Collected Short Stories

by Bertolt Brecht

Presents thirty-seven stories by the noted playwright, including "The Monster," "Before the Flood," and "Life Story of the Boxer Samson-Korner"

Genres: Short Stories, Fiction, Germany, Literature, Classics, German Literature, 20th Century

256 pages, Paperback

First published January 1, 1970

About the author

Eugen Berthold Friedrich Brecht was a German poet, playwright, and theatre director. A seminal theatre practitioner of the twentieth century, Brecht made equally significant contributions to dramaturgy and theatrical production, the latter particularly through the seismic impact of the tours undertaken by the Berliner Ensemble—the post-war theatre company operated by Brecht and his wife and long-time collaborator, the actress Helene Weigel—with its internationally acclaimed productions.

From his late twenties Brecht remained a life-long committed Marxist who, in developing the combined theory and practice of his 'epic theatre', synthesized and extended the experiments of Piscator and Meyerhold to explore the theatre as a forum for political ideas and the creation of a critical aesthetics of dialectical materialism. Brecht's modernist concern with drama-as-a-medium led to his refinement of the 'epic form' of the drama (which constitutes that medium's rendering of 'autonomization' or the 'non-organic work of art'—related in kind to the strategy of divergent chapters in Joyce's novel Ulysses, to Eisenstein's evolution of a constructivist 'montage' in the cinema, and to Picasso's introduction of cubist 'collage' in the visual arts). In contrast to many other avant-garde approaches, however, Brecht had no desire to destroy art as an institution; rather, he hoped to 're-function' the apparatus of theatrical production to a new social use. In this regard he was a vital participant in the aesthetic debates of his era—particularly over the 'high art/popular culture' dichotomy—vying with the likes of Adorno, Lukács, Bloch, and developing a close friendship with Benjamin. Brechtian theatre articulated popular themes and forms with avant-garde formal experimentation to create a modernist realism that stood in sharp contrast both to its psychological and socialist varieties. "Brecht's work is the most important and original in European drama since Ibsen and Strindberg," Raymond Williams argues, while Peter Bürger insists that he is "the most important materialist writer of our time."

As Jameson among others has stressed, "Brecht is also ‘Brecht’"—collective and collaborative working methods were inherent to his approach. This 'Brecht' was a collective subject that "certainly seemed to have a distinctive style (the one we now call 'Brechtian') but was no longer personal in the bourgeois or individualistic sense." During the course of his career, Brecht sustained many long-lasting creative relationships with other writers, composers, scenographers, directors, dramaturgs and actors; the list includes: Elisabeth Hauptmann, Margarete Steffin, Ruth Berlau, Slatan Dudow, Kurt Weill, Hanns Eisler, Paul Dessau, Caspar Neher, Teo Otto, Karl von Appen, Ernst Busch, Lotte Lenya, Peter Lorre, Therese Giehse, Angelika Hurwicz, and Helene Weigel herself. This is "theatre as collective experiment [...] as something radically different from theatre as expression or as experience."

There are few areas of modern theatrical culture that have not felt the impact or influence of Brecht's ideas and practices; dramatists and directors in whom one may trace a clear Brechtian legacy include: Dario Fo, Augusto Boal, Joan Littlewood, Peter Brook, Peter Weiss, Heiner Müller, Pina Bausch, Tony Kushner and Caryl Churchill. In addition to the theatre, Brechtian theories and techniques have exerted considerable sway over certain strands of film theory and cinematic practice; Brecht's influence may be detected in the films of Joseph Losey, Jean-Luc Godard, Lindsay Anderson, Rainer Werner Fassbinder, Nagisa Oshima, Ritwik Ghatak, Lars von Trier, Jan Bucquoy and Hal Hartley.

During the war years, Brecht became a prominent writer of the Exilliteratur. He expressed his opposition to the National Socialist and Fascist movements in his most famous plays.

Reviews

[Paradoxe · Rating 3 out of 5]

‘’Ο ΜΑΝΔΥΑΣ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ’’:
Η λύπη που νιώθω είναι πελώρια. Θυμήθηκα ένα περιστατικό ανάλογο. Αξίζουν συγχαρητήρια στο Μπρεχτ που αποτύπωσε ένα τέτοιο καθημερινό περιστατικό με περίσσεια ενάργεια, ώστε να με διαπεράσει το πόσο αλλόφρων ήταν η γυναίκα. Όχι δε μπορεί κανένας να της δώσει άδικο, για το δίκιο της. Θα φρέναρε ο οποιοσδήποτε. Τα χρέη πρέπει να εξοφλούνται. Συμβαίνουν όμως καταστάσεις, που δε βοηθούν. Και πάλι δε γίνεται να αγνοηθεί η απόγνωση εκείνου που υπολόγισε σ’ αυτά τα χρήματα. Είναι η χειρότερη κατάσταση: ο εχθρός, ο κακός να μην είναι καθόλου λάθος, ή αδικαιολόγητος κι όμως εσύ να μη μπορείς κι απλώς να κάθεσαι με τα χέρια ανοιχτά και να εισπράττεις το μένος του. Το μένος πονάει, δεν είναι μόνο λόγια. Σε στριμώχνει. 4

‘’Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΛΑ ΣΙΟΤΑ’’
Μεγάλη στυλιστική δεινότητα. Τίποτα περισσότερο. 2

‘’Η ΑΝΥΠΟΛΗΠΤΗ ΚΥΡΙΑ’’
Τι μπορείς να καταλάβεις από διηγημένα θραύσματα; Μια γιαγιά που έζησε ολάκερη ζωή υποχρέωσης και δυο χρόνια για πάρτη της, αποτινάσσοντας όλες τις συμβάσεις. Αχ αυτή η διττή φύση μας. Πόσο θέλουμε να καταγγείλουμε τους άλλους, για να πατάξουμε τη δική μας ανάγκη, την ανακολουθία μας. Μπράβο στο Μπρεχτ. 5

‘’Ο ΚΑΙΣΑΡ’’
Ένα μικρό αλληγορικό παραμύθι, μάλλον προσχέδιο του μεγαλύτερου πεζογραφήματος ‘’Οι δουλειές του κ. Ιουλίου Καίσαρος’’, που έχω βάλει στο μάτι. Φαντάζει γοητευτικό μέσα στην απλότητα του και πιο σύγχρονο απ’ οτιδήποτε κυκλοφορεί. Ένιωσα το αίσθημα εγκλωβισμού του Καίσαρος, την απογοήτευση της απομυθοποίησης, κατάλαβα πιότερο τις τόσο συχνές κωλοτούμπες των πολιτικών. Αν μη τι άλλο είναι πολύ – πολύ κοντά στην Ελλάδα, μετά το 2008. Και τελικά, πάντα κατά κάποιο τρόπο, η πρόσκαιρη εξυγίανση έρχεται μετά το νόμο του Λυντς. Όλοι θέλουν την εξέγερση, αλλά όχι με τον Καίσαρα! 3.5

‘’Ο ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ’’
Κατ’ αρχάς, το διήγημα είναι πολύ καλοπροαίρετο και καταλαβαίνω τι μοιάζει να υπαινίσσεται, αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός. Όποιος έχει καταλάβει τις Ιστορίες του κ. Κόϊνερ θα θυμάται πως κι εκεί υπάρχει μια μικρή ιστορία για το Σωκράτη και πως η ουσία της δεν έχει να κάνει με το Σωκράτη καθ’ εαυτό, αλλά με τη δική μας προσκόλληση σε τσιτάτα και ιστοριούλες που προσπαθούμε να κολλήσουμε παντού. Επίσης, όπως στην ιστορία της ανυπόληπτης κυρίας ο συγγραφέας αναγνωρίζει τις πολλές φύσεις μας και τα πολλά στιγμιότυπα της ζωής μας. Απομυθοποιεί το Σωκράτη, για να τον αποθεώσει λίγο παρακάτω, ενώ παράλληλα θίγει κάθε κακώς κείμενο που αφορά την εξάρτηση του στρατού, που συνήθως είναι από παλιοϋλικά, τη διαφορά της Φιλοσοφίας απ’ τη Σοφοφιλία, αλλά ακόμα και τη ροπή του καθενός και τις επιλογές του. Άλλος είναι καλός στο σχέδιο κι άλλο στην υλοποίηση. Μα λέει κάτι ακόμη, για την μυθολογία που τόσο εύκολα μυθοποιούμε στην ανάγκη μας να υποστηρίξουμε κάτι και διαρκώς εθελοτυφλούμε πως στην προσπάθεια της να φωτίσει ιδεώδη ιδανικά, κρύβει όλα εκείνα τα δηλωτικά της φυσιολογικότητας του ανθρώπου και τον μετατρέπει σε κάτι ανύπαρκτο και άφταστο και ο σκεπτόμενος άνθρωπος αυτό δεν το σηκώνει. Μιλάει για τον πόλεμο, μιλάει για την ειρήνη, μιλάει για τον άνθρωπο. Τον επαναφέρει στην κανονικότητα του. 4

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΡΟΝΤΖΗ:
Απρόσεκτη επιμέλεια κι όπως παρατηρώ η δική μου έκδοση είναι η τρίτη του 2018 κι ενώ σε καθεμιά άλλαζαν τα εξώφυλλα κατά πως φαίνεται είτε δεν άγγιξαν το κείμενο, είτε τους ξέφυγε στη συγκεκριμένη έκδοση. Νομίζω πως πριν ξαναπάρω βιβλίο του εκδότη θα πρέπει να δω βιβλίο του σε φυσικό βιβλιοπωλείο για να πειστώ ότι είναι οκ. Στην τελευταία ιστορία μπερδεύοντας τα ονόματα του Σωκράτη, του Αντισθένη και του Αλκιβιάδη, μου την έδωσε στα νεύρα. Ενώ στις προηγούμενες ιστορίες τα λάθη ήταν μικρότερα και σποραδικά.

[leni_hermanni · Rating 4 out of 5]

Short. Interesting. Intriguing. Varying.

[Marc Nash · Rating 2 out of 5]

Video review https://www.youtube.com/watch?v=CYPaX...

[Kate Savage · Rating 4 out of 5]

"People who understand everything get no stories." -- from Brecht's story "Java Meier"

A perplexing change of tone across time: the early stories are drenched in vice -- pirates and thieves -- and then Brecht civilizes, it seems. The early ones were horrible for their off-hand reference to nauseating violence, and yet I felt like I could trust something about them -- there wasn't anything that was unsayable, at least. Later it's the hijinks of Socrates or an ichthysaurus, and I'm charmed but not entirely trusting.

I haven't read anything else by Brecht -- I understand that his short stories are not considered his real mastery.

[Ryan · Rating 4 out of 5]

I like these better than his plays.

[Michael Sfakianos · Rating 2 out of 5]

Φτωχή συλλογή που κατακρεμνίζεται από την κάκιστη επιμέλεια της έκδοσης

[Γιάννης Παπαδημητρόπουλος · Rating 4 out of 5]

Μια συλλογή με 4 μικρά διηγήματα του Μπρεχτ, που το καθένα έχει κάτι να πει τόσο για την εποχή που γράφτηκε όσο και για σήμερα:

“Ο Μανδύας του Αιρετικού”, μια σπουδή πάνω στο προσωπικό όφελος και την ενσυναίσθηση, ένα σχόλιο πάνω στον άξονα σκέψης “δεν με νοιάζει τι συμβαίνει στους άλλους ανθρώπους, εγώ να ‘μαι καλά”, με χιούμορ και θεατρική εικονοπλασία (εξάλλου μιλάμε για τον Μπρεχτ, έναν κατεξοχήν μάστορα του θεάτρου).

“Η Ανυπόληπτη Κυρία”, ένα υπέροχο διήγημα για πράγματα που σήμερα συζητούνται με πολύ λιγότερη ποιητικότητα και to-the-point χιούμορ και πολύ περισσότερο in your face τρόπο που ίσως ξενίζει κάποιες φορές και υπονομεύει το μήνυμα τους. Το διήγημα καταπιάνεται με τις βαριές προσδοκίες της κοινωνίας και της οικογένειας από τις γυναίκες της παλαιότερης (παλαιότερης και από τον ίδιο τον Μπρεχτ) εποχής σε αντιδιαστολή με τις επιθυμίες τους και την ίδια την ανθρώπινη υπόστασή τους, χωρίς διδακτισμό και χωρίς να “κουνάει το δάχτυλο”, με χιούμορ αλλά σίγουρα με υποστηρικτική διάθεση, εκφράζοντας μέσα σε ελάχιστες σελίδες περισσότερα από πολλά άρθρα και βιβλία του σήμερα πάνω στο θέμα, ενδεικτικό του ταλέντου του Μπρεχτ, αλλά και του τρόπου γραφής του.

“Ο Στρατιώτης της La Ciottat", το εμβληματικό μικρό αφήγημα - δοκίμιο για τον Άγνωστο Στρατιώτη, καλύτερα τον Ανώνυμο Στρατιώτη, και τον τρόπο που δημιουργεί την Ιστορία, ένα από πιο όμορφα αντιπολεμικά κείμενα που έχουν γραφτεί ποτέ, σχεδόν σαν παραβολή της Καινής Διαθήκης, που κάποτε διδασκόταν και στο ελληνικό σχολείο.

“Ο Καίσαρ”, που παντρεύει την Ιστορία με τον μαγικό ρεαλισμό, μεταφέροντας αχρονικά και δι-αχρονικά την ιστορία της δολοφονίας του Ιουλίου Καίσαρα σε μια αόριστα σύγχρονη εποχή, ένας καθρέφτης όπου κάθε δικτάτορας ή υποψήφιος δικτάτορας ή κάθε λαϊκιστής πολιτικός, ή γενικά κάθε άνθρωπος με εξουσία που ξεκίνησε ελπιδοφόρα και κατέληξε τυραννική, μπορεί να δει τον εαυτό του. Οι περιγραφές των σταδίων που σιγά σιγά όλοι οι σύμμαχοι του Καίσαρα (οικονομικοί παράγοντες, στρατιωτικοί, πολιτικοί, έμπιστοι) τον εγκαταλείπουν κρυφά και φανερά και η τελική του παράδοση στη μοίρα του, σίγουρα έχουν επαναληφθεί και θα επαναληφθούν εκατοντάδες φορές κατά την πτώση των άλλοτε κραταιών.

Ο μικρός τόμος συμπληρώνεται από βασικό χρονολόγιο της ζωής του Μπρεχτ και ελλιπή εργογραφία, αλλά ενώ η μετάφραση της Μαρίας - Λουίζας Κωνσταντινίδου είναι πολύ αξιοπρεπής στα σημεία που πρέπει, αποδίδοντας μια γλώσσα της εποχής, εντούτοις πάσχει από επιμέλεια, ειδικά στο τελευταίο διήγημα

[D'artagnan · Rating 4 out of 5]

"If you're into evil you're a friend of mine" -AC/DC

Gee whiz Mr. Brecht! I guess that this is what happens when poetic playwrites try their hand at short stories. It's a wonder we don't all die in prison, exposing thoughts like these to our dimming vision, publishing them, pure insanity. Can't remember the words, just the feelings, which are more than enough to recommend this book highly. It took books like these and those of dear Mr. Hesse to reverse the anti-German propaganda in my own mind that remains prevalent to this day.

[Christopherseelie · Rating 4 out of 5]

Fiction was a side project for Brecht, and it shows. These stories move at a quick pace, much like a treatment for a screenplay. The settings vary, but the tone stays worldly. A few stories from the period of exile fall into propaganda. Some real gems come from this period too. The Berlin period reads more like reportage.
Brecht is a master of drama, and it is this quality that makes these stories refreshingly simple.

[Andrew Wusler · Rating 3 out of 5]

I like Brecht's world alot - dumpy widows, card sharks, the immigrant hoods of pre-war Chicago. The stories themselves are harder to embrace. In a word they're highly...allegorical. One's title refers to having good taste and ends with someone being beaten to death with a stale rye loaf, if that illuminates my point.
All-in-all a good intro, I'd think.

[Derek Davis · Rating 5 out of 5]

Brecht is best known for his plays and secondly for his poetry, but these stories are unique gems. I read them quite a ways back and so don't remember the details so much as the overall sense of mind. German in something the sense of ETA Hoffman.

[Steven · Rating 1 out of 5]

I was surprised at how ordinary these stories were: linear realism, and somewhat boring. Nothing like his dramatic works.

[Jpoe · Rating 4 out of 5]

Short can be better. Morals are okay if woven deeply enough into the story. There is a way to share your fables.

[Dart · Rating 5 out of 5]

ouch it's gonna hurt, but sado-masochism ain't so bad. love Brecht; freaking genius