What do you think?
Rate this book
Giph #3
IJsland
Ze noemen zich handelaren in humor. Al meer dan twaalf jaar verkopen ze het publiek van hun cabaretvoorstellingen avond aan avond plezier en luim. Ze zijn dealers van de lach. Ze helpen ziekten bestrijden en voorkomen. Ze brengen mensen terug naar de bron van hun bestaan. En zo leuk is dat helemaal niet.
De hilarisch komische gebroeders Ludo en Egon van den Berg worden op hun tocht langs de Nederlandse theaters, cafés en skyboxen, vergezeld door hun aangever en tekstschrijver Giph, de hoofdpersoon uit onder andere Ik omhels je met duizend armen. Na hun zesde succesvolle tournee worden de mannen, die behoorlijk op elkaar zijn uitgekeken, door hun impressario Junior meegenomen naar het ijskoude IJsland, om daar de basis te leggen voor de (al uitverkochte) nieuwe show.
Het plan is gletsjers te bezoeken, met sneeuwscooters rond te racen en het nachtleven van Reykjavik grondig te leren kennen. Op IJsland moet de eenheid worden hersteld, het vuur aangewakkerd, de passie hervonden. Dit is zeker bij Giph hard nodig. Na de heftige verliefdheid op een Friese jonge vrouw en de zeer moeizame geboorte van een zoon genaamd Bent, stelt hij zich eindelijk de wezenlijke vraag: waarom zou je het publiek aan het lachen proberen te maken, als het lachen je zelf is vergaan?
IJsland vertelt het ontroerende en tegelijkertijd lachwekkende verhaal van een cabaretier die geen grappen meer wil vertellen. De nieuwe roman van Ronald Giphart is een lofzang op de liefde en een herbezinning op de dingen die belangrijk zijn.
De hilarisch komische gebroeders Ludo en Egon van den Berg worden op hun tocht langs de Nederlandse theaters, cafés en skyboxen, vergezeld door hun aangever en tekstschrijver Giph, de hoofdpersoon uit onder andere Ik omhels je met duizend armen. Na hun zesde succesvolle tournee worden de mannen, die behoorlijk op elkaar zijn uitgekeken, door hun impressario Junior meegenomen naar het ijskoude IJsland, om daar de basis te leggen voor de (al uitverkochte) nieuwe show.
Het plan is gletsjers te bezoeken, met sneeuwscooters rond te racen en het nachtleven van Reykjavik grondig te leren kennen. Op IJsland moet de eenheid worden hersteld, het vuur aangewakkerd, de passie hervonden. Dit is zeker bij Giph hard nodig. Na de heftige verliefdheid op een Friese jonge vrouw en de zeer moeizame geboorte van een zoon genaamd Bent, stelt hij zich eindelijk de wezenlijke vraag: waarom zou je het publiek aan het lachen proberen te maken, als het lachen je zelf is vergaan?
IJsland vertelt het ontroerende en tegelijkertijd lachwekkende verhaal van een cabaretier die geen grappen meer wil vertellen. De nieuwe roman van Ronald Giphart is een lofzang op de liefde en een herbezinning op de dingen die belangrijk zijn.
221 pages, Paperback
First published November 1, 2010
4 people are currently reading
116 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 36 reviews
July 12, 2025
Aaneen gebreide stukkies met twee door elkaar heen geweven verhaallijnen. Zoals Giph vaker presteert: de ene serieus, de andere een afleidingsmanoeuvre. Rode draad bestaat uit rode puntjes met pijltjes. Vectoren die vliegen in het Giph universum. En dan krijg je stukkies als “Nog meer psychopoëzie: wij hebben een ‘epische beleving van de wereld om ons heen. Dat is belangrijk, want zonder ‘ervaringsordening’ komen we niet tot een al dan niet moreel oordeel over de dingen die we hebben gedaan en dingen die ons zijn overkomen” (pg 136). Eh… okay…
De kracht van Giph’s schrijven zit juist in zijn gewone zinnen over gewone dingen die ons allen zouden kunnen overkomen en die ook in dit boek bestaan. Daarmee raakt hij de lezer, juist vanwege de begrijpelijkheid en alledaagsheid die hij als geen ander weet te verwoorden. Daarmee geeft hij eveneens een moreel voorbeeld van hetgeen als normaal beschouwd mag worden. Het verhaal over de schouwburgvoorstelling op pagina 175 en verder is daar een uitstekend voorbeeld van.
Als het troost biedt: uiteindelijk breien beide verhaallijnen zich aan elkaar. Althans, in tijd komen ze bij elkaar. Onderhoudende roman.
De kracht van Giph’s schrijven zit juist in zijn gewone zinnen over gewone dingen die ons allen zouden kunnen overkomen en die ook in dit boek bestaan. Daarmee raakt hij de lezer, juist vanwege de begrijpelijkheid en alledaagsheid die hij als geen ander weet te verwoorden. Daarmee geeft hij eveneens een moreel voorbeeld van hetgeen als normaal beschouwd mag worden. Het verhaal over de schouwburgvoorstelling op pagina 175 en verder is daar een uitstekend voorbeeld van.
Als het troost biedt: uiteindelijk breien beide verhaallijnen zich aan elkaar. Althans, in tijd komen ze bij elkaar. Onderhoudende roman.
January 10, 2020
De woordspelinkjes en de afwisseling van brallerigheid met tederheid voelen bijna twintig jaar na Giph als een herhalingsoefening die ondanks de emotioneel opgevoerde enscenering (een zieke baby in levensgevaar) nu eenmaal niet echt overtuigt.
August 27, 2012
In vijf luttele dagen heb ik IJsland uitgelezen en het verraste mij. Na de lange periode zonder nieuwe roman waren mijn verwachtingen niet zo hoog. Inderdaad geen studenteske belevenissen maar dat was bij "ik omhels je met duizend armen' toch ook al niet het geval. Toch beschrijft Giphart relaties weer perfect. Het leest soepel met interessante aanvullingen maar echt hoe die man liefdes-, vriendschaps-, ouder-kind-, etceterarelaties beschrijft blijft voor mij echt geweldig. Het boek is een beetje anders dan het imago van Giphart en misschien ook wat anders dan gewend maar voor mij een bewijs dat ik zijn boeken echt nog steeds goed vind. Dus 5 sterren.
February 7, 2017
Het was minder vreselijk dan ik na 20 bladzijden dacht dat het zou zijn.
September 14, 2023
Book that entertained me on every page and a good story altogether. Although not as strong and recommendable as Alle Tijd, I also liked here very much the reflections about friendship and love. Always have liked Giphart’s flow as well as direct and funny writing style, but by reading this book in combination with attending a writing workshop of his last Sunday, I have come to admire his writing qualities even more and planning to read more of his work :)
•••
“Natuurlijk was het de bezorgdheid om de gezondheid van Bent die we daar zaten weg te schransen, maar het was vooral ook verdriet over de dingen die niet bliiven wat ze nooit zijn geweest.”
“Natuurlijk wil ik dat Bent in min leven blijft, maar een kind snapt dat ik hem niet 'gewoon kan bliiven zien'. Wat heeft een halfjarige aan de omgang met een man die niet zijn vader is en toevallig een paar maanden aan zijn bed heeft gezeten? Bent zal mij niet missen, zoals ik hem. Hij zal uit mijn leven vervagen, maar wat niet zal verdwijnen is dat ik door hem vader ben geworden. Ik denk niet dat ik me ooit een vollediger mens voelde dan toen ik als ouder in het ziekenhuis zat, van de wereld verlaten, vechtend voor min jongen. Gemeten op een schaal van Oerknal tot Eeuwigheid zal Bents ziekte een verwaarloosbare gebeurtenis zijn, maar voor mij veranderde zijn lach de wereld.”
•••
“Natuurlijk was het de bezorgdheid om de gezondheid van Bent die we daar zaten weg te schransen, maar het was vooral ook verdriet over de dingen die niet bliiven wat ze nooit zijn geweest.”
“Natuurlijk wil ik dat Bent in min leven blijft, maar een kind snapt dat ik hem niet 'gewoon kan bliiven zien'. Wat heeft een halfjarige aan de omgang met een man die niet zijn vader is en toevallig een paar maanden aan zijn bed heeft gezeten? Bent zal mij niet missen, zoals ik hem. Hij zal uit mijn leven vervagen, maar wat niet zal verdwijnen is dat ik door hem vader ben geworden. Ik denk niet dat ik me ooit een vollediger mens voelde dan toen ik als ouder in het ziekenhuis zat, van de wereld verlaten, vechtend voor min jongen. Gemeten op een schaal van Oerknal tot Eeuwigheid zal Bents ziekte een verwaarloosbare gebeurtenis zijn, maar voor mij veranderde zijn lach de wereld.”
April 1, 2012
Ronald Giphart has been my favorite author for years, mainly during my teens. He loves profanity, gives it straight up and mingles up words and sayings to make new ones. I love clever new words.
For quite some time I haven’t read Giphart, because I didn’t read for some time but also because there weren’t any new books. I followed him on twitter and at some point he announced he had a new website on which he would vlog about him writing his new book! I was intrigued! But after a while I stopped watching and forgot about the book. Until I was in the library a couple of weeks ago. Immediately I recognized the red cover with a big silhouette of a pregnant woman, abouts nearly due.
Without knowing what the story was about I brought it home and started reading immediately.
Turns out it’s a follow up to a book he wrote earlier (and was made into a movie). It talks about the main character Giph’s separation with the woman he had many loving adventures with and their issues of not being able to conceive. He was at a wedding of a friend (who was actually getting re-married, while Giph was still unmarried) when everyone went away to sail around on the lakes a bit. Not a fan of sailing, Giph tries to stay behind, but then notices a woman he noticed earlier during dinner showing the mating rituals of men. He now notices she was pregnant. That day Giph became a father. The rest of the book continues with him telling what happened the following months, with his kid, him going to Iceland with the comedy-group he’s the writer for whilst keeping in touch with home.
This book is again chuck full of word mash-ups and lots of little factoids: My kind of book. But the ‘previous’ books were more a ‘free’, ‘wild’ and ‘college-kid’ kind of books. This seems to have grown with Giph, no longer the student, but being a dad with serious responsibilities. It’s weird, but I like it. Not as much as Phileine says sorry (also made into a movie) and the book that lead to this one: ‘Ik omhels je met duizend armen’ (A thousand kisses. Lit: I embrace you with a thousand arms).
For quite some time I haven’t read Giphart, because I didn’t read for some time but also because there weren’t any new books. I followed him on twitter and at some point he announced he had a new website on which he would vlog about him writing his new book! I was intrigued! But after a while I stopped watching and forgot about the book. Until I was in the library a couple of weeks ago. Immediately I recognized the red cover with a big silhouette of a pregnant woman, abouts nearly due.
Without knowing what the story was about I brought it home and started reading immediately.
Turns out it’s a follow up to a book he wrote earlier (and was made into a movie). It talks about the main character Giph’s separation with the woman he had many loving adventures with and their issues of not being able to conceive. He was at a wedding of a friend (who was actually getting re-married, while Giph was still unmarried) when everyone went away to sail around on the lakes a bit. Not a fan of sailing, Giph tries to stay behind, but then notices a woman he noticed earlier during dinner showing the mating rituals of men. He now notices she was pregnant. That day Giph became a father. The rest of the book continues with him telling what happened the following months, with his kid, him going to Iceland with the comedy-group he’s the writer for whilst keeping in touch with home.
This book is again chuck full of word mash-ups and lots of little factoids: My kind of book. But the ‘previous’ books were more a ‘free’, ‘wild’ and ‘college-kid’ kind of books. This seems to have grown with Giph, no longer the student, but being a dad with serious responsibilities. It’s weird, but I like it. Not as much as Phileine says sorry (also made into a movie) and the book that lead to this one: ‘Ik omhels je met duizend armen’ (A thousand kisses. Lit: I embrace you with a thousand arms).
August 19, 2018
Eerste 50 pagina’s zijn top. Daarna iets teveel van hetzelfde.
May 30, 2017
Verhaal
Giph die verloren loopt in een onwaarschijnlijke liefde, anderen die anders reageren dan voorzien, geliefden die hun eigen en elkaars automatische reacties, automatisch optredende gevoelens niet doorhebben.
Aan de andere kant dan een vriendenkring, met de evenzeer automatische reacties en gevoelens.
Telkens worden al die gevoelens aangevoeld als heel erg 'persoonlijk', maar ze zijn in werkelijkheid gewoon heel automatisch-menselijk psychologische reacties en daardoor gebeurt wat er gebeuren moet.
Op het einde zit je dus met een dramatisch einde, na een boek vol humor en liefde te hebben gelezen. Een beetje zoals in de wereld iedereen denkt dat hij een goed mens is, maar de wereld is ondertussen toch om zeep.
Stijl
De stijl was prachtig, wat kan die Giphart mooi schrijven. Ook een hele originele en goed gedane setting met constante sprongen in de tijd. De grappen en grollen onophoudelijk leuk, en het zijn er veel. Ik ken weinig auteurs die zo onafgebroken leuk kunnen schrijven zonder dat het ergens instort. Humor schrijven is een van de moeilijkste dingen.
Het einde
Maar het verveelt me dat het einde wederom zo realistisch en deprimerend moet zijn. In zijn debuut schotelde Giphart ons een dromerig en niet erg realistisch einde voor, waar we ons prettig bij konden voelen. Wat doet het ertoe dat het niet realistisch is, iedereen beseft dit, het was zo leuk geschreven dat je wel weet dat dit in het echt niet gebeurt.
Maar de lezers vonden het einde van zijn debuut klef, en verwierpen het.
Ik vind de al te realistische eindes in Giph en Ijsland niet goed.
Ik zal eens een einde verzinnen
Mogelijkheden voor Giphart waren:
- niet àlles hoeft een puinhoop te zijn op het einde. Een beetje zuurstof laten aan de lezer had gekund.
- een onrealististisch maar goed einde verzinnen, waar we ons prettig bij voelen, en waar we tegelijk hard om lachen, omdat we wel weten dat het niet kan.
- ofwel, en dat is de beste optie, had Giphart iets kunnen schrijven waarbij een of twee personages de psychologische automatismen in zichzelf ontdekken en eraan ontstijgen. De automatismen waarmee we onszelf en de ander verstikken worden gezien, lossen op, waardoor iets nieuws, iets anders kan ontstaan, met een totaal oorspronkelijk einde.
Conclusie
Ook al is het mooi en leuk geschreven, en getuigt het van een groot inzicht in de psychologische automatismen van de mens, en al worden die prachtig uiteen gezet, ergens vind ik dat het boek blijft steken in middelmatigheid, omdat het de automatismen niet ontstijgt en daar ook geen openingen voor aanlevert.
Quotes:
Giph die verloren loopt in een onwaarschijnlijke liefde, anderen die anders reageren dan voorzien, geliefden die hun eigen en elkaars automatische reacties, automatisch optredende gevoelens niet doorhebben.
Aan de andere kant dan een vriendenkring, met de evenzeer automatische reacties en gevoelens.
Telkens worden al die gevoelens aangevoeld als heel erg 'persoonlijk', maar ze zijn in werkelijkheid gewoon heel automatisch-menselijk psychologische reacties en daardoor gebeurt wat er gebeuren moet.
Op het einde zit je dus met een dramatisch einde, na een boek vol humor en liefde te hebben gelezen. Een beetje zoals in de wereld iedereen denkt dat hij een goed mens is, maar de wereld is ondertussen toch om zeep.
Stijl
De stijl was prachtig, wat kan die Giphart mooi schrijven. Ook een hele originele en goed gedane setting met constante sprongen in de tijd. De grappen en grollen onophoudelijk leuk, en het zijn er veel. Ik ken weinig auteurs die zo onafgebroken leuk kunnen schrijven zonder dat het ergens instort. Humor schrijven is een van de moeilijkste dingen.
Het einde
Maar het verveelt me dat het einde wederom zo realistisch en deprimerend moet zijn. In zijn debuut schotelde Giphart ons een dromerig en niet erg realistisch einde voor, waar we ons prettig bij konden voelen. Wat doet het ertoe dat het niet realistisch is, iedereen beseft dit, het was zo leuk geschreven dat je wel weet dat dit in het echt niet gebeurt.
Maar de lezers vonden het einde van zijn debuut klef, en verwierpen het.
Ik vind de al te realistische eindes in Giph en Ijsland niet goed.
Ik zal eens een einde verzinnen
Mogelijkheden voor Giphart waren:
- niet àlles hoeft een puinhoop te zijn op het einde. Een beetje zuurstof laten aan de lezer had gekund.
- een onrealististisch maar goed einde verzinnen, waar we ons prettig bij voelen, en waar we tegelijk hard om lachen, omdat we wel weten dat het niet kan.
- ofwel, en dat is de beste optie, had Giphart iets kunnen schrijven waarbij een of twee personages de psychologische automatismen in zichzelf ontdekken en eraan ontstijgen. De automatismen waarmee we onszelf en de ander verstikken worden gezien, lossen op, waardoor iets nieuws, iets anders kan ontstaan, met een totaal oorspronkelijk einde.
Conclusie
Ook al is het mooi en leuk geschreven, en getuigt het van een groot inzicht in de psychologische automatismen van de mens, en al worden die prachtig uiteen gezet, ergens vind ik dat het boek blijft steken in middelmatigheid, omdat het de automatismen niet ontstijgt en daar ook geen openingen voor aanlevert.
Quotes:
Wij zijn dealers van de lach. Wij helpen ziekten bestrijden en voorkomen. We brengen mensen terug naar de bron van hun bestaan. En zo leuk is dat helemaal niet.
'Het houdt nooit op.' Dit slaat op onze strooptocht naar humor. Waar ik ook ben en met wie ik ook omga: bewust en onbewust ben ik altijd gespitst op vondsten. Wij hebben een niet te blussen behoefte aan grappen en invallen voor onze show, onze columns, schnabbels en tv-optredens. Al jaren wordt mijn leven beheerst door de dwingende vragen: Waar zit de grap? Kan ik hier iets mee aan? Zal ik dit jatten? Hoe maak ik hier humor van? Is dit grappig? Is dit vergezocht? Hoe is dit hilarisch te krijgen? Hoe krijg ik mensen aan het lachen? Hoe krijg ik mensen in godsnaam aan het lachen?
Er was geen probleem. ik was heftig verliefd op een zwangere vrouw, maar dit had niets met een plotselinge fetisj of obsessie te maken. Teaske was toevallig zwanger, het was een bijkomstigheid, een futiliteit die onze liefde niet in de weg stond. Toch zal ik niet ontkennen dat die buik van haar een dimensie toevoegde aan mijn verliefde gevoel. Haar zwangerschap maakte Teaske nog mooier, lang kon ik kijken naar die toeter van een buik en die twee toeters voor de catering van 't boeleke.
January 26, 2019
Het blijft altijd lekker om een Giphje te lezen. Hij is en blijft een taalkunstenaar en vertelt gewoon op een hele lekkere, vlotte manier. Er zijn ook niet veel schrijvers waarbij ik altijd hardop moet lachen. Het is ook geinig hoe de karakters uit zijn eerdere boeken hier en daar weer terugkomen. Zo is het net of je samen met deze karakters ouder wordt. De wending die op het einde komt in zijn relatie is heel tof gedaan. Ook het hele stuk over theatergroep Smulders, de onderlinge band en de belevenissen in IJsland zijn hilarisch. Giphart wisselt dit alle meer dan voldoende af met verdrietige gebeurtenissen, zodat het boek goed in evenwicht is. Al met al een uitstekend leesbaar boekje, zelfs al biedt Giph geen rooie oortjes meer.
April 21, 2021
Altijd weer een beetje benieuwd naar wat Giphart nu weer te vertellen heeft. In mijn ogen heeft hij zijn debuut, de heerlijke "Roadmovie" Ik ook van jou, nooit echt kunnen overtreffen, toch blijft het leuk om in nieuwe romans de "giphartiaansheden" te ontdekken. Zo is Teaske een van de namen die wat mij betreft zo in het rijtje van Gulpje, Phileine, Silke, Rheza past en is de lijdensweg van Giph door het boek heen mooi en direct beschreven: zijn netgeboren aangenomen dochtertje ligt op stervens na dood in het ziekenhuis en Giph is tot op het bot verscheurd door verdriet. Dit alles is echter maar de helft van het boek, wat de andere helft over een standupcomediangroep op reis in IJsland erbij komt doen, is mij een raadsel.
February 7, 2020
Leuk, vlot geschreven boek over vriendschap en liefde. Ronald Giphart trekt naar Ijsland met de andere leden van het komische trio waar hij deel van uitmaakt. Na zes shows is de rek er wat uit en moet de sneeuw het vuur weer aanwakkeren. Doorheen deze trip loopt het verhaal van Giphs grote liefde voor een jonge Friese vrouw en het kind dat hij als het zijne aanziet. Maar gaandeweg krijgt Ghiph steeds minder grip op zijn leven. Hoewel de toon van het verhaal luchtig is, toch heel wat stof tot nadenken.
November 17, 2018
Vlot geschreven boek. Over de belevenissen van een lid van een theatergezelschap in Nederland, die scheidt van zijn vrouw en nadien een relatie krijgt een meisje, die zwanger blijkt van een andere man En dan ontwikkelen zich interessante én realistische gebeurtenissen.... Ook in het theatergezelschap gebeuren er dingen. Mix van verhaalslijnen, inclusief flashbacks. Ik heb er met plezier in gelezen! (O ja, het boek heet Ijsland omdat het theatergezelschap daar een soort bezinningstrip heeft; een deel van de bezochte site was herkenbaar voor mij :-))
February 24, 2022
Ik voelde me betast door dit boek. Niet aangeraakt op de manier waarop een prachtige zin dat doet, maar op de manier waarop je rijinstructeur zijn hand op je knie legt. Ik voelde me zo vaak vies van de manier waarop de schrijver dingen zegt.
Een prachtig en potentieel hartverscheurend verhaal zit verborgen onder een niet aflatende stortvloed aan microagressies en zinnen waarvan de schrijver ze duidelijk zelf erg slim gevonden vindt. Ik zou dit geen tweede keer lezen.
Een prachtig en potentieel hartverscheurend verhaal zit verborgen onder een niet aflatende stortvloed aan microagressies en zinnen waarvan de schrijver ze duidelijk zelf erg slim gevonden vindt. Ik zou dit geen tweede keer lezen.
July 23, 2017
Het zijn eigenlijk twee verhalen in een. Wat mij betreft is die mix niet goed geslaagd. De afwisseling tussen melig en serieus versterkt elkaar niet, zoals waarschijnlijk de bedoeling was, maar de twee verhalen zwakken elkaar af en staan te los van elkaar. Jammer, want het serieuze verhaal vond ik prachtig en aangrijpend.
August 5, 2018
Wat een verrassing dit boek, had nog nooit iets van Giphart gelezen. Kocht het tijdens de vakantie op Ameland, maar toen toch geen tijd gehad te lezen. Het is echt een fijn boek, goed geschreven, met vaart en humor en inhoud, en een goede uitgave: papier, lettertype, geur;)
July 20, 2023
Ik hou onwijs onwijs van zijn manier van schrijven. Heb ook hardop gelachen en gehuild (:
maaaar het is wel echt outdated en soms wat te grof voor mijn doen + leest niet suuuuper makkelijk weg doordat er niet een kei spannende verhaallijn in zit + wat een typisch gipharts einde ……
maaaar het is wel echt outdated en soms wat te grof voor mijn doen + leest niet suuuuper makkelijk weg doordat er niet een kei spannende verhaallijn in zit + wat een typisch gipharts einde ……
January 4, 2018
amusant niet perfect, goedkoop vermaak . verraaaend einde. levenslessen maar niet hoogstaande literatuur.
April 10, 2018
Interesting plot. Still think the style of Giphart is kind of awful. But at the same time it reades so satifying. not a great re-read in my opinion for later
January 18, 2022
Ouderwetse Giph(art). Weet weer precies waarom ik er zo van hou, humor en geweldige schrijfstijl/taalgebruik
February 26, 2023
Na 30 jaar is Giphart's gevatte gimmick van jongensachtig vrienden- en meisjesgeneuzel, nu aangelengd met pseudosentimenteel papagezwijmel, pijnlijk puberaal en potsierlijk.
May 6, 2023
Misschien was het wel iets meer sterren waard maar ik heb het met 3-sterrenfocus gelezen (nasleep-effect van a little life)
April 7, 2024
Echt heel matig. Wel een paar keer gelachen. Maar dit is echt zo’n boek dat net zo goed niet geschreven had kunnen worden.
August 20, 2021
Er was een tijd dat Ronald Giphart nog ouderwets werd verguisd. Literair Nederland walgde van het aantal metaforen voor neuken dat hij in zijn boeken opvoerde en op een positieve recensie hoefde hij al helemaal niet te rekenen. Inmiddels zijn we “Ik Omhels je met Duizend Armen” en enkele films verder, en zie daar, Giphart lijkt nagenoeg geheel geaccepteerd in de wereld van de Nederlandsche literatuur.
IJsland is het derde boek rond Giph, het alter-ego van de schrijver. Ook nu schrijft hij weer brieven aan zijn muze, de lezer. Nadat we hem in twee boeken gebroken en vol zelfmedelijden achter hebben gelaten pikken we de draad op in een nieuwe fase van zijn leven. Ging het eerst nog over het studentenleven en daarna het jong volwassen zijn: Giph is nu in de fase aangekomen die kinderen bedoelen met “later als ik groot ben”. Of het nou komt omdat de schrijver zelf ook ouder is geworden, of dat het een bewuste keuze qua schrijfstijl is, Giph klinkt ouder, rustiger, beetje uitgeleefder, minder plat dan vroeger.
De vertelstijl Van ‘Ik Omhels…’ houd Giphart ook in dit boek vast. We lezen eigenlijk twee verhalen die door heden en verleden met elkaar vervlochten zijn. In één verhaal zien we hoe Giph, inmiddels onderdeel van het Cabaretgezelschap Groep Smulders, op een feestje de zwangere Friese deerne Taeske ontmoet. Tijdens een zeiltochtje “verdwalen” de twee terwijl ze elkaar beter leren kennen. “Dat wordt neuken” zou de vroegere Giphart hebben geschreven, en dat klopt. Giph valt voor haar, en begint een relatie met Taeske, waardoor hij dus ook te maken krijgt met de in’s en out’s van een zwangerschap. Het tweede verhaal beheerst een plezierreisje van Groep Smulders naar IJsland, waar Giph probeert te doorgronden of de vriendschappen, de lach en de drive nog wel voldoende aanwezig zijn om door te gaan.
Het nabootsen van de verteltechnieken doet inmiddels een beetje standaard aan bij Giphart. In Troost zagen we het schotsje springen tussen heden en verleden ook terug, en in de Giph serie is dat niet anders. Ik Omhels… lazen we twee delen van één roman die elkaars tegenpolen vormden: schreeuwerig tegen ingetogen, platte humor tegen ernst, bot tegen mooi. Dit kunstje probeert hij nu weer op te voeren. Schreef hij eerst nog op een mooie ingetogen wijze over de zelfgekozen dood van zijn moeder, nu vertrouwt hij de problematische geboorte van een kind toe aan het papier.
Het jammere is echter dat beide verhalen deze keer geen enorm tegenwicht bieden. Het verhaal rond Groep Smulders op vakantie in IJsland is eigenlijk precies dat wat Giph zelf ook al had gedacht: een vriendschap waarbij de koek wel op is. Giph is op dat gebied ook wel een beetje een zeurpiet die zichzelf te serieus neemt. Dit komt vooral door de vaderrol die hij zich gedurende de roman aanmeet. Het feit dat hij zo intens met de zwangerschap van Taeske, en later met de gezondheid van het kind bezig is maakt hem ironisch genoeg niet volwassener, maar op een vreemde manier juist asociaal. Terecht vragen de mensen om hem heen af waar hij mee bezig is, de lezer inclusief. Natuurlijk mag je in een recensie nooit het einde van een boek verklappen, maar iemand die bekend is met het werk van Giphart heeft wel een vermoeden waar het heen zal gaan, en ook wat dat betreft verrast IJsland niet.
Waar ik het ooit verfrissend en leuk vond om een roman van Giphart te lezen blijft nu vooral het woord ‘degelijk’ hangen. Giphart vertelt twee aanvankelijk positieve verhalen die beide een zware wending nemen. Helaas weet hij de boel nooit meer brutaal wakker te schudden zoals vroeger. Fans van zijn vroegere werk zullen ietwat teleurgesteld zijn, mensen die het taalgebruik van Giph verfoeiden zullen deze roman waarschijnlijk beter ontvangen.
IJsland is het derde boek rond Giph, het alter-ego van de schrijver. Ook nu schrijft hij weer brieven aan zijn muze, de lezer. Nadat we hem in twee boeken gebroken en vol zelfmedelijden achter hebben gelaten pikken we de draad op in een nieuwe fase van zijn leven. Ging het eerst nog over het studentenleven en daarna het jong volwassen zijn: Giph is nu in de fase aangekomen die kinderen bedoelen met “later als ik groot ben”. Of het nou komt omdat de schrijver zelf ook ouder is geworden, of dat het een bewuste keuze qua schrijfstijl is, Giph klinkt ouder, rustiger, beetje uitgeleefder, minder plat dan vroeger.
De vertelstijl Van ‘Ik Omhels…’ houd Giphart ook in dit boek vast. We lezen eigenlijk twee verhalen die door heden en verleden met elkaar vervlochten zijn. In één verhaal zien we hoe Giph, inmiddels onderdeel van het Cabaretgezelschap Groep Smulders, op een feestje de zwangere Friese deerne Taeske ontmoet. Tijdens een zeiltochtje “verdwalen” de twee terwijl ze elkaar beter leren kennen. “Dat wordt neuken” zou de vroegere Giphart hebben geschreven, en dat klopt. Giph valt voor haar, en begint een relatie met Taeske, waardoor hij dus ook te maken krijgt met de in’s en out’s van een zwangerschap. Het tweede verhaal beheerst een plezierreisje van Groep Smulders naar IJsland, waar Giph probeert te doorgronden of de vriendschappen, de lach en de drive nog wel voldoende aanwezig zijn om door te gaan.
Het nabootsen van de verteltechnieken doet inmiddels een beetje standaard aan bij Giphart. In Troost zagen we het schotsje springen tussen heden en verleden ook terug, en in de Giph serie is dat niet anders. Ik Omhels… lazen we twee delen van één roman die elkaars tegenpolen vormden: schreeuwerig tegen ingetogen, platte humor tegen ernst, bot tegen mooi. Dit kunstje probeert hij nu weer op te voeren. Schreef hij eerst nog op een mooie ingetogen wijze over de zelfgekozen dood van zijn moeder, nu vertrouwt hij de problematische geboorte van een kind toe aan het papier.
Het jammere is echter dat beide verhalen deze keer geen enorm tegenwicht bieden. Het verhaal rond Groep Smulders op vakantie in IJsland is eigenlijk precies dat wat Giph zelf ook al had gedacht: een vriendschap waarbij de koek wel op is. Giph is op dat gebied ook wel een beetje een zeurpiet die zichzelf te serieus neemt. Dit komt vooral door de vaderrol die hij zich gedurende de roman aanmeet. Het feit dat hij zo intens met de zwangerschap van Taeske, en later met de gezondheid van het kind bezig is maakt hem ironisch genoeg niet volwassener, maar op een vreemde manier juist asociaal. Terecht vragen de mensen om hem heen af waar hij mee bezig is, de lezer inclusief. Natuurlijk mag je in een recensie nooit het einde van een boek verklappen, maar iemand die bekend is met het werk van Giphart heeft wel een vermoeden waar het heen zal gaan, en ook wat dat betreft verrast IJsland niet.
Waar ik het ooit verfrissend en leuk vond om een roman van Giphart te lezen blijft nu vooral het woord ‘degelijk’ hangen. Giphart vertelt twee aanvankelijk positieve verhalen die beide een zware wending nemen. Helaas weet hij de boel nooit meer brutaal wakker te schudden zoals vroeger. Fans van zijn vroegere werk zullen ietwat teleurgesteld zijn, mensen die het taalgebruik van Giph verfoeiden zullen deze roman waarschijnlijk beter ontvangen.
May 9, 2013
Toen ik aan mijn vriend (reisleider op IJsland als 2e baan) vroeg "wat vond je van dit boek" kreeg ik een schouderophalend "mwah" te horen. Niet echt een lekkere motivatie om in een nieuw boek te beginnen. Het begin was even worstelen maar na de eerste 30 pagina's kwam het lekker op gang en had ik het boek eigenlijk binnen 72 uur uit. Vooral de scene op de sneeuwscooters vond ik prachtig, waar is die twee miljoen gebleven dan ... hahaha. IJsland en zijn mensen zijn prachtig neergezet en worden prima gecombineerd met een verhaal over liefde, verdriet en verlies. Een topper wat mij betreft!
September 21, 2016
Het typische 'man verliest geliefde, man vindt nieuwe zwangere geliefde, zwangere geliefde krijgt ziekelijk babietje, man maakt zich zorgen over babietje, geliefde verlaat man toch en man overdenkt zijn gehele leven' verhaaltje.
Het leest lekker weg en is op zich helemaal niet zo slecht. Maar doordat de nadruk telkens wordt gelegd op hoe grappig de cabaretiers wel niet zijn, gaat het erg irriteren dat de grappen niet zo grappig zijn.
3 sterren en dan komt ie goed weg.
Het leest lekker weg en is op zich helemaal niet zo slecht. Maar doordat de nadruk telkens wordt gelegd op hoe grappig de cabaretiers wel niet zijn, gaat het erg irriteren dat de grappen niet zo grappig zijn.
3 sterren en dan komt ie goed weg.
This entire review has been hidden because of spoilers.
September 13, 2016
In een lange brief aan een vriend vertelt Giph over zijn leven het afgelopen jaar. Daarin wisselen telkens af de reis die hij met zijn vrienden, cabaretgroep Smulders, maakt naar IJsland en de herinneringen aan de geboorte van Bent, het zoontje van zijn vriendin, dat de eerste maanden in het ziekenhuis lag en meerdere malen balanceerde op randje van de dood. Mix van soms platte humor van het reisgezelschap en verdieping over liefde en verantwoordelijkheid.
March 4, 2013
Leuk om na een lange tijd weer eens een boek van Giphart te lezen. Hij omschrijft op een onmiskenbare manier vriendschap en een mooie geschiedenis. Omdat je tijdens het lezen heen en terug in de tijd wordt meegenomen ontvouwd het verhaal zit heel mooi. Leuk boek.
August 9, 2014
Onverwacht leuk en vooral goed geschreven verhaal. Goed inlevings, of beter gezegd verbeeldingsvermogen heeft Giphart. Het verhaal bracht mij aan het twijfelen of het geen autobiografisch werk was.
Dit werk smaakt naar meer van hem...
Dit werk smaakt naar meer van hem...
January 5, 2016
Potverdorie meneer Giphart. Potverdorie. Tranen gelachen tijdens het boek om de (zoals altijd) briljant gevonden en gevatte opmerkingen en uitspraken. Daarnaast ook diepere uitspraken om over na te denken. Maar mijn hart kon dit einde niet aan. hoe oneerlijk kan het leven toch zijn of worden.
February 9, 2015
In één ruk uitgelezen, niet in het minst omdat dit merkwaardige boek in niet-chronologische briefvorm geschreven werd.
Een eenvoudig gegeven, kwetsbaar en bloedserieus verteld.
Een prachtig droef boek met een rauw randje.
Het laat me niet 123 los.
Een eenvoudig gegeven, kwetsbaar en bloedserieus verteld.
Een prachtig droef boek met een rauw randje.
Het laat me niet 123 los.
Displaying 1 - 30 of 36 reviews