What do you think?
Rate this book
From the Dust Returned
Ray Bradbury, America's most beloved storyteller, has spent a lifetime carrying readers to exhilarating and dangerous places, from dark street comers in unfamiliar cities and towns to the edge of the universe. Now, in an extraordinary flight of the imagination a half-century in the making, he takes us to a most wondrous into the heart of an Eternal Family. They have lived for centuries in a house of legend and mystery in upper Illinois -- and they are not like other midwesterners. Rarely encountered in daylight hours, their children are curious and wild; their old ones have survived since before the Sphinx first sank its paws deep in Egyptian sands. And some sleep in beds with lids. Now the house is being readied in anticipation of the gala homecoming that will gather together the farflung branches of this odd and remarkable family. In the past-midnight stillness can be detected the soft fluttering of Uncle Einars wings. From her realm of sleep, Cecy, the fairest and most special daughter, can feel the approach of many a welcome being -- shapeshifter, telepath, somnambulist, vampire -- as she flies high in the consciousness of bird and bat. But in the midst of eager anticipation, a sense of doom pervades. For the world is changing. And death, no stranger, will always shadow this most singular Father, arisen from the Earth; Mother, who never sleeps but dreams; A Thousand Times Great Grandmére; Grandfather, who keeps the wildness of youth between his ears. And the boy who, more than anyone, carries the burden of time on his Timothy, the sad and different foundling son who must share it all, remember, and tell...and who, alone out of all of them, must one day age and wither and die. By turns lyrical, wistful, poignant, and chilling, From the Dust Returned is the long-awaited new novel by the peerless Ray Bradbury -- a book that will surely be numbered among his most enduring masterworks.
206 pages, Mass Market Paperback
First published October 1, 2001
410 people are currently reading
6745 people want to read
About the author
Ray Bradbury
2,560 books25.1k followersRay Douglas Bradbury was an American author and screenwriter. One of the most celebrated 20th-century American writers, he worked in a variety of genres, including fantasy, science fiction, horror, mystery, and realistic fiction.
Bradbury is best known for his novel Fahrenheit 451 (1953) and his short-story collections The Martian Chronicles (1950), The Illustrated Man (1951), and The October Country (1955). Other notable works include the coming of age novel Dandelion Wine (1957), the dark fantasy Something Wicked This Way Comes (1962) and the fictionalized memoir Green Shadows, White Whale (1992). He also wrote and consulted on screenplays and television scripts, including Moby Dick and It Came from Outer Space. Many of his works were adapted into television and film productions as well as comic books. Bradbury also wrote poetry which has been published in several collections, such as They Have Not Seen the Stars (2001).
The New York Times called Bradbury "An author whose fanciful imagination, poetic prose, and mature understanding of human character have won him an international reputation" and "the writer most responsible for bringing modern science fiction into the literary mainstream".
Bradbury is best known for his novel Fahrenheit 451 (1953) and his short-story collections The Martian Chronicles (1950), The Illustrated Man (1951), and The October Country (1955). Other notable works include the coming of age novel Dandelion Wine (1957), the dark fantasy Something Wicked This Way Comes (1962) and the fictionalized memoir Green Shadows, White Whale (1992). He also wrote and consulted on screenplays and television scripts, including Moby Dick and It Came from Outer Space. Many of his works were adapted into television and film productions as well as comic books. Bradbury also wrote poetry which has been published in several collections, such as They Have Not Seen the Stars (2001).
The New York Times called Bradbury "An author whose fanciful imagination, poetic prose, and mature understanding of human character have won him an international reputation" and "the writer most responsible for bringing modern science fiction into the literary mainstream".
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 785 reviews
October 19, 2024
Have you ever watched the TV programme "The Addams Family"? A strange way to start a book review, perhaps, but bear with me and all will become clear.
Charles Addams was an American cartoonist and comic strip artist known for his black humour and macabre characters. His work regularly appeared in The New Yorker, where according to a biographer, he was "drawing with a happy vengeance". Ray Bradbury is a master story-teller, a science-fiction writer whose works are without fail extraordinary flights of the imagination. They met in 1946, and the rest, as they say, is history.
In his twenties Ray Bradbury wrote a short story entitled "Homecoming". It was to be the first in a series of tales chronicling a family named the Elliotts. But this was no ordinary family. Yes, they were loyal and loving, with great hearts and compassion, as families should be. But they were a strange outlandish family, comprised of ghosts and unnamed supernatural creatures, who all lived in Illinois, in the Mid-Western United States.
Charles Addams painted a two-page spread to illustrate "Homecoming", which was published in the October 1946 issue of "Mademoiselle" magazine. Although "Homecoming" had been rejected several times, this time the editors enthusiastically decided to change the magazine to fit the story, and based the whole issue around it. The pair, Bradbury and Addams, became friends and planned to collaborate on a book of the Elliott Family's complete history with Bradbury writing and Addams providing the illustrations, but it never materialized.
From then on, their two paths diverged. In an interview, Bradbury stated that Addams,
"went his way and created the Addams Family and I went my own way and created my family in this book."
"The Addams Family" became a huge success, both on television and films, and in cartoon and book form. However, it is a very different beast from Bradbury's. Addams heightened the humour and populist treatment; Bradbury's stories about the Elliott family kept the wry macabre humour, but were by turns lyrical, wistful, poignant, and chilling.
"From the Dust Returned" then, is Bradbury's created novel from 2001, about the immortal family. The author developed six of his short stories written over a fifty-five year period. All of the stories had appeared in magazines, and some also in previous anthologies, so the reader may well have a feeling of deja-vu whilst reading this novel. If anything this adds to the dreamlike feel characteristic of all Bradbury's writing.
The cover illustration to the book is the original one by Charles Addams, created to accompany the first story. Sadly Addams never saw this novel; he died in 1988. Interspersed in the text are small line drawings of spiders, cats, tombs, skeletons and suchlike, to enhance the mood. The previously published six stories are interwoven with newer chapters and lyrical prose passages, connecting to make a unique atmospheric patchwork of a most peculiar clan.
"They hollowed, they lingered, they roared down and wafted up... the shapeless and invisible winds... carrying the semblance of their old weather with them. And if they had names at all it was monsoon or sirocco or santana... hurricanes flung hopeless... or flurried south with freezing breaths to meet the breaths of fire that moved intemperately across the Gulf."
Bradbury says that his initial inspiration for the Elliott family dates back to his childhood, and the Halloweens he spent at his grandmother's house. This resulted in the first short story, "Homecoming." He then published five further stories about the Elliotts.
They have lived for centuries in a house of legend and mystery. Nobody except the family know where it is, and they preserve its secret location ferociously. Rarely encountered in daylight hours, the family's children are strange and wild; all supernatural creatures of the night save one - Timothy - the human foundling son they feel sorry for and adopt. He is considered to be abnormal by them as his face reflects in a mirror; a perfect example of Bradbury's trademark ghoulish wit. Ironically it is Timothy who is the poignant character in this weird tale, for it is he who carries the burden of time on his shoulders. The family are right; he is strange. He is unique. For unlike them, one day he must age and die.
This series of interconnected stories, uses a device Bradbury has used before, notably in "The Illustrated Man". In this case the linking character is A Thousand Times Great Grandmère, the family matriarch. She is the mother of Nefertiti, and she and Grandfather have survived since before the Sphinx in Egypt. She speaks pronouncements; lyrical passages from deep within her mummified wrappings. She speaks about the old ones, and of millennia gone by,
"a captive of time, her eyes slits of deep blue lapis lazuli behind thread-sewn lids, a glitter of remembrance as her mouth, with a shriveled tongue wormed in it, whistled and sighed and whispered to recall every hour of every lost night four thousand years back"
The main character is Cecy, "the one who dreams," a young girl yearning for love who can experience the world only through the travels of her mind as she flies high in the consciousness of bird, or bat... or human. There is Uncle Einar, a fun-loving, proud-winged vampire who loses his ability to fly. There is Tom, a farm boy whom Cecy "meets" and falls in love with one night during one of her spirit-borne journeys.
Throughout the stories, there is growing tension as the house is being got ready for the gala homecoming that will gather together the farflung branches of the family, whether shapeshifter, telepath, somnambulist or vampire. But in the midst of eager anticipation, there is a sense of doom. For the world is changing. And it is Timothy who must find a way to resolve it. The ending... well it is unexpected. Afterwards the reader has a great sense of loss, but also a sense of inevitability.
This novel shows Ray Bradbury's powerful vision and imagination, with just one single human representative of the Elliott family. It is very different in feel to the Addams family of the television series, or indeed, the cartoons. But then from the initial conception has developed something touching, wistful and strange, at times reading like liquid poetry.
A critic once stated, "Ray Bradbury is Edgar Allan Poe for optimists." A good description of this book, perhaps? Here's a taste,
"And what are you, or we, or us? Can it be named?...Are we kin to Autumn rains? Do we rise in mists from wetland moors? Do twilight fogs seem similar? Do we prowl or run or lope? Are we shadows on a ruined wall?...Do we hover or fly or writhe...? Are we footsteps heard to waken us and bump our skulls on nailed-shut lids? Are we batwing heartbeats held in claw or hand or teeth?...Do we abide in walls as mortuary beetles telling time?...Do we sleep by day and swarm-glide the splendid night? When Autumn leaves shower bullions are we that Midas stuff, a leaf-fall that sounds the air in crisp syllables? What, what, oh what are we?"
Charles Addams was an American cartoonist and comic strip artist known for his black humour and macabre characters. His work regularly appeared in The New Yorker, where according to a biographer, he was "drawing with a happy vengeance". Ray Bradbury is a master story-teller, a science-fiction writer whose works are without fail extraordinary flights of the imagination. They met in 1946, and the rest, as they say, is history.
In his twenties Ray Bradbury wrote a short story entitled "Homecoming". It was to be the first in a series of tales chronicling a family named the Elliotts. But this was no ordinary family. Yes, they were loyal and loving, with great hearts and compassion, as families should be. But they were a strange outlandish family, comprised of ghosts and unnamed supernatural creatures, who all lived in Illinois, in the Mid-Western United States.
Charles Addams painted a two-page spread to illustrate "Homecoming", which was published in the October 1946 issue of "Mademoiselle" magazine. Although "Homecoming" had been rejected several times, this time the editors enthusiastically decided to change the magazine to fit the story, and based the whole issue around it. The pair, Bradbury and Addams, became friends and planned to collaborate on a book of the Elliott Family's complete history with Bradbury writing and Addams providing the illustrations, but it never materialized.
From then on, their two paths diverged. In an interview, Bradbury stated that Addams,
"went his way and created the Addams Family and I went my own way and created my family in this book."
"The Addams Family" became a huge success, both on television and films, and in cartoon and book form. However, it is a very different beast from Bradbury's. Addams heightened the humour and populist treatment; Bradbury's stories about the Elliott family kept the wry macabre humour, but were by turns lyrical, wistful, poignant, and chilling.
"From the Dust Returned" then, is Bradbury's created novel from 2001, about the immortal family. The author developed six of his short stories written over a fifty-five year period. All of the stories had appeared in magazines, and some also in previous anthologies, so the reader may well have a feeling of deja-vu whilst reading this novel. If anything this adds to the dreamlike feel characteristic of all Bradbury's writing.
The cover illustration to the book is the original one by Charles Addams, created to accompany the first story. Sadly Addams never saw this novel; he died in 1988. Interspersed in the text are small line drawings of spiders, cats, tombs, skeletons and suchlike, to enhance the mood. The previously published six stories are interwoven with newer chapters and lyrical prose passages, connecting to make a unique atmospheric patchwork of a most peculiar clan.
"They hollowed, they lingered, they roared down and wafted up... the shapeless and invisible winds... carrying the semblance of their old weather with them. And if they had names at all it was monsoon or sirocco or santana... hurricanes flung hopeless... or flurried south with freezing breaths to meet the breaths of fire that moved intemperately across the Gulf."
Bradbury says that his initial inspiration for the Elliott family dates back to his childhood, and the Halloweens he spent at his grandmother's house. This resulted in the first short story, "Homecoming." He then published five further stories about the Elliotts.
They have lived for centuries in a house of legend and mystery. Nobody except the family know where it is, and they preserve its secret location ferociously. Rarely encountered in daylight hours, the family's children are strange and wild; all supernatural creatures of the night save one - Timothy - the human foundling son they feel sorry for and adopt. He is considered to be abnormal by them as his face reflects in a mirror; a perfect example of Bradbury's trademark ghoulish wit. Ironically it is Timothy who is the poignant character in this weird tale, for it is he who carries the burden of time on his shoulders. The family are right; he is strange. He is unique. For unlike them, one day he must age and die.
This series of interconnected stories, uses a device Bradbury has used before, notably in "The Illustrated Man". In this case the linking character is A Thousand Times Great Grandmère, the family matriarch. She is the mother of Nefertiti, and she and Grandfather have survived since before the Sphinx in Egypt. She speaks pronouncements; lyrical passages from deep within her mummified wrappings. She speaks about the old ones, and of millennia gone by,
"a captive of time, her eyes slits of deep blue lapis lazuli behind thread-sewn lids, a glitter of remembrance as her mouth, with a shriveled tongue wormed in it, whistled and sighed and whispered to recall every hour of every lost night four thousand years back"
The main character is Cecy, "the one who dreams," a young girl yearning for love who can experience the world only through the travels of her mind as she flies high in the consciousness of bird, or bat... or human. There is Uncle Einar, a fun-loving, proud-winged vampire who loses his ability to fly. There is Tom, a farm boy whom Cecy "meets" and falls in love with one night during one of her spirit-borne journeys.
Throughout the stories, there is growing tension as the house is being got ready for the gala homecoming that will gather together the farflung branches of the family, whether shapeshifter, telepath, somnambulist or vampire. But in the midst of eager anticipation, there is a sense of doom. For the world is changing. And it is Timothy who must find a way to resolve it. The ending... well it is unexpected. Afterwards the reader has a great sense of loss, but also a sense of inevitability.
This novel shows Ray Bradbury's powerful vision and imagination, with just one single human representative of the Elliott family. It is very different in feel to the Addams family of the television series, or indeed, the cartoons. But then from the initial conception has developed something touching, wistful and strange, at times reading like liquid poetry.
A critic once stated, "Ray Bradbury is Edgar Allan Poe for optimists." A good description of this book, perhaps? Here's a taste,
"And what are you, or we, or us? Can it be named?...Are we kin to Autumn rains? Do we rise in mists from wetland moors? Do twilight fogs seem similar? Do we prowl or run or lope? Are we shadows on a ruined wall?...Do we hover or fly or writhe...? Are we footsteps heard to waken us and bump our skulls on nailed-shut lids? Are we batwing heartbeats held in claw or hand or teeth?...Do we abide in walls as mortuary beetles telling time?...Do we sleep by day and swarm-glide the splendid night? When Autumn leaves shower bullions are we that Midas stuff, a leaf-fall that sounds the air in crisp syllables? What, what, oh what are we?"
June 11, 2017
From the Dust Returned is a fix up novel by Ray Bradbury. He took several short stories such as “Uncle Einar”, “The Homecoming”, “The April Witch” and other of the October Country variety and bound them together into a new novel that would have made Charles Addams proud.
Like most of his works and like the best poetry, it should be read aloud and enjoyed for the rich, descriptive language Bradbury commands. If a reader enjoyed The October Country or just the short story “Homecoming” or if anyone liked The Addams Family, this will be a good selection.
A must for Bradbury fans.
Like most of his works and like the best poetry, it should be read aloud and enjoyed for the rich, descriptive language Bradbury commands. If a reader enjoyed The October Country or just the short story “Homecoming” or if anyone liked The Addams Family, this will be a good selection.
A must for Bradbury fans.
October 22, 2020
A perfect book to read for Halloween. I think the cover really attracted me as it is very obviously a Charles Addams (of the Addams Family fame) painting. Apparently Ray Bradbury and Charles Addams were friends and wanted to collaborate on a book together but it never quite took off. However, this book is said to be the inspiration for the "Addams Family" that Charles Addams created first as a set of cartoons and then ultimately with a TV show.
From the Dust Returned focuses on a homecoming of sorts for a family that is unique in that they are not human and not of this world. They are an "Eternal Family" with members who don't all have bodies, those such as a vampire, ghostly spirit, and all who transverse time and space. The writing is lyrical and beautifully haunting. From the beginning of the Homecoming to the upheaval and abandonment of this supernatural house and inhabitants, the stories of the various family members as they arrive and leave are interwoven and merged for an exquisite otherworldly journey.
From the Dust Returned focuses on a homecoming of sorts for a family that is unique in that they are not human and not of this world. They are an "Eternal Family" with members who don't all have bodies, those such as a vampire, ghostly spirit, and all who transverse time and space. The writing is lyrical and beautifully haunting. From the beginning of the Homecoming to the upheaval and abandonment of this supernatural house and inhabitants, the stories of the various family members as they arrive and leave are interwoven and merged for an exquisite otherworldly journey.
October 18, 2023
Well, I admit this book wasn’t the fun and light spooky read I was hoping for. And no that is not me having a little tantrum 😂. Anyway I hate that I didn’t love it, but it was honestly rather painful to get through. I considered DNFing many times, but the point of dread didn’t truly settle in until after the 50% mark so I decided to be a warrior and just push on through.
So, how was it just so bad?? Because it really had all the elements I was craving to read about. An immortal family. A misfit main character. A creepy house. Ray Bradbury’s charm (I picked up on from reading The Halloween Tree).
For example, this quote:
“Our whole family is odd and remarkable. We must not marry with ordinary folk. We’d lose our dark souls if we did.”
Well, it was just a mess. There was no plot. No organization. At times, it was a ranting mess of disjointed descriptions that didn’t lead to anything. It was extremely hard to follow/focus on or feel any sort of enjoyment. After some investigating, I later learned it was actually comprised of several short stories attempted to be connected together into a novel. Well, not a good idea. Perhaps had I read this in childhood and had some nostalgic connection to it, I could have overlooked the painful clutter. But no, just no.
Things I did like (since I was still nice enough to give it 3 stars):
💫The underlying message that being an outcast or different is not a bad thing.
💫Cecy was an interesting character with very creative abilities that I won’t get into due to spoilers because it was one of the coolest things about the book!
Hoping for the next Spooky read to be better!
So, how was it just so bad?? Because it really had all the elements I was craving to read about. An immortal family. A misfit main character. A creepy house. Ray Bradbury’s charm (I picked up on from reading The Halloween Tree).
For example, this quote:
“Our whole family is odd and remarkable. We must not marry with ordinary folk. We’d lose our dark souls if we did.”
Well, it was just a mess. There was no plot. No organization. At times, it was a ranting mess of disjointed descriptions that didn’t lead to anything. It was extremely hard to follow/focus on or feel any sort of enjoyment. After some investigating, I later learned it was actually comprised of several short stories attempted to be connected together into a novel. Well, not a good idea. Perhaps had I read this in childhood and had some nostalgic connection to it, I could have overlooked the painful clutter. But no, just no.
Things I did like (since I was still nice enough to give it 3 stars):
💫The underlying message that being an outcast or different is not a bad thing.
💫Cecy was an interesting character with very creative abilities that I won’t get into due to spoilers because it was one of the coolest things about the book!
Hoping for the next Spooky read to be better!
October 12, 2025
Come ogni anno, nel mese di ottobre, le mie letture sono quasi esclusivamente a tema.
E chi meglio di Bradbury scrive di questa incantata festa?
Perché halloween non è solo sangue e budella, ma è anche famiglia e ricordi.
Come succede qui, in questa casa sospesa nel tempo, un rompicapo dentro un enigma e un enigma dentro un mistero.
Abitata da una stana famiglia in cui i membri volano di notte come neri aquiloni, alcuni sono in grado di leggere il pensiero, certuni non si riflettono negli specchi, mentre altri vi appaiono.
L'unico "diverso" ed a noi uguale è Timothy, trovato in una cesta, davanti alla porta.
Una favola dalle tinte autunnali, racconti che volano nella mente del lettore come foglie dalle più svariate tonalità di giallo, arancio e rosso.
Sussurri di tempi lontani, ancor prima della creazione delle piramidi, ci raccontano di questa bizzarra famiglia.
Penso che terrò Bradbury come autore di ottobre, del resto ha scritto "il paese d' ottobre" e "popolo dell'autunno".
E chi meglio di Bradbury scrive di questa incantata festa?
Perché halloween non è solo sangue e budella, ma è anche famiglia e ricordi.
Come succede qui, in questa casa sospesa nel tempo, un rompicapo dentro un enigma e un enigma dentro un mistero.
Abitata da una stana famiglia in cui i membri volano di notte come neri aquiloni, alcuni sono in grado di leggere il pensiero, certuni non si riflettono negli specchi, mentre altri vi appaiono.
L'unico "diverso" ed a noi uguale è Timothy, trovato in una cesta, davanti alla porta.
Una favola dalle tinte autunnali, racconti che volano nella mente del lettore come foglie dalle più svariate tonalità di giallo, arancio e rosso.
Sussurri di tempi lontani, ancor prima della creazione delle piramidi, ci raccontano di questa bizzarra famiglia.
Penso che terrò Bradbury come autore di ottobre, del resto ha scritto "il paese d' ottobre" e "popolo dell'autunno".
November 25, 2024
From the Dust Returned
By Ray Bradbury
When I was a teen and young adult, I read everything Bradbury and all the sci-fi and fantasy authors at that time. He was one of my favorites. I don't remember this book, so I grabbed this up.
Once I started it, I still didn't remember it. Finished it, and I didn't feel like I read a Ray Bradbury book. It was entertaining but not the brilliance I knew. Maybe an off book. Maybe my memory is going bad.
By Ray Bradbury
When I was a teen and young adult, I read everything Bradbury and all the sci-fi and fantasy authors at that time. He was one of my favorites. I don't remember this book, so I grabbed this up.
Once I started it, I still didn't remember it. Finished it, and I didn't feel like I read a Ray Bradbury book. It was entertaining but not the brilliance I knew. Maybe an off book. Maybe my memory is going bad.
August 22, 2024
„От прахта родени“ е изключително приятна, макар и доста меланхолична приказка! Мрачната история на Вечното семейство ми донесе силни емоции, както и ме заплени със своята много готина „хелоуинска“ атмосфера... Ако вече харесвате други творби на лиричния гений Бредбъри, то не пропускайте да се потопите и в тази книга...
„Сеси. Тя беше причината, истинската причина, ��сновната причина дивите братовчеди да я обикалят и да останат. Защото тя изобилстваше на семена като нар. Тя бе всички сетива на всички живи същества по света. Тя бе всички киностудии, театри и художествени галерии на всички времена.
Помолете я да извади душата ви като болен зъб и да я стрелне в облаците, за да охлади духа ви, и в миг се озовавате в небесната вис.
Помолете я да грабне същата тази душа и да я въплъти в дърво, и когато на другата сутрин се събудите, в зелената ви глава пеят птици.
Помолете я да станете пречистващ дъжд и усещате, че валите върху всичко. Помолете я да станете луната и изведнъж поглеждате надолу, и виждате, че бледата ви светлина придава на изгубените градове цвят на надгробни камъни и нетленни призраци.
Сеси. Кой ви изваждаше душата, призоваваше мъдростта ви и можеше да я прехвърли в животно, растение или минерал — сами назовете отровата си.“
„Сеси. Тя беше причината, истинската причина, ��сновната причина дивите братовчеди да я обикалят и да останат. Защото тя изобилстваше на семена като нар. Тя бе всички сетива на всички живи същества по света. Тя бе всички киностудии, театри и художествени галерии на всички времена.
Помолете я да извади душата ви като болен зъб и да я стрелне в облаците, за да охлади духа ви, и в миг се озовавате в небесната вис.
Помолете я да грабне същата тази душа и да я въплъти в дърво, и когато на другата сутрин се събудите, в зелената ви глава пеят птици.
Помолете я да станете пречистващ дъжд и усещате, че валите върху всичко. Помолете я да станете луната и изведнъж поглеждате надолу, и виждате, че бледата ви светлина придава на изгубените градове цвят на надгробни камъни и нетленни призраци.
Сеси. Кой ви изваждаше душата, призоваваше мъдростта ви и можеше да я прехвърли в животно, растение или минерал — сами назовете отровата си.“
December 6, 2018
Pídele que tome esa misma alma y la introduzca en el tronco de un árbol, y te despertarás a la mañana siguiente con pájaros cantando en tu cabeza verde. Pide ser pura lluvia, y caerás sobre todas las cosas. Pide ser la Luna, y súbitamente mirarás hacia abajo para ver tu pálida luz que pinta pueblos perdidos con el color de las lápidas y los fantasmas espectrales.
La obra de Bradbury siempre me puede, es mi debilidad. Me hace sentir como si viviera en el País de Octubre, y todos los días es Halloween. "De la ceniza volverás" es una lectura amena, cálida y nostálgica, como todas las de Bradbury, y está llena de aventuras fantásticas y sobrenaturales. Recomendadísimo.
La obra de Bradbury siempre me puede, es mi debilidad. Me hace sentir como si viviera en el País de Octubre, y todos los días es Halloween. "De la ceniza volverás" es una lectura amena, cálida y nostálgica, como todas las de Bradbury, y está llena de aventuras fantásticas y sobrenaturales. Recomendadísimo.
January 10, 2022
Çok beğendim... Bu nasıl bir atmosfer işçiliği, bu nasıl sade ama ihtişamlı bir sahne kurulumu, bu nasıl hafifletici bir ritim? Tim Burton filmleri ve Neil Gaiman'ın "Mezarlık Kitabı" türünde müthiş, dili harika bir kitap. Korku türü kadara fantastik severlerinde hoşlanacağını düşünüyorum. İthaki ve "Karanlık Kitaplık" ekibini kutluyorum.
February 12, 2012
Maybe you've had the experience of not liking something because it turned out not to be what the marketing said it was? Seems to happen with films a lot e.g. films that are a lot more cerebral than the dumb action movies they are made out to be - or the opposite. The trouble with this is it isn't the fault of the artists involved. Maybe if you'd come to it "blind" you'd have liked it. Or if given an honest impression of its nature, you said, I'll skip this one until I'm in the mood for it and did so, you'd have liked it. I try to counter this as best I can and judge the work on its merits, not those of the advertisers trying to manipulate me (with success).
As an aside, I'm reminded of a question I like to ask people: which films have trailers that are better than the actual fims? I put forward Stallone's Cliffhanger and Michael Bay's Pearl Harbour.
Well, the same can happen with books, as From the Dust Returned proves, because this is NOT, nor ever has been, Bradbury's latest novel, as it says on the cover of this edition. It's a compilation of short stories written over a period of several decades,concerning an overlapping set of characters, locales and most of all, moods and themes. The principle pieces are all old, by which I mean, published in previous collections and I had read most of them before. There are also a fairly large number of short pieces that are new, added mainly to turn the collection into a kind of complete fictional history - but not a novel! So I was faced with the fact that I wanted to read a novel and was faced with a short story collection. I resolved this problem by picking up a real novel by somebody else.
The history here is primarily that of the Elliot Family and the House they live in. The Elliots are Special; one has wings, one can slip her mind into anyone or anything, whilst not moving from her bed. Others may be vampires. If you've read much Bradbury you may well have come across an Elliot Family story or others with a similar mood of Gothicism and nostalgia for superstition and story, such as Usher II. The same fear of too much enforced "sanitisation" is dominant in Fahrenheight 451, too. But there is a problem here. There is a uniformity of atmosphere, technique and imagery that gets stale when presented with so much of it at one time. In other words, you have to either spread it out over a long period of reading or risk purple prose overload. Similar problems are sometimes remarked upon when reading Saki short stories and H.P. Lovecraft shorts, too.
That said, some of the new material is excellent - I particularly liked the beginning pieces about the early history of the House and it's first occupants and, standing alone, some of the older stories are Bradbury greats. See my review of The April Witch, which is included here as The Wandering Witch, for instance. The trouble is that this family of stories about the Family jostle and crowd each other, when squashed into this small space contained between the covers of a single volume, with no leavening.
As an aside, I'm reminded of a question I like to ask people: which films have trailers that are better than the actual fims? I put forward Stallone's Cliffhanger and Michael Bay's Pearl Harbour.
Well, the same can happen with books, as From the Dust Returned proves, because this is NOT, nor ever has been, Bradbury's latest novel, as it says on the cover of this edition. It's a compilation of short stories written over a period of several decades,concerning an overlapping set of characters, locales and most of all, moods and themes. The principle pieces are all old, by which I mean, published in previous collections and I had read most of them before. There are also a fairly large number of short pieces that are new, added mainly to turn the collection into a kind of complete fictional history - but not a novel! So I was faced with the fact that I wanted to read a novel and was faced with a short story collection. I resolved this problem by picking up a real novel by somebody else.
The history here is primarily that of the Elliot Family and the House they live in. The Elliots are Special; one has wings, one can slip her mind into anyone or anything, whilst not moving from her bed. Others may be vampires. If you've read much Bradbury you may well have come across an Elliot Family story or others with a similar mood of Gothicism and nostalgia for superstition and story, such as Usher II. The same fear of too much enforced "sanitisation" is dominant in Fahrenheight 451, too. But there is a problem here. There is a uniformity of atmosphere, technique and imagery that gets stale when presented with so much of it at one time. In other words, you have to either spread it out over a long period of reading or risk purple prose overload. Similar problems are sometimes remarked upon when reading Saki short stories and H.P. Lovecraft shorts, too.
That said, some of the new material is excellent - I particularly liked the beginning pieces about the early history of the House and it's first occupants and, standing alone, some of the older stories are Bradbury greats. See my review of The April Witch, which is included here as The Wandering Witch, for instance. The trouble is that this family of stories about the Family jostle and crowd each other, when squashed into this small space contained between the covers of a single volume, with no leavening.
June 15, 2017
How to make Tracey happy? Similes, metaphors, A house that's the epitome of gothic,ghosts,ghouls and strange beings, Egyptian mummies, creaking hinges, howling winds, and a certain Mr Bradbury telling the tale...:)
This book is more a collection of short stories all with a common denominator, They are family...
When nobody believes in the good or in the bad then how can they exist?...
This book is more a collection of short stories all with a common denominator, They are family...
When nobody believes in the good or in the bad then how can they exist?...
September 13, 2017
Spectacular. This is, hands down, the BEST Halloween-ish ghost story I've EVER read. Neil Gaiman, take notes. 📝
This book is a part of the reading challenge I've signed up for. Gotta finish it in a week (not challenging at all, tbh)!
This book is a part of the reading challenge I've signed up for. Gotta finish it in a week (not challenging at all, tbh)!
October 12, 2025
Ray Bradbury si conosce perlopiù per i grandi classici "Cronache Marziane" e "Fahrenheit 451", che affondano le radici nella fantascienza sociologica classica, quella che esplora i rapporti tra gli esseri umani e le loro impostazioni della società in cui vivono.
Ma ultimamente sto scoprendo un Bradbury diverso ed inatteso, ma sorprendente. Leggendo "L'albero di Halloween", qualche anno fa e riletto da poco, ho conosciuto un autore che spazia nei generi o meglio, non si trincera in essi, ma naviga libero e spensierato nell'immenso oceano della narrazione pura. Poi ero passato dalle parti di "Il popolo d'autunno" ed avevo capito che quello di "L'albero di Halloween" non era un'esplorazione in aree narrative a lui non abituali o comunque un'esperimento casuale. "Il popolo d'autunno" mi aveva sbalordito perchè ero come se mi fossi tuffato, letteralmente, in un'esperienza al limite della realtà, perchè le descrizione e la narrazione erano talmente vivide, da risultare quasi tangibili. Ora, dopo aver letto "Ritornati dalla polvere" non posso far altro che decretare Bradbury come un autore estremamente eclettico e con una capacità immaginifica che travalica il significato stesso della parola immaginifico. Durante la lettura di questo splendido romanzo a puntate, perchè è stato ideato e scritto nell'arco di 55 anni, fatto incredibile, mi sono trovato lì insieme alla Famiglia a vivere in prima persona le avventure e disavventure che permeano tutte le pagine, graziosamente impreziosite da delicate illustrazioni che mi hanno accompagnato e cullato attraverso 55 anni di creazione di un'opera che mi rimarrà nel cuore.
Chicca finale: l'illustrazione di copertina, ideata e disegnata da Charles Addams, l'ideatore della Famiglia Addams. Che, nonostante io non sia un fan della serie, appena l'ho scoperto, ho subito capito che non poteva che essere lui l'autore. La copertina, anzi le copertine, perchè anche nel retro continua l'illustrazione, me le guardavo e riguardavo senza sosta, ogni fine di un capitolo, ecco che richiudevo il libro e le rimiravo e vagavo con la mente intersecando le parole appena lette con le immagini che avevo di fronte, magico a dir poco!
Ray Bradbury: mr. October :D
Ma ultimamente sto scoprendo un Bradbury diverso ed inatteso, ma sorprendente. Leggendo "L'albero di Halloween", qualche anno fa e riletto da poco, ho conosciuto un autore che spazia nei generi o meglio, non si trincera in essi, ma naviga libero e spensierato nell'immenso oceano della narrazione pura. Poi ero passato dalle parti di "Il popolo d'autunno" ed avevo capito che quello di "L'albero di Halloween" non era un'esplorazione in aree narrative a lui non abituali o comunque un'esperimento casuale. "Il popolo d'autunno" mi aveva sbalordito perchè ero come se mi fossi tuffato, letteralmente, in un'esperienza al limite della realtà, perchè le descrizione e la narrazione erano talmente vivide, da risultare quasi tangibili. Ora, dopo aver letto "Ritornati dalla polvere" non posso far altro che decretare Bradbury come un autore estremamente eclettico e con una capacità immaginifica che travalica il significato stesso della parola immaginifico. Durante la lettura di questo splendido romanzo a puntate, perchè è stato ideato e scritto nell'arco di 55 anni, fatto incredibile, mi sono trovato lì insieme alla Famiglia a vivere in prima persona le avventure e disavventure che permeano tutte le pagine, graziosamente impreziosite da delicate illustrazioni che mi hanno accompagnato e cullato attraverso 55 anni di creazione di un'opera che mi rimarrà nel cuore.
Chicca finale: l'illustrazione di copertina, ideata e disegnata da Charles Addams, l'ideatore della Famiglia Addams. Che, nonostante io non sia un fan della serie, appena l'ho scoperto, ho subito capito che non poteva che essere lui l'autore. La copertina, anzi le copertine, perchè anche nel retro continua l'illustrazione, me le guardavo e riguardavo senza sosta, ogni fine di un capitolo, ecco che richiudevo il libro e le rimiravo e vagavo con la mente intersecando le parole appena lette con le immagini che avevo di fronte, magico a dir poco!
Ray Bradbury: mr. October :D
April 26, 2023
What an odd, brilliant little story. Bradbury's ornate writing style always bogs down his books a bit for me, but I still really enjoyed this one.
August 5, 2023
3,5 ⭐
Ray Bradbury bilim kurgu/fantastik/korku türlerini sevenlerin öve öve bitiremediği yazarlardan. Sadece Fahrenheit 451 kitabını okumuştum, diğer eserleri istek listemdeydi. Yorumlarını severek takip ettiğim Rygard'ın Topraktan Dönenler ile ilgili yazdıklarını okuyunca Rygard yorum kütüphaneden ödünç aldım hemen.
Her ne kadar İthaki Yayınları Karanlık Kitaplar serisine eklemiş ve goodreadste korku etiketi konulmuş olsa da gerçeküstü minnoş hikayeler var burada. Hikayeleri okumadan önce yazarın sonsözüne göz atmanızı tavsiye ederim. Karakterlerinin ilhamını akrabalarından aldığı, hatta karakterlere isimlerini vererek onları sonsuza kadar yaşatmak istediği, metni başlangıçta Addams ailesinin yaratıcısı Charles Addams ile ortak bir proje olarak tasarladığı fakat o projenin maddi kaynak yetersizliğinden bir türlü hayata geçirilemediği gibi ayrıntılardan bahsetmiş yazar.
Charles Addams nasıl egzantrik ve sevimli-korkunç Addams ailesini yarattıysa Ray Bradbury de kendi egzantrik karakterleri ile Elliot ailesini yaratmış. Hayaletler, ruhu olan bir ev, konuşan hayvanlar, başka bedenlere yolculuklar, vampirler, şaşkın insanlar, mezarından kalkıp gelenler derken hikayeler çılgın bir hal alıyor. Anlatım dili kimi zaman mizahi. Edebiyatçılara yapılan göndermelere bayıldım.
Karşılaştırma sevmeyenler kusura bakmasın bana Neil Gaiman'ın eserlerini hatırlattı bu kitap. Onu seven Topraktan Dönenler'i de sever. Ben yazarın kitaplarını okumaya devam edeceğim.
Not: Çeviri daha iyi olabilirdi. İlk hikayelerde dilde tutukluk vardı. Bazı hikayelerde Arapça, Farsça kökenli pek kullanılmayan kelimeler tercih edilmiş. Sebebini tahmin edebiliyorum fakat kitabın geneli ile karşılaştırıldığında sırıtıyor bence.
Ray Bradbury bilim kurgu/fantastik/korku türlerini sevenlerin öve öve bitiremediği yazarlardan. Sadece Fahrenheit 451 kitabını okumuştum, diğer eserleri istek listemdeydi. Yorumlarını severek takip ettiğim Rygard'ın Topraktan Dönenler ile ilgili yazdıklarını okuyunca Rygard yorum kütüphaneden ödünç aldım hemen.
Her ne kadar İthaki Yayınları Karanlık Kitaplar serisine eklemiş ve goodreadste korku etiketi konulmuş olsa da gerçeküstü minnoş hikayeler var burada. Hikayeleri okumadan önce yazarın sonsözüne göz atmanızı tavsiye ederim. Karakterlerinin ilhamını akrabalarından aldığı, hatta karakterlere isimlerini vererek onları sonsuza kadar yaşatmak istediği, metni başlangıçta Addams ailesinin yaratıcısı Charles Addams ile ortak bir proje olarak tasarladığı fakat o projenin maddi kaynak yetersizliğinden bir türlü hayata geçirilemediği gibi ayrıntılardan bahsetmiş yazar.
Charles Addams nasıl egzantrik ve sevimli-korkunç Addams ailesini yarattıysa Ray Bradbury de kendi egzantrik karakterleri ile Elliot ailesini yaratmış. Hayaletler, ruhu olan bir ev, konuşan hayvanlar, başka bedenlere yolculuklar, vampirler, şaşkın insanlar, mezarından kalkıp gelenler derken hikayeler çılgın bir hal alıyor. Anlatım dili kimi zaman mizahi. Edebiyatçılara yapılan göndermelere bayıldım.
Karşılaştırma sevmeyenler kusura bakmasın bana Neil Gaiman'ın eserlerini hatırlattı bu kitap. Onu seven Topraktan Dönenler'i de sever. Ben yazarın kitaplarını okumaya devam edeceğim.
Not: Çeviri daha iyi olabilirdi. İlk hikayelerde dilde tutukluk vardı. Bazı hikayelerde Arapça, Farsça kökenli pek kullanılmayan kelimeler tercih edilmiş. Sebebini tahmin edebiliyorum fakat kitabın geneli ile karşılaştırıldığında sırıtıyor bence.
June 20, 2023
İthaki Karanlık Kitaplık serisinin 45. kitabı.
Bradbury’nin gerçekten de ıslak toprak gibi kokan, karanlıkta kaynaşıp geceleri oynaşan hayaletlerden, hortlaklardan, gulyabanilerden ve yaratıklardan bahseden pek tatlı masalı.
Yazılması elli yıldan uzun bir zamana yayılmış, bir ejderhanın pulları gibi birbiri üzerine kapanan öykülerden oluşan ve nazik dokunuşlarla birleşen, büyük, tekinsiz bir ailenin maceralarını anlatan, hortlaklarla dolu bir çay partisi gibi Topraktan Dönenler. Öykülerin büyük bir bölümü daha önce farklı derlemelerde yayınlanmış ancak bu sefer yazar öze döndüğü bir kurguda birleştirip, yeni hikayelerle beslediğinden olacak, gerçek bir aile masalı halini almış.
Ray Bradbury’den bahsederken ani bir ilhamla seçtiğimiz bir kitaptı Topraktan Dönenler ve aslında kitaba başladığımda da daha farklı bir beklentim vardı. Ben sanıyordum ki kara kuleli şatolarda yaratıklar insan avlayacak. Ama Topraktan Dönenler ilk sayfadan farklı bir yöne saptı; Ezgi’nin tabiriyle gotik korku beklerken çocuk kitabı çıktı. İlk hikayenin ardından, beklentilerimi tekrar kalibre ettiğimde de fevkalade eğlenceli bir kitap haline geldi.
Bahar günlerinde yağmurun çatıyı hafif hafif okşadığı ve Aralık gecelerinde dışarıyı kaplayan kar tabakasını birkaç karış ötenizde hissedebildiğiniz tavan arasında, Bin Kere Büyük Büyükanne vardı. Ne yaşıyordu ne de ebediyen ölmüştü, sadece... vardı.”
Kitap daha ilk cümlesiyle dünyayı sarı, güz yaprakları rengine boyuyor, çocukları dizine oturtup masala başlıyor, ilk cümlesiyle soğuk gerçeklikten koparıp okuyucusunu, gece uyuyamayanların, hortlakların ve canavarların, masalsı, tatlı, karanlık, biraz eğlenceli, hafifçe de tedirgin edici dünyasına sokuyor.
Kasabanın yanındaki tepeye Ev’in gelişiyle başlıyor hikaye. Kirişleriyle, bacalarıyla, tozlu kilerleri, karanlık dehlizleri, binden az ama yüzden çok odası, tavan araları ve bodrumlarıyla Ev geliyor ve dünyaya dağılmış tüm akrabalar buluşsun ve şölen yapsın diye tamamlanıyor. Sonra da aile toplanmaya başlıyor...
Cecy rüzgarın içinde, vadilerin arasında, yıldızların altında; bir nehrin, bir gölün, bir yolun üstünde uçtu. Güz yelleri kadar görünmez, alacakaranlıkta tahtalardan yükselen bir yonca kadar hafif bir halde uçtu.
Cecy ile yani Rüya Gören Uykucu ile tanışıyoruz öncelikle. Hüzünlü, melankolik ama Elliot Ailesinin tüm fertleri gibi biraz da vahşi bir düşçü Cecy. Kuşun, yarasanın, bir yaprağın veya insanın bilincinde uçarken, dünyayı ancak başkalarının zihnindeki deneyimleyebilen genç bir kız. Aşka hasret ve sevilmek istiyor. Deneyimsiz ama naif ama bazen de hesapçı ve hoyrat. Ailesinin hep, “unutma sen olağanüstüsün, eşsiz ve olağanüstü” diyerek sevdiği Cecy de dünyaya uzanıyor, “tuhaf olduğum için kendim aşık olamıyorsam, ben de başka birinin aracılığıyla aşık olurum” diyerek, özlemini misafir olduğu insan zihinlerinde doyurmaya çalışıyor.
Ardından Büyükanneden hikayeyi dinleyen Timothy’i tanıyoruz. Timothy, ailenin bir tanesi, Elliotların tek insan üyesi. Gizemli Ev’in kapısına sadece “tarihçi” yazılı bir notlar bırakılıyor ve tüm farklılıklarına, pembe derisine ve aynalarda görünmesine karşın aile onu bağrına basıyor, sevgiyle büyütüyor. Ama Timothy’nin omuzlarında büyük bir yük duruyor; Timothy bir taraftan ailesi gibi olmak, onlarla zehirli mantarlar yiyip menşei belirsiz, koyu, şaibeli şaraplar içmek, ay ışığında mezarların üzerinde dans edip gece rüzgarlarıyla ulumak istiyor. İnsanlığından ve ölümlülüğünden utanıyor, onlar gibi olmak istiyor. Bir taraftan da var olmak için hatırlanmaya, inanılmaya ihtiyaç duyan ailenin, modern zamanlarda giderek solan ve yok olan hortlakların ve hayaletlerin yaşaması için inanması ve hatırlaması gerekiyor. Kucağına kıvrılan kedisi, gömlek cebinde faresi, kulağında yaşayan örümceği ile, İnanmanın ve hatırlamanın yükünü alıyor, hikayeyi dinliyor, yaşıyor ve anlatıyor.
Eve Dönüş adlı öykü aslında bu kitabın yüreğini ve özünü oluşturuyor ve diğer her şey etrafında şekilleniyor. Uykucu haber veriyor, Timothy de dinliyor. Avrupa’dan, Asya’dan, adaların üzerinden, Güney Amerika’dan aile toplanıp eve dönüyor. Einar Amca, Fry Amca, Kuzen William, Feulda, Heldar, daha fazla amcalar, teyzeler ve kuzenler eve dönüyor.
Bradbury’nin kitabın sonundaki notlarda da bahsettiği üzere, tüm karakterler yazarın gerçekten de ailesinde yaşamış insanlardan geliyor. Tüm o tuhaf kuzenler, amcalar ve teyzeler, vampirler, kurt adamlar, hayaletler ve ghoullar, Bradbury’nin çocukluğundan, Büyükannesinin evinde gezinen akrabalarının hikayeye sızmış halleri. “Uzun süre önce ölmüş olsalar da artık yeniden yaşıyorlar ve hayal gücümün şömine bacalarında, merdivenlerinde, tavan aralarında süzülüyorlar” diye anlatıyor yazar. Okurken de gerçekten bir zamanlar dünya üzerinde yürümüş, konuşmuş, ağlamış gülmüş ve çeşitli tuhaflıklarıyla bir çocuğun zihninde iz bırakmış insanlardan bahsettiğini hissettiriyor. Ve artık kesinlikle fanı olduğum, uçma yeteneğini kaybetmiş, eğlenceyi seven, gururlu ve kanatlı vampir Einar Amca’nın gerçekten de var olması beni ayarsız mutlu ediyor.
Ailenin büyük reisi, Nefertiti'nin annesi Bin Kere Büyük Büyükanne de üç bin yıllık şarabını içerek hikayeyi anlatıyor ve tüm aileyi birbirine bağlıyor, yanlışlıkla bedenlerini kaybeden haşarı kuzenlerin, çamaşır kurutarak ev işlerine yardım eden Einar Amcanın, hayalete trende eşlik eden bir hemşirenin, çeşit çeşit gece yaratığının, Ekim Halkı’nın hikayelerini anlatıyor. Ama bir gün, her aile gibi Elliotlardan da bir Yahuda çıkıyor. Aile felaketi tanıyor, ihanet ile hayatları değiştiriyor, Ev çatırdıyor, dünya değişiyor ve ardından perde kapanıyor.
Kitap sonunda bir Memento Mori’ye dönüşüyor ve ciddileştiğinde de olup bitenlerin üzücülüğünden beklenmedik biçimde okuyucusunu koparıyor. Sona yaklaştığında Büyükanne ve Timothy konuşuyor ve en baştan beri tartışılan soru büyük bir açıklıkla soruluyor, aslında bir anlamda ölümsüzlük fırsatı tanınıyor. Ancak hikayeci kahramanımız, geldiği yerde, macerasında ulaştığı noktada, artık başka bir şey arıyor:
“bir yolculuğa hazırlanacaksın. Yolculuklarında sana eşlik etmek istiyorum. Belki yolda pek fazla konuşamayacağız, ama yola çıkmadan önce, tüm bunların ortasında, sana bir sorum var: Hala bizim gibi olmak istiyor musun?"
Timothy uzun bir an boyunca düşündükten sonra, "Yani-" dedi.
"Açık konuş. Düşüncelerini biliyorum ama onları dile getirmelisin."
"Hayır, sizin gibi olmak istemiyorum," dedi Timothy.
"Bu bir çeşit bilgeliğin başlangıcı mı?" dedi Büyükanne.
"Bilmiyorum. Bir süredir düşünüyordum. Sizi izliyorum ve şu sonuca vardım ki belki de diğer insanlarınki gibi bir hayat yaşamalıyım. Doğduğumu bilmek istiyorum ve galiba öleceğim gerçeğini de kabullenmeliyim. Çünkü sizi izlerken, dünyada geçirdiğiniz uzun senelerin pek bir şeyi değiştirmediğini gördüm."
"Ne demek istiyorsun?" dedi Büyük Büyükanne.
Sert bir rüzgâr esti, kıvılcımlar uçuştu ve sargılarının uçlarını yaktı.
"Mutlu musunuz ki? Merak ettiğim bu. Ben çok mutsuz hissediyorum. Bazı geceler uyanıyorum ve ağlıyorum çünkü elinizde bunca zaman, bunca sene olmasına rağmen, pek mutlu olmuşsunuz gibi görünmüyor."
"Ah, evet, Zaman sırtımızdaki bir yük. Çok fazla şey biliyoruz, çok fazla şey hatırlıyoruz. Hakikaten de fazla uzun yaşadık. Bu yeni oynaksız ay bilgeliğinle yapabileceğin en güzel şey, Timothy, hayatını dolu dolu yaşamak, her ânın tadını çıkarmak ve bundan uzun seneler sonra, son uykuna dalarken, hayatının her ânının, her saatinin, her senesini dolu geçirdiğini ve Aile tarafından çok sevildiğini bilmek. Hadi, gitmeye hazırlanalım.”
İyi niyetli ve çocukça görünse de, ölümle baş etme ve kendi ölümlülüğünü kabul etme konusunda ciddi miktarda kaygıya sahip bir insan olarak beni etkilediğini itiraf etmek zorundayım.
Topraktan Dönenler kimi yönleriyle Addams Ailesi'ne benziyor ve bu bir tesadüf değil. Kitabın orijinal kapağı Addams Family’nin yaratıcısı Charles Addams tarafından çizilmiş ve bir tepenin üzerine konumlanmış kasvetli bir ev, eve doğru uçuşan çeşit çeşit hortlaktan oluşuyor. Charles Addams’ın Ray Bradbudy ile ortaklığı da aslında kapak çiziminden ötesine dayanıyor ama zamanın yıpranmasına dayanamayarak yarıda kalmış gibi duruyor. 2001’de Gavin J. Grant ile yaptığı röportajda “Charles Addams'ın tablosunu görmeden önce kafanızda evin bir resmi var mıydı?” sorusuna şöyle cevap veriyor Bradbury:
“Hayır, Charles Addams'a güvendim. Benzer bir hayal gücümüz vardı, bu yüzden de iyi anlaştık. Onunla New York'ta tanıştığımda 26 yaşındaydım ve o tabloyu Mademoiselle (orijinal hikaye olan Eve Dönüş’ün yayınlandığı dergi) için yeni yapmıştı. Resmi gördüğümde de onunla eş ruh olduğumu anladım ve birlikte bir kitap yazma planları yaptık. Ben hikayeleri yazacaktım, o da illüstrasyonları yapacaktı. Ama aradan zaman geçti ve kitaba devam edebilmemiz için hem ona, hem de bana para ödeyecek yayıncıyı bir türlü bulamadık. Böylece o kendi yoluna gitti ve Addams Ailesi'ni yarattı ve ben de kendi yoluma gittim ve bu kitapla ailemi yarattım. Bir bakıma oldukça benziyorduk, ancak sonunda ayrıldık ve o harika ailesini yarattı. Televizyon şovunu ve sinema filmlerini yaptı ve ben şimdi biraz benzer bir aileyle, hem oldukça geç kaldım, hem de o kadar komik değildi”
Gerçekten de Bradbury’nin ailesi ile Addams’ın ailesi önemli ölçüde birbirine benziyor. Ancak Addams’ın ailesi kara komedi ile durum komedisinin karışımınıın öne çıktığı, daha hafif ve popüler kültür referanslarından beslenen bir yola ilerlerken, Bradbury’nin ailesi daha karanlık, daha çiğ ve daha masalsı bir anlatıyla karşımıza çıkıyor.
Bence kitabın kayda değer bir başka özelliği de Ray Bradbury'nin hayranlık duyduğu bir yazar olan Poe'nun, yazar üzerindeki etkisi. Mary Elizabeth Williams, eski bir yazısında Ray Bradbury için, “iyimserler için Edgar Allan Poe'dur” diyordu. Bunun boş bir laf olduğunu düşünmüyorum açıkçası ve bu kitabın Poe’nun House of Usher’ına referanslar taşıdığına inanıyorum. Benzerlik demek yeterince doğru değil Ama Elliot ailesinin Ev’i Usher’ların malikanesinin adeta anti-tezi gibi duruyor. Her iki hikaye de karanlık ve gizemli bir evin etrafında geçerken, Poe’nun öyküsünde dehşet verici olaylara tanık oluyor, Bradbury’de ise dehşeti yaratan sevimli ailemizle tanışıyoruz. İki hikaye de aile ilişkilerini inceliyor; Roderick Usher ve Madeline birbirine karmaşık bağlar ile bağlıyken Elliot’ların üyeleri sıcak ve sevgi dolu ilişkiler kuruyor. Poe’nun ailesi karanlık, gotik bir temada gün geçtikçe dağılıyor, batıyor ve çöküyor, Elliotların öyküsünün kalbinde ise aidiyet ve eve dönüş yatıyor. Poe’nun son derece yoğun dili, ayrıntılı tasvirlerinin yerini Bradbury’nin daha akıcı ve duygusal dili alıyor. Kulağa aşırı-inceleme gibi gelebilir elbette ama en azından okurken bana hissettirdiği itibariyle; Benim Ray amcam bu kitapta, Poe’nun Usher Evi ile oluşturduğu yapının diğer tarafını, karşıtını, aydınlığını veya karanlığını buluyor, adeta öyküsü tersinden anlatıyor, iyi de yapıyor.
"Timothy krepon kâğıtlarıyla bezeli salonda yürüdü. Başını öne eğmişti ve parti aynasının önünden geçerken, yüzündeki soluk faniliği gördü. Ürperdi.
"Timothy," dedi Anne.
Timothy'nin yüzünü okşadı. "Oğlum," dedi, "biz seni seviyoruz. Hepimiz seni seviyoruz. Ne kadar farklı olursan ol, hatta bir gün bizi terk etsen bile seveceğiz." Yanağından öptü. "Ve olur da ölürsen, naaşının rahatsız edilmediğinden emin olacağız; sonsuza dek huzur içinde yatacaksın ve her Cadılar Bayramı seni görmeye gelip, üstünü iyice örteceğim ki güvende ol."
Cilalı kapakların gıcırdayarak açılmaları ve çarpılarak kapanmaları koridorlarda yankılandı.
Ev sessizdi. Rüzgâr yankılanan, cırıldayan, küçük, karanlık, uçuşan, son kalan yükleriyle beraber uzaklardaki bir tepeyi aştı.
Timothy merdivenin basamaklarını teker teker çıktı ve başından sonuna dek ağladı."
Yazının sonunda iki satır da İthaki baskısıyla ilgili konuşmazsam içimde kalacak. Öncelikle kitap Charles Addams’ın kapağıyla çıkmamış. Gerçi bu kitabı her basan da kapakta bir ayrı manyaklık yapmış, kimi örümceği dayamış, kimi saatlere iskelet bağlamış. İthaki de, artık Addams kendilerinin yüksek sanat standartlarını karşılayamadığından mı olacak, orijinal kapağıyla basmamış. Ulan bir esprisi bir şakası var bu kapağın, bari ölünün arkasından...
Kitabın sanat yönetmenliğini, tasarımcılığını, illüstrasyonunu yapan Hamdi Akçay da evi, kurdu çakmış geçmiş. “ya iç sayfaya da bunun bir orijinalini de koyalım” da dememiş. Sanat yönetmenimiz ayrıca kitabın içinde, hikayelerin başındaki minik ikonları kitaba dahil etmeye gereke görmemiş. Minik mini kediler, kuşlar, tabutlar, örümcekler, iskeletler ve yapraklar Hamdi kardeşimizin SAN-AT süzgecinden geçip de kitaba girememiş.
Çeviriyi ise Doğa Özışık yapmış, eline sağlık kendisinin. Biraz orijinaliyle karşılaştırdım ve çok büyük bir sorunu olduğunu düşünmüyorum. Kimi anlarda armonisi zedelense de Bradbury’nin masalsı üslubunu büyük oranda çeviriye yansıtmış bence.
Ancak sonrasında işler yine karışmış. Ben kitabın ikinci baskısını okudum ve bu kadar çok imla hatasının gözden kaçtığını görmek şaşırtıcıydı. Ben yazmışım gibiydi bazı kısımları kitabın. Ya siz ülkenin en çok kitap basan yayınevisiniz, yoruyorsun insanı İthaki. Neden bir bütün olarak editörlük konusunda bu kadar kötüler gerçekten anlayamıyorum. Hayır satmaksa kitaplar da satıyor, paraysa kürekle atıyoruz, bu yayınevi bizden daha ne istiyor? Neden İthaki her bastıkları kitapta bir şeyi mutlaka kötü yapıyor?
Günün sonunda sevdiğim bir kitaptı. Başlar başlamaz beni dünyadan kopardı, içine aldı ve bitene kadar da bırakmadı. Bradbury kitabın sonunda, yarım yüzyıllık hikayelerin toplayıp bir araya getirirken, noel şarkısı gibi bir kitap yapmak, Cadılar Bayramı’nda şöminenin loş ışığında eline alıp okuyacak hikayeler anlatmak istediğini söylüyor. Bence bu amacını da büyük oranda başarıyor. En başta bahsettiğim gibi bu bir gotik korku kitabı değil; melankolik, sevimli, hafifçe karanlık, inin cinin canavarın sevgiyle birbirini kucakladığı bir Cadılar Bayramı kitabı. Ben en yakın zamanda yazarın yine Karanlık Kitaplık serisinden basılan kardeş kitabı Sonbahar Ülkesi’ni de okumayı planlıyorum ama o zamana kadar Topraktan Dönenler’i tereddütsüz öneriyorum.
Bradbury’nin gerçekten de ıslak toprak gibi kokan, karanlıkta kaynaşıp geceleri oynaşan hayaletlerden, hortlaklardan, gulyabanilerden ve yaratıklardan bahseden pek tatlı masalı.
Yazılması elli yıldan uzun bir zamana yayılmış, bir ejderhanın pulları gibi birbiri üzerine kapanan öykülerden oluşan ve nazik dokunuşlarla birleşen, büyük, tekinsiz bir ailenin maceralarını anlatan, hortlaklarla dolu bir çay partisi gibi Topraktan Dönenler. Öykülerin büyük bir bölümü daha önce farklı derlemelerde yayınlanmış ancak bu sefer yazar öze döndüğü bir kurguda birleştirip, yeni hikayelerle beslediğinden olacak, gerçek bir aile masalı halini almış.
Ray Bradbury’den bahsederken ani bir ilhamla seçtiğimiz bir kitaptı Topraktan Dönenler ve aslında kitaba başladığımda da daha farklı bir beklentim vardı. Ben sanıyordum ki kara kuleli şatolarda yaratıklar insan avlayacak. Ama Topraktan Dönenler ilk sayfadan farklı bir yöne saptı; Ezgi’nin tabiriyle gotik korku beklerken çocuk kitabı çıktı. İlk hikayenin ardından, beklentilerimi tekrar kalibre ettiğimde de fevkalade eğlenceli bir kitap haline geldi.
Bahar günlerinde yağmurun çatıyı hafif hafif okşadığı ve Aralık gecelerinde dışarıyı kaplayan kar tabakasını birkaç karış ötenizde hissedebildiğiniz tavan arasında, Bin Kere Büyük Büyükanne vardı. Ne yaşıyordu ne de ebediyen ölmüştü, sadece... vardı.”
Kitap daha ilk cümlesiyle dünyayı sarı, güz yaprakları rengine boyuyor, çocukları dizine oturtup masala başlıyor, ilk cümlesiyle soğuk gerçeklikten koparıp okuyucusunu, gece uyuyamayanların, hortlakların ve canavarların, masalsı, tatlı, karanlık, biraz eğlenceli, hafifçe de tedirgin edici dünyasına sokuyor.
Kasabanın yanındaki tepeye Ev’in gelişiyle başlıyor hikaye. Kirişleriyle, bacalarıyla, tozlu kilerleri, karanlık dehlizleri, binden az ama yüzden çok odası, tavan araları ve bodrumlarıyla Ev geliyor ve dünyaya dağılmış tüm akrabalar buluşsun ve şölen yapsın diye tamamlanıyor. Sonra da aile toplanmaya başlıyor...
Cecy rüzgarın içinde, vadilerin arasında, yıldızların altında; bir nehrin, bir gölün, bir yolun üstünde uçtu. Güz yelleri kadar görünmez, alacakaranlıkta tahtalardan yükselen bir yonca kadar hafif bir halde uçtu.
Cecy ile yani Rüya Gören Uykucu ile tanışıyoruz öncelikle. Hüzünlü, melankolik ama Elliot Ailesinin tüm fertleri gibi biraz da vahşi bir düşçü Cecy. Kuşun, yarasanın, bir yaprağın veya insanın bilincinde uçarken, dünyayı ancak başkalarının zihnindeki deneyimleyebilen genç bir kız. Aşka hasret ve sevilmek istiyor. Deneyimsiz ama naif ama bazen de hesapçı ve hoyrat. Ailesinin hep, “unutma sen olağanüstüsün, eşsiz ve olağanüstü” diyerek sevdiği Cecy de dünyaya uzanıyor, “tuhaf olduğum için kendim aşık olamıyorsam, ben de başka birinin aracılığıyla aşık olurum” diyerek, özlemini misafir olduğu insan zihinlerinde doyurmaya çalışıyor.
Ardından Büyükanneden hikayeyi dinleyen Timothy’i tanıyoruz. Timothy, ailenin bir tanesi, Elliotların tek insan üyesi. Gizemli Ev’in kapısına sadece “tarihçi” yazılı bir notlar bırakılıyor ve tüm farklılıklarına, pembe derisine ve aynalarda görünmesine karşın aile onu bağrına basıyor, sevgiyle büyütüyor. Ama Timothy’nin omuzlarında büyük bir yük duruyor; Timothy bir taraftan ailesi gibi olmak, onlarla zehirli mantarlar yiyip menşei belirsiz, koyu, şaibeli şaraplar içmek, ay ışığında mezarların üzerinde dans edip gece rüzgarlarıyla ulumak istiyor. İnsanlığından ve ölümlülüğünden utanıyor, onlar gibi olmak istiyor. Bir taraftan da var olmak için hatırlanmaya, inanılmaya ihtiyaç duyan ailenin, modern zamanlarda giderek solan ve yok olan hortlakların ve hayaletlerin yaşaması için inanması ve hatırlaması gerekiyor. Kucağına kıvrılan kedisi, gömlek cebinde faresi, kulağında yaşayan örümceği ile, İnanmanın ve hatırlamanın yükünü alıyor, hikayeyi dinliyor, yaşıyor ve anlatıyor.
Eve Dönüş adlı öykü aslında bu kitabın yüreğini ve özünü oluşturuyor ve diğer her şey etrafında şekilleniyor. Uykucu haber veriyor, Timothy de dinliyor. Avrupa’dan, Asya’dan, adaların üzerinden, Güney Amerika’dan aile toplanıp eve dönüyor. Einar Amca, Fry Amca, Kuzen William, Feulda, Heldar, daha fazla amcalar, teyzeler ve kuzenler eve dönüyor.
Bradbury’nin kitabın sonundaki notlarda da bahsettiği üzere, tüm karakterler yazarın gerçekten de ailesinde yaşamış insanlardan geliyor. Tüm o tuhaf kuzenler, amcalar ve teyzeler, vampirler, kurt adamlar, hayaletler ve ghoullar, Bradbury’nin çocukluğundan, Büyükannesinin evinde gezinen akrabalarının hikayeye sızmış halleri. “Uzun süre önce ölmüş olsalar da artık yeniden yaşıyorlar ve hayal gücümün şömine bacalarında, merdivenlerinde, tavan aralarında süzülüyorlar” diye anlatıyor yazar. Okurken de gerçekten bir zamanlar dünya üzerinde yürümüş, konuşmuş, ağlamış gülmüş ve çeşitli tuhaflıklarıyla bir çocuğun zihninde iz bırakmış insanlardan bahsettiğini hissettiriyor. Ve artık kesinlikle fanı olduğum, uçma yeteneğini kaybetmiş, eğlenceyi seven, gururlu ve kanatlı vampir Einar Amca’nın gerçekten de var olması beni ayarsız mutlu ediyor.
Ailenin büyük reisi, Nefertiti'nin annesi Bin Kere Büyük Büyükanne de üç bin yıllık şarabını içerek hikayeyi anlatıyor ve tüm aileyi birbirine bağlıyor, yanlışlıkla bedenlerini kaybeden haşarı kuzenlerin, çamaşır kurutarak ev işlerine yardım eden Einar Amcanın, hayalete trende eşlik eden bir hemşirenin, çeşit çeşit gece yaratığının, Ekim Halkı’nın hikayelerini anlatıyor. Ama bir gün, her aile gibi Elliotlardan da bir Yahuda çıkıyor. Aile felaketi tanıyor, ihanet ile hayatları değiştiriyor, Ev çatırdıyor, dünya değişiyor ve ardından perde kapanıyor.
Kitap sonunda bir Memento Mori’ye dönüşüyor ve ciddileştiğinde de olup bitenlerin üzücülüğünden beklenmedik biçimde okuyucusunu koparıyor. Sona yaklaştığında Büyükanne ve Timothy konuşuyor ve en baştan beri tartışılan soru büyük bir açıklıkla soruluyor, aslında bir anlamda ölümsüzlük fırsatı tanınıyor. Ancak hikayeci kahramanımız, geldiği yerde, macerasında ulaştığı noktada, artık başka bir şey arıyor:
“bir yolculuğa hazırlanacaksın. Yolculuklarında sana eşlik etmek istiyorum. Belki yolda pek fazla konuşamayacağız, ama yola çıkmadan önce, tüm bunların ortasında, sana bir sorum var: Hala bizim gibi olmak istiyor musun?"
Timothy uzun bir an boyunca düşündükten sonra, "Yani-" dedi.
"Açık konuş. Düşüncelerini biliyorum ama onları dile getirmelisin."
"Hayır, sizin gibi olmak istemiyorum," dedi Timothy.
"Bu bir çeşit bilgeliğin başlangıcı mı?" dedi Büyükanne.
"Bilmiyorum. Bir süredir düşünüyordum. Sizi izliyorum ve şu sonuca vardım ki belki de diğer insanlarınki gibi bir hayat yaşamalıyım. Doğduğumu bilmek istiyorum ve galiba öleceğim gerçeğini de kabullenmeliyim. Çünkü sizi izlerken, dünyada geçirdiğiniz uzun senelerin pek bir şeyi değiştirmediğini gördüm."
"Ne demek istiyorsun?" dedi Büyük Büyükanne.
Sert bir rüzgâr esti, kıvılcımlar uçuştu ve sargılarının uçlarını yaktı.
"Mutlu musunuz ki? Merak ettiğim bu. Ben çok mutsuz hissediyorum. Bazı geceler uyanıyorum ve ağlıyorum çünkü elinizde bunca zaman, bunca sene olmasına rağmen, pek mutlu olmuşsunuz gibi görünmüyor."
"Ah, evet, Zaman sırtımızdaki bir yük. Çok fazla şey biliyoruz, çok fazla şey hatırlıyoruz. Hakikaten de fazla uzun yaşadık. Bu yeni oynaksız ay bilgeliğinle yapabileceğin en güzel şey, Timothy, hayatını dolu dolu yaşamak, her ânın tadını çıkarmak ve bundan uzun seneler sonra, son uykuna dalarken, hayatının her ânının, her saatinin, her senesini dolu geçirdiğini ve Aile tarafından çok sevildiğini bilmek. Hadi, gitmeye hazırlanalım.”
İyi niyetli ve çocukça görünse de, ölümle baş etme ve kendi ölümlülüğünü kabul etme konusunda ciddi miktarda kaygıya sahip bir insan olarak beni etkilediğini itiraf etmek zorundayım.
Topraktan Dönenler kimi yönleriyle Addams Ailesi'ne benziyor ve bu bir tesadüf değil. Kitabın orijinal kapağı Addams Family’nin yaratıcısı Charles Addams tarafından çizilmiş ve bir tepenin üzerine konumlanmış kasvetli bir ev, eve doğru uçuşan çeşit çeşit hortlaktan oluşuyor. Charles Addams’ın Ray Bradbudy ile ortaklığı da aslında kapak çiziminden ötesine dayanıyor ama zamanın yıpranmasına dayanamayarak yarıda kalmış gibi duruyor. 2001’de Gavin J. Grant ile yaptığı röportajda “Charles Addams'ın tablosunu görmeden önce kafanızda evin bir resmi var mıydı?” sorusuna şöyle cevap veriyor Bradbury:
“Hayır, Charles Addams'a güvendim. Benzer bir hayal gücümüz vardı, bu yüzden de iyi anlaştık. Onunla New York'ta tanıştığımda 26 yaşındaydım ve o tabloyu Mademoiselle (orijinal hikaye olan Eve Dönüş’ün yayınlandığı dergi) için yeni yapmıştı. Resmi gördüğümde de onunla eş ruh olduğumu anladım ve birlikte bir kitap yazma planları yaptık. Ben hikayeleri yazacaktım, o da illüstrasyonları yapacaktı. Ama aradan zaman geçti ve kitaba devam edebilmemiz için hem ona, hem de bana para ödeyecek yayıncıyı bir türlü bulamadık. Böylece o kendi yoluna gitti ve Addams Ailesi'ni yarattı ve ben de kendi yoluma gittim ve bu kitapla ailemi yarattım. Bir bakıma oldukça benziyorduk, ancak sonunda ayrıldık ve o harika ailesini yarattı. Televizyon şovunu ve sinema filmlerini yaptı ve ben şimdi biraz benzer bir aileyle, hem oldukça geç kaldım, hem de o kadar komik değildi”
Gerçekten de Bradbury’nin ailesi ile Addams’ın ailesi önemli ölçüde birbirine benziyor. Ancak Addams’ın ailesi kara komedi ile durum komedisinin karışımınıın öne çıktığı, daha hafif ve popüler kültür referanslarından beslenen bir yola ilerlerken, Bradbury’nin ailesi daha karanlık, daha çiğ ve daha masalsı bir anlatıyla karşımıza çıkıyor.
Bence kitabın kayda değer bir başka özelliği de Ray Bradbury'nin hayranlık duyduğu bir yazar olan Poe'nun, yazar üzerindeki etkisi. Mary Elizabeth Williams, eski bir yazısında Ray Bradbury için, “iyimserler için Edgar Allan Poe'dur” diyordu. Bunun boş bir laf olduğunu düşünmüyorum açıkçası ve bu kitabın Poe’nun House of Usher’ına referanslar taşıdığına inanıyorum. Benzerlik demek yeterince doğru değil Ama Elliot ailesinin Ev’i Usher’ların malikanesinin adeta anti-tezi gibi duruyor. Her iki hikaye de karanlık ve gizemli bir evin etrafında geçerken, Poe’nun öyküsünde dehşet verici olaylara tanık oluyor, Bradbury’de ise dehşeti yaratan sevimli ailemizle tanışıyoruz. İki hikaye de aile ilişkilerini inceliyor; Roderick Usher ve Madeline birbirine karmaşık bağlar ile bağlıyken Elliot’ların üyeleri sıcak ve sevgi dolu ilişkiler kuruyor. Poe’nun ailesi karanlık, gotik bir temada gün geçtikçe dağılıyor, batıyor ve çöküyor, Elliotların öyküsünün kalbinde ise aidiyet ve eve dönüş yatıyor. Poe’nun son derece yoğun dili, ayrıntılı tasvirlerinin yerini Bradbury’nin daha akıcı ve duygusal dili alıyor. Kulağa aşırı-inceleme gibi gelebilir elbette ama en azından okurken bana hissettirdiği itibariyle; Benim Ray amcam bu kitapta, Poe’nun Usher Evi ile oluşturduğu yapının diğer tarafını, karşıtını, aydınlığını veya karanlığını buluyor, adeta öyküsü tersinden anlatıyor, iyi de yapıyor.
"Timothy krepon kâğıtlarıyla bezeli salonda yürüdü. Başını öne eğmişti ve parti aynasının önünden geçerken, yüzündeki soluk faniliği gördü. Ürperdi.
"Timothy," dedi Anne.
Timothy'nin yüzünü okşadı. "Oğlum," dedi, "biz seni seviyoruz. Hepimiz seni seviyoruz. Ne kadar farklı olursan ol, hatta bir gün bizi terk etsen bile seveceğiz." Yanağından öptü. "Ve olur da ölürsen, naaşının rahatsız edilmediğinden emin olacağız; sonsuza dek huzur içinde yatacaksın ve her Cadılar Bayramı seni görmeye gelip, üstünü iyice örteceğim ki güvende ol."
Cilalı kapakların gıcırdayarak açılmaları ve çarpılarak kapanmaları koridorlarda yankılandı.
Ev sessizdi. Rüzgâr yankılanan, cırıldayan, küçük, karanlık, uçuşan, son kalan yükleriyle beraber uzaklardaki bir tepeyi aştı.
Timothy merdivenin basamaklarını teker teker çıktı ve başından sonuna dek ağladı."
Yazının sonunda iki satır da İthaki baskısıyla ilgili konuşmazsam içimde kalacak. Öncelikle kitap Charles Addams’ın kapağıyla çıkmamış. Gerçi bu kitabı her basan da kapakta bir ayrı manyaklık yapmış, kimi örümceği dayamış, kimi saatlere iskelet bağlamış. İthaki de, artık Addams kendilerinin yüksek sanat standartlarını karşılayamadığından mı olacak, orijinal kapağıyla basmamış. Ulan bir esprisi bir şakası var bu kapağın, bari ölünün arkasından...
Kitabın sanat yönetmenliğini, tasarımcılığını, illüstrasyonunu yapan Hamdi Akçay da evi, kurdu çakmış geçmiş. “ya iç sayfaya da bunun bir orijinalini de koyalım” da dememiş. Sanat yönetmenimiz ayrıca kitabın içinde, hikayelerin başındaki minik ikonları kitaba dahil etmeye gereke görmemiş. Minik mini kediler, kuşlar, tabutlar, örümcekler, iskeletler ve yapraklar Hamdi kardeşimizin SAN-AT süzgecinden geçip de kitaba girememiş.
Çeviriyi ise Doğa Özışık yapmış, eline sağlık kendisinin. Biraz orijinaliyle karşılaştırdım ve çok büyük bir sorunu olduğunu düşünmüyorum. Kimi anlarda armonisi zedelense de Bradbury’nin masalsı üslubunu büyük oranda çeviriye yansıtmış bence.
Ancak sonrasında işler yine karışmış. Ben kitabın ikinci baskısını okudum ve bu kadar çok imla hatasının gözden kaçtığını görmek şaşırtıcıydı. Ben yazmışım gibiydi bazı kısımları kitabın. Ya siz ülkenin en çok kitap basan yayınevisiniz, yoruyorsun insanı İthaki. Neden bir bütün olarak editörlük konusunda bu kadar kötüler gerçekten anlayamıyorum. Hayır satmaksa kitaplar da satıyor, paraysa kürekle atıyoruz, bu yayınevi bizden daha ne istiyor? Neden İthaki her bastıkları kitapta bir şeyi mutlaka kötü yapıyor?
Günün sonunda sevdiğim bir kitaptı. Başlar başlamaz beni dünyadan kopardı, içine aldı ve bitene kadar da bırakmadı. Bradbury kitabın sonunda, yarım yüzyıllık hikayelerin toplayıp bir araya getirirken, noel şarkısı gibi bir kitap yapmak, Cadılar Bayramı’nda şöminenin loş ışığında eline alıp okuyacak hikayeler anlatmak istediğini söylüyor. Bence bu amacını da büyük oranda başarıyor. En başta bahsettiğim gibi bu bir gotik korku kitabı değil; melankolik, sevimli, hafifçe karanlık, inin cinin canavarın sevgiyle birbirini kucakladığı bir Cadılar Bayramı kitabı. Ben en yakın zamanda yazarın yine Karanlık Kitaplık serisinden basılan kardeş kitabı Sonbahar Ülkesi’ni de okumayı planlıyorum ama o zamana kadar Topraktan Dönenler’i tereddütsüz öneriyorum.
October 22, 2025
”We,” said other added voices, the wind that crept through the cracked timbers that lined the roof, “We are the October People, the Autumn folk.”
The idea of this book began as a collaboration between Ray Bradbury and Charles Addams. When Bradbury wrote the earliest stories about his eerie family back in the late 1940s (Homecoming, Uncle Einar) Charles Addams did the magazine illustrations for him. They discussed doing a book together, but other projects got in the way. By the time Bradbury finally cobbled together this collection of separate tales into a kind of pseudo novel in 2000, Addams was long dead. Yet, if you are feeling that Addams Family vibe while reading it, that’s no accident. Bradbury and Addams each developed their own ideas, but their collaboration definitely influenced each other’s work.
I really wanted to like this book more than I do. Bradbury is working from his strengths here — melancholy, nostalgia, and poignancy, all painted in slightly eerie, poetic prose. The book has direct connections to my two favorite Bradbury books, The October Country and Dandelion Wine. Yet for whatever reason, it just doesn’t deliver in the same way. Perhaps it was because he was trying to fit together too many separate tales written at various times into a unified whole that just wouldn’t quite jell. Or perhaps his tale of an eerie, eternal family of ancient (maybe) vampires living in a Victorian house in the American heartland just couldn’t be sustained to even short novel length. Whatever the reason, I couldn’t love it the way I wanted to. It’s definitely still worth reading for dedicated Bradbury fans, but don’t anticipate his best work.
The idea of this book began as a collaboration between Ray Bradbury and Charles Addams. When Bradbury wrote the earliest stories about his eerie family back in the late 1940s (Homecoming, Uncle Einar) Charles Addams did the magazine illustrations for him. They discussed doing a book together, but other projects got in the way. By the time Bradbury finally cobbled together this collection of separate tales into a kind of pseudo novel in 2000, Addams was long dead. Yet, if you are feeling that Addams Family vibe while reading it, that’s no accident. Bradbury and Addams each developed their own ideas, but their collaboration definitely influenced each other’s work.
I really wanted to like this book more than I do. Bradbury is working from his strengths here — melancholy, nostalgia, and poignancy, all painted in slightly eerie, poetic prose. The book has direct connections to my two favorite Bradbury books, The October Country and Dandelion Wine. Yet for whatever reason, it just doesn’t deliver in the same way. Perhaps it was because he was trying to fit together too many separate tales written at various times into a unified whole that just wouldn’t quite jell. Or perhaps his tale of an eerie, eternal family of ancient (maybe) vampires living in a Victorian house in the American heartland just couldn’t be sustained to even short novel length. Whatever the reason, I couldn’t love it the way I wanted to. It’s definitely still worth reading for dedicated Bradbury fans, but don’t anticipate his best work.
July 18, 2017
"The rememberers of noons." I like that. It's Ray Bradbury and his wonderful phrases and words that keeps the reader interested in this book. This is pure October (albeit I chose summer to read it) with wraiths and ghosts and vampires and werewolves and mummies all combining into one big somewhat happy family.
What ambience is there? Are we kin to autumn rains?
As the cover of the book illustrates (by the great Charles Addams), the centre of this book is a house, a huge house, in midwest America. It is the home of a strange family which is experiencing a reunion with members from around the world. These are not humans so it doesn't matter if there aren't enough beds, because cellar coffins and empty chimneys will do just fine.
There must be a mouse in every warren, a cricket on every hearth, smoke in the multitudinous chimneys, and creatures, almost human, icing every bed.
Somehow the parents managed to adopt a human child, Timothy, who wants very much to be a part of this strange family. The boy is much treasured by his aunts and uncles and cousins and especially by his ancient grandmere, she who was born into death two thousand years before Jesus and the crown of thorns. It is Timothy who helps to save the family when echoing whiffs of angry villagers with torches start their march.
Are we shadows on a ruined wall? Are we dusts shaken in sneezes from angel tombstones with broken wings?
It took me a bit to get into this, perhaps because this wasn't written as one novel but as a series of magazine stories throughout Bradbury's life, all woven together for publication in 2000. Timothy the boy is not strong enough to keep the level of interest high, but it all comes together toward the end. I am one of those folks who respect cemeteries in the belief that someone must visit the forgotten. That's what this book reminds me of, the wisp of remembrance we all have before our own time comes. Bradbury even captures the spirits who lurk behind squeaky doors.
While oils glistened the gates and doors of the world, there was always one door, one hinge, where I lodged for a night, a year, or a mortal lifetime. Put not butter, nor grease, nor bacon-rind upon my resting places.
Pure Bradbury. Since he was "raised by libraries", I have engaged upon visiting the local libraries more often in memory of he who could write.
Book Season = Autumn (October wings and fiery eyes)
What ambience is there? Are we kin to autumn rains?
As the cover of the book illustrates (by the great Charles Addams), the centre of this book is a house, a huge house, in midwest America. It is the home of a strange family which is experiencing a reunion with members from around the world. These are not humans so it doesn't matter if there aren't enough beds, because cellar coffins and empty chimneys will do just fine.
There must be a mouse in every warren, a cricket on every hearth, smoke in the multitudinous chimneys, and creatures, almost human, icing every bed.
Somehow the parents managed to adopt a human child, Timothy, who wants very much to be a part of this strange family. The boy is much treasured by his aunts and uncles and cousins and especially by his ancient grandmere, she who was born into death two thousand years before Jesus and the crown of thorns. It is Timothy who helps to save the family when echoing whiffs of angry villagers with torches start their march.
Are we shadows on a ruined wall? Are we dusts shaken in sneezes from angel tombstones with broken wings?
It took me a bit to get into this, perhaps because this wasn't written as one novel but as a series of magazine stories throughout Bradbury's life, all woven together for publication in 2000. Timothy the boy is not strong enough to keep the level of interest high, but it all comes together toward the end. I am one of those folks who respect cemeteries in the belief that someone must visit the forgotten. That's what this book reminds me of, the wisp of remembrance we all have before our own time comes. Bradbury even captures the spirits who lurk behind squeaky doors.
While oils glistened the gates and doors of the world, there was always one door, one hinge, where I lodged for a night, a year, or a mortal lifetime. Put not butter, nor grease, nor bacon-rind upon my resting places.
Pure Bradbury. Since he was "raised by libraries", I have engaged upon visiting the local libraries more often in memory of he who could write.
Book Season = Autumn (October wings and fiery eyes)
April 15, 2008
This is the first Ray Bradbury book i've read. *cringes* But it was the most beautiful story i've heard in a long time. Mr. Bradbury knows how to paint the most vivid pictures in ones mind with his words. The dream-like atmosphere is enough to lull one into a mind-set where truly, a family such as this, can exist. It is a quick read, but so worth revisiting. Overflowing with imagery and poetry, this book is just amazing....
It's like Shakespeare meets Poe & are married by Tim Burton. i reread it often.
It's like Shakespeare meets Poe & are married by Tim Burton. i reread it often.
October 3, 2022
Pirmąjį „451 Farenheito“ variantą Bradbury parašė per devynias dienas. Šitą knygą – per 55 metus.
Tai, nuo ko viskas prasidėjo, buvo apsakymas „Šeimos susitikimas“, kurį 1945 metais Bradbury išsiuntė žurnalui „Weird Tales“. Apsakymą atmetė. „Jie ir anksčiau skundėsi, kad mano apsakymai kažkokie ne tokie“, – pasakojo Bradbury. Tada jis išsiuntė „Šeimos susitikimą“ žurnalui „Mademoiselle“, kuris kadaise jau buvo išspausdinęs kitą jo kūrinėlį. Prabėgo nemažai laiko, Bradbury jau beveik pamiršo apie tą apsakymą, kai netikėtai atėjo atsakymas. „Mademoiselle“ redakcija ilgai svarstė, kaip pritaikyti apsakymą jų žurnalui – neįsipaišė jis savo tonu ir nuotaika niekaip. Ir tada nusprendė... pritaikyti žurnalą apsakymui. Jie nusprendė parengti specialų spalio numerį, susirado, kas parašė straipsnius tinkama tema, o nupiešti iliustraciją „Šeimos susitikimui“ pakvietė dailininką Charlesą Addamsą.
Bradbury sužavėjo nupiešta iliustracija, abu kūrėjai susipažino, susidraugavo. Ir rezgė planus istorijai apie keistą šeimynėlę, apie kurią Bradbury rašys, o Addamsas iliustruos. Bet planai liko planais. Kiekvienas pasuko savo keliais. Charlesas Addamsas sukūrė savo garsiąją Adamsų šeimynėlę, o Bradbury sykis nuo sykio brūkštelėdavo kokį apsakymą apie Eliotų šeimos narius.
Žinoma, kažkuo Eliotai panašūs ir į Adamsus, ir į Henry Kuttnerio Hogbenus, bet tuo pat metu visiškai kitokie. Adamsai ir Hogbenai akivaizdžiai suka humoro keliu, o Eliotai neria į lyriką. Ir negali būti kitaip, kai autorius – Bradbury.
Nupasakoti, kas tokie Eliotai – pernelyg sudėtinga. Jie visi skirtingi. Čia ir Nefertitės mamos mumija, ir tradicinis angliškas vaiduoklis, ir sparnuotasis dėdulė Einaras, ir durų vyrių cypimas (ha, jūs galvojote, tai tiesiog garsas?), ir Andželina Margarita, tarsi koks Bendžaminas Batonas gyvenanti atvirkščiai – iš pradžių ją atlaidoja (kaip palaidoja, tik atvirkščiai – iškasa iš kapo), tada ji jaunėja, jaunėja, o galiausiai grįžta kokiai nors moteriai į gimdą. Ach, kokių siužetų galima prigalvoti su tokia spalvinga veikėjų palete! Bet Bradbury – ne apie siužetus. Bradbury apie nuotaiką, apie atmosferą. Ir štai šituo jis stiprus.
Puiki knyga spaliui. Su sąlyga, kad nesikeikėte skaitydami kokį „Pienių vyną“ ir neburbėjote – „Kokius čia slėnius Bradbury rašo?“ Tada yra šansų, kad jums patiks taip, kaip man.
Penki iš penkių. Už nuotaiką.
Tai, nuo ko viskas prasidėjo, buvo apsakymas „Šeimos susitikimas“, kurį 1945 metais Bradbury išsiuntė žurnalui „Weird Tales“. Apsakymą atmetė. „Jie ir anksčiau skundėsi, kad mano apsakymai kažkokie ne tokie“, – pasakojo Bradbury. Tada jis išsiuntė „Šeimos susitikimą“ žurnalui „Mademoiselle“, kuris kadaise jau buvo išspausdinęs kitą jo kūrinėlį. Prabėgo nemažai laiko, Bradbury jau beveik pamiršo apie tą apsakymą, kai netikėtai atėjo atsakymas. „Mademoiselle“ redakcija ilgai svarstė, kaip pritaikyti apsakymą jų žurnalui – neįsipaišė jis savo tonu ir nuotaika niekaip. Ir tada nusprendė... pritaikyti žurnalą apsakymui. Jie nusprendė parengti specialų spalio numerį, susirado, kas parašė straipsnius tinkama tema, o nupiešti iliustraciją „Šeimos susitikimui“ pakvietė dailininką Charlesą Addamsą.
Bradbury sužavėjo nupiešta iliustracija, abu kūrėjai susipažino, susidraugavo. Ir rezgė planus istorijai apie keistą šeimynėlę, apie kurią Bradbury rašys, o Addamsas iliustruos. Bet planai liko planais. Kiekvienas pasuko savo keliais. Charlesas Addamsas sukūrė savo garsiąją Adamsų šeimynėlę, o Bradbury sykis nuo sykio brūkštelėdavo kokį apsakymą apie Eliotų šeimos narius.
Žinoma, kažkuo Eliotai panašūs ir į Adamsus, ir į Henry Kuttnerio Hogbenus, bet tuo pat metu visiškai kitokie. Adamsai ir Hogbenai akivaizdžiai suka humoro keliu, o Eliotai neria į lyriką. Ir negali būti kitaip, kai autorius – Bradbury.
Nupasakoti, kas tokie Eliotai – pernelyg sudėtinga. Jie visi skirtingi. Čia ir Nefertitės mamos mumija, ir tradicinis angliškas vaiduoklis, ir sparnuotasis dėdulė Einaras, ir durų vyrių cypimas (ha, jūs galvojote, tai tiesiog garsas?), ir Andželina Margarita, tarsi koks Bendžaminas Batonas gyvenanti atvirkščiai – iš pradžių ją atlaidoja (kaip palaidoja, tik atvirkščiai – iškasa iš kapo), tada ji jaunėja, jaunėja, o galiausiai grįžta kokiai nors moteriai į gimdą. Ach, kokių siužetų galima prigalvoti su tokia spalvinga veikėjų palete! Bet Bradbury – ne apie siužetus. Bradbury apie nuotaiką, apie atmosferą. Ir štai šituo jis stiprus.
Puiki knyga spaliui. Su sąlyga, kad nesikeikėte skaitydami kokį „Pienių vyną“ ir neburbėjote – „Kokius čia slėnius Bradbury rašo?“ Tada yra šansų, kad jums patiks taip, kaip man.
Penki iš penkių. Už nuotaiką.
March 30, 2019
Bradburys style is unique in his powerful and vibrant expression of the ordinary and the bizarre!!
And he has done it again!!
His poetic and powerful prose coupled with the imagination and fantasy born in his spirit has defeated all my preconceived ideas and notions..
The way Bradbury uses to put into words and give life to colorful and exotic characters has totally won me over..
"From the dust returned" is a funny and ironic written tale pregnant with symbolism denouncing the flaws and prejudices inhibited in our society..
Bradburys world is populated with remarkable, bizarre and colorful beings with strange and peculiar appetite for life!!
"From the dust returned" is composed of short stories beginning in 1946 and completed in the year 2000!!
The reader will be introduced to the so called "Family"..
Here you will have to dealt with ghosts, Mummys, winged humanoids, and all sort of beings pertaining to the realm of the night and the Halloween season..
Think of the famous and popular "Addams family", and you will have the right clue for the sort of entanglement and ambiente you will be involved in..
**On the Orient North**
Here you have a ghost travelling per train to the homecoming meeting with his family..
But he is in desperate need of help if he wants to be successful at arriving safe and timely to his destination..
**Uncle Einar**
What happens when a winged man loving the night gets married and must accommodate and sacrifice his peculiarities and preferences for the love to his family??
Well, read it for yourself and you will find it out..
**Make haste lo live**
This is my absolutely favorite one!!
Immortality, birth, rebirth, eternity, and the sparkling enthusiasm, freshness and joy of what it means to be alive..
And I loved it so very much how Bradbury describes and depicts the electrifying effect and impact that a beautiful young woman brings about with a mere kiss of hers!!
"From the dust returned" is also a wake up cry for all of us!!
Its an appeal for solidarity with the minority living under us, for understanding and acceptance in the midst of differences!!
"The family"members are so different and have such peculiar life styles, that they attract the suspicion, enmity, and open persecution from the society in which they lived..
"From the dust returned" makes a good reading for the Halloween season..
If you love ghost stories populated with all sort of dark and mysterious shapes and forms, and are also partial to creepy and fantastic tales veiled in a gothic atmosphere and a dense aura..
Then go for it!!!
This is definitely the right thing for you!!
Well,it was a real pleasure having read this one..
So I'll give it five stars, and recommendation to all my goodreads friends..
Happy readings
Dean;)
And he has done it again!!
His poetic and powerful prose coupled with the imagination and fantasy born in his spirit has defeated all my preconceived ideas and notions..
The way Bradbury uses to put into words and give life to colorful and exotic characters has totally won me over..
"From the dust returned" is a funny and ironic written tale pregnant with symbolism denouncing the flaws and prejudices inhibited in our society..
Bradburys world is populated with remarkable, bizarre and colorful beings with strange and peculiar appetite for life!!
"From the dust returned" is composed of short stories beginning in 1946 and completed in the year 2000!!
The reader will be introduced to the so called "Family"..
Here you will have to dealt with ghosts, Mummys, winged humanoids, and all sort of beings pertaining to the realm of the night and the Halloween season..
Think of the famous and popular "Addams family", and you will have the right clue for the sort of entanglement and ambiente you will be involved in..
**On the Orient North**
Here you have a ghost travelling per train to the homecoming meeting with his family..
But he is in desperate need of help if he wants to be successful at arriving safe and timely to his destination..
**Uncle Einar**
What happens when a winged man loving the night gets married and must accommodate and sacrifice his peculiarities and preferences for the love to his family??
Well, read it for yourself and you will find it out..
**Make haste lo live**
This is my absolutely favorite one!!
Immortality, birth, rebirth, eternity, and the sparkling enthusiasm, freshness and joy of what it means to be alive..
And I loved it so very much how Bradbury describes and depicts the electrifying effect and impact that a beautiful young woman brings about with a mere kiss of hers!!
"From the dust returned" is also a wake up cry for all of us!!
Its an appeal for solidarity with the minority living under us, for understanding and acceptance in the midst of differences!!
"The family"members are so different and have such peculiar life styles, that they attract the suspicion, enmity, and open persecution from the society in which they lived..
"From the dust returned" makes a good reading for the Halloween season..
If you love ghost stories populated with all sort of dark and mysterious shapes and forms, and are also partial to creepy and fantastic tales veiled in a gothic atmosphere and a dense aura..
Then go for it!!!
This is definitely the right thing for you!!
Well,it was a real pleasure having read this one..
So I'll give it five stars, and recommendation to all my goodreads friends..
Happy readings
Dean;)
November 19, 2019
Бих казал, че „От прахта родени” е глътка свеж въздух, но… Не. Въздухът тук не е свеж. Напротив. Той е застоял и тежък, сякаш идва от гробницата на Тутанкамон. Пропит е с миризмата на формалдехид от лабораторията на луд учен. Вледеняващ и непрогледен, като стелещата се над гробището мъгла. И Бредбъри ни кара да дишаме с пълни гърди! Прочетете ревюто на "Книжни Криле": https://knijnikrile.wordpress.com/201...
October 20, 2018
Here as we near Halloween, I must recommend this wonderful masterpiece to everyone. I would read it to children and yet know adults would also be enamored.
February 14, 2023
I've always loved the stories of the Family that appear in Bradbury's other works, especially the story about Uncle Einar that originally appeared in The October Country. I love that he never comes out and says "vampire" or "blood," but talks about the Family being pale, sleeping at night, and only savoring a "rich wine." They're not scary, but they're strange and a little bit fey, and I was not at all surprised to learn from the Author's Note at the end that it was originally conceived as a joint project between Charles Addams and Bradbury, and that Addams did the original cover art of the house, though the complete project ultimately never came together. I would have loved to have seen that, I think it would have been stellar.
May 26, 2022
Adoro
November 2, 2010
This is a Halloween classic. When I first read it, it seemed a little disjointed, but now after the fourth or fifth re-reading, I think it fits together nicely. I'm still not sure if I completely understand it, but I always enjoy Bradbury's beautiful writing style.
October 5, 2018
exquisite
i love the spirit in the attack
her mind laid out far and wide
poetry
this book is pure poetry in its imaginings
i love the spirit in the attack
her mind laid out far and wide
poetry
this book is pure poetry in its imaginings
January 23, 2024
i’d like it more if it wasn’t so boring
December 23, 2025
... granai di oscuri ricordi..
Immaginate riunite assieme le più spaventose e strambe figure che possiate concepire con la vostra fantasia: presenze ectoplasmatiche, fantasmi, mummie, vampiri, esseri alati, streghe e chi più ne ha più ne metta.
Non siamo fatti allo stesso modo, ma siamo tutti strani.
Immaginate ora l’esistenza in una casa in un luogo denominato il Paese d’ottobre.
In coma ad una collina vedete una casa imponente costruita da forze magiche: é il rifugio di questa originale famiglia.
” C'erano trenta stanze piene di ragnatele, di essenze notturne, capricci di ectoplasmi depositati sugli specchi e scacciati ogni volta che le falene testa di morto o le libellule dei funerali venivano a seminare l'aria e a spalancare le imposte perché entrasse il buio.”
In una prosa affascinante, Bradbury inanella ventitre racconti scritti nell'arco di più di cinquant'anni e che attingono dalla sua stessa infanzia (ovviamente in salsa fantasy).
Pennellate che ci restituiscono un’immagine d’insieme dell’Oscura famiglia.
Tra loro c’è un mortale: Timothy, lasciato da neonato in una cesta davanti alla porta e con un destino giò scritto:
” Ed ecco il narratore: il suo vagito annunciava che, a prescindere da quello che gli avrebbero detto e mostrato, la sua mano sarebbe cresciuta e si sarebbe fatta forte, svelta e audace; e avrebbe catturato l'essenza dei racconti, mettendola su carta. “
La loro immortalità li rende invincibili a tutto tranne che ai pregiudizi umani..
«Questa è la Famiglia» borbottò Grandmère.
«La strana congrega. Abitiamo la notte, voliamo sui venti e in cielo, attraversiamo le tempeste, leggiamo la mente, facciamo magie, viviamo in eterno o perlomeno mille anni. Insomma, noi siamo la Famiglia, quelli su cui si può contare e a cui ci si può rivolgere quando...»
Immaginate riunite assieme le più spaventose e strambe figure che possiate concepire con la vostra fantasia: presenze ectoplasmatiche, fantasmi, mummie, vampiri, esseri alati, streghe e chi più ne ha più ne metta.
Non siamo fatti allo stesso modo, ma siamo tutti strani.
Immaginate ora l’esistenza in una casa in un luogo denominato il Paese d’ottobre.
In coma ad una collina vedete una casa imponente costruita da forze magiche: é il rifugio di questa originale famiglia.
” C'erano trenta stanze piene di ragnatele, di essenze notturne, capricci di ectoplasmi depositati sugli specchi e scacciati ogni volta che le falene testa di morto o le libellule dei funerali venivano a seminare l'aria e a spalancare le imposte perché entrasse il buio.”
In una prosa affascinante, Bradbury inanella ventitre racconti scritti nell'arco di più di cinquant'anni e che attingono dalla sua stessa infanzia (ovviamente in salsa fantasy).
Pennellate che ci restituiscono un’immagine d’insieme dell’Oscura famiglia.
Tra loro c’è un mortale: Timothy, lasciato da neonato in una cesta davanti alla porta e con un destino giò scritto:
” Ed ecco il narratore: il suo vagito annunciava che, a prescindere da quello che gli avrebbero detto e mostrato, la sua mano sarebbe cresciuta e si sarebbe fatta forte, svelta e audace; e avrebbe catturato l'essenza dei racconti, mettendola su carta. “
La loro immortalità li rende invincibili a tutto tranne che ai pregiudizi umani..
«Questa è la Famiglia» borbottò Grandmère.
«La strana congrega. Abitiamo la notte, voliamo sui venti e in cielo, attraversiamo le tempeste, leggiamo la mente, facciamo magie, viviamo in eterno o perlomeno mille anni. Insomma, noi siamo la Famiglia, quelli su cui si può contare e a cui ci si può rivolgere quando...»
November 13, 2024
Вчора дочитала - сьогодні відгук ✨
«Із праху посталі» (в оригіналі «From the Dust Returned») — своєрідна ода до всього незвичайного і надприродного. Написана у формі мозаїки з оповідань, що об'єднуються в одну історію, книга розповідає про родину Елліотів, дивних істот, які живуть у власному замкнутому світі та кожен з яких володіє своїми особливими здібностями. Роман виник із ряду окремих оповідань, написаних у різні періоди творчості Бредбері, і за задумом мав стати частиною його знаменитих творів у жанрі готичної фантастики.
У центрі сюжету — родина, яка не схожа на жодну іншу. Елліоти — це сімейство, де живуть вампіри, привиди та інші надприродні істоти. Вони збираються разом кожного сторіччя, щоб відзначити важливі події, і при цьому стикаються з типовими, але в той же час незвичними для них проблемами. Серед персонажів виділяється Тімоті — людина серед примар, яка намагається зрозуміти своє місце у цій загадковій родині. Він відчуває себе чужинцем у власному домі, адже, на відміну від своїх родичів, не має надприродних здібностей.
Книга охоплює багато цікавих і водночас болісних тем: пошук ідентичності, страх перед смертю та забуттям, прийняття чужості та самотності. Через різних членів сім'ї Бредбері змальовує символічний образ людей, що живуть «не в своєму часі», вічно залишаючись у минулому або в мріях про вічність. Наприклад, одна з ключових персонажів, Мати, живе в світі, де поважають пам’ять предків, але водночас її жахає думка про забуття і неможливість вічного існування. Також є персонажі, які мають здатність «повертати» духів до життя і взаємодіяти з ними, зберігаючи їх у пам’яті поколінь.
Стиль Бредбері у цій книзі вражає, ніби читаєш давню легенду чи міф: тексти багаті на яскраві описи, де поєднуються реальність і фантазія, створюючи враження сюрреалістичного світу.
«Із праху посталі» також нагадує про цінність пам’яті та важливість родинних зв’язків. Бредбері говорить про силу зв'язку поколінь, адже для його героїв цей зв’язок означає не лише любов, але і певне прокляття — тягар, який важко нести. Він досліджує концепцію вічності, показуючи її як одночасно бажану і страшну.
Загалом, «Із праху посталі» — це глибока, часом меланхолійна історія, сповнена мудрості, яку Бредбері вкладає у кожне своє слово. Вона пробуджує роздуми про життя, смерть, пам’ять і силу спадщини, залишаючи по собі відчуття моторошної чарівності та тихої печалі.
«Із праху посталі» (в оригіналі «From the Dust Returned») — своєрідна ода до всього незвичайного і надприродного. Написана у формі мозаїки з оповідань, що об'єднуються в одну історію, книга розповідає про родину Елліотів, дивних істот, які живуть у власному замкнутому світі та кожен з яких володіє своїми особливими здібностями. Роман виник із ряду окремих оповідань, написаних у різні періоди творчості Бредбері, і за задумом мав стати частиною його знаменитих творів у жанрі готичної фантастики.
У центрі сюжету — родина, яка не схожа на жодну іншу. Елліоти — це сімейство, де живуть вампіри, привиди та інші надприродні істоти. Вони збираються разом кожного сторіччя, щоб відзначити важливі події, і при цьому стикаються з типовими, але в той же час незвичними для них проблемами. Серед персонажів виділяється Тімоті — людина серед примар, яка намагається зрозуміти своє місце у цій загадковій родині. Він відчуває себе чужинцем у власному домі, адже, на відміну від своїх родичів, не має надприродних здібностей.
Книга охоплює багато цікавих і водночас болісних тем: пошук ідентичності, страх перед смертю та забуттям, прийняття чужості та самотності. Через різних членів сім'ї Бредбері змальовує символічний образ людей, що живуть «не в своєму часі», вічно залишаючись у минулому або в мріях про вічність. Наприклад, одна з ключових персонажів, Мати, живе в світі, де поважають пам’ять предків, але водночас її жахає думка про забуття і неможливість вічного існування. Також є персонажі, які мають здатність «повертати» духів до життя і взаємодіяти з ними, зберігаючи їх у пам’яті поколінь.
Стиль Бредбері у цій книзі вражає, ніби читаєш давню легенду чи міф: тексти багаті на яскраві описи, де поєднуються реальність і фантазія, створюючи враження сюрреалістичного світу.
«Із праху посталі» також нагадує про цінність пам’яті та важливість родинних зв’язків. Бредбері говорить про силу зв'язку поколінь, адже для його героїв цей зв’язок означає не лише любов, але і певне прокляття — тягар, який важко нести. Він досліджує концепцію вічності, показуючи її як одночасно бажану і страшну.
Час - це тяжкий тягар. Ми дуже багато знаємо і занадто багато пам'ятаємо. Ми справді живемо занадто довго. Найкраще, Тімоті, в твоїй новій мудрості - це зажити на повну, насолоджуватися кожною миттю, і потім, через багато-багато років, лягти на смертному одрі, щасливо усвідомлюючи, що не згаяв ні один момент, ні однієї години, ні одного року свого життя, і що вся Сім'я тебе дуже любить.
Загалом, «Із праху посталі» — це глибока, часом меланхолійна історія, сповнена мудрості, яку Бредбері вкладає у кожне своє слово. Вона пробуджує роздуми про життя, смерть, пам’ять і силу спадщини, залишаючи по собі відчуття моторошної чарівності та тихої печалі.
Displaying 1 - 30 of 785 reviews