Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα όπου το μπουρλέσκ διαδέχεται το δράμα, σε μια χιονοστιβάδα από απίθανα γεγονότα και αποκαλύψεις, που κόβουν την ανάσα του αναγνώστη. Ο Αρσέν Λουπέν, που γεννημένος το 1905, σχεδόν τυχαία, από την πένα του Μωρίς Λεμπλάν, καταφέρνει και πάλι να ανάγει την κλοπή σε τέχνη και να εντάξει το αστυνομικό μυθιστόρημα του φόνου, στις τάξεις της πραγματικής λογοτεχνίας.
Maurice Leblanc (1864 - 1941) was a French novelist, best known as the creator of gentleman thief (later detective) Arsène Lupin.
Leblanc began as a journalist, until he was asked to write a short story filler, and created, more gallant and dashing than English counterpart Sherlock Holmes.
Το δεύτερο μέρος της διλογίας "813" είχε κάποια (λίγα) καλά στοιχεία, μάλλον εκλάμψεις θα τις έλεγα που μαρτυρούν ότι σε ένα άλλο σύμπαν αν ο Λεμπλάν είχε συνοχή και μπορούσε να την αποτυπώσει στο χαρτί έκανε θαύματα, αλλά συνολικά δεν με έπεισε ούτε στιγμή. Άνευρο, χλιαρό ("αντι")αστυνομικό μυθιστόρημα με φοβερά ενισχυμένο το στοιχείο του μελοδράματος, θυσιάζοντας την ποιότητα της πλοκής.
Γαμώτο, θυμάμαι την "Κούφια Βελόνα" πραγματικά καλή, τώρα αρχίζω και σκέφτομαι ξανά αν θα την διαβάσω πάλι μην πέσει η απομυθοποίηση σύννεφο. Ίσως το "Κρυστάλλινο πώμα" είναι καλή ευκαιρία για μια τελευταία δοκιμή πριν αφήσω τον Λεμπλάν στο ράφι μόνιμα. Πάντως, αν ζοριστώ πολύ ίσως και να θυμηθώ ότι και το "Αρσέν Λουπέν εναντίον Χέρλοκ Σολμς" ήταν τόσο σκανδαλωδώς στοχευμένο για να κάνει ο συγγραφέας την δήλωση "Κύριε Ντόιλ, υπάρχουμε και εμείς" που μέσα στην εμπάθεια του θύμιζε πιο πολύ συγγραφική αυτοκτονία παρά συγγραφή. Κακή ιδέα να ξεκινάς έτσι καριέρα, προσπαθώντας να χτυπήσεις ένα household name του χώρου με το μόλις δεύτερο βιβλίο σου..