Δέκα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά μιας φημισμένης λουτρόπολης, στην ειδυλλιακή ατμόσφαιρα μιας βίλας με απέραντους κήπους, άνθρωποι κουρασμένοι κι απογοητευμένοι φτάνουν για μια κούρα είκοσι ημερών. Χαλαρώνουν με λασπόλουτρα, ατμόλουτρα και θεραπευτικά βότανα κι αφήνονται στα επιδέξια χέρια της λουτράρισσας, που έχει την ικανότητα να προκαλεί τις εκμυστηρεύσεις τους. Της αποκαλύπτουν στιγμές τις ζωής τους που κρατούσαν μυστικές, της εξομολογούνται τις ενοχές και τις αναμνήσεις τους κι ελπίζουν ότι εφέτος θα υλοποιηθεί το "όνειρό" τους. Όμως η μαντάμ Λίλιαν, η "αόρατη" ιδιοκτήτρια της βίλας, μόνο έναν θα επιλέξει -τον εκλεκτό- και αυτού το "όνειρο" θα "πραγματοποιηθεί" μέσ' από ένα άγριο θεατρικό παιχνίδι στη διάρκεια της μεγαλειώδους παράστασης της εικοστής νύχτας.
Η Ευγενία Φακίνου (English: Eugenia Fakinou) γεννήθηκε το 1945 στην Αλεξάνδρεια. Μεγάλωσε στην Αθήνα και σπούδασε γραφικές τέχνες και ξεναγός. Εργάστηκε για μερικά χρόνια σε περιοδικά ως γραφίστρια.
Το 1976 δημιούργησε το αντικειμενοθέατρο "Ντενεκεδούπολη". Έχει γράψει και έχει εικονογραφήσει πολλά παιδικά βιβλία. Το 1982 κυκλοφόρησε το πρώτο της μυθιστόρημα, "Αστραδενή". Τα μυθιστορήματα της έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορούν στα γερμανικά, αγγλικά, ρωσικά, ουγγρικά, δανέζικα, γαλλικά, ολλανδικά, ιταλικά και σερβικά. Το 2005 τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου - Σκάι 100,3) για το μυθιστόρημα της "Η μέθοδος της Ορλεάνης" και το 2008 με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή διηγημάτων "Φιλοδοξίες κήπου".
Αυτό το βιβλίο είναι να το διαβάσεις και να μισήσεις την ζωή που σε «αδίκησε» που δεν στα «έφερε» όπως θα έπρεπε και που σε έφτασε να περιμένεις το τέλος σου μέσα στην μελαγχολία, ανικανοποίητος για όσα έχεις πετύχει. Μία ομάδα παραθεριστών σε ιαματικα λουτρά, όλοι στην τρίτη ηλικία, αναπολούν την στερημένη ζωή τους μέσα από συνεχείς αναδρομές στο παρελθόν. Όλοι δυστηχισμένοι για τον άλφα ή βήτα λόγο, νιώθουν καταπιεσμένοι που δεν πραγματοποίησαν όσα είχαν επιθυμήσει. Μία συνεχής ζοφερότητα επικρατεί σε όλο το βιβλίο και λίγο ακόμη και θα έπεφτα σε κατάθλιψη.
"Όταν κάνουμε όνειρα, δεν επιτρέπεται ύστερα να τα συρρικνώνουμε. Να τ' αφυδατώνουμε. Ν' αρχίζουμε τις εκπτώσεις και τους συμβιβασμούς. Να φοβόμαστε τι θα πει ο ένας κι ο άλλος και να τα μικραίνουμε, να τα μικραίνουμε, μέχρι που να γίνονται ένα γιουβέτσι κι ένα κομμάτι μπακλαβάς" (σ. 230).
Ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον! "...Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση.." (Οδ. Ελύτης)
Η γραφη της Φακινου μου αρεσει παρα πολυ. Το θεμα εδω ειναι η ζωη που ζουμε και το κατα ποσο την ζουμε συνειδητα. Τα απωθημενα που στοιχειωνουν τα ονειρα μας και οι επιλογες μας που μετανιωνουμε και στοιχειωνουν τις σκεψεις μας. Μου αρεσε πολυ με εξαιρεση την τελευταια σκηνη που ηταν αρκετα ακραια για τα δικα μου γουστα. Παντως πρωτοτυπη προσεγγιση ενος αρκετα τετριμμενου θεματος.
Μου άρεσε πολύ.. Κάπως αλληγορικό βιβλίο.. Μια παρέα ηλικιωμένων παραθερίζει σε μια εξοχική κατοικία. Διαβάζουμε για τις σκέψεις τους, τα όνειρα τους, τους πόθους τους και πράγματα που ζήσαν στο παρελθόν. Παρότι πολύ μακριά απο την ηλικία των πρωταγωνιστών το βρήκα πολύ ενδιαφέρον με κορύφωση το τέλος του βιβλίου που η παρέα πραγματοπιεί όσα πραγματικά επιθυμεί.