكمة عظيمة- يجب ألاّ نفكّر. يجب إنقاذ الإنسان من نفسه، من التفكير في الموت.

- كل الراهن عدمٌ لا جدوى منه إذا لم يؤدِّ إلى كلمات و إذا لم تؤدِّ الكلمات إليه، الكلمات وحدها هي التي تُسوّغ وجود الموجود، و تعطي المعنى لما هو لحظيّ، و تجعل غير الحقيقي - حقيقيًا، و تجعلني أنا- أنا.

- لقد آمنت أن الكلمات هي جسدي، حين لا أكون موجودًا.

- من دون ألم حقيقي لاتنضج الروح، الإنسان ينمو بالألم.

- علينا أن نصوّر الغابة بشكل مختلف عن رؤية الأشجار لها.

-يا إلهي، كم أردت أن أصبح كاتبًا، أن تكون كاتبًا يعني أنك لا شيء!

- الصبية نفسها- لسيت إلا جزءًا صغيرًا من ذاك الذي يعجبنا فيها.

- كلما ازداد انتشار الشر و القسوة، كلما ازداد تمسك الإنسان بما هو انساني في ذاته و من حوله، و ازدادت أهمية محافظته على تلك الذرة من الإنسانية الكامنة داخله.

- أظن أن الليالي المقمرة موجودة عمدًا كي نتعذب!

- إن استحالة الانفراد، أمرٌ يشعرك بالإضطهاد!!

- هو لا يفهم أن كل ما في العالم من أديان و فلسفات ليس، ببساطة، إلا محاولات للتغلب على الموت بالسحر، كمحاولات النساء العجائز التغلب على الموت بالأدعية.

- أخيرًا فهمت المعنى الحقيقي -للأسرة- أن يتعلم المرء العيش في الجحيم ويخفي ذلك حرصًا على الأولاد.

- إذا صرت عاجزة عن تقديم أي شيء، فإن الناس ينصرفون عنكِ.

- يجب أن نتعامل مع الموت بسهولة، نضجت- يقتلعك، كما يقتلعون الجزرة من التربة لأنها لا تخرج من تلقاء نفسها.

- سعيدة تكون السفينة حين تجتاز ��لعاصفة، كذلك يكون الكاتب حين ينهي كتابه

[Gorkem · Rating 4 out of 5]

Öncelikle, tarz olarak benden tamamen uzak bir kitap. Nedeni, ben melodramik anlatımları çok seven bir okur değilim.

Fakat Shishkin'in zekası,anlatımının duruluğu, altı defalarca çizilecek müthiş cümlelerin olduğu aşırı dokunaklı bir kitap. .Kitabın en etkiliyici tarafı duyguların aktarımda yazarın inanılmaz sekilde her iki cins gibi düşünebilmesi. Shiskin'in diğer kitaplarını cidden merak ediyorum.(Maidenhair, Jaguar Kitap çevirirler bence :)

1900 Boxer Ayaklanmasın'da geçen kitap, dönemin hem Rusya hem de global olarak bir panoramasını mektuplar olarak 2 sevgilinin dünyasından özlemleri, duyguları çok net ve aşırı dokunaklı şekilde anlatan bir kitap.

Çeviri, edisyon gene bir Jaguar klasiği.

Özetle, bu yılın edebiyat anlamında en iyi kitaplarından biri. Fakat, sanırım karamsarlık, melodram ve artık savaş kitaplarından yorulmuş olmam kitabı benimsememe müsade etmedi.

iyi okumalar!

10/7

[Deea · Rating 4 out of 5]

Sasha and Volodia are young and in love. Volodia has to go to the war and they are separated, but they defy the distance and keep each other company through letters. They call up memories about their time together, about small things that seem insignificant, but which have been treasures in their lives, they talk about life and death, they share their daily experiences juggling playfully with words and they declare their love for each other in each letter.

And now I could feel myself only through your presence. My skin existed only where you were touching it.

If at the beginning they are optimistic about life and they dwell more on their past together than on the present, with the passing of time, they find comfort in these letters by talking about day to day things that each of them are experiencing and about happenings from the past which have put a print on their existence. Volodia dies in the war and although the notice of his death arrives, his letters continue arriving too… they never stop. It probably took more time for them to arrive at the destination than the time it took events to actually happen. They keep coming and coming and Sasha keeps writing as well… until she gets old.

These letters are charming. They are so charming. The things they are talking about, the evocation of simple things or moments is done by using such charming turns of phrases and language that you have the feeling that you are actually catching glimpses of the scenes they are talking about. Even when he talks about the horrors in the war, Volodia stops and adds things like: “And I see the lake. The water turned thick with spirogyra and clouds.” If I were able to talk about my feelings for persons I love while I love them, this is how I would do it, in Shiskin’s way.

Gems like the following are present all over these letters. They are well written and they express such deep ideas that you cannot help, but read the paragraphs over and over again just to get to keep the charm of that idea more in your mind.

The blind is afraid not to turn deaf. He is afraid of the dark from within the ears. Actually, people who see invented blindness. For the blind this is life, this is the reality he lives within, this is what he starts from, not from what it doesn’t exist. We are not seeing any color situated beyond violet in the color scale and this is not a problem. If we feel unhappy, this is not the reason.

This is a wonderful book… like no other I’ve read. However, it’s not perfect. But it doesn’t have to be perfect to be wonderful, does it? Volodia's stories from the war got me a bit disconnected from that atmosphere of charm from the first chapters and they kept me feeling thirsty to get some more of it. And I did, but not in the big doses from the first quarter of the book, but in smaller, but ever-present doses. I do recommend this book. It is wonderful, it has an unimaginable freshness of style and ingenuity and it teaches you to appreciate the charm of small things.

[K Alkaabi · Rating 4 out of 5]

صالون الأدب الروسي، هو السبب لقراءة ميخائيل شيشكين وقراءة هذه الرسائل .. لن أقول رواية لأنها ليست كذلك.

تمنيت كثيراً أن تكون لي رسائل كتلك، الرسائل تكتب وترسل وكأنها وجبّة غذائية ضرورية. لم يكن هناك رادً على محتوى أي رسالة. وكأن الرسائل لا تصل إلى الأطراف أساساً..

ساشا الطبيبة وعشيقها في أرض الحرب فلاديمير. هو توقفت حياته في الوطن وبات يعيش الخوف والتعب والمرض والاشتياق، يعيش الموت بشكل متكرر. يعيش الذكريات، يعيش حبيبته والتفاصيل والمشاعر والأمنيات.
أمّ هي أحبته، اشتاقت إليه، كاتبته كثيراً، لكن حياتها استمرت لم تتسمر أمام نافذة تنتظره ولا أبعدت الزواج ولا الإنجاب.

رسائل مفعمة بالحب، بالعائلة والذكريات. كلٌ يحكي للآخر اللحظات القديمة المواقف السيئة التي لم تُحكى وجهاً لوجه. الماضي للطفولة، الآباء ومشاكلهم وخياناتهم.

توقفت كثيراً عند الرسالة التي ابتدأت في صفحة 201!
بداية أعجبت بالعلاقة أعجبت بكمية الحب بكمية التضحية حتى انكسر كل شيء! وتحطمت أنا معها وصرتُ أجمع فتات الزجاج كي لا تكون وحيدة.

ابتسم عند افتتاحية كل رسالة " حبيبي ، شقيق روحي ، وحيدي، أيها الإنسان الحبيب إلى قلبي، يا فرحي"


" بعض الاقتباسات "

_ الجسد يقاوم الموت بالألم، والوعي يقاوم بالفكر. ولكن لا هذا ولا ذاك ينقذ منه.


- البقاء وحيداً أمر غير ممكن أبداً، وهو أكثر الأمور مداعاة للتوتر




_ نحن الكائن الحي الوحيد الذي يدرك حتمية الموت. ولذا لا يجوز أن نؤجل السعادة إلى زمن قادم، يجب أن نكون سعداء الآن.


_ الأمراض ضرورية.. إنها تساعدنا! حين يعاني المرء كل هذه الآلام يضعف خوفه من الرحيل.

[Iulia · Rating 5 out of 5]

„Pielea mea exista numai acolo unde tu o atingeai.”

„Lucrurile cele mai simple te pot face să mori de fericire.”

„De tine aveam nevoie, de tine!”

„Stam întinși și nu ne mai putem desprinde unul de altul, iar mai apoi apare urma semicirculară a dinților mei pe umărul tău.”

„Știu că exist, dar am nevoie tot timpul de dovezi, de atingeri. Fără tine sunt o pijama goală aruncată pe un scaun.”

„Tare aș vrea să mă lipesc de tine și să povestesc ceva stupid, stupid, drag, drag.”

„Nu știau ca oamenii se ceartă în totalitate și se împacă pe jumătate și, astfel, de fiecare dată se îndepărtează de iubire, care devine din ce în ce mai puțină. Sau știau, dar nu puteau să facă altfel.”

„Nu știam ce să scriu și pur și simplu îi puneam în plic ceea ce era în ziua respectivă o părticică de-a mea—un bilet de tramvai, un fulg, o listă de cumpărături, un fir de ață, un fir de iarbă, un gândăcel.”

„Uneori, nici eu nu mai înțeleg unde începi tu și unde încep eu.”

„Uiți o umbrelă într-o cafenea, te întorci după ea și viața ia o noua întorsătură.”

„Ce s-a întâmplat cu mine? Unde am dispărut?”

„Mi s-a părut că e ceva autentic cu noi. Când suntem amândoi este autentic, iar cu altcineva ne căutăm unul pe celalalt și nu ne putem găsi. Dar poate mi s-a părut.”

„Poți să fii la dentist, care îți baga un ac pe canal ca să-ți omoare nervul, iar peste opt secole să te poarte un curent care face să se legene frajurii de masă.”

„Și eu care nu știam că viața e mai scurtă ca o fustă.”

„Se întâmplă să te îndrăgostești peste noapte. Te trezești și îți dai seama ca te-ai îndrăgostit în timp ce dormeai.”

„Încă de atunci ma gândeam—e așa de ciudat că ne e milă de pisici și le ajutăm să pună capăt mai repede chinurilor, dar și de oameni ne e milă și facem totul pentru a le prelungi suferințele.”

„Totuși nu pot să mă obișnuiesc cu mine. Toată viata am încercat să mă obișnuiesc și nu pot. Nici cu viața nu prea pot să mă obișnuiesc, deși ar cam fi timpul.”

„Și viața se desfășoară ca un șir infinit din coji de cartofi.”

„Noaptea tragi cu urechea la ceas—cum ia el viața. Singurătatea este atunci când parcă ai tot pentru a nu fi singur, dar, de fapt nu ai nimic. În toiul insomniei, stai gol în baie, îmbătrânit, în fața oglinzii. Te uiți la trupul trădător. Sub ochii lipsiți de culoare sunt pungi lăsate, din urechi îți ies lațe. Și te scarpini între omoplați cu periuța de dinți și te gândești că în curând o să mori. Cum de s-a ajuns aici?”

„Probabil că moartea arată foarte simplu, ca un tavan sau ca o fereastră. Desenul de pe tapet. Ultima față pe care o vezi.”

[MihaElla · Rating 5 out of 5]

There are really a lots of epistles in this book, yet without dates and numbering, and amongst those letters there were some in particular that brought and felt tears of sadness, mostly, and, very rarely, tears of joy. I have especially enjoyed those letters in which both characters of the book, young Sasha and Volodya, look at life in an authentic, sincere way.

But, there were many letters in which they doubt their life, possibly because the way they look at things is wrong, yet no one taught them what it means to look at life in the right way. So, maybe it is no wonder, they have started to create for themselves a false personality. Over the course of estranged time and expanded distance, both of them step by step, especially due to epistolary life, become aware that there was a lot of poison that was already put into them, either by themselves directly or indirectly but their parents, and close environment, so they try to break or crack a bit the hard shelter where their authentic personality was hidden and masked.

Most of their letters start with loving words addressed to each other, yet within same text they somehow recognize that he/she does not know what he/she is saying, as if those words are not backed by genuine spirit, so even if he/she concludes that is better not to utter them, and remain silent, still they keep writing as a proof to cling to someone, to life, not to give up. Without clear reasons, from the very beginning, Volodya is sent to a far away distant war and experienced the atrocities connected to it, Sasha remains at home, yet her life gets entangled into many webs, through her family, friends, and lover, other than Volodya, of course.

I particularly liked the closure of the book. It does not give out anything for sure, like the two characters get back together, and most probably they don't, yet there is a sincere deep sentiment that they got to be in tremendous love with life, regardless of the desperation and disenchantment of day-to-day struggles, so they realized that celebration of the small things is what makes everything sacred, and the journey is as always from the body to the soul, from the physical to the spiritual.

[Deniz Balcı · Rating 4 out of 5]

"Mektupların Romanı" bir yazarın elinden çıkmış gibi değil. Sanki gerçekten Vovka ve Saşenka yaşamış da, bize de onların satırları ulaşmış hissini üzerimden hiç atamadım. O kadar samimi bir dili ve sade bir anlatımı var ki yazarın, hayran kaldım. Senenin en nitelikli kitaplarından biriydi. Jaguar'dan çıkan her kitabın güzelliğini ne yapacağız, onu da bilmiyorum:) Herkese iyi okumalar!

7.5/10

[Korcan Derinsu · Rating 5 out of 5]

Mektupların Romanı, adı üstünde mektuplardan oluşan ama bununla sınırlı kalmayan çok başarılı bir eser. Erkek karakter savaşa gittiği için ayrı düşen iki sevgilinin hasret dolu aşk mektupları olarak başlayan roman sonra bir kırılma yaşayarak başka bir yöne doğru eviriliyor ve katmanlı, etkileyici bir metne dönüşüyor. Aşk, hayat, ölüm, aile, şefkat, iyilik, kötülük, gündelik hayat vs. gibi bir sürü farklı mesele de kendine yer buluyor üstelik bu metinde. Başlarda şiirsel dilinden ötürü biraz temkinle yaklaşsam da yazarın tam zamanında yaptığı manevrayla roman da dil de anlatım tercihi de bambaşka bir anlam kazandı. Romanda öyle anlar var ki onca kötülüğün içinde yazarın karakterlerine gösterdiği şefkate şaşırıp hayran kalıyorsunuz. Savaş ve hayat üzerine uzun zamandır bu kadar güçlü bir şey okumamıştım. Bu sene okuduklarım içinde en çok iz bırakanlardan biri oldu.

[Ema · Rating 5 out of 5]

De la prima pagină până la final, cartea este un dialog-monolog neîntrerupt desfășurat prin intermediul epistolelor, cu amintiri, gânduri, relatări de pe front și declarații de iubire. Mai mult decât un roman de dragoste, Scrisorar este o poveste a cunoașterii de sine și a lumii, plină de observații fine asupra vieții, cu lecții despre inutilitatea urii și micimea gândirii umane, care ignoră lucrurile cu adevărat importante.

În scurtul timp petrecut împreună, Sașa și Volodia au găsit iubirea la care tânjiseră dintotdeauna, însă ei nu sunt pregătiți unul pentru altul, pentru că nu au suferit cu adevărat. Cei doi își scriu permanent după ce Volodia este înrolat și ajunge până în China, pe când Sașa își continuă viața de medic într-un orășel nenumit din Rusia. Experiențele prin care trec îi transformă în ființe noi, șlefuite până la perfecțiune pentru mult visata regăsire. Însă Volodia se pregătește și pentru o altfel de întâlnire, cea cu moartea, de care vorbește obsesiv în scrisorile sale.

Epistolele sunt defazate, comunicarea lor nu este una coerentă și sincronizată, însă cei doi continuă să își aștearnă gândurile pe hârtie, într-o încercare de salvare de la singurătate și de la atrocitățile războiului. Pe lângă alinarea ce le-o aduc scrisorile, ei încep să înțeleagă adevăruri pe care le-au ignorat sau ocolit până atunci - despre lume, despre iubire, despre sine sau părinți, despre ceea ce contează cu adevărat în viață. Niciun om nu e fericit pănâ nu se consideră chiar el fericit, spune Şişkin, iar cei doi găsesc fericirea acolo unde se așteaptă mai puțin.

După câteva zeci de pagini, intensitatea prozei scade cu un ton sau mai mult, odată cu depărtarea în timp și în spațiu a celor doi. Pasiunea și foamea de tandrețe sunt înlocuite cu altceva, mai trainic și mai rezistent, pe măsură ce Sașa și Volodia se deschid către o altfel de cunoaștere. În cazul lor, cuvintele lui Democrit - care spune că doar trupurile se pot atinge cu adevărat, căci între suflete rămâne întotdeauna un spațiu - se dovedesc a fi neîntemeiate. Sufletele lor rămân conectate într-o dimensiune ce transcende viața și moartea, un loc numai al lor în care spiritele se regăsesc, chiar dacă unul dintre ei a dispărut din lumea palpabilă a materiei. Singurătatea trupului este salvată de certitudinea unei iubiri ideale și indestructibile. Când oamenii sunt împreună, nu are importanță unde sunt trupurile lor.


Dacă aveți chef de citit mai mult decât atât, varianta lungă se află pe blog:
http://lecturile-emei.blogspot.ro/201...

[Elena Druță · Rating 4 out of 5]

Un el, o ea, un timp pe care cei doi îl păstrează viu în memorie, doar a lor și prezentul, care pentru Sașa și Volodia este diferit. Realitatea lui - războiul și ororile acestuia, pe care încearcă să le transmită Sașei cât mai puțin violent, îl duc pe Volodia într-un spațiu atemporal, unde singura cale de a câștiga este de a rămâne în viață. Realitatea ei - o viață lipsită de căldura acelor zile pe care le-au petrecut împreună, problemele conjugale a prietenelor și relația cu părinții - este într-o continuă schimbare.
De la un punct încolo, timpul devine lipsit de importanță, iar detaliile vieții de zi cu zi capătă greutate.
Scrisorar este un jurnal scris în cele mai cumplite și în cele mai minunate clipe, cu un limbaj foarte personal, cu afirmații dure, arătând realitatea celuia care scrie așa cum o vede el.

Recenzia completă, aici.

[Andreea Chiuaru · Rating 4 out of 5]

Scrisorar e un schimb de scrisori între doi îndrăgostiți. El, Volodenka, îi scrie ei, Sașenka, de pe front. Ea, rămasă în oraș, își continuă viața așteptându-l. Schimbul lor de scrisori e intim, jucăuș, romantic și trist. Toate în același timp. Însă, într-o zi, Volodenka moare (no spoiler, asta e scris și pe copertă), însă scrisorile lui continuă să sosească. Ea crește, se maturizează, se îndrăgostește, se desparte, își vede părinții îmbătrânind. El rămâne blocat în timp, undeva pe un front. Ea simte nevoie să-i povestească lui totul, chiar și peste ani. Timpul e subiectiv în Scrisorar. Pentru ea trec zeci de ani. Pentru el, doar câteva luni.

Mai multe impresii despre carte am scris aici: https://blogdeidei.ro/scrisorar/

[Vit Babenco · Rating 5 out of 5]

Epistolary novel is not dead… Mikhail Shishkin takes it along into the sphere of postmodernism… And there it thrives.
Two minuscule human beings in the huge universe… Two brief lives in the tremendous eternity…

What other proofs do I need of my existence if I’m happy because you exist, and you love me, and you’re reading these lines right now!

So only love can equal enormity of time and space…
However the letters come not through space, they come through time… The letters come from the past…

We will avenge ourselves for our comrades and friends in battle, who are still alive, see them there, smiling among us, but very soon now. Most important of all, remember we have truth on our side and they have untruth! But perhaps vice versa. For is not light the left hand of darkness and darkness the right hand of light? And does the Sun not strive to burn up the Earth, and not at all to generate plants and people? In this life there are no victors, all are the vanquished.

Love is so fragile and it can be easily destroyed by wars, departures, banality, routine, unfaithfulness, jealousy, indifference, by time and space…
But even without love life must go on.

[Sarah saied · Rating 4 out of 5]

كتاب الرسائل.
رسائل يكتبها حبيبان جمعهما الحب وفرقتهما ظروف الحرب.
في عالم يسكنه القتل والقسوة والوحشية، عالم مزقته الحروب، ماذا يتبقي لنا من نجاة سوي التمسك بالحب، حتي لو شتت الزمن وصالنا مع الأحبة.
لأنه..في يوم ما..ربما لن يتبقي من الحب سوي رسائل تذكرنا بماض كنا جزء منه وكنا نحيا فيه.
********************************************
* لسبب لا أدريه، أري أن الكتب واللوحات العظيمة ليست أبدا عن الحب. هي تتظاهر بأنها عن الحب، لكي تكون قراءتها أكثر إمتاعا، ولكنها في الواقع عن الموت. الحب في الكتب مجرد درع. أو علي نحو أدق، مجرد عصابة علي العيون، تحجب الرؤية كي تخفف من فظاعة المشهد.
* كانا يتشاجران وكأنهما لا يعرفان أن الكلمات الحاقدة لا يمكن استردادها ونسيانها، لا يعرفون أن الخصومة بين الناس تكون تامة، وأن المصالحة لا تزيل إلا نصفها، وهكذا يضيع جزء من الحب في كل مرة، فيصبح أصغر فأصغر، أو لعلهما كانا يعرفان ولكنهما كانا عاجزان عن فعل أي شئ. أما أنا فكنت أغلق علي باب غرفتي وأموت من انعدام الحب.

* ترك موت الجدة في نفسي إحساسا برعب طفلي، ولكن عقلي لم يستوعب آنذاك أني سأموت أيضا في يوم ما، فأنا لم أخف من هذه الفكرة خوفا حقيقيا إلا بعد هذا الزمن بكثير. أسمع الآن أنات الجرحي المتصاعدة من خيم المستشفي وأقول لنفسي: كم كان ذلك الموت رائعا! ما أروع أن يعيش الإنسان حياته كلها ويموت بسبب الشيخوخة. هأنتذي ترين كيف يتغير هنا تصورنا عن السعادة.

* جميل جدا أن يراقب المرء عاطفتهما التي تولد علي مرأي من الجميع، في قلب الدم والموت والجراح، والألم والقيح والقذارة. الجميع يلاحظ كيف ينشد أحدهما إلي الآخر، وينظرون إليهما مبتسمين. إنهم يحسدونهما طبعا، لا هذا تعبير خاطئ، إنهم يغبطونهما. ففي ظل طغيان هذه الوحشية في كل مكان، وطغيان القسوة، يصبح مبهجا جدا أن تظل الرقة حية حتي ولو بين شخصين فقط.

* لقد تخيلت أننا، أنا وأنت حقيقيان. نحن حقيقيان حين نكون معا، أما حين نكون مع الآخرين فيبحث كل منا عن الآخر ولا يستطيع أن يجده. لابد أن ذلك وهما.
أتعرفين يا ساشا ؟! لقد خفت حقا حين تساءلت هل أنت حقا الإنسان المناسب الذي انتظرته طوال حياتي أم تراني خدعت مرة ثانية ؟! ولكن ما دمت فكرت علي هذا النحو فلابد أن الأمر كذلك فعلا.

* كانت تراها في كل امرأة يعرفها.
تنظر إلي ثوب تلك وتفكر: قد يكون ذلك هو الثوب الذي فك أزراره. كانت تخشي أن تقول لها تلك:
أنت أرهقته بانعدام الحب، أما أنا فأستطيع أن أعطيه ما لا تستطيعين، إنه يخفي عنك الأسرار أما أنا فإنه يقول لي كل شئ.
هي لن تجد ما تجيبها به فعلا ما دام الأمر كذلك.
الذنب ذنبها حقا فهي التي فقدت القدرة علي أن تكون مختلفة. هو يخفي عنها خيانته ذلك يعني أن عليها أن تسامحه ما دام يراعي مشاعرها إلي هذا الحد. ويحرص عليها، ذلك يعني أنه بحاجة إليها. وأنه يعرف قيمتها ويخاف أن يزعلها أو يشعرها بالإهانة.
الاعتراف ليس نزاهة بل قسوة وهو لا يريد أن يكون قاسيا مع إنسان قريب من قلبه.
الخيانة ليست جسدا، الجسد موجود بذاته دائما. حين يكون الاثنان معا لا يهم أين يكون جسداهما.
هي لا تستطيع أن تخسره لأنها لا تخسر إلا ما تملكه.
الإنسان لا يستطيع العيش من دون حنان. والحنان دائما يكون غير كاف وسيكون غير كاف، لأن الحاجة إلي الحنان يكون دائما أكبر من أي حنان.

[Alessandra · Rating 5 out of 5]

Romanzo molto particolare, a mo' di scambio epistolare tra due innamorati: lui, Volodja, è al fronte, in guerra, lei, Saŝka, è in patria a combattere la sua guerra quotidiana col quotidiano e con la lontananza.
Questa è la premessa.
Il romanzo poi deflagra e brilla. Come un puzzle ricostruiamo le vite di Volodja e Saŝka, i loro drammi familiari e relazionali, i drammi personali. Mentre Volodja descrive crudamente la guerra, le vittime, il dolore quotidiano, Saŝka parla di sé, del suo lavoro, delle sue scelte, dei genitori in fin di vita. Si scrivono lettere scomposte e frammentate, che seguono il flusso del terrore, del dolore, del pensiero e che restituiscono al lettore riflessioni sul senso della vita, della morte, del tempo, sulle priorità (vere) e l'esistenza di una qualche forma di felicità.
é vero, qui si parla di morte spesso, spessissimo, ma al fondo c'è una costante ricerca della vita e della gioia delle piccole cose. é tutto nelle piccole cose: in un libro, in un pezzo di giornale, in un anello che gira sul davanzale, in una foglia dell'erbario, in qualsiasi (piccola) cosa sia associata a un ricordo, a un momento puro e semplice in cui si è stati felici (senza saperlo).
Volodja e Saŝka si scrivono e si consolano dapprima reciprocamente. Le lettere poi n0n si corrispondono più, diventano voci divergenti più che convergenti, monologhi epistolari che trovano nella parola il solo mezzo di consolazione, sopravvivenza e attesa. Attesa di ritornare (per Volodja) e di riabbracciarsi (per entrambi).

"All'inizio eravamo tutti insieme, un tutt'uno. Poi siamo stati dispersi, ma a ciascuno è legato un filo, che ci tira indietro. Il mondo intero si riunirà di nuovo in quel punto. tutti torneremo lì: prima tu, poi Donka, poi tuo padre e tua madre, non è così importante chi sarà il primo. Lì saremo di nuovo tutti insieme perché quel luogo si chiama così, punto di fuga".

Ci sono pagine bellissime. Laddove la morte sembra sia l'unico 'punto di fuga', si scopre che anche la vita/amore può esserlo.

[Burak Uzun · Rating 5 out of 5]

2018'de en beğendiğim çeviri kurgular listesi hazırlasaydım Mektupların Romanı bu listede yerini alırdı.
Kuzey Çin cephesinde savaşan bir adam ve onun geride bıraktığı, sevdiği kadının birbirlerine gönderdiği mektuplar şeklinde kurgulanmış bir roman. Aslında iki roman bile diyebiliriz. Çünkü adamın savaşın ortasından yazdıkları ayrı bir hikâye, kadının savaş döneminde savaş dışında süregelen hayattan yazdıkları ayrı bir hikâye gibiydi. Şişkin, "dünyadaki her şey, dünyadaki her şeyle kafiyeli" diyor sayfa 11'de. Bu iki insan da birbirlerinin kafiyesiydi sanki.
Kitabın en güzel yanı ise kurgu değil de gerçek mektuplar okuyormuş hissi vermesiydi.
Çok iyiydi!

[Yazeed AlMogren · Rating 4 out of 5]

عن الحب والإشتياق للقاء، عن البؤس في تفاصيل المعركة، عاشقين فرقتهما الحرب وجمعتهما الرسائل.
رواية تجمع نصوص رسائل تبادلت بين جندي محب وطبيبة عاشقة في خضم ظروف حياتية سيئة لتظهر تفاصيل مايعيشونه في تلك الرسائل ولتصقل مشاعر الرغبة باللقاء، ترجمة د.فؤاد المرعي كانت رائعة ونوعية ورق الكتاب نسخة الدار العربية للعلوم جميلة وفاخرة.

[Elena Stanciu · Rating 5 out of 5]

It is the most real book I have read so far and this is what makes it excruciating beautiful. It broke my heart so many times and I was not sorry.

[Edita · Rating 5 out of 5]

I take a book by some wise hermit or other, hoping to find, if not the answer, then at least the correctly phrased question, and in a single voice all the wise men exhort me to live in the present, delight in the transient moment. But it's not that easy!
How can I rejoice in the present, if it's pointless and worthless? And everything makes me feel sick- the wallpaper, the ceiling, the curtains, the town outside the window, all of it that's not me. And I make myself feel sick, because I'm not me too, like all the rest of it. My short, squalid past, composed entirely of stupidities and humiliations, makes me feel sick. And the future, in particular, makes me feel sick.
[...]
A moment came when I sensed the connection very intensely: This frozen cosmic void that I simply couldn’t drag myself out of could only be filled by that miraculous humming, rustling, booming, swelling tidal wave of words. It turned out that the present moment, the transient, only becomes joyful and meaningful when it passes through words. And without that, the joy in the present that the wise men exhorted me to experience is simply impossible. The entire present moment is paltry and useless if it does not lead to words and if words do not lead to it. Only words can somehow justify the existence of the existent, give meaning to the momentary, make the unreal real, make me me.
[...]
The more of myself I transferred into words, the more obvious it became that words were powerless to express anything. Or, rather, it’s like this—words can create something of their own, but you can’t become words. Words are cheats. They promise to carry you off on the voyage into eternity, and then they set out in secret under full sail, stranding you on the shoreline.

But the most important point is that reality doesn’t fit into any words. Reality strikes you dumb. Everything important that happens in life is beyond words. There comes a point when you understand that if what you have experienced can be expressed in words, it means you haven’t experienced anything.

[Driss El bouki · Rating 5 out of 5]

هذه الرواية جعلتني أستعد لعناقِ كلّ شيء...الحبّ..الحياة..الموت..
هي سفر جميل في سفينة تمرُّ عبر جُزر بديعة..وأخرى مريرة..
لتعلمنا أن الألم طُعم مرّ لكنه مفتاح لفهم الحياه..
بل مفتاح للإحساس بكل شيء...
لولاه لظللنا في تيهٍ وعته لا يكاد يبين..
من خلال مرآة أدب الرسائل هذه...نرى أنفسنا كما نُحب أن نكون..
غالبا ما نحاول أن نظهر بمنظر الذين لا يأبهون لكلمة الحبّ..
لكننا نجد أنفسنا أمام هذه الرواية الجميلة عراةً من كلّ تظاهر أو محاولة إخفاء ...