Qui nasce Pepe Carvalho, super agente segreto gallego con licenza di uccidere, ex iscritto al partito comunista spagnolo e ora membro della Cia. John Kennedy è appena diventato presidente e il suo clan vive nel cosiddetto Palazzo delle Sette Galassie, una meraviglia architettonica sospesa fra le nubi, sopra la Casa Bianca, dove si collezionano celebrità.
Manuel Vázquez Montalbán was a prolific Spanish writer: journalist, novelist, poet, essayist, anthologue, prologist, humourist, critic, as well as a gastronome and a FC Barcelona supporter.
He studied Philosophy at Universidad Autònoma de Barcelona and was also a member of the Unified Socialist Party of Catalonia. For many years, he contributed columns and articles to the Madrid-based daily newspaper El País.
He died in Bangkok, Thailand, while returning to his home country from a speaking tour of Australia. His last book, La aznaridad, was published posthumously.
Questo è il primo libro di Manuel Vázquez Montalbán che leggo, volevo iniziare la serie di Pepe Carvalho dal Nro. 1 sapendo che questo romanzo non c'entra molto con il resto della serie sia in formato che struttura (non è un vero giallo) e vedendo le recensioni di altri lettori mi sono aspettato il peggio. Ma il fatto è che mi sono divertito tantissimo leggendo questa storia distopica che a tratti mi è sembrata sublime. Un po' difficile da seguire in alcuni passaggi visto il cambio di narratore della storia senza preavviso, ma si deve prendere questa lettura come l'esperimento che ha eseguito Montalbán nel scriverla. Un festival di racconti, citazioni, riferimenti di personaggi storici di diverse epoche tutti insieme, ed ogni tanto una bella poesia per pacificare il torrente di parole. Adesso posso iniziare i veri gialli di Pepe Carvalho sapendo che il suo autore sa scrivere, e molto bene.
Quan portava 70 pàgines i encara no havia entès res, em vaig llegir algunes ressenyes... Em vaig tranquil·litzar: el llibre és dolent, no soc jo que m'he tornat idiota i incapaç d'entendre una lectura.
El cas és que després de llegir la sèrie del comissari Salvo Montalbano de l'Andrea Camilleri, i sabent que aquest autor era un admirador de Vázquez Montalbán i del seu inspector Pepe Carvalho, vaig decidir llegir també aquesta sèrie. I aquest és el primer llibre. I no n'he abandonat la lectura perquè esperava l'aparició estel·lar d'en Carvalho en qualsevol moment...
I ara no sé què fer: segueixo amb el segon o abandono definitivament? Em costa no intentar-ho perquè en Camilleri m'apassiona i em nego a pensar que tindria de referent un personatge tan inexistent com el Carvalho d'aquest insofrible primer llibre.
No sé si es que yo no me he enterado, si el libro es malo, o si Vázquez Montalbán escribió este libro para él mismo. A ratos confuso, a ratos absurdo, a ratos desesperante. Me ha recordado en muchos momentos a El Príncipe, salvo porque, a mi parecer, este último juega mucho mejor al juego de la crítica política desde lo absurdo y lo surreal. Mi paso por este libro me da la sensación de haber sido de puntillas, como el que oye una conversación ajena, sin sacar nada de provecho.
Ha sido una pena comprobar que las reseñas de este libro tenían razón :(
Se stai aprendo questo libro cercando una nuova avventura di Pepe Carvalho, sappi solo che troverai Philiph Roth che cerca di scrivere 8e1/2 di Fellini.
Debo reconocer que me sorprendió completamente. Probablemente de ahí viene mi mala calificación. Pensé leer una novela detectivesca, con un personaje muy singular y en un entorno también particular... Bueno, lo era; pero no en el sentido que había imaginado. Me encuentro con una novela en tono medio surrealista que me costó seguir probablemente porque siempre me fui buscando el otro tono. Mi responsabilidad! Igual no me gustó. Tal vez deba volver a leerla en otro espíritu y le encontraré sentido.
Volevo iniziare una lettura metodica della serie Pepe Carvalho, anche se ho già letto qualcosa di Manuel Vàzquez Montalbàn e lo adoro. Mi ha talmente annoiato che per mi sono trovata a controllare sul kindle il tempo rimasto al completamento della lettura. Poi, a tre ore dalla fine, ho deciso di smettere e abbandonarlo. Alcuni sprazzi postmoderni possono essere anche piacevoli, come il palazzo delle Sette Galassie, ma, d'altra parte, la mancanza di una trama che dia corpo alla storia - almeno per la parte che ho letto - lo rende una sequela di descrizioni per me senza senso.
En la inauguración de la saga de Pepe Carvalho uno espera una novela negra. Pero un libro de MVM es siempre más de lo que uno espera. Porque Vázquez es ante todo un enorme escritor y su literatura se ajusta mal a cualquier género, porque en casi cualquiera puede meter lo que se le ocurra. Y se le ocurre mucho. En esta pieza "experimental" (yo creo que no estaba experimentando nada, hacía lo que le apetecía) hay relato, poesía, ensayo, política... Una obra que no es clara ni fluida, pero que tiene pasajes sublimes.
Non ho capito nulla. Non ho capito del tutto la storia. Non ho capito l'ironia dell'autore, né i suoi riferimenti storici o filosofici o letterari. Nella quarta di copertina c'è scritto: "Ci troviamo immersi in un romanzo quasi sperimentale, molto visionario, certamente scatenato." Effettivamente il romanzo è troppo sperimentale, eccessivamente visionario e per nulla scatenato. Ho dovuto rileggere le frasi più di una volta e anche così temo di essermi persa il senso di chissà quanti discorsi. Volevo abbandonarlo dopo 20 pagine, forse meno...
Opera prima che rischiò di rimanere unica. Poco comprensibile; ogni riferimento ai personaggi storici andrebbe un pò spiegato, non tutti possono sepere chi sia Allen Dulles, conoscere l'azione della Unite Fruit in sud america, ecc. Molto, molto datato.. Non so se avrò il coraggioi di leggere una nuova avventura di Pepe Carvaalho.
Después de leerme Los Pájaros de Bangkok, del mismo autor y mismo protagonista, dije "voy a leerme el primero de la serie Carvalho". Una novela sobre un guardaespaldas gallego del presidente Kennedy no podía ser mala. Pero lo es, me cago en su puta vida, lo es.
El problema no es una mala historia ni una mala narración: es que no es ni novela. Es como un ensayo, habla más de tecnicismos filosóficos y sociológicos que de otra cosa. Es como leer un libro pa una tesis de un máster en filosofía. No hay una historia que avance, o sí, pero a tramos insufribles, cargados de un lenguaje denso y en ocasiones pedante. Bueno, en ocasiones no, el 90% del tiempo.
Menos mal que me he leído otro libro de esta serie antes que este, y sé que pueden ser buenos, pero a partir de ahora iré con ojo. Si algo lo salva, es saber que el autor ha hecho lo que le ha salido de los huevos y me tranquiliza saber que al menos él se lo pasó bien escribiendo este mojón.
Qué manera más desafortunada y desincentivadora de conocer a uno de los personajes más míticos de la novela negra española... No sé en que estaba pensando Vázquez Montalbán allá por 1972 para iniciar una serie de novelas negras con un detective como Pepe Carvalho presentándolo en una novela difusa, densa, psicótica, surrealista y, ante todo para una novela negra, difícil de leer y seguir.
Supongo que la tradición de la novela moderna de los años 50 y 60 en España, donde lo guay entre escritores era ser difíciles de leer para el gran público hizo que Montalbán creara este artefacto narrativo imposible y realmente tedioso. Mezcla crítica política realizada desde el más histriónico de los surrealismos, con una trama política tan sinuosa y llena de vericuetos que uno al final no sabe quién es quien, y con citas culturales e intelectuales innecesarias y sobrantes.
Me resulta realmente curioso que alguien que empezó una serie novelesca así pudiera luego continuarla con total normalidad en novelas muy entretenidas y con un Pepe Carvalho que es de los mejores personajes que ha dado la ficción española.
Mi ha dato l'impressione di essere un libro piuttosto impegnativo. O, perlomeno, uno di quei libri in cui bisogna concentrarsi per non perdere definitivamente il filo. Non era il momento giusto.
Me ha parecido imposible de leer. Estructuras de frases complicadas, contenido enrevesado y sin sentido. Igual es cosa mía y algo se me escapa. Leo otras reseñas y, la verdad, me alivia ver que no soy la única. Hasta me he saltado páginas para ver si mejoraba la cosa. No ha sido el caso.
📗 Ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Καταλανούς συγγραφείς του περασμένου αιώνα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Βαρκελώνη, με το πλούσιο συγγραφικό του έργο να ταυτίζεται με την πόλη, οι κάτοικοι της οποίας τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά Μανόλο. Έντονα πολιτικοποιημένος συνέγραψε νουβέλες, διηγήματα, δοκίμια και ποιήματα, ακόμη και γαστρονομικούς οδηγούς. Είναι όμως η σειρά με τον Πέπε Καρβάλιο, μέσα από την οποία χρησιμοποιώντας έντεχνα το είδος του αστυνο��ικού (μεσογειακού) νουάρ σαν δούρειο ίππο ο συγγραφέας κριτικάρει και σχολιάζει έξυπνα την Ισπανική επικαιρότητα για σχεδόν μισό αιώνα καλύπτοντας την περίοδο από την πτώση του Φρανκισμού εως τις πρώτες μέρες της νέας χιλιετίας, που τον καθιερώνει στο ισπανικό αλλά και το διεθνές αναγνωστικό κοινό και τον κατατάσσει σε έναν από τους πιο δημοφιλής και πετυχημένους συγγραφείς του είδους.
📗 Ποιός είναι όμως ο Πέπε Καρβάλιο;
📗 Είναι ο μεσήλικας αντικομφορμιστής, ιδιωτικός ντετέκτιβ γαλικιανής καταγωγής, που διαμένει στην Βαρκελώνη και αποτελεί τον πρωταγωνιστή των βιβλίων του Μονταλμπάν. Ένας άνθρωπος τον αντιθέσεων· στα νιάτα του ενεργός κομμουνιστής αλλά για ένα διάστημα δούλεψε για την CIA, βαθιά καλλιεργημένος σε θέματα κουλτούρας και πολυδιαβασμένος αρέσκεται πλέον στο να καίει βιβλία αποφασισμένος ότι δεν θα του μάθουν αυτά να ζει, αντικομφορμιστής και ασκητικός, με μόνη περιστασιακή του απόλαυση την γαστρονομία (τα βιβλία συχνά περιλαμβάνουν περιγραφές λουκούλλειων γευμάτων, καθώς ο Μονταλμπάν ήταν γαστρονόμος).
📗 Με πρώτο συστατικό τον εκκεντρικό Πέπε Καρβάλιο, αλλά και με ένα πλούσιο συνοδευτικό καστ από δευτερεύοντες χαρακτήρες, ο Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν δημιουργεί την μακροβιότερη αστυνομική σειρά της Ισπανίας· κατά τον γράφων την πιό σημαντική. Στα Ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα περισσότερα από τα βιβλία της σειράς στο παρελθόν, με την πλειοψηφία τους να είναι σήμερα εξαντλημένα, με εξαίρεση την επανέκδοση διαφόρων τίτλων από τις εκδόσεις Μεταίχμιο τα τελευταία χρόνια. Το πρώτο βιβλίο της σειράς, είναι το Τατουάζ, που έχω σχολιάσει στο παρελθόν, αλλά η πρώτη εμφάνιση του Πέπε Καρβάλιο γίνεται στο βιβλίο Εγώ σκότωσα τον Κέννεντυ.
📗 Το βιβλίο δικαίως δεν συγκαταλέγεται στην κεντρική σειρά, καθώς εδώ συναντάμε έναν Καρβάλιο που έχει μεν μερικά από τα χαρακτηριστικά που θα καθορίσουν τον χαρακτήρα, πρωτόλεια και ασχημάτιστα δε. Από την άλλη ο συγγραφέας δεν ακολουθεί την νουάρ αστυνομική φόρμα των μεταγενέστερων μυθιστορημάτων του, αλλά μας δίνει ένα μεταμοντέρνο αντιμυθιστόρημα, διαστρεβλώνοντας τις συμβατικές φόρμες για να παρουσιάσει τις σκέψεις του Πέπε Καρβάλιο, ο οποίος δουλεύει ως μέλος της CIA στην φρουρά του Προέδρου Κέννεντυ.
📗 Η πλοκή περιορίζεται σε ακριβώς αυτό· μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ακολουθούμε τις σκέψεις του ανώνυμου αφηγητή (στην πορεία μαθαίνουμε ότι πρόκειται για τον Καρβάλιο), βλέπουμε τις αλληλεπιδράσεις του με την οικογένεια Κέννεντυ και τελικά σε μια ανατροπή της ιστορίας τον παρακολουθούμε να δολοφονεί τον πρόεδρο στην θέση του Όσβαλντ. Σουρεαλιστική και πειραματική, η πένα του Μονταλμπάν μας δίνει μερικά εξαιρετικά αποσπάσματα όπως το παρακάτω:
📕 Ο Κέννεντυ κοιτιόταν στον καθρέφτη που του είχε στείλει η Μπέγκουμ και ρωτούσε κάθε νύχτα:
📕 –Πες μου, μαγικέ καθρέφτη, είμαι ο πιο όμορφος από όλους τους προέδρους;
📕 Και ο καθρέφτης απαντούσε:
📕 –Εξαρτάται. Για την Λατινική Αμερική ο πιο όμορφος εξακολουθεί να είναι ο Φιντέλ Κάστρο.
📕 Ο Κέννεντυ, περισσότερο ενημερωμένος από την μητριά της Χιονάτης, δεν απαντούσε με μια θυμωμένη στριγγλιά. Χαμογελούσε με δύο σταγόνες μελαγχολίας σε κάθε ένωση των χειλιών και περνούσε το χέρι του από το γυμνό πιγούνι, σε μια πόζα παρμένη από το έργο του : Σκιαγραφίες Γενναίων. Ονειρευόταν μια επέμβαση ιμπεριαλιστών της Κόστα Ρίκα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τότε ο Κέννεντυ, με δώδεκα δικούς του, θα κατέφευγε στα Βραχώδη Όρη και θα οργάνωνε τη λαϊκή επανάκτηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα άφηνε γενειάδα, όπως ο Κάστρο, και όπως ο Κάστρο θα αυτοσχεδίαζε έναν λόγο τόσο τέλειο σαν το Η Ιστορία θα με αθωώσει.
📗 Είναι τρομερά ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς πρώιμα έργα αγαπημένων συγγραφέων. Έτσι και με αυτό το βιβλίο, που δυστυχώς στα ελληνικά μόνο ως μεταχειρισμένο ή σε κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο μπορεί να βρεθεί, ο αναγνώστης βλέπει τα πρώτα βήματα ενός χαρακτήρα που θα εξελιχθεί σε έναν από τους εμβληματικότερους της Ισπανικής Λογοτεχνίας. Δε θα το σύστηνα ως πρώτη επαφή με τον συγγραφέα καθώς μπορεί να ξενίσει κάποιο από το να διαβάσει τα πιο συμβατικά του έργα, αλλά σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα πραγματικά ενδιαφέρον, καλογραμμένο βιβλίο.
Mi experiencia no fue mala. Reconozco que la historia es confusa y puede resultar frustrante si intentas adentrarte por completo en ella. Sin embargo, yo la tomé como una lectura recreativa y me concentré en tratar de entender la trama. El libro me pareció bueno; quizás no lo leería de nuevo, pero tampoco lo odié. Me encantó cómo el autor destruye y reconstruye a su antojo corrientes políticas y hechos históricos, dando un giro de 180 grados. También disfruté la forma en que presenta la realidad de ciertos aspectos, de manera exagerada, pero real al fin y al cabo. - My experience wasn't bad. I confirm the fact that the story is confusing and can be frustrating if you try to fully immerse yourself in it. However, I approached it as recreational reading and focused on trying to understand the plot. I found the book good; I might not read it again, but I didn't hate it. I loved how the author destroys and reconstructs political currents and historical events, giving everything a 180-degree turn. I also enjoyed the way certain aspects of reality are presented, exaggerated, but real nonetheless.
Uno dei più curiosi romanzi sull'omicidio del presidente americano J. F. Kennedy è questo romanzo di Manuel Vasquez Montalban, uscito nel 1972, il primo in cui compare il personaggio di Pepe Carvalho, che qui è un agente della CIA e solo anni dopo diventerà l'investigatore disilluso e nostalgico che siamo abituati a conoscere. Il libro è una ucronìa (narrazione fantastica basata sulla premessa che la storia sia evoluta in un modo diverso dal reale), un racconto tra il visionario e il pop, senza una vera e propria trama, con un continuo cambio della voce narrante. Un romanzo non certo poliziesco, diverso dagli altri con Carvalho ma che riesce a rendere l'idea di cosa ha rappresentato la presidenza Kennedy per l'America di quegli anni e se non chiarisce nulla sull'omicidio, spiega forse perché quell'episodio, che ha chiuso in maniera violenta e istantanea quegli anni, sia ancora così vivo nell'immaginario collettivo.
Lo primero que se me ocurre para describir este libro es "alucinante", y lo digo en el sentido más literal de la palabra. Esperaba encontrarme una novela de misterio típica como las que ya había leído de Pepe Carvalho pero mi sorpresa no pudo ser mayor cuando empecé a leer esta fantasía onírica psicodélica en la que nuestro protagonista es un agente de la CIA, aunque muy bien podría ser de la TIA, donde las aventuras más disparatadas tienen lugar, y en la que en muchos momentos no sabes a qué atenerte. Lo que sí me quedó clarísimo es el alto nivel de Manuel Vázquez Montalbán como escritor, que, aun contándonos el disparate más absurdo, brilla con su pluma. Reconozco que no a todo el mundo puede gustarle este experimento pero yo lo recomiendo por su peculiaridad.
'Matar a seres humanos auténticos requería una destreza más psicológica que manual. Eran meridionales del mundo. No sé si este concepto es suficiente' 'Cuando en el banderín de enganche para agentes secretos me preguntaron los motivos de mi decisión, pregunté a mi vez si les interesaban motivos épicos, ideológicos sentimentales o criminales' Entre el absurdo y las imágenes surrealistas aparecen píldoras de realidad cargadas de ironía y escepticismo.
No soy de escribir reseñas pero es que con esta es imposible no hacerlo.
De lo peorcito que he leído en los últimos años. Saltos de un tema a otro sin justificación, pasa de soltar un monólogo repleto de tecnicismos a otro vulgar y de mal gusto, párrafos con numeración de palabras al azar y totalmente aburrido. Absolutamente todo conduce a perder el hilo de la historia.
Absolutamente infumable. Desde la primera página el autor deambula entre reflexiones metafisicas sin sentido y conversaciones absurdas de los personajes. He sido incapaz de acabármelo, algo que rara vez hago porque no me gusta dejar libros a medias, por muy malos que sean, pero lo de este es otro nivel. Espero reconciliarme algún día con el resto dela saga, que tiene mejor famaque el primer volumen.
Je déteste le type de rédaction se voulant être une sorte de « journal de bord ». Qui parle ? Quand ? Où ? De plus, je n’ai pas particulièrement trouvé d’intérêt à l’histoire. Le fait que l’histoire ne continue pas après l’assassinat. J’aurais aimé connaître la vie de fugitif après avoir assassiné un président sous le joug de la CIA. Bref, très déçue. Je me suis très ennuyée pendant cette lecture, et c’est dommage.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Non malissimo - in alcuni punti mi sono divertita - ma troppo strano e sconnesso per essere un romanzo, difficile da cogliere nei suoi riferimenti per una persona di media cultura. Se si riunissero i pensieri qui contenuti in qualcosa di più coeso, ne risulterebbe una buona lettura.
Desconcertante. Lo primero que pensé al empezar a leer fue "este hombre leyó a Vian antes de escribir esta historia". Me ha recordado a esas historias extrañas, sangrientas, surrealistas y críticas de Vian, aunque reconozco que no me ha encantado. Probaré con otros títulos.
Pepe Carvalho es una polifonia en sí mismo. Personaje de una ironía qué demanda una lectura atenta y con frecuente reflexión, crítica cáustica a toda ideología y al sistema imperante. Buena novela. Reflexión qué a ratos parece ensayo de crítica política literaria.
Primer libro que leo de Vázquez Montalbán. Esperaba la típica novela negra, y ha sido toda una sorpresa. Divertido, enrevesado, irónico… Me ha encantado, habrá que seguir con la serie de Pepe Carvalho.
DNF @ 4% Amo la follia, il surrealismo e la scrittura non convenzionale. Ma questo è decisamente troppo. Quando, arrivata al 4%, non ho ancora capito di cosa si stia parlando, se ci troviamo in un ambiente surreale, o se il protagonista fa uso di allucinogeni... non è per me.
Libro sencillamente genial que casi nadie ha leído y que, junto con "El estrangulador", debería haber puesto a su autor en lo más alto de la narrativa española de su tiempo, pero aquí a la peña sólo le pone dar la murga con la guerra civil...