Το έργο του Λίμα Μπαρέτο ποτέ δεν αναγνωρίστηκε από τους συγχρόνους του. Ζούσε κι έγραφε σ έναν κόσμο διαφορετικό από τον κόσμο των άλλων λογοτεχνών. Περιγράφει την άγνωστη πραγματικότητα, η οποία έχει φανταστικές διαστάσεις. Λέει αυτό που όλοι ξέρουν αλλά δεν θέλουν να δουν. Και η γλώσσα του είναι αλλιώτικη, είναι η γλώσσα των περιθωριακών συνοικιών και των μπαρ όπου σύχναζε. Το ύφος του είναι απαλλαγμένο από κάθε προσπάθεια να επιδείξει στιλ, καλαισθησία, ανωτερότητα· είναι ξερό και αιχμηρό -ο καθημερινός λόγος των Βραζιλιάνων, τον οποίο αργότερα υιοθέτησαν οι μοντερνιστές.
Οι πρωταγωνιστές του είναι οι κοινωνικά αποκλεισμένοι, οι απροσάρμοστοι, οι μαύροι, οι εργάτες, οι γυναίκες, οι οραματιστές, οι άγνωστοι. Υπάρχουν και οι "γνωστοί": οι πλούσιοι, οι πολιτικοί, οι τιτλούχοι, οι δόκτορες, οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι στρατιωτικοί. Σε μιαν ανάλυση που θα τη ζήλευαν πολλοί κοινωνιολόγοι.
Ο Λίμα Μπαρέτο θα αρχίσει να γίνεται γνωστός στο ευρύ κοινό της Βραζιλίας μόνο τριάντα χρόνια μετά το θάνατό του.
Το διήγημα του Η νέα Καλιφόρνια ("A nova Califοrnia") δημοσιεύτηκε το 1915. Ο ίδιος το επέλεξε για να τυπωθεί στο βιβλίο του "Το θλιβερό τέλος τον Πολύκαρπου Κουαρέσμα", σε παράρτημα μαζί με άλλα έξι διηγήματα που θεωρούνται τα καλύτερα του.
Afonso Henriques de Lima Barreto nasceu em 1881 na cidade do Rio de Janeiro. Enfrentou o preconceito por ser mestiço durante a vida. Ficou órfão aos sete anos de idade de mãe e, algum tempo depois, seu pai foi trabalhar como almoxarife em um asilo de loucos chamado Colônia de Alienados da Ilha do Governador.
Concluiu o curso secundário na Escola Politécnica, contudo, teve que abandonar a faculdade de Engenharia, pois seu pai havia sido internado, vítima de loucura, e o autor foi obrigado a arcar com as despesas de casa.
Como leu bastante após a conclusão do segundo grau, sua produção textual era de excelente qualidade, foi então que iniciou sua atividade como jornalista, sendo colaborador da imprensa. Contribuiu para as principais revistas de sua época: Brás Cubas, Fon-Fon, Careta, etc. No entanto, o que o sustentava era o emprego como escrevente na Secretaria de Guerra, onde aposentaria em 1918.
Não foi reconhecido na literatura de sua época, apenas após sua morte. Viveu uma vida boêmia, solitária e entregue à bebida. Quando tornou-se alcoólatra, foi internado duas vezes na Colônia de Alienados na Praia Vermelha, em razão das alucinações que sofria durante seus estados de embriaguez.
Lima Barreto fez de suas experiências pessoais canais de temáticas para seus livros. Em seus livros denunciou a desigualdade social, como em Clara dos Anjos; o racismo sofrido pelos negros e mestiços e também as decisões políticas quanto à Primeira República. Além disso, revelou seus sentimentos quanto ao que sofreu durante suas internações no Hospício Nacional em seu livro O cemitério dos vivos.
Sua principal obra foi Triste fim de Policarpo Quaresma, no qual relata a vida de um funcionário público, nacionalista fanático, representado pela figura de Policarpo Quaresma. Dentre os desejos absurdos desta personagem está o de resolver os problemas do país e o de oficializar o tupi como língua brasileira.
Τελευταίο ανάγνωσμα για το 2023, μια σύντομη κοινωνική ιστορία με νόημα και βαρύτητα. Πολύ σύντομο, ένα διήγημα που θα προτιμούσα να δω σε μια μεγάλη συλλογή αλλά χαλάλι, άξιζε.
5/5 Maravilhoso. Lima Barreto descreveu seu mundo e tempo como ninguém. Nesse livro com diversos contos, destaques para A Nova Califórnia, Como o "Homem" Chegou, O Homem que sabia Javanês e O Pecado (este último, apesar de curto, um soco no estômago).
O conto se passa em Tubiacanga. A chegada de um químico famoso - Raimundo Flamel, foi sempre desconfiada pelo Capitão Pelino, que não via em Flamel uma boa pessoa, ou pelo menos segundas intenções.
Flamel, então, descobre que pode transformar ossos em ouro. Solicita ao farmacêutico - Bastos, a sua presença e de mais duas testemunhas para guardar o direito sobre o invento. Bastos chamou o coronel Bentes, um homem rico, e tenente Carvalhais, um maçom.
Tão logo transformou os ossos em ouro, desapareceu misteriosamente. Nos dias que se passaram, o cemitério da cidade começou a ser saqueado. A cidade ficou espantada com o ocorrido - fora o pior dos crimes cometidos na pacata vila.
No imaginário daquela gente, roubar os ossos era perturbar o sossego dos mortos, e esse era o maior crime.
Porém, quando descobriram aqueles que estavam roubando os ossos e tiraram a verdade sobre as intenções, pouco importava o leito dos que já morreram, as suas próprias vontades motivaram uma guerra contra eles mesmos.
Todos queriam um pouco de ossos para fazer ouro e assim satisfazer os seus desejos. O conto retrata muito bem a hipocrisia do homem que, sempre egoísta, fará de tudo para realizar os seus fins.
PS: interessante como o nome "Flamel" é sempre referenciado enquanto símbolo da alquimia que pretendia criar ouro, referência forte a Nicolas Flamel.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Αναλυτικότατη η ζωή πρώτα από όλα του συγγραφέα να μας βάλει στο κλιμα. Μικρο και άκρως περιεκτικό. Αυτό που λένε τα ακριβά αρώματα κλείνονται σε μικρά μπουκαλάκια. Χρόνια και χρόνια οι αλχημιστές ψάχνουν την Χρυσή συνταγή. Ο πρωταγωνιστής μας την βρήκε και χρειάστηκε τρεις μάρτυρες να το επιβεβαιώσουν. Το κόστος όμως? Πώς η αποστροφή μας για μια παραβατική πράξη μπορεί να αλλάξει σε δευτερόλεπτα όταν μπαίνει το προσωπικό κέρδος στην μέση? Όλη η δομή της κοινωνίας σε λίγες σελίδες.