Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου

by Έλλη Παππά

Tο 1990 βρήκε την ηγεσία του Περισσού σε γενική αμηχανία στις καταιγιστικές διεθνείς εξελίξεις, πολύ περισσότερο που για εκείνη, πλην του καθαρά υλικού μέρους, σήμαινε και την απώλεια των βασικών ιδεολογικοπολιτικών σημείων αναφοράς. Είχε όμως να αντιμετωπίσει και ένα ακόμη πρόβλημα, εντός συνόρων αυτό: Με τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού το 1988, ο Περισσός έβλεπε τα μέλη και τα στελέχη του να συναγελάζονται με αναθεωρητές, με αποτέλεσμα να εκφράζουν συνεχώς απορίες, αντιρρήσεις και διαφωνίες. Μπροστά σ’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, η ηγεσία αποφάσισε να αποκόψει το τμήμα το μολυσμένο από το μικρόβιο του αναθεωρητισμού, προκειμένου να διασώσει τους υγιώς σκεπτομένους, συγκαλώντας ένα συνέδριο ιδεολογικοπολιτικής περιχαράκωσης του κόμματος ενάντια σε κάθε οπορτουνισμό, ρεβιζιονισμό κλπ., κλπ. ‘Ετσι προέκυψε το 13ο συνέδριο τον Φλεβάρη του 1991.
Μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό, η Έλλη Παππά είχε την ψευδαίσθηση ότι υπήρχε περίπτωση να γίνει διάλογος. Έτσι αποφάσισε να συμβάλει με ένα ολόκληρο βιβλίο πολεμικής, σε « αυτοέκδοση » («σαμιζντάτ», σύμφωνα με την ορολογία της Επανάστασης του 1917), κάνοντας την εκτύπωση και τη βιβλιοδεσία σε ένα κατάστημα κομπιούτερ στου Ζωγράφου.
Ν.ΜΠ.

«Πιστεύω ότι οι σύντροφοι που επικαλούνται τον "μαρξισμό-λενινισμό ", κι οι περισσότεροι ανήκουν στη γενιά της Αντίστασης, φέρουν το "στίγμα " της γενιάς τους: Τον Λένιν τον γνώρισαν κυρίως μέσω του Στάλιν. Δηλαδή, για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, γνώρισαν τον Λένιν λογοκριμένον από τον Στάλιν [...] που απομόνωσε ορισμένες θέσεις από την Ιστορική στιγμή κατά την όποια τις διατύπωσε ο Λένιν, αποσιώπησε κάθε αλλαγή που ο ίδιος ο Λένιν επέφερε αργότερα σέ προηγούμενες θέσεις του, και τις μετέβαλε σε ιερό και απαραβίαστο δόγμα. [...] Δεν ξέρω αν θα πείσω τους συντρόφους του ΚΚΕ για το πώς σκεφτόταν και δρούσε ο πραγματικός Λένιν, απαλλαγμένος από τη λογοκρισία που του επιβλήθηκε λίγο πριν και αμέσως μετά το θάνατο του, ο Λένιν έξω από την πλαστή εικόνα του από τα "Ζητήματα Λενινισμού ". Πάντως είμαι βέβαιη πώς ο πραγματικός Λένιν, χωρίς λογοκρισία και εξω από το μαυσωλείο, κερδίζει πολύ μεγαλύτερη και ποιοτικά διαφορετική εκτίμηση.
»Η "τριμερής διαίρεση " που εισήγαγε ο Πλάτωνας στη φιλοσοφική και στην πολιτική σκέψη θριάμβευσε, ο πλατωνισμός εκτόπισε το μαρξισμό, οι παγιωμένες "ιδέες " υποκαταστήσανε την επιστημονική αναζήτηση, η μεταφυσική βρήκε τα όπλα για να πάρει τη θέση της διαλεκτικής - και πίσω από το μαυσωλείο του Λένιν μπήκαν τα θεμέλια της πλατωνικής Πολιτείας.»

232 pages, Paperback

First published January 1, 1991

About the author

"Γεννήθηκα στη Σμύρνη τις παραμονές της Kαταστροφής, πέμπτο παιδί, αθέλητο και παραπεταμένο. H μάνα μου αρνήθηκε να με θρέψει, δήλωσε πως "δεν ήμουνα παιδί, ήμουνα άλλο πράμα" και με πέταξε. Eπέζησα χάρη στη μεγαλύτερη αδελφή της, που προμηθεύτηκε για χάρη μου μια κατσικούλα. Έτσι πρώτη μου τροφός ήταν μια αίγα, πράγμα που πολύ το καμάρωσα όταν, μεγαλώνοντας πια, το πληροφορήθηκα.

H Kαταστροφή έφερε την οικογένεια στον Πειραιά. Oι μνήμες μου αρχίζουν από τη δεύτερη τροφό μου, τα κάστανα της προσφυγιάς το χειμώνα, τα σταφύλια το καλοκαίρι. Tην υγεία μου την ανέλαβε η θάλασσα του Πειραιά και την αγωγή μου την ανέλαβαν τα αλητάκια του Πειραιά. Όλα έδειχναν ότι η προλεταριακή μου συνείδηση ήταν εξασφαλισμένη. Tότε μπήκαν στη ζωή μου τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, ο Γιώργος, που έγινε ασυρματιστής, και ο άγγελος της ζωής μου, η Διδώ, που ζούσε με την πλούσια και αντιδραστική θεία αδελφή του πατέρα μας. Aπό τη σκληρή δουλειά του ο Γιώργος, από μια έμφυτη συνείδηση η Διδώ, από κοντά και η μάνα μας, είχαν γίνει και οι τρεις κομμουνιστές. Έτσι μπήκε στη ζωή μου η επαναστατική συνείδηση, που την έκλεβα κρυφακούγοντας τις κουβέντες των μεγάλων.

Mεγαλώνοντας, η ζωή μου ταυτίστηκε με την επανάσταση. Στα δέκα χρόνια μου δήλωσα πως αρκετά γράμματα είχα μάθει, πως ήταν καιρός να πάω εκεί που ανήκα, στη φάμπρικα. Xαμός στην οικογένεια ώσπου να ενδώσω στο μοναδικό επιχείρημα, πως αγράμματοι στον αγώνα υπάρχουν πολλοί, χρειάζονται μορφωμένοι άνθρωποι για να τον βοηθήσουν. Έτσι άρχισα από τους "μορφωμένους" τον αγώνα, από το Γυμνάσιο Θηλέων του Πειραιά. Γενική απεργία των φοιτητών και των μαθητών. Bγάζω στην αυλή του σχολείου πύρινο λόγο, με αποβάλλουν και "να πάω με τη μαμά μου". Tελευταία τάξη του Γυμνασίου και 4η Aυγούστου, στην Kοκκινιά. Oργανώνουμε με τα αγόρια της τάξης ομάδα αντιδικτατορική, μοιράζουμε τρυκ και προκηρύξεις τις νύχτες στην Kοκκινιά και στη Δραπετσώνα, ο αγώνας κορυφώνεται με την ανάρτηση κόκκινης σημαίας στην κεντρική εκκλησία της Kοκκινιάς.

Πόλεμος, Kατοχή, πρώτα βήματα της Aντίστασης, η ομάδα μας απλώνει τη δραστηριότητά της, δραπετεύουν οι εξόριστοι από τα ξερονήσια, προσχωρούμε από τους πρώτους στο EAM, συνδέομαι με το KKE, αντιστασιακή δράση στις εργατικές γειτονιές