Ο παράμεσος

by Yōko Ogawa, Παναγιώτης Ευαγγελίδης (Translator)

Σε ένα παλιό ερημικό οικοτροφείο κοριτσιών, που έχει μετατραπεί σε εργαστήριο, ο κύριος Ντεσιμάρου, ταριχευτής των αναμνήσεων, ετοιμάζει και ελέγχει τα "δείγματα", καθώς η αφηγήτρια αυτής της ιστορίας, βοηθός του και γραμματέας, υποδέχεται τους πελάτες που έρχονται να εμπιστευθούν στον μυστηριώση ειδικό αλλόκοτα ψιχία της ιστορίας τους: κοκαλάκια πουλιών, μικροσκοπικούς μύκητες, μία μελωδία, μία ουλή...
Ο κύριος Ντεσιμάρου τα παίρνει, τα αναλύει και κλείνει για πάντα τις πληγές και τις αναμνήσεις αυτών που επιθυμούν να απαλλαγούν από τη μνήμη τους.
Με ακρωτηριασμένο ένα ελάχιστο τμήμα του εαυτού της σ' ένα εργατικό ατύχημα, η νεαρή βοηθός πέφτει λίγο λίγο θύμα της γοητείας του αφεντικού του νοσηρού και γοητευτικού αυτού τοπίου της μνήμης.
Με το αφήγημα αυτό -σίγουρα ένα από τα πλέον γοητευτικά της-, η Γιόκο Ογκάουα εισχωρεί ακόμα περισσότερο στο τοπίο της μαγγανείας και του αλλόκοτου και αποκαλύπτει, στην καρδιά του σασπένς, μια οδύνη που φτάνει μέχρι τον φετιχισμό.

Genres: Japan, Japanese Literature, Fiction, Short Stories, Asian Literature, Asia, Novels

125 pages, Paperback

First published October 1, 1994

About the author

Yōko Ogawa (小川 洋子) was born in Okayama, Okayama Prefecture, graduated from Waseda University, and lives in Ashiya. Since 1988, she has published more than twenty works of fiction and nonfiction. Her novel The Professor and his Beloved Equation has been made into a movie. In 2006 she co-authored „An Introduction to the World's Most Elegant Mathematics“ with Masahiko Fujiwara, a mathematician, as a dialogue on the extraordinary beauty of numbers.

A film in French, "L'Annulaire“ (The Ringfinger), directed by Diane Bertrand, starring Olga Kurylenko and Marc Barbé, was released in France in June 2005 and subsequently made the rounds of the international film festivals; the film, some of which is filmed in the Hamburg docks, is based in part on Ogawa's "Kusuriyubi no hyōhon“ (薬指の標本), translated into French as "L'Annulaire“ (by Rose-Marie Makino-Fayolle who has translated numerous works by Ogawa, as well as works by Akira Yoshimura and by Ranpo Edogawa, into French).

Kenzaburō Ōe has said, 'Yōko Ogawa is able to give expression to the most subtle workings of human psychology in prose that is gentle yet penetrating.' The subtlety in part lies in the fact that Ogawa's characters often seem not to know why they are doing what they are doing. She works by accumulation of detail, a technique that is perhaps more successful in her shorter works; the slow pace of development in the longer works requires something of a deus ex machina to end them. The reader is presented with an acute description of what the protagonists, mostly but not always female, observe and feel and their somewhat alienated self-observations, some of which is a reflection of Japanese society and especially women's roles within in it. The tone of her works varies, across the works and sometimes within the longer works, from the surreal, through the grotesque and the--sometimes grotesquely--humorous, to the psychologically ambiguous and even disturbing.

Reviews

[Sawsan · Rating 3 out of 5]

رواية تهتم بالتفاصيل وتنساب بهدوء بأسلوب سردي مكثف وغامض
نص يعني بالذكريات وخاصة المؤلمة المرغوب في حفظها بعيدا عن الذاكرة
أحداث تدور ببطء ترسم علاقة غريبة بين رجل وامرأة يربط بينهما حذاء
حذاء يأسر قدمي صاحبته ويسير بها في طريق لا ترغب في التراجع عنه

[Heba · Rating 4 out of 5]

سألتُ نفسي مراراً لما تعاودين قراءة المزيد من أعمال الكاتبة " يوكو أوغاوا" وأنتِ تعلمين جيداُ بأن ما قرأتِ من قبل لم يكن مصقولاً...يفتقد شيئاً ما جوهرياً...فثمة ما هو محكوماً عليه دوماً بالتلاشي...!!
حسناً...لم تكن عذوبة كتاباتها المرهفة هى ما تجتذبني ولكنني أحببتها...لذا لن أتردد في منحها المزيد من الفرص ، وإنني واثقةٌ من قدرتها على أن تُبهرني حتى إذا ما أنهيت عملاً لها..لن أتمتم " لقد كان ذلك جيداً " بل " لقد كان ذلك رائعاً بالفعل"..وهذا ما حدث مع " حذاء لكِ"...
السيد " ديشيمارو" يملك مختبراً لتحضير العينات وحفظها...
أي عينات ؟..تلك الأشياء التي يتلقاها من الزبائن كعظام عصفور صغير ، فطر صغير ، صوت نغمات مدونة موسيقية ، ندبة.....!!
هل يحاول أي من هؤلاء أن يحتفظ بذكرى ما ؟ ينتزعها من جسد الذاكرة ليسجنها في إناء زجاجي مُحكم الغلق بسدادة ما..؟؟
هل يقف أمام الحنين الجارف للذكريات مُتحدياُ إياه ؟..فهو لن يعاود رؤية ذاك الشيء مراراً وتكراراً أمام ناظريه...
أم تراه يحبسها بداخله دون أن يشعر...يُخلد ذكرى عصية على النسيان ؟؟.....
سيهدي صاحب المختبر حذاءاً للفتاة العاملة لديه وسيفاجئك كيف كان لامعاً دون تأنق..مرناً..متيناً ويناسب قدميها تماماً كما لو أنه يمتصها...وكان قد امرها ألا تخلع الحذاء أبداً..!
ينصحها أحدهم بأن تخلع الحذاء الذي يستحوذ على قدميها فإن لم تفعل الآن ، لن يسعها أبداً التخلص منه ، فهو لن يمنحها حريتها أبداً....
تراها أترغب في أن تكون حرة...أم تراها تصفد أغلالاً ولكن هذه المرة على ذاتها....!!!

[Φώτης Καραμπεσίνης · Rating 4 out of 5]

3,5/ 5
Αν κάποιος επιθυμεί να γνωρίσει καλύτερα την κοινωνική πραγματικότητα μιας χώρας, ένας τρόπος είναι να διαπιστώσει το πώς οι λογοτέχνες, οι σκηνοθέτες ή η δημιουργική της ελίτ εν γένει χειρίζεται τα θέματα του ερωτισμού, της σεξουαλικότητας. Ενδιαφέροντα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν.
Ο αποκλίνων ερωτισμός λοιπόν αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της ιαπωνικής μυθοπλασίας. Λογικό, μιας και η παρέκκλιση είναι αποτέλεσμα -και όχι αίτιο- που σχετίζεται άμεσα με μια ιεραρχικά διατεταγμένη κοινωνία, η οποία "πάσχει" από προγονοπληξία, μισογυνισμό και μακραίωνο συντηρητισμό σε κοινωνικό επίπεδο.
Εν προκειμένω, ο "Παράμεσος" δεν είναι ένα αμιγώς ερωτικό κείμενο, αν και παίζει με τον φετιχισμό, τις φαντασιώσεις και, το ξαναλέω, με την παρέκκλιση. Οι ήρωες κινούνται σε μια ονειρική, φαντασιακή διάσταση, περισσότερο σύμβολα παρά ρεαλιστικές φιγούρες.
Το αφηγηματικό ύφος είναι σαφώς υπαινικτικό, λιτό, αφαιρετικό, δεν παρασύρεται από τη δράση, αλλά με κλασικά ιαπωνικό τρόπο, υπονοεί όσα η συγγραφέας του επινοεί. Μέχρι την τελική σκηνή, η οποία και αυτή είναι αμφιλεγόμενη, συνεπής με τον ρυθμό και την αφηγηματική οπτική που η Ogawa έχει επιλέξει.
Ο "Παράμεσος" πόρρω απέχει από το να είναι συγκλονιστικός, πλην όμως είναι καλοστημένος και απολαυστικός με τον δικό του, αμιγώς ιαπωνικό τρόπο.

[Erasmia Kritikou · Rating 5 out of 5]

Oνειρικό. ηταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό, καθώς σκεφτόμουν πως να χαρακτηρίσω αυτό το βιβλίο.
Πολυεπίπεδα συμβολικό - για τη ζωή, την αιχμαλωσία, την εξάρτηση, τη φθορά, τον χρόνο, την αθανασία - με λίγα λόγια και πολλές όμως εικόνες περιγράφει κάτι που ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο, λίγο αιθεροβατώντας, λίγο νυχοπατώντας, λίγο δυσδιάκριτο μέσα από ομίχλες, λίγο μέσα από πέπλα μυστηρίου.
Ο χωροχρόνος παραμορφώνεται, οι χαρακτήρες μένουν απρόσωποι ως σύμβολα.

Γι' άλλη μια φορά μ' έβαλε ν' αναλογιστώ πόσο μακριά από τη δική μας, δυτικότροπη σκέψη απέχει η Ιαπωνική τέχνη. κι απ' την άλλη πόσο παγκόσμια κοινοί είναι οι Τόποι της επιθυμίας, του έρωτα, της μοναξιάς.

Άυλο, άχρονο, αβαρές το έργο της Ογκάουα.

Το τέλος του με ξάφνιασε, αφήνει πολλά στην σκέψη και στην κρίση αλλά και στην επιθυμία του αναγνώστη, σαν ταινία του Λυντς, που ελάχιστα πραγματικά κατάλαβες, αλλά καθόλου δεν πειράζει γιατί ταξίδεψες υπέροχα, κι ακόμη κάπου βρίσκεσαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου - και θες να μείνεις εκεί, να σκεφτείς αυτό που μόλις πέρασε μπροστά απ' τα μάτια σου και σε άφησε γοητευμένο.

"-Αυτά τα παπούτσια σας τα έχει κάνει κάποιος δώρο;
-Ναι. πως το καταλάβατε;
-Είστε ερωτευμένη μ΄ αυτό τον άνθρωπο;
- Μακάρι να' ξερα. Το μόνο για το οποίο μπορώ να είμαι σίγουρη είναι για τις συνθήκες που μ΄εχουν κάνει να μην μπορώ να τον αποχωριστώ με κανέναν τρόπο. Το ότι θέλω να είμαι στο πλάι του δεν είναι για λόγους ευκολίας, είμαι αιχμάλωτή του με μια έννοια πιο ριζική."

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 4 out of 5]

Σιωπηλό, αποπνικτικό και βυθισμένο στις σκιές του έρωτα, του υπαινιγμού, του κινδύνου, της διαστροφής. Ένα τρυφερό χάδι απο αεράκι Ανατολής μυρωδάτο και πικάντικο, παραπλανητικό και εθιστικό.
σαν να μην υπήρχε ταυτόχρονα τίποτα πιο παράλογο, τίποτα πιο απελπισμένο απ’ αυτήν την ελευθερία,
αυτήν την αναμονή, αυτό το απαραβίαστο.

Αυτό το μαγαζάκι που έκανε δείγματα λήθης και νοσταλγίας, δοκιμαστικοί σωλήνες με ζωντανούς θανάτους. Με απομεινάρια απο αλλοτινά φιλιά και δάκρυα, αγκαλιές και τύψεις, αγγίγματα και εκδορές, ουλές και χρωματισμένα λόγια που δεν πρέπει να χαθούν.
Ασφυκτικά, αινιγματικά, ψιθυριστά βλέμματα συνενοχής και αδυναμίας.

Σε ένα παμπάλαιο και ερημικό οικοτροφείο θηλέων έγινε η επεξεργασία και η προσαρμογή για την λειτουργεία του εργαστηρίου του κ. Ντεσιμάρου.

Εργαστήριο εμπειριών με δείγματα ταριχευμένων υλικών τα οποία προήλθαν από λόγια που ειπώθηκαν
με λέξεις για ενθύμια, απο πόνο, απο σιωπή και απο φόβο. Έναν φόβο μαγεμένο, άγριο, έναν φόβο εισβολέα που παραμορφώνει κάθε εικόνα φαντασίας σε σκληρή πραγματικότητα.

Υπάρχει μέσα σε αυτό το εργαστήριο της αιθέριας
και αποπνικτικής ατμόσφαιρας κάτι παράξενο,
κάτι άσχετο, κάτι ταραγμένο σαν συναισθηματική αλχημεία.
Κάτι ακατανόητο που τρώει την ψυχή
Ένα μόνιμο συναίσθημα παραδομού στο κακό της καλής μοίρας, μια άσχετη πτυχή εαυτών άϋλων και υλικών που δεν προσδιορίζεται δεν πολυσυζητιέται.
Ειναι μακρινό και νοσηρό σαν πληγή στην μνήμη.
Δεν λέγεται
Ούτε και τραγουδιέται. Ο ήχος επαναλαμβάνεται ξερός και η πιανίστρια πεθαίνει.

Ειναι το κάτι αλλόκοτο, είναι αφηρημένο σαν μισοτελειωμένο έργο επιστημονικής μαγγανείας.

Δεν ειναι ούτε προαίσθημα ουτε κι απωθημένο,
είναι κομμάτια απο δέρματα ανθρώπινου έρωτα
που το κτήνος της απώλειας χάρισε στην προδοσία για να τα καδρώσει στον τοίχο της ανάμνησης.

Είναι. αυτό που κάθεσαι και αναπνέεις τον εθισμό του θύματος, που σκέφτεσαι όπως ξέρεις μυστηριώδη και εμπιστευτικά προς τον εαυτό σου μήπως και απαλλαχτείς απο τους μύκητες που ζουν στην υγρασία της μοναξιάς σου.
Μήπως ο έρωτας που καίει την ψυχή λιώσει τον πάγο των ελπίδων σου.
Και ξαφνικά στο άσχετο αρχίζεις και υποφέρεις απο ακρωτηριασμένα όνειρα που επιπλέουν χλιαρά μαι γαλήνια στους δοκιμαστικούς σωλήνες του εργαστηρίου συντήρησης εμπειριών.

Βαθιά απόγνωση, παράξενη και καχύποπτα επικίνδυνη σαν ιστορία απο την κουλτούρα της Ιαπωνίας.



Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.

[Mohammed Zaitoun · Rating 4 out of 5]

إذا كنت تبحث عن أخت هاروكي موراكامي في الرضاعة فها هي بين يديك الكاتبة يوكو أوجاوا فستجد تشابه في الكتابة بينها ولكن الكاتبة ستذهلك بوصف التفاصيل بل وصف تفاصيل غريبة .
في قرائتي السابقة للكاتبة في رواية غرفة مثالية لرجل مريض كانت تستحوذ على الكاتبة فكرة الذكريات في جزء من الرواية ولذلك في هذه الرواية قد قررت الكاتبة جعل الرواية كلها أو جزء كبير منها عن الذكريات بل وطريقة حفظها في مختبر عن طريق أخذ عينه منها وحفظها في سائل كميائي ثم يظهر هذا الحذاء الذي يناسبها جدا حتى وأنك تشعر- بعد وصف الكاتبة الدقيق- أنه يمثل طبقة ثانية من قدميها فهي تشعر بكل شيء يمر على الحذاء ولكن هذا الحذاء الانيق سلبها ارادتها ومن الممكن ان يسوقها الى حتفها
الغريب في الامر أن كل الذبائن في هذا المختبر ��م يعودوا ليروا عيناتهم هل نحن البشر نريد حقا أن نلقي بذكرياتنا الحزينة في قناني عينات لحفظها بعيدا عنا لنرتاح منها الى الأبد أم أننا بحاجة الى تلك الذكريات لتذكرنا بأنفسنا

[Vaso · Rating 4 out of 5]

Δεν έχω διαβάσει πολλά βιβλία ιαπωνικής λογοτεχνίας, αλλά θα προσπαθήσω να το κάνω πιο συχνά.
Η Yōko Ogawa είναι μια εκπρόσωπος αυτού του είδους. Εντελώς διαφορετική οπτική από την δυτική έννοια της λογοτεχνίας.
Η πρόζα της συγγραφέως είναι λιτή αλλά αυτό δεν εμποδίζει να αντιληφθεί κανείς τα μηνύματα που υποβόσκουν.
Για την ελευθερία της επιλογής, την  σεξουαλικότητα, την εξάρτηση, το φετιχισμό.
Όλα μέσω κρυμμένων νοημάτων και εκφράσεων.
Μικρό αλλά εξαιρετικό.

[Marilena ⚓ · Rating 4 out of 5]

Απο την πρώτη σελίδα με καθήλωσε!
Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η Ogawa είναι κυρίως ερωτική,αλλά χωρις να υπάρχουν ερωτικές επαφές/σκηνές.
Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης, ένιωθα μια ανατριχιαστική παγωμάρα σε ολο μου το σώμα.
Ανομολόγητοι πόθοι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, εξάρτηση,αιχμαλωσία, περίεργα φετίχ και μέσα σε όλα αυτά αναδύεται η ελευθερία επιλογής.
Πρώτο βιβλίο της Ogawa και σίγουρα όχι τελευταίο.
Χαίρομαι που βρέθηκε στα χέρια μου και μου έδωσε τροφή για σκέψη!

[Zaphirenia · Rating 3 out of 5]

Ας γράψω και μια κριτική για αυτό το ενδιαφέρον και ελαφρώς περίεργο βιβλίο. Περίεργο όχι γιατί είναι δύσκολο στην ανάγνωση. Η πρόζα της Ogawa είναι πολύ απλή, χωρίς περιττές εξάρσεις, ιδανική δηλαδή για να σου μεταδώσει την ατμόσφαιρα του ονείρου μέσα στην οποία κινούνται οι χαρακτήρες της. Περίεργο όμως είναι ακριβώς λόγω αυτής της ατμόσφαιρας, που θυμίζει λίγο παραμιλητό.

Το βιβλίο έχει ενδιαφέρον, όπως προείπα, βρίθει συμβολισμών για την ερωτική εξάρτηση και την ελευθερία και ξεφεύγει έντεχνα από το δίλημμα καλό-κακό, το οποίο απορρίπτεται ως μονοεπίπεδο. Η Ogawa δεν έχει καλούς και κακούς χαρακτήρες, έχει μόνο ήρωες που αισθάνονται και κινούνται μέσα στην ιστορία - "αιωρούνται" είναι η λέξη που μου έρχεται στο μυαλό, ίσως και "υπνοβατούν". Νομίζω ότι αυτή την άμβλυνση την πετυχαίνουν περισσότερο οι Ιάπωνες συγγραφείς από τους δυτικούς (αν και δεν έχω διαβάσει πολλούς Ιάπωνες) και ενδεχομένως το γεγονός να έχει ρίζες στην κουλτούρα και τον πολιτισμό της Ανατολής.

3,5/5 λοιπόν, γιατί παρότι εκτίμησα τους συμβολισμούς του βιβλίου και την ατμόσφαιρα, δεν με κέρδισε τελείως. Ίσως δεν με συγκινεί τόσο η ιαπωνική λογοτεχνία, αν και θα ήθελα να διαβάσω και κάτι ακόμα πριν καταλήξω σε αυτό το συμπέρασμα. Όχι Ogawa πάντως, νομίζω ότι αρκεί. Ίσως στραφώ στον Κενζαμπούρο Όε, αλλά κάθε πρόταση δεκτή.

[Nessrina Hazem · Rating 5 out of 5]

كم واحد فينا محتفظ بحاجات ميقدرش يتخلص منها و مع ذلك مش حابب يحتفظ بيها؟ او معندوش مكان ليها او مش عارف يحافظ عليها بالصورة الصح؟ و ايه نوعها؟ هل هي حاجة مادية؟ مقطوعة موسيقية؟ عضو من أعضاء الجسم؟ و هل ممكن يوصل لانه يبقى شخص؟

بداية الرواية بإعلان وظيفة لمساعدة في مخبر. مخبر من نوع غريب بدون شعار أو منشورات إعلانية، عيناته سرية. و مع ذلك العملاء بيقدروا يوصلوا للمخبر لحفظ عيناتهم. حتى أنواع العينات غريبة،مكان المخبر .. شخصية فني المخبر.

رواية رمزية و غريبة طول ما انا بقراها مبرقة 😳 ايه العينات دي؟ الحذاء؟ سكان بناية المخبر؟ الدكتور؟
الفكرة اللي مبنى عليها الرواية و هي الحفظ جميلة جداً.

الأدب الياباني كل مرة بيثبتلي روعته ❤️ كنت فاكرة الموضوع مرتبط بهاروكي بس تقريبا هي سمة عامة للأدب الياباني الرمزية و الغموض و الغرائبية. من غير شرح كتير و تحليلات نفسية الفكرة بتوصل و القارئ يفكر في الأسباب و الدوافع.

"أنكِ إن لم تخلعي هذا الحذاء في الحال، فلن يسعك التخلص منه أبداً. لن يمنحك هذا الحذاء الحرية أبداً"

[Rosenkavalier · Rating 2 out of 5]

L'eurocentrico e i cataloghi giapponesi

Premessa: sono un eurocentrico.
Mi piace essere un europeo occidentale vissuto a cavallo tra il XX e il XXI secolo.
Che cosa ci posso fare?
Il raccontino parte da un'idea interessante, che vale una stella di giudizio: c'è un edificio semi-abbandonato dove, senza che nessuno apparentemente ne sappia nulla, la gente lascia in deposito oggetti che incorporano ricordi, pensieri, paure, affanni delle loro vite. Forse per dimenticare, forse per esorcizzare.
Lo spunto è interessante. Lo svolgimento è irrilevante.
Non riesco a interessarmi a questa esasperata ricerca della stilizzazione, della rarefazione ad ogni costo, che parrebbe - almeno superficialmente - la cifra espressiva nipponica (anche al cinema, per dire).
La protagonista è priva di qualsiasi individualità o segno distintivo proprio.
Di lei sappiamo che ci ha rimesso l'anulare del titolo fabbricando gazzose in una ditta di bevande e che non ha una personalità molto spiccata.
Se fossi una donna, non so se sarei entusiasta (ma anche qui, il Giappone, le geishe, i manga, la cultura millenaria, etc.: vedi alla voce "Eurocentrismo").
Anche l'insistenza sul feticismo, i fiocchetti delle scarpe, non mi fa nessun effetto se non quello di un robusto anestetico.

Molto altro non mi suggerisce questa lettura, a parte notare la curiosa ansia da catalogazione dei personaggi (lei che conta finestre e balconi dei palazzi mentre cammina, lui che coi cataloghi ci vive).

PS: la quarta di copertina mi avvertiva che "la scrittura di Ogawa Yoko colpisce nel segno, e fa sì che da queste pagine nessuno possa uscire indenne".
Citando Mark Twain, l'avvertenza appare di gran lunga esagerata.

[ريم الصالح · Rating 4 out of 5]

أحب يوكو أوغاوا بجنون!
أعمالها تكشف الجوانب الباردة والغرائبية في الكائن. أفكارها من عالمٍ آخر تماماً! وأسلوبها في الكتابة بسيط، بجمل قصيرة وحالة تتصاعد دون أن تستصغر من خيال القارئ.
هذا العمل عظيم، الفكرة هائلة، وبناء الشخوص كان مدهشاً حقاً! كان سيستحق النجوم كاملة، لولا النهاية المفتوحة والمربكة، والتي تركتني في حالة عطش مزعجة..
عدا ذلك، فهذه قراءة لذيذة أخرى لأوغاوا.

[MTK · Rating 4 out of 5]

Η γραφή της Ογκάβα δημιουργεί ένα παράλληλο σύμπαν, ατμοσφαιρικό, ενίοτε ονειρικό, και γεμάτο από ανομολόγητους πόθους που αγγίζουν τα όρια του αρρωστημένου. Όταν δεν αφήνει τα αρρωστημένα στοιχεία να καταπιούν την αφήγηση (Ξενοδοχείο Ίρις), οι νουβέλες της είναι γοητευτικές, ιδανικές να σε ταξιδέψουν για ένα απόγευμα σε έναν άλλο κόσμο.

[Cam *tactile seeker* · Rating 4 out of 5]

Probably for the first time in my life I can say it: thank god I'm not from an English-speaking Country, where Mrs. Ogawa's works have not been translated with the same enthusiasm and promptness as my own.

"The Ring Finger" was a quick read, but not at all bare of deep meaning.

A young girl in her twenties, whose name is not revelead, loses the tip of her ring finger in an accident while working in a lemonade factory and she watches helplessly as her flesh floats in the fizzy drink.

Soon after, she finds employment for a strange, extremely reserved scientist, whose job is to preserve people's personal mementos. Be it an object, a dead animal, a scar on a cheek, everything can be preserved in his huge lab and those who pay to leave it to him, can go back there to see what they left, whenever they feel like it.
Strangely though, nobody ever comes back...

The girl welcomes the customers, makes them feel at ease, makes sure of writing down the tag for the "memento"'s box and can explore the building, except for where the scientist actually carries on the preservation procedure.

The man shows an ambiguous interest toward the girl, and buys her a new pair of shoes, asking her to wear it every time she goes outside - be it to come to work or go grocery shopping. After giving her the present, they have sex, the girl never removing the boots.

From that point on, they start an awkward relationship, where the scientist decides whether they should have sex together, or not. She's completely happy to be at his mercy - literally - waiting for him to call her and have sex in the bathroom of the building, or just say goodbye and go back home.

This short story is actually a very powerful one. The mementos people pay the scientist to keep and preserve for them, are in reality the sad, heartbreaking memories they cannot bear to keep with them. Paying someone to relieve them of their burden, helps them getting free of the most depressing, upsetting moments of their lives and carry on.

The girl with her mutilated ring finger feels already like one of those things. Without a name, any dream for the future, any higher aspiration for her life, feels perfectly content to alienate her whole self to the man, waiting for him to tell her if he wants to fuck her or not, ordering her to keep the shoes on her feet, until it "becomes an indivisible part of her body".

All those tokens the customers bring to the scientist are related to death, and the girl herself is so willing to put an end to her own, that she hopes the man will make her his own "memento", giving her a meaning, making her important for someone.

It's a terribly melancholic and even tragic desire to have, but easily understandable. Who hasn't, at least once in their lives, wished to free themselves of the fears and most sad thoughts? To depend entirely on somebody else and just stop struggling?

Yoko Ogawa never disappoints and I'm genuinely a big fan of hers, now.

[Ρένα Λούνα · Rating 4 out of 5]

Ο Παράμεσος της Ογκάουα είναι σαν αυτά τα απογεύματα που βαραίνουν τα βλέφαρα και νιώθεις να συμπαθείς τον εαυτό σου λίγο παραπάνω απ’ ότι συνήθως. Λες φαινομενικά αθώα: «Είκοσι λεπτάκια μόνο» και οραματίζεσαι την όλη δράση, παραγωγικότητα και ευκρίνεια μυαλού που θα σε διέπουν όταν ξυπνήσεις. Για την ακρίβεια σε συνεπαίρνει η αυστηρότητα του προγράμματος που χτίζεις: άρτιες ιδεοψυχαναγκαστικές λίστες και πολυποίκιλες υποχρεώσεις που θα εξουδετερώσεις αφού έχεις πάρει αυτό που τελικά χρειαζόσουν: Μόνο είκοσι λεπτάκια ύπνου, power nap και έτοιμη για πόλεμο. Τελικά όμως δεν πάει έτσι, σωστά; Ξυπνάς δύο ή τρεις ώρες μετά, έχεις στραβο��οιμηθεί, δεν γυρνάει ο αυχένας σου, σε τραβάει η μέση σου, έχει μουδιάσει το χέρι σου και έτσι όπως το πλάκωσες. Δεν θα κάνεις τίποτα απ’ όσα σχεδίαζες, αντί αυτών θα παρασιτείς μέχρι αργά στο ίντερνετ.

Ο Παράμεσος είναι σαν ένα αλλόκοτο, περίεργο φετιχιστικό όνειρο από την Ανατολή, με ευφορικό άρωμα. Πρόκειται για ένα μυστηριώδες εργαστήριο για την λειτουργία του οποίου είναι υπεύθυνος ο κύριος Ντεσιμάρου. Θέλει μια administrative assistant και όπως πάντα αυτή η εργασία απαιτεί πολλά περισσότερα απ’ όσα λένε στην αρχή. Το εικοσάχρονο κορίτσι υποτίθεται πως θα μαζεύει τα μυστήρια δείγματα των αναμνήσεων και θα τα χώνει σε δοκιμαστικούς σωλήνες αλλά τελικά, πέφτει σε μια νωχελική υπνωτισμένη φαντασίωση από την οποία κρέμεται και ο αναγνώστης, αναμένοντας απαντήσεις. Θα αντισταθεί ή όχι; Τι αφορά όντως όμως; Πρόκειται για παιχνίδι εξουσίας; Για καχύποπτη δολοφονική πράξη που παίρνει τον χρόνο της; Για μια κοινωνία βαθιά πατριαρχική όπου ο γυναικείος εξευτελισμός και υποταγή είναι ερωτικές πράξεις;

Κλείνοντας τον Παράμεσο, δεν υπάρχει κάποια βεβαιότητα, μόνο παραπάνω υποθέσεις. Το μόνο βέβαιο είναι το θεατρικό στήσιμο όπου το συνολικό σύμπαν αφορά δύο χαρακτήρες μόνο και μερικούς κομπάρσους που φουντώνουν την ανησυχία και τους κακούς οιωνούς. Η επεξεργασία του χώρου και των αισθήσεων γίνεται με ανθρώπινα σύμβολα γύρω από την εξάρτηση και την υποτίμηση, αδιαφορώντας για τον ρεαλισμό και την δράση, λυρικά γραμμένο και ταγμένο στο άυλο και το υπερφυσικό.

Είμαι αποφασισμένη να βάλω περισσότερη Ιαπωνική λογοτεχνία στην ζωή μου και σίγουρα η Ογκάουα ήταν καλή επιλογή.

[Angie · Rating 3 out of 5]

Ήθελα παραπάνω "Παράμεσο"!!!!
Ενώ η ιδέα είναι τόσο πρωτότυπη,η πορεία τόσο ευρηματική ,περνάει από διάφορες φάσεις, προκαλεί συναισθήματα,αγωνία, απορίες, έχει έναν τονο ερωτισμού, φετιχισμού, φαντασιώσεων (χωρίς όμως να επεκταθεί ιδιαίτερα και ξεκάθαρα αλλά περισσότερο υπαινίσσεται και αφήνει να εννοηθούν)....τελικά δεν έρχεται ποτέ η κορύφωση. Εμένα προσωπικά με άφησε με τις απορίες αυτές......βέβαια καθένας μπορεί να φανταστεί το δικό του τέλος στην περίεργη αυτή υπόθεση! Ίσως τελικά να είναι από εκείνα τα βιβλία όπου λες πως δεν μετράει το τέλος αλλά το "ταξίδι" , όμως εγώ προσωπικά ένιωσα πως μου το "έκοψαν" πάνω στο καλύτερο, όπως εκείνα τα όνειρα που ξυπνάς την πιο κρίσιμη στιγμή και δεν προλαβαινεις ποτέ να μάθεις τι έγινε! Μάλλον σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αναλογιστούμε την καταγωγή της συγγραφέως και να αποδώσουμε αυτή τη λιτότητα εκφρασης στην όλη μινιμαλιστική προσέγγιση της Ιαπωνικής κουλτούρας. Θα το ήθελα λίγο πιο "πληθωρικό"για τα δικά μου γούστα πάντοτε !

[Mennatallah Mohamed · Rating 3 out of 5]

أول تجربة لي مع الكاتبة (يوكو أوغاوا) ... أحببت أسلوبها المميز وطريقة وصفها لمشاعر الأشخاص والأحداث .... رواية بسيطة نهايتها مفتوحة ومتوقعة نوعاً ما ، لكنها تثير تساؤلات مختلفة عن :

(الأشياء المرتبطة بالذكريات سواء الجيدة أم السيئة ) هل من الضروري أن يحتفظ الإنسان بهذه الأشياء بعيداً عنه ليتنساها لعدم استطاعته التخلص منها ... أم يحاول أن يتخلص منها إذا استطاع ؟!

(الحرية) هل أحياناً نفضل أن تقيد حريتنا وتسلب منا بإرادتنا من خلال بعض الأشخاص حتى ولو كانت مؤلمة لنا.... على أن نكون تائهين في دروب الحياة .... فنظن أننا معهم أفضل حالاً عن أن نكون بمفردنا .... لكن حقاً (هل يستطيع الإنسان أن يفقد حريته ويرحب بعبوديته لبشر مثله؟! ) ... للأسف هناك بعض الأشخاص تفعل ذلك بإدراك منها أو بعدم إدراك.

كل ما تمنيته وبدر لذهني أثناء القراءة أن لايجعلنا الله نكون عباد لأي شئ أو شخص دونه ، فمن يستحق أن نترك حريتنا ونكون عبيداً له هو خالقنا (عزوجل) فقط.

٢٠ / ٦ / ٢٠٢١ م

[Laura · Rating 4 out of 5]

Molto, molto particolare. Un po' orrorifico, un po' allegorico, permette al lettore di addentrarsi per bene nella psicologia della protagonista, con una scrittura semplice ed immediata. Anche le tematiche trattate risultano coinvolgenti, ammalianti, e la storia tiene con il fiato sospeso fino ad un finale in stile Shirley Jackson. Perché quello che conta non è il colpo di scena finale, ma quanto la tensione venga mantenuta durante tutto il racconto.

[Maria · Rating 4 out of 5]

Σιωπηλό, αινιγματικό, υπαινικτικό... Με μια αύρα ερωτισμού και φετιχισμού να διαπερνά τις λιγοστές του σελίδες.

"-Αυτά τα παπούτσια σας τα έχει κάνει κάποιος δώρο;
-Ναι, έτσι είναι. Πώς το καταλάβατε όμως;
-Μέχρι σήμερα έχω γυαλίσει αμέτρητα παπούτσια. Μέχρι εκεί μπορώ να καταλάβω. Είστε ερωτευμένη με αυτό τον άνθρωπο;
[...]
-Μακάρι να ήξερα. Μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ κάποιον που να μπορούσα να τον ονομάσω αγαπημένο, γι' αυτό και δεν μπορώ να πω. Το μόνο για το οποίο μπορώ να είμαι σίγουρη είναι για τη διάθεση και τις συνθήκες που με έχουν οδηγήσει να μην μπορώ να τον αποχωριστώ με κανέναν τρόπο. Το ότι θέλω να είμαι στο πλάι του δεν είναι για λόγους ευκολίας, είμαι αιχμάλωτη του με μία έννοια πιο ριζική, πιο ολοκληρωτική."

Πρώτη επαφή με το έργο της Ogawa και οπωσδήποτε όχι η τελευταία!

[Tasos · Rating 4 out of 5]

Ό,τι πιο ερωτικό διάβασα μέσα στο 15, σε λίγες μόνο σελίδες και χωρίς καμία ερωτική σκηνή. Αλλά η Ogawa (αισθάνομαι τυχερός που αγόρασα φέτος όλα της τα βιβλία από το παζάρι της Άγρας) δεν χρειάζεται σκηνές σεξ στα έργα της, κάνει έρωτα με τις λέξεις.

[melissabastaleggere · Rating 4 out of 5]

chissà che esemplare andrei a lasciare io

[LW · Rating 4 out of 5]

Esemplari e fetish

Un racconto lungo che colpisce per
l'atmosfera ovattata, sospesa ,misteriosa
, sottilmente oppressiva ...
In un laboratorio sotterraneo ci sono degli "esemplari" accuratamente etichettati e conservati,
per essere definitivamente separati da chi li possedeva ,in una sorta di rituale liberatorio
La loro funzione è quella di eliminare i ricordi dolorosi e traumatici legati ad un oggetto

Sembrava seguire uno schema prefissato.
Aveva il controllo assoluto della situazione.
Io stavo semplicemente in piedi immobile, con l'orecchio teso al rumore impercettibile di bottoni e ganci che venivano slacciati.
Alla fine mi ritrovai nuda. Avevo addosso solo le scarpe nere di pelle.

[Fotis Ips · Rating 4 out of 5]

Λιτό κι απέριττο, το βιβλίο της Ογκάουα δίνει την δική της (μικρή, δυστυχώς) εικόνα για τον ερωτισμό. Σύντομα και περιεκτικά, αφηγείται την ιστορία μίας νέας κοπέλας, πώς κατέληξε έρμαιο ενός άντρα, αλλά και των δικών της επιθυμιών.

Ο συμβολισμός του αποχωρισμού του εαυτού μας εξυπηρετεί άψογα την έννοια της δοτικότητας.

Όμορφο!

[Anastasia Ts. · Rating 4 out of 5]

Η αφηγήτρια είναι μια κοπέλα νεαρή σε ηλικία. Έχει χάσει ένα κομμάτι από τον παράμεσό της εξαιτίας σε συσκευαστήριο αναψυκτικών όπου δούλευε. Βρίσκει εργασία σ' ένα εργαστήριο ταρίχευσης αναμνήσεων και παρασύρεται σ' ένα "ερωτικό" παιχνίδι με τον γοητευτικό και συνάμα νοσηρό αφεντικό της Ντεσιμάρου. Ο "παράμεσος" είναι το πρώτο βιβλίο της Ogawa που εκδόθηκε στην Ελλάδα το 2000 και το περασμένο Δεκέμβρη ήρθε από τις εκδόσεις Πατάκη "Η αστυνομία της μνήμης". Και στα δύο βιβλία η συγγραφέα έχει θεματική και πηγή έμπνευσης τις αναμνήσεις. Ίσως αυτό είναι και το ευαίσθητο σημείο της Ogawa...Στον "Παράμεσο" οι πελάτες οικειοθελώς παραδίδουν αντικείμενα που είναι γι' αυτούς γεμάτο αναμνήσεις. Στην "Αστυνομία της μνήμης" η αστυνομία εξαφανίζει τα αντικείμενα και οι κάτοικοι θέλουν να θυμούνται! Στο έργο αυτό η συγγραφέας είναι αινιγματική. Κάθε αναγνώστης καλείται να κατανοήσει με τον δικό του τρόπο την ουσία της νουβέλας. Ο ιαπωνικός τρόπος σκέψης, τον ερωτισμό, τον φετιχισμό, την οικειοθελή απουσία της ελευθερίας είναι στοιχεία που βρίσκουμε σε αυτές τις σελίδες.

[George K. · Rating 4 out of 5]

Η παράξενη αυτή νουβέλα αποτελεί την πρώτη μου επαφή με το έργο της Γιόκο Ογκάουα. Λοιπόν, όσο ευκολοδιάβαστη, στρωτή και φαινομενικά απλή είναι η γραφή της Ογκάουα, τόσο ιδιόρρυθμη είναι η ιστορία και τόσο παράξενη η όλη ατμόσφαιρα. Έχουμε να κάνουμε με την Ιαπωνική προσέγγιση του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας, γεμάτη υπαινιγμούς και συμβολισμούς, με ίσως λίγες νότες του φανταστικού και του αλλόκοτου. Ο ρυθμός είναι κάπως αργός και ήρεμος, χωρίς εξάρσεις, καταφέρνει όμως να κρατήσει τον αναγνώστη σε εγρήγορση. Το τέλος μπορεί να ξαφνιάσει, ενώ θα έλεγα ότι είναι αρκετά ανοικτό για διαφορετικά συμπεράσματα, ανάλογα με την κρίση και την οπτική που έχει ο κάθε αναγνώστης. Σίγουρα μέσα στη χρονιά θα διαβάσω και άλλο βιβλίο της Ογκάουα.

[Lara ~ · Rating 5 out of 5]

Un racconto magnetico, strano, inquietante. Primo approccio con l’autrice che mi ha fatto venire voglia di recuperare tutto il resto.

[ᥫ᭡ مَـريَم زهـرة · Rating 2 out of 5]

اسلوب الكاتبه قريب من اسلوب هاروكي موراكامي بعض الشئ...
الروايه شيقه لكن أين بااقي الرواية!!
ماذا حدث بالنهايه...
انا حزينه لانني لم اجد نهايه لا منها سعيده ولا حتي حزينه..

تحكي عن طبيب يعمل في تحليل عينات في المختبر و كل انسان يريد ان يحتفظ بشي غالي عليه يأتي ليحتفظ به في عينات لمده طويله..
تدور الاحداث بين الموظفه الجديده و الطبيب ..

لكن القصه تحتاج الي اكمالها...

[Aman · Rating 3 out of 5]

غريبة و جميلة ولكن ماهذه النهاية؟!

[Salma Saeed · Rating 3 out of 5]

و بعدين بقي في الروايات الياباني اللى بتخوف الواحد دي ؟🤦🏻‍♀️❤️

[هَنَادِيِ أَبُوسَيفْ HMA · Rating 2 out of 5]

هل يأسرنا الفقد ؟ النقص! الوحدة؟ الحب؟!
نعم جميعهاً تتخلل حياتنا ، تؤثر بنا وربما تؤدي إلى حزننا ، يأسنا وحتى رغبتنا بالموت للتخلص منها!
لماذا يرغب الإنسان بالإحتفاظ بذكرياته المؤلمة ، لما يعذب نفسه!
مختبر العينات الخاص بنا هو ذكرياتنا و ذلك الحذاء هو كل شيء نتمسك به رغم إدراكنا التام بأنه سبب هلاكنا..!

الجمعة ١١-٦-٢٠٢١ م