What do you think?
Rate this book
Grand Hotel Europa
THE INTERNATIONAL BESTSELLERIlja Leonard Pfeijffer’s moving and addictive masterpiece of European identity, nostalgia and the end of an era.‘A grandiose style, brilliant and rich. It will defy the ages’ Trouw (The Netherlands)‘The love of my life lives in my past. That is, despite the alliteration, a terrible sentence to write. I do not want to come to the conclusion that, as it is the case for the hotel where I am staying and the continent after which it is named, the best time is behind me and that I have little more to expect from the future than to live on my past.’A writer takes residence in the illustrious but decaying Grand Hotel Europa, to think about where things went wrong with Clio, with whom he fell in love in Genoa and moved to Venice. He reconstructs a compelling story of love in times of mass tourism, about their trips to Malta, Palmaria, Portovenere and the Cinque Terre and their thrilling search for the last painting of Caravaggio. Meanwhile, he becomes fascinated by the mysteries of Grand Hotel Europe and gets more and more involved with the memorable characters who inhabit it, and who seem to come from a more elegant time. All the while, globalisation seems to be grabbing hold even on this place frozen in time.Grand Hotel Europa is Ilja Leonard Pfeijffer’s masterly novel on the old continent, where so much history resides that there is no place left for a future and where the most realistic future perspectives are offered in the form of exploiting the past in the shape of tourism.
560 pages, Paperback
First published December 13, 2018
1399 people are currently reading
15679 people want to read
About the author
Ilja Leonard Pfeijffer
69 books2,551 followersIlja Leonard Pfeijffer is a poet and writer. Distinguished in nearly every genre imaginable, he is one of the most celebrated authors of the Dutch language and is recognized as one of the most compelling voices in contemporary Dutch literature. He has more than forty titles to his name, including poetry, novels, short stories, plays, essays, scientific studies, columns, translations and anthologies. Exhibiting a powerful style and classical command of form, his work has contributed to literary revival and growing engagement, both of which are explicitly expressed in his work as a columnist and television documentary maker as well.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,849 reviews
Read
January 20, 2019Nadat de hoofdpersoon Ilja en zijn ex-vriendin Clio op p. 105 opnieuw gingen neuken ‘in het zuigend trage ritme van de tango’ en hij in haar ‘paste als een volwassen vinger in een babyknuistje’, waarna hij zichzelf met ‘krachtige scheuten leeg [spoot] in haar nahijgende kutje’ en ik op p. 54 al had moeten meemaken hoe zijn lul in haar gleed ‘als een geweer in zijn foedraal’, waarna ze ook al gingen bewegen in het ‘trage, zuigende ritme van een tango’, had ik het wel zo’n beetje gezien met dit boek. Er komen ook heel wat krokante kontjes en tietjes als kersen voorbij en op p. 104 zwemmen Clio’s ‘zachte, blote tietjes’ in haar verhuis-T-shirtje als ‘blote tietjes in een gelukkige, warme zee in de zomer.’
Van mij mag Ilja nog 450 pagina’s tietjes met tietjes vergelijken, maar ik haak af.
Van mij mag Ilja nog 450 pagina’s tietjes met tietjes vergelijken, maar ik haak af.
February 20, 2024
Ik vind het moeilijk om te beoordelen wat ik van dit boek vind. Ik vind het 5* én 1* waard, maar het middelt niet uit tot 3*.
Wat ik geweldig vind aan dit boek:
* De schrijfstijl is pretentieus, maar op een mooie manier. Mooi taalgebruik, mooie woordkeuze, mooie zinnen. Het is heel rijkelijk. Als je tegen deze schrijver zegt ‘schrijven is schrappen’, dan lacht hij je recht in je gezicht uit – maar terecht in zijn geval, want dit boek is mooi omdat het zo rijkelijk geschreven is.
* Er zit een sarcastisch gevoel voor humor in dat ik geweldig vind. Het is een echte aanklacht naar onze maatschappij en cultuur, en doet dat door een haarscherpe spiegel op te houden, zodat de absurditeit van sommige zaken, zoals bijvoorbeeld het toerisme, weerspiegeld wordt in al zijn hypocriete zijn. Ha, ik ga zelfs zo schrijven van dit boek. Een mooi voorbeeld hiervan vind ik hoofdstuk 14 – omdat dat over het toerisme in Amsterdam gaat en we daar allemaal een beeld van en een mening over hebben.
* Ik vind het een mooie mindfuck dat het verhaal is geschreven alsof het autobiografisch is, wat hem allemaal is overkomen. Maar dat is het niet, want niemand praat in het echte leven zoals ons hoofdpersonage én de mensen om hem heen. Hij zou dan eerder de inhoud van een gesprek weer moeten geven, en mensen geen dingen in de mond leggen die ze zelf niet gezegd hebben. Maar zo is het wel geschreven, en dat vind ik een leuke kronkel. Want je wéét dat het niet zo is gebeurt, dat het niet echt zo is allemaal, maar zo staat het er wel. Dat vind ik leuk.
Dit zijn alle argumenten voor mijn 5*. Maar er is iets met dit boek.
Wat ik vreselijk vind aan dit boek: de ongelooflijk platte en lompe seksscenes die je om de haverklap om de oren vliegen. Hier heeft geen enkele recensie in de media het over, en dat verbaast me. Het haalt de vaart en de charme van al het bovenstaande weg, het draagt totaal niet bij aan het geheel. Het is me ook veel te plastisch en grof geschreven, echt in tegenspraak met de mooie rijke schrijfstijl van de andere passages.
Nou is het sowieso opvallend vind ik dat in veel literatuur van Nederlandse bodem platte seksscenes zitten. Dat zie je in werken uit andere landen niet. En meestal is het dan ook nog van zo’n niveau - vind ik dan – dat een redacteur van Bouquet er aan zou schrappen en verfijnen. Ik vind dit een fascinerend verschijnsel. Maar in dit boek is het wel heel erg veel en wel heel erg plat.
De grofheid, de platheid en de veelvoud waarin dit in dit boek voorkomt, maakt het 1* gedeelte van mijn gevoelens over dit boek.
Het hoofdpersonage vind ik trouwens alles behalve een sympathiek persoon. Ik vind hem arrogant, hij lijkt zich zoveel beter te voelen dan alles en iedereen. De dingen die hij schrijft lijken soms wel met oog voor het leed van anderen of het andere perspectief, maar het voelt als sociaal wenselijk, het schijnt niet door tot in de kern van zijn denken en handelen. Daarnaast meet hij ook vaak hypocriet met twee maten.
Toen ik halverwege was, zat ik er muurvast in. Ik wil de 5* stukken wel lezen, maar die 1* stukken.. pfoe, daar zag ik tegenop. Toen sprak ik een klant die het boek net uit had. Hij had niet zo’n problemen met de stukken die mij zo bezwaren (en zo denken dus alle recensenten er ook over, anders hadden ze het wel besproken, IK SNAP DIT NIET, waarom zegt niemand hier iets over!?), maar hij zei dat het slot echt briljant was. Dit haalde mij over om toch weer door te gaan in het boek.
Toen ik eenmaal verder las, merkte ik wel dat het makkelijk wegleest. Ondanks de rijke schrijfstijl, de pretentieuze woordkeus en de lange zinnen, leest het voor mij vlot. Dat vind ik best verrassend. Maar het viel me wel op in het laatste stuk dat ik minder van die mooi en goed geschreven passages die een weerspiegeling waren tegenkwam. Wel veel filosofische gesprekken, maar in het begin is hij beter in show, don’t tell, waar het laatste deel heel veel vertellen is.
Helaas stelde het einde mij teleur, ik vind het niet denderend… Dus het was op het laatst vooral heel veel worstelen om het uit te lezen, want ik wilde het eind wel weten, en toen was het dat gevoel van “Oh Is dit het. Nou. Hmm.”
Maar als ik kijk naar met hoeveel – eerder hoe weinig - plezier ik dit boek heb, denk ik dat ik toch op 2* uitkom, omdat het negatieve van de platte seks voor mij erg overheersend is in mijn leeservaring. Dat het niet 1* is, komt omdat enkele geniale passages en vergelijkingen een oprechte glimlach op mijn gezicht opriepen.
Ik snap ECHT NIET hoe dit literair zo hoog aangeschreven kan staan!
(Ik heb dus geen behoefte aan reacties die me allerlei dingen aan dit boek of aan Nederlandse literatuur gaan uitleggen, of aan reacties die me neerhalen/veroordelen omdat ik voor mezelf weet waar ik wel en niet van houd en daarvoor uitkom. Lezen draait voor mij om het plezier. Niet alleen in het lezen van de boeken, maar ook in de online omgeving erbij. Houd dat alsjeblieft zo. Dank)
Wat ik geweldig vind aan dit boek:
* De schrijfstijl is pretentieus, maar op een mooie manier. Mooi taalgebruik, mooie woordkeuze, mooie zinnen. Het is heel rijkelijk. Als je tegen deze schrijver zegt ‘schrijven is schrappen’, dan lacht hij je recht in je gezicht uit – maar terecht in zijn geval, want dit boek is mooi omdat het zo rijkelijk geschreven is.
* Er zit een sarcastisch gevoel voor humor in dat ik geweldig vind. Het is een echte aanklacht naar onze maatschappij en cultuur, en doet dat door een haarscherpe spiegel op te houden, zodat de absurditeit van sommige zaken, zoals bijvoorbeeld het toerisme, weerspiegeld wordt in al zijn hypocriete zijn. Ha, ik ga zelfs zo schrijven van dit boek. Een mooi voorbeeld hiervan vind ik hoofdstuk 14 – omdat dat over het toerisme in Amsterdam gaat en we daar allemaal een beeld van en een mening over hebben.
* Ik vind het een mooie mindfuck dat het verhaal is geschreven alsof het autobiografisch is, wat hem allemaal is overkomen. Maar dat is het niet, want niemand praat in het echte leven zoals ons hoofdpersonage én de mensen om hem heen. Hij zou dan eerder de inhoud van een gesprek weer moeten geven, en mensen geen dingen in de mond leggen die ze zelf niet gezegd hebben. Maar zo is het wel geschreven, en dat vind ik een leuke kronkel. Want je wéét dat het niet zo is gebeurt, dat het niet echt zo is allemaal, maar zo staat het er wel. Dat vind ik leuk.
Dit zijn alle argumenten voor mijn 5*. Maar er is iets met dit boek.
Wat ik vreselijk vind aan dit boek: de ongelooflijk platte en lompe seksscenes die je om de haverklap om de oren vliegen. Hier heeft geen enkele recensie in de media het over, en dat verbaast me. Het haalt de vaart en de charme van al het bovenstaande weg, het draagt totaal niet bij aan het geheel. Het is me ook veel te plastisch en grof geschreven, echt in tegenspraak met de mooie rijke schrijfstijl van de andere passages.
Nou is het sowieso opvallend vind ik dat in veel literatuur van Nederlandse bodem platte seksscenes zitten. Dat zie je in werken uit andere landen niet. En meestal is het dan ook nog van zo’n niveau - vind ik dan – dat een redacteur van Bouquet er aan zou schrappen en verfijnen. Ik vind dit een fascinerend verschijnsel. Maar in dit boek is het wel heel erg veel en wel heel erg plat.
De grofheid, de platheid en de veelvoud waarin dit in dit boek voorkomt, maakt het 1* gedeelte van mijn gevoelens over dit boek.
Het hoofdpersonage vind ik trouwens alles behalve een sympathiek persoon. Ik vind hem arrogant, hij lijkt zich zoveel beter te voelen dan alles en iedereen. De dingen die hij schrijft lijken soms wel met oog voor het leed van anderen of het andere perspectief, maar het voelt als sociaal wenselijk, het schijnt niet door tot in de kern van zijn denken en handelen. Daarnaast meet hij ook vaak hypocriet met twee maten.
Toen ik halverwege was, zat ik er muurvast in. Ik wil de 5* stukken wel lezen, maar die 1* stukken.. pfoe, daar zag ik tegenop. Toen sprak ik een klant die het boek net uit had. Hij had niet zo’n problemen met de stukken die mij zo bezwaren (en zo denken dus alle recensenten er ook over, anders hadden ze het wel besproken, IK SNAP DIT NIET, waarom zegt niemand hier iets over!?), maar hij zei dat het slot echt briljant was. Dit haalde mij over om toch weer door te gaan in het boek.
Toen ik eenmaal verder las, merkte ik wel dat het makkelijk wegleest. Ondanks de rijke schrijfstijl, de pretentieuze woordkeus en de lange zinnen, leest het voor mij vlot. Dat vind ik best verrassend. Maar het viel me wel op in het laatste stuk dat ik minder van die mooi en goed geschreven passages die een weerspiegeling waren tegenkwam. Wel veel filosofische gesprekken, maar in het begin is hij beter in show, don’t tell, waar het laatste deel heel veel vertellen is.
Helaas stelde het einde mij teleur, ik vind het niet denderend… Dus het was op het laatst vooral heel veel worstelen om het uit te lezen, want ik wilde het eind wel weten, en toen was het dat gevoel van “Oh Is dit het. Nou. Hmm.”
Maar als ik kijk naar met hoeveel – eerder hoe weinig - plezier ik dit boek heb, denk ik dat ik toch op 2* uitkom, omdat het negatieve van de platte seks voor mij erg overheersend is in mijn leeservaring. Dat het niet 1* is, komt omdat enkele geniale passages en vergelijkingen een oprechte glimlach op mijn gezicht opriepen.
Ik snap ECHT NIET hoe dit literair zo hoog aangeschreven kan staan!
(Ik heb dus geen behoefte aan reacties die me allerlei dingen aan dit boek of aan Nederlandse literatuur gaan uitleggen, of aan reacties die me neerhalen/veroordelen omdat ik voor mezelf weet waar ik wel en niet van houd en daarvoor uitkom. Lezen draait voor mij om het plezier. Niet alleen in het lezen van de boeken, maar ook in de online omgeving erbij. Houd dat alsjeblieft zo. Dank)
December 29, 2018
Dikke witte seksist, overtuigd van superioriteit van zijn eigen gekoesterde Gelijk, schrijft virtuoos.
November 25, 2023
"It must be grand, and lavish, an overwhelming orgy of fantasy with the technical perfection of commercial kitsch."
The burden of the past in Europe, the scourge of tourism, the future-oriented view of the migrant… these are the central themes of this novel. Anyone who has read La Superba, the novel with which Ilja Leonard Pfeijffer became famous, will immediately recognize his favourite themes again. In that celebrated novel the Italian city of Genoa was the framework ànd the main character of the book, but now the author takes us to the chic Grand Hotel Europa, in Venice. In that building, in fact past glory, all the storylines come together, because it actually stands for Europe itself, the old continent that only has a past to offer, that is ravaged by tourists and is overrun by migrants (refugees ànd Chinese tycoons). In fact, this book is a kind of frame story, in which a carrousel of these themes is presented, with the author himself as protagonist. The connecting frame is a badly ended love affair the writer had with a certain Clio, a gorgeous, ardent and whimsical Italian woman of noble descent.
In comparison with La Superba Pfeijffer doesn't actually have much new to say about his central themes. His conversations, descriptions and digressions are simple variations on the same theme, without much development, continuously referencing each other internally and ingeniously interweaving external references. To name just one, and a very obvious one: Grand Hotel Europe is in this book what the Davos sanatorium was in Thomas Mann's The Magic Mountain, including the sometimes highly intellectual conversations on the aforementioned themes. But what typifies Pfeijffer is that he also uses a lot of other style registers: lavish Wikipedia-like elaborations on cities and tourist attractions, nagging tracts on the dire state of European politics, on the scourge of neoliberalism and on the hypocritical approach to the migration problem, inimitable intellectual dialogues about identity and culture, Dan Brown-esque quests for a lost Caravaggio painting, pointed dialogues and quarrels with his girl friend Clio, and rather ridiculous sex scenes.
It's Pfeijffer’s trademark to indulge in the exuberance referred to in the quotation I started this review with. He does especially so in his style, which is sometimes elegantly baroque, full of pointed metaphors and beautiful 'trouvailles', but also regularly very artificial and amateurish, to downright vulgar. Of course, this is done on purpose. In fact, Pfeijffer is constantly playing a game with the reader: see what I can do, the tricks I can perform, how ingenious or vulgar I can be, often going over the edge. Incidentally, Pfeijffer does not spare himself either; after all, he presents himself as the main character who looks like a pitiful performer, the culprit of other people’s (especially his beloved Clio's) scorn. Everything is playfully done on purpose, both the grandiose, the pushy and the pathetic. And that is both a delight and an annoyance.
I am sure that Pfeijffer just loves that contradictory reading experience. But that game masks that this novel does not have much to offer in terms of content. There is hardly any development, and his favourite themes simply spin around like in a carousel. Mind you, regularly there are passages that are really well done. I particularly liked the exaggerated intellectual conversations on culture, tourism and European identity. But, however much this is a spectacle, Pfeijffer is repeating himself and adds little. This book is like the kitschy Swarowski chandelier that the new Chinese owner hung in Grand Hotel Europe: dazzling, but basically just a thousandfold repetition of the same tingling sensations. (rating 2.5 stars)
Notice: I read this book in two separate sittings. First, after 200 pages I've put this down, disappointed because of the unevenness of the story. But my eldest and very wise daughter convinced me to persevere, and I took it up again, indeed enjoying it a bit more. So my final judgment is a tiny bit more positive than originally.
The burden of the past in Europe, the scourge of tourism, the future-oriented view of the migrant… these are the central themes of this novel. Anyone who has read La Superba, the novel with which Ilja Leonard Pfeijffer became famous, will immediately recognize his favourite themes again. In that celebrated novel the Italian city of Genoa was the framework ànd the main character of the book, but now the author takes us to the chic Grand Hotel Europa, in Venice. In that building, in fact past glory, all the storylines come together, because it actually stands for Europe itself, the old continent that only has a past to offer, that is ravaged by tourists and is overrun by migrants (refugees ànd Chinese tycoons). In fact, this book is a kind of frame story, in which a carrousel of these themes is presented, with the author himself as protagonist. The connecting frame is a badly ended love affair the writer had with a certain Clio, a gorgeous, ardent and whimsical Italian woman of noble descent.
In comparison with La Superba Pfeijffer doesn't actually have much new to say about his central themes. His conversations, descriptions and digressions are simple variations on the same theme, without much development, continuously referencing each other internally and ingeniously interweaving external references. To name just one, and a very obvious one: Grand Hotel Europe is in this book what the Davos sanatorium was in Thomas Mann's The Magic Mountain, including the sometimes highly intellectual conversations on the aforementioned themes. But what typifies Pfeijffer is that he also uses a lot of other style registers: lavish Wikipedia-like elaborations on cities and tourist attractions, nagging tracts on the dire state of European politics, on the scourge of neoliberalism and on the hypocritical approach to the migration problem, inimitable intellectual dialogues about identity and culture, Dan Brown-esque quests for a lost Caravaggio painting, pointed dialogues and quarrels with his girl friend Clio, and rather ridiculous sex scenes.
It's Pfeijffer’s trademark to indulge in the exuberance referred to in the quotation I started this review with. He does especially so in his style, which is sometimes elegantly baroque, full of pointed metaphors and beautiful 'trouvailles', but also regularly very artificial and amateurish, to downright vulgar. Of course, this is done on purpose. In fact, Pfeijffer is constantly playing a game with the reader: see what I can do, the tricks I can perform, how ingenious or vulgar I can be, often going over the edge. Incidentally, Pfeijffer does not spare himself either; after all, he presents himself as the main character who looks like a pitiful performer, the culprit of other people’s (especially his beloved Clio's) scorn. Everything is playfully done on purpose, both the grandiose, the pushy and the pathetic. And that is both a delight and an annoyance.
I am sure that Pfeijffer just loves that contradictory reading experience. But that game masks that this novel does not have much to offer in terms of content. There is hardly any development, and his favourite themes simply spin around like in a carousel. Mind you, regularly there are passages that are really well done. I particularly liked the exaggerated intellectual conversations on culture, tourism and European identity. But, however much this is a spectacle, Pfeijffer is repeating himself and adds little. This book is like the kitschy Swarowski chandelier that the new Chinese owner hung in Grand Hotel Europe: dazzling, but basically just a thousandfold repetition of the same tingling sensations. (rating 2.5 stars)
Notice: I read this book in two separate sittings. First, after 200 pages I've put this down, disappointed because of the unevenness of the story. But my eldest and very wise daughter convinced me to persevere, and I took it up again, indeed enjoying it a bit more. So my final judgment is a tiny bit more positive than originally.
May 11, 2020
Genomineerd voor de NS Publieksprijs 2019. Een aanklacht tegen massatoerisme gecombineerd met een lofzang op Europese waardes en cultuur, maakt Grand Hotel Europa nog niet tot een Grote Europese roman.
De toeristen zijn altijd de anderen
Thematiek
Pfeijffer verweeft in Grand Hotel Europa kundig verschillende thema's met elkaar. Een van de grootste componenten is de bijtende en hilarische bespiegeling op massa-toerisme. Hierbij vormt Venetië maar ook Skopje, Cinqueterre, Amsterdam en Giethoorn, een mooi decor. Het commentaar op massa-toerisme wordt gelardeerd met observaties over hoe Europa onvermijdelijk ten ondergaat. Daarnaast hebben we nog wat gedoemde romance, gedachten over de corrupte en verkalkte Italiaanse arbeidsmarkt, veel (en foute) seksscènes en een vluchtelingenverhaal.
Het gevoel van verval als typisch Europees betwijfel ik overigens, Michael Cunningham in Specimen Days gaat bijvoorbeeld 1/3 van het boek in op hoe New York een pretpark voor Aziaten en Europeanen is geworden in de nabije toekomst, maar over het algemeen is Grand Hotel Europa helemaal een roman voor het Europa van nu.
Taal
Qua thematiek is er niets mis met Grand Hotel Europa, op de seksscènes na, die zijn taaltechnisch overigens ook tenenkrommend, ik ga er hier niet eentje overtypen maar volsta met hoe de protagonist Ilja Leonard Pfeijffer, nee natuurlijk niet auteur Ilja Leonard Pfeijffer, op de eerste avond denkt over Clio: “als het model dat ze schaamteloos stond te zijn, op hoge pornobenen, met haar smalle, meisjesachtige heupen, haar kleine krokante kontje en haar pittige tietjes, klein, vol en sappig als kersen..
Het taalgebruik van Pfeijffer is enorm gedetailleerd, al gaat het om de inrichting van een hotelkamer of om de wegen door Venetië heen, maar leest toch vlot en makkelijk weg. Ik wilde door die beschrijvingen meteen weer naar Venetië toe dus overtuigend is de schrijver zeker.
Verder zitten er parels bij als:
Zonder de angst om tekort te schieten is de liefde slechts tijdverdrijf of bestrijding van eenzaamheid.
Ik ben op de wereld gezet met de opdracht om het verleden voort te zetten, daar komt het eigenlijk op neer.
Tot nu toe verloopt de vakantie rampzalig, maar niet slechter dan verwacht.
Het voelt aan als de helft van de oplossing wanneer je iemand kunt bedenken die je de schuld kunt geven van je ongemakken.
Wie in de ellende denkt te zitten, geeft degenen die nog meer in de ellende zitten daarvan doorgaans de schuld.
De onwaarschijnlijkheid van de hypothese wordt gepresenteerd als het belangrijkste bewijs voor haar geldigheid
Tenslotte lijkt de lol en het plezier van Grand Hotel Europa af te spatten.
Karakters
Maar een goed boek is meer dan thematiek en mooi taalgebruik.
De karakters in Grand Hotel Europa lijken allemaal met dezelfde stem als de verteller, Ilja Leonard Pfeijffer "het karakter", te praten. Ik vond in ieder geval de majordomus Montebello (“De slapende hydriade is wakker gekust”) en Clio (“Melancholie is heel hip tegenwoordig. Het verleden is weer modern geworden. Welkom in Venetië Ilja.”) bijna op dezelfde gedragen, uitleggerige wijze praten.
Zelfs Abdul, de uit Afrika gevluchte piccolo van de cover van het boek zegt het volgende: “al zal het mij moeite kosten koele woorden te vinden voor de brand in mijn hart.”.
Mensen praten in Grand Hotel Europa in speeches, en hebben in het algemeen voordat ze hun mond open doen ook de Wikipediapagina ten aanzien van het gespreksonderwerp doorgelezen, inclusief alle historische data.
Maar naast het taalgebruik zijn de karakters meer in het algemeen stereotypisch.
Ik bedoel, Clio is de gepassioneerde, wuft geklede (op de een of andere manier is wuft echt een stopwoord van Pfeijffer in deze roman) Italiaanse. De documentairemaker is iemand die zijn sluitertijd aftelt door hardop het Franse woord voor nijlpaard te zeggen. De Griek is een macho, geld- en seksbelust. De Française is een broodmagere feministische dichteres. Het gaat door en door: oh jee, een Chinees die de antieke kroonluchter laat vervangen door een Swarovski versie met een zwaan.
Oké de scène waarin twee reisblogstellen tegen elkaar opbieden qua authentiek reizen rond pagina 200 was wel een van de meest hilarische dingen die ik ooit heb gelezen. En de subsidiegeile artistieke, niet filmende filmploeg was ook briljant.
Maar uiteindelijk is het, zeker 550 pagina’s lang, allemaal minder interessant dan het op eerste oogopslag lijkt.
De hoofdpersoon
Tenslotte hebben we nog de hoofdpersoon. Die weliswaar oreert en soeverein de wereldproblemen overziet, maar die fundamenteel niet meer doet dan dat: observeren en praten. Ik vond het wel leuk hoe the fourth wall meerdere keren door het hoofdpersoon a.k.a. de auteur doorbroken werd.
Maar hoe is het hoofdpersoon, die bewust een Roma sloppenwijk opzoekt in Skopje en 60 qualifying flights in een jaar wil halen, anders dan de thrillseekers uit Giethoorn die hij beschrijft?
Ook worden de hoogdravende reflecties op toerisme fraai ontkracht door een hoofdstuk waarin Clio en de hoofdpersoon op het altaar van een kerk gaat staan om foto’s te maken.
En dan hebben we nog de relaties van de protagonist met de het andere geslacht. Sowieso zijn alle vrouwen bloedmooi en gekleed in (uitgebreid beschreven) merkkleding in het universum van Grand Hotel Europa. En kunnen de dames schijnbaar geen argumenten hebben die boven de rationaliteit en het gelijk van de hoofdpersoon uitgaan.
2,5 ster, afgerond naar beneden.
Grand Hotel Europa wentelt in zijn thematiek en gebruikt de "karakters" en plekken als Cinqueterre, Venetië, Giethoorn en Amsterdam als schuivende panelen om 550 pagina's lang dezelfde boodschappen over te brengen.
De toeristen zijn altijd de anderen
Thematiek
Pfeijffer verweeft in Grand Hotel Europa kundig verschillende thema's met elkaar. Een van de grootste componenten is de bijtende en hilarische bespiegeling op massa-toerisme. Hierbij vormt Venetië maar ook Skopje, Cinqueterre, Amsterdam en Giethoorn, een mooi decor. Het commentaar op massa-toerisme wordt gelardeerd met observaties over hoe Europa onvermijdelijk ten ondergaat. Daarnaast hebben we nog wat gedoemde romance, gedachten over de corrupte en verkalkte Italiaanse arbeidsmarkt, veel (en foute) seksscènes en een vluchtelingenverhaal.
Het gevoel van verval als typisch Europees betwijfel ik overigens, Michael Cunningham in Specimen Days gaat bijvoorbeeld 1/3 van het boek in op hoe New York een pretpark voor Aziaten en Europeanen is geworden in de nabije toekomst, maar over het algemeen is Grand Hotel Europa helemaal een roman voor het Europa van nu.
Taal
Qua thematiek is er niets mis met Grand Hotel Europa, op de seksscènes na, die zijn taaltechnisch overigens ook tenenkrommend, ik ga er hier niet eentje overtypen maar volsta met hoe de protagonist Ilja Leonard Pfeijffer, nee natuurlijk niet auteur Ilja Leonard Pfeijffer, op de eerste avond denkt over Clio: “als het model dat ze schaamteloos stond te zijn, op hoge pornobenen, met haar smalle, meisjesachtige heupen, haar kleine krokante kontje en haar pittige tietjes, klein, vol en sappig als kersen..
Het taalgebruik van Pfeijffer is enorm gedetailleerd, al gaat het om de inrichting van een hotelkamer of om de wegen door Venetië heen, maar leest toch vlot en makkelijk weg. Ik wilde door die beschrijvingen meteen weer naar Venetië toe dus overtuigend is de schrijver zeker.
Verder zitten er parels bij als:
Zonder de angst om tekort te schieten is de liefde slechts tijdverdrijf of bestrijding van eenzaamheid.
Ik ben op de wereld gezet met de opdracht om het verleden voort te zetten, daar komt het eigenlijk op neer.
Tot nu toe verloopt de vakantie rampzalig, maar niet slechter dan verwacht.
Het voelt aan als de helft van de oplossing wanneer je iemand kunt bedenken die je de schuld kunt geven van je ongemakken.
Wie in de ellende denkt te zitten, geeft degenen die nog meer in de ellende zitten daarvan doorgaans de schuld.
De onwaarschijnlijkheid van de hypothese wordt gepresenteerd als het belangrijkste bewijs voor haar geldigheid
Tenslotte lijkt de lol en het plezier van Grand Hotel Europa af te spatten.
Karakters
Maar een goed boek is meer dan thematiek en mooi taalgebruik.
De karakters in Grand Hotel Europa lijken allemaal met dezelfde stem als de verteller, Ilja Leonard Pfeijffer "het karakter", te praten. Ik vond in ieder geval de majordomus Montebello (“De slapende hydriade is wakker gekust”) en Clio (“Melancholie is heel hip tegenwoordig. Het verleden is weer modern geworden. Welkom in Venetië Ilja.”) bijna op dezelfde gedragen, uitleggerige wijze praten.
Zelfs Abdul, de uit Afrika gevluchte piccolo van de cover van het boek zegt het volgende: “al zal het mij moeite kosten koele woorden te vinden voor de brand in mijn hart.”.
Mensen praten in Grand Hotel Europa in speeches, en hebben in het algemeen voordat ze hun mond open doen ook de Wikipediapagina ten aanzien van het gespreksonderwerp doorgelezen, inclusief alle historische data.
Maar naast het taalgebruik zijn de karakters meer in het algemeen stereotypisch.
Ik bedoel, Clio is de gepassioneerde, wuft geklede (op de een of andere manier is wuft echt een stopwoord van Pfeijffer in deze roman) Italiaanse. De documentairemaker is iemand die zijn sluitertijd aftelt door hardop het Franse woord voor nijlpaard te zeggen. De Griek is een macho, geld- en seksbelust. De Française is een broodmagere feministische dichteres. Het gaat door en door: oh jee, een Chinees die de antieke kroonluchter laat vervangen door een Swarovski versie met een zwaan.
Oké de scène waarin twee reisblogstellen tegen elkaar opbieden qua authentiek reizen rond pagina 200 was wel een van de meest hilarische dingen die ik ooit heb gelezen. En de subsidiegeile artistieke, niet filmende filmploeg was ook briljant.
Maar uiteindelijk is het, zeker 550 pagina’s lang, allemaal minder interessant dan het op eerste oogopslag lijkt.
De hoofdpersoon
Tenslotte hebben we nog de hoofdpersoon. Die weliswaar oreert en soeverein de wereldproblemen overziet, maar die fundamenteel niet meer doet dan dat: observeren en praten. Ik vond het wel leuk hoe the fourth wall meerdere keren door het hoofdpersoon a.k.a. de auteur doorbroken werd.
Maar hoe is het hoofdpersoon, die bewust een Roma sloppenwijk opzoekt in Skopje en 60 qualifying flights in een jaar wil halen, anders dan de thrillseekers uit Giethoorn die hij beschrijft?
Ook worden de hoogdravende reflecties op toerisme fraai ontkracht door een hoofdstuk waarin Clio en de hoofdpersoon op het altaar van een kerk gaat staan om foto’s te maken.
En dan hebben we nog de relaties van de protagonist met de het andere geslacht. Sowieso zijn alle vrouwen bloedmooi en gekleed in (uitgebreid beschreven) merkkleding in het universum van Grand Hotel Europa. En kunnen de dames schijnbaar geen argumenten hebben die boven de rationaliteit en het gelijk van de hoofdpersoon uitgaan.
2,5 ster, afgerond naar beneden.
Grand Hotel Europa wentelt in zijn thematiek en gebruikt de "karakters" en plekken als Cinqueterre, Venetië, Giethoorn en Amsterdam als schuivende panelen om 550 pagina's lang dezelfde boodschappen over te brengen.
June 14, 2022
Because of the fact I am seriously in limbo how I should rate Grand Hotel Europa, I think it would be fair to postpone writing a review of this novel. I don’t want to be unfair to Ilja L. Pfeiffer. It is certainly very rare for me to have these conflicting feelings about a book which I both enjoyed and hated in equal measure.
February 13, 2019
In bronstig ronkende volzinnen klopt Pfeijffer zich barok op de borst. Hij pronkt met zijn paal, praalt met z'n intellect en kickt op zijn kritisch vermogen. Ilja Leonard Pfeijffer is koket, betweterig, hitsig. En naar goede (?) gewoonte maakt hij het de recensent gemakkelijk door zelf te vermelden –en niet eens langs de neus weg – hoe goed zijn roman is.
Grand Hotel Europa is een roman van Ilja Leonard Pfeijffer waarin een romanschrijver genaamd Ilja Leonard Pfeijffer een roman schrijft in Grand Hotel Europa. Dus kan hij (wie?) de luie lezer (wie?) met een gerust geweten attenderen op mogelijk gemiste dubbele bodems en al dan niet subtiele metaforen. Pfeijffer speelt een spel, net zoals zijn personage(s), dat zich balanceert op de grens tussen kitsch en kunst.
Veel lezers struikelen over de potsierlijke seksscènes in dit boek en de infantiele verkleinwoordjes die daarmee gepaard gaan. Vrouwen worden in dit boek ofwel straal genegeerd ofwel begeerd. De regel is simpel: als er een potentiële prooi opduikt, duurt het niet lang of het gaat over tietjes en kutje en het is weer van dattem. Soms in gedachten, liefst in het echt. (Maar wat is echt?) De dichter krijgt het meisje, maar verliest de liefde. Is dat dan karma?
Stof om over na te denken. Grand Hotel Europa is vooral een ideeënroman. Over Europa, over toerisme, globalisering en migratie. Tussen verdichting en kitsch gaat iedereen op zoek naar authenticiteit. Een schilderij dat al te nadrukkelijk in de stijl van Caravaggio geschilderd is, kan geen echte Caravaggio zijn. Toeristen baden in kitsch, reizigers gaan op zoek naar “echte” belevingen, beide dwalen.
Voor Europeaan heeft authenticiteit met het verleden te maken, in de rest van de wereld vormen heden en toekomst de maatstaf, maar uiteindelijk vernielt iedereen datgene waar hij het meest van houdt. Of niet?
Niet voor niets speelt de finale van het boek zich af tijdens een bezoek aan Treasures from the wreck the Unbelievable, de tentoonstelling van Damien Hirst. Wat zal er van ons overblijven? Venetië en Grand Hotel Europa staan symbool voor Europa. Het oude continent wordt overspoeld door de rest van de wereld, zinkt genadeloos pittoresk weg en zo erg is dat eigenlijk niet. Of wel?
Grand Hotel Europa roept vragen op, ook over de rol van de schrijver zelf. Welk spel speelt die? Waar begint de werkelijkheid en waar de fictie? Abdul, de uit Afrika gevluchte piccolo van het Grand Hotel, vertelt een hartverscheurend verhaal, maar ook dat ruikt naar oeroude verdichting. Leven we daardoor minder of net meer met zijn lot mee?
Ook tussen Ilja Leonard Pfeijffer het romanpersonage en de werkelijk bestaande schrijver met die naam bestaat zo’n spanningsveld. Wie is de auteur? Welk masker is echt? Het antwoord is heerlijk dubbelzinnig en mysterieus meerduidig. Spelen we dat het een spel is? Of is het dan geen authentiek spel meer?
- “Gelooft u dat reizen de blik verruimt?” vroeg ik.
- “Ik geloof dat nadenken de blik verruimt,” zei Patelski.
Grand Hotel Europa is een speelse roman die fundamentele vragen stelt over de wereld waarin we leven en waar die naartoe gaat. Het ronken en pronken van de kater moet je er maar bij nemen.
Mierenneukerig zou ik hier nog aan kunnen toevoegen dat het einde, het afdalen van de berg, me uiteindelijk wat tegenviel. De strik die er rond gaat, is te nadrukkelijk een strik die er rond gaat. Maar, ach…love it or love it. Wat was het heerlijk vertoeven in Grand Hotel Europa!
Grand Hotel Europa is een roman van Ilja Leonard Pfeijffer waarin een romanschrijver genaamd Ilja Leonard Pfeijffer een roman schrijft in Grand Hotel Europa. Dus kan hij (wie?) de luie lezer (wie?) met een gerust geweten attenderen op mogelijk gemiste dubbele bodems en al dan niet subtiele metaforen. Pfeijffer speelt een spel, net zoals zijn personage(s), dat zich balanceert op de grens tussen kitsch en kunst.
Veel lezers struikelen over de potsierlijke seksscènes in dit boek en de infantiele verkleinwoordjes die daarmee gepaard gaan. Vrouwen worden in dit boek ofwel straal genegeerd ofwel begeerd. De regel is simpel: als er een potentiële prooi opduikt, duurt het niet lang of het gaat over tietjes en kutje en het is weer van dattem. Soms in gedachten, liefst in het echt. (Maar wat is echt?) De dichter krijgt het meisje, maar verliest de liefde. Is dat dan karma?
Stof om over na te denken. Grand Hotel Europa is vooral een ideeënroman. Over Europa, over toerisme, globalisering en migratie. Tussen verdichting en kitsch gaat iedereen op zoek naar authenticiteit. Een schilderij dat al te nadrukkelijk in de stijl van Caravaggio geschilderd is, kan geen echte Caravaggio zijn. Toeristen baden in kitsch, reizigers gaan op zoek naar “echte” belevingen, beide dwalen.
Voor Europeaan heeft authenticiteit met het verleden te maken, in de rest van de wereld vormen heden en toekomst de maatstaf, maar uiteindelijk vernielt iedereen datgene waar hij het meest van houdt. Of niet?
Niet voor niets speelt de finale van het boek zich af tijdens een bezoek aan Treasures from the wreck the Unbelievable, de tentoonstelling van Damien Hirst. Wat zal er van ons overblijven? Venetië en Grand Hotel Europa staan symbool voor Europa. Het oude continent wordt overspoeld door de rest van de wereld, zinkt genadeloos pittoresk weg en zo erg is dat eigenlijk niet. Of wel?
Grand Hotel Europa roept vragen op, ook over de rol van de schrijver zelf. Welk spel speelt die? Waar begint de werkelijkheid en waar de fictie? Abdul, de uit Afrika gevluchte piccolo van het Grand Hotel, vertelt een hartverscheurend verhaal, maar ook dat ruikt naar oeroude verdichting. Leven we daardoor minder of net meer met zijn lot mee?
Ook tussen Ilja Leonard Pfeijffer het romanpersonage en de werkelijk bestaande schrijver met die naam bestaat zo’n spanningsveld. Wie is de auteur? Welk masker is echt? Het antwoord is heerlijk dubbelzinnig en mysterieus meerduidig. Spelen we dat het een spel is? Of is het dan geen authentiek spel meer?
- “Gelooft u dat reizen de blik verruimt?” vroeg ik.
- “Ik geloof dat nadenken de blik verruimt,” zei Patelski.
Grand Hotel Europa is een speelse roman die fundamentele vragen stelt over de wereld waarin we leven en waar die naartoe gaat. Het ronken en pronken van de kater moet je er maar bij nemen.
Mierenneukerig zou ik hier nog aan kunnen toevoegen dat het einde, het afdalen van de berg, me uiteindelijk wat tegenviel. De strik die er rond gaat, is te nadrukkelijk een strik die er rond gaat. Maar, ach…love it or love it. Wat was het heerlijk vertoeven in Grand Hotel Europa!
August 8, 2019
In dit boek wordt op een tegelijkertijd praktische als filosofische manier gekeken naar het verleden en de toekomst van Europa en toerisme, globalisering en migratie.
Pfeijffer schrijft prettig en heeft een fijne woordenschat die het boek doen leven. Deze passages in het boek lezen als een trein.
Helaas weeft de auteur zijn eigen personage op een nuffige manier door het boek, en vaak is zijn zelfgenoegzaamheid werkelijk tergend.
Waar de uiteenzettingen over kunst en geschiedenis prettig zijn en verhelderend, zijn bijvoorbeeld zijn beschrijvingen van kleding ronduit irritant. ("Zij droeg een strakke leren broek van Patrizia Pepe, blablabla Sylvio Giardina, blablabla Prada, blabla Alan Goglia. Ik droeg een donkerblauw pak van Biella, blablabla Camicissima, blabla Melvin&Hamilton, blabla Finollo..")
Als dat het irritantste was van dit boek was het nog te doen. Maar helaas.
Zo'n beetje elk derde hoofdstuk is het kennelijk nodig om dit verder zeker boeiende boek te doorspekken met platvloerse gedetailleerde seksuele beschrijvingen van ettelijke dames die niet kunnen wachten om zich op de schrijver te werpen.
Met als smakeloze hoogtepunt (er waren meerdere smakeloze hoogtepunten om uit te kiezen) zijn beschrijving van een seksueel contact met een Amerikaans meisje wat liegt over haar leeftijd. Het feit dat zij minderjarig was was dermate opwindend dat Pfeijffer schrijft: "... tot een memorabele zaadlozing in het lichaam van een kind."
Walgelijk.
Ok. Je kunt houden van boeken met een expliciet seksueel karakter. Zelf vind ik de combinatie van geschiedenis en pornografie smakeloos, zinloos en vervelend.
Ik zie het zo:
Je hebt sushi en een glas chocolademelk. Dat mag je allebei lekker vinden.
Persoonlijk ken ik niemand die zijn chocolademelk over de sushi giet en het geheel dan nog lekker vindt.
*edit
In mijn review nog vergeten: het spel. Het grote ik-vind-een-verloren-gewaand-schilderij-spel. Zucht.
Als een soort Dan Brown wordt er ook nog gespeurneusd. Allemaal ter meerdere glorie van de auteur natuurlijk.
Sushi, chocolademelk en haribo zure matten..
Pfeijffer schrijft prettig en heeft een fijne woordenschat die het boek doen leven. Deze passages in het boek lezen als een trein.
Helaas weeft de auteur zijn eigen personage op een nuffige manier door het boek, en vaak is zijn zelfgenoegzaamheid werkelijk tergend.
Waar de uiteenzettingen over kunst en geschiedenis prettig zijn en verhelderend, zijn bijvoorbeeld zijn beschrijvingen van kleding ronduit irritant. ("Zij droeg een strakke leren broek van Patrizia Pepe, blablabla Sylvio Giardina, blablabla Prada, blabla Alan Goglia. Ik droeg een donkerblauw pak van Biella, blablabla Camicissima, blabla Melvin&Hamilton, blabla Finollo..")
Als dat het irritantste was van dit boek was het nog te doen. Maar helaas.
Zo'n beetje elk derde hoofdstuk is het kennelijk nodig om dit verder zeker boeiende boek te doorspekken met platvloerse gedetailleerde seksuele beschrijvingen van ettelijke dames die niet kunnen wachten om zich op de schrijver te werpen.
Met als smakeloze hoogtepunt (er waren meerdere smakeloze hoogtepunten om uit te kiezen) zijn beschrijving van een seksueel contact met een Amerikaans meisje wat liegt over haar leeftijd. Het feit dat zij minderjarig was was dermate opwindend dat Pfeijffer schrijft: "... tot een memorabele zaadlozing in het lichaam van een kind."
Walgelijk.
Ok. Je kunt houden van boeken met een expliciet seksueel karakter. Zelf vind ik de combinatie van geschiedenis en pornografie smakeloos, zinloos en vervelend.
Ik zie het zo:
Je hebt sushi en een glas chocolademelk. Dat mag je allebei lekker vinden.
Persoonlijk ken ik niemand die zijn chocolademelk over de sushi giet en het geheel dan nog lekker vindt.
*edit
In mijn review nog vergeten: het spel. Het grote ik-vind-een-verloren-gewaand-schilderij-spel. Zucht.
Als een soort Dan Brown wordt er ook nog gespeurneusd. Allemaal ter meerdere glorie van de auteur natuurlijk.
Sushi, chocolademelk en haribo zure matten..
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 2, 2019
Ik houd van dat erudiete en humoristische proza van Ilja. Al vanaf de eerste pagina botste ik op prachtige en originele metaforen. Die uitgebreide woordenschat en bagage aan culturele weetjes! Ilja heeft het over hoogstaande onderwerpen in superlange maar altijd vlot lezende zinnen. Hij kijkt naar zijn eigen leven én naar buiten, en doet dat altijd met empathie. Waarom slechts 4 en geen 5 sterren? Omdat de zoektocht van hem en Clio naar het verdwenen schilderij van Caravaggio er voor mij niet had bij gehoeven. En die ‘interviews’ met deskundigen ook niet: te veel non-fictie voor een roman. Het boek deed me af en toe denken aan de Toverberg. Ook hier praten de bezoekers in een verheven taaltje met elkaar, maar gelukkig over interessanter onderwerpen. Ilja schotelt je een spiegel van de maatschappij voor. Europa is een openluchtmuseum geworden met maar één rijkdom: zijn culturele verleden en culinaire genoegens. Tel die twee samen en je krijgt een overaanbod van toeristen. Op het eerste gezicht oké. Op het tweede gezicht – en dat is wat Ilja aankaart – zie je dat toerisme alles stuk maakt. Europa staat open voor kapitaalkrachtige bezoekers die haar even rijke verleden willen aanschouwen, maar weert anderen die naar hier komen op zoek naar een toekomst. Goed en leerrijk boek van toch wel een van mijn favoriete schrijvers.
April 7, 2019
Pfeiffers uitbundige, barokke, theatrale, intellectualistische schrijfstijl levert hem veel enthousiaste lezers en recensenten op. Hij ademt woorden en zet de Nederlandse taal volledig naar zijn hand. De taalvirtuositeit van Pfeiffer is vaak duizelingwekkend.
Maar toch vond ik zelf dit spel met de taal vaak veel te omslachtig en de beelden te talrijk. Na 400 pagina’s had ik het wel gehad en dat vond ik ook wel jammer want om één of andere reden wilde ik zo graag genieten van dit boek. Ik wou het per sé goed vinden. Als een roman door iedereen zo bejubeld wordt, moet ik het wel ergens niet goed begrepen hebben, denk ik dan, want ik vond de stijl én de inhoud vaak enorm gekunsteld.
Er is zoveel te zeggen over ‘Grand Hotel Europa’ – het is immens rijk aan ideeën, meningen, theorieën. Het boek houdt je als Europeaan en als toerist een levensgrote spiegel voor en stemt meermaals tot nadenken over je eigen doen en laten.
Toch wil de schrijver zijn lezer veel te graag ook een geweten schoppen en de manier waarop hij het doet kwam voor mij te belerend en te moraliserend over. Pfeiffer laat bovendien nauwelijks ruimte aan de lezer om zelf conclusies te trekken, om zelf na te denken. Alsof hij schrik heeft dat de lezer het allemaal niet zo goed zou begrijpen, herhaalt hij zijn opvattingen over massatoerisme en over Europa meermaals en verduidelijkt alles ook nog eens met talloze voorbeelden. 'Schrijven is schrappen' is zeker niet aan Pfeiffer besteed. Voor mij mocht het boek zeker korter!
Ik voelde bovendien heel weinig sympathie voor het personage van de schrijver – te grootsprakerig, te omslachtig, te gevat… En ja, ik stoorde me ook aan de arrogantie waarmee het personage van de schrijver zich boven alles en iedereen verheven voelt.
Ben blij dat ik het gelezen heb maar ben al even blij dat het boek eindelijk uit is.
Maar toch vond ik zelf dit spel met de taal vaak veel te omslachtig en de beelden te talrijk. Na 400 pagina’s had ik het wel gehad en dat vond ik ook wel jammer want om één of andere reden wilde ik zo graag genieten van dit boek. Ik wou het per sé goed vinden. Als een roman door iedereen zo bejubeld wordt, moet ik het wel ergens niet goed begrepen hebben, denk ik dan, want ik vond de stijl én de inhoud vaak enorm gekunsteld.
Er is zoveel te zeggen over ‘Grand Hotel Europa’ – het is immens rijk aan ideeën, meningen, theorieën. Het boek houdt je als Europeaan en als toerist een levensgrote spiegel voor en stemt meermaals tot nadenken over je eigen doen en laten.
Toch wil de schrijver zijn lezer veel te graag ook een geweten schoppen en de manier waarop hij het doet kwam voor mij te belerend en te moraliserend over. Pfeiffer laat bovendien nauwelijks ruimte aan de lezer om zelf conclusies te trekken, om zelf na te denken. Alsof hij schrik heeft dat de lezer het allemaal niet zo goed zou begrijpen, herhaalt hij zijn opvattingen over massatoerisme en over Europa meermaals en verduidelijkt alles ook nog eens met talloze voorbeelden. 'Schrijven is schrappen' is zeker niet aan Pfeiffer besteed. Voor mij mocht het boek zeker korter!
Ik voelde bovendien heel weinig sympathie voor het personage van de schrijver – te grootsprakerig, te omslachtig, te gevat… En ja, ik stoorde me ook aan de arrogantie waarmee het personage van de schrijver zich boven alles en iedereen verheven voelt.
Ben blij dat ik het gelezen heb maar ben al even blij dat het boek eindelijk uit is.
July 9, 2019
Ja, hij kan schrijven.
En ook ja, hij klinkt als een zelfgenoegzame, hoogdravende, witte man.
Wat mij het meest stoorde, was het gevoel dat hij enkele ideeën uitvoerig wou becommentariëren en dat hij daar een (deels autobiografisch) verhaal bij heeft bedacht. Niet vice versa.
Mijn valkuil om het beter te achten dan ik het eigenlijk vond, was het feit dat ik de schrijver gelijk geef in zijn opvattingen rond massatoerisme, de vergane glorie van Europa en onze inhumane behandeling van vluchtelingen. Maar liever had ik deze in essayvorm gelezen: in essays die dan liefst nog minder voor de hand zouden liggen en dieper zouden graven.
Goed boek hoor. Maar niet de fenomenale hoogvlieger zoals in de ogen van vele co-lezers.
En ook ja, hij klinkt als een zelfgenoegzame, hoogdravende, witte man.
Wat mij het meest stoorde, was het gevoel dat hij enkele ideeën uitvoerig wou becommentariëren en dat hij daar een (deels autobiografisch) verhaal bij heeft bedacht. Niet vice versa.
Mijn valkuil om het beter te achten dan ik het eigenlijk vond, was het feit dat ik de schrijver gelijk geef in zijn opvattingen rond massatoerisme, de vergane glorie van Europa en onze inhumane behandeling van vluchtelingen. Maar liever had ik deze in essayvorm gelezen: in essays die dan liefst nog minder voor de hand zouden liggen en dieper zouden graven.
Goed boek hoor. Maar niet de fenomenale hoogvlieger zoals in de ogen van vele co-lezers.
August 24, 2025
Qua constructie ben ik diep onder de indruk van deze 547 pagina's tellende roman. Toch had dit werk niet mijn onvoorwaardelijke aandacht. Ik ga proberen uit te leggen waarom ik het met aangetrokken handrem las.
Een hotel met de naam Grand Hotel Europa symbool laten staan voor de Europese Unie en deze metafoor ruim 500 pagina's consistent uitwerken; Ilja Pfeijffer krijgt het voor elkaar. Ook slaagt hij erin om verschillende verhaallijnen door elkaar te laten lopen en aan het einde netjes met elkaar te verbinden. Het bracht hem jubelende recensies in Trouw en NRC en een dikke 4 (en veel positieve recensies) op Goodreads.
Dat dit boek bij mij niet binnenkwam heeft vooral te maken met de wijze waarop Ilja hoofdpersoon Ilja verbeeldt. 'You love to hate' him schreef Joost de Vries (De Groene Amsterdammer) in een knappe analyse.
Hield ik ervan om Ilja te haten? In mijn brein werkte het net iets anders. Ik voelde tijdens het lezen alleen maar afstand tot de zelfingenomen, pompeuze zinnen proclamerende Ilja
Iro Niehe
Het is allemaal ironie natuurlijk. Maar het rijke proza kwam daardoor totaal niet binnen. Ik merkte dat ik na een irritatie opwekkende passage van leesmodus veranderde - van dieplezend naar scannend. Ironie in een baksteengrote roman, voor mij werkt het niet. Ironie mag van mij in compactere vormen: een uitzending van Woe & Van der Laan, Arjan Lubach of een voorstelling van Theo Maassen.
Globaal een kwart van het boek bestaat uit hoofdstukken over de zwarte kant van massatoerisme gegoten in gesprekken tussen Ilja en een van de vele passanten die het boek rijk is. Gesprekken die veel weg hebben van monologen en het ritme van een 'echt' gesprek ontberen. Daarnaast snap ik de keuze van Pfeijffer niet om ook een aantal gesprekspartners in statige volzinnen te laten spreken.
Weinig om het lijfje
En dan zijn er nog de seksscènes. Die zijn ook over de top. Een enkele keer grappig (als hij na ontvangst van een ondertekende meerderjarigheidsverklaring seks heeft met een jeugdige Amerikaanse hotelgast) maar meestal tenenkrommend (als hij het 'lijfje' van muze Clio berijdt).
Pfeijffer schreef een innovatief boek over een belangrijk onderwerp: wat doet massatoerisme en de komst van platformen als Airbnb met steden als Venetië, Genua en Amsterdam? Als roman werkte het voor mij niet en daarom komt Grand Hotel Europa, ondanks de knappe constructie, niet terug in mijn Top 10 met titels van onder meer Mulisch, Haratischwili, Harstad, Oz en Murakami.
Een hotel met de naam Grand Hotel Europa symbool laten staan voor de Europese Unie en deze metafoor ruim 500 pagina's consistent uitwerken; Ilja Pfeijffer krijgt het voor elkaar. Ook slaagt hij erin om verschillende verhaallijnen door elkaar te laten lopen en aan het einde netjes met elkaar te verbinden. Het bracht hem jubelende recensies in Trouw en NRC en een dikke 4 (en veel positieve recensies) op Goodreads.
Dat dit boek bij mij niet binnenkwam heeft vooral te maken met de wijze waarop Ilja hoofdpersoon Ilja verbeeldt. 'You love to hate' him schreef Joost de Vries (De Groene Amsterdammer) in een knappe analyse.
Hield ik ervan om Ilja te haten? In mijn brein werkte het net iets anders. Ik voelde tijdens het lezen alleen maar afstand tot de zelfingenomen, pompeuze zinnen proclamerende Ilja
Iro Niehe
Het is allemaal ironie natuurlijk. Maar het rijke proza kwam daardoor totaal niet binnen. Ik merkte dat ik na een irritatie opwekkende passage van leesmodus veranderde - van dieplezend naar scannend. Ironie in een baksteengrote roman, voor mij werkt het niet. Ironie mag van mij in compactere vormen: een uitzending van Woe & Van der Laan, Arjan Lubach of een voorstelling van Theo Maassen.
Globaal een kwart van het boek bestaat uit hoofdstukken over de zwarte kant van massatoerisme gegoten in gesprekken tussen Ilja en een van de vele passanten die het boek rijk is. Gesprekken die veel weg hebben van monologen en het ritme van een 'echt' gesprek ontberen. Daarnaast snap ik de keuze van Pfeijffer niet om ook een aantal gesprekspartners in statige volzinnen te laten spreken.
Weinig om het lijfje
En dan zijn er nog de seksscènes. Die zijn ook over de top. Een enkele keer grappig (als hij na ontvangst van een ondertekende meerderjarigheidsverklaring seks heeft met een jeugdige Amerikaanse hotelgast) maar meestal tenenkrommend (als hij het 'lijfje' van muze Clio berijdt).
Pfeijffer schreef een innovatief boek over een belangrijk onderwerp: wat doet massatoerisme en de komst van platformen als Airbnb met steden als Venetië, Genua en Amsterdam? Als roman werkte het voor mij niet en daarom komt Grand Hotel Europa, ondanks de knappe constructie, niet terug in mijn Top 10 met titels van onder meer Mulisch, Haratischwili, Harstad, Oz en Murakami.
January 4, 2025
Over Europese identiteit, nostalgie en het einde van een tijdperk
Het verhaal wisselt tussen perspectieven: die van Ilja met zijn muze Clio, en die van Ilja als bewoner van het hotel waarin alles stilstaat. De bewoners bestaan uit een temperamentvolle Griek, een snobistische en fragiele Francaise en een piccolo van Afrikaanse afkomst, die zijn leven rokend doorbrengt op het bordes, wachtend op gasten die nooit zullen komen.
De teloorgang van het hotel en haar inwoners staat symbool voor de teloorgang van Europa. De gedistingeerde majordomus wordt samen met zijn analoge bezoekersregister vervangen door een general manager met een digitaal systeem. Het hotel wordt voorzien van goedkope kitsch en een namaak pub, dit alles om de Chinese bezoekers te plezieren. De piccolo wanhopig op zoek naar een bestaan.
De relatie met Clio, die stormachtig en vol van romantiek begint, wordt door een ongelukkige ontmoeting van de hoofdpersoon met een ex geliefde, getransformeerd tot een drama waarin de hautaine eigenwaarde van Ilja langzaam aan afbrokkelt.
Het centrale thema is de afkeer van Ilja tegen het fenomeen toerist. Als inwoner van Venetie heeft hij daar uitvoerig ervaring mee. Het boek is op zijn best op die momenten dat hij tegen de Bermuda dragende toeristen tekeer gaat. Maar ook op andere momenten is het venijn fantastisch. Het deed me in dat opzicht enigszins denken aan Dimitri Verhulst en Herman Koch. Ik heb er werkelijk van genoten.
Het verhaal wisselt tussen perspectieven: die van Ilja met zijn muze Clio, en die van Ilja als bewoner van het hotel waarin alles stilstaat. De bewoners bestaan uit een temperamentvolle Griek, een snobistische en fragiele Francaise en een piccolo van Afrikaanse afkomst, die zijn leven rokend doorbrengt op het bordes, wachtend op gasten die nooit zullen komen.
De teloorgang van het hotel en haar inwoners staat symbool voor de teloorgang van Europa. De gedistingeerde majordomus wordt samen met zijn analoge bezoekersregister vervangen door een general manager met een digitaal systeem. Het hotel wordt voorzien van goedkope kitsch en een namaak pub, dit alles om de Chinese bezoekers te plezieren. De piccolo wanhopig op zoek naar een bestaan.
De relatie met Clio, die stormachtig en vol van romantiek begint, wordt door een ongelukkige ontmoeting van de hoofdpersoon met een ex geliefde, getransformeerd tot een drama waarin de hautaine eigenwaarde van Ilja langzaam aan afbrokkelt.
Het centrale thema is de afkeer van Ilja tegen het fenomeen toerist. Als inwoner van Venetie heeft hij daar uitvoerig ervaring mee. Het boek is op zijn best op die momenten dat hij tegen de Bermuda dragende toeristen tekeer gaat. Maar ook op andere momenten is het venijn fantastisch. Het deed me in dat opzicht enigszins denken aan Dimitri Verhulst en Herman Koch. Ik heb er werkelijk van genoten.
January 13, 2019
Prachtig en confronterend. Topwerk.
September 8, 2019
Uit! Hier is de review: https://feministenland.nl/recensie-gr...
———————
Even een update (zoals ik ook al op Twitter zei): ik ga morgen terug naar Engeland en hij gaat niet mee terug, ook al ben ik pas net over de helft (p. 294). (Misschien dat ik in Juli/Augustus weer ga proberen het uit te lezen).
Zoals Pfeijffer het zelf zegt: "Dit was geen middelmatige roman, dit was een slechte roman."
Wel heb ik een tussentijds oordeel kunnen verwoorden: dit boek leest als fanfiction die Pfeijffer over zichzelf heeft geschreven, waarin hij het enige personage is, en alle andere mensen decorstukken die hij zijn eigen gedachten laat spuien. Daar kan geen lading ironie tegenop boksen. (Meta is niet altijd betah)
Daarnaast zijn de ideeën die hij presenteert over Europa als het enige continent dat geobsedeerd is met zijn eigen verleden een clichématige onwaarheid, en laat zien hoe weinig Pfeijffer weet van hoe niet-Europeanen omgaan met het verleden.
Zijn observaties over toerisme zijn het sterkste punt van het boek, maar het is zo jammer dat het er zo dik bovenop ligt. Het wordt allemaal zo absurd gemaakt dat ik geen sympathie meer kan opbrengen voor wie dan ook. Wat is nuance? Pfeijffer kent dat niet. Zie ook hier: andere personages als decorstukken.
En ik ga het hier niet uitgebreid over de seksscènes hebben (zie veel van de andere 1-ster reviews daarover die het goed verwoorden), maar twee keer een vagina vergelijken met een lichaamsdeel van een baby is twee keer te veel.
Kort gezegd, dit boek had baat gehad bij een goede editor, die bij de derde herhaling van hetzelfde punt binnen 50 pagina's had gevraagd wat Pfeijffer precies wil bereiken. Dit boek had de helft zo dik kunnen zijn en net zo weinig gezegd.
Ik hou van satire, echt. Maar in dit geval vind ik: ironisch een slecht boek schrijven is edgy, maar je kan natuurlijk ook gewoon een goed boek schrijven.
———————
Even een update (zoals ik ook al op Twitter zei): ik ga morgen terug naar Engeland en hij gaat niet mee terug, ook al ben ik pas net over de helft (p. 294). (Misschien dat ik in Juli/Augustus weer ga proberen het uit te lezen).
Zoals Pfeijffer het zelf zegt: "Dit was geen middelmatige roman, dit was een slechte roman."
Wel heb ik een tussentijds oordeel kunnen verwoorden: dit boek leest als fanfiction die Pfeijffer over zichzelf heeft geschreven, waarin hij het enige personage is, en alle andere mensen decorstukken die hij zijn eigen gedachten laat spuien. Daar kan geen lading ironie tegenop boksen. (Meta is niet altijd betah)
Daarnaast zijn de ideeën die hij presenteert over Europa als het enige continent dat geobsedeerd is met zijn eigen verleden een clichématige onwaarheid, en laat zien hoe weinig Pfeijffer weet van hoe niet-Europeanen omgaan met het verleden.
Zijn observaties over toerisme zijn het sterkste punt van het boek, maar het is zo jammer dat het er zo dik bovenop ligt. Het wordt allemaal zo absurd gemaakt dat ik geen sympathie meer kan opbrengen voor wie dan ook. Wat is nuance? Pfeijffer kent dat niet. Zie ook hier: andere personages als decorstukken.
En ik ga het hier niet uitgebreid over de seksscènes hebben (zie veel van de andere 1-ster reviews daarover die het goed verwoorden), maar twee keer een vagina vergelijken met een lichaamsdeel van een baby is twee keer te veel.
Kort gezegd, dit boek had baat gehad bij een goede editor, die bij de derde herhaling van hetzelfde punt binnen 50 pagina's had gevraagd wat Pfeijffer precies wil bereiken. Dit boek had de helft zo dik kunnen zijn en net zo weinig gezegd.
Ik hou van satire, echt. Maar in dit geval vind ik: ironisch een slecht boek schrijven is edgy, maar je kan natuurlijk ook gewoon een goed boek schrijven.
March 6, 2019
Grandeur in verval
Vanuit een hotelkamer in het Grand Hotel Europa blikt een schrijver met liefdesverdriet terug op de tijd met de liefde van zijn leven. Maar zijn gedachten meanderen en zijn pen vertrouwt ook beschouwende stukken over verleden, heden en toekomst van Europa toe aan het papier. Meer nog dan de monoloog van een gebroken hart is ‘Grand Hotel Europa’ een scherpe dwarsdoorsnede van een continent, haar vergane glorie, haar kleinburgerlijke bewoners en vooral haar toeristen.
De lezer die incheckt in Pfeijffers nieuwe roman mag zich aan een stevige rondreis verwachten naar Europa’s ‘rafelranden’. Hij neemt ons onder meer mee naar de ommuurde hoofdstad van Malta, de achterbuurten van Skopje en het oer-Hollandse Giethoorn om bloot te leggen wat er volgens hem aan de hand is in het oude continent. Maar ‘Grand Hotel Europa’ is niet zomaar een ongenuanceerde aanklacht tegen toerisme, het is een complex werk waarin Pfeijffer een messcherpe analyse presenteert van onze tijdgeest en onze omgang met verschillende culturen.
Met een heerlijk cynisme gaat hij tekeer tegen zweverige artiesten, hippe reisbloggers en kortzichtige Amerikanen.
Opmerkelijk is wel dat de romanversie van de schrijver zichzelf ontziet. Hij ontloopt elke vorm van introspectie, zelfs na een stukgelopen relatie, en voert zichzelf op als een pedante en arrogante blanke man. Paradoxaal genoeg ontstaat om die starre vertelstem heen een erg dynamische roman. ‘Grand Hotel Europa’ houdt immers het midden tussen losse notities en een afgewerkt product. We kijken als het ware over de schouder van de schrijver mee naar de manier waarop zijn notities hun definitieve vorm krijgen. Een roman in de stellingen, zo je wil. Het ‘wordingsproces’, noemt Clio dat. Het stelt de auteur in staat te verrassen en te vernieuwen en het maakt deze roman beweeglijker dan het continent dat erin centraal staat.
Ook de mensenstroom vanuit het zuiden baande zich een weg doorheen de kronkelpaden van deze roman. Helemaal tot aan de cover. Het verhaal van piccolo Abdul staat in schril contrast met de luxeproblemen van het westerse toerisme. Ook dat laat Pfeijffer ons voelen. Het hotel zelf is trouwens een uitstekende en veelzijdige metafoor waarin verschillende thema’s uit de roman samenkomen. Zo begint de oude fontein eindelijk weer te spuiten na inmenging van de nieuwe eigenaar, meneer Wang. Het zijn de Chinezen die de vergane glorie van het hotel nieuw leven moeten inblazen.
'Grand Hotel Europa' is een magistrale roman. Wat een heerlijk boek om te lezen in tijden van amerikanisering en geschrapte talenopleidingen. Wat een heerlijk middel tegen oppervlakkigheid en taalverarming. Met ronkende, pronkende zinnen etaleert Pfeijffer zijn eruditie en de rijkdom der Nederlandse taal. Eten en drinken, noemt boekverslinder Jan Van Damme dat.
En nu maar hopen dat Nederland massaal stemt voor ‘horrorgezinnetje’ als Woord van het Jaar.
Vanuit een hotelkamer in het Grand Hotel Europa blikt een schrijver met liefdesverdriet terug op de tijd met de liefde van zijn leven. Maar zijn gedachten meanderen en zijn pen vertrouwt ook beschouwende stukken over verleden, heden en toekomst van Europa toe aan het papier. Meer nog dan de monoloog van een gebroken hart is ‘Grand Hotel Europa’ een scherpe dwarsdoorsnede van een continent, haar vergane glorie, haar kleinburgerlijke bewoners en vooral haar toeristen.
De lezer die incheckt in Pfeijffers nieuwe roman mag zich aan een stevige rondreis verwachten naar Europa’s ‘rafelranden’. Hij neemt ons onder meer mee naar de ommuurde hoofdstad van Malta, de achterbuurten van Skopje en het oer-Hollandse Giethoorn om bloot te leggen wat er volgens hem aan de hand is in het oude continent. Maar ‘Grand Hotel Europa’ is niet zomaar een ongenuanceerde aanklacht tegen toerisme, het is een complex werk waarin Pfeijffer een messcherpe analyse presenteert van onze tijdgeest en onze omgang met verschillende culturen.
Met een heerlijk cynisme gaat hij tekeer tegen zweverige artiesten, hippe reisbloggers en kortzichtige Amerikanen.
Opmerkelijk is wel dat de romanversie van de schrijver zichzelf ontziet. Hij ontloopt elke vorm van introspectie, zelfs na een stukgelopen relatie, en voert zichzelf op als een pedante en arrogante blanke man. Paradoxaal genoeg ontstaat om die starre vertelstem heen een erg dynamische roman. ‘Grand Hotel Europa’ houdt immers het midden tussen losse notities en een afgewerkt product. We kijken als het ware over de schouder van de schrijver mee naar de manier waarop zijn notities hun definitieve vorm krijgen. Een roman in de stellingen, zo je wil. Het ‘wordingsproces’, noemt Clio dat. Het stelt de auteur in staat te verrassen en te vernieuwen en het maakt deze roman beweeglijker dan het continent dat erin centraal staat.
Ook de mensenstroom vanuit het zuiden baande zich een weg doorheen de kronkelpaden van deze roman. Helemaal tot aan de cover. Het verhaal van piccolo Abdul staat in schril contrast met de luxeproblemen van het westerse toerisme. Ook dat laat Pfeijffer ons voelen. Het hotel zelf is trouwens een uitstekende en veelzijdige metafoor waarin verschillende thema’s uit de roman samenkomen. Zo begint de oude fontein eindelijk weer te spuiten na inmenging van de nieuwe eigenaar, meneer Wang. Het zijn de Chinezen die de vergane glorie van het hotel nieuw leven moeten inblazen.
'Grand Hotel Europa' is een magistrale roman. Wat een heerlijk boek om te lezen in tijden van amerikanisering en geschrapte talenopleidingen. Wat een heerlijk middel tegen oppervlakkigheid en taalverarming. Met ronkende, pronkende zinnen etaleert Pfeijffer zijn eruditie en de rijkdom der Nederlandse taal. Eten en drinken, noemt boekverslinder Jan Van Damme dat.
En nu maar hopen dat Nederland massaal stemt voor ‘horrorgezinnetje’ als Woord van het Jaar.
September 2, 2023
Није ми се допало ово читалачко искуство, иако је пуно „актуелних“ тема.
У средишту је уметничка и љубавна интрига, лажно интелектуална, са гомилом података да засени просечног читаоца који о уметности не зна превише. То је комбиновано са критиком конзумеризма, масовног туризма и глобализације. У ткиво текста убачени су и есеји пуни општих места и псеудофилозофирања на ове споменуте теме... и то све на скоро 600 страна! У реду је, Иља, схватили бисмо да је масовни туризам лош и да је 200 страна краће.
Осим тога, сам насловни хотел је врло невешто скривена метафора, гле чуда, континента на којем живимо.
Нисам ја публика за овакво штиво.
У средишту је уметничка и љубавна интрига, лажно интелектуална, са гомилом података да засени просечног читаоца који о уметности не зна превише. То је комбиновано са критиком конзумеризма, масовног туризма и глобализације. У ткиво текста убачени су и есеји пуни општих места и псеудофилозофирања на ове споменуте теме... и то све на скоро 600 страна! У реду је, Иља, схватили бисмо да је масовни туризам лош и да је 200 страна краће.
Осим тога, сам насловни хотел је врло невешто скривена метафора, гле чуда, континента на којем живимо.
Нисам ја публика за овакво штиво.
January 15, 2019
Schitterend...
Interessante meeslepende verhaallijnen en ongelooflijke taalvirtuositeit
Eerste boek van ILP maar tegelijk een favoriet
Interessante meeslepende verhaallijnen en ongelooflijke taalvirtuositeit
Eerste boek van ILP maar tegelijk een favoriet
June 21, 2021
Ilja Leonard Pfeijffer heeft weer een mooi boek geschreven. In Grand Hotel Europa vertelt de hoofdpersoon, een fictieve versie van Ilja Leonard Pfeiffer, over de gesprekken die hij heeft in het hotel waar hij verblijft en over de relatie met Clio, de andere hoofdpersoon uit het boek en zijn muse, die vooraf ging aan zijn komst naar – en zijn verblijf in het hotel. Clio, die uit een oude en gerespecteerde adelijke familie stamt, hangt, ondanks dat ze een moderne carriërevrouw is nog erg aan tradities en conventies. In al haar grilligheid staat ze bijna model voor Europa.
Het gaat in dit boek vooral over de invloed van massatoerisme, de houding van de moderne toerist en navelstarend Europa - dat steeds meer verwordt tot een historisch pretpark - en de letterlijke en figuurlijke vergrijzing van datzelfde aan het verleden hangende Europa. Het is een boek vol open deuren maar de manier waarop Pfeijffer ze intrapt is met stijl en gevoel waardoor het een zeer leesbare pas op de plaats is geworden van waar wij ons momenteel politiek, cultureel en maatschappelijk bevinden. Het zet ook aan tot nadenken want voortdurend plaagt Pfeijffer ons door aan de ene kant de lof op het verleden en onze Europese tradities te bezingen om het vervolgens weer in een enkele zin onderuit te halen. Hij drijft de spot met de zoektocht van toeristen naar “authentieke” plekken maar vergelijkt het toerisme ook met het gedwongen vertrek van vluchtelingen, al dan niet om economische redenen. Hij vraagt zich af of die toeristische zoektochten moreel te verantwoorden zijn want is de toerist die naar de slums gaat om “authentieke ellende“ te zien wel goed bezig? De verwende westerling verwacht daar dan authentieke gastvrijheid van mensen die het zelf al moeilijk genoeg hebben in plaats van te gaan naar plaatsen waar in ieder geval al op toeristen is gerekend en er een infrastructuur is. Het echt leren kennen van de mensen doe je sowieso niet in een weken of maandenlange vakantie. Dat kun je volgens hem alleen door er jarenlang te gaan wonen en dan blijf je nog een buitenstaander. De hautaine houding van de gepekelde wereldreiziger op zoek naar autenticiteit maakt hij hier en daar op ironische en karikaturale manier bespottelijk. Hij houdt eigenlijk alle vakantiegangers maar ook zichzelf een spiegel voor want hij speelt eigenlijk ook een rol. Hij wordt door vakantiegangers als Italiaan gezien en is daar best trots op, maar blijft natuurlijk ook een vreemdeling, iets dat Clio hem regelmatig inwrijft.
Hij beschrijft het belang van het verhaal waar we allemaal naar op zoek zijn om vervolgens een personage te laten zeggen dat we qua verhalen te veel zijn blijven steken in “er was eens”. Hij benadrukt het belang van de hang naar het verleden van ons Europeanen terwijl hij er tegelijkertijd vraagtekens bij zet. Maakt het verleden ons sterk of zit het ons alleen maar in de weg? Hij pleit voor het opnemen van vluchtelingen in onze samenleving als nieuwe aanwas voor het vergrijzend Europa en ziet onze angst voor hetgeen ze aan geestelijke en religieuze bagage meenemen als ongegrond, iets waar ik het maar gedeeltelijk mee eens ben want ik wil dat religie, welke dan ook, thuis wordt beleden en uit de politiek en scholen geweerd wordt, iets wat ons met het Christendom redelijk begint te lukken en zit niet op een nieuwe strijd tegen weer een andere religie als het Christendom te wachten, doch dit terzijde.
Ik heb in dit boek een aantal uitspraken en passages onderstreept, iets dat ik niet vaak doe. Het is dan ook een boek dat me zeker bij zal blijven. Een echte aanrader.
Het gaat in dit boek vooral over de invloed van massatoerisme, de houding van de moderne toerist en navelstarend Europa - dat steeds meer verwordt tot een historisch pretpark - en de letterlijke en figuurlijke vergrijzing van datzelfde aan het verleden hangende Europa. Het is een boek vol open deuren maar de manier waarop Pfeijffer ze intrapt is met stijl en gevoel waardoor het een zeer leesbare pas op de plaats is geworden van waar wij ons momenteel politiek, cultureel en maatschappelijk bevinden. Het zet ook aan tot nadenken want voortdurend plaagt Pfeijffer ons door aan de ene kant de lof op het verleden en onze Europese tradities te bezingen om het vervolgens weer in een enkele zin onderuit te halen. Hij drijft de spot met de zoektocht van toeristen naar “authentieke” plekken maar vergelijkt het toerisme ook met het gedwongen vertrek van vluchtelingen, al dan niet om economische redenen. Hij vraagt zich af of die toeristische zoektochten moreel te verantwoorden zijn want is de toerist die naar de slums gaat om “authentieke ellende“ te zien wel goed bezig? De verwende westerling verwacht daar dan authentieke gastvrijheid van mensen die het zelf al moeilijk genoeg hebben in plaats van te gaan naar plaatsen waar in ieder geval al op toeristen is gerekend en er een infrastructuur is. Het echt leren kennen van de mensen doe je sowieso niet in een weken of maandenlange vakantie. Dat kun je volgens hem alleen door er jarenlang te gaan wonen en dan blijf je nog een buitenstaander. De hautaine houding van de gepekelde wereldreiziger op zoek naar autenticiteit maakt hij hier en daar op ironische en karikaturale manier bespottelijk. Hij houdt eigenlijk alle vakantiegangers maar ook zichzelf een spiegel voor want hij speelt eigenlijk ook een rol. Hij wordt door vakantiegangers als Italiaan gezien en is daar best trots op, maar blijft natuurlijk ook een vreemdeling, iets dat Clio hem regelmatig inwrijft.
Hij beschrijft het belang van het verhaal waar we allemaal naar op zoek zijn om vervolgens een personage te laten zeggen dat we qua verhalen te veel zijn blijven steken in “er was eens”. Hij benadrukt het belang van de hang naar het verleden van ons Europeanen terwijl hij er tegelijkertijd vraagtekens bij zet. Maakt het verleden ons sterk of zit het ons alleen maar in de weg? Hij pleit voor het opnemen van vluchtelingen in onze samenleving als nieuwe aanwas voor het vergrijzend Europa en ziet onze angst voor hetgeen ze aan geestelijke en religieuze bagage meenemen als ongegrond, iets waar ik het maar gedeeltelijk mee eens ben want ik wil dat religie, welke dan ook, thuis wordt beleden en uit de politiek en scholen geweerd wordt, iets wat ons met het Christendom redelijk begint te lukken en zit niet op een nieuwe strijd tegen weer een andere religie als het Christendom te wachten, doch dit terzijde.
Ik heb in dit boek een aantal uitspraken en passages onderstreept, iets dat ik niet vaak doe. Het is dan ook een boek dat me zeker bij zal blijven. Een echte aanrader.
September 1, 2022
Hou je van grootse literatuur, lange zinnen vol verwijzingen, mooi woordgebruik, dan is dit je kans. Spektakelstuk waarin diverse actuele thema’s haarfijn gefileerd als ook met elkaar verweven worden. Met humor en ironie geschreven, waarbij ook de eigen rol niet wordt gespaard. Soms wat te langdradig om de nagel goed thuis te hameren en het gelijk aan de zijde te krijgen. Maar dan vergoedt de verhaallijn die haar weg vervolgd weer veel. Aangename uurtjes leesplezier met een virtuoos geschreven boek.
September 25, 2025
Gyengéim azok a fikciók, amelyekben a főhőst pont úgy hívják, mint az írót. És hát tessék, ez egy ilyen könyv. Ilja Leonard Pfeijffer könyve arról szól, hogy egy Ilja Leonard Pfeijffer nevű író megérkezik a Grand Hotel Europa nevű patinás szállóba, ami a maga antik csillárjaival, labirintus-tereivel és elvaduló parkjával (ezt a vak is látja) nem más, mint a kontinens metaforája. Itt a majordomus tündérien körülményes és irritálóan udvarias, de a munka javát az arab londiner végzi, a tulaj meg egy pénzes kínai, aki a komor festményeket giccses Párizs-poszterekre cserélné. Ilja nem azért jön, hogy a napot lopja, hanem regényes számvetést akar írni, amelyben szembenéz egy friss veszteséggel – hogy elveszítette élete szerelmét. Ebben a párhuzamos szál pedig nem pusztán szerelmi történet, hanem a legszebb posztmodern hagyományok szellemében, élettel teli nyelven megírt fúzió-orgia, amiben egy elveszett Caravaggio-festmény utáni kalandos nyomozás keveredik Velencéről vagy Genováról szóló útikönyv-betétekkel, valamit a miniesszékkel művészettörténet vagy turizmus témakörben.
Különben meg – ahogy én látom – nem a kaland a lényeg, nem a megnyitott metaforális terek, sőt még csak nem is a ménkű sok elmélkedés a XXI. századi turizmus anomáliáiról. Hanem hogy ez az egész könyv minden porcikájában egy szerelmes levél Európához. Ahhoz az Európához, aminek mindig is több múltja volt, mint jövője. Ahhoz az Európához, ami aprópénzzé teszi ezt a múltat, amikor magához csábítja a négy égtáj turistáit, akik aztán barbár inváziójuk során módszeresen semmisítik meg azt, amiért Európát látni érdemes. (Mindeközben Európa is turistákat pumpál a világ többi részébe, ahol aztán ez a turista halálosan megsértődik, ha nem lát egy leprást se a pakisztáni faluban – olyan ez neki, mintha kilopták volna a pénzt a zsebéből. Ez is érdekes.) Bizony, ez az Európa hosszú alkonyát éli, sorsa az eljelentéktelenedés, az, hogy a többiek csicsás vidámparkja legyen.
De közben meg ez az alkony: szép. Inkább ott ül az ember, a hosszúéltű romok között, mint Abu-Dzabi steril felhőkarcolói alatt, amelyeket nem is az embernek, hanem a pénznek emeltek. Élvezi, ahogy „költői lomhasággal” telik körülötte az idő, barátja a múlt, amelynek egyszer majd ő is része lesz.
Különben meg – ahogy én látom – nem a kaland a lényeg, nem a megnyitott metaforális terek, sőt még csak nem is a ménkű sok elmélkedés a XXI. századi turizmus anomáliáiról. Hanem hogy ez az egész könyv minden porcikájában egy szerelmes levél Európához. Ahhoz az Európához, aminek mindig is több múltja volt, mint jövője. Ahhoz az Európához, ami aprópénzzé teszi ezt a múltat, amikor magához csábítja a négy égtáj turistáit, akik aztán barbár inváziójuk során módszeresen semmisítik meg azt, amiért Európát látni érdemes. (Mindeközben Európa is turistákat pumpál a világ többi részébe, ahol aztán ez a turista halálosan megsértődik, ha nem lát egy leprást se a pakisztáni faluban – olyan ez neki, mintha kilopták volna a pénzt a zsebéből. Ez is érdekes.) Bizony, ez az Európa hosszú alkonyát éli, sorsa az eljelentéktelenedés, az, hogy a többiek csicsás vidámparkja legyen.
De közben meg ez az alkony: szép. Inkább ott ül az ember, a hosszúéltű romok között, mint Abu-Dzabi steril felhőkarcolói alatt, amelyeket nem is az embernek, hanem a pénznek emeltek. Élvezi, ahogy „költői lomhasággal” telik körülötte az idő, barátja a múlt, amelynek egyszer majd ő is része lesz.
December 28, 2019
Clichematig, pretentieus, and telling by telling (ipv telling by showing).
February 2, 2019
Een onsympathieke man met een overweldigend seksueel charisma en dito praktijk beziet met cynische zelfingenomenheid dat Europa naar de klote gaat door toerisme van Chinezen, Amerikanen en domme Europeanen zelf. Vooral flauw snobisme naar karikaturale Thailandgangers en hun duidelijk tekort schietende moraal. Zijlijntjes waarin hij als Robert Langdon zelf met een charmante side-kick een verdwenen Caravaggio op het spoor komt zijn met name interessant door leuke weetjes van wikipedia. Ik had me verheugd op dit boek. Waarom weet ik eigenlijk niet meer. Ik vind het een potsierlijk boek. Mocht de ware charme zich openbaren na de eerste 200 pagina's dan bied ik bij deze mijn nederige excuses aan voor mijn overhaaste oordeel. Toen we met die bordkartonnen sukkels van de documentaireploeg naar Punjab moesten ben ik afgehaakt.
March 24, 2022
Lijepe rečenice, interesantne teme...
Ovaj vas roman zgrabi i ne pušta do kraja. U različitim slojevima istovremeno priča o izgubljenoj ljubavi, gubitak stare kulture, propast lijepih gradova kao rezultat masovnog turizma i problem izbjeglica. Teške teme, ali roman ostaje fascinantan, nikad pretežak ili dosadan.
Usput dobijemo i besplatni tečaj iz povijesti i umjetnosti i o interesantnom slikaru Caravaggiu koji je bio težak, divlj, problematični čovjek a tako obdaren za umjetnost.
Fantastičano.
Ovaj vas roman zgrabi i ne pušta do kraja. U različitim slojevima istovremeno priča o izgubljenoj ljubavi, gubitak stare kulture, propast lijepih gradova kao rezultat masovnog turizma i problem izbjeglica. Teške teme, ali roman ostaje fascinantan, nikad pretežak ili dosadan.
Usput dobijemo i besplatni tečaj iz povijesti i umjetnosti i o interesantnom slikaru Caravaggiu koji je bio težak, divlj, problematični čovjek a tako obdaren za umjetnost.
Fantastičano.
February 13, 2021
Ik kan er met de beste wil van de wereld niet bij waarom dit boek zo jubelend werd ontvangen. De personages zijn plat en de plot (een Dan Brown-achtige zoektocht naar Caravaggio's laatste schilderij) is ongeloofwaardig. Mij was een roman over de Europese identiteit beloofd en die heb ik gekregen. Op elk oneven paginanummer ontsteekt iemand in een monoloog over hoe Europa het enige continent is met historisch bewustzijn en - leuker nog - dat nostalgie, melancholie, poëzie, romantiek, fatalisme en intertekstualiteit exclusief Europese verschijnsels zijn. Misschien is het ironisch en heb ik geen gevoel voor ironie, maar ik durf er mijn geld niet op in te zetten.
De vrouwelijke personages worden door de protagonist/schrijver kwijlend opgehemeld om een pagina later tot lustobjecten gedegradeerd te worden. Dat moet hij vooral zelf weten - het is fictie en ik ben geen puritein - maar dit maakt het wel een vermoeiende leeservaring voor eenieder die niet aan een madonna-hoercomplex lijdt.
Was het dan enkel ellende? Nee. Pfeijffers tragikomische beschouwingen over massatoerisme zijn sterk, de schrijfstijl is verfijnd en ik heb het boek in één ruk uitgelezen. En samenvattend kunnen we in ieder geval stellen dat het boek veel geeft om over na te denken.
De vrouwelijke personages worden door de protagonist/schrijver kwijlend opgehemeld om een pagina later tot lustobjecten gedegradeerd te worden. Dat moet hij vooral zelf weten - het is fictie en ik ben geen puritein - maar dit maakt het wel een vermoeiende leeservaring voor eenieder die niet aan een madonna-hoercomplex lijdt.
Was het dan enkel ellende? Nee. Pfeijffers tragikomische beschouwingen over massatoerisme zijn sterk, de schrijfstijl is verfijnd en ik heb het boek in één ruk uitgelezen. En samenvattend kunnen we in ieder geval stellen dat het boek veel geeft om over na te denken.
August 1, 2022
3,5*
O kiek ironijos, o kiek cinizmo, ir koks ego!
Aš, entuziastinga keliautoja, buvau apmėtyta akmenimis: vat ir ne todėl kad esu tipinė turistinė, besigrūdanti eilėse, perkanti Kinijoje pagamintus suvenyrus ir pakliūnanti į turistų viliojimo pinkles, bet iš esmės todėl, kad akmenys buvo mėtomi į visus visokiausius pasaulio turistus.
Tik štai pats autorius, svečiose šalyse turi teisę turistu nesijausti.
Na mane kiek erzino - tas „visi tik ne aš” naratyvas, bet nepaisant to - kiek daug teisingų minčių, kiek daug peno pamąstymui apie keliones ir keliautojus.
Apskritai buvo įdomu įvertinti turizmo mastą, jo ištakas ir pasekmes, knyga leido suvokti, jog Vakarų kultūros seniai (o gal niekad?) nebuvo tos, kurios gyventų iš turizmo, taigi atvirkščiai: joms ne turistai atneša pinigų į šalį, o šalys moka turistams. Architektūros išsaugojimas ir apsaugojimas, meno dirbinių nusidėvėjimas, gamtos paminklų nykimas, autentikos - tokios kaip maži kaimai, miestai griovimas, na nes anie seniai nebegali būti autentiški: t.y. ramūs, einantys sava, gyventojų vaga, ir dar daug panašių pavyzdžių. Juk visa tai tikrai neskamba kaip nauda vakariečiams?
Ir apskritai, nustebtumėte sužinoję, kiek šio pasaulio ir tame tarpe turizmo sekcijos valdo ne kas kitas o k o r p o r a c i j o s! Bu!
Ir apie keliautojus čia visokius: tipinius, stereotipinius žioplinėtojus ir viskofotografuotojus, bei apie egzotikos ieškančius įkyruolius, greičiausiai moralines normas peržengenčius nuotykių ieškotojus, baisiausiai įšižeidžiančius nuo žodžio „turistas”. Ir tiesą pasakius, išgirdus kai kuriuos pasakojimus, man atrodo būti turistu su juokinga skrybėle yra kur kas garbingiau ir etiškiau, nei įlįsti į žmonių namus, kultūras, širdis ir spoksoti, apnuogintus, ne savo noru parsidavinėjančius, gal kartais nesuprantančius.
Panašius jausmus išgyvenau lankydamasi Aušvice ir Birkenau: nebuvau tikra ar turiu ten būti, ar moralu karštą dieną su trumpa suknia ir plastikiniu vandens buteliu minti keliu, kuris buvo kažkieno kančios ir gyvenimo tragedijos kelias. Šį klausimą galėčiau išplėtoti ir daug svarstyti, ką tai atneša: gero ir blogo, bet klausimas ir netikrumo jausmas man vis tiek lieka.
Be viso to, man dar patiko du knygos aspektai: paties viešbučio EUROPA pasakojimas kaip istorija, (o ne tik kontepliavimas apie turizmą ir turistus); bei naujų žinių apie Karavadžą - smagiai ir žaismingai įpinto pasakojimo, kuris visgi davė ir naudingų žinių, tapo švietėjišku.
Tai šiaip patiko! Net labai, bet vis tiek erzino. Love hate - ar kaip ten sakoma.
O kiek ironijos, o kiek cinizmo, ir koks ego!
Aš, entuziastinga keliautoja, buvau apmėtyta akmenimis: vat ir ne todėl kad esu tipinė turistinė, besigrūdanti eilėse, perkanti Kinijoje pagamintus suvenyrus ir pakliūnanti į turistų viliojimo pinkles, bet iš esmės todėl, kad akmenys buvo mėtomi į visus visokiausius pasaulio turistus.
Tik štai pats autorius, svečiose šalyse turi teisę turistu nesijausti.
Na mane kiek erzino - tas „visi tik ne aš” naratyvas, bet nepaisant to - kiek daug teisingų minčių, kiek daug peno pamąstymui apie keliones ir keliautojus.
Apskritai buvo įdomu įvertinti turizmo mastą, jo ištakas ir pasekmes, knyga leido suvokti, jog Vakarų kultūros seniai (o gal niekad?) nebuvo tos, kurios gyventų iš turizmo, taigi atvirkščiai: joms ne turistai atneša pinigų į šalį, o šalys moka turistams. Architektūros išsaugojimas ir apsaugojimas, meno dirbinių nusidėvėjimas, gamtos paminklų nykimas, autentikos - tokios kaip maži kaimai, miestai griovimas, na nes anie seniai nebegali būti autentiški: t.y. ramūs, einantys sava, gyventojų vaga, ir dar daug panašių pavyzdžių. Juk visa tai tikrai neskamba kaip nauda vakariečiams?
Ir apskritai, nustebtumėte sužinoję, kiek šio pasaulio ir tame tarpe turizmo sekcijos valdo ne kas kitas o k o r p o r a c i j o s! Bu!
Ir apie keliautojus čia visokius: tipinius, stereotipinius žioplinėtojus ir viskofotografuotojus, bei apie egzotikos ieškančius įkyruolius, greičiausiai moralines normas peržengenčius nuotykių ieškotojus, baisiausiai įšižeidžiančius nuo žodžio „turistas”. Ir tiesą pasakius, išgirdus kai kuriuos pasakojimus, man atrodo būti turistu su juokinga skrybėle yra kur kas garbingiau ir etiškiau, nei įlįsti į žmonių namus, kultūras, širdis ir spoksoti, apnuogintus, ne savo noru parsidavinėjančius, gal kartais nesuprantančius.
Panašius jausmus išgyvenau lankydamasi Aušvice ir Birkenau: nebuvau tikra ar turiu ten būti, ar moralu karštą dieną su trumpa suknia ir plastikiniu vandens buteliu minti keliu, kuris buvo kažkieno kančios ir gyvenimo tragedijos kelias. Šį klausimą galėčiau išplėtoti ir daug svarstyti, ką tai atneša: gero ir blogo, bet klausimas ir netikrumo jausmas man vis tiek lieka.
Be viso to, man dar patiko du knygos aspektai: paties viešbučio EUROPA pasakojimas kaip istorija, (o ne tik kontepliavimas apie turizmą ir turistus); bei naujų žinių apie Karavadžą - smagiai ir žaismingai įpinto pasakojimo, kuris visgi davė ir naudingų žinių, tapo švietėjišku.
Tai šiaip patiko! Net labai, bet vis tiek erzino. Love hate - ar kaip ten sakoma.
January 16, 2019
Het was een waar genoegen om een weekje te verblijven in Grand Hotel Europa! Ik geef toe ik heb gewoon een zwak voor de stijl en humor van ILP. Ook nu weer speelt hij een spel met fictie en werkelijkheid. En dat blijft mij boeien. De diverse verhalenlijnen in dit boek steken mooi in elkaar. En het laatste hoofdstuk, De Uitvaart Van Europa, vormt een prachtig slot.
Grand Hotel Europa is de kapstok voor Ilja’s bespiegelingen over Europa en massatoerisme. Jammer dat het af en toe wat over de top is, met name de verhaallijn met het documentaire-team vond ik wat te zwaar aangezet. Hoogtepunten wat mij betreft zijn het bezoek aan Skopje (’Gaat u over Skopje schrijven, meneer Pfeijffer?’ ‘We zitten, zoals we hier zitten te praten, al midden in een hoofdstuk.’) en het hoofdstuk genaamd ‘Intertekstualiteit’ waarbij het vluchtverhaal van Abdul, de piccolo van Grand Hotel Europa, centraal staat. Dat het hotel onlangs is overgenomen door een Chinees is een mooie vondst. Waarbij ILP prachtig speelt met het verleden en de toekomst van Europa. Zijn verblijf in Grand Hotel Europa is echter vooral om zijn op de klippen gelopen relatie met Clio te overdenken en op te schrijven. Zijn eigen verleden.
Bij de meeste boeken van ILP noteer ik heel wat citaten. Dat had ik hier wat minder. In die zin vind ik Brieven uit Genua beter. Wat niet wegneemt dat het allemaal weer heel mooi is geschreven, dit citaat is een mooi voorbeeld:
“Want ik was niet naar Grand Hotel Europa gekomen om de tijd weemoedig te laten verglijden te midden van afgebladderde luxe en krakende glorie in passieve afwachting van een of ander inzicht, dat mij op een gegeven moment zou toevallen als een bloemblad uit een vergeeld boeket. Dat inzicht wilde ik afdwingen en daarom moest ik aan het werk. Ik moest orde scheppen in de herinneringen die mij als een zwerm woedende bijen hadden opgejaagd en verhinderden dat ik helder kon denken. Als ik Venetië en alles wat er was gebeurd daadwerkelijk wilde vergeten, moest ik mij eerst alles zo precies mogelijk herinneren. Wie niet alles herinnert wat hij wil vergeten, loopt het risico dat hij bepaalde zaken vergeet te vergeten. Ik moest alles opschrijven, hoewel ik besefte dat de noodzaak van het vertellen, in de woorden van Aeneas tot Dido, het verdriet zou verversen.”
Een geweldig boek om dit jaar mee af te sluiten: 5 sterren (9/10).
Grand Hotel Europa is de kapstok voor Ilja’s bespiegelingen over Europa en massatoerisme. Jammer dat het af en toe wat over de top is, met name de verhaallijn met het documentaire-team vond ik wat te zwaar aangezet. Hoogtepunten wat mij betreft zijn het bezoek aan Skopje (’Gaat u over Skopje schrijven, meneer Pfeijffer?’ ‘We zitten, zoals we hier zitten te praten, al midden in een hoofdstuk.’) en het hoofdstuk genaamd ‘Intertekstualiteit’ waarbij het vluchtverhaal van Abdul, de piccolo van Grand Hotel Europa, centraal staat. Dat het hotel onlangs is overgenomen door een Chinees is een mooie vondst. Waarbij ILP prachtig speelt met het verleden en de toekomst van Europa. Zijn verblijf in Grand Hotel Europa is echter vooral om zijn op de klippen gelopen relatie met Clio te overdenken en op te schrijven. Zijn eigen verleden.
Bij de meeste boeken van ILP noteer ik heel wat citaten. Dat had ik hier wat minder. In die zin vind ik Brieven uit Genua beter. Wat niet wegneemt dat het allemaal weer heel mooi is geschreven, dit citaat is een mooi voorbeeld:
“Want ik was niet naar Grand Hotel Europa gekomen om de tijd weemoedig te laten verglijden te midden van afgebladderde luxe en krakende glorie in passieve afwachting van een of ander inzicht, dat mij op een gegeven moment zou toevallen als een bloemblad uit een vergeeld boeket. Dat inzicht wilde ik afdwingen en daarom moest ik aan het werk. Ik moest orde scheppen in de herinneringen die mij als een zwerm woedende bijen hadden opgejaagd en verhinderden dat ik helder kon denken. Als ik Venetië en alles wat er was gebeurd daadwerkelijk wilde vergeten, moest ik mij eerst alles zo precies mogelijk herinneren. Wie niet alles herinnert wat hij wil vergeten, loopt het risico dat hij bepaalde zaken vergeet te vergeten. Ik moest alles opschrijven, hoewel ik besefte dat de noodzaak van het vertellen, in de woorden van Aeneas tot Dido, het verdriet zou verversen.”
Een geweldig boek om dit jaar mee af te sluiten: 5 sterren (9/10).
May 2, 2019
Ik heb nog nooit een boek van Thierry Baudet gelezen, maar ik stel me zo voor dat hij min of meer hetzelfde schrijft als ILP. Gezwollen, bloemrijk, seksistisch en met talrijke verwijzingen naar mythologische figuren. Liefst in erotische posities, zodat wij ons leven moeten vervolgen met het mentale beeld van een naakte roomblanke ILP die als een satyr door zijn muze wordt verwend. Met haar tietjes die als rijpe kersjes. Sowieso al die verkleinwoorden voor de dijtjes en de tietjes van zijn vriendin. Laat staan de beschrijving van zijn seksuele escapade met een minderjarige. Iew.
Tel daarbij op dat mijn schoonvader dit boek voor zijn verjaardag heeft gehad. Waarmee ik dit boek heb moeten lezen met in gedachten wat mijn schoonvader hiervan zou vinden. Ik heb het hem nog niet gevraagd, maar ik hou u op de hoogte.
Daarbij had het geen kwaad gekund als iemand eens kritisch had gekeken of het echt nodig was om voor vierde keer te vermelden dat 'massatoerisme datgene kapotmaakt waarnaar het op zoek is' of dat ILP zijn gezicht besprenkelde met Rosso de Ischia en zeezoutlotion.
Ik sluit overigens niet uit dat deze zaken met de opzet om lezers te irriteren zo in het boek zijn opgenomen. ILP heeft nogal uitgesproken ideeën over Kunst. En over Europa. Maar daarvoor hoef je het boek niet uit te lezen.
Is het niettemin een onderhoudend boek? O jazeker. Zou ik iemand in mijn omgeving aanraden het te lezen? Nah.
Tel daarbij op dat mijn schoonvader dit boek voor zijn verjaardag heeft gehad. Waarmee ik dit boek heb moeten lezen met in gedachten wat mijn schoonvader hiervan zou vinden. Ik heb het hem nog niet gevraagd, maar ik hou u op de hoogte.
Daarbij had het geen kwaad gekund als iemand eens kritisch had gekeken of het echt nodig was om voor vierde keer te vermelden dat 'massatoerisme datgene kapotmaakt waarnaar het op zoek is' of dat ILP zijn gezicht besprenkelde met Rosso de Ischia en zeezoutlotion.
Ik sluit overigens niet uit dat deze zaken met de opzet om lezers te irriteren zo in het boek zijn opgenomen. ILP heeft nogal uitgesproken ideeën over Kunst. En over Europa. Maar daarvoor hoef je het boek niet uit te lezen.
Is het niettemin een onderhoudend boek? O jazeker. Zou ik iemand in mijn omgeving aanraden het te lezen? Nah.
April 1, 2022
This is a long novel, in which the narrator – given the same name as the author – retreats to the Grand Hotel Europa to ponder the possible ending of a relationship. The Grand Hotel Europa stands for Europe itself, the old continent, which has, in many ways, become a living museum for tourists. Meanwhile, of course, the world is changing and so the Grand Hotel Europa has new management, who happily remove paintings from the walls, or replace chandeliers, with something more modern. Mr Wang sees every desecration as an improvement, while Mr Montebello, the major-domo, clings to the past. The bellboy, Abdul, represents migrants and he discusses his story with the narrator, as they stand smoking outside the front doors, awaiting new guests. However, more evident are the various residents who seem to have established themselves and are unwilling to leave.
It is hard to review this novel. It deals with various themes, such as the future of Europe, the impact of tourism, borders, immigration, and relationships. In many ways, it says a lot, but nothing that the reader has not already probably pondered themselves. It does say what it says beautifully though. Like tourism itself, this novel is a journey which, ultimately leads you to have pleasant memories but does not really shift your perspectives. I received a copy of this book from the publisher, via NetGalley, for review.
It is hard to review this novel. It deals with various themes, such as the future of Europe, the impact of tourism, borders, immigration, and relationships. In many ways, it says a lot, but nothing that the reader has not already probably pondered themselves. It does say what it says beautifully though. Like tourism itself, this novel is a journey which, ultimately leads you to have pleasant memories but does not really shift your perspectives. I received a copy of this book from the publisher, via NetGalley, for review.
January 20, 2024
Weer een boekenclubboek dat ik niet snel zal vergeten. Ilja Leonard Pfeijffer treedt op als het zwarte schaap van de familie die niemand echt goed kent, waarvan je de eer hebt hem enkel met de eindejaarsfeesten te ontmoeten. Zijn exuberante stijl schrikt af, maar hij heeft wel wat te vertellen. Zaken die onmiskenbaar belangrijk zijn, zaken die iedereen zou moeten horen.
Edoch, hoeft de speech van die man daarom tot in de late uren te duren? Ik hoef u niet te overtuigen van het feit dat wanneer de wijn op is en iedereen zijn stukje kerststronk heeft laten smelten op zijn bord, het kerstfeest voorbij is. Alles wat daarna gebeurt, alsook de speech van die ondertussen dronken verschoppeling, is overbodig. Zo geldt dat in mijn ogen ook met Grand Hotel Europa. Het had allemaal simpelweg wat bondiger gemogen. Noem het beroepsmisvorming als u dat wil, waar ik zo veel mogelijk info wil krijgen in een zo kort mogelijke tijdsspanne. Of komt dat dan toch door TikTok?
P.S.: korte vraag aan de auteur: is uw voornaam dan Ilja Leonard of uw familienaam Leonard Pfeijffer? Ik ben steeds bereikbaar voor een antwoord op Teams of Snapchat. Dank bij voorbaat.
Edoch, hoeft de speech van die man daarom tot in de late uren te duren? Ik hoef u niet te overtuigen van het feit dat wanneer de wijn op is en iedereen zijn stukje kerststronk heeft laten smelten op zijn bord, het kerstfeest voorbij is. Alles wat daarna gebeurt, alsook de speech van die ondertussen dronken verschoppeling, is overbodig. Zo geldt dat in mijn ogen ook met Grand Hotel Europa. Het had allemaal simpelweg wat bondiger gemogen. Noem het beroepsmisvorming als u dat wil, waar ik zo veel mogelijk info wil krijgen in een zo kort mogelijke tijdsspanne. Of komt dat dan toch door TikTok?
P.S.: korte vraag aan de auteur: is uw voornaam dan Ilja Leonard of uw familienaam Leonard Pfeijffer? Ik ben steeds bereikbaar voor een antwoord op Teams of Snapchat. Dank bij voorbaat.
Displaying 1 - 30 of 1,849 reviews