Learning to Pray in the Age of Technique

O Reino #4

by Gonçalo M. Tavares, Daniel Hahn (Translator)

The second installment in Tavares’s acclaimed “Kingdom” series. In a city not quite of any particular era, a distant and calculating man named Lenz Buchmann works as a surgeon, treating his patients as little more than equations to be solved: life and death no more than results to be worked through without the least compassion. Soon, however, Buchmann’s ambition is no longer content with medicine, and he finds himself rising through the ranks of his country’s ruling party . . . until a diagnosis transforms this likely future president from a leading player into just another victim. In language that is at once precise, clinical, and oddly childlike, Gonçalo M. Tavares—the Portuguese novelist hailed by José Saramago as the greatest of his generation—here brings us another chilling investigation into the limits of human experience, mapping the creation and then disintegration of a man we might call “evil,” and showing us how he must learn to adapt in a world he can no longer dominate.(Portuguese Literature Series)

Genres: Portugal, Fiction, Portuguese Literature, Romance, Literature, Novels, Contemporary

342 pages, Paperback

First published January 1, 2007

About the author

Gonçalo M. Tavares was born in Luanda in 1970 and teaches Theory of Science in Lisbon.
Tavares has surprised his readers with the variety of books he has published since 2001. His work is being published in over 30 countries and it has been awarded an impressive amount of national and international literary prizes in a very short time. In 2005 he won the José Saramago Prize for young writers under 35. Jerusalém was also awarded the Prêmio Portugal Telecom de Literatura em Língua Portuguesa 2007 and the LER/Millenium Prize. His novel Aprender a rezar na Era de Técnica has received the prestigious Prize of the Best Foreign Book 2010 in France. This award has so far been given to authors like Salmon Rushdie, Elias Canetti, Robert Musil, Orhan Pamuk, John Updike, Philip Roth, Gabriel García Márquez and Colm Tóibín. Aprender a rezar na Era da Técnica was also shortlisted for the renowned French literary awards Femina Étranger Prize and Médicis Prize and won the Special Price of the Jury of the Grand Prix Littéraire du Web Cultura 2010. In 2011, Tavares received the renowned Grande Prêmio da Associação Portuguesa de Escritores, as well as the prestigious Prémio Literário Fernando Namora 2011. The author was also nominated for the renowned Dutch Europese Literatuurprijs 2013 and was on the Longlist of the Best Translated Book Award Fiction 2013.

Gonçalo M. Tavares nasceu em 1970. Os seus livros deram origem, em diferentes países, a peças de teatro, peças radiofónicas, curtas-metragens e objectos de artes plásticas, vídeos de arte, ópera, performances, projectos de arquitectura, teses académicas, etc.
Estão em curso cerca de 160 traduções distribuídas por trinta e dois países. Jerusalém foi o romance mais escolhido pelos críticos do Público para «Livro da Década».
Em Portugal recebeu vários prémios, entre os quais, o Prémio José Saramago (2005) e o Prémio LER/Millennium BCP (2004), com o romance Jerusalém (Caminho); o Grande Prémio de Conto da Associação Portuguesa de Escritores «Camilo Castelo Branco» (2007) com Água, Cão, Cavalo, Cabeça (Caminho). Recebeu, ainda, diversos prémios internacionais.

Reviews

[Guille · Rating 5 out of 5]

En esta cuarta entrega de su tetralogía “El reino” Tavares se introduce en la mente de un totalitario sin escrúpulos, Lenz Buchmann.

“Pertenecían a esa clase hombres para los que el arma y la convicción transmitida al prójimo de que puede utilizarla en cualquier momento forman parte de los argumentos que se ponen sobre la mesa.”

Para él, la vida es lucha, confrontación. La naturaleza es nuestra enemiga, nunca hay que fiarse de un día de sol, “alguien limpiaba cuidadosamente el cadalso la víspera de que lo pisara la víctima”. El estado normal entre los seres humanos es el de odio, el de “la desavenencia, el desajuste entre opiniones, objetivos, deseos y costumbres”. Lenz, educado para matar antes de que le maten, eligió, por devaneo intelectual nos dice Tavares, ejercer la medicina y afrontarla, por genética, educación y bisturí en mano, como si de una guerra se tratara. Una guerra contra la enfermedad, contra la naturaleza que se rebela, que trastoca el orden, una guerra en la que solo se pueden ganar batallas menores y de individuo en individuo. Por eso, una vez alcanzado el zenit de su técnica quirúrgica, decide cambiar al enfermo individual por el enfermo social, la medicina por la política, la guerra por la guerra: “Todos querían seguridad, pero faltaba que se sintieran más amenazados.”

“Dadme una razón para no matar a los más débiles”

Él era de los fuertes. Él pretendía ser el sujeto de un código moral propio, que llevara su nombre, que solo a él se aplicara. Su reino no era el de la debilidad, la bondad era un sentimiento despreciable. El sufrimiento ajeno debía manejarse con distanciamiento, lo verdaderamente moral era la eficacia, la competencia. Su mundo era el de las “máquinas de efectos asombrosos, de las técnicas médicas cada vez más modernas, de los trenes rápidos”.

“Todos los hombres se hallaban sometidos a la misma ley, y la ciudad y cada uno de sus habitantes se enorgullecían de ello. Sin embargo, era evidente que la ley más importante, la ley básica, era otra, ajena a la de las frases que sobre el papel intentaban crear equilibrios entre dos hombres. Había una jerarquía pragmática que aplastaba sin contemplaciones la jerarquía teórica que las leyes intentaban imponer. De hecho, el problema de las leyes, en opinión de Lenz, era precisamente ese: no se imponían, sino que argumentaban.”

Pero la fortaleza de Lenz no era tal. Desde que siendo un niño su padre lo inició con la criadita bajo su presencia, necesitó siempre del observador durante el acto sexual. Locos y vagabundos eran sus preferidos, los únicos que actuaban en libertad al estar al margen, al no tener observadores, pues bien sabía que la moral privada se diluye ante la moral pública cuando hay observadores. Lenz se siente débil en esos actos, como manejado desde fuera, como poseído. No sería la única vez, Lenz no tuvo la fortaleza de su padre para evitar la decadencia con el suicidio.

“Lenz Buchmann tenía un cáncer. O, dicho de un modo más exacto: había dejado de ser propietario, era el cáncer el que lo tenía a él. El poderoso Lenz se había convertido en un objeto… no lograba pensar en nada más, nada era importante. Se había convertido rápidamente en un guardián exclusivo de sí mismo.

Termino con esta maravilla mi recorrido por El Reino. Capítulos breves, estilo seco y cortante, nada de florituras, ni una sola descripción, algún nombre germánico, una ciudad desconocida, supuestamente la misma en los cuatro libros, literatura simbólica, de ideas, sin apenas tramas. Todo duro, frío, directo, genial.

“La electricidad, decía Lenz, había convertido en ridículas ciertas intuiciones sobre lo divino”

[Jim Fonseca · Rating 4 out of 5]

[Revised 2/8/23]

A militaristic upbringing by a stern father creates a depraved surgeon. He has no feelings; no soul, and in fact is glad when his older brother finally dies so he alone can carry on his father's name and traditions. He thinks of his brother "I'm going to find it easy to forget you."



Our main character engages in bizarre practices such as bringing homeless men into his house to watch him have sex with his wife.

Having conquered medicine and earned a reputation as a surgeon, he abandons that career and turns to politics. A major theme of the book is an extended metaphor on the parallels between surgery and politics: in surgery, the downward-pointing hand; in politics, the upward-raised hand. Eventually his depravity leads him to become a murderer.

As in Tavares' novel Jerusalem, we are carried along on a deep-sea dive into the depths of human darkness. We are offered rich language and ideas and we can see why his Portuguese countryman, Nobel-prize winner Jose Saramago, raved about his writing.

Some nuggets:

"The brain, when seen up close...has the form and function of a weapon..."

"Statistics are a precise way of demonstrating indifference."

"...words are like warehouses, holding successive concentrations of experiences from different generations..."



The author (b. 1970) is quite prolific with more than 20 novels published, although only five or so appear to be translated into English. He was born in Angola but lives in Portugal. Jerusalem is his best-known work in English followed by this book, Learning to Pray. His books have won all the major literary prizes in Portugal and many other European literary awards.

Photos in Lisbon from localtuktuk.com
The author from euronews.com

[BlackOxford · Rating 4 out of 5]

Trumping Trump

If Tavares were to have published Learning to Pray in 2016 rather than 2007 he would have been successfully sued by Donald Trump for slander and invasion of privacy. Or possibly hired as Trump's campaign manager. Who knows, perhaps he was even the inspiration for Trump's presidential aspirations, a sort of anticipatory biography of 'alternative facts'.

Tavares' protagonist, Lenz Buchmann, lives in a world created by his father and described by Thomas Hobbes, a world of barely contained brutal competition and animosity. It is a world motivated and glued together by fear of each for each other. To Lenz there is no question that the world really is this way because it responds to him with the same hostility as he to it. His father's dictum is his lifelong guide: "Doing what we want, that is the first level; the second is making other people want what we want." There are only two forms of action relevant to executing this advice, defence and attack. The latter is always the more successful.

Lenz doesn't just recognise the world as Hobbesian, however. His aspiration is to be, not to be part of, the Leviathan, the force that keeps the heaving hostile mass in order, his order. To induce fear but never to fear. He is this sovereign whale domestically, of course, and also in his profession as a surgeon, where he metes out humiliation or approbation, happiness or tragedy. Or, more metaphysically, he is creating the Kingdom.

Lenz is conventionally virtuous because virtue pays not because it is virtuous. He similarly tolerates social and religious ritual because it creates a communal mood appropriate to an occasion, and assigns roles which individuals can play predictably as positions of leadership, respect, and influence, not because ritual has any demonstrative meaning. This vulgar pragmatism he calls competence, "organic craftsmanship", rational technique: "All actions are good as long as they meet their objective."

Technique is the opposite of nature; indeed, its sworn enemy. Technique is laudably unnatural. Nature experiments with the most effective ways to deceive and to seduce bodily organs to "change sides", to give up on the body. Technique attacks nature to mitigate and correct its irrationality. Effective technique is also the sign of people who make things, who contribute, who build, and whose duty it is to protect the things which they make, contribute and build.

Lenz has an epiphany in his maturity. His ambition to become Leviathan can't be realised in his somewhat restricted role as surgeon. For real clout, he needs a bigger stage, a political one. And politics too is a matter of proper technique, that "of joining men and separating them." He becomes a successful Babbitt. The illusion of community created by Party politics became his milieu to manipulate as effectively and decisively as he had dealt with a defective kidney.

[Excursus: Any resemblance to Donald Trump is unintended and purely coincidental of course. The comments of the protagonist that "the price of anarchy has fallen in recent years" and "everyone wanted security, but first they wanted to feel more threatened" and his reputation as "an out and out crook" notwithstanding.]

There is a school of moral thought called Virtue Ethics which teaches that we take on the attitudes and dispositions of the positions and rituals we perform. Practice virtue and you become more virtuous. The process also works in reverse: the practice of evil facilitates increased evil. Lenz becomes an exemplar of this phenomenon.

At one point during Lenz's accumulation of political power, he recognises a paradox however. The more power one has, the less clearly defined are his adversaries, and the more it is possible that the enemy is neither in front or behind but lies where Lenz remembers from his childhood. The real threat lies "below", in this memory, in the very earth one walks on. As an adult this below is not in the earth but within the depths of oneself, below one's own consciousness, hidden but active and awaiting opportunity.

A Faustian Lenz begins to take on traits of a Dorian Grey. Publicly he is sane and in control, but his increasingly debilitating headaches and fetishistic urges begin to dominate his inner portrait, his private self, which has become notably homicidal. Nature has arrived. But as a retro-virus, looking like the cells it attacks. Cleverer than any technique, the brain cancer progressively takes charge, with its own homicidal objective. The body spits on itself.

Here's the question: would even incipient death provoke Donald Trump to forego his ethos, to do something with no technique at all? Does he in fact pray or negotiate by the numbers with God?

[ArturoBelano · Rating 4 out of 5]

"Kötülük beni en çok ilgilendiren konulardan biri. Krallık diye adlandırdığım seride bulunan romanlarımda kötülüğü anlamaya çabaladım; ortaya çıkışını, gizlenmesini ve tepemizde dikilmesini. Yanılıyor da olabilirim ama kötülüğün daimi biçimde bizi çevrelediğini, pusuya yattığını, bize baktığını, bizi beklediğini hissediyorum. Öyle ki bir anda kötülüğün nesnesi, yani kurban da olabiliriz; öznesi yani işkenceci de olabiliriz. Etrafımızda kötülük çemberleri mevcut, kendimizi onlardan tamamen kurtaramıyoruz. Kendilerini kötülükten tamamen uzaklaştırdıklarını söyleyen insanlardan korkuyorum. Naifler de, 20. asırda olan bazı şeylerin bir daha tekrarlanmayacağını söylüyorlar, çünkü onlara göre, gerekli dersler alınmış. Naiflerden de korkuyorum. Söylediklerine inanmıyorum, hatta bu naifliği (naïveté), en büyük kötülüğün yeşerdiği toprak olarak görüyorum. Eğer benden edebiyatın bir insana verebileceklerini tek bir sözcükle isteseydiniz, şunu söylerdim: netlik. (…) Kötülüğün ortaya çıkışına dair işaretler konusunda uyanık olmalıyız çünkü bence tarih sıklıkla tekerrür ediyor; tek fark, şiddetin her seferinde daha da artması. Tarih, bana öyle geliyor ki, kötülüğün tekrarlanmasına eğilimli ama her seferinde, teknolojik olarak daha gelişmiş yöntemlerle."

Gonçalo M Tavares Krallık dörtlemesinin meselelerine dair bunları söylüyor. Söylediklerine ve dörtlemeye döneriz, evvela Kırmızı Kedi yayınlarını tebrik etmek lazım. Dörtlemeyi oluşturan Joseph Walser'in Makinesi ve Bir Adam-Klaus Klump ile Kudüs romanı elimde dururken Teknik Çağında’nın bir serinin devamı olduğuna dair bilgim olmadığından Tavares ile tanışmak için bu kitabı seçtim. Neyse ki karakter ve konu bütünlüğünden öte tematik bir devamdan bahsedebileceğimiz için, anlamda bir sıkıntı olmadı ama bir yayınevi için bence büyük bir hata bu yaptıkları.

Gelelim Lenz Buchman ve kitaba…Hayali ve çok tanıdık bir ülkede, bilinmeyen bir zamanda geçen kitap Güç, Hastalık ve Ölüm adlı üç bölümden oluşuyor. Asker emeklisi despot bir babanın çocuğu olan Lenz Buchmann şehrin en önemli doktorlarındandır. Ama teknik çağında doktor yetenekli bir otomobil sürücüsünden farklı değildir Lenz için. Edebiyat tarihinde örneğine çokca rastladığımız kötüden Lenz’i ayıran temel yan bu diye düşünüyorum. Yaptıkları, düşündükleri ve söyledikleriyle kötülüğün prototipi olan Lenz duygular, istekler ve hastalıklar dünyasının ötesinde adeta bir cyborg (makine insan) edasıyla eyliyor. Ameliyat esnasında neşteri, av esnasında tuttuğu silah onun dışında parçalar olmak şöyle dursun,Lenz’in varlığının uzantıları. Çok iyi bir doktor ama hastaları iyi biri olduğu için iyileştirmiyor, hastalığın bir zayıflık belirtisi olduğu için ona savaş açıyor. Ve bu bireysel savaşın kendini tatmin etmediği anda ‘parti’ye katılarak şehri ve belki tüm insanlığı kurtarma hedefiyle mesleği birakıyor.Zizek, Hitler’e dair şöyle bir şey diyordu,’o kendini diktatör değil tüm Almanya'nın çilesini omuzlamış kurban konumunda görüyordu muhtemelen’. Lenz Buchmann ise kurbanlardan, güçsüzlerden ve hastalıktan nefret ediyor, bu konuda tutarlı ama hayat bu sert faşisti beklemediği anda beklemediği yerden vuruyor.

Kitap,tema itibariyle bilindik sularda yüzüyor, bu bilindik sulara güzelliği katan ise yazarın üslubu. Çok bilindik çok aşina halleri yazar öyle farklı bir dille ve kitabın adına yaraşır bir teknikle anlatıyor ki ne dediğine, nasıl dediğine bakmak için geriye dönüyorsunuz. Alberto Manguel yazara dair şöyle diyor ‘ Genç Portekiz’li yazar Tavares’in en büyük mahareti, bir yazar olarak, dünyayı parçalarına ayırması ve sonra onu sanki kendi yarattığı bir şeymiş gibi yeniden inşa etmesi’.

Krallık serisine sondan başladım ve başa doğru gitmeye devam edeceğim, Saramago’nun övmelere doyamadığı Tavares’i ıskalamayın der ve kitaptan sevdiğim alıntılarla veda ederim.

"Onun gözünde hasta organizma maddesel olarak suçluydu ve bu nedenle Lenz, kendi aklınca dokulardan bir ahlak düzeni kuruyordu, siyah ve beyaz hücrelerden, yanmış hücrelerden ve el değmemiş hücrelerden oluşan bir ahlak düzeni. Ve bu düzende ahlaksız olmak, işlevini yerine getirmemekti."

"Acıya yaklaşımı bireyseldi. Başkalarından ödünç alınmış acıyı kabul etmiyordu; şefkat gereksiz bir duyguydu ya da Lenz’in kendi tabiriyle, varoluş için yararsız bir araçtı, teknik açıdan hiçbir işe yaramıyordu; Şefkat, iki kumaş parçasını birleştirmek için elinde çekiç tutmak gibiydi."

"Büyük olaylar ve büyük hastalıklar dünyasına’ girmeye karar vermişti. Bireylerle uğraşmaktan ve kendisi de bir birey olmaktan bıkıp usanmıştı; onun ölçeği bu değildi; o bütün bir şehrin hastalığını ameliyat etmek istiyordu, tek ve önemsiz bir canlınınkini değil. Her şeyin ötesinde, o tuhaf yiyeceği verme zevkini tatmak istiyordu, gücün askerlerine ve memurlarına sunduğu, neredeyse sihirli bir enerji veren o yiyeceği, kalabalıkların karnını maddeten olmamakla birlikte eşit derecede etkin bir şekilde doyuran o yiyeceği. Biraz ekmek ve biraz korku, dedi Lenz bir dürtüyle, uzun bir sessizliği bozarak.”

[Argos · Rating 5 out of 5]

Çok iyi bir roman. Babasının etkisiyle içindeki kötü- güçlü-otoriter kimliğini ortaya çıkaran bir cerrahın hikayesi. Lenz Buchmann bir tıp fakültesi mezunu doktor, konusunda uzmanlaşmış bir cerrah, ama sadece bir teknisyen, hekim değil, çünkü hekimlik bir sanattır, Buchman bir sanatçı değil bir uygulayıcı, hekimliğe erişmemiş bir tıp doktoru. Üst ve güçlü insan fügürüne inanan cerrahideki "korku/hız" kavramını tüm topluma uygulamaya çalışan bir faşist.

Mesleğindeki sertliği politikada da sürdürmek isteyen insanları korkutarak, ezerek yönetmeye çalışan bir insan. Bunun için provakatif bombalama eylemi yaptırabilen veya insan öldürmeyi gözünü kırpmadan yapabilen bir psikopat ruh yapısına sahip, tüm faşist liderlerde olduğu gibi narsisist.Ülkemizdeki benzer karakterleri hemen anımsayacaksınız.

Romanı anlatmayacağım ancak yazardan çok etkilendim. Çok sert ve gerçekci, söyleyeceğini yekten söylüyor. Bolca kullandığı metaforlar mükemmel. Tıpla ilgisi olmamasına rağmen romanındaki tıbbi kavramlar ve yaklaşımlar inanılmaz derecede doğru kullanılmış. Bir cerrah olarak yazarın Buchmann'a ait cerrahi düşünceleri beni çok etkiledi. Bu tip cerrahların varlığı bir gerçek.

Kitapta eleştirebileceğim yönler şunlar; eğer bir çeviri tercihi değilse, yan cümleciklerin ve parantez içinde açıklama cümleciklerinin çok fazla olması insanı yoruyor, okumayı sevimsizleştiriyor. Ayrıca bölüm başlıkları çok abartılı ve inanılmaz sayıda fazla, bu da aynı şekilde okuma zevkini kırıyor. Biçimsel olarak bu kusurlarına rağmen okunmasını kesinlikle öneririm.

Son bir not; yazar için Le Figaro gazetesi "Portekiz'in Kafka'sı" demiş, bence halt etmiş, yazarın ne karamsar Kafka ile ne de Kafkaesk roman türüyle bir ilgisi var, her şeyden önce realist bir yazar.

[Pia G. · Rating 5 out of 5]

tavares’in dili resmen tokat gibi. modern çağın teknikleşmiş, duygudan uzak dünyasında 'dua' gibi bir kavrama ulaşmaya çalışan bir karakteri okurken, insanın içindeki ahlakî boşlukla yüzleşmesi kaçınılmaz oluyor. kitap boyunca irade, kötülük, vicdan, tanrı ve güç gibi kavramlar sorgulanıyor.

lenz buchmann, kendini önce bedenleri keserek, sonra ruhları yok ederek tanımaya çalışan bir adam. ancak bu adamın en büyük savaşı kendi içinde. tavares ondan ne bir kahraman yaratıyor ne de bir cani, yalnızca çağa ait ve bir o kadar da çağ dışı.

tavares, kitapta aslında bana bir hikâye anlatmadı, onun yerine beni insanın en karanlık yüzüyle tanıştırdı. lenz’in soğukluğu, vicdanla arasındaki o mesafeli duruş, güce duyduğu takıntı, bunlar yalnızca bir kitap karakterine ait değilmiş de sanki tam yaşadığımız çağın bir yansıması gibi..

[David · Rating 5 out of 5]

I was first struck by the extraordinary title of this book and the positive reviews on GR. However, I started with Jerusalem and Klaus Klump (the other books of this trilogy) first before reading it. Those other two books are short, around 100-pages and pack punches with brilliant reflective thoughts on life, love and death. So I wondered about "Learning to Pray" which covers 340-pages. Would it hold up?

Using very short "chapters or short thoughts spanning 2-3 pages, Tavares develops a masterful story. The main character, Lenz Buchmann is truly a nasty piece of humanity. Cruelly taught by his father to stand on his own, develops his cold "rational" view of humanity, becomes a doctor and then strives for one thing - political power. I have to admit I was initially repulsed by Buchmann, but the way Tavares writes, I honestly kept turning the pages to see how he develops. And this is key to the story.

I am not giving away the plot but how the Buchmann story morphs, this ride through his drive for power, his lack of compassion, his obsessive love/fear of his father, his perversity and everything that happens in between, both startling, hidden and revealing, was a real eye-opener. From the shocking opening to the surreal last pages, this was truly an amazing read.

Some will like; some will hate but for me the use of almost poetic, simple, repetitive words gives a glimpse of people driven by power. You can use this symbolically for many people from Hitler to Stalin, and the assorted crazies that are in power today. The title is the message. Scary. Scary. Scary.

[Eylül Görmüş · Rating 5 out of 5]

Tavares'le birkaç ay evvel Kudüs ile tanışmıştım; "Teknik Çağında Dua Etmeyi Öğrenmek" ile yeniden buluştuk. Yaşayan Portekizli yazarlar arasında en çok konuşulanlardan biri kendisi, şöhreti boşa değil. (Yalnız şu "Portekizli Kafka" lafını kim ortaya attıysa çıksın ve "saçmalamışım, pişmanım, bunu unutabilir miyiz" desin lütfen ya. 1. Niye sürekli birilerinden lokal Kafkalar yaratmaya çalışıyoruz, kolay mı o iş o kadar? 2. Tavares müthiş bir yazar ama yazdıklarında Kafkaesk hiçbir şey yok yahu! Hispanik bir Kafkaesk tat arıyorsanız lütfen Samanta Schweblin'in "Ağızdaki Kuşlar" kitabındaki "Benavides’in Ağır Valizi" öyküsünü okuyun mesela ve Tavares'i rahat bırakın. Neyse, homurdanmam bu kadar.)

Evet, şöhreti boşa değil çünkü çok acayip yazıyor - ancak herkesin seveceği türde yazmadığı kesin. Ürkütücü, tekinsiz (bundan mı Kafkaesk diyorsunuz acaba? Yetmez yalnız. Eylülcüm tamam uzatma istersen), rahatsız edici şeyler yazıyor. Bir öykü anlatıyor Tavares ama anlatısını insanın karanlık dehlizlerine dair (bunu çift anlamlı kullanmak istiyorum, fiziksel dehlizlerimizi ve cinselliği de kast ediyorum ve tabii ruhumuzun dehlizleri) gözlem ve analizleriyle yoğuruyor. Dolayısıyla roman gibi ama değil gibi nev-i şahsına münhasır metinler çıkarıyor ortaya.

Müthiş bir karakterimiz var; cerrah Lenz Buchmann. Kendisinde sevilecek hiçbir yan yok ama ona dair okumaya doyamıyorsunuz. Başarılı, pırıltılı, toplumda çok sevilen birisi Buchmann. Oysaki güçle, ahlakla, adaletle, siyasetle, seksle ve kendisiyle ilişkisi toplumun genel kabullerinin çok dışında biri. Onun yükselişini ve çöküşünü okuyoruz kitap boyunca. Empati yoksunu, faşizmi içselleştirmiş bu tuhaf adamın eline güç geçince yaşadıkları ve onu kaybedince verdiği tepkileri muazzam analiz ediyor ve aktarıyor Tavares, muazzam.

Daha konuşurum, konuşmayayım. Şu alıntıyla bitireyim:
"Buchmann'ın arzuladığı kesinlikle buydu: Yasaları sadece kendisine uygulanabilen bir yasal sistemin taşıyıcısı olmak; ne uygar dünyaya ne de ilkel dünyaya ait bir ahlakın taşıyıcısı olmak; şehrin ahlakı olmayan, onun ailesinin ahlakı bile olmayan bir ahlak, üzerinde sadece ve sadece kendi isminin yazılı olduğu bir ahlak."

[Eddie Watkins · Rating 4 out of 5]

For being such a detailed portrait, from the inside, of a thoroughly despicable character, this book left me with a very curious floating feeling, a feeling of subtle elation. This feeling could have stemmed from the closing death scene - peaceful, delicate (though eerie) - but I think there are other less obvious reasons, reasons worked into the novel between the lines by Tavares, that caused what I consider to be the intent of this book: the curious floating feeling which I felt after turning the final page.

While Learning to Pray in the Age of Technique is a monolithic portrait of an amoral, sociopathic man, rather than filling me with a mounting distaste, it rather filled me with an expanding lightness the darker it got, as if what I was reading was creating – in its negative space – a counter-portrait of general goodness. This technique is similar to what C. S. Lewis did with The Screwtape Letters - portraying what goodness is by turning it on its head into a portrait of evil - but on a far more subtle level, perhaps because I knew Lewis was a Christian while reading, and I know very little about Tavares’ ideologies (though I suspect his moral/ethical stance is not as explicit (and simple) as Lewis’). Still, I was left with the distinct impression that Tavares’, while keenly aware of the ways “evil” rules the world, The Kingdom (which is the comprehensive title of the series of book of which this one is a part), he is just as keenly aware of this evil’s counterweight, but for whatever reasons has chosen not to explore/explain that side of the equation, though I have my thoughts on why…

To define is to defuse, and so by thoroughly unmasking whatever mysteries obscured the power-hungry machinations of Lenz Buchmann, Tavares provides the reader a means to identify inclinations toward evil within his/her own person, but also to identify it in the world and so to set up a counter-insurgency to combat it. Not that he suggests it can ever be overcome – I am actually inclined to suspect that Tavares considers the world at the corporate/political level to be beyond repair – but he does suggest that all is not lost because there’s the possibility of establishing an alternate “kingdom”, or kingdoms, within ourselves. This is of course an explicitly Christian idea – “The kingdom of God is within you.” – but I doubt Tavares means it in this way, and is probably intent on secularizing, or partly secularizing, this profound and transformative concept.

What I am suggesting is that Tavares’ “Kingdom Series” of novels is an attempt to explicitly define the Kingdom of Evil that currently rules the world, while building up within the reader, without explicitly stating as much, the alternate Kingdom of Good that can continue to exist within us regardless of what sociopathic scoundrels rule the world. And by being implicit with this alternate theme, he provides this kingdom with the necessary mystery and elusiveness to survive within whatever hostile environment it finds itself in.

This is the third novel of Tavares’ series that I have read, but the first that I have been able to review. In part it could be because this is in a way the simplest of the three, though the longest, but it could just as well be because I read it last and that it took the reading of three books to even begin to crystallize my thoughts on the themes he’s exploring, and to begin to define the curious floating feeling his books have given me.

[Hakan · Rating 3 out of 5]

"portekizli bir kafka" gibi bir övgüyü ön kapağa, kapağın en üstüne taşımayı uygun görmüş yayınevi yazar için. okumaya başladığımızda ise, ilginçtir, daha ilk sayfalardan itibaren kafka'ya taban tabana zıt bir anlatıyla karşılaşıyoruz. katı, kapalı, sınırları kalın kalın çizilmiş keskin bir anlatı. teknik çağında dua etmeyi öğrenmek bir romandan çok bir romana dair düşünceler gibi. ya da bir romanın yazılma sebebinin, meselesinin açıklaması gibi.

arka kapakta ise yazarın "portekiz edebiyatının genç dahisi" olduğu belirtiliyor. bu, kafka benzetmesine göre, daha isabetli bir övgü. romanda insana ve topluma dair zaman zaman ışık ama çokça zehir saçan yazar zekası öne çıkıyor. insanı afallatan-bozan ama sağlam temeli, gerçekçiliği ve ifade biçimiyle kendini kabul ettiren bir güç. sonuçta, yazarla romancı farkını gösteriyor sanki roman. bir ince çizgide duruyor. kötü roman-iyi yazar. belki de "teknik çağında" bu böyle.

[Basak Altincekic · Rating 5 out of 5]

Thomas Bernhard Tavares okusa ne düşünürdü acaba…
“Ve okumayı dünyaya saldırı stratejisinin net bir şekilde tasarlandığı nadir anlardan biri olarak değil, bir dinlenme eylemi olarak gören ağabeyi Albert’le savaşması yönündeki bu davetiyeden ne anlaması bekleniyordu? Albert için yaşlılık, yaşamının daha fazla okuyabileceği bir dönemi demekti; Lenz içinse tam aksine yaşlılık okumayı terk etmek anlamına geliyordu çünkü okuma eylemi ancak dünya üzerinde büyük bir güç uygulayan birinin sağlayabileceği bir canlılık gerektiriyordu.”

[Maria Ferreira · Rating 4 out of 5]

Aprender na era da técnica fala-nos de um homem(zinho) que despreza tudo e todos, com exceção do seu pai, seu verdadeiro ídolo, e claro, dele próprio.

Lenz é um cirurgião pouco dado ao sentimento, cuidando apenas da parte física do doente e desprezando a parte psicológica.

Deixa a medicina para se dedicar à política, pretende cuidar dos problemas da sociedade, da saúde de todos os homens e não de um de cada vez, mas fá-lo de igual forma, despreza as emoções e os sentimentos, despreza os fracos e venera os fortes, o único objetivo é alcançar o poder, custe o que custar.

O tema do livro é deveras interessante “A natureza (des)humana”, a escrita é boa, mas…..

Vou tentar expor os mas, mas saliento que é meramente a opinião de uma leitora comum, apenas relato o meu olhar e o meu sentir perante a obra, não falo deste livro em particular, mas dos três livros que li que fazem parte da tetratologia – O Reino, “Um homem chamado Klaus”, “Jerusalém” e “Aprender a rezar na era da técnica”.

Há escritores a quem surgem boas ideias de tema para escrever, sentam-se à secretaria e esperam que surja inspiração para a colocar em papel. Há escritores a quem surge uma boa ideia e investigam, questionam, refletem, colocam em papel, pedem opiniões, tornam a investigar, questionam, refletem e vão amadurecendo as ideias, os assuntos, o conhecimento dos assuntos que se quer levar ao leitor.

Senti na escrita de GMT falta de robustez nos assuntos que trata, os temas são bons, mas os assuntos pouco amadurecidos, dou um exemplo, o médico, que surge em vários livros, mas neste em particular um cirurgião, a única referência ao seu trabalho como médico é o uso do bisturi, que surge no livro em diversas partes, como se o oficio do cirurgião se cingisse apenas no de cortar os tecidos aos doentes, falta minúcia, falta especificidade que deixe no leitor algo mais que senso comum dos atos médicos. Da mesma maneira que ao político, tem como única característica o ser manipulador, o que não é verdade.

GMT relata a história, do lado de fora desta, mas como estando muito longe dos acontecimentos, como quem conta a história da “Alice no país das maravilhas”, a uma criança. Porque digo isto? Porque o narrador por diversas vezes procura exemplos externos à história para justificar pensamentos e ações dos personagens, sendo que essas reflexões são apenas suas de GMT e não do personagem. Senti que GMT queria fazer passar uma mensagem de natureza filosófica do ser humano, forças e fragilidades, todavia estas reflexões não são compatíveis com o personagem Lenz, um personagem muito culto, mas desprovido de emoções e sentimentos, por isso teve de se socorrer de exemplos externos para os introduzir.

A biblioteca, outro mas….A biblioteca é descrita em vários capítulos, é tida como uma fortaleza que não pode ser corrompida por um qualquer livreco, mas uma biblioteca é um espaço com livros, o que distingue a biblioteca escolar com a biblioteca da Torre do Tombo é o seu conteúdo, ora, nunca é referido qual o conteúdo da biblioteca, apenas sabemos que motivou discórdia entre irmãos. No final não consegui perceber o que tinha a biblioteca de especial, que segredos lá se encontrava, não percebi o porquê de tanto pormenor para uma biblioteca e no fim foi arrombada e pronto acabou-se o assunto biblioteca, mas eu, aguardava que lá se iria revelar algo, que não aconteceu.

Por fim, a caracterização das personagens do sexo feminino. Pessoas inferiores, frágeis, prostitutas, desprovidas de inteligência. A única função que têm, é a satisfação temporária das necessidades dos homens, a subserviência, o dever e responsabilidade de cuidar do homem, a idolatração ao homem, a abnegação de si mesmas, enfim…, “não havia necessidade”.

[Ben Winch · Rating 2 out of 5]

I'm gonna risk courting controversy here - knowing what a cult the Dalkey Archive is to some Goodreaders - and say first up that I found the production of this book underwhelming. Specifically, the proofreading. After about the third I lost count, but I'd say there were over five typographical errors here, as well as an annoying repeated grammatical error which, while I know it has passed into common usage, seemed out of place in a translation which purports to be so rigorous, so proper, so clinical. (The error? 'Like' for 'as if' or 'as though': The servant girl groaned like she was enjoying it. Ugh!) Added to that, the translation seemed, at times, a little too coy for me, a little too clever. Sure, maybe it's Goncales, but at some point the whole mountain of polite turns-of-phrase just about collapsed in on itself and I got the distinct feeling this was a phenomenon that had occurred in English, not the original Portuguese.

That said, I'll confess the novel itself left me at a loss. The opening was strong - the quick succession of scenes to illustrate the evidently twisted mind of the protagonist. But for the next 50 (100? 200?) pages or so I kept waiting for the story-proper to begin. No more vivid tableaux like bullet points, but a long essayistic exposition in which, to be honest, I wasn't sure I could detect a single moving or provocative concept. Yeah, it was different - not structurally or stylistically, but in terms of its substance. What are all these extended battle metaphors? I get it: Dr Lenz Buchmann is nuts. But I guess the substance of his nuttiness eluded me for many of these 300 pages. By the end I'd accepted it, the abstruse and epigrammatical nature of the text, and in fact by then a few things had happened in there somewhere too - but only a few. The result? I'm unsure if the glassy, empty, flat effect is to be praised or criticised. Stylistically, I don't rate it as 'experimental' - it doesn't do anything that, say, Milan Kundera hasn't already done (with his conversational-intellectual breakdown of characters' motivations and telegrammatic blocks of declarative prose to illustrate brief scenes in those characters' lives). But on the other hand, in the character of Lenz Buchmann and the dissecting of his emotions and thoughts there may well be something original. To me it mostly seemed like a bizarre and meaningless cartoon, but it wasn't unenjoyable.

For me, the jury's out on Tavares, and given how hard it is to get hold of his books here in Australia I don't expect to have a verdict in the near future. Let's just say, for a book so full of exposition and analysis, it wasn't the type of thing that had me rushing to jot down pertinent quotations. But perhaps in its cruelty - the cruelty of the telling (the coldness, the lack of recognisable emotion) as much as the subject matter - it really is something new, something modern.

[Jonfaith · Rating 4 out of 5]

About a hundred years ago my wife and I were on holiday in England, staying then with her brother in Reading. A certain chain of events had left me at a hotel bar with my wife's brother, his friend Richard and Richard's soon-to-be wife. At the time Richard didn't care much for me, I was an American and one who didn't rise to his provocations: in fact I agreed with most of his zingers. We have since become warmer and I rather enjoyed hiking with his wife and children a few years back. Well, anyway, it was the four of us and then suddenly this fellow sat down uninvited and began relating his life's story. He stated that he had been kicked out of the French Foreign Legion for being too violent. Now if that isn't an endearing ice breaker to a table of strangers, I'm not sure what is. Quickly the others identified the guy as harmless and a blowhard and abandoned ME to listening the tirade. The guy kept harping on the competitive gene which a biological holdover of sorts. it was self evident, we wanted to be the best. I assured him that such reductions weren't likely. He asked, no, implored for evidence. I strangely referenced myself, my vocation, my approach to life. He kept hectoring and saying that my discretion was a crutch. This "debate" as such continued its stumble through a few more pints. I still shudder recalling that.

That grinding tactic is wielded by Tavares as well as his protagonist in Learning To Pray In The Age Of Technique . It leaves the reader gasping for air and insecure. Nothing can be conceded for the author. Abstractions and biological imperatives steamroller all objections. There are no refutations to marshal. The assault continues until the earth is blackened. Such is the world view of Lenz Buchmann. His brother dies and apparently has the temerity to mix their father’s books with his own.

Albert hadn't kept his father's library isolated on some particular shelves, with his own on others; on the contrary, he had merged all authors, reordered everything, arranged it all alphabetically, a simplistic decision that revealed the flaws in his character--he confused strength with alphabets.


Even as the flesh weakens the spirit is vigilant. The novel’s conclusion is an amnesty of sorts.
I admit to being relieved but am awe struck by the pitch maintained throughout.

[Teresa · Rating 2 out of 5]

Com este livro termina a série dos "quadrigémios" negros de Gonçalo M. Tavares.
São quatros pequenas "ampolas", que é suposto guardarem o vírus do Mal. Ao destapar a primeira fiquei febril; na segunda senti um arrepio ameaçador; com a terceira um ligeiro catarro; quando tomei a quarta ampola - como o vírus não sofreu qualquer mutação - tinha criado imunidade.

Não é claro onde e quando decorre a acção; poderá ser na Alemanha, durante a Segunda Guerra; ou poderá ser somente numa qualquer galáxia "tavariana", onde todos são Darth Vader sem nunca terem sido Anakin Skywalker...

A escrita e o tema são originais, na medida em que não são comparáveis com outro autor que eu conheça. Mas, ler os quatro "Reinos" acaba a tornar-se monótono porque são todos iguais.

As personagens são uns meros objectos que o autor utiliza para expor as suas teorias sobre a guerra, o medo, a violência, a política, a religião, a moral, a doença, a loucura, e tudo o que tira a vontade de viver... A felicidade não existe, ainda menos o amor - andam por ali umas mulheres apenas para serem "feitas" pelos senhores...

Em relação a este livro - o mais extenso da tetralogia - não gostei de nada; achei repetitivo, forçado, sem sentido, por vezes a roçar no ridículo (com moribundos a visitar cemitérios para se despedirem dos mortos...).
E o final? Vou mas é calar-me...

[Aylin · Rating 4 out of 5]

3,5⭐️

“Portekizli bir Kafka” tanımlaması yapan “Le Figaro” gazetesine hiç katılmadığımı belirtmek istiyorum. Ben hiç bir benzerlik bulamadım Kafka ile.

Tavares’in değişik bir yazar olduğu muhakkak. Tam bir roman okuma deneyimi değil de daha çok bir düşünce kitabı okumuş gibiyim. Beğendim mi? evet ama favori kitaplarım içinde sayamam bu kitabı. Değişik bir okuma deneyimi için tavsiye edebilirim. Faşizan kötülüğe dair aktarımları oldukça net ve sinir bozucu seviyede gerçekçi…

[Paul Dembina · Rating 5 out of 5]

I do like a unique voice and this is one. Getting inside the mind of an evil person and making you privy to their perverted world view

I'll be trying some more books from Mr Tavares, that's for sure

[Ana · Rating 2 out of 5]

Muitas coisas me irritaram neste livro. Logo para começar, a escolha de personagens odiosos com nomes que soam a alemão (Lenz, Buchmann). É um clássico. Lembro-me de reparar nisto até nos desenhos animados e assim de repente vem-me logo à memória o cientista malvado Dr. Heinz Doofenshmirtz do Finneas e Ferb, uma série que era bastante apreciada cá em casa. Se os estereótipos podem ser mais ou menos aceitáveis numa animação (podem?…), já na literatura soam-me ainda pior.
Não é imaginação minha, a associação alemão-logo-nazi-logo-mau existe mesmo, e torna-se evidente em passagens do tipo:

Olhar para uma tabela estatística da população (...)sempre foi a para ele uma experiência que o fazia entender cada um dos actos que regimes mais violentos haviam cometido.

(…)

Tendo nas mãos uma tabela que explicitava o número de médicos e funcionários do hospital distribuído por cada secção, tabela sem nomes (…) Lenz divertia-se, por vezes, perguntando a alguns dos seus colegas, ao mesmo tempo que apontava para os números das tabelas, onde é que eles estavam.

E alguns, mais ingénuos, entravam no jogo, e tentavam (…) localizar o seu sítio (…) e esse esforço de localização (…) era recebido por Lenz com um sorriso de compaixão cínica: parecia escutar as súplicas de um condenado à câmara de gás, que implora para não ser ele a seguir.

Outros pormenores, como as descrições de caça pouco verosímeis (lebres na floresta?), e o pouco desenvolvimento psicológico dos personagens secundários, contribuíram para me ir tirando o prazer da leitura.

Posto isto, Gonçalo M. Tavares escreve muito bem. Fez-me lembrar Knut Hamsun pela escrita depurada e capacidade de agarrar o leitor, mesmo quando o personagem principal nos repele. E foi isso que me fez levar o livro até ao fim. Mas tal como o único livro de Hamsun que li (Mistérios), não é para mim. Reconheço-lhe os méritos, mas os defeitos que lhe encontro e o meu gosto pessoal não me deixam gostar dele. É um livro frio sobre um personagem frio.

[Kuszma · Rating 5 out of 5]

Lenz Buchmann sikeres sebész, akiből politikus lesz, végezetül pedig halott. Végtelenül egyszerű regényscript, amit számtalan formában ki lehetett volna bontani, Tavares választása pedig az opciók közül egy elidegenítő, hűvös tónusra esett. Tulajdonképpen ez a legkevésbé mediterránabb mediterrán regény, ami valaha a kezem közé került. Kezdjük ott, hogy az író ravaszul német neveket ad szereplőinek, ezzel teremt átkötést az olvasóban a nácizmus felé – holott ez a könyv természetesen nem történelmi könyv, legfeljebb közvetett a kapcsolat a nemzetszocialistákkal, és a benne szereplő Párt sem az a Párt. Ez a könyv ezzel szemben egy univerzális, filozofikus tanmese arról, hogy a lélek nélküli ember hogyan képes elkövetni a legnagyobb gonoszságot is – mert ha nincs lélek, nincs empátia, és ha nincs empátia, akkor ugyan mi védi meg a gyengéket az olyan ragadozóktól, mint Buchmann?

Vannak könyvek, ahol az olvasónak elegendő a szövegre figyelnie, és vannak könyvek, ahol az olvasónak elsősorban önmagára kell figyelnie, ahogy olvas, és azt kell vizsgálnia, hogyan hatnak rá a mondatok. Figyelnie kell formálódó ellenérzéseire, és egyáltalán: a hatásokra, amiket a próza vált ki belőle. Tavares könyve ilyen könyv, ízig-vérig posztmodern próza, ami nem rágja az olvasó szájába, mi a helyes és mi a helytelen, inkább ránk bízza az ítéletalkotást. Gondolom, az egészséges olvasókban úgyis konszenzus alakul ki abban, hogy Buchmann szörnyeteg, egy zseniális modern Kalibán, olyasvalaki, aki erkölcsi nyomorékságát fegyverül használja azok ellen, akiket korlátoz a moralitás. Olyasvalaki, aki köztünk jár, akit nap mint nap látunk a tévében, az újságokban. Tavares természetesen nem rendelkezik csodarecepttel, miképp védekezzünk ellene (bár a könyv végkifejlete tagadhatatlanul értelmezhető egyfajta feloldásként), egyszerűen csak rámutat: ott van ő. Jegyezzétek meg az arcát. Nagy dolog ez is, és bravúros írói teljesítmény.

[Oğuzhan · Rating 3 out of 5]

-kimi kitapları karıştırırken ilk sayfalarda bir tanıdık his yakalar ve onun için satın alırız. tavares'in bu kitabı için bunu yaşadım, lanthimos'un dogtooth'undan bir sahneye benzer bir şekilde açılıyor kitap, fakat kimi benzerliklerine rağmen lanthimos'un filmlerindeki o sıcaklık kitapta yok. kusurlarından sıyrılmış, insani özelliklerinden arınmış karakterler mevcut kitapta. süper kahramanlar gibi. lanthimos, distopik atmosfer yaratıp, oradan insanın özündeki duyguları ön plana çıkarır oysa.

-ayakları yere basmayan ve sonunda da havada kalan bir roman. ne yapmak istediği çok belli olan bunu yaparken de bilmiş bir tavır sergileyen bir üslup söz konusu. bunu sevemiyorum. diktanın, iktidarın, kötülüğün daha iyi anlatılabileceğine inanıyorum. öğrenilmiş, planlı ve planından bir adım dışarı çıkamayan metinler hoşuma gitmiyor.

[Álvaro Curia]

Que surpresa este reencontro com GMT. Ainda bem que peguei neste livro pois tornou-se um dos favoritos do ano. Gosto destas personagens, assim execráveis, e da hipocrisia com que a vida as trata. Tudo passa e a vida verga sempre qualquer força com que a queiramos enfrentar.

[jeremy · Rating 5 out of 5]

since publishing his first book some ten years ago, gonçalo tavares has gone on to write more than a dozen others. the angolan-born portuguese writer has won a number of prestigious literary awards and received accolades from around the world. were his storytelling skills not already well apparent in jerusalem, the first of his works to be translated into english, learning to pray in the age of technique (aprender a rezar na era da técnica) confirms the immense talent of gonçalo tavares.

only the second of his works yet translated into english (save for an apparent few titles published by a very small press in india), learning to pray in the age of technique is a dark, often disturbing novel; one that probes the depths of ambition, power, and the human capacity for calculated cruelty. lenz buchmann, an accomplished surgeon, is malcontent with the limitations of his career (despite having achieved an almost flawless level of proficiency), and decides to turn his steady hand to the realm of politics. per his resolute will, buchmann quickly ascends the party ranks into a position of considerable power within city government. his loathing of weakness and disdain for all those he perceives as such leads him to reject family and foe alike (except for the veneration of his late father). as buchmann lusts for ever greater dominance and control, an illness waylays his plans and leaves him a defeated, helpless shell of his former self.

throughout learning to pray in the age of technique, buchmann commits acts of utter reprehensibility, with a disregard for others that borders on the sociopathic. buchmann's actions are often without consequence to himself, as he is intent on his own concentration of power and prestige, absent of any concern for others. the violence (often sexual) that permeates buchmann's life, from youth onward, has made him all but incapable of human compassion or emotion. if he has become a mechanized version of himself, set to conquer and overtake, he does so not so much out of immorality but, rather, amorality. learning to pray in the age of technique is a distinguished work, composed with precision and characterized by a bold, stark prose. gonçalo tavares seems to be electrifying the international literary scene, and with works like this it's of no wonder why.

to prolong one's lifespan, that most existential of questions, was- lenz believed- merely to provide an additional period for the incubation of hatred, for the incubation of the battles and disjunctions between the opinions, aims, and customs of various human beings. it was quite clear to lenz, each time he saved a person's life by way of some surgical procedure, that he was saving only one man- a statistical nonentity. statistics are a precise way of demonstrating indifference.

learning to pray in the age of technique was apparently to be released by dalkey archive as learning to pray in the age of technology (and still appears that way even in this translation's end matter, where dalkey's catalog is listed in full. while "technique" appears to be a more accurate translation than "technology," the change may simply be on account of the untranslatable essence of the original portuguese word.

dalkey is set to publish another of gonçalo tavares' novels, joseph walser's machine (a máquina de joseph walser) (part of the "kingdom" novels begun with jerusalem), early next year. it appears they have also acquired the rights to at least one additional book of his. nearly a half dozen works that form a part of his acclaimed (and, apparently, quite funny) o barrio (the neighborhood) series seem to be awaiting translation and publication by texas tech university press. deservedly, many more of tavares' novels may soon be finding their way into english (followed hopefully by his short stories, plays, poetry and essays).

[Antonio · Rating 4 out of 5]

I've only heard about Gonçalo Tavares in foreign lands, never in Brazil. After some insistence of a friend, I decided to give it a try. At first, I was expecting another regular medical tale. I can only tell you how wrong I was.

Tavares introduces us to a despicable human being. Lenz Buchmann is an abhorrent man whose despise for others is a routine. Every patient who goes to see Buchman receives a medicine and a dose of the doctor's disdain. When Lenz becomes a politician, he continues to be this hateful man plotting his rise on the party.

So why is this a good book? Lenz Buchmann sincerity is amazing, showing us the deeps of human nature. His idolatry to his foster father is so sick and explains so well his dysfunctionality that I want to congratulate Tavares for that. The choices of this man are controversial and complicated, even though they show us a sometimes forgotten image of the spectrum of human nature. A great story of a despicable man.

[Manuel Alberto Vieira · Rating 5 out of 5]

Como fui eu esquecer-me de partilhar a minha apreciação deste livro, lido aquando da primeira edição? O melhor livro de Gonçalo M. Tavares, pelo menos no que ao "compartimento" dos romances diz respeito. Talvez Jerusalém se lhe aproxime e Matteo Perdeu o Emprego, embora muito diferente, mereça ascender a uma altura de voo pouco menor.
Mas em Aprender a Rezar na Era da Técnica, GMT reuniu os melhores predicados d'O Reino e trabalhou-os com mestria cirúrgica. Lamento, todavia, que tenha sido dado à estampa pouco depois de Jerusalém e acabado por ser algo ofuscado pelos ecos que este ainda produzia na crítica e nos leitores. Mas, nestas coisas, o tempo é bom conselheiro. E o acolhimento que teve além-fronteiras atesta isso mesmo.

[Jordi Via · Rating 4 out of 5]

Todos hemos sido malos en algún momento, el que crea que está libre de culpa es porque no lo quiere admitir.
Gonçalo M. Tavares escribe de manera muy original un texto sobre cómo subrepticiamente uno paga por sus actos.
Nos debatimos entre el bien y el mal, nos damos cuenta de hasta que punto estamos sometidos. Uno acaba, después de leer esta novela, aún más convencido de que la manipulación política y religiosa es universal e intrínseca en cualquier sociedad.
Voy a leer todo lo que pueda de Tavares, ahora ya me he familiarizado con su lenguaje.

[Luna Miguel · Rating 5 out of 5]

Una maldita maravilla.

[Carminda · Rating 5 out of 5]

Gonçalo M. Tavares está-se a tornar num caso sério.

[Elif · Rating 2 out of 5]

Kitabı Krallık dörtlemesinin dördüncü kitabı olduğunu bilmeden, adından ve Portekizli Kafka benzetmesinden etkilenerek almıştım. Eğer ilk sayfasını okusaydım, muhtemelen almazdım. Son iki bölüme kadar okurken zorlandım, “bir yerlere gelmiş ama insan olamamış” deyişinin somutlaştığı bir kahramanı okumak ruhsal sağlığım için kolay olmadı.

Yayınevi keşke kitabın bir seriye ait olduğunu ön veya arka kapakta belirtseymiş. Kitaplar konu olarak birbirinden farklı ama ana tema olarak bağlıymışlar. Ayrıca kitabın Kafkaesk bir roman olduğunu düşünmüyorum.

Yazarın üslubu da bana yönelik değildi ancak kitapla günümüz arasında bağlantılar kurmak, çıkarımlar yapmak mümkün. Keşke Lenz’in yanında Albert’in bakış açısını da okuyabilseydik, belki kitaba dair düşüncelerim değişirdi.

[Tomás ☁️ · Rating 5 out of 5]

Alta literatura lo de este señor.

Estaremos reseñando su tetralogía "El reino" en breves (+info en instagram @latconlaoto #freemarketing)

pero lean a Tavares sin falta. qué bien se está escribiendo en Portugal (y en portugués) y qué mal en España (y en español)

[João Ricardo · Rating 4 out of 5]

Outro excelente romance cimentando Gonçalo M. Tavares como nome maior no atual panorama da literatura nacional. Retomando a temática das disputas e dinâmicas do poder, este livro traz-nos Lenz Buchmann, um protagonista caraterizado por um narcisismo sem precedente, uma racionalidade excessiva e com uma incapacidade emocional infima. A partir das suas visões, o autor estabelece enormes pararelelismos entre as visões e os pensamentos do protagonista e a relação daqueles que detém o poder político na vida real. A humilhação, a depravação, a superioriedade intelectual, o elitismo e o hiper-individualismo são ideais que se vão, subtilmente, subvertendo no decorrer da narrativa, sem que a personagem dê por isso.

Há ainda uma enorme batalha travada entre a maquinaria e a engenharia humana e as forças incompreensíveis da natureza, que, inevitavelmente, se sobrepõem ao mais complexo e grandioso dos desígnios humanos.

Uma leitura agradável e que exige reflexão. Uma escrita única que prova como a lógica pode ser usada para levar uma pessoa à loucura e às ações mais bárbaras, sem qualquer remorso ou indecisão.